Bezdzietne z wyboru / nie chcę mieć dzieci cz. V

[201712071518]

Napisane przez Margot45

Współczuję Wam tych kręgosłupów, dziewczyny

Mnie wystarczył miesiąc z tym potłuczonym (pękniętym?) żebrem, kiedy bolał każdy oddech a kichnięcie urastało do rangi tortury

Ło jezu, oszalałbym w takiej pracy
U nas jedyne dzieciątko to był 19-letni syn szefowej na praktykach. Childa czytał (znaczy nie w pracy, tylko ogólnie) i przez samo to (na mnie) zrobił dobre wrażenie

Lee czy Lincolna?

[Bananalama]

Melduję się w nowym wątku.
Poruszyłam na terapii wątek mojej niechęci do posiadania dzieci. Tego, że wszyscy mi wmawiają, że jestem niedojrzała itp. Powiedziałam, że ja się obawiam, że moje dziecko też by wylądowało u terapeuty mając taką matkę jak ja, że byłoby nieszczęśliwe itp. Prawie się poryczałam, bo miałam kryzys ostatnio, bo mówię coś, a osoba do której mówię mnie nie rozumie. Bo jestem niedojrzała podobno i egoistyczna. To z rodziny osoby. A jak się ostatnio bałam ciąży, to chłop stwierdził, że jak koty wychowaliśmy, to i dla dziecka by było miejsce. A ja oczywiście się wściekłam, bo poczułam się potraktowana z lekceważeniem i jakby on w ogóle nie myślał. Przecież to byłby człowiek, który miałby iść później w świat i coś sobą reprezentować, a nie kolejny nieszczęśliwy człowiek, który żyje za karę. To było dla mnie lekkomyślne, ale okazało się, że chłop chciał mnie tylko pocieszyć.
Wy o swojej niechęci do posiadania dzieci rozmawiałyście z jakimś terapeutą albo coś w tym stylu? Moja mi powiedziała, że nie zgadza się, że jestem niedojrzała, że po prostu tak mam, i że może w przyszłości uznam, że chcę, a może nie, ale to moja decyzja. Że najważniejsze jest to, co czuję.

[Nanit]

Napisane przez Sophie24

Myślę, że to kwestia sanepidu i zasad czystości. Pies ma inną florę bakteryjną a wiadomo, że chętnie ją roznosi (kicha, prycha i ślini się).

Sanepid zakazuje jedynie żeby pies miał bezpośredni dostęp do pożywienia (czyli np nie lizał żarcia w kuchni) reszta jest wyłącznie decyzją właściciela lokalu.

I pytanie za 100 punktów: ile znasz osób które zaraziły się od psa? A ile takich co zaraziły się od ludzi?
Zakładam, że nikt z psem z wścieklizną albo grzybicą po lokalach się nie szlaja. A wszelkie "wirusy" od dzieci są najbardziej jadowite. Mój pies jest regularnie badany, odrobaczony, zaszczepiony. O dzieciakach nie mogę się wypowiadać. Niedawno byłam w lokalu gdzie z psem nie wolno, była babka z dzieciakiem takim ze 3 lata. Mały sobie dłubał w gaciach (po dupie się drapał, bardzo intensywnie) a potem obmacywał wszystko w koło. No ale to przecież dzieciątko, taaaakie słodkie i w ogóle. Sadząc po tym czochraniu to ja się zastanawiam czy to owsiki czy coś gorszego

[Trufla_16]

Napisane przez agniesiaa

Ja nie muszę iść do lasu, żeby spotkać dzika. Widuję je codziennie pod blokiem i na placu zabaw, gdzie wpuszczają je karmiący ich ludzie

Po przeczytaniu tego długo zastanawiałam się, czy piszesz o prawdziwych dzikach czy masz na myśli dzieci.

Napisane przez Bananalama

Melduję się w nowym wątku.
Poruszyłam na terapii wątek mojej niechęci do posiadania dzieci. Tego, że wszyscy mi wmawiają, że jestem niedojrzała itp. Powiedziałam, że ja się obawiam, że moje dziecko też by wylądowało u terapeuty mając taką matkę jak ja, że byłoby nieszczęśliwe itp. Prawie się poryczałam, bo miałam kryzys ostatnio, bo mówię coś, a osoba do której mówię mnie nie rozumie. Bo jestem niedojrzała podobno i egoistyczna. To z rodziny osoby. A jak się ostatnio bałam ciąży, to chłop stwierdził, że jak koty wychowaliśmy, to i dla dziecka by było miejsce. A ja oczywiście się wściekłam, bo poczułam się potraktowana z lekceważeniem i jakby on w ogóle nie myślał. Przecież to byłby człowiek, który miałby iść później w świat i coś sobą reprezentować, a nie kolejny nieszczęśliwy człowiek, który żyje za karę. To było dla mnie lekkomyślne, ale okazało się, że chłop chciał mnie tylko pocieszyć.
Wy o swojej niechęci do posiadania dzieci rozmawiałyście z jakimś terapeutą albo coś w tym stylu? Moja mi powiedziała, że nie zgadza się, że jestem niedojrzała, że po prostu tak mam, i że może w przyszłości uznam, że chcę, a może nie, ale to moja decyzja. Że najważniejsze jest to, co czuję.

Nigdy na terapię nie uczęszczałam. Jak leczyłam się na depresję, to kiedyś swojej lekarce psych. powiedziałam, że nie planuję. Zdziwiona zapytała dlaczego, powiedziałam, że po prostu nie chce, TŻ też i więcej nie rozmawiałyśmy o tym. No ale na terapii to raczej człowiek z takich rzeczy się zwierza, a nie ucina temat.

Napisane przez Nanit

Niedawno byłam w lokalu gdzie z psem nie wolno, była babka z dzieciakiem takim ze 3 lata. Mały sobie dłubał w gaciach (po dupie się drapał, bardzo intensywnie) a potem obmacywał wszystko w koło. No ale to przecież dzieciątko, taaaakie słodkie i w ogóle. Sadząc po tym czochraniu to ja się zastanawiam czy to owsiki czy coś gorszego

Kiedyś widziałam, jak w sklepie dzieciakowi spadł lizak na podłogę w błoto (bo to akurat taki okres zimowo-wiosenny był), podniósł go i zaczął dalej jeść. Po czym podbiegł do mamy i dał jej buziaka w usta. Miałam ochotę

[agniesiaa]

Napisane przez Bananalama

Wy o swojej niechęci do posiadania dzieci rozmawiałyście z jakimś terapeutą albo coś w tym stylu?

Nie, nigdy, nie ma takiej potrzeby.

Napisane przez Trufla_16

Po przeczytaniu tego długo zastanawiałam się, czy piszesz o prawdziwych dzikach czy masz na myśli dzieci.

Hahaha

[Sophie24]

Bananalama, widzę, że myślimy identycznie. Czasem mam wrażenie, że osoby decydujące się na dziecko tylko (jak dla mnie) go chcą a nie myślą, że to szereg najróżniejszych zdarzeń, że to druga osoba, że bierzesz za nią odpowiedzialność, że stworzysz jej całe życie... I ja mam poczucie, że to ogromna misja, na którą nie czuje się gotowa, to mnóstwo wyrzeczeń, poświęceń i ogrom pracy. A dla ludzi to znaczy, że nie chce. Zupełnie dwie różne sprawy.
My pewnie terapeutę odwiedzimy. Temat jest pokrewny ale brak chęci do dzieci nie będzie podstawą tych spotkań, nie uważam, że jest to konieczne bo z M. mamy to obgadane i wszystko ustalone. Jeśli temat wypłynie to spoko ale nikogo tu nawracać nie trzeba. No tylko M. nie jest jeszcze aż tak nastawiony pozytywnie. W ogóle mężczyźni mają chyba problem z takimi miejscami. Widzi potrzebę poszukania pomocy ale nie jest chyba przekonany do takiej formy.

---------- Dopisano o 18:43 ---------- Poprzedni post napisano o 18:33 ----------

Napisane przez Nanit

Sanepid zakazuje jedynie żeby pies miał bezpośredni dostęp do pożywienia (czyli np nie lizał żarcia w kuchni) reszta jest wyłącznie decyzją właściciela lokalu.

I pytanie za 100 punktów: ile znasz osób które zaraziły się od psa? A ile takich co zaraziły się od ludzi?
Zakładam, że nikt z psem z wścieklizną albo grzybicą po lokalach się nie szlaja. A wszelkie "wirusy" od dzieci są najbardziej jadowite. Mój pies jest regularnie badany, odrobaczony, zaszczepiony. O dzieciakach nie mogę się wypowiadać. Niedawno byłam w lokalu gdzie z psem nie wolno, była babka z dzieciakiem takim ze 3 lata. Mały sobie dłubał w gaciach (po dupie się drapał, bardzo intensywnie) a potem obmacywał wszystko w koło. No ale to przecież dzieciątko, taaaakie słodkie i w ogóle. Sadząc po tym czochraniu to ja się zastanawiam czy to owsiki czy coś gorszego

Tak, domyślam się, że podstawa jest taka by zwierzak nie miał dostępu do kuchni i tyle. Ale ja opisałam inną sytuację - kiedy pies gramoli się na kanapy/krzesła w sali gdzie się spożywa jedzenie i siedzi nad czyimś jedzeniem. I choć sama mam psa, to nie toleruje tego. Uważam, że to nie jest higieniczne by pies prychał mi do talerza.

Zarażenie? A kto tu o tym wspomina? Myślę, że to kwestia obrzydzenia/nie obrzydzenia. Nic więcej. Tak jak wyżej - nie każdy lubi jeść przy psie. Znam osoby, które nie tykają jedzenia jeśli w domu jest jakieś zwierze.

Ogólnie stwierdzone jest naukowo, że psia ślina jest dla człowieka mniej groźna niż ślina drugiego człowieka i faktycznie pies nie jest taki znowu groźny pod względem patogenów dla człowieka. Mi chodziło bardziej o kwestie higieny i tego co kto akceptuje. Mnie obrzydza każda inna flora bakteryjna poza moim mężem i nie lubię się nią wymieniać z kim popadnie:P Z moim psem też nie chociaż go uwielbiam

Co do dzieciaka - to zdecydowanie gorsze niż ten pies przy jedzeniu i można tylko puścić pawia, bleee. Najgorsze, że faktycznie w każdym miejscu będąc na mieście to wszystko jest, takie rzeczy się dzieją. To i dzieci i dorośli niestety tak robią:/

[Nanit]

Napisane przez Sophie24

[

Tak, domyślam się, że podstawa jest taka by zwierzak nie miał dostępu do kuchni i tyle. Ale ja opisałam inną sytuację - kiedy pies gramoli się na kanapy/krzesła w sali gdzie się spożywa jedzenie i siedzi nad czyimś jedzeniem. I choć sama mam psa, to nie toleruje tego. Uważam, że to nie jest higieniczne by pies prychał mi do talerza.

Zarażenie? A kto tu o tym wspomina? Myślę, że to kwestia obrzydzenia/nie obrzydzenia. Nic więcej. Tak jak wyżej - nie każdy lubi jeść przy psie. Znam osoby, które nie tykają jedzenia jeśli w domu jest jakieś zwierze.

Ogólnie stwierdzone jest naukowo, że psia ślina jest dla człowieka mniej groźna niż ślina drugiego człowieka i faktycznie pies nie jest taki znowu groźny pod względem patogenów dla człowieka. Mi chodziło bardziej o kwestie higieny i tego co kto akceptuje. Mnie obrzydza każda inna flora bakteryjna poza moim mężem i nie lubię się nią wymieniać z kim popadnie:P Z moim psem też nie chociaż go uwielbiam

Co do dzieciaka - to zdecydowanie gorsze niż ten pies przy jedzeniu i można tylko puścić pawia, bleee. Najgorsze, że faktycznie w każdym miejscu będąc na mieście to wszystko jest, takie rzeczy się dzieją. To i dzieci i dorośli niestety tak robią:/

W życiu bym nie pozwoliła żeby mój pies komuś ryja w talerz pchał i się ślinił Zakładam, że inni też by pilnowali, przynajmniej żeby w cudze talerze nie zaglądał. Mnie brzydzą dzieci, potwornie, nie mogę patrzeć jak jedzą zwłaszcza takie małe. I nie tylko ja tak mam tylko, że nikt nie zabroni ich wpuszczania a każdy powie, że ja sobie mam iść jeść gdzie indziej. Ogólnie to niby rozumiem karmienie w miejscach publicznych piersią no ale... No właśnie widok cyca mi nie przeszkadza, rozumiem, że takie małe to czasem nie ma wyboru i trzeba nakarmić w niekoniecznie odpowiednim miejscu, ale jak ostatnio byłam w przychodni i babka karmiła takie małe i mu się pokarm ulewał... i ja się na prawdę nie gapiłam specjalnie.

I na zakończenie żeby dodać "smaczku" w zeszłym roku byłam na komunii, przygotowane żarcie, talerze z makaronem rozstawione i przygotowane pod rosołek. Wpadło na sale takie małe z palcem w nosie, przemieszało łapami makaron na kilku talerzach. Mamusia panią z obsługi dzieciaka złapały (ale chyba z 5 talerzy zdążył dorwać), pozbierały makaron co na stole leżał, a reszta tak została Nie mogłam się zmusić żeby coś zjeść, chyba wolałabym nie wiedzieć

[Sophie24]

Akurat ta sytuacja z psem na kolanach to właśnie nasza autentyczna. Pies był właścicieli lokalu więc był u każdych gości. Nikt go nie pilnował więc był wszędzie. Był bardzo towarzyski i grzeczny no ale właśnie bardzo chętnie się do każdego gramolił i nie zawsze w dobrym czasie. A tak obcego psa zawsze też ostrożnie łapie bo bywają wrażliwe miejsca czy coś

Gdybym się tyle naoglądała to już też bym miała obrzydzenie do jedzenia dzieci. Jeszcze mało widziałam, na szczęście dla mnie

[zakonna]

Tak, ja rozmawiałam na terapii o tym. W sumie to moja terapeutka koniecznie chciała ten temat pociągnąć. To trochę ciągnęłyśmy . Ale kiedy doszło do ćwiczenia dla mnie, że mam sobie wyobrazić, że jestem w ciąży i głaskać brzuch itp, to powiedziałam basta. Jeden raz tego próbowałam, opór psychiczny i obrzydzenie było tak silne, że powiedziałam terapeutce, że kończymy temat.

co psów i żarcia i flory bakteryjnej, to ten tego.... Ja mam totalnego pier.dolca na punkcie pieseczków i moje granice obrzydzenia są bardzo daleko posunięte.

[201803090921]

Ja nie jestem fanką psów...ale kotom wolno w naszym domu bardzo dużo Także może opisy wspólnego jedzenia budyniu zachowam dla siebie :P

Co do terapii, to nigdy nie byłam, więc tu nie pomogę.

[Lacerta89]

Napisane przez zakonna

Tak, ja rozmawiałam na terapii o tym. W sumie to moja terapeutka koniecznie chciała ten temat pociągnąć. To trochę ciągnęłyśmy . Ale kiedy doszło do ćwiczenia dla mnie, że mam sobie wyobrazić, że jestem w ciąży i głaskać brzuch itp, to powiedziałam basta. Jeden raz tego próbowałam, opór psychiczny i obrzydzenie było tak silne, że powiedziałam terapeutce, że kończymy temat.

co psów i żarcia i flory bakteryjnej, to ten tego.... Ja mam totalnego pier.dolca na punkcie pieseczków i moje granice obrzydzenia są bardzo daleko posunięte.

Ja też mam pier.dolca na punkcie psów, szczególnie moich chodzą ze mną wszędzie, praktycznie wszędzie je zabieram ze sobą, śpią z nami itp. Jeśli perzychodzą goście i np. przeszkadza im, że psy leżą pod stołem przy jedzeniu, to albo to akceptują albo niestety są zmuszeni nie jeść/ewentualnie opuścić lokal. Rozumiem, że nie każdy toleruje jakby na niego wchodziły czy skakały, na to im nie pozwalamy, ale nasz dom to ich dom i to "obcy" muszą się dostosować

Do terapeuty nie chodzę i nigdy nie chodziłam, ale fakt karmienia piersią wywołuje u mnie również grzecznie mówiąc zniesmaczenia, a oglądając kiedyś z czystej ciekawości poród fizycznie nie powstrzymałam się przed , wszystkie procesy fizjologiczne temu towarzyszące są wyscoce niesmaczne, drugą stroną medalu jest kwestia naszego wygodnictwa, nie wyobrażam sobie np. jechać na wakacje z dzieckiem, bo to męczarnia a nie odpoczynek. Praktycznie co weekend gdzieś wyjeżdżamy, przez dziecko bylibyśmy jak na uwięzi to po pierwsze, a po drugie pewnie nie byłoby nas po prostu stać na tak częste wypady.

---------- Dopisano o 19:14 ---------- Poprzedni post napisano o 19:11 ----------

Napisane przez Sziket

Ja nie jestem fanką psów...ale kotom wolno w naszym domu bardzo dużo Także może opisy wspólnego jedzenia budyniu zachowam dla siebie :P

Co do terapii, to nigdy nie byłam, więc tu nie pomogę.

W moim rodzinnym domu też są koty i zawsze było im dużo wolno, nawet miski mają na blacie w kuchni

[zakonna]

Koty to już w ogóle rozpuscilismy maksymalnie. Psy to jeszcze muszę podstaowych zasad przestrzegać. Natomiast kotów nie wychowywalismy wcale. Robią totalnie co chcą 😈
Oczywiście że zwierzęta śpią z nami. Ludzie często leżą niewygodnie żeby tylko piesku i kotku nie przeszkadzać w spaniu.

wysłane telepatycznie

[kasia2209]

Treść usunięta

[201803090921]

Napisane przez zakonna

Koty to już w ogóle rozpuscilismy maksymalnie. Psy to jeszcze muszę podstaowych zasad przestrzegać. Natomiast kotów nie wychowywalismy wcale. Robią totalnie co chcą 😈
Oczywiście że zwierzęta śpią z nami. Ludzie często leżą niewygodnie żeby tylko piesku i kotku nie przeszkadzać w spaniu.

wysłane telepatycznie

Na mojej poduszce zwykła sypiać kocica; m.in.dlatego nauczyłam się myć włosy rano...albowiem codziennie wytrząsałam z kudłów sierść



Karmienie piersią niespecjalnie mnie rusza, ale porodu nie byłabym w stanie oglądać, ta fizjologia strasznie mnie obrzydza.

[Lacerta89]

Napisane przez kasia2209

Treść usunięta

Kiedyś była jakaś sprawa o matce, która postanowiła zmienić pieluchę w upalny dzień w zatłoczonym autobusie, a kierowca ją wyprosił. Jaka się jeszcze fala hejtu na niego wylała... nie wiem co się dzieje z tym społeczeństwem, żeby wiadro pomyj na normalnego człowieka wylewać, za to że dbał o komfort innych pasażerów.

Pewnego razu wybraliśmy się też z moim TŻ w maju do jego domu rodzinnego, w którym mieszkała wtedy jego siostrzyczka-dzieciorób, otwieramy drzwi a tam z 15 zużytych pampersów luzem leży pod drzwiami....MASAKRA...myś lałam że padnę tam trupem jak to zobaczyłam, a że nie umiem siedzieć cicho to wyraziłam opinię na temat tego co zastałam i co? I usłyszałam, że jestem jakaś nienormalna....

[Nanit]

Napisane przez Lacerta89

Ja też mam pier.dolca na punkcie psów, szczególnie moich chodzą ze mną wszędzie, praktycznie wszędzie je zabieram ze sobą, śpią z nami itp. Jeśli perzychodzą goście i np. przeszkadza im, że psy leżą pod stołem przy jedzeniu, to albo to akceptują albo niestety są zmuszeni nie jeść/ewentualnie opuścić lokal. Rozumiem, że nie każdy toleruje jakby na niego wchodziły czy skakały, na to im nie pozwalamy, ale nasz dom to ich dom i to "obcy" muszą się dostosować

Dokładnie jak u mnie Mój pies to pełnoprawny członek rodziny, mieszka z nami więc jak się komuś nie podoba niech nie przychodzi.

Napisane przez kasia2209

Treść usunięta

Dziecko karmione wyłącznie cycem pojada co chwilę i przeraźliwie się drze jak mu się odmawia (niestety miedzy innymi przez moją siostrę posiadam taką wiedzę ). Ciężko by było zostać z tym dzieciakiem w domu jak się z nim np do lekarza idzie no i w tej przychodni akurat co byłam ciężko by było gdzieś odejść chociażby dlatego, że kolejka i zaraz się jakaś babcia wepchnie. No ale sytuacje bywają różne.
Co do przewijania to nie zapomnę jak kiedyś płynęłam promem z Niemiec do Szwecji w środku nocy i tam jest takie miejsce z fotelami coś jak w samolocie. I mimo, że są łazienki, w nich przewijaki to baba przewijała dzieciaka centralnie na środku tego pomieszczenia. Smród niesamowity, okna nie otworzysz, ludzie się pobudzili, normalnie wytrzymać się nie dało. Ohyda.
Pod blokiem mojej siostry jest plac zabaw taki nieco bardziej wypasiony, stoją tojtoje i na prawdę w nich jest całkiem czysto(one są bardzo często sprzątane. Nie mówiąc o tym, że większość mieszka w bloku obok. Ale babki wolą dzieciaki wysrywać ludziom pod balkonami. Słowo nieraz na 3 piętrze czuć. A spróbuj takiej zwrócić uwagę, że ma posprzątać (ja po psie sprzątam) to ci oczy wydrapie.

Wiecie, że mi film z naturalnego porodu puszczali na religii w szkole podstawowej? Poważnie, wszystko było pokazane. Katechetka nas chciała przekonać o tym jaki poród jest cudowny. Tak się nieraz zastanawiam czy to nie jest jest jeden z powodów tego, że mnie tak ciąża obrzydza.

[Sophie24]

Nasz pies też śpi z nami Aczkolwiek przez to, że wiecznie liże , jajca i łapy to nie pozwalam na zbytnie spoufalanie z moją twarzą (nie zmienia to faktu, że i tak zawsze coś liźnie:P) No ale śpi na naszych poduszkach, najlepiej przecież Ale to w dzień. W nocy wybiera stopy (ale poduszkę też jak się okazja nadarzy) i jak się położy to amen, nic go nie ruszy. Będzie patrzeć w gały ale nie ruszy tyłka bo on już miejsce zajął a ty człowiek zwiń się w kłębek


Mnie tam mało co obrzydza jeśli chodzi o naturę człowieka i jego fizjonomię. Mam w miarę szerokie granice tolerancji. Poród, karmienie, sprawy fizjologiczne - to tam luz. Ja raczej mniej toleruje pewne zachowania. Bo to już nie jest nic naturalnego. Znaczy u dzieci zachowania są swego rodzaju podyktowane naturą - kwestia poznawania świata, poznawania każdego aspektu życia, zachowań społecznych itd. Jak mają dobrego nauczyciela to luz. Ale gdy rodzic zawala to już nie toleruje tego. Przykład idzie z góry i ja niestety za wszystko obwiniam rodzica. Owszem, dziecko ma swój temperament, pewne zachowania nabyte i wrodzone, ale rodzic ma swoją rolę. Albo się w niej spełnia, albo naprawdę chociaż próbuje ogarnąć to dziecie albo niech coś się zacznie z tym robić a nie dawać kasę za nic. Poza tym z tym przewijaniem i załatwianiem - serio dziecko musi być obdarte z prywatności? Nie kumam jak można dziecko wystawiać na widok publiczny w takiej sytuacji. W domu też sr*ją przy otwartych drzwiach i publiczności? Mnie to najbardziej rozwala.
Opiekowałam się dzieckiem - kiedyś po rodzinie, potem zarobkowo. Sytuacje bywały różne, serio, ale nie wysadzałam dziecka byle gdzie. Nie ma toalety to znajduje się ustronne miejsce, jakieś krzaczki/drzewka. Wystarczy tylko i wyłącznie chcieć i myśleć. I jednego i drugiego (zwłaszcza drugiego) bardzo brakuje.

[kakoina]

Cześć kobitki
Ja ostatnio miewam myślówę nad tym czy aby na 10000% nie chcę mieć dziecka.. wszak już czas podejmować decyzję- w tym roku stuknie mi 35..ostatni dzwonek dryn dryn
Wertuję neta, szukam info na za i przeciw posiadaniu dziecka - beh, wiem że to bez sensu - może szukam czegoś co mnie przekona i przyczyni się do zmiany mojej decyzji - miewacie takie dylematy w ogóle ?
Podchodzę do życia czysto racjonalnie stąd decyzja że nie chcę być matką.. nie chcę bo nie czuję tego nawet (instynkt miałam jakieś 10 lat temu)..czasami jednak mam wątpliwości co do tej decyzji - głównie na zasadzie "a co jeśli w wieku 50 lat będę żałować " czy też z kim będę spędzać święta za 40 lat ??

A u Was jak jest ? Są takie myślówy jakie ja miewam?

Co do karmienia w miejscach publicznych jestem na Niee!! Do cholery jasnej...nie chcę widzieć czyjegoś obwisłego cyca, wystarczy że moje widzę każdego dnia
Co do przewijania- identycznie- Nieeee.. czym się różni kupa dziecka od dorosłego ?

[Nanit]

Napisane przez kakoina

Cześć kobitki
Ja ostatnio miewam myślówę nad tym czy aby na 10000% nie chcę mieć dziecka.. wszak już czas podejmować decyzję- w tym roku stuknie mi 35..ostatni dzwonek dryn dryn
Wertuję neta, szukam info na za i przeciw posiadaniu dziecka - beh, wiem że to bez sensu - może szukam czegoś co mnie przekona i przyczyni się do zmiany mojej decyzji - miewacie takie dylematy w ogóle ?
Podchodzę do życia czysto racjonalnie stąd decyzja że nie chcę być matką.. nie chcę bo nie czuję tego nawet (instynkt miałam jakieś 10 lat temu)..czasami jednak mam wątpliwości co do tej decyzji - głównie na zasadzie "a co jeśli w wieku 50 lat będę żałować " czy też z kim będę spędzać święta za 40 lat ??

A u Was jak jest ? Są takie myślówy jakie ja miewam?

Co do karmienia w miejscach publicznych jestem na Niee!! Do cholery jasnej...nie chcę widzieć czyjegoś obwisłego cyca, wystarczy że moje widzę każdego dnia
Co do przewijania- identycznie- Nieeee.. czym się różni kupa dziecka od dorosłego ?

Dylematów nie mam, święta za 40 lat będę spędzać z gromadą psów czy kotów albo znajdę sobie jakieś inne stare samotne pierniki do towarzystwa

Na prawdę chcesz wiedzieć czym się różni kupa dziecka od dorosłego? Ja ostatnio wysłuchałam całego wykładu odnośnie kup po mleku matki, po mleku modyfikowanym, po stałym pokarmie itd. Aż dziwne, że sobie fotek nie pokazywały Mogę się podzielić wiedzą
A najlepsze jest to, że te samo grono oburzyło się jak się spytałam przy nich męża który wrócił z naszą psicą ze spaceru o to czy ona zrobiła kupę Ponoć jestem obrzydkiwa

[kakoina]

Napisane przez Nanit

Dylematów nie mam, święta za 40 lat będę spędzać z gromadą psów czy kotów albo znajdę sobie jakieś inne stare samotne pierniki do towarzystwa

Na prawdę chcesz wiedzieć czym się różni kupa dziecka od dorosłego? Ja ostatnio wysłuchałam całego wykładu odnośnie kup po mleku matki, po mleku modyfikowanym, po stałym pokarmie itd. Aż dziwne, że sobie fotek nie pokazywały Mogę się podzielić wiedzą
A najlepsze jest to, że te samo grono oburzyło się jak się spytałam przy nich męża który wrócił z naszą psicą ze spaceru o to czy ona zrobiła kupę Ponoć jestem obrzydkiwa

No boskie ja mam dwa brytki- kocham zwierzęta !!
Oczywiście- 90% moich koleżanek z LO ma dzieci (fakt, że prawie wszystkie mieszkają za granicą i tam je rodzą i wychowują) ja jestem wśród tych 10% bezdzietnych - o ja zła .. z kolei połowa moich koleżanek ze studiów wciąż nie ma dzieci..też idą w pracę, karierę, podróże itp.. i nawet nie planują tych dzieci
Moja mama odradza mi dzieci i nie chce być babcią
Tylko męczą mnie te wątpliwości - czy to że one są oznacza, że powinnam jednak zaplanować i zostać mamą???

[Sophie24]

Napisane przez kakoina

Cześć kobitki
Ja ostatnio miewam myślówę nad tym czy aby na 10000% nie chcę mieć dziecka.. wszak już czas podejmować decyzję- w tym roku stuknie mi 35..ostatni dzwonek dryn dryn
Wertuję neta, szukam info na za i przeciw posiadaniu dziecka - beh, wiem że to bez sensu - może szukam czegoś co mnie przekona i przyczyni się do zmiany mojej decyzji - miewacie takie dylematy w ogóle ?
Podchodzę do życia czysto racjonalnie stąd decyzja że nie chcę być matką.. nie chcę bo nie czuję tego nawet (instynkt miałam jakieś 10 lat temu)..czasami jednak mam wątpliwości co do tej decyzji - głównie na zasadzie "a co jeśli w wieku 50 lat będę żałować " czy też z kim będę spędzać święta za 40 lat ??

A u Was jak jest ? Są takie myślówy jakie ja miewam?

Co do karmienia w miejscach publicznych jestem na Niee!! Do cholery jasnej...nie chcę widzieć czyjegoś obwisłego cyca, wystarczy że moje widzę każdego dnia
Co do przewijania- identycznie- Nieeee.. czym się różni kupa dziecka od dorosłego ?

Jeśli rodzą się takie wątpliwości to zawsze trzeba sobie wszystko przemyśleć razem, we dwójkę, bez szukania odpowiedzi u innych Bo to Wasze życie Znaczy nie oznacza to, że straszne, ze tu zapytałaś Nie, tak ogólnie mówię
Uważam, że jak są wątpliwości to trzeba znaleźć ich źródło - obawy, egoizm, namowy - i zrobić selekcje Gdzieś sobie nawet to wypisać

Dziś o tym z przyjaciółką pisałam bo ona też uważa, że się żałuje i w ogóle.
Opisałam jej, że ja żałuje, że nie wpadliśmy z mężem kilka lat temu. Człowiek był głupszy, nieodpowiedzialny za bardzo ale rozum już miał, nie miał nawet studiów skończonych (a i na co one nam jak pracy w zawodzie nie mamy ale nwm), i na bank wylądowalibyśmy z dzieckiem u rodziców (tak czy siak byłaby to dla mnie kiepska perspektywa ale rodziców mamy spoko i nie wyrzuciliby nas, zdecydowanie nie popieram ale wiecie, jakoś tak to mogło być rozwiązanie). I na bank, jestem pewna na 10000%, że miałabym kisiel zamiast mózgu, ozm oraz pewnie już dwójkę dzieci a macierzyństwo bym polecała na wszystkie strony. Ale to nie znaczy, że teraz zacznę to zmieniać i robić dzieci bo żałuje czegoś sprzed kilku lat.
A jak nawet będę żałować takiej decyzji i już nie będę sobie mogła dziecka zrobić. No to co? To się z tym żyje. Każda podejmowana decyzja ma długofalowe skutki, żyje się z konsekwencjami. Ot, dorosłe życie.

W dyskusjach dla mnie to kulawy argument jak mówienie matkom, że dzieci mogą na starość też się od nich odwrócić i zostaną sami. Jedno i drugie to gdybanie.

Ah, jeszcze usłyszałam, że jak mam rodzeństwo to powinnam chcieć dziecka i to nie jednego - nowy argument?

U mnie akurat gościny, odwiedzanie i życie rodzinne są koniecznością. Nie przykrą. Uwielbiam moją rodzinę ale nie czuje chęci by poświęcać wolny czas na wycieczki po rodzinie Odwiedzam bo już trzeba, sam czas odwiedzin prawie zawsze spędzam świetnie (tylko u teścia nie), nie mam ochoty wracać do siebie. Ale nie uważam, że z tego ma się składać moje życie, nie lubię wyprawiać gościn, nie lubię nikogo zapraszać (a znowu jak już coś organizuje to czuję się świetnie gdy ktoś wpada i jest miło). Sprzeczność. Także ja też nie widzę sensu w argumentach spędzania z kimś czasu za X lat


Sory, że będę się rozpisywać ale całymi dniami siedzę sama w domu a ja muszę komuś nawijać Mąż wraca, mam go 2-3 godziny i odlatuje. Forever alone

[kakoina]

Napisane przez Sophie24

Jeśli rodzą się takie wątpliwości to zawsze trzeba sobie wszystko przemyśleć razem, we dwójkę, bez szukania odpowiedzi u innych Bo to Wasze życie Znaczy nie oznacza to, że straszne, ze tu zapytałaś Nie, tak ogólnie mówię
Uważam, że jak są wątpliwości to trzeba znaleźć ich źródło - obawy, egoizm, namowy - i zrobić selekcje Gdzieś sobie nawet to wypisać

Dziś o tym z przyjaciółką pisałam bo ona też uważa, że się żałuje i w ogóle.
Opisałam jej, że ja żałuje, że nie wpadliśmy z mężem kilka lat temu. Człowiek był głupszy, nieodpowiedzialny za bardzo ale rozum już miał, nie miał nawet studiów skończonych (a i na co one nam jak pracy w zawodzie nie mamy ale nwm), i na bank wylądowalibyśmy z dzieckiem u rodziców (tak czy siak byłaby to dla mnie kiepska perspektywa ale rodziców mamy spoko i nie wyrzuciliby nas, zdecydowanie nie popieram ale wiecie, jakoś tak to mogło być rozwiązanie). I na bank, jestem pewna na 10000%, że miałabym kisiel zamiast mózgu, ozm oraz pewnie już dwójkę dzieci a macierzyństwo bym polecała na wszystkie strony. Ale to nie znaczy, że teraz zacznę to zmieniać i robić dzieci bo żałuje czegoś sprzed kilku lat.
A jak nawet będę żałować takiej decyzji i już nie będę sobie mogła dziecka zrobić. No to co? To się z tym żyje. Każda podejmowana decyzja ma długofalowe skutki, żyje się z konsekwencjami. Ot, dorosłe życie.

W dyskusjach dla mnie to kulawy argument jak mówienie matkom, że dzieci mogą na starość też się od nich odwrócić i zostaną sami. Jedno i drugie to gdybanie.

Ah, jeszcze usłyszałam, że jak mam rodzeństwo to powinnam chcieć dziecka i to nie jednego - nowy argument?

U mnie akurat gościny, odwiedzanie i życie rodzinne są koniecznością. Nie przykrą. Uwielbiam moją rodzinę ale nie czuje chęci by poświęcać wolny czas na wycieczki po rodzinie Odwiedzam bo już trzeba, sam czas odwiedzin prawie zawsze spędzam świetnie (tylko u teścia nie), nie mam ochoty wracać do siebie. Ale nie uważam, że z tego ma się składać moje życie, nie lubię wyprawiać gościn, nie lubię nikogo zapraszać (a znowu jak już coś organizuje to czuję się świetnie gdy ktoś wpada i jest miło). Sprzeczność. Także ja też nie widzę sensu w argumentach spędzania z kimś czasu za X lat


Sory, że będę się rozpisywać ale całymi dniami siedzę sama w domu a ja muszę komuś nawijać Mąż wraca, mam go 2-3 godziny i odlatuje. Forever alone

Nie mam męża - jestem po rozwodzie
Mam partnera mieszkamy razem. Rozmawialiśmy - on nie ma parcia na dziecko - też idzie w prace / jak ja.
Mówi że dziecko mu do szczęścia nie jest potrzebne a mnie kocha i kochać będzie czy z dzieckiem czy bez
Czyli de facto decyzja jest moja
A ja w sercu i głowie czuję że nie .. tylko boję się tych wątpliwości / bo skoro nie chce to czemu je mam??

[Sophie24]

Napisane przez kakoina

Nie mam męża - jestem po rozwodzie
Mam partnera mieszkamy razem. Rozmawialiśmy - on nie ma parcia na dziecko - też idzie w prace / jak ja.
Mówi że dziecko mu do szczęścia nie jest potrzebne a mnie kocha i kochać będzie czy z dzieckiem czy bez
Czyli de facto decyzja jest moja
A ja w sercu i głowie czuję że nie .. tylko boję się tych wątpliwości / bo skoro nie chce to czemu je mam??

W sumie nie napisałam, że masz porozmawiać z mężem - wtopy nie zaliczyłam A tak na serio, to szkoda, że nie pomógł w tym względzie Ale skoro też mówi, że dziecko może mieć, nie musi, to nie należy do zagorzałych przeciwników. Może to też nasilić wątpliwości.
Nie umiem rozwiać Twoich wątpliwości ale wierzę, że Tobie się uda podjąć decyzję

Spadam spać bo sama nie wiem po co ja tu jeszcze zalegam

[aKatia]

Napisane przez zakonna

Tak, ja rozmawiałam na terapii o tym. W sumie to moja terapeutka koniecznie chciała ten temat pociągnąć. To trochę ciągnęłyśmy . Ale kiedy doszło do ćwiczenia dla mnie, że mam sobie wyobrazić, że jestem w ciąży i głaskać brzuch itp, to powiedziałam basta. Jeden raz tego próbowałam, opór psychiczny i obrzydzenie było tak silne, że powiedziałam terapeutce, że kończymy temat.

co psów i żarcia i flory bakteryjnej, to ten tego.... Ja mam totalnego pier.dolca na punkcie pieseczków i moje granice obrzydzenia są bardzo daleko posunięte.

Jezu, żebym sobie zaczęła wyobrażać że jestem w ciąży to chyba musiałby mi ktoś grozić bronią.
Może jestem nienormalna ale nawet jak mi się zdarza (a kilka razy niestety się zdarzyło) że mi się śni że jestem w ciąży to budzę się przerażona i z jakby odrazą do siebie i sprawdzam czy mój brzuch to tylko standardowa tłuszczowa oponka. Ciąża jest fuj, nie chcę nawet myśleć że mogłoby mnie takie nieszczęście spotkać. Wolę każdego innego pasożyta, przynajmniej nikt nie będzie miał pretensji jak będę chciała go usunąć

Napisane przez kakoina

Cześć kobitki
Ja ostatnio miewam myślówę nad tym czy aby na 10000% nie chcę mieć dziecka.. wszak już czas podejmować decyzję- w tym roku stuknie mi 35..ostatni dzwonek dryn dryn
Wertuję neta, szukam info na za i przeciw posiadaniu dziecka - beh, wiem że to bez sensu - może szukam czegoś co mnie przekona i przyczyni się do zmiany mojej decyzji - miewacie takie dylematy w ogóle ?
Podchodzę do życia czysto racjonalnie stąd decyzja że nie chcę być matką.. nie chcę bo nie czuję tego nawet (instynkt miałam jakieś 10 lat temu)..czasami jednak mam wątpliwości co do tej decyzji - głównie na zasadzie "a co jeśli w wieku 50 lat będę żałować " czy też z kim będę spędzać święta za 40 lat ??

A u Was jak jest ? Są takie myślówy jakie ja miewam?

Co do karmienia w miejscach publicznych jestem na Niee!! Do cholery jasnej...nie chcę widzieć czyjegoś obwisłego cyca, wystarczy że moje widzę każdego dnia
Co do przewijania- identycznie- Nieeee.. czym się różni kupa dziecka od dorosłego ?

Ja takich przemyśleń nie mam ale też młodsza jestem (za parę dni 24 lata) i dlatego mało kto bierze na serio to że nie chcę mieć dzieci. Podobno mi się odmieni. Biorąc pod uwagę jak bardzo jestem na nie i od jak dawna to wątpię bardzo mocno, ale kto wie, może doznam urazu mózgu i mi się wszystko przestawi

[kakoina]

Napisane przez aKatia

Jezu, żebym sobie zaczęła wyobrażać że jestem w ciąży to chyba musiałby mi ktoś grozić bronią.
Może jestem nienormalna ale nawet jak mi się zdarza (a kilka razy niestety się zdarzyło) że mi się śni że jestem w ciąży to budzę się przerażona i z jakby odrazą do siebie i sprawdzam czy mój brzuch to tylko standardowa tłuszczowa oponka. Ciąża jest fuj, nie chcę nawet myśleć że mogłoby mnie takie nieszczęście spotkać. Wolę każdego innego pasożyta, przynajmniej nikt nie będzie miał pretensji jak będę chciała go usunąć



Ja takich przemyśleń nie mam ale też młodsza jestem (za parę dni 24 lata) i dlatego mało kto bierze na serio to że nie chcę mieć dzieci. Podobno mi się odmieni. Biorąc pod uwagę jak bardzo jestem na nie i od jak dawna to wątpię bardzo mocno, ale kto wie, może doznam urazu mózgu i mi się wszystko przestawi

Ja fazę na dziecko miałam właśnie ok 10 lat temu - w Twoim wieku - bardzo ostrą fazę ... ale z biegiem lat została stłumiona aż wygasła nie wiem skąd to się wzięło. Było i już.
Poza tą fazą to miewam sny, że mam dziecko / ciąża i też to dla mnie koszmary !! Budzę się rano przerażona !! Z ulgą że to tylko sen był ..
Co do partnera - muszę go jeszcze pomęczyć tym tematem chyba

[cholernarejestracja]

Ja ogólnie mam ostatnio wiele rozkmin dotyczących...utraconych alternatyw. Dużo myślę o tym, czy na pewno przeżywam życie tak, jak bym chciała. Na przykład zastanawiam się, czy podejmuję dobre decyzje zawodowe, czy dobrze robię, chcąc dalej mieszkać w Krakowie (mój partner by się na przykład chętnie stąd wyprowadził), czy dobrze robię chcąc mieć własne mieszkanie i tak dalej.

Mam problem z podejmowaniem poważnych decyzji tak na sto pro, dużo kwestionuję. Wiem na przykład, że raczej bym się nie zdecydowała na tatuaż, bo przeraża mnie, że to już tak na zawsze a co jak się rozmyślę/wzór mi się przestanie spodobać?

Tak samo mam wątpliwości w kwestii partnera, który rozważa wazektomię. W sensie nie partnera, oczywiście, tylko samej wazektomii bo A CO JEŻELI?

Mój partner chyba jest bardziej pewien, niż ja, że nie chce dzieci. Ja mam 27 lat i obecnie macierzyństwo mnie odrzuca. Nie wyobrażam sobie siebie z dzieckiem, nie mam ochoty poświęcać tak dużej części mojego życia na odchowywanie drugiej istoty, rezygnować z moich hobby, pasji, podróży, zwierząt, trybu życia. Wiem, że częściowo da się to połączyć, ale ja zwyczajnie NIE CHCĘ iść na takie kompromisy. Jestem egoistką. Nie widzę autentycznie żadnych zalet w posiadaniu dziecka.

Jednocześnie boję się, że kiedyś mi się odmieni. No i boję się, że mając np. 50 lat będę żałować

Ale dużo bardziej boję się, że zmarnuję sobie życie robiąc sobie dziecko.

I dołączam do klubu koszmarowych czasami śni mi się, że np. jestem w ciąży, zaraz muszę rodzić i zastanawiam się, jak się tego dziecka pozbyć.

[kakoina]

Napisane przez cholernarejestracja

Ja ogólnie mam ostatnio wiele rozkmin dotyczących...utraconych alternatyw. Dużo myślę o tym, czy na pewno przeżywam życie tak, jak bym chciała. Na przykład zastanawiam się, czy podejmuję dobre decyzje zawodowe, czy dobrze robię, chcąc dalej mieszkać w Krakowie (mój partner by się na przykład chętnie stąd wyprowadził), czy dobrze robię chcąc mieć własne mieszkanie i tak dalej.

Mam problem z podejmowaniem poważnych decyzji tak na sto pro, dużo kwestionuję. Wiem na przykład, że raczej bym się nie zdecydowała na tatuaż, bo przeraża mnie, że to już tak na zawsze a co jak się rozmyślę/wzór mi się przestanie spodobać?

Tak samo mam wątpliwości w kwestii partnera, który rozważa wazektomię. W sensie nie partnera, oczywiście, tylko samej wazektomii bo A CO JEŻELI?

Mój partner chyba jest bardziej pewien, niż ja, że nie chce dzieci. Ja mam 27 lat i obecnie macierzyństwo mnie odrzuca. Nie wyobrażam sobie siebie z dzieckiem, nie mam ochoty poświęcać tak dużej części mojego życia na odchowywanie drugiej istoty, rezygnować z moich hobby, pasji, podróży, zwierząt, trybu życia. Wiem, że częściowo da się to połączyć, ale ja zwyczajnie NIE CHCĘ iść na takie kompromisy. Jestem egoistką. Nie widzę autentycznie żadnych zalet w posiadaniu dziecka.

Jednocześnie boję się, że kiedyś mi się odmieni. No i boję się, że mając np. 50 lat będę żałować

Ale dużo bardziej boję się, że zmarnuję sobie życie robiąc sobie dziecko.

I dołączam do klubu koszmarowych czasami śni mi się, że np. jestem w ciąży, zaraz muszę rodzić i zastanawiam się, jak się tego dziecka pozbyć.

To masz tak samo jak ja też jestem chyba w okresie zastanawiania się nad wszystkim
Co do wazektomii - sama chyba zaproponuję to .. mam już dosyć tabletek które łykam 15 lat !!!

[kasia2209]

Treść usunięta

[Margot45]

Napisane przez stupid-girl

Lee czy Lincolna?

Lee, Elitę zabójców o ile pamiętam. A pewnie i nie tylko tę

Napisane przez zakonna

Tak, ja rozmawiałam na terapii o tym. W sumie to moja terapeutka koniecznie chciała ten temat pociągnąć. To trochę ciągnęłyśmy . Ale kiedy doszło do ćwiczenia dla mnie, że mam sobie wyobrazić, że jestem w ciąży i głaskać brzuch itp, to powiedziałam basta. Jeden raz tego próbowałam, opór psychiczny i obrzydzenie było tak silne, że powiedziałam terapeutce, że kończymy temat.

Zakonna, czytałam watek w pociągu i jak doszłam do wytłuszczonego, dosłownie zrobiło mi się niedobrze.

Jak dobrze, ze już piątek obiad mam na dziś i na jutro, tylko okna powinnam umyć i mogę mieć wszystko głęboko w

[liselotta]

Miałam taki przebłysk kilka lat temu, że mooooze kiedyś dziecko, ale nie było to związane z chęcią posiadania potomstwa, a bardziej z uczuciem ze jestem silniejsza, mądrzejsza, bardziej stabilna i na pewno byłabym dobrą matką.
Jak tylko to sobie uświadomiłam to mi momentalnie mi przeszło. Z wiekiem się tylko utwierdzam w tym, że nie chcę dzieci.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz