długotrwałe problemy w małżeństwie

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Wiesz, że przy dziecku on palcem nie kiwnie?
No cóż, to ty zmarnujesz sobie życie, nie my, więc droga wolna.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Napisane przez ania__mara5

Na szczęście mąż się ogarnął i już wszystko w porządku między nami Nawet na dziecko się zgodził

No nie wyszlas z tego watku z twarza.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nimve]

Ożesz kurdę. No to szerokiej drogi życzę. Teraz Ci źle. I myślisz, że z dzieckiem, gdzie jest kupa roboty i nerwy naciągnięte jak struny będzie Ci łatwiej, a miłość między Wami rozkwitnie? Tylko nie zakładaj za półtora roku kolejnego wątku, jaki to masz horror w życiu.

[panna_felicjanna]

Cóż, pozostaje nam życzyć Ci powodzenia.
Wiesz co robisz mam nadzieję?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Punia992]

Gościu szmaci ją latami i nagle zmienia się w kilka minut w super męża i przyszłego tatusia😂

[ania__mara5]

Napisane przez Ellen_Ripley

On nie powinien "zgadzać się" na dziecko, tylko tego dziecka pragnąć tak samo, jak Ty.

W jakim sensie się ogarnął?

Napisałam, że się zgodził bo dla niego nie jest to aż ta ważne jak dla mnie. To nie znaczy, że nie chce dziecka czy się nie będzie nim zajmował. Po prostu może mieć ale nie musi.
W takim sensie, że zaczęliśmy znowu ze sobą rozmawiać, zabiera mnie w różne miejsca, na spacery itp.

[Nimve]

Napisane przez ania__mara5

Napisałam, że się zgodził bo dla niego nie jest to aż ta ważne jak dla mnie. To nie znaczy, że nie chce dziecka czy się nie będzie nim zajmował. Po prostu może mieć ale nie musi.
W takim sensie, że zaczęliśmy znowu ze sobą rozmawiać, zabiera mnie w różne miejsca, na spacery itp.

Ile minęło? 3 tyg od założenia wątku? I wg Ciebie on już się magiczne ogarnął, zmienił i tak już zostanie? Nagle się świetnie znacie, kochacie i rozumiecie. Na pstryk.

Wybacz, ale jeśli on się "zgodził" na dziecko, to najprawdopodobniej właśnie zostaniesz z nim sama przy opiece, bo on umyje ręce jak będzie trudno. W końcu ty Ty chciałaś, a nie on. Miej to na uwadze i nie bądź później zdziwiona. Ogólnie wróżę Ci smutne życie, bo długo nie będzie mu się chciało wysilać i grać jaki to jest kochający. A Ty po kilku spacerach myślisz, że jest już cacy i planujesz dziecko.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Napisane przez ania__mara5

Napisałam, że się zgodził bo dla niego nie jest to aż ta ważne jak dla mnie. To nie znaczy, że nie chce dziecka czy się nie będzie nim zajmował. Po prostu może mieć ale nie musi.
W takim sensie, że zaczęliśmy znowu ze sobą rozmawiać, zabiera mnie w różne miejsca, na spacery itp.

I ty po kilku spacerkach myslisz ze bedzie ok?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ania__mara5]

Napisane przez Nimve

Ile minęło? 3 tyg od założenia wątku? I wg Ciebie on już się magiczne ogarnął, zmienił i tak już zostanie? Nagle się świetnie znacie, kochacie i rozumiecie. Na pstryk.

Wybacz, ale jeśli on się "zgodził" na dziecko, to najprawdopodobniej właśnie zostaniesz z nim sama przy opiece, bo on umyje ręce jak będzie trudno. W końcu ty Ty chciałaś, a nie on. Miej to na uwadze i nie bądź później zdziwiona. Ogólnie wróżę Ci smutne życie, bo długo nie będzie mu się chciało wysilać i grać jaki to jest kochający. A Ty po kilku spacerach myślisz, że jest już cacy i planujesz dziecko.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Na razie będę obserwować czy ta zmiana się utrzyma. Wiem, że minęło mało czasu.

