Tutaj wspieramy i się nie poddamy ! - DDA cz. 2.

[Florence86]

Nie wiem czy to dobry wątek ale nie chcę zakładać nowego, wiem że sporo tutaj doświadczonych osób, więc mam nadzieje że mi doradzicie. Od kilku m-cy spotykam się z factem (31 lat) który do 16tego roku życia mieszkał z ojcem alkoholikiem. Jego młodszy brat był pod opieką matki, która zainteresowała się swoim drugim dzieckiem dopiero kiedy tatuś ostatecznie zniknął.

Mój chłopak ma problemy z ciągła potrzebą kontroli, ciągłym planowaniem, nie potrafi się wyluzować, w towarzystwie zazwyczaj stoi z boku, ciągle doprowadza się "do pionu", nie potrafi się dobrze bawić. Ma niską samoocenę, na co na pewno wpłynęły jego kontakty z matką (widują się pare razy do roku, jemu zależy, widzę że szuka jej aprobaty a ona potrafi przez 2 godziny nawijać o sukcesach młodszego braciszka - i to przy mnie). Potrzebuje baaardzo dużo bliskości, czułości, zapewnianiu o uczuciach co nie jest do konca zbieżne z moim charakterem, bo byłam wychowywana tzw "twardą ręką". Do tego ma skłonność do postrzegania siebie zawsze jako pokrzywdzonego, nawet jeśli nie ma to odzwierciedlenia w rzeczywistosci.
O terapi nie ma mowy, nie pójdzie mimo że dużo czytał o DDA i wie że ma wiele cech. Macie pomysł jak pomóc takiej osobie?

[kami-pl]

Hmmm... To chyba nie bedzie takie proste, jesli mowisz, ze duzo czytal, wie, ze ma cechy DDA , a i tak nie chce terapii. rozmowa, rozmowa, rozmowa, moze powoli uda Ci sie go przekonac.
Ps. Jak ja dobrze znam takich rodzicow! Moi tesciowie sa tacy, mojego TZ nie pochwala, ale coreczka to ideal... Niektorzy ludzie nie powinni miec dzieci...

[Tilill]

Witajcie,
Nie udzielałam się tutaj wcześniej, ze wszystkim starałam się radzić sobie sama, ale już nie wytrzymuję, potrzebuję rady, opinii, bo sama nie wiem co robić. Nie wiem czy robię dobrze, czy źle.
Na wstępie napiszę że mój ojciec jest alkoholikiem.
Obecnie utrzymujemy się z renty mamy, ja pracowałam, ale w tym miesiącu straciłam pracę. Tata pożyczał pieniądze od dziadka żeby spłacić kredyty, sama nie wiem ile tego jest, nie chcą ze mną o tym rozmawiać.
Kiedy pracowałam często było tak, że oddawałam im połowę, lub prawie całą wypłatę na opłaty, było mi ich szkoda, w końcu jesteśmy rodziną, tym bardziej że sami o to prosili, bo nie daliby sobie rady. Miesiąc temu zdecydowałam się na studia, zaocznie, jako że w tygodniu miałam pracować. Dziadek zaoferował mi pomoc finansową dopóki nie znajdę pracy.
I tutaj zaczyna się problem, moje wahania.
Tata obwinia mnie, ze przeze mnie nie będzie pieniędzy na nic, że wejdzie komornik, że nie będzie co jeść bo zachciało mi się studiów, że i tak ich nie zdam bo jestem głąbem, że nie nadaję się na to, że powinnam znaleźć nową pracę i zarabiać, bo studia nie mają sensu. Że doprowadzę do tego że ze sobą skończy. Słyszę to prawie codziennie. Boję się, że naprawdę tak będzie, że wszystko będzie moją winą. Straciłam kompletnie ochotę żeby w to brnąć, czuję że naprawdę się nie nadaję, że wyrzucę pieniądze w błoto. Cały czas siedzę i ryczę. Jestem już wykończona psychicznie. Od małego słyszę ze jestem nikim, przyzwyczaiłam się, ale teraz to wszystko wychodzi ze mnie.
Mam 23 lata i jestem nikim.
Nigdy się nad sobą nie użalałam, zawsze byłam uważana za twardą osobę, może aż zbyt zimną. Ale już nie mogę...
Co byście zrobiły na moim miejscu? Zaczynać studia mimo wszystko? Czy zrezygnować i skupić się tylko na szukaniu pracy?

[fanny_91]

Tilill, wydaje mi się, że najlepiej byłoby w Twoim przypadku odseparować się (chociaż częściowo) od domu rodzinnego. Czyli, jeśli jest taka możliwość, na razie iść do pracy i coś wynająć by nie mieszkać już z rodzicami, najlepiej w inym mieście. Musiałabyś wtedy postawić sprawy jasno, że nie będziesz dawała im więcej pieniędzy. Wiem także, że byłoby to strasznie trudne, skoro sami proszą Cię o pieniądze. Ale czy ojciec, który wmawia swojemu dziecku, że jest nic nie ware itp. zasługuje na wsparcie? Uważam, że absolutnie nie. Łatwo jest radzić na odległość, a o pracę trudno, szczególnie na tyle płatną by wynająć coś własnego. Może masz kogoś z kim mogłabyś zamieszkać i dokładać mu się do opłat? Kiedy już zmieniłabyś środowisko, zobaczyłabyś wszystko z innej perspektywy. Mogłabys popracować trochę i uzbierać pieniądze na studia. Ja specjalnie poszłam na studia dzienne by uciec z domu, bo tam już nie wytrzymywałam, a teraz po zrobieniu licencjatu, stwierdziłam że to jednak nie ten kierunek - teraz jednak już nie mieszkam od 2 lat z ojcem i wiem, że to było najlepsze co mogłam zrobić.
Chyba każdy alkoholik uważa że jest centrum wszechświata, a my w końcu zaczynamy w to wierzyć. Ale pamiętaj, jeśli sama o siebie nie zadbasz, to nikt tego nie zrobi, tak więc spróbuj skupić się na sobie. Co byś wybrała, gdyby nie głois Twego ojca?

[Mygda]

Dla mnie to jest bez sensowne obwinia nie dziecka za swoje problemy. Sama napisalas ze jest alkoholikiem i jak pije to wiele spraw spostrzega inaczej. Dla niego liczy się to żeby było na picie. A studia robisz dla siebie nie dla niego. I dlaczego on nie pójdzie do pracy skoro Nir ma żadnych pieniędzy co miesiąc tylko córka ma go utrzymywać.

[OceanSoul123]

A czy każdy DDA MUSI iść na terapię?? Czy da radę samemu jakoś się z tym uporać, czy to za duże ryzyko?

Mój chłopak jest DDA właśnie, póki co dopiero odkrył ten temat, i coś tam czyta o tym.. Ale zastanawiam się, co będzie jeżeli uzna, że nie potrzebuje terapii....

[kami-pl]

Zgadzam sie w 100% z fanny .
Tilill jestes warta tego, zeby isc na studia. Uwolnisz sie chociaz troche od tej patologii jesli sie wyprowadzisz. Musisz walczyc o siebie. Ojciec sie na Tobie wyzywa, bo jest alkoholikiem. Ja tez juz od lat mieszkam z TZ i moje zycie zmienilo sie diametralnie. Chociaz moj ojciec jeszcze na odleglosc potrafi absorbowac mnie swoimi problemami A ja to oczywiscie przezywam... Powodzenia! Uwierz w siebie, bo jestes tego warta!

---------- Dopisano o 08:47 ---------- Poprzedni post napisano o 08:44 ----------

OceanSoul pewnie nie kazdy musi pojsc na terapie, chociaz pewnie powinien. Jeden radzi sobie lepiej, drugi gorzej, ale jakos jestem przekonana, ze jednak cos tam zawsze w nas zostaje z tej przeszlosci i ciagnie sie to za nami jak....

[sumertimesad]

Czesc, dolaczam do Was. Mam mame alkoholiczke. Lubila zawsze wypic ale od smierci samobojczej ojca calkiem poplynela... Tyle razy ratoalam ja roznych sytuacjach. Z roznych prac wyleciala pare razy przez alkohol... W koncu pomoglam jej, razem wyjechalysmy za granic, trzymalam ja w ryzach, staralam sie ciagle kontrolowac, ale gdy pofolgowalam przesadzila i stracilysmy prace... Znowu przez alkohol...Tyle razy staralam sie pomoc, rozmawialam, gdy straszyla mnie samobojstwem...Jestem znerwicowana bardzo. Mam poczucie wartosci ponizej zera... Nie znosze siebie, tak mi ciezko...Nie umiem zaufac nikomu, stalam sie calkowicie zamknieta w sobie, unikam ludzi... Rozstalam sie z facetem, bo uwazalam, ze nie zasluguje na niego...Czasem mam ochote zniknac. Chyba zdecyduje sie na terapie w osrodku zamknietym, bo ciezko mi wytrzymac z nia w domu i patrzec na nia gdy jest pijana. Gdy nie pije, a zdarzaja sie takie dni, okresy to jest fajna kobieta, ale po wypiciu potrafila mnie wyzyac, wyrzucac z domu... Traktowala jak smiecia, szantazowala, wylaczala korki, niszczyla rzeczy...A ja ciagle przy niej tram i jak jest wypita siedze w nerwach, oddycham plytko i staram sie nie halasowac, zeby jej nie przeszkadzac. Ciagle w wirtualnym swiecie...

---------- Dopisano o 21:58 ---------- Poprzedni post napisano o 21:55 ----------

Ona sie dziwi, ludzie, rodzina czemu ja tak nie wierze w siebie...uciekam przed odpowiedzialnoscia, lepsza praca. Czemu? Bo uwazam, ze sie do tego nie nadaje, mam lęki i strach, ze cos zawale...A kazda porazka utwierdza mnie przzekonaniu, ze jestem nic nie warta

[LUNCIA8]

Napisane przez sumertimesad

Czesc, dolaczam do Was. Mam mame alkoholiczke. Lubila zawsze wypic ale od smierci samobojczej ojca calkiem poplynela... Tyle razy ratoalam ja roznych sytuacjach. Z roznych prac wyleciala pare razy przez alkohol... W koncu pomoglam jej, razem wyjechalysmy za granic, trzymalam ja w ryzach, staralam sie ciagle kontrolowac, ale gdy pofolgowalam przesadzila i stracilysmy prace... Znowu przez alkohol...Tyle razy staralam sie pomoc, rozmawialam, gdy straszyla mnie samobojstwem...Jestem znerwicowana bardzo. Mam poczucie wartosci ponizej zera... Nie znosze siebie, tak mi ciezko...Nie umiem zaufac nikomu, stalam sie calkowicie zamknieta w sobie, unikam ludzi... Rozstalam sie z facetem, bo uwazalam, ze nie zasluguje na niego...Czasem mam ochote zniknac. Chyba zdecyduje sie na terapie w osrodku zamknietym, bo ciezko mi wytrzymac z nia w domu i patrzec na nia gdy jest pijana. Gdy nie pije, a zdarzaja sie takie dni, okresy to jest fajna kobieta, ale po wypiciu potrafila mnie wyzyac, wyrzucac z domu... Traktowala jak smiecia, szantazowala, wylaczala korki, niszczyla rzeczy...A ja ciagle przy niej tram i jak jest wypita siedze w nerwach, oddycham plytko i staram sie nie halasowac, zeby jej nie przeszkadzac. Ciagle w wirtualnym swiecie...

---------- Dopisano o 21:58 ---------- Poprzedni post napisano o 21:55 ----------

Ona sie dziwi, ludzie, rodzina czemu ja tak nie wierze w siebie...uciekam przed odpowiedzialnoscia, lepsza praca. Czemu? Bo uwazam, ze sie do tego nie nadaje, mam lęki i strach, ze cos zawale...A kazda porazka utwierdza mnie przzekonaniu, ze jestem nic nie warta

Według mnie koniecznie musisz zgłosić się po pomoc, dla siebie i dla mamy. Może uda się podjąć jakieś leczenie.. Ty również powinnaś korzystać z terap. Pamiętaj, że nic nie jest Twoją winą,

[sumertimesad]

Ale jak ja mam jej pomoc, jesli ona nie widzi problemu? Tzn widzi, ale sama sie chyba boi przyznac do tego, bo to zmusiloby ja do przerwania picia. Ona tego nie chce. Chcociaz juz tyle razy byla na dnie;/

[kami-pl]

Kochana musisz isc na terapie, ratuj sie, bo Twoja mama Cie niszczy. Idz jaknajszybiej, a z reszta potem juz bedziesz wiedziala co zrobic. Trzymam kciuki!

[moolly]

Dziewczyny pomóżcie, moj ojciec alkoholik sie powiesił, bo stracił prace. Nie potrafie sobie poradzic ze strata, rozpaczam jak by byl ukochanym tatusiem ideałem i kiedy przypomne sobie jak nie mila bylam dla niego, nie rozmawialam z nim, nie jadlam z nim obiadow bo prawie zawsze byl pijany, nie szanowałam go, udawalam ze go nie znam gdy mijalam go na ulicy bo zawsze szedl pijany to mi sie serce kraja, że go teraz nie ma. Nie potrafie sobie z tym poradzic.

[kami-pl]

Bardzo mi przykro z powodu Twojego taty. Nie możesz się jednak tak zameczac, Twój ojciec był alkoholikiem, nie raz na pewno plakalas bo Cię ranił. Często jak kogoś stracimy to go idealizujemy.Trzymaj się dzielnie. Pomysl może o terapii,psychologu , to, że go nie ma,nie znaczy ,że już nie jesteś DDA

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[PoKaPoKa]

Ja juz zrobiłam pierwszy krok, chodzę na meetingi DDA, zastanawiam sie jeszcze nad indywidualna terapią z psychologiem, pomału zauważam co robiłam źle, mam nadzieję że to droga do sukcesu

[kami-pl]

Super, powodzenia!

[czarna torebka]

Cześć. Ja również jestem DDA. Mój ojciec był alkoholikiem. Rodzice są po rozwodzie. Właściwie od zawsze przez to mam bardzo niską samoocenę, zbyt krytycznie podchodzę po swojego wyglądu, charakteru, nie nawidzę siebie. OD kilku miesięcy spotykam się z facetem, wydaje mi się że jest to poważny związek, staram się żyć normalnie ale nie potrafię. Nie potrafie przestać go kontrolować. Od ok. miesiąca mam kryzys, mam jakieś urojenia, chore myśli (również mysli samobójcze). Do tego wszystkiego moja matka wygaduje straszne rzeczy na mój temat, mówi że jestem dzi**ą, że sie nie szanuje, że robie burdel z domu (moja matka od ok. 2 lat bardzo często chodzi do kościoła, ZBYT interesuje się egzorcyzmami, mam wrażenie że wstapiła do jakiejś sekty). Z dnia na dzień jest coraz gorzej, powoli nie wytrzymuje tego psychicznie. Rozmawiam często o tym z chłopakiem ale widzę że on już nie daje rady, nie jest w stanie mi pomóc. Mam straszne wahania nastrojów i bardzo mnie to męczy. Nie mam wsparcia ani w ojcu, ani w matce. Z matką mieszkam, nie jestem w stanie się wyprowadzić bo studiuję dziennie a nie mam nawet pracy dodatkowej bo nie mogę jej znaleźć (intensywnie szukam). Myśle powoli o jakiejś psychoterapii ale nie wiem czy to przyniesie jakiekolwiek efekty.

[kami-pl]

Idz koniecznie jak najszybciej do lekarza psychiatry. Mozesz miec depresje, a wierz mi, ze sa lekarstwa, ktore moga Ci pomoc. Jesli masz mysli samobojcze i nie chcesz, zeby Wasz zwiazek sie rozpadl, to musisz isc do lekarza.

[czarna torebka]

Napisane przez kami-pl

Idz koniecznie jak najszybciej do lekarza psychiatry. Mozesz miec depresje, a wierz mi, ze sa lekarstwa, ktore moga Ci pomoc. Jesli masz mysli samobojcze i nie chcesz, zeby Wasz zwiazek sie rozpadl, to musisz isc do lekarza.

Miałam wczoraj totalny kryzys. Zgłosiłam się jeszcze wieczorem do Ośrodka nterwencji Kryzysowej. Rozmawiałam z psychologiem, zaczynam terapię. Mój zwiazek wisi na włosku, staram się wszystko naprawić póki nie jest jeszcze za późno, ale wczorajszy dzień i noc dały mi do zrozumienia że muszę się wziąć w garść i ratować związek. To jest teraz mój priorytet. Mam nadzieję że terapia pomoże.
Trzymajcie kciuki

[kami-pl]

Na pewno pomoze, zobaczysz! Trzymam kciuki i powodzenia!

[ulicznica]

Jest tu kto?

[moolly]

Napisane przez ulicznica

Jest tu kto?

ja się melduje

[ulicznica]

Napisane przez moolly

ja się melduje

Jak tam? Wszystko ok?

[zawiechaczarny]

Je też jeszcze żyję Mam jakiś cięższy okres w swoim życiu, ale wydaje mi się, że trochę odbiłam się od dna - szukam pracy i próbuję dokończyć studia (muszę skończyć pracę mgr), ale czy z tymi studiami mi wyjdzie w najbliższym czasie to szczerze mówiąc wątpię. No ale trzeba próbować

[kami-pl]

Ja tez jestem

[goplankowa]

Hej dawno mnie tu nie było praca, nauka itd.

[ulicznica]

Napisane przez zawiechaczarny

Je też jeszcze żyję Mam jakiś cięższy okres w swoim życiu, ale wydaje mi się, że trochę odbiłam się od dna - szukam pracy i próbuję dokończyć studia (muszę skończyć pracę mgr), ale czy z tymi studiami mi wyjdzie w najbliższym czasie to szczerze mówiąc wątpię. No ale trzeba próbować

Spróbuj się dogadać na połowę etatu albo 2 dni w tygodniu na pracę mgr, jeśli potrzebujesz czasu. Mnie też jeszcze 3 miesiące temu wydawało się, że nie dam rady A dokładnie miesiąc temu się obroniłam.

Napisane przez kami-pl

Ja tez jestem

Joł joł

Napisane przez goplankowa

Hej dawno mnie tu nie było praca, nauka itd.

U mnie też, ale głównie praca - jestem na stażu, do końca umowy zostało parę dni, podobno mam zostać, ale póki nie mam umowy, wolę nic nie gdybać
Mam nadzieję, że wreszcie odbiję się od dna, w październiku i listopadzie było tragicznie - co chwilę płakałam patrząc ile mam w portfelu.

[zawiechaczarny]

Napisane przez ulicznica

Spróbuj się dogadać na połowę etatu albo 2 dni w tygodniu na pracę mgr, jeśli potrzebujesz czasu. Mnie też jeszcze 3 miesiące temu wydawało się, że nie dam rady A dokładnie miesiąc temu się obroniłam.

No mnie już naprawdę niewiele czasu zostało - do końca miesiąca muszę złożyć ostateczną wersję. Pracę niby napisałam, ale promotorowi ciągle coś się w niej nie podoba i już całkowicie zwątpiłam w to, że teraz mi ją przepuści. No ale póki co siedzę bezrobotna w domu, więc nie mam nic lepszego do roboty niż poprawianie tego dziadostwa. Ale słabo mi idzie, bo straciłam wiarę w siebie i robię to z myślą, że jest to bezsensowne, bo facet i tak mi tej pracy nie przepuści. Najwyżej będzie repeta.

Gratuluję obrony

Napisane przez ulicznica

U mnie też, ale głównie praca - jestem na stażu, do końca umowy zostało parę dni, podobno mam zostać, ale póki nie mam umowy, wolę nic nie gdybać
Mam nadzieję, że wreszcie odbiję się od dna, w październiku i listopadzie było tragicznie - co chwilę płakałam patrząc ile mam w portfelu.

Skąd ja to znam - przepłakałam ostatnie 1,5 miesiąca. Teraz jest już trochę lepiej, ale miesiąc temu nie byłam w stanie normalnie myśleć, więc w sumie nie dziwota, że odbiło się to na mojej pracy magisterskiej...

[goplankowa]

Ja wpadłam z deszczu pod rynnę i mam dosyć mojej roboty =/ chcę w końcu w zawodzie..

---------- Dopisano o 16:36 ---------- Poprzedni post napisano o 16:35 ----------

Ja tydzień temu cały weekend płakałam po szkole ostatnio mam doła a jak przed okresem jestem to już porażka..

[ulicznica]

Napisane przez zawiechaczarny

No mnie już naprawdę niewiele czasu zostało - do końca miesiąca muszę złożyć ostateczną wersję. Pracę niby napisałam, ale promotorowi ciągle coś się w niej nie podoba i już całkowicie zwątpiłam w to, że teraz mi ją przepuści. No ale póki co siedzę bezrobotna w domu, więc nie mam nic lepszego do roboty niż poprawianie tego dziadostwa. Ale słabo mi idzie, bo straciłam wiarę w siebie i robię to z myślą, że jest to bezsensowne, bo facet i tak mi tej pracy nie przepuści. Najwyżej będzie repeta.

Gratuluję obrony



Skąd ja to znam - przepłakałam ostatnie 1,5 miesiąca. Teraz jest już trochę lepiej, ale miesiąc temu nie byłam w stanie normalnie myśleć, więc w sumie nie dziwota, że odbiło się to na mojej pracy magisterskiej...

Dziękuję i mam nadzieję, że niedługo będziemy gratulować Tobie. Jesteś za blisko, by się poddać, zmarnujesz całe 5 lat, bo poddasz się na miesiąc przed celem? To byłaby głupota
To tylko poprawki, a nie pisanie pracy od zera!

Ja ryczę nadal po wyjściu z galerii, ryczę jak sobie przypomnę stan konta i nic nie mogę sobie kupić, sprawić żadnej przyjemności, odżyć trochę, tylko wegetuję finansowo.
Nie mogę wchodzić do sklepów, rozwala mnie to ostatnio
Przypominają mi się lata najgorszej biedy i pijaństwa, kiedy wiecznie nie było na mnie żadnych pieniędzy (były za to na co innego).

No i przestałam się oszukiwać, że nie potrzebuję terapii indywidualnej - okazuje się, że jednak potrzebuję. Po roku na grupowej mało co się zmieniło, a przynajmniej takie mam wrażenie.
Wystarczy impuls, żeby w mojej głowie powstała lawina myśli, które do niczego dobrego nie prowadzą. Wszystko sprowadza się do tego, że czuję się gorsza, niechciana, niedoceniona i nieważna.
Mimo tego, że jakieś tam poczucie własnej wartości się we mnie tli - zawodowo nie jest najgorzej, ale i tak nie doceniam samej siebie - inni doceniają mnie bardziej, a mnie nie bardzo chce się wierzyć we własną wartość i pozytywną ocenę.

[FemmeFatale2]

hej dziewczyny,

chcialabym sie Was zapytac co mysliscie na temat terapii grupowej dla DDA?

Moze dodam tak: chcialabym pojsc na terapie i wiem, ze jest mi to potrzebne, ale chce miec terapie indywidualna przynajmniej na jej poczatkowym temacie, jednak nigdzie nie daja mi takiej mozliwosci, spotkanie z terapeuta skupia sie na tym, ze chca mnie zapisac na terapie grupowa... Kilka lat temu bylam na spotkaniu tego rodzaju grupy i przyznam szczerze, ze zupelnie taka forma mnie nie przekonuje, z drugiej strony chce sie podjac tej terapii ale nie mam mozliwosci zaczac od indywidualnych spotkan i takie bledne kolo...