Usunęłabyś dziecko wiedząc o jego chorobie?

[enii]

jeszcze kilka tyg. temu bym byla pewna ze usunelabym ciaze, teraz juz nie jestem tego taka pewna ( dla jasnosci w ciazy nie jestem i dzieci nie zamierzam juz wiecej miec>

Bierzcie pod uwage to, ze nie zawsze na USG wychodzi wada, niektore ujawniaja sie dopiero po urodzeniu lub kilka/ kilkanascie/kilkadziesiat miesiecy po urodzeniu..Wiec ZAWSZE istnieje ryzyko urodzenia dziecka z jasimis dysfunkcjami..........

Co zrobilybyscie gdybyscie urodzily owszem zdrowe dziecko, ale majac kilka lat dziecko zachoruje (niby nie na grozna chorobe), ale konsekwencja jest dziecko prawie nie chodzace, nie mowiace z tikami nerwowymi, z lekkim uposledzeniem ??????? Oddalybyscie je do osrodka, bo przeciez cale dotychczasowe zycie trzeba mu podpozadkowac

[9b13fa772a089c950fe653392ec6a155eb1c8e79_603597153b11b]

Napisane przez muszynianka

chochlik kornwalijski - ty patrzysz tylko na skutki aborcji, nie patrzysz na skutki posiadania dziecka które wymaga bezwzględnej opieki 24 godziny na dobę.
Myślisz że taki rodzic-opiekun nie może mieć załamania większego od osoby która usunęła ciążę?

Oczywiście, że może i jego życie na pewno jest trudne, ciężkie, pełne wyrzeczeń itp itd, ale ja póki co sobie po prostu tego czynu nie wyobrażam.. ja jako ja w tym momencie mojego życia

[Deede]

Napisane przez muszynianka

chochlik kornwalijski - ty patrzysz tylko na skutki aborcji, nie patrzysz na skutki posiadania dziecka które wymaga bezwzględnej opieki 24 godziny na dobę.
Myślisz że taki rodzic-opiekun nie może mieć załamania większego od osoby która usunęła ciążę?

I ilu z tych rodziców po ciuchu, w czterech kątach, we wstydzie przed samym sobą miewa nieraz myśl "żeby to się już skończyło.." Jakiś czas temu był dobry wywiad z kobietą, która opiekowała się b. upośledzonym synem. Ile odwagi kosztowało ją powiedzenie, że kiedy syn w końcu umarł "poczuła ulgę". Szkoda, że o tej stronie nie mówi się w kontekście decydowania się na rodzenie ekstremalnie chorych dzieci. Wszyscy tylko pieją, jakie to szlachetne. A o kobiecie, która decyduje się na praktycznie wiezienie bez krat na najbliższe 5, 10, 20 lat też mówi się tylko w kontekście szlachetności. I jak ona ma się otwarcie przyznać, że żałuje? że nie wyrabia? Że odechciewa jej się wszystkiego? Że ma pretensje do siebie, że miewa myśli, jakie miewa? Czy takie ma "normalna matka"? Noo nieee, ależ skąd - i kolejny motyw do psychicznego mordowania się - jakby patrzenie na cierpienie dziacka nie wystarczało.
Szkoda, że brakuje odważnych kobiet, które powiedzą od początku do końca , jak to jest..

[muszynianka]

Co zrobilybyscie gdybyscie urodzily owszem zdrowe dziecko, ale majac kilka lat dziecko zachoruje (niby nie na grozna chorobe), ale konsekwencja jest dziecko prawie nie chodzace, nie mowiace z tikami nerwowymi, z lekkim uposledzeniem ??????? Oddalybyscie je do osrodka, bo przeciez cale dotychczasowe zycie trzeba mu podpozadkowac

to jest zupełnie inna sytuacja, zachorować można zawsze, wypadek można mieć zawsze prawda?
mówimy o KONKRETNEJ sytuacji, badania prenatalne wykazują poważne wady rozwojowe.
nie mówimy o upośledzeniu czy jakichkolwiek zmianach które występują w wyniku nieszczęśliwych wypadków.

[paula78]

Napisane przez enii

Co zrobilybyscie gdybyscie urodzily owszem zdrowe dziecko, ale majac kilka lat dziecko zachoruje (niby nie na grozna chorobe), ale konsekwencja jest dziecko prawie nie chodzace, nie mowiace z tikami nerwowymi, z lekkim uposledzeniem ??????? Oddalybyscie je do osrodka, bo przeciez cale dotychczasowe zycie trzeba mu podpozadkowac

Psychologia to wyjaśnia , miedzy dzieckiem urodzonym jako zdrowe i nagle chorujace jest wytworzona więż emocjonalna,fizyczna ,miłość obustronna , wspomnienia.

[muszynianka]

Deede ja też w przeróżnych pisemkach czytałam wypowiedzi, znam też z pierwszej ręki historię chłopca z porażeniem mózgowym... matka-niewolnica choroby...

[Deede]

Napisane przez enii

jeszcze kilka tyg. temu bym byla pewna ze usunelabym ciaze, teraz juz nie jestem tego taka pewna ( dla jasnosci w ciazy nie jestem i dzieci nie zamierzam juz wiecej miec>

Bierzcie pod uwage to, ze nie zawsze na USG wychodzi wada, niektore ujawniaja sie dopiero po urodzeniu lub kilka/ kilkanascie/kilkadziesiat miesiecy po urodzeniu..Wiec ZAWSZE istnieje ryzyko urodzenia dziecka z jasimis dysfunkcjami..........

Co zrobilybyscie gdybyscie urodzily owszem zdrowe dziecko, ale majac kilka lat dziecko zachoruje (niby nie na grozna chorobe), ale konsekwencja jest dziecko prawie nie chodzace, nie mowiace z tikami nerwowymi, z lekkim uposledzeniem ??????? Oddalybyscie je do osrodka, bo przeciez cale dotychczasowe zycie trzeba mu podpozadkowac

Bywa i tak, że 18-letni syn skoczy do wody na główkę i też masz "warzywko". I co dalej?? Tylko to jest sytuacja, na którą nie mamy wpływu. Na donoszenie ciąży już tak.

[enii]

oj, wiem ze to inna sytuacja.. mialam dopisac, aby za bardzo nie komentowac bo nie na temat...

Temat rzeka jak juz bylo wczesniej napisane

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez enii

jeszcze kilka tyg. temu bym byla pewna ze usunelabym ciaze, teraz juz nie jestem tego taka pewna ( dla jasnosci w ciazy nie jestem i dzieci nie zamierzam juz wiecej miec>

Bierzcie pod uwage to, ze nie zawsze na USG wychodzi wada, niektore ujawniaja sie dopiero po urodzeniu lub kilka/ kilkanascie/kilkadziesiat miesiecy po urodzeniu..Wiec ZAWSZE istnieje ryzyko urodzenia dziecka z jasimis dysfunkcjami..........

Co zrobilybyscie gdybyscie urodzily owszem zdrowe dziecko, ale majac kilka lat dziecko zachoruje (niby nie na grozna chorobe), ale konsekwencja jest dziecko prawie nie chodzace, nie mowiace z tikami nerwowymi, z lekkim uposledzeniem ??????? Oddalybyscie je do osrodka, bo przeciez cale dotychczasowe zycie trzeba mu podpozadkowac

Ja jestem aktualnie w ciazy. I wiele razy zastanawialam sie nad tym tematem.
USG nie jest jedynym badaniem ,ktore wykrywa wady płodu.
Mam swiaodmosc tego,ze nawet w wynkiku komplikacji okołoporodowych moje dziecko moze byc chore. Tylko czyms innym jest swiadome sprowadzanie na swiat człowieka ,który nigdy nie będzie nawet w podstawowym stopniu samodzielny ,a czyms innym ,kiedy staje sie przed faktem dokonanym .Choroba czy np. wypadek moze sie przydarzyc kazdemu ,tak dziecku jak i mnie czy mezowi.

[Cathas]

Napisane przez yessabell

tak, bede szczesliwa, bo sobie te nasionka zasadze i wyrośnie mi piękny kwiat! a chore dziecko daje cierpienie, owszem, ale i radości, choc tych moze mniej. ]

'Chore dziecko daje...' a co Ty takiemu dziecku dajesz? Ból, cierpienie, namiastkę życia i poczucie, że nigdy nie będzie normalne, że nie będzie jak inne dzieci, że prędzej czy później albo umrze albo zostanie zdane na łaskę obcych ludzi.

Takie myslenie to szczyt egoizmu.

Napisane przez enii

Co zrobilybyscie gdybyscie urodzily owszem zdrowe dziecko, ale majac kilka lat dziecko zachoruje (niby nie na grozna chorobe), ale konsekwencja jest dziecko prawie nie chodzace, nie mowiace z tikami nerwowymi, z lekkim uposledzeniem ??????? Oddalybyscie je do osrodka, bo przeciez cale dotychczasowe zycie trzeba mu podpozadkowac

Może i bym oddała. Zależy od sytuacji.
Znam osoby, które oddały dzieci do specjalistycnych ośrodków, bo nie były w stanie dać im tyle opieki, ile te dzieci potrzebowały. I nie potępiam ich, lecz rozumiem.

Łatwo jest sobie gdybać, ale czasami zastanawia mnie ten ludzki upór do posiadania dziecka za wszelką cenę. Cenę, którą często płaci to dziecko.

[9b13fa772a089c950fe653392ec6a155eb1c8e79_603597153b11b]

ok, macie swoje poglądy,ale nie róbcie też z kobiety, która urodzi chore dziecko egoistycznego potwora. Zresztą teraz mówicie tak, a kiedyś może nie mogłybyście w stanie powiedzieć słów "tak, proszę to zrobić panie doktorze", nigdy nic nie wiadomo. I w sumie dlatego ta dyskusja czysto teoretyczna nie dość, że wywołuje burzę to jeszcze jest lekko bez sensu

[cerveza]

Jakim POTWOREM trzeba być, żeby skazać własne dziecko na cierpienie przez całe życie? Oczywiście, że bym usunęła, dla dobra wszystkich zainteresowanych.

Zdarza mi się przeglądać strony różnych fundacji i jak widzę niektóre prośby o pomoc, to mi się serce rozpływa... dzieci z rozszczepem kręgosłupa, z powyginanymi rączkami, bez oczu wymagające koszmarnie drogich operacji, rehabilitacji, opieki. Tak ciężko zrobić badania prenatalne? Pytania do tych, które powinny się zastanowić nad tym, czy same chciałyby tak żyć : cały żywot na łasce innych? Bo na to się właśnie skazuje te biedne dzieci.

[paula78]

Napisane przez Cathas

'



Może i bym oddała. Zależy od sytuacji.
Znam osoby, które oddały dzieci do specjalistycnych ośrodków, bo nie były w stanie dać im tyle opieki, ile te dzieci potrzebowały. I nie potępiam ich, lecz rozumiem.

Łatwo jest sobie gdybać, ale czasami zastanawia mnie ten ludzki upór do posiadania dziecka za wszelką cenę. Cenę, którą często płaci to dziecko.

Czym innym jest zreszta oddanie na czas kiedy matka/ojciec idzie do pracy ,bo przecież z czegoś życ trzeba ,leki tez kosztuja a i zdrowie psychiczne rodziców jest tak samo ważne jak zdrowie tego dziecka .

Nie mówie:" Nie" dla osrodków dziennej opieki czy przychodzącej opiekunki do domu.

Uważam,że zamknięcie rodzicow z chorym dzieckiem w domu to okrucieństwo.

[muszynianka]

ok, macie swoje poglądy,ale nie róbcie też z kobiety, która urodzi chore dziecko egoistycznego potwora. Zresztą teraz mówicie tak, a kiedyś może nie mogłybyście w stanie powiedzieć słów "tak, proszę to zrobić panie doktorze", nigdy nic nie wiadomo. I w sumie dlatego ta dyskusja czysto teoretyczna nie dość, że wywołuje burzę to jeszcze jest lekko bez sensu

ale wiesz, świadomie skazuje swoje dziecko na nieludzkie cierpienie, świadomie zdaje się na łaskę innych, ma też świadomość że inne dzieci to raczej nie, ma świadomość że pracy i emerytury też nie będzie, ma świadomość że to wszystko skończy się tylko i wyłącznie źle. czy robi to z miłości? moim zdaniem w dużej mierze by uspokoić własne sumienie. "skoro tak ma być to ja nie bedę podejmowała trudnych decyzji"

[9b13fa772a089c950fe653392ec6a155eb1c8e79_603597153b11b]

Napisane przez cerveza

Jakim POTWOREM trzeba być, żeby skazać własne dziecko na cierpienie przez całe życie? Oczywiście, że bym usunęła, dla dobra wszystkich zainteresowanych.

Zdarza mi się przeglądać strony różnych fundacji i jak widzę niektóre prośby o pomoc, to mi się serce rozpływa... dzieci z rozszczepem kręgosłupa, z powyginanymi rączkami, bez oczu wymagające koszmarnie drogich operacji, rehabilitacji, opieki. Tak ciężko zrobić badania prenatalne? Pytania do tych, które powinny się zastanowić nad tym, czy same chciałyby tak żyć : cały żywot na łasce innych? Bo na to się właśnie skazuje te biedne dzieci.

Ty mówisz tak, ale można to też obrócić w "jakim potworem trzeba być, żeby zabić własne dziecko?". To wiesz, każde właściwie zdanie tutaj wypowiedziane może wywrócić do góry nogami, przekręcić i przestawić na swoje... Tym bardziej, że temat bardzo kontrowersyjny. Poza tym ja nikogo od potworów nikogo nie wyzywam i generalnie życie innych ludzi to ich wybór, mi nic do tego i każdy robi jak uważa..

---------- Dopisano o 20:36 ---------- Poprzedni post napisano o 20:32 ----------

Napisane przez muszynianka

ale wiesz, świadomie skazuje swoje dziecko na nieludzkie cierpienie, świadomie zdaje się na łaskę innych, ma też świadomość że inne dzieci to raczej nie, ma świadomość że pracy i emerytury też nie będzie, ma świadomość że to wszystko skończy się tylko i wyłącznie źle. czy robi to z miłości? moim zdaniem w dużej mierze by uspokoić własne sumienie. "skoro tak ma być to ja nie bedę podejmowała trudnych decyzji"

No może i są osoby, które nie chcą brać ciężaru aborcji na swoje barki-i ja je rozumiem. Nie wiem, czy byłabym w stanie to zrobić, raczej nie. Ale z drugiej strony-osób, które to zrobiły potworami i egoistami, bo się dzieckiem nie chcą zająć nie nazywam.. i tak jak ktoś napisał, jeśli ktoś miałby, że tak powiem całe życie "fiksować", patrzeć na dzieci znajomych i wpadać w płacz przypominając sobie, że jej dziecko byłoby teraz 5 lat starsze od nich, bo dokonał aborcji to to też nie jest dobre..

[muszynianka]

Nie no ja uważam że każda decyzja w tym momencie jest zła, aborcja to wyjście ostateczne samo w sobie, urodzenie to też złe wyjście. Najlepiej gdyby dziecko było zdrowe prawda? Ale nie jest.
Tylko dla mnie to troche nie poważne tak karmić się miłością, jakoś to będzie, na pewno będzie fajnie i w ogóle.
Każda decyzja podjęta przy niechcianej ciąży lub przy ciąży "uszkodzonej" będzie w jakiś sposób zła.

[9b13fa772a089c950fe653392ec6a155eb1c8e79_603597153b11b]

Napisane przez muszynianka

Nie no ja uważam że każda decyzja w tym momencie jest zła, aborcja to wyjście ostateczne samo w sobie, urodzenie to też złe wyjście. Najlepiej gdyby dziecko było zdrowe prawda? Ale nie jest.
Tylko dla mnie to troche nie poważne tak karmić się miłością, jakoś to będzie, na pewno będzie fajnie i w ogóle.
Każda decyzja podjęta przy niechcianej ciąży lub przy ciąży "uszkodzonej" będzie w jakiś sposób zła.

I z tym się zgodzę w takiej sytuacji nie ma wyjścia, a przynajmniej żadnego dobrego wyjścia..

[muszynianka]

Nom, jest tylko mniejsze lub większe zło.

[Deede]

Ale wiecie co - zaryzykuję takie stwierdzenie, że gdyby te kobiety miały PEŁNĄ ŚWIADOMOŚĆ, jak będzie wyglądać ich życie - i tego dziecka- jeśli zdecydują się donosić taką ciążę, gdyby wcześniej jakieś matki podzieliły się doświadczeniami - ale tak szczerze, a nie o "uszlachetniającym cierpieniu", to część z tych kobiet raczej by się nie zdecydowała na donoszenie ciąży.
Tak mi się wydaje. No bo co my możemy wiedzieć? No będą pieluchy, no będzie respirator, będą szpitale. Tylko czy ktoś pokaże, opowie, co się czuje na widok duszącego się dziecka? Albo kiedy słyszy się płacz z bólu, a nie można pomóc? Czy ktoś poinformuje o obłędnym napięciu psychicznym? O tym, z jakimi myślami człowiek zaczyna się bić, bo zwyczajnie nie wyrabia? O tym, że szlag trafia pracę, życie towarzyskie, nieraz związek? A nawet jeśli nie, to to wszytko jest w cieniu chorego dziecka? Że każdego dnia człowiek się budzi i nie wie, czy to przypadkiem nie będzie Ten Dzień? Jasne, wiem, że ludzie - jak szczury - przyzwyczajają się do wszelkiego środowiska i sytuacji. Tylko to nie odbywa się bez ponoszenia żadnych kosztów.

[invisible_01]

Napisane przez Cathas

'Chore dziecko daje...' a co Ty takiemu dziecku dajesz? Ból, cierpienie, namiastkę życia i poczucie, że nigdy nie będzie normalne, że nie będzie jak inne dzieci, że prędzej czy później albo umrze albo zostanie zdane na łaskę obcych ludzi.

Takie myslenie to szczyt egoizmu.

Zgadzam się. Pisałam to już gdzieś, ale powtórzę - szczęścia człowiekowi nie daje wyłącznie rodzina, choćby najbardziej kochająca. Każdy chciałby mieć przyjaciół, zakochać się, usamodzielnić, mieć fajną pracę, rozwijać się... A dziecko zdane do końca życia na łaskę rodziców nigdy tego nie będzie miało. I to prawda - wielu rodziców potajemnie błaga Boga, żeby to już się skończyło, bo poświęcenie całego życia dla dziecka jest cholernie ciężkie. Oczywiście, że takie dziecko się kocha, ale ja swojego dziecka nie skazałabym na cierpienie. Nigdy. Wyrzuty sumienia? Ja miałabym je, codziennie patrząc na swoje cierpiące dziecko.

Napisane przez cerveza

Jakim POTWOREM trzeba być, żeby skazać własne dziecko na cierpienie przez całe życie? Oczywiście, że bym usunęła, dla dobra wszystkich zainteresowanych.

Zdarza mi się przeglądać strony różnych fundacji i jak widzę niektóre prośby o pomoc, to mi się serce rozpływa... dzieci z rozszczepem kręgosłupa, z powyginanymi rączkami, bez oczu wymagające koszmarnie drogich operacji, rehabilitacji, opieki. Tak ciężko zrobić badania prenatalne? Pytania do tych, które powinny się zastanowić nad tym, czy same chciałyby tak żyć : cały żywot na łasce innych? Bo na to się właśnie skazuje te biedne dzieci.

Ostro powiedziane, ale zgadzam się.

---------- Dopisano o 20:54 ---------- Poprzedni post napisano o 20:52 ----------

Napisane przez Deede

Ale wiecie co - zaryzykuję takie stwierdzenie, że gdyby te kobiety miały PEŁNĄ ŚWIADOMOŚĆ, jak będzie wyglądać ich życie - i tego dziecka- jeśli zdecydują się donosić taką ciążę, gdyby wcześniej jakieś matki podzieliły się doświadczeniami - ale tak szczerze, a nie o "uszlachetniającym cierpieniu", to część z tych kobiet raczej by się nie zdecydowała na donoszenie ciąży.
Tak mi się wydaje. No bo co my możemy wiedzieć? No będą pieluchy, no będzie respirator, będą szpitale. Tylko czy ktoś pokaże, opowie, co się czuje na widok duszącego się dziecka? Albo kiedy słyszy się płacz z bólu, a nie można pomóc? Czy ktoś poinformuje o obłędnym napięciu psychicznym? O tym, z jakimi myślami człowiek zaczyna się bić, bo zwyczajnie nie wyrabia? O tym, że szlag trafia pracę, życie towarzyskie, nieraz związek? A nawet jeśli nie, to to wszytko jest w cieniu chorego dziecka? Że każdego dnia człowiek się budzi i nie wie, czy to przypadkiem nie będzie Ten Dzień? Jasne, wiem, że ludzie - jak szczury - przyzwyczajają się do wszelkiego środowiska i sytuacji. Tylko to nie odbywa się bez ponoszenia żadnych kosztów.

Dokładnie. Często winna jest też rodzina i otoczenie ("No jak to, swoje dziecko zabijesz?! Cierpienie uszlachetnia, Bóg tak chciał, więc uszanuj jego wolę!"). I taka kobieta decyduje się urodzić, a potem często każdego dnia myśli o tym, jakby wyglądało jej życie, gdyby mogła cofnąć czas. Tylko, że o tym nikt nie mówi głośno. A szkoda.

[paula78]

Napisane przez Deede

Ale wiecie co - zaryzykuję takie stwierdzenie, że gdyby te kobiety miały PEŁNĄ ŚWIADOMOŚĆ, jak będzie wyglądać ich życie - i tego dziecka- jeśli zdecydują się donosić taką ciążę, gdyby wcześniej jakieś matki podzieliły się doświadczeniami - ale tak szczerze, a nie o "uszlachetniającym cierpieniu", to część z tych kobiet raczej by się nie zdecydowała na donoszenie ciąży.
Tak mi się wydaje. No bo co my możemy wiedzieć? No będą pieluchy, no będzie respirator, będą szpitale. Tylko czy ktoś pokaże, opowie, co się czuje na widok duszącego się dziecka? Albo kiedy słyszy się płacz z bólu, a nie można pomóc? Czy ktoś poinformuje o obłędnym napięciu psychicznym? O tym, z jakimi myślami człowiek zaczyna się bić, bo zwyczajnie nie wyrabia? O tym, że szlag trafia pracę, życie towarzyskie, nieraz związek? A nawet jeśli nie, to to wszytko jest w cieniu chorego dziecka? Że każdego dnia człowiek się budzi i nie wie, czy to przypadkiem nie będzie Ten Dzień? Jasne, wiem, że ludzie - jak szczury - przyzwyczajają się do wszelkiego środowiska i sytuacji. Tylko to nie odbywa się bez ponoszenia żadnych kosztów.

Nie można miec pełnej świadomość widząc cudze życie ,no i zawsze ma się nadzieje ,u mnie będzie inaczej ,ja dam radę.
Dwa mało która matka powie drugiej kobieci /matce -"usuń bo będziesz miała przerąbana jak ja" ,"ja nie usunęłam i żałuję ".

[ciri15]

Napisane przez chowanna

Czy usunęłybyście ciąże gdybyście dowiedziały się że dziecko jest chore? np. urodzi się z zespołem Downa? Ostatnio z moim chłopakiem poruszyliśmy ten temat i powiem szczerze, że nie wiem co zrobiłabym w takiej sytuacji. Z jednej strony nie wyobrażam sobie usunąć (zabić) dziecka, ale z drugiej strony chore dziecko wymaga całodobowej opieki do końca życia ... Co Wy o tym sądzicie>?

Sądzę, że na to pytanie nikt nie może odpowiedzieć: "Na pewno bym...". Bo nikt nie wie co by zrobił w tej sytuacji, myślę że niewiele osób wypowiadających się w wątku wie, że zrobiłoby tak jak mówią.
Teraz możemy sobie być cyniczne, wyrachowane, miłosierne czy współczujące. A gdybyśmy zaszły w ciąże nasze uczucia i emocje mogłyby się odwrócić o 180 stopni... Więc nie ma sensu tak gdybać.

[Deede]

Napisane przez paula78

Nie można miec pełnej świadomość widząc cudze życie ,no i zawsze ma się nadzieje ,u mnie będzie inaczej ,ja dam radę.
Dwa mało która matka powie drugiej kobieci /matce -"usuń bo będziesz miała przerąbana jak ja" ,"ja nie usunęłam i żałuję ".

Ale można mieć lepszą świadomość. A jak ktoś nie wie nic, tyle tylko "no inni przecież jakoś dają radę", to czeka go potem potworny szok i - co gorsza - wydaje się, że tylko oni jedni tak mają, że nie wyrabiają, że żałują, że w sumie czekają na koniec.. I jak tu się z kimś podzielić tymi emocjami? Powiedzą, że jesteśmy wyrodnymi rodzicami, że jesteśmy nienormalni - znikąd pomocy ani wsparcia. Ci rodzice przeżywają podwójny koszmar: bo trafiło im się to, co im się trafiło, a dwa, że wierzą, iż są jedynymi rodzicami chorych dzieci, którzy miewają takie myśli, którymi targają takie emocje. To wykańcza podwójnie.
A wystarczyło by, żeby ci, co już wiedzą, czym to pachnie, byli szczerzy - do bólu..

[3a032fcd5bcbee239629acde3cc1a01c42f8ddce_607622724de4b]

podobnie jak muszynianka - z tym, że ja w ogóle nie chcę mieć dzieci. nigdy. więc usunęłabym każdą ciążę. tym bardziej, gdybym wiedziała, że dziecko urodzi się na tyle upośledzone, że byłoby umysłowym warzywem przez całą swoją egzystencję.

[201803080934]

ja sobie tak myślę czy byłabym w stanie związać się z mężczyzną chorym np. na zespół downa. wiem, że nie byłabym w stanie, a nawet w ogóle bym nie chciała. i tak sobie myślę co bym czuła sama będąc chora, wiedząc, że nigdy nie zaznam miłości, bo nikt nie chciałby się ze mną związać. trochę smutne...

[Harmonia]

Nie usunęłabym.
Ja wiem że taka sytuacja jest czasem cholernie ciężka, że oznacza cierpienie i poświęcenie.. Ale to nie jest bezwartościowe poświęcenie - mówimy o poświęceniu dla własnego dziecka, z miłości do niego, z samego faktu że jest człowiekiem, osobą, że zasługuje na szacunek, że zwyczajnie ma do tego zycia prawo. I na pewno nie do matki należy decyzja czy taka osoba kwalifikuje się do urodzenia czy nie; czy ma prawo by być. Bo ma.
To nie jest tak że potępiam osoby, które się boją, czy nie dają rady, ale aborcja pod hasłem: oszczędzę dziecku cierpienia, jest zła, po prostu zła. Tu chodzi o człowieka...
Na prawdę Waszym zdaniem osoba z zespołem Downa nie zasługuje na to by żyć? Jest gorsza ze względu na jej chorobę?

[invisible_01]

Napisane przez Harmonia

Nie usunęłabym.
Ja wiem że taka sytuacja jest czasem cholernie ciężka, że oznacza cierpienie i poświęcenie.. Ale to nie jest bezwartościowe poświęcenie - mówimy o poświęceniu dla własnego dziecka, z miłości do niego, z samego faktu że jest człowiekiem, osobą, że zasługuje na szacunek, że zwyczajnie ma do tego zycia prawo. I na pewno nie do matki należy decyzja czy taka osoba kwalifikuje się do urodzenia czy nie; czy ma prawo by być. Bo ma.
To nie jest tak że potępiam osoby, które się boją, czy nie dają rady, ale aborcja pod hasłem: oszczędzę dziecku cierpienia, jest zła, po prostu zła. Tu chodzi o człowieka...
Na prawdę Waszym zdaniem osoba z zespołem Downa nie zasługuje na to by żyć? Jest gorsza ze względu na jej chorobę?

Ale czy Ty nie rozumiesz jednej podstawowej rzeczy? Tu nie chodzi nawet o życie rodziców, o ich egoizm czy altruizm, ale o życie tego dziecka! Twoim zdaniem życie bez miłości (innej niż rodzicielska), bez przyjaciół, bez wykształcenia, bez pracy, bez normalnego funkcjonowania potrafią zrekompensować kochający rodzice, totalnie bezsilni i załamani? Dla mnie to, co opisujesz, to właśnie egoizm totalny - będę mieć dziecko, będę je kochać i co z tego, że będzie nieszczęśliwe i będzie cierpieć.

[Aramintha]

Jak ktoś wcześniej napisał, choroba chorobie nierówna.
TUTAJ i TUTAJ zdjęcie noworodka z zespołem Patau. Poniżej opis objawów.

• niska masa urodzeniowa;
• ubytek skóry skalpu (aplazja skóry głowy);
• holoprozencefalia przebiegająca z wadami narządu wzroku (anoftalmią, mikroftalmią, hipoteloryzmem lub cyklopią) nieprawidłowo wykształconym nosem oraz tzw. trąbką (proboscis), rozszczepem wargi i (lub) podniebienia;
• wady małżowin usznych (niskie osadzenie, zniekształcenie małżowin);
• anomalie kończyn (polidaktylia pozaosiowa, ustawienie palców w kształcie "kurka od strzelby", pojedyncza bruzda zgięciowa, wydatna pięta);
• wady sercowo-naczyniowe (przetrwały przewód tętniczy, dekstrokardia, ubytek przegrody międzykomorowej, ubytek przegrody międzyprzedsionkowej);
• wady nerek (torbielowatość nerek, wodonercze);
• wady rozwojowe mózgowia i cewy nerwowej;
• napady drgawek;
• hipotonia mięśniowa;
• przepukliny, przepuklina pępkowa;
• naczyniaki włośniczkowe w okolicy czoła;
• wnętrostwo;
• wady rozwojowe macicy.

Około 70% dzieci z zespołem Pataua umiera w ciągu pierwszego półrocza życia, do pierwszego roku życia umiera dodatkowo 10%, przypadki dożycia chorego do późnego dzieciństwa są niezwykle rzadkie

Genetyka bywa bezlitosna, urodziłybyście?
Ja nie.

[kennedy]

Napisane przez enii

jeszcze kilka tyg. temu bym byla pewna ze usunelabym ciaze, teraz juz nie jestem tego taka pewna ( dla jasnosci w ciazy nie jestem i dzieci nie zamierzam juz wiecej miec>

Bierzcie pod uwage to, ze nie zawsze na USG wychodzi wada, niektore ujawniaja sie dopiero po urodzeniu lub kilka/ kilkanascie/kilkadziesiat miesiecy po urodzeniu..Wiec ZAWSZE istnieje ryzyko urodzenia dziecka z jasimis dysfunkcjami..........

Co zrobilybyscie gdybyscie urodzily owszem zdrowe dziecko, ale majac kilka lat dziecko zachoruje (niby nie na grozna chorobe), ale konsekwencja jest dziecko prawie nie chodzace, nie mowiace z tikami nerwowymi, z lekkim uposledzeniem ??????? Oddalybyscie je do osrodka, bo przeciez cale dotychczasowe zycie trzeba mu podpozadkowac

Odpowiedz najpierw sama.
a pozniej jak bedziesz chciala to napisze wiecej o takiej sytuacji kiedy zostaje matka z uposledzonym dzieckiem i NIE MA JAK sie nim zajac.

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez Harmonia

Nie usunęłabym.
Ja wiem że taka sytuacja jest czasem cholernie ciężka, że oznacza cierpienie i poświęcenie.. Ale to nie jest bezwartościowe poświęcenie - mówimy o poświęceniu dla własnego dziecka, z miłości do niego, z samego faktu że jest człowiekiem, osobą, że zasługuje na szacunek, że zwyczajnie ma do tego zycia prawo. I na pewno nie do matki należy decyzja czy taka osoba kwalifikuje się do urodzenia czy nie; czy ma prawo by być. Bo ma.
To nie jest tak że potępiam osoby, które się boją, czy nie dają rady, ale aborcja pod hasłem: oszczędzę dziecku cierpienia, jest zła, po prostu zła. Tu chodzi o człowieka...
Na prawdę Waszym zdaniem osoba z zespołem Downa nie zasługuje na to by żyć? Jest gorsza ze względu na jej chorobę?

Nie jest gorsza,ale jest jej gorzej -w zyciu.

Dla mnie np.zespół Downa niekoniecznie byłby powodem do usuniecia ciazy. Sa rozne stopnie uposledzenia przy tej chorobie.
Ale juz np. roznego rodzaju wady mózgu czy kregosłupa,wykluczajace nawet podstawowa samodzielnosc dla mnie przemawiaja za przerwaniem ciazy.
4 tygodnie temu mialam robione usg polowkowe- takie,ktore okresla stan najwazniejszych narzadow. Cala noc przed tym badaniem nie spałam ,zastanawiałam sie co zrobie,jesli cos bedzie nie tak. Przeciez tak bardzo chciałam tego dziecka,czuje juz jego ruchy,zzyłam sie z nim...i własnie dlatego nie moglabym pozowolic,zeby cierpiało jako "warzywko". Nie wiem jak poradziłabym sobie z ta decyzja juz po fakcie,ale wiem,ze nie skazałabym kogos kochanego na takie zycie.
Na szczescie jest ok,nie musze stawac przed takim wyborem,ale szczerze podziwiam kobiety,ktore potrafily podjac taka decyzje.