"Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylko

[lulina]

Napisane przez zuzek9

"Kocham Cię - szepnęła"
.




to chyba moje ulubione opowiadanie znalazłam je...kilka lat temu na jakiejś stronce nie pamietam na jakiej ale jak dla mnie bo$kie

piekne........

[caro_l_a]

Napisane przez cytrynowo_piaskowa

Jestem maxymalnie szczęsliwa, rozplywam sie poprostu...

gratulacje i rozumiem Cię doskonale

[cytrynowo_piaskowa]

Napisane przez caro_l_a

gratulacje i rozumiem Cię doskonale

Zapowiada mi sie naprawdę mega piękne lato
Nawet jak całe 3 miesiące bedzie lało i grzmiało

[aktorecka]

To opowiadanie moze troche bardziej dla facetow - no i nie tak cukierkowe.

Edward Stachura

Pokocham ją siłą woli

Wskazała mi fotel i powiedziała:
- Usiądź, proszę.
Usiadłem.
Przysunęła do prawej bocznej poręczy fotela krzesło i położyła na nim zapałki i popielniczkę. Po czym ustawiła naprzeciw fotela, w odległości jakichś czterech metrów, drugie krzesło i usiadła też. Przez chwilę patrzyła na mnie w milczeniu. Było w tym patrzeniu coś z tego, jak kiedy się stoi na nabrzeżu portowym i się patrzy na wolno sunący ku kei statek, ale jest on jeszcze trochę daleko i bez małej lornetki nie można rozróżnić twarzy stojących na mostku pasażerów. Coś takiego.
- Zapal sobie – powiedziała.
Sięgnąłem posłusznie do kieszeni bluzy, wyciągnąłem z paczki papierosa i zapaliłem. Dziewczyna siedziała prosto, opierając się plecami o tył krzesła; stopy i kolana miała mocno zwarte; na kolanach – w miejscu gdzie kraj sukienki – splecione palcami dłonie.
- Mam ci coś do powiedzenia. Zechciej mnie wysłuchać.
Zamilkła, spojrzała w okno i znowu na mnie. Ja paliłem i patrzyłem na to wszystko poprzez snujący się fantasmagorycznie dym palonego papierosa.
- Jesteś mężczyzną; ja, jak widzisz, jestem kobietą.
I uśmiechnęła się. Miękko, ale nie kocio. Kobieco, ale nie zalotnie. Choć może zalotnie, ale jakoś nieprzewrotnie. I nieznacznie. Bardzo delikatnie. Mnie – co starałem się widzieć wszystko, każdy najmniejszy nawet szczegół mogący być mi pomocny w kontrataku na powszechną i co dzień, i co krok nachalną wulgarność świata – bardzo się ten uśmiech spodobał i spróbowałem odwzajemnić się dziewczynie uśmiechem podobnym.
- Jestem kobietą – podjęła dziewczyna – i... jak by ci to powiedzieć... no, jestem normalną kobietą.
Jeżeli to prawda, to dobrze – pomyślałem. To bardzo dobrze. Bo w ten sposób jest już nas przynajmniej dwoje normalnych w tym nienormalnym, chorym świecie.
- Wszystko, co powiem, to prawda – powiedziała, jakby nie wiem jakim zmysłem wyczuwając, że o tym, właśnie przed sekundą myślałem.
- Co ty o tym wszystkim pomyślisz, to twoja sprawa, ale musisz mi wierzyć. To dla mnie bardzo ważne. Musisz mi wierzyć.
Kiwnąłem głową.
- Jestem normalną kobietą – podjęła dziewczyna – ale od pewnego czasu, od dłuższego czasu nie ma w moim życiu żadnego mężczyzny. Mogłabym mieć, wybacz mi ten zwrot, ale nie chciałam. Nie tylko dlatego nie chciałam, to toteż ci chcę powiedzieć, że brzydzę się tą grą, tym łaszeniem się, tym podchodzeniem, tym skradaniem się...
Tymi ociekającymi słówkami, tym ociekającym wzrokiem, tą ociekającą śliną – dodałem w myśli.
-...Kiedy widzę – podjęła – jak to robią inni, czy to mężczyźni, czy to kobiety, kiedy jestem tego przypadkowym świadkiem albo niekiedy obiektem, to nie wiem... chciałabym się schować pod stół albo zniknąć nagle, wyparować, żeby tego nie oglądać. A czasami to... czasami bo muszę wyjść do łazienki, bo robi mi się niedobrze. Nachodzą mnie wymioty.
Niesamowite – pomyślałem. Chyba po raz pierwszy słyszę kogoś, kto mówi o tych sprawach tak, jak ja bym o tym mówił. Niesamowite.
- Ty nie skradasz się... Pomyślałam najpierw, że może jesteś w kimś zakochany, ale potem pomyślałam, że nie, skądże, że gdyby tak było, gdybyś ty był zakochany, to by to było napisane na twojej twarzy, zapalone w twoich oczach, wyryte w twoich ruchach, w całym twoim zachowaniu, i ja musiałabym to zobaczyć i bym się nie ośmieliła mówić ci tego, co mówię, i powiedzieć tego, co powiem. Co może uda mi się powiedzieć.
Jak pięknie mówi ta dziewczyna – pomyślałem. Gdybyś ty był zakochany – mówi, to by to było widać – mówi. Myślałem właśnie kiedyś o tym, kiedyś tam, wieki temu, kiedy byłem raz w życiu zakochany, że jak się to dzieje, że druga płeć tego nie widzi, nie czyta na mojej twarzy, w moich oczach, w całym moim zachowaniu, że jestem przecież zakochany i jeżeli idzie o to, to nie ma o czym mówić, wszystko jest jasne. Ale oto jednak jak gdyby tego nie widziała druga płeć i zaczynała się niekiedy ta cała gra, te sztuczki sławetne do cna ograne, to przewracanie oczami, to błyskanie dekoltem, te kołyśnięcia biodrami i tak dalej. Zaraz... albo może właśnie dobrze widziała druga płeć, dobrze czytała z mojej twarzy i z moich słów to, co się dzieje w moim sercu, i to ją właśnie, drugą płeć, jeszcze więcej podniecało. Ekscytowało, jak to się mówi. Może też drażniło. Złościło. Znieważało. Być może. Być bardzo może. Być bardzo może na pewno. Bo to już nie tylko chodziło wtedy o zdobycie mężczyzny; o zdobycie partnera, o zdobycie samca na jedną nocną godzinę lub na jedną dzienną godzinę czy na kilka tych lub tamtych godzin. Tu chodziło o coś więcej w takich razach: o pognębienie nieznanego konkurencyjnego egzemplarza własnego rodzaju, tej drugiej kobiety, w której dany mężczyzna śmie się kochać i śmie tę miłość jawnie obnosić. Obnosić w obliczu innej kobiety, w obliczu tej, co przed nim stoi i co się niechybnie uważa za pierwszą kobietę, za pierwszą kobietę i w jakiś sposób za jedyną
- Mogę mówić dalej? – spytała dziewczyna.
Uniosłem opuszczoną głowę i spojrzałem na nią trochę zdziwiony z miną pytającą „czy coś się stało?”.
- Nie. Nic się nie stało – powiedziała. – Tylko widziałam, że się mocno zamyśliłeś, i nie chciałam ci przeszkadzać.
Ta dziewczyna jest coraz więcej niezwykła – pomyślałem. Kto ją obdarzył taką delikatnością? Musi jej być bardzo nie lekko. W życiu tym, w świecie tym.
- Więc, wybacz mi znowu ten zwrot, mogłabym mieć mężczyzn. Kobieta, jeżeli nie jest szczególnie upośledzona przez los, a już jeżeli jest jako taka ładna, może mieć bez większego trudu każdego mężczyznę...
Prawie każdego – sprostowałem w myśli.
-...prawie każdego – sprostowała głośno dziewczyna. – Ja, dzięki Bogu, nie jestem upośledzona przez los mam jakąś tam swoją urodę... która... nie wiem, czy ci się podoba...
Zaciągnąłem się głęboko kończącym się papierosem i w ten obłok dymu, który wypuściłem szeroko otwartymi ustami, zanurzyłem wolno i twierdząco głowę, odchylając ją najpierw do tyłu, a potem pochylając w dół i lekko do przodu. I po chwili uniosłem. Dziewczyna uśmiechnęła się jakoś tak wzruszająco i teraz ona z kolei pochyliła wolno głowę w dół i sporą chwilę tak trzymała pochyloną. (Włosy miała rude o jakimś takim odcieniu, co się może tylko przyśnić.) Pomyślałem, że moja niema, ale twierdząca odpowiedź na jej mimochodem zadane mi pytanie była jej potrzebna albo wręcz nieodzowna, żeby mogła mówić dalej. Ale nie rozumiałem, dlaczego mnie właśnie to wszystko opowiada. Ale pomyślałem jeszcze, że gdybym jej nie odpowiedział, gdyby zabrakło tej mojej niemej odpowiedzi, to inny byłby dalszy ciąg jej opowieści. Inne padłyby z jej ust dalsze słowa. Nie te, które – nie wiem jakie – za chwilę się potoczą.
- Tak, mogłabym – podjęła.
I znów na chwilkę przerwała, i znów po chwilce podjęła:
- Ale nie chcę. Bo jeszcze więcej niż tej gry, wiesz, to brzydzę się mnogości. Wielości. Brzydzę się. Fizycznie i nie tylko fizycznie. Ja nie jestem wieloma kobietami. Jestem jedną kobietą i chcę być jedną. I nie chcę wielu mężczyzn. Chcę jednego. Chciałabym. Rozmawiam nieraz z koleżankami, tak ogólnie, ale trochę też o tym, i one mówią: „Trzeba mieć zdrowy stosunek do tych spraw”. Zdrowy stosunek według nich to spać z każdym mężczyzną, który się podoba, który jest przystojny albo miły, ujmujący, albo który kobiecie czymś imponuje, szybką jazdą na motorze, szampańskim wydawaniem pieniędzy albo grą na gitarze, albo czymś w tym rodzaju. Jeżeli to jest zdrowy stosunek, to mój jest chory. Ale ja nie myślę, że mój jest chory. Nie mogę, a nawet gdybym mogła, nie chcę spać z wieloma mężczyznami, z drugim, trzecim, piątym. Z jednym chciałabym. I nawet tańczyć nie chcę z wieloma. Nie chcę się ocierać o wiele męskich ciał. Nie wiem, co o tym pomyślisz, ale powiem ci, że ja nie widzę dużej różnicy pomiędzy zatańczeniem z mężczyzną a położeniem się z nim do łóżka. Na pewno można na to spojrzeć inaczej, nie tak drastycznie, jak powiedziałaby moja koleżanka, ale ja tak to widzę i mówię ci to, tak naprawdę, nie wiem nic. Widzę cię po raz drugi w życiu i wszystko, co myślę o tobie, to sobie wyobraziłam.

[aktorecka]

ciag dalszy


Ciekawe, kiedy spotkaliśmy się pierwszy raz – pomyślałem. I gdzie to było. Nie mogłem sobie przypomnieć.
- Pierwszy raz zobaczyłam cię przelotnie. Ty na pewno nawet nie wiesz gdzie i kiedy. To dziwna historia, bardzo ładnie dziwna, o której ci kiedyś może opowiem.
Przerwała, spojrzała w okno i znowu na mnie.
- Tak, wszystko, co myślę o tobie, to sobie wyobraziłam. No, trochę mi dopomogli w wyobrażeniu sobie ciebie tacy różni ludzie. Dopomogli mi w tym sensie, że mówili o tobie niezbyt przychylnie lub wręcz źle. Lub wręcz wrogo. I to mnie właśnie ucieszyło. Gdyby mówili o tobie dobrze, to by mnie właśnie zmartwiło. Naprawdę. Bo ja ich trochę znam, w każdym razie znam na tyle, że wiem, że ci ludzie nie mogą mówić o tobie dobrze. Jeżeli jesteś taki, jakiego ja sobie ciebie wyobraziłam, to oni mogą mówić o tobie tylko źle. Tak też mówili i to mi się zgadzało. O mnie też opowiadają różne nie budujące rzeczy tylko dlatego, że myślę o pewnych sprawach inaczej niż oni. Ale co tam. To wszystko głupstwa, o czym wiesz lepiej ode mnie.
Przerwała i znowu spojrzała w okno. Ja wyciągnąłem z paczki papierosa, zapaliłem i myślałem: skąd ta dziewczyna wie takie różne rzeczy: małe i duże? I kim ona jest? I kiedy i gdzie, przelotnie, jak mówi, pierwszy raz się spotkaliśmy? We śnie jakimś?
- Lubię patrzeć, jak palisz – powiedziała. – Dym cię leciutko osnuwa, ale pomimo to jesteś dla mnie wtedy bardziej realny lub raczej? Mniej nierealny.
Zupełnie nie wiedziałem, jak po tych jej słowach się zachować, i spróbowałem jakoś tam się uśmiechnąć.
- Wiesz, temu jednemu mężczyźnie chciałabym dać, tak zwyczajnie, taj najzwyczajniej w świecie – jak podarek imieninowy czy urodzinowy – całe moje życie. Bez reszty. Chciałabym być z nim i podróżować z nim, i czekać na niego wtedy, kiedy nie mógłby mnie ze sobą zabierać. Chciałabym być z nim i podróżować z nim, i czekać na niego wtedy, kiedy nie mógłby mnie ze sobą zabierać. Chciałabym dla niego utrzymywać dom w czystości i robić zapasy na zimę, kompoty, konfitury, marynować grzyby, kwasić ogórki, butelkować szczaw, pomidory, kisić kapustę i inne wspaniałości. Chciałabym mu zrobić na drutach albo na szydełku długi długi ciepły szalik i ciepły sweter, i ciepłe rękawiczki, i ciepłą czapkę, i bardzo ciepłe skarpety, i w ogóle. Bo to tak jest, że dla siebie, owszem, można coś tam zrobić, ale dla drugiego człowieka to już można coś niesamowicie pięknego zrobić, wszystko. Wszystko. I, czy ja wiem... może jutro zgaśnie Słońce, przecież może; albo nam je przesłoni, na zawsze, jakiś straszny potworny grzyb... Przecież może.
Jakże niesamowicie mówi ta dziewczyna – myślałem. Jakim sposobem ona uchowała się i uchowała takie myślenie niemodne w świecie tym, wśród ludzi tych, którzy – sami nie potrafiąc tak mocno i prosto kochać – wszystko robią, żeby taką miłość poniżyć pognębić zhańbić zdeptać zniszczyć zamordować (bo inność drażni jednakowość). I specjalne obyczaje w tym niszczycielskim morderczym celu stworzyli, specjalne obyczaje w tym niszczycielskim morderczym celu stworzyli, specjalną filozofię, specjalną sztukę, specjalnych specjalistów-artystów, cały specjalny świat. I, no tak, no tak, przecież może jutro zgasnąć Słońce albo może nam je przesłonić jakiś straszny potworny grzyb. Na zawsze, jutro pojutrze, na zawsze, przecież może się to stać.
- I wiesz – podjęła ona – może to dla ciebie oczywiste, ale też ci chcę o tym powiedzieć, powiedzieć wprost, że jestem za wiernością, za wiernością absolutną...
Wolny ptak jest najwierniejszym stworzeniem tego świata – powiedziałem do siebie w myśli. Ale nie bardzo wiedziałem, po co mi się to zdanie w myśli powiedziało, ani nie wiedziałem, co to zdanie – w całej swojej rozciągłości, w całej swojej skrzydlatości oznacza.
-...i temu jednemu mężczyźnie byłabym oczywiście absolutnie wierna. W ten sposób, w ten chyba jedyny sposób byłabym też sobie wierna. Byłabym taka, jaka chcę być i jaka naprawdę jestem. Ja to wiem. Ja to czuję. Ten mężczyzna by mi pomógł w tym, by mi pomógł taką a nie inną być, a ja bym się starała tak samo we wszystkim mu pomóc. Bo, myślę, że na pewno bym mu w niczym nie przeszkadzała. Ogromnie ciężko jest o takich sprawach mówić i ogromnie niezręcznie nie zręcznie. I raczej nie powinno się zapewniać o czymś, bo to wtedy właśnie wygląda podejrzanie.
Przerwała, zaczerpnęła głęboko powietrza i znowu spojrzała w okno, jak gdyby dając mi w ten sposób możność ochłonięcia po każde fali swoich wynurzeń, a sama jak gdyby czerpiąc stamtąd, z okna lub zza okna, jakieś potrzebne jej siły. Patrzyła w okno, a ja patrzyłem na nią, na jej profil i myślałem: sercem nie mógłbym, bo serce miałem kiedyś jedno i mi się potrzaskało straszliwie i doszczętnie, i nie udało się pokleić skorupek tego dzbanka, ani łzami – tym klejem białym, ani krwią – tym klejem czerwonym, i tak nie mam serca, nie mam, więc sercem nie mógłbym, ale mógłbym taką istotę pokochać SIŁĄ WOLI. SIŁĄ WOLI pokochać istotę taką mógłbym. Pierwszą dziewiczą i wielką i wolną miłością wolnej mojej woli. Skąd ona wzięła się, ta dziewczyna, tu, przede mną, prawie na wyciągnięcie ręki, ona, co jest taka, jak gdyby ją stworzyła jakaś niewysłowiona rozdzierająca tęsknota, już nie serca tęsknota, ale czegoś innego, nie wiem czego... Ducha tęsknota. Moja tęsknota.
Dziewczyna odwróciła oczy od okna i spojrzała na mnie. Ale dalej milczała. Patrzyła. Było w tym patrzeniu znowu to, co było na początku, kiedy zaczęła do mnie mówić, coś z tego jak kiedy się stoi na nabrzeżu portowym i się patrzy na wolno sunący ku kei statek, ale jest on jeszcze trochę daleko i stęsknionymi nagimi oczami, bez pomocy małej lornetki, nie można rozróżnić rysów twarzy stojących na mostku pasażerów. Milczałem jak ona. Zdałem sobie nagle sprawę, że przez-ten-cały-czas nie powiedziałem ani jednego słowa.
- Zadam ci teraz jedno pytanie – odezwała się w pewnej chwili. – I więcej już nic nie powiem.
A ja wtedy poczułem, jak po karku przeszedł mnie dreszcz, przebiegł mnie prąd i zaraz potem – tak, jak nieraz chlusta ulewa po błyskawicy – poczułem, jak kropla potu, jedna kropla potu potoczyła mi się od karku w dół po plecach. Bo wiedziałem, jakie to będzie pytanie. Bo naraz zrozumiałem wszystko i zdziwiłem się, ogromnie się zdziwiłem, że nie zrozumiałem tego od razu, prawie od samego początku. Absolutnie nie pojmowałem, jak się to mogło stać.
Ona pochyliła głowę, nisko, prawie dotykając czołem kolan, chwilkę tak ją trzymała, po czym wyprostowała się, spojrzała na mnie, znowu zaczerpnęła głęboko powietrza, rozplotła dłonie, zwiesiła ręce po obu stronach krzesła, potrząsnęła głową i znowu odwróciła ją w stronę okna, jak gdyby prosząc stamtąd o jeszcze trochę sił.
Chciałem jej pomóc, chciałem powiedzieć wypowiedzieć wykrztusić wyjąkać to zdanie, to jedno zdanie, ale nie mogłem wydobyć głosu, uwiązł mi w gardle, tak niewypowiedzianie byłem wzruszony tym wszystkim, ty, co mnie tutaj teraz spotykało, czego dane mi zostało wreszcie się doczekać po sześciu latach, po sześciu nieskończenie długich latach czekania na cud, w którego zdarzenie się, wydarzenie się nigdy nie przestałem do końca wierzyć, choć dni płynęły; dwa tysiące dni, i noce płynęły, dwa tysiące nocy, i rzeki płynęły, dużo dużo rzek, meandrami-meandrami, i ja szedłem wzdłuż tych rzek, to w górę, to w dół, jak duch, jak duch.
Więc chciałem teraz wyjąkać do niej to zdanie, to pytanie: „Czy mógłbym być tym mężczyzną?”, ale nie mogłem dostać się do własnego głosu, nie mogłem dostać się do tego zdania i je wydobyć, wydostać z podziemi na powierzchnię tego nowego stworzonego przez nią świata, i tak toniemy za nie mówiony zaczarowany – tylko patrzyłem na nią, a ona odwróciła w końcu głowę od okna i ja wstrzymałem oddech, a ona powiedziała wolno cicho wyraźnie:
- Czy chciałbyś być tym mężczyzną?
Nie odwróciła już tym razem oczu do okna, tylko patrzyła na mnie dalej, jak gdyby spojrzeniem swoim pomagając słowom swoim, żeby może nie zawróciły z drogi, popychając je, żeby szły prosto do tego zakamarka we mnie, do tego kosmicznego we mnie schronu, gdzie chowałem ten promyk, tę promykową moją wiarę, że wydarzy się cud, że na pewno wydarzy się i one, te jej słowa, dotarły tam, i to było tak, jak gdyby zaczął sypać na mnie różowy jakiś śnieg, i czułem, jak od gardła w dół, do brzucha, zalewa mnie jakieś ciepło i czułem, jak kruszą się we mnie jakieś wielkie twarde granitowe skały, całe wielkie góry i rozpadają się łagodnie, rozsypują się miękko tkliwie bezgłośnie...
Uniosłem się z fotela i zacząłem wolno iść ku niej wpatrzony w jej oczy, a ona w moje (w miarę jak się zbliżałem, ona unosiła wolno głowę, i to była tak, jak gdyby jej spojrzenie odgarniało na boki powietrze przede mną, żeby mi było łatwiej iść, lżej); doszedłem i stanąłem przed nią, o krok od niej i wolniutko zgiąłem kolana, i ukląkłem przy jej stopach (jej głowa, w miarę jak się schylałem, też pochylała się w dół; niewymownie patrzyliśmy sobie w oczy nasze), i wolniutko uniosłem ramiona, żeby objąć jej nogi, i zobaczyłem kącikami oczu, jak ona też podnosi zwieszone po obu stronach krzesła ręce, żeby objąć moją głowę, tak, na pewno po to, żeby objąć moją głowę i... gdzieś wtedy, gdzieś wtedy, a może jeszcze ułamek sekundy potem, a może jeszcze ułamek sekundy po tym ułamku sekundy, ale przed tym następnym ułamkiem sekundy, kiedy już mieliśmy się dotknąć... rozległ się głośny trzask.


Się otworzyło oczy i prawie jednocześnie się poderwało na posłaniu, z pozycji leżącej do siedzącej, i – prawie też jednocześnie – się sięgnęło po czuwający u wezgłowia nóż.
- Nie powie mi pan chyba, że śpi pan zawsze sam?! – pół-zapytał, pół-oznajmił kiedyś ktoś.
- Nie. Zawsze to śpi z nożem na podorędziu – się odpowiedziało w pełni oznajmująco.
Przez otwarte okno, gwiżdżąc dziko przeciągle żałobliwie, wpadał do izby wiatr. Na dworze, w ciemnościach nocy, hulała przedwiośniana wichura. Jak zawsze po przebudzeniu, się zaczęło się zastanawiać nad topografią: gdzie się jest? co to za kwatera? jaka wieś? jakie miasto? jaki kraj? jaki kontynent? (raz, kiedyś tam, po dziwnym śnie, się pomyślało: jaka planeta?) Mocniejszy podmuch wiatru uderzył ramami okna o ściany i ten głośny trzask przypomniał tamten trzask, i ten tamten trzask przypomniał wszystko.
Się zwlokło się z posłania, podeszło do okna, chwyciło mocno rękami za obie ramy, żeby się nie huśtały pod naporem wichru, i z wysokości tego piętra się spojrzało w noc. Usta się mało zaciśnięte. I zęby. Aż do bólu. W pewnej chwili:
- Chcę – się powiedziało cicho w noc i w same usta wiatru.
I po chwili się powtórzyło nieco głośniej:
- Chcę.
Jeszcze chwilę się stało i potem się zamknęło okno. Się wiedziało, że się już na nowo nie zaśnie, i się zbliżyło się do kontaktu, żeby zapalić światło. Ale nie. Się przysiadło na brzegu łóżka, sięgnęło po papierosy, co obok na taborecie, ale też nie. Się wyraźnie czuło w ustach cierpki smak tych dwóch papierosów dopiero co wypalonych, podczas gdy się słuchało tego wszystkiego, tego wszystkiego, co ona mówiła. Się pomyślało... i się pokiwało głową. I jeszcze raz się pokiwało. I jeszcze raz. I jeszcze. Bo się niesamowicie pomyślało. Się pomyślało, że... gdyby się nam wtedy we śnie udało siebie dotknąć, to nie przebudziłby mnie ten głośny trzask okna otworzonego nagle w środku nocy gwałtownym podmuchem wichury. Ani ten trzask, ani żaden inny dźwięk tego świata. Albo... się przebudziłoby się, ale... razem z nią, razem z nią, razem z nią. Z rękami obejmującymi jej kolana i z jej dłońmi na mojej biednej głowie.

[Kasia_gnr]

MIŁOŚĆ

Jak miłość wygląda?

Myślę,
że lubi czytać wiersze o miłości
wzruszające powieści o życiu
i kolorowe pisma dla kobiet.

Jest w niebo zapatrzona
nie podepcze małego kwiatka
i ślepcom otwiera ramiona.

Niekiedy bywa matką
madrą
o słodkim uśmiechu.

Podaje dłoń dzieciom przy upadku
zawsze z czułością w sercu
gotowa slużyć pomocą
na każdym zakręcie życia.

Czasami
nosi wałki na głowie
chodzi po domu w szlafroku
i rozdeptanych kapciach.

Ale zawsze pozostaje piękna
dla tych
którzy ją kochają.

Bywa
że czesto krzyczy
że dłużej nie wytrzyma
że ona też
chce mieć coś do powiedzenia.

I tak w końcu z uporem
wygrywa pojedynek
miłości z rozumem
kto jej zazna
ten to czuje.

Czasami bywa dziecinna:
ciągle zadaje pytania
Kiidy? Po co? Dlaczego?
i nie wystarczą jej tłumaczenia
że tak wypada
tak trzeba.

I wtedy też jest sobą
jak małe dziecko
świeża, naiwna i ufna.

Wiec jak miłość wygląda?

Choć jest kapryśna jak marcowa aura
zmienna jak kameleon
to od wieków
chroni zakochanych głupców
przed rozsądnymi tego swiata.

Nie wiem, czy to tutaj pasuje. Robiłam niedawno porządki i znalazłam takie moje starocie.
Bardzo fajny wątek

[Katiusia]

To wszystko co wkleiłyście jest piękne, az się dosłownie zruszyłam

[Katiusia]

To ja moze też coś dam. Tyle że to nie opowiadanie, ale piosenka. W zasadzie to są trzy pioski (3 częsci które daja całość).
Verba- Mode Wilki cz. 1

Młode wilki, zawsze będę szły przy sobie,
Kochankowie, których nawet śmierć nie rozdzieli,
Tak myśleli, choć rodzice wciąż mówili: Nie jesteście sobie przeznaczeni,
Ludzie chcieli ich pouczać, mówili: chłopcze zwolnij trochę,
A on na to: Ja nie jestem żadnym chłopcem,
Odbijał piłkę, Chłopaki są w burdelach, a ja jestem młodym wilkiem,
Żadnej pracy, żadnej szkoły, woleli w pociąg wsiąść,
I jechać tam, gdzie poprowadzą tory,
Tygodnie spędzone poza domem,
Namiot nad jeziorem, spadające gwiazdy nad morzem,
I tylko jedno życzenie, by w końcu się uwolnić,
Od kontroli starych, którzy zawsze muszą plany im spie***lić,
W końcu ruszyć w drogę,
Nie spać na peronie, gdy ostatni pociąg odwołają,
Jeden przekręt na parkingu był okazją,
Czarny ścigacz, uwierzyli, że marzenia właśnie się spełniają,.
Od zera do stu procent,
Wilki muszą być wolne, zwłaszcza, gdy są młode.

REF: Ty także bądź takim młodym wilkiem,
Tylko pamiętaj, że życie jest cholernie śliskie,
Jeśli jednemu z was coś złego się stanie,
Drugi da mu wsparcie, miłość, przyjaźń i oddanie.
Ty także bądź takim młodym wilkiem,
Tylko pamiętaj, że życie jest cholernie śliskie,
Jeśli jednemu z was cos złego się stanie,
Drugi da mu wsparcie, miłość, przyjaźń i oddanie.

2) Nie spała całą noc, czekając, kiedy zadzwoni,
Musiało coś się stać, przecież tak nigdy nie robił,
Gdy telefon się odezwał, była pełna nadziei,
Choć za chwilę całe życie miało w koszmar się zmienić,
To był wyścig, chciał zarobić parę groszy,
Chciał ją jakoś zaskoczyć, a teraz nie będzie chodził,
Dawał z siebie wszystko, ale jednak coś nie wyszło,
Rozpieprzył siebie, motor i nadzieją na przyszłość,
Pod szpitalem stali inni, te najbliższe młode wilki,
Skowyt silników, oddawał hołd temu, co w wyścigu stracił wolno?ć,
On nie umarł jeszcze, choć dziś zmarła jego młodość,
Myślał, że odejdzie, jednak ona została,
Najwierniejsza partnerka z ich wilczego stada,
Nie zawyła w miłości, milczała też w cierpieniu,
Młode wilki zawsze razem będą iść ku przeznaczeniu

[Katiusia]

Młode Wilki cz. 2

1.On się zatrzymał, wypadek zabrał marzenia,
ciagle szare dni i odległe wspomnienia
ona czekała, wierzyła że się nie podda,
miłość nie pozwala rezygnować
robiła wszystko żeby ciągle miał nadzieję,
szeptała wciąz, zobaczysz wkońcu bedzie lepiej
musimy razem życ i szukać pomocy,
gdy usypiał ona walczyła w nocy
wkońcu znalazła,
nie spodziewana wiadomość
jakby z nieba zszedł Bóg i wskazał drogę po wolność:
trudny zabieg za wielką cenę,
brak pieniędzy odbierał nadzieję,
gdy nastał dzień silniki zamilkły
sprzedane gdzieś, żegnane w ciszy
zrobili to by kupić jego szczęście,
tylko wilki wiedzą jak życie jest cenne

Ref. Oni mogą żyć ale tylko razem,
nie rozdzielaj ich, nie odzieraj z marzeń,
muszą ciągle iść na
granicy tchnienia,
cienka linia określa sens ich istnienia x2

2. Niechcieli spać czekali w niepewności
anioł stróż dawno odszedł w bezsilności
jednak udało się
ta chwila wraca echem..
jutro zbudzi się i bedzie tylko lepiej
minie czas, i wróci tam skąd przyszedł,
chyba ktoś na górze chciał by z tego wyszedł
ktoś daleki, ale pomogli najbliżsi przyjaciele,
zwyczajne młode wilki
teraz mijają świat, kilometr za kilometrem
znowu pedzą gdzieś niesieni przez powietrze
juz wygrali z życiem ale grają z nim dalej,
pokolnali los bo trzymali sie razem
bedą wiecznie gnać, nie próbuj ich zatrzymac
zostawili slad: idealną przyjaźń
w pamiętniku zycia znajdziesz jeden wers:
Nie zatrzymuj wilków bo jest ich coraz mniej

[Katiusia]

Młode Wilki cz. 3

tylko ten jeden dzień rozpoczął się jak idealny sen.
On jak nigdy obudził ją kwiatami... Ona w szczęściu witała go zalana łzami.
Ten jeden dzień miał naprawić to, co rozkruszało się...
Dwie postacie z jednej opowieści, które pisarz dzieli dopisując wersy.
Dlaczego tak jest, że najpiękniejsze chwile życie psuje na siłę?
Ona znowu spędzi samotną noc wierząc, że rano znów zobaczy go...
Oddech na szkle, serce na pożegnanie smutkiem malowane
Kilka słów wyczytanych z zamkniętych ust:
Kocham Cie i poczekam tu...


Przecież w marzeniach miało być lepiej.
Ale my tworzmy świat, w którym ktoś oblicza czas....
Może po drugiej stronie jest lepiej.
Ale my wierzymy wciąż, że nad nami czuwa los...


Rozcinał płaczący świat...
Zimne krople deszczu wklejone w wiatr...
Jechał coraz szybciej by oszukać czas - Ciemna noc zasłaniała strach!
Chciałby być przy niej blisko teraz...
Przy niej żyć, przy niej chciał umierać.
Wiedział, że gdyby coś się stało, oddałby własne życie za nią...
Jak mógł jej nie doceniać, drwił, słysząc coś się zmienia.
Nie zasłużyła na taki chłód, naprawiłby to, gdyby tylko mógł.
Ile razy Bóg może dawać szanse? Ile razy śmierć może przegrać walkę?
Przenaczenie czy największy dług, jak dziś przypomniał sobie Bóg...

[mądrala]

Napisane przez Katiusia

To ja moze też coś dam. Tyle że to nie opowiadanie, ale piosenka. W zasadzie to są trzy pioski (3 częsci które daja całość).
Verba- Mode Wilki cz. 1

VERBA!!!!!!!!!!!!!!!!
Normalnie aż Cie dokarmie za te młode wilki Chcoiaż przyznam sie że 3cz. nie słyszałam także wklejaj


P.S. A msz może mp3 tej 3ciej częsci???

[Sailor Moon]

Mirabilka, to z "Samotnosci w sieci", prawda? Uwielbiam sposób w jaki opisywane są w niej uczucia...

[Divine18]

Napisane przez Katiusia

REF: Ty także bądź takim młodym wilkiem,
Tylko pamiętaj, że życie jest cholernie śliskie,
Jeśli jednemu z was coś złego się stanie,
Drugi da mu wsparcie, miłość, przyjaźń i oddanie.
Ty także bądź takim młodym wilkiem,
Tylko pamiętaj, że życie jest cholernie śliskie,
Jeśli jednemu z was cos złego się stanie,
Drugi da mu wsparcie, miłość, przyjaźń i oddanie.

uwielbiam tą piosenke , super jest

[Katiusia]

Mądrala też kocham Verbe...
Te teksty... dosłownie moge ich słuchac godzinami

[sloncee]

Napisane przez Sailor Moon

Mirabilka, to z "Samotnosci w sieci", prawda? Uwielbiam sposób w jaki opisywane są w niej uczucia...

To może też coś wkleisz?

[Wojtusia]

Cudowny wątek muszę przyznać, też się popłakałam czytając niektóre opowiadania

[sloncee]

'Jest jeszcze taka miłość,
ślepa, bo widoczna,
jak szczęśliwe nieszczęście,
pół radość, pół rozpacz,
ile to trzeba wierzyć,
milczeć, cierpieć, nie pytać,
skakać jak osioł do skrzynki pocztowej
by dostać nic
za wszystko.'
[[J. Twardowski]]

[sloncee]

„Łzy”

Kolejna paczka chusteczek,
Kolejne łzy...
Kolejny raz to ja płaczę,
Kolejny raz zraniłeś mnie ty...
Nie umiem już z tobą rozmawiać
Nie potrafię już ci wybaczać,
Bolą mnie twoje słowa,
Więc co?
Płaczę od nowa...

[eluśka87]

św. Paweł z Tarsu
"Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą."


"Śmierć jest minimum. Minimum wszystkiego. Podczas tych godzin, gdy jesteś tak blisko drugiej osoby, z dwojga niemal stajecie sie jednym... Minimum... Miłość jest śmiercią: śmiercią odrębności, śmiercią dystansu, śmiercią czasu. W trzymaniu się z dziewczyną za ręce najpiękniejsze jest to, że po chwili zapominasz, która ręka jest Twoja. Zapominasz, że są dwie, nie jedna."
(Jonathan Carroll Dziecko na niebie)

"Miłość jest dziką siłą. Kiedy próbujemy ją okiełznać, pożera nas. Kiedy próbujemy ją uwięzić, czyni z nas niewolników. Kiedy próbujemy ją zrozumieć miesza nam w głowach."
( Paulo Coelho Zahir )

"Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości."
( Paulo Coelho...)


"Miłość nie jest skarbem, który się posiadło, lecz obustronnym zobowiązaniem."
(Antoine de Saint-Exupéry)

" Miłość jest zawsze chaotyczna. Gubisz się, tracisz trzeźwy osąd. Nie umiesz się bronić. Im większa miłość tym większy chaos."
(Jonathan Carroll Białe jabłka )

" Droga miłości bywa czasem bardzo kręta, ponieważ droga ta wiedzie nas do nieba albo prowadzi prosto do piekieł."
(Paulo Coelho)

"Świat bez miłości jest martwym światem i zawsze przychodzi godzina, kiedy człowiek zmęczony błaga o twarz jakiejś istoty i o serce olśnione czułością."
(Albert Camus)

"Miłość nigdy nie staje na przeszkodzie temu, kto pragnie żyć Własną Legendą. Jeśli się tak dzieje, znaczy to, że nie była to miłość prawdziwa, miłość, która przemawia Językiem Wszechświata."

(Paulo Coelho)

"Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał."

(Paulo Coelho)

"Miłość to nie staw, w którym można zawsze odnaleźć swój odbicie. Miłość ma swoje przypływy i odpływy. Ma też swoje rozbite okręty, zatopione miasta, ośmiornice, burze i skrzynie złota i pereł. A perły leżą głęboko."

(Erich Maria Remarque (Paul Remarque) )

[eluśka87]

Daj mi znak, bym mógł odnaleźć cię
Rzuce serce za horyzont
Tylko byc przy tobie (przy tobie) pragne, chce...
Nie powstrzyma mnie już nikt (nikt),
Nie zatrzyma nic, żadne z nich
Zniszcze kazdy mur, znosie każdy ból,
Na anioła skrzydłach po ciebie wzbije sie
Daj mi znak, a bede wiedział, ze cały czas czekasz na mnie (na mnie)
Nawet gdy zajdzie słońce nie przestane szukać cie
Dobrze wiesz... Bo dla ciebie oszukam przeznaczenie
Dla ciebie spełnie każde marzenie
Dla ciebie nie strace nadziei
Bo bez ciebie nie ma nas...

fragment piosenki Czerwone niebo-Verby ...

[zuzek9]

ajj ja też uwielbiam "młode wilki" verby mogłabym je słuchać i słuchać i słuchać...

[mądrala]

Napisane przez zuzek9

ajj ja też uwielbiam "młode wilki" verby mogłabym je słuchać i słuchać i słuchać...

No to widze że nie jestem sama

[mądrala]

Napisane przez eluśka87

Daj mi znak, bym mógł odnaleźć cię
Rzuce serce za horyzont
Tylko byc przy tobie (przy tobie) pragne, chce...
Nie powstrzyma mnie już nikt (nikt),
Nie zatrzyma nic, żadne z nich
Zniszcze kazdy mur, znosie każdy ból,
Na anioła skrzydłach po ciebie wzbije sie
Daj mi znak, a bede wiedział, ze cały czas czekasz na mnie (na mnie)
Nawet gdy zajdzie słońce nie przestane szukać cie
Dobrze wiesz... Bo dla ciebie oszukam przeznaczenie
Dla ciebie spełnie każde marzenie
Dla ciebie nie strace nadziei
Bo bez ciebie nie ma nas...

fragment piosenki Czerwone niebo-Verby ...

Tego też nie znam!!! Z jakiej to płyty???

[Katiusia]

Napisane przez mądrala

No to widze że nie jestem sama

No i jeszcze o mnie zapomniałaś
BTW doszła piosenka?

[mądrala]

Napisane przez Katiusia

No i jeszcze o mnie zapomniałaś
BTW doszła piosenka?

Nie zapomniałam w dowód tego masz ode mnie maila
Piosenka doszła, dziękuje bardzo, bardzo, bardzo

[Katiusia]

Mądrala dziękuje również. Dosłownie Kocham CIę

[mądrala]

Napisane przez Katiusia

Mądrala dziękuje również. Dosłownie Kocham CIę

Jednak jest na tym świecie ktoś kto mnie jeszcze kocha

A masz może tą piosenkę "Czerwone niebo" ??? albo słyszałaś ją???? bo ja nie buuuuuuuuu

Poza tym to ciesze sie że wątek sie przyjął

[różowiutka]

Mam nadzieję, że jeszcze ni było:

Jeśli któregoś dnia poczujesz, ze chce Ci się płakać - zadzwoń do mnie...
Nie obiecuje, że Cię rozbawię, ale mogę płakać razem z Tobą...
Jeśli któregoś dnia zapragniesz uciec, nie bój się do mnie zadzwonić...
Nie obiecuje, że Cię zatrzymam, ale mogę pobiec z Tobą...
Jeśli któregoś dnia nie będziesz chciał nikogo słuchać - zadzwoń do mnie...
Obiecuje być wtedy z Tobą i obiecuję być cicho...
Ale jeśli któregoś dnia zadzwonisz i nikt nie odbierze...
Przybiegnij do mnie bardzo szybko,
Mogę Cię wtedy potrzebować...

[beat@]

Napisane przez mądrala

VERBA!!!!!!!!!!!!!!!!
Normalnie aż Cie dokarmie za te młode wilki Chcoiaż przyznam sie że 3cz. nie słyszałam także wklejaj


P.S. A msz może mp3 tej 3ciej częsci???

ja to samo. Uwielbiam VERBĘ

[beat@]

Napisane przez mądrala

A masz może tą piosenkę "Czerwone niebo" ??? albo słyszałaś ją???? bo ja nie buuuuuuuuu

Przyłanczam się do pytania?? bo ja też nie słyszałam tej piosenki

EDIT: już ją mam