jak znaleźć siłe na walke z rakiem

[aktaga13]

Napisane przez madzia.a

Witam!
Jestem wizażanką od czterech lat. Pewnie jedni kojarzą mnie bardziej, inni mniej.
Mam 26 lat, od 4 lat jestem mężatką, rok temu skończyłam studia i znalazłam wspaniałą prace, w której mam (miałam) możliwość awansu i dalszego rozwoju. Niedawno skończyliśmy upragniony remont mieszkania, który trwał 4 miesiace. Były plany na przyszłość by dokończyć remont łazienki, zmienić samochód i w odpowiednim czasie postarać się o dziecko. Miałam całe życie przed sobą...
Nigdy nie mialam problemów zdrowotnych. Od pewnego czasu zaczął boleć mnie kręgosłup, chodziłam coraz gorzej. Lekarze uspakajali, ze to tylko dyskopatia i kazali czekać na badania (czekałam 4 miesiące na rezonans magnetyczny). Wczoraj odebrałam wyniki badań- diagnoza- 3 guzy ( 2 na jajniku i jeden ogromny na 8 cm na kości krzyżowej) do tego poważna wada kręgosłupa (guz na kości spowodował prawdopodbnie skręcenie miednicy i przesunięcie sie kręu). Czeka mnie poważna operacja. Prawdopodbnie wytną część kości krzyżowej i wsadzą implant.
Przede mną biopsja kręgosłupa i jajników. Dziś robiłam markery (badanie krwi) na wykrycie nowotworu. Będe miała robione usg piersi, czy tam również nie ma przeżutow.
Jestem osobą słabą psychicznie, która bardzo szybko się załamuje. Obecnie staram się zachować spokój i oszczędzać siły na później. Staram się być silna. Ale wiem, że już nigdy nie będzie tak jak kiedyś, że moje życie zmieniło się na zawsze. Nie wiem, czy bede mogła mieć dzieci.
Boje się bólu (cierpienie przy raku kości, lub operacji mojej wady kręgosłupa, jest podobno ogromne). Najtrudniej jest czekać na wyniki badań (najbliższe wyniki mam w piątek)
Nie wiem czego od was oczekuje, pisząc ten post. Może wsparcia, a może po prostu chciałam pozbyć się tych myśli.

Kochana, bardzo się wzruszyłam. rozpłakałam się rzewnie, ale nie płakałam nad Twoim losem raczej nad niesprawiedliwością..
musisz być bardzo silna. pozytywne myślenie to klucz do sukcesu, pomoc w odzyskaniu zdrowia i przetrwania tego trudnego czasu. diagnoza nie jest wyrokiem. walcz! masz dla kogo staraj się cieszyć każdym dniem i dużo uśmiechać. wypoczywaj i oszczędzaj się. i pisz nam tutaj, jesteśmy z Tobą. z mojej strony zawsze możesz liczyć na kilka miłych słów - gwarantuję! wiem, że to wszystko wydaje się takie proste kiedy o tym mówię. pewnie pomyślisz, że "nic nie wiem". może masz rację, ale skoro los rzucił Ci takie wyzwanie, to trzeba znaleźć sposób, żeby się przeciwstawić. odeprzeć ten atak. wierzę, że wszystko będzie dobrze! a Twoje uszy będą wysoko w górze - bo jeśli coś możesz teraz zrobić to właśnie to. nie tracić nadziei, być razem z bliskimi Ci osobami i korzystać z każdego dnia. pozwalaj sobie na miliony małych przyjemności, dogadzaj sobie. przytulam Cię mocno i napiszę - do usłyszenia. bo na ten wątek na pewno wrócę!

[lily92920]

Nie wiem co mam Ci napisać, ale wiem, że bede trzymać za Ciebie kciuki. Ważne jest być miala oparcie w najbliższych, by móc czerpać dobrą energie.

[Dotka90]

Co do ubezpieczenia, najlepiej, jak się dowiesz w ubezpieczalni, ciężko coś powiedzieć, bo to dość indywidualny przypadek. Chodzi głównie o to, żeby ubezpieczalnia nie zaczęła w razie jakiś problemów, dochodzić tego, że kiedy się u nich ubezpieczałaś, to mogłaś już PRZYPUSZCZAĆ, że jesteś chora i robić problemy np. z wypłaceniem odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu etc.

[moniczorek]

Madzia...jutro idziesz na biopsje. ..tak ? Trzymaj sie tam kobietko dzielnie w szpitalu! My tutaj scisamy wszystkie rączki i bedziemy trzymać kciuki za pomyślny final.

Ja juz poczujesz sie troszke lepiej, to sie odezwij i daj znać jak sie miewasz i co u Ciebie. Myśle, że wiele osób Ci tu kibicuje!

Buziaki i uściski

[madzia.a]

Tak, jutro ide do szpitala, ale jak tylko wróce to napisze jak było.
Wiem, że nie moge się teraz nad sobą rozczulać, bo narazie to "pryszcz" w porównaniu z tym co mnie czeka. A muszę się przygotować przecież na ciężką operacje i długotrwały pobyt w szpitalu. Więc zacisne zęby i obiecuje, ze się nie załame (a przynajmniej nie teraz)! Będe dzielna
Dziewczyny, trzymajcie kciuki!!!

[olcia 810]

Napisane przez madzia.a

Tak, jutro ide do szpitala, ale jak tylko wróce to napisze jak było.
Wiem, że nie moge się teraz nad sobą rozczulać, bo narazie to "pryszcz" w porównaniu z tym co mnie czeka. A muszę się przygotować przecież na ciężką operacje i długotrwały pobyt w szpitalu. Więc zacisne zęby i obiecuje, ze się nie załame (a przynajmniej nie teraz)! Będe dzielna
Dziewczyny, trzymajcie kciuki!!!

Trzymamy z całej siły!!

[kamyczek89]

Madziu trzymamy mocno wszystkie kciuki i czekamy na wiadomości. oby pozytywne

[Dotka90]

Madzia, trzymamy mocno kciuki, będzie dobrze, musi być

Co do biopsji.. Ja idę na biopsję w sierpniu.. Mam nadzieję, że w końcu ją zrobią, bo już od lutego chcą i nie mogą, ehh...

Trzymam kciuki

[Majowa Rosa]

Madzia.a, trzymaj się i walcz, bo dopóki się walczy, dopóty się wygrywa

Jeśli chodzi o raka jajnika, to wspaniałe forum dotyczące tego problemu znajdziesz pod tym adresem: http://nowotwor.eu/index.php?sid=764...cd66b024dde062 - są tam nieprawdopodobnie życzliwi ludzie, którzy wezmą Cię pod swoje skrzydła (szczególnie nieoceniony emgoro). Mam jednak nadzieję, że to wcale nie będzie konieczne, a zmiany okażą się niezłośliwe.

[Fresa]

Napisane przez madzia.a

Tak, jutro ide do szpitala, ale jak tylko wróce to napisze jak było.
Wiem, że nie moge się teraz nad sobą rozczulać, bo narazie to "pryszcz" w porównaniu z tym co mnie czeka. A muszę się przygotować przecież na ciężką operacje i długotrwały pobyt w szpitalu. Więc zacisne zęby i obiecuje, ze się nie załame (a przynajmniej nie teraz)! Będe dzielna
Dziewczyny, trzymajcie kciuki!!!

Madzia, wszystkie będziemy trzymały kciuki!

[Claris]

Madzia trzymamy najmocniej!! Jesteś taka silna, niesamowita

[madzia.a]

A jednak was jeszcze odwiedziałam
Jestem zbyt obolała, żeby spać. Mam nadzieje, że dostane coś na te bóle w szpitalu, bo nie wyobrażam sobie spacerować o 4.00 rano po korytarzach Zwłaszcza, że chodzenie też mi za bardzo już nie wychodzi.
Dziewczyny, zawsze szpital kojarzył mi się z bardzo przytłaczającym miejscem i zawsze się szpitali bałam, a teraz musze stawić mu czoło.

[moniczorek]

Dasz rade , zobaczysz powodzenia! Jestesmy z Toba.
Ja cale dzieciństwo spedzilam w szpitalach, nie jest tam super....ale da sie przyzyc.

[wiolkaa85]

Mnie tez szpitale zawsze wydawaly sie przytlaczajace.
A potem okazalo sie, ze tez mam problemy zdrowotne i musze jakis czas w nich spedzic.
Zapewniam Cie, ze jak czlowiek widzi, ze w szpitalu robia cos, zeby wszystko szlo w dobrym kierunku, to nawet pobyt w nim cieszy;-)
Nie mowiac o radosci przy opuszczaniu go, gdy jest sie juz wyleczonym;-)

[agabil1]

Madziu, dopiero teraz się dowiedziałam sama kiepsko się czuję i przez kilka dni nie zaglądałam do naszego ''kręgosłupowego'' wątku. Życzę Ci dużo siły, zresztą już ją w sobie odnalazłaś, podziwiam Cię za hart ducha. Nie będę pisać że będzie dobrze bo nie wiem jak będzie. Ale trzymam kciuki i modlę się by tak było
Mam pytanie, dopiero w rezonansie wyszły te guzy? RTG nic nie pokazało? Zaczynam się sama bać...

Dużo siły Ci życzę . I przede wszystkim powrotu do zdrowia

[Moni2303]

Witam serdecznie.Mam 27 lat i na poczatku maja przeszlam operacje usuniecia guza. Mam nowotwór złośliwy piersi do tego ten najbardziej agresywny.wyczulam go w polowie grudnia i od tamtej pory wszystko potoczylo sie lawinowo,badania,wizyty na onkologi prawie kazdego dnia.Przez ostatnie lata spelnialam swoje marzenia, zylam pelnia zycia, cieszylam sie kazdym dniem,mialam prace ktora kochalam i ktora byla spelnieniem moich marzen.Nagle moje zycie sie zmienilo...poczulam sie tak jakby nagle swiat stanąl w miejscu.Patrzylam na ludzi i poprostu im zazdroscilam tej normalnosci ktorej ja zostalam pozbawiona... zastanawialam sie dlaczego akurat ja?dlaczego wlasnie ta najgorsza odmiana nowotworu przytrafila sie wlasnie mnie?czulam zlosc...bezsilnosc...zast anawialam sie dlaczego nagle trace wszystko co tak bardzo mnie cieszylo, to na co pracowalam tak ciezko przez wiele lat...Zawsze bylam silna psychicznie,zawsze potrafilam walczyc! ale teraz choroba zabrala mi wszystko co dodawalo mi sil i bylo motywacja do dzialania,wstawania z usmiechem kazdego dnia...7 maja poszlam do szpitala...po wyjsciu z niego bylam juz inna osoba...pamietam ze po powrocie do domu spojrzalam na drzewa, na liscie i po raz pierwszy wydaly mi sie tak cudownie zielone, poprostu piekne.Przez cale moje zycie tego nie dostrzeglam,dopiero tego dnia.Obecnie biore udzial w rehabilitacji bo usunieto mi wezly chlonne pachowe i reka nie jest tak sprawna jak dawniej,czeka mnie chemioterapia a potem radioterapia.Jak znaleźć sile do walki z rakiem??? ta sila sama przyjdzie...jesli zagrozone jest zycie to caly organizm i mozg przestawia sie wlasnie na walke o przetrwanie.Cala codziennosc, dotychczasowy sposob funkcjonowania przestaje istniec.Ja znalazlam w sobie duzo sily, ba usmiecham sie teraz czesciej niz przed choroba cieszy mnie wszystko,wlosy ktore powiewaja na wietrze ( bo wiem ze podczas chemii ich juz nie bedzie),wyjscie z przyjaciolmi, spacer po lesie.Ja wiem ze ta choroba to tylko pewien etap w moim zyciu ktory sprawi ze bede jeszcze silniejsza...tak malo ludzi docenia zycie i tak prawdziwie potrafi sie nim cieszyc...ja ciesze sie kazdym dniem wiem ze wyzdrowieje mimo ze dluga droga jeszcze mnie czeka.Staram sie zyc normalnie pomimo choroby...robie rzeczy ktore sprawiaja mi radosc, zbieram poprostu sily do walki o kazdy nowy dzien Czasem przychodzi zwatpienie, zalamanie, smutek, zlosc i rozgoryczenie.Ale to normalne wtedy nie wstydze sie plakac Wiem ze moja walka nie jest jednoosobowa walczy ze mna rodzina, przyjaciele, znajomi z pracy... moze czujesz sie osamotniona w tej walce bo nikt kto jest zdrowy ciebie nie zrozumie...ale pamietaj ze nie jestes sama...wiara czyni prawdziwe cuda usmiechaj sie jak najwiecej, ciesz sie drobnostkami.. i mysl o tym ze to tylko etap w zyciu minie i czas znowu ruszy z miejsca w ktorym sie zatrzymal jak zaczelas walke ale ten czas ruszy juz dla osoby w pelni cieszacej sie zyciem i niesamowicie silnej wierze ze tak jak i ja rowniez znajdziesz w sobie ta sile i pokonasz kazda chorobe

[free..]

Wierzę, że się uda. Czytając twoje wypowiedzi naprawdę się wzruszyłam - tyle w nich determinacji i woli walki. Dasz radę i pokonasz tą chorobę!

[kamyczek89]

Napisane przez Moni2303

Witam serdecznie.Mam 27 lat i na poczatku maja przeszlam operacje usuniecia guza. Mam nowotwór złośliwy piersi do tego ten najbardziej agresywny.wyczulam go w polowie grudnia i od tamtej pory wszystko potoczylo sie lawinowo,badania,wizyty na onkologi prawie kazdego dnia.Przez ostatnie lata spelnialam swoje marzenia, zylam pelnia zycia, cieszylam sie kazdym dniem,mialam prace ktora kochalam i ktora byla spelnieniem moich marzen.Nagle moje zycie sie zmienilo...poczulam sie tak jakby nagle swiat stanąl w miejscu.Patrzylam na ludzi i poprostu im zazdroscilam tej normalnosci ktorej ja zostalam pozbawiona... zastanawialam sie dlaczego akurat ja?dlaczego wlasnie ta najgorsza odmiana nowotworu przytrafila sie wlasnie mnie?czulam zlosc...bezsilnosc...zast anawialam sie dlaczego nagle trace wszystko co tak bardzo mnie cieszylo, to na co pracowalam tak ciezko przez wiele lat...Zawsze bylam silna psychicznie,zawsze potrafilam walczyc! ale teraz choroba zabrala mi wszystko co dodawalo mi sil i bylo motywacja do dzialania,wstawania z usmiechem kazdego dnia...7 maja poszlam do szpitala...po wyjsciu z niego bylam juz inna osoba...pamietam ze po powrocie do domu spojrzalam na drzewa, na liscie i po raz pierwszy wydaly mi sie tak cudownie zielone, poprostu piekne.Przez cale moje zycie tego nie dostrzeglam,dopiero tego dnia.Obecnie biore udzial w rehabilitacji bo usunieto mi wezly chlonne pachowe i reka nie jest tak sprawna jak dawniej,czeka mnie chemioterapia a potem radioterapia.Jak znaleźć sile do walki z rakiem??? ta sila sama przyjdzie...jesli zagrozone jest zycie to caly organizm i mozg przestawia sie wlasnie na walke o przetrwanie.Cala codziennosc, dotychczasowy sposob funkcjonowania przestaje istniec.Ja znalazlam w sobie duzo sily, ba usmiecham sie teraz czesciej niz przed choroba cieszy mnie wszystko,wlosy ktore powiewaja na wietrze ( bo wiem ze podczas chemii ich juz nie bedzie),wyjscie z przyjaciolmi, spacer po lesie.Ja wiem ze ta choroba to tylko pewien etap w moim zyciu ktory sprawi ze bede jeszcze silniejsza...tak malo ludzi docenia zycie i tak prawdziwie potrafi sie nim cieszyc...ja ciesze sie kazdym dniem wiem ze wyzdrowieje mimo ze dluga droga jeszcze mnie czeka.Staram sie zyc normalnie pomimo choroby...robie rzeczy ktore sprawiaja mi radosc, zbieram poprostu sily do walki o kazdy nowy dzien Czasem przychodzi zwatpienie, zalamanie, smutek, zlosc i rozgoryczenie.Ale to normalne wtedy nie wstydze sie plakac Wiem ze moja walka nie jest jednoosobowa walczy ze mna rodzina, przyjaciele, znajomi z pracy... moze czujesz sie osamotniona w tej walce bo nikt kto jest zdrowy ciebie nie zrozumie...ale pamietaj ze nie jestes sama...wiara czyni prawdziwe cuda usmiechaj sie jak najwiecej, ciesz sie drobnostkami.. i mysl o tym ze to tylko etap w zyciu minie i czas znowu ruszy z miejsca w ktorym sie zatrzymal jak zaczelas walke ale ten czas ruszy juz dla osoby w pelni cieszacej sie zyciem i niesamowicie silnej wierze ze tak jak i ja rowniez znajdziesz w sobie ta sile i pokonasz kazda chorobe

klask i: tak trzymać Moni !!! choroba nie może przezwyciężyć, trzeba walczyć.

[Moni2303]

Dziekuje Madzia tez znajdzie w sobie sile do walki.jestem tego pewna.Ja ze swojej strony bede ja wspierac bardzo mocno.Musi wiedziec ze nie walczy sama ludziom chorym na raka i nie tylko potrzebna jest wiara ze nie sa sami, ze ta walka nie jest jednoosobowa.Wiem ze obie damy rade.Wiem ze Wy rowniez walczycie z nami i za to bardzo wam dziekuje!!!

---------- Dopisano o 17:50 ---------- Poprzedni post napisano o 17:44 ----------

chcialam jeszcze sie z wami podzielic dobra wiadomoscia po tygodniowej rehabilitacji moja reka odzyskala juz prawie pelna sprawnosc motywacja do walki jest polową sukcesu w dorodze do pokonania choroby.Lekarz powiedzial ze moze odzyskam czesciowa sprawnosc dopiero po roku a ja juz tydzien po operacji wiedzialam ze dam rade zrobic to wczesniej.Reka bolala ale cwiczylam caly czas.Trzeba walczyc ze swoimi slabosciami bo tylko wtedy jest szansa na sukces Nigdy nie wolno nawet przez chwile zwatpic w powrot do zdrowia!!! Nawet jak sa chwile zalamania to nie mozna dopuszczac do siebie mysli ze sie z tej choroby nie wyjdzie.trzeba mowic sobie "dzisiaj mam gorszy dzien i czuje sie slaba, ale jutro albo za kilka dni znowu nabiore sil"

[Ittka]

Napisane przez madzia.a

Witam!
Jestem wizażanką od czterech lat. Pewnie jedni kojarzą mnie bardziej, inni mniej.
Mam 26 lat, od 4 lat jestem mężatką, rok temu skończyłam studia i znalazłam wspaniałą prace, w której mam (miałam) możliwość awansu i dalszego rozwoju. Niedawno skończyliśmy upragniony remont mieszkania, który trwał 4 miesiace. Były plany na przyszłość by dokończyć remont łazienki, zmienić samochód i w odpowiednim czasie postarać się o dziecko. Miałam całe życie przed sobą...
Nigdy nie mialam problemów zdrowotnych. Od pewnego czasu zaczął boleć mnie kręgosłup, chodziłam coraz gorzej. Lekarze uspakajali, ze to tylko dyskopatia i kazali czekać na badania (czekałam 4 miesiące na rezonans magnetyczny). Wczoraj odebrałam wyniki badań- diagnoza- 3 guzy ( 2 na jajniku i jeden ogromny na 8 cm na kości krzyżowej) do tego poważna wada kręgosłupa (guz na kości spowodował prawdopodbnie skręcenie miednicy i przesunięcie sie kręu). Czeka mnie poważna operacja. Prawdopodbnie wytną część kości krzyżowej i wsadzą implant.
Przede mną biopsja kręgosłupa i jajników. Dziś robiłam markery (badanie krwi) na wykrycie nowotworu. Będe miała robione usg piersi, czy tam również nie ma przeżutow.
Jestem osobą słabą psychicznie, która bardzo szybko się załamuje. Obecnie staram się zachować spokój i oszczędzać siły na później. Staram się być silna. Ale wiem, że już nigdy nie będzie tak jak kiedyś, że moje życie zmieniło się na zawsze. Nie wiem, czy bede mogła mieć dzieci.
Boje się bólu (cierpienie przy raku kości, lub operacji mojej wady kręgosłupa, jest podobno ogromne). Najtrudniej jest czekać na wyniki badań (najbliższe wyniki mam w piątek)
Nie wiem czego od was oczekuje, pisząc ten post. Może wsparcia, a może po prostu chciałam pozbyć się tych myśli.

Madziu, no cóż, przykro powiedzieć "witaj w klubie". Jestem od Ciebie troszkę młodsza, ale widzę, że spotkało nas prawie to samo. Moja historia zaczęła się prawie rok temu, guz mózgu wykryto przez zwykły przypadek, miałam robiony rezonans, który miał tylko sprawdzić stan zatok po chorobie. Wyniki były załamujące, w mojej miejscowości lekarze nie chcięli się już podjąć operacji, powiedzieli, że za późno, że chcą "oszczędzić mi cierpienia". Jednak wiadomo - każdy chce walczyć. Rodzice pomogi, poszukali innych lekarzy. W końcu, w styczniu tego roku operacja odbyła się. Guz był duży.. ale jednak warto było spróbować. Wszystko odbyło się pod narkozą, wiec niewiele pamiętam. Gdy obudziłam się po zabiegu, odrazu, uwierz, człowiek ma lepsze samopoczucie Wiadomo, są szwy, drenaż itp. ale warto.. Dziś wspominam to już o wiele lepiej, mamy maj, co prawda nadal często odwiedzam szpital, ale po guzie, choć był bardzo duży i w mózgu - nie ma śladu.
KOCHANA, ŻYCZĘ CI DUŻO CIERPLIWOŚCI, SIŁY DO WALKI I PAMIETAJ, ŻE JESZCZE WIELE WSPANIAŁYCH CHWIL PRZED TOBĄ! ***
TRZYMAJ SIĘ!

[Cekiny]

Trzymam kciuki! Za CiEBIE!

[gracefulness]

tak bardzo podziwiam takich ludzi... te historie, zwłaszcza zdania "dlaczego ja ?" uświadamiają mi, ze któregoś dnia to również mogę być ja... że życie jest tak nieprzewidywalne, kruche, że często go nie doceniamy... że jednego dnia wszystko może obrócic się o 180 stopni... nie wiem, czy wtedy znalazłabym w sobie tyle siły do walki, pewnie nie. często narzekamy, ze coś nie układa się po naszej myśli... że to, że tamto...a tak naprawdę, to tylko kropla w morzu prawdziwych zmartwień.
madziu, życzę Ci szybkiego powrotu do zdrowia, trzymam za Ciebie kciuki i wierzę, że wszystko będzie dobrze

[LadyMakbet18]

Napisane przez Moni2303

Witam serdecznie.Mam 27 lat i na poczatku maja przeszlam operacje usuniecia guza. Mam nowotwór złośliwy piersi do tego ten najbardziej agresywny.wyczulam go w polowie grudnia i od tamtej pory wszystko potoczylo sie lawinowo,badania,wizyty na onkologi prawie kazdego dnia.Przez ostatnie lata spelnialam swoje marzenia, zylam pelnia zycia, cieszylam sie kazdym dniem,mialam prace ktora kochalam i ktora byla spelnieniem moich marzen.Nagle moje zycie sie zmienilo...poczulam sie tak jakby nagle swiat stanąl w miejscu.Patrzylam na ludzi i poprostu im zazdroscilam tej normalnosci ktorej ja zostalam pozbawiona... zastanawialam sie dlaczego akurat ja?dlaczego wlasnie ta najgorsza odmiana nowotworu przytrafila sie wlasnie mnie?czulam zlosc...bezsilnosc...zast anawialam sie dlaczego nagle trace wszystko co tak bardzo mnie cieszylo, to na co pracowalam tak ciezko przez wiele lat...Zawsze bylam silna psychicznie,zawsze potrafilam walczyc! ale teraz choroba zabrala mi wszystko co dodawalo mi sil i bylo motywacja do dzialania,wstawania z usmiechem kazdego dnia...7 maja poszlam do szpitala...po wyjsciu z niego bylam juz inna osoba...pamietam ze po powrocie do domu spojrzalam na drzewa, na liscie i po raz pierwszy wydaly mi sie tak cudownie zielone, poprostu piekne.Przez cale moje zycie tego nie dostrzeglam,dopiero tego dnia.Obecnie biore udzial w rehabilitacji bo usunieto mi wezly chlonne pachowe i reka nie jest tak sprawna jak dawniej,czeka mnie chemioterapia a potem radioterapia.Jak znaleźć sile do walki z rakiem??? ta sila sama przyjdzie...jesli zagrozone jest zycie to caly organizm i mozg przestawia sie wlasnie na walke o przetrwanie.Cala codziennosc, dotychczasowy sposob funkcjonowania przestaje istniec.Ja znalazlam w sobie duzo sily, ba usmiecham sie teraz czesciej niz przed choroba cieszy mnie wszystko,wlosy ktore powiewaja na wietrze ( bo wiem ze podczas chemii ich juz nie bedzie),wyjscie z przyjaciolmi, spacer po lesie.Ja wiem ze ta choroba to tylko pewien etap w moim zyciu ktory sprawi ze bede jeszcze silniejsza...tak malo ludzi docenia zycie i tak prawdziwie potrafi sie nim cieszyc...ja ciesze sie kazdym dniem wiem ze wyzdrowieje mimo ze dluga droga jeszcze mnie czeka.Staram sie zyc normalnie pomimo choroby...robie rzeczy ktore sprawiaja mi radosc, zbieram poprostu sily do walki o kazdy nowy dzien Czasem przychodzi zwatpienie, zalamanie, smutek, zlosc i rozgoryczenie.Ale to normalne wtedy nie wstydze sie plakac Wiem ze moja walka nie jest jednoosobowa walczy ze mna rodzina, przyjaciele, znajomi z pracy... moze czujesz sie osamotniona w tej walce bo nikt kto jest zdrowy ciebie nie zrozumie...ale pamietaj ze nie jestes sama...wiara czyni prawdziwe cuda usmiechaj sie jak najwiecej, ciesz sie drobnostkami.. i mysl o tym ze to tylko etap w zyciu minie i czas znowu ruszy z miejsca w ktorym sie zatrzymal jak zaczelas walke ale ten czas ruszy juz dla osoby w pelni cieszacej sie zyciem i niesamowicie silnej wierze ze tak jak i ja rowniez znajdziesz w sobie ta sile i pokonasz kazda chorobe

Kobieto, podziwiam Cie. Wielki szacunek, będę trzymac kciuki, obie zasługujecie na to. Wierzę, że wam się uda.

[agnes_bdg]

Chciałabym napisać, że będzie dobrze, że młody organizm pokona raka itp ale to samo mówiłam rok temu mojej koleżance, niestety w sierpniu zmarła na chłoniaka - miała tylko 30 lat. Zostawiła męża i dwie córeczki, walczyła do końca...

Napiszę tylko, że życzę Wam pokonania choroby i powrotu do zdrowia!
Trzeba w to wierzyć.

[moniczorek]

Madzia, co tam u Ciebie? Jak sie sprawy mają?

[madzia.a]

cześć dziewczyny! We wtorek wyszłam ze szpitala, jednak nie moge siadać i miałam problem z dostępem do komputera (mam stacjonarny).Teraz mam pożyczonego laptopa, który stoi na krzesełku obok łózka, a ja pisze w pozycji lęząej co jest bardzo niewygodne, więc z góry przepraszam za błędy.
W szpitalu dostałam sale jednoosobową i byłam najszczęśliwszą osobą na ziemii.W szpitalu byłam po raz pierwszy a na oddziale były same starsze osoby i dzięki tej sali miałam ogromny komfort psychiczy.Operacja odbyła się w czwartek, trwała 1.5 godz. Kilka dni po operacji to był istny koszmar, cały czas podawali morfine.
Najgorsza była ta bezradność, kiedy nie umiałam zupełnie nic koło siebie zrobić. Dokuczał mi również straszliwy ból mięśni, teraz okazało się, że mięśnie zaczęły zanikać.
Wyniki biopsji będą za 3 tygodnie. Boję się, ze chemia mnie nie ominie ze względu na wymiary guza. Czeka mnie bardzo skomplikowana operacja wycięcia guza wraz z częścią kości krzyzowej i wsatwiena implantu. Podobno ryzyko paraliżu jest niewielkie (całe szczęście), ale moge mieć problemy ze zwieraczami i początkowo bezwład nóg. Wiem że przez kilka miesięcy nie będe mogła siadać, schylać się itp. Narazie mam jak najmniej chodzić i dużo leżeć. Ogólnie trzeba wszystko koło mnie robić. Umyć mnie, ubrać, nakarmić, obrucić w łózku na drugi bok. Ból również nie odpouszcza, cały czas jestem na przeciwbólowych.

[HollyG]

Napisane przez madzia.a

cześć dziewczyny! We wtorek wyszłam ze szpitala, jednak nie moge siadać i miałam problem z dostępem do komputera (mam stacjonarny).Teraz mam pożyczonego laptopa, który stoi na krzesełku obok łózka, a ja pisze w pozycji lęząej co jest bardzo niewygodne, więc z góry przepraszam za błędy.
W szpitalu dostałam sale jednoosobową i byłam najszczęśliwszą osobą na ziemii.W szpitalu byłam po raz pierwszy a na oddziale były same starsze osoby i dzięki tej sali miałam ogromny komfort psychiczy.Operacja odbyła się w czwartek, trwała 1.5 godz. Kilka dni po operacji to był istny koszmar, cały czas podawali morfine.
Najgorsza była ta bezradność, kiedy nie umiałam zupełnie nic koło siebie zrobić. Dokuczał mi również straszliwy ból mięśni, teraz okazało się, że mięśnie zaczęły zanikać.
Wyniki biopsji będą za 3 tygodnie. Ale podobno chemia mnie nie ominie ze względu na wymiary guza. Czeka mnie bardzo skomplikowana operacja wycięcia guza wraz z częścią kości krzyzowej i wsatwiena implantu. Podobno ryzyko paraliżu jest niewielkie, ale moge mieć problemy ze zwieraczami i początkowo bezwład nóg. Wiem że przez kilka miesięcy nie będe mogła siadać, schylać się itp. Narazie jmam jak najmniej chodzić i dużo leżeć. Ogólnie trzeba wszystko koło mnie robić. Umyć mnie, ubrać, nakarmić, obrucić w łózku na drugi bok. Ból również nie odpouszcza, cały czas jestem na przeciwbólowych.

ale mimo ogromnego dyskomfortu i licznych problemów mam wrazenie, ze ta dalsza przyszłośc maluje się trochę bardziej optymistycznie ze względu na nikłe rzyko wystąpienia paraliżu? Czy ten zanik mięśni da isę powstrzymac?

[martynka89]

madziu wiem, ze jest ciezko ale teraz bedzie juz tylko lepiej. Jestes silna dziewczyna i napewno dasz sobie rade. Dobrze, ze dostalas sale jednoosobowa, ja niestety po kazdej operacji lezalam na sali z minimum dwoma innymi osobami i bylo strasznie, bo jak w nocy marudzilam z bolu to pozniej rano sie czepiali ze nie mogli przeze mnie spac (najlepsze jest to ze same tez marudzily po operacji). Mam nadzieje ze udalo Ci sie trafic na mily i pomocny personel w szpitalu bo to podstawa.
Napewno wszystko bedzie dobrze, zycze szybciutkiego powrotu do zdrowka.

[kamyczek89]

Napisane przez madzia.a

cześć dziewczyny! We wtorek wyszłam ze szpitala, jednak nie moge siadać i miałam problem z dostępem do komputera (mam stacjonarny).Teraz mam pożyczonego laptopa, który stoi na krzesełku obok łózka, a ja pisze w pozycji lęząej co jest bardzo niewygodne, więc z góry przepraszam za błędy.
W szpitalu dostałam sale jednoosobową i byłam najszczęśliwszą osobą na ziemii.W szpitalu byłam po raz pierwszy a na oddziale były same starsze osoby i dzięki tej sali miałam ogromny komfort psychiczy.Operacja odbyła się w czwartek, trwała 1.5 godz. Kilka dni po operacji to był istny koszmar, cały czas podawali morfine.
Najgorsza była ta bezradność, kiedy nie umiałam zupełnie nic koło siebie zrobić. Dokuczał mi również straszliwy ból mięśni, teraz okazało się, że mięśnie zaczęły zanikać.
Wyniki biopsji będą za 3 tygodnie. Ale podobno chemia mnie nie ominie ze względu na wymiary guza. Czeka mnie bardzo skomplikowana operacja wycięcia guza wraz z częścią kości krzyzowej i wsatwiena implantu. Podobno ryzyko paraliżu jest niewielkie, ale moge mieć problemy ze zwieraczami i początkowo bezwład nóg. Wiem że przez kilka miesięcy nie będe mogła siadać, schylać się itp. Narazie jmam jak najmniej chodzić i dużo leżeć. Ogólnie trzeba wszystko koło mnie robić. Umyć mnie, ubrać, nakarmić, obrucić w łózku na drugi bok. Ból również nie odpouszcza, cały czas jestem na przeciwbólowych.

Madziu też mam wrażenie, że w Twoich słowach czuć więcej optymizmu to bardzo dobrze, bo to klucz do zdrowia. to dobrze, że zanik mięśni nie postępował szybko...pewnie po operacji będziesz musiała je przykurczać, żeby całkiem się nie rozleniwiły.
pozdrawiam serdecznie

[HollyG]

Myśle, ze wiele osób robiacych sobie w życiu problemy z niczego powinny tu od czasu do czasu wejść i zobaczyć na czym polega prawdziwie twardy charakter i hart ducha