Kłótnie, złe traktowanie, szantaż emocjonalny - jak reagować

[Hultaj]

Powinna ci być wdzięczna ze wogole jej coś pożyczyłeś.

jakbym miała usłyszeć że ''powinnam być wdzięczna'' za to że partner raczył coś dla mnie zrobić to od razu wiedziałabym że taki człowiek nie byłby dla mnie odpowiedni. Dla mnie ta sama para kaloszy co powinnaś być wdzięczna że pozmywał albo wyprowadził psa na spacer. Po czymś takim podsumowałabym że niech sobie autor faktycznie znajdzie pannę która nic od niego nie będzie wymagać i będzie wyłącznie samowystarczalna, po co ryzykować że dziewczyna mogłaby coś kiedykolwiek chcieć.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez Hultaj

uważam, że takie sprawy się ustala. Myślę że sporo znalazłoby się takich par gdzie jeśli jedna strona jest jakiś czas bez pracy druga jeśli nie ma takiej konieczności nie wymaga pójścia do marketu na drugi dzień. Tak samo jak nikomu szczególnie oceniać czy ktoś decyduje się na pracę czy zostanie w domu i wychowywanie dzieci.

Ale dziewczyna autora ustaliła z własnej woli, że dzielą się na pół, a dług ona oddaje jak będzie przy kasie. Potem zamiast o tym porozmawiać i próbować zmienić ustalenia, skoro jej jednak nie pasowały, to odebrała zachowanie autora personalnie, w ogóle nie chciała z nim rozmawiać i zaczęła stosować bierną agresję. Poza tym z dupy porównanie, bo ona żadnymi dziećmi autora się nie zajmuje, a autor od początku mówił, że źle się czuje z łożeniem na nią. Poza tym nie wiadomo jakie oferty pracy miała dziewczyna (może wcale nie market) i nie wiadomo czy w dłuższej perspektywie bezrobocia będzie miała kiedykolwiek perspektywy na