[Punia992]

Autorko nie dociera do Ciebie że ten gościu Cię nie lubi i ma za nic. Chyba że najważniejsze dla Ciebie są poetki w domu i dzidziustna którego łaskawie dostałaś zgodę żebyś przestała gderać. Nie szkoda mi takich kobiet jak autorka które zostają później z dzieckiem same bo meżuś końcu i tak kopnie je w dupe

[Nimve]

Napisane przez Punia992

Autorko nie dociera do Ciebie że ten gościu Cię nie lubi i ma za nic. Chyba że najważniejsze dla Ciebie są poetki w domu i dzidziustna którego łaskawie dostałaś zgodę żebyś przestała gderać. Nie szkoda mi takich kobiet jak autorka które zostają później z dzieckiem same bo meżuś końcu i tak kopnie je w dupe

Nie kopnie. Przecież on nic nie musi, w domu nic nie robi, doprosić się o nic nie można. No to czemu ma rezygnować z luksusu bycia obsługiwanym? Da radę przeżyć trochę marudzenia, skoro w zamian ma życie jak książę ze służbą. Autorka jeszcze chce sobie dziecko ściągnąć na głowę i myśli, że on przy dziecku palcem kiwnie, skoro nawet obiad mu ciężko zrobić, a jak autorka nie chce, to on jeść obiadu nie musi. I gadaj z takim. Z dzieckiem będzie tak samo, on dziecka mieć nie musiał. Ciekawe jak dziewczyna od niego zamierza wyegzekwować jakąkolwiek zmianę pieluchy za kilka lat, kiedy będzie jeszcze bardziej znudzony wspólnym życiem i jeszcze mniej mu będzie zależało niż teraz.

[ania__mara5]

Życie jak książę ze służbą? Przecież o dom też zaczął w końcu dbać

[Trzepotka]

Treść usunięta

[e36b38c1b02253f65e484b4d30ebb09d9d5f8578_646d4571ebe9e]

Napisane przez ania__mara5

Życie jak książę ze służbą? Przecież o dom też zaczął w końcu dbać

A ile ta zmiana trwa? Ja też sobie zawsze obiecuję, że w końcu zacznę sprzątać i często tych chęci starcza max na dwa tygodnie. Ale my z partnerem nie traktujemy się jak zło konieczne i uzupełniamy na różnych polach. Ja skladam szafy i maluję sciany, on odkurza


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kennedy]

Aniu zycze ci powodzenia.

[ania__mara5]

Miałyście rację To była krótkotrwała zmiana, od nowa zaczęło się lekceważenie, wyśmiewanie moich poglądów itp, nieinformowanie mnie o naszych wspólnych planach A Już liczyłam na to, że coś dotarło

[Kukarda]

Dziewczyno, Ty się zastanow z kim ty chcesz mieć dziecko. Przecież dziecko to kupe roboty, a on tylko zwieje z domu i tyle. Jak będziesz chciała pomocy albo żeby spędził czas z dzieckiem to tez to oleje. Oszalałas?

Co to dziecko jest winne, ze będzie musiało patrzec na takie coś i będzie mieć ojca co będzie go trzeba gonić do

Pomocy przy dziecku.

Chcesz sobie z nim być to bądź, ale nie wpychaj w to biedne dziecko.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez ania__mara5

Miałyście rację To była krótkotrwała zmiana, od nowa zaczęło się lekceważenie, wyśmiewanie moich poglądów itp, nieinformowanie mnie o naszych wspólnych planach A Już liczyłam na to, że coś dotarło

On Cię już nie kocha. Zgodzi się od wielkiego dzwona na wszystko na zasadzie "niech ona już mi skończy pier... do ucha", ale to już nigdy nie będzie związek z prawdziwego chcenia, miłości, szacunku. Zamiast namawiać faceta na dziecko (które tego związku nie zlepi, bo i tak się rozstaniecie), weź Ty się w końcu zacznij ogarniać do rozstania. Idź na terapię, dla siebie samej, zacznij odkładać zaskórniaki, cokolwiek.

Tak w ogóle weź Ty się zastanów nad tym, co pisałaś - że on się zgodził na dziecko, bo mu w sumie obojętne. Serio chcesz mieć dziecko z kimś takim, w takich okolicznościach? Okropna motywacja, zarówno Twoja (chcę mieć dziecko i tyle, nawet jeżeli mu to wisi), jak i jego (wybór świętego spokoju, zgodzę się, byle skończyła gadać).

[White_Dove]

Napisane przez ania__mara5

Napisałam, że się zgodził bo dla niego nie jest to aż ta ważne jak dla mnie. To nie znaczy, że nie chce dziecka czy się nie będzie nim zajmował. Po prostu może mieć ale nie musi.
W takim sensie, że zaczęliśmy znowu ze sobą rozmawiać, zabiera mnie w różne miejsca, na spacery itp.

Może mieć ale nie musi czyli właśnie tak się będzie nim zajmował. Brawo. Właśnie zmarnowałas sobie życie. Zgodził się dla świętego spokoju bo ty chcesz. Dla faceta zrobienie dziecka to 3 minuty i strzał a jak się urodzi to będziesz się zajmować wszystkim i tym bardziej nie odejdziesz. Jak jest złe to nie robi się dziecka.

[drazetkaa]

Znam takie małżeństwo, ale 10 lat później i (niestety) z dzieckiem. Od początku się męczyli ze sobą - jemu było wszystko jedno we wszystkim (w sensie wystarczał mu dom, piwo i telewizor do szczęścia), ona chciała żyć aktywnie, realizowała się, uczyła i w ogóle. Dziecko się pojawiło, bo ona chciała, a on się zgodził (kiedyś nawet mi się przyznał, że wcale nie był do tego przekonany) i dzieckiem zajmuje się średnio. Nie rozmawiali o emocjach i oczekiwaniach, bo on nie widział takiej potrzeby (po co, jak jest dobrze) I w pewnym momencie dotarło do nich, że po prostu do siebie nie pasują. On wdał się w romans, ona się dowiedziała, awantury, ona szuka "zemsty", ale nadal się nie rozwiedli, bo przecież "małżeństwo". I nie porozmawiali nadal. Takiej chu...i w domu u kogoś dawno nie widziałam. Aż się nie chce do nich przychodzić, bo jest po prostu syf emocjonalny. I tylko dziecka żal.


Nie rób sobie tego.
W małżeństwie da się być szczęśliwym i da się przechodzić razem trudne tematy, nawet jak wymagają łez, wódki i przegadanych tygodni.

[dekko27]

Napisane przez ania__mara5

Cześć. Zacznę od tego, że jestem mężatką od 4 lat, ale od jakiś 2 lat w moim związku jest więcej problemów niż szczęścia. W ogóle nie mogę się dogadać z mężem, mam wrażenie, że on nie umie, nie potrafi rozmawiać. Zazwyczaj rozmowa wygląda tak, że ja coś mówię, a on odpowiada mi jednym słowem/zdaniem, a na niektóre tematy wcale nie odpowiada... A ja zawsze myślałam, że w związku rozmawia się o wszystkim, o trudnych rzeczach też. Mam wrażenie, jakbym ja mówiła po polsku a on po chińsku bo moje komunikaty nie docierają do niego, w ogóle ich nie rozumie. Przykładowo, zwróciłam mu uwagę, że chciałabym żeby częściej gotował (robię to praktycznie codziennie), ale on powiedział, że wcale nie musi jeść obiadów Tak jest praktycznie z każdą sprawą, czuję jakby specjalnie przekręcał moje słowa i przypisywał mi jakieś złe intencje kiedy mówię, że to czy tamto mi nie pasuje. W ogóle mam wrażenie, że o wszystko co złe w związku obwinia mnie i tylko mnie. Kolejną rzecza, która mi przeszkadza jest kompletny brak inicjatywy z jego strony. Wszystko, poczynając od obowiązków po przyjemności,muszę planować sama. Prosiłam go o pomoc w uprzątnięciu strychu, chciałam zrobić mały remont i owszem, rozmawialiśmy o tym, ale na rozmowie się skończyło. Nie ma żadnej motywacji do zmian, w domu nie robi praktycznie nic, często po pracy przesypia kilka godzin bo jest zmęczony. Tłumaczy to tym, że ja mam lżejszą pracę, a teraz kiedy pracuję zdalnie to według niego "nic nie robię". Kiedy powiedziałam mu kilka miesięcy temu, że chciałabym spędzać z nim więcej czasu, ale nie w domu, tylko wychodzić gdzieś, spotykać się na randki, wyjeżdżać to owszem, zabrał mnie raz do restauracji, ale rozmowa się nie kleiła i bez przerwy sprawdzał coś w telefonie, wyglądało to tak jakby poszedł tam tylko dlatego, że ja miałam taką potrzebę. Nie mamy dzieci i nawet nie wiem czy on chciałby mieć dziecko bo w ogole o tym ze mną nie rozmawia i ucina temat.
Zmierzam do tego, że pomimo jego zachowania to mnie zawsze oskarża o problemy w związku, o to, że nie dbam o dom albo o niego, a ja już zaczynam szukać winy w sobie. Jak naprawić tę sytuację? Ja już nie wiem co robić.

Dobrze, ze nie macie dzieci, bo związek nie rokuje. Ja mysle, ze mu nie zależy na Tobie i tyle. Nie wiem czy jest tu co zbierac.
Poza tym jak można w malzenstwie nie mieć o czym rozmawiać, albo nie wiedzieć jakie jest stanowisko w sprawie potomstwa. Jestescie obcymi ludzmi dla siebie

---------- Dopisano o 16:17 ---------- Poprzedni post napisano o 16:13 ----------

Napisane przez ania__mara5

Dla niego to było oburzające, że w ogóle mu grożę rozstaniem, że jak ja mogę o tym myśleć skoro jesteśmy małżeństwem.

Wielkie slowo, co niby ma mu dawać powod do nic nie robienia na chacie i nie zwracanie uwagi na Twoje potrzeby....Swietna umowa.
Sa milosci bez malzenstwa i malzenstwa bez milosci.

Oj nie wiem co bardziej oburzające

Moim zdaniem powinnas nie robic pewnych rzeczy w domu , nie musisz prasowac mu czy gotowac. Poza tym skupiłabym się na sobie , zapisala na więcej zajęc dodatkowych , więcej wychodzila z domu, jak go to nie ruszy to rozwod. Albo sam zrozumie albo nie...
Nie wyciśniesz z jego milosci i zaangażowania , to zalosne.

I nie rob sobie z nim dziecka, jak nie chcesz być samotna matka a dziecko ojca nieobecnego i niezaangażowanego.
Nie sądze ze dziecko go zmieni.

[ania__mara5]

Napisane przez drazetkaa

Znam takie małżeństwo, ale 10 lat później i (niestety) z dzieckiem. Od początku się męczyli ze sobą - jemu było wszystko jedno we wszystkim (w sensie wystarczał mu dom, piwo i telewizor do szczęścia), ona chciała żyć aktywnie, realizowała się, uczyła i w ogóle. Dziecko się pojawiło, bo ona chciała, a on się zgodził (kiedyś nawet mi się przyznał, że wcale nie był do tego przekonany) i dzieckiem zajmuje się średnio. Nie rozmawiali o emocjach i oczekiwaniach, bo on nie widział takiej potrzeby (po co, jak jest dobrze) I w pewnym momencie dotarło do nich, że po prostu do siebie nie pasują. On wdał się w romans, ona się dowiedziała, awantury, ona szuka "zemsty", ale nadal się nie rozwiedli, bo przecież "małżeństwo". I nie porozmawiali nadal. Takiej chu...i w domu u kogoś dawno nie widziałam. Aż się nie chce do nich przychodzić, bo jest po prostu syf emocjonalny. I tylko dziecka żal.


Nie rób sobie tego.
W małżeństwie da się być szczęśliwym i da się przechodzić razem trudne tematy, nawet jak wymagają łez, wódki i przegadanych tygodni.

Ja to wiem i brakuje mi bardzo rozmów o uczuciach, ale on od takich ucieka. Albo ne potrafi na każdy temat porozmawiać.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez ania__mara5

Ja to wiem i brakuje mi bardzo rozmów o uczuciach, ale on od takich ucieka. Albo ne potrafi na każdy temat porozmawiać.

Ale wszystko wskazuje na to, że z jego strony się już dawno wypaliło, więc z jego perspektywy on nie ma o czym z Tobą rozmawiać. A o braku uczuć rozmawiał nie będzie, bo musiałby przyznać, że między Wami jest bardzo źle. Woli unikać i udawać, że nic się nie dzieje. Tak się możecie bujać jeszcze z 5 lat. Do czasu aż pier... z hukiem. Ale czy to płaczem, czy ględzeniem jego uczuć nie przywrócisz. Dzieckiem tym bardziej.

Możecie spróbować terapii, to może się przynajmniej rozstaniecie w cywilizowany sposób.

[ania__mara5]

Cześć, postanowiłam opisać tutaj moją sytuację bo potrzebuję spojrzenia z dystansu na mój problem. Otóż, mam problem z mężem, który chyba za bardzo lubi alkohol. Pije go zawsze w weekendy (1-2 dni), oprócz tego często też w tygodniu. Czasami pije sam i wtedy zachowuje umiar, problem zaczyna się kiedy pije w towarzystwie... Wtedy mam wrażenie, że nie potrafi przestać w odpowiednim momencie, często imprezy kończą się tak, że w ogóle nie kontaktuje. Ostatnio zdarzało się nawet, że się zanieczyścił bo był w takim stanie Każde spotkanie z kolegami, jakaś okazja, urodziny = picie do nieprzytomności. Mam wrażenie, że bez alkoholu nie ma dla niego zabawy. Rozmawiałam z nim o tym, ale twierdzi, że to nic takiego i że nie ma problemu z alkoholem, ale według mnie to nie jest normalne

[lavieenrose789]

Napisane przez ania__mara5

Cześć, postanowiłam opisać tutaj moją sytuację bo potrzebuję spojrzenia z dystansu na mój problem. Otóż, mam problem z mężem, który chyba za bardzo lubi alkohol. Pije go zawsze w weekendy (1-2 dni), oprócz tego często też w tygodniu. Czasami pije sam i wtedy zachowuje umiar, problem zaczyna się kiedy pije w towarzystwie... Wtedy mam wrażenie, że nie potrafi przestać w odpowiednim momencie, często imprezy kończą się tak, że w ogóle nie kontaktuje. Ostatnio zdarzało się nawet, że się zanieczyścił bo był w takim stanie Każde spotkanie z kolegami, jakaś okazja, urodziny = picie do nieprzytomności. Mam wrażenie, że bez alkoholu nie ma dla niego zabawy. Rozmawiałam z nim o tym, ale twierdzi, że to nic takiego i że nie ma problemu z alkoholem, ale według mnie to nie jest normalne

Masz męża alkoholika. Współczuję. Przed ślubem tego nie było? Ja chyba bym tego nie zniosła, za dużo alkoholizmu w rodzinie bliższej i dalszej.

[skara]

Moim zdaniem on ma problem z alkoholem. Tylko pewnie nie dopuszcza do siebie tej myśli.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[dfa92456d73d4ef7a78ce2327709265e19ebf5a3_60cd257269584]

Alkoholik. Fakty są takie, że lepiej nie będzie. Sugeruje zacząć szukać pomocy dla siebie - i dla męża. Tylko on musi dopuścić myśl, że ma problem bo bez tego nic nie zawalczysz.

Pamiętaj, w związku z alkoholikiem najpierw zabezpiecz siebie.

[Taranka]

To nie jest normalne.
Mój eks był taki sam, każda okazja do picia była dobra, w domu popijał niedużo, ale każde wyjście kończyło upiciem się i to porządnym.
Męczyło mnie to strasznie, na każdej imprezie/wyjściu było mi za niego wstyd, potem rzyganie po nocach i następny dzień wyjęty z życia. On też nie widział problemu i twierdził, że się po prostu dobrze bawił.
To był jeden z powodów, które sprawiły, że zerwałam.

Jeśli nie będzie chciał nad tym pracować, to sama nic na to nie poradzisz.

[Leszczynowa]

Alkoholik raczej nie przyzna Ci racji, że ma problem z alkoholem. A tutaj ten problem jest ewidentnie. Koniecznie szukaj dla siebie pomocy. Szkoda wpędzać się we współuzależnienie. Jego zmiana zależy tylko od niego, ale zadbaj o siebie.

[parallel_roads]

Ale tak było od zawsze czy to się pojawiło niedawno?