"Teraz się śmiejesz, a jak mi się coś stanie to będziesz mieć wyrzuty sumienia..."

[skazana_na_bluesa]

mam nadzieję, że jesteś trollem. a jak nie to jesteś zwyczajnie głupia.

[Hibiku]

Napisane przez matka2

Ja przyznaję, że popełniłam błędy gdy on był na etapie wczesnego liceum, ale dziś jest traktowany zupełnie normalnie.

Powiem ci magiczną rzecz... to że kiedyś popełniałaś błędy nawet jeśli je naprawiłaś (na co nic nie wskazuje, problemy tylko się zmieniły) też mają wpływ na jego charakter!!! Nic magicznie w nim się nie odmieniło tylko dlatego, że ty w pewnym momencie zmieniłaś nieco zachowanie - on już od kilku lat ma to zakodowane w głowie.



Swoją drogą, współczuję chłopakowi. Momentami mam wrażenie jakbym czytała swoją matkę - nawet jak po latach psychoterapii pokazałam jej blizny po cięciu się, nadal uważała, że jej wmawiam i te wszystkie głupoty sobie wymyśliłam/przez moich znajomych/przez Kraków (szkoda, że 2 próby samobójcze miały miejsce zanim wyjechałam...). Za psychologa ona też chętnie zapłaci, ale jak kiedyś jej opowiedziałam o efektach leczenia zaczęło się standardowe "a ja uważam, że ty myślisz..." i "a po co nam terapia rodzinna".

[Karena 73]

Napisane przez matka2

Przypomniała mi jeszcze jedna sytuacja - dzień po zerwaniu wziął auto i pojechał za miasto koniecznie żeby przebyć tę trasę, którą ona przebyła wtedy na rowerze.

No nie ukrywam, że trochę mnie rozbawiły te problemy, ale tak jak pisałam - zdecyduje się ostatecznie, że chce iść, to dostanie ode mnie pieniądze.

Dla mnie nie ma w tym nic śmiesznego. To już jakaś obsesja jest. Rozumiem przeżywać rozstanie, ale on bardziej przeżywa jej wybryki i na nich się skupia. Uwierz mi, że ja tutaj widzę dużo pracy dla fachowca. Kiedy czytam te Twoje niby śmieszne przykłady to przychodzą mi na myśl wszystkie filmy o psychopatach. Nie zrozum mnie źle, nie oceniam tak Twojego syna, chcę tylko abyś zrozumiała wagę problemu. Bo nie jest naturalna chęć przebycia trasy, którą jechała dziewczyna będąc po alkoholu. To tak, jak on sam chciałby doświadczyć czegoś podobnego.
Moim zdaniem Twoja nadopiekuńczość pozbawiła go możliwości przeżywania zwykłego życia nastolatka i on sobie z tym nie radzi. Nie jest przygotowany do życia w normalnym świecie.
I przestań wiecznie podkreślać, że dasz mu kasę na psychologa. Po prostu go zapisz, a najlepiej idźcie tam razem.

---------- Dopisano o 09:08 ---------- Poprzedni post napisano o 08:54 ----------

Napisane przez matka2

mpt, nie ma szans żeby odebrał sobie życie, fakt robi rzeczy, które kojarzą mi się już z chorobą, ale on na ogół nie ma smutnego życia, spotyka się znajomymi, czekają go studia, wszystko przed nim.

MartaMagda - tak, on sam nawet to mówi. Że być może nie jestem idealną matką, ale tylko mnie może się swobodnie wygadać, bo koledzy by wyśmiali takie głupoty (ja nie wyśmiałam, ale przyznaję że na początku nie brałam tego na poważnie.)

Sobie może nie, ale co zrobisz kiedy zapragnie ukarać grzesznicę, która wsiadła na rower po alkoholu?
Dalej nie bierzesz tego na poważnie. Założenie wątku to nie poważne podejście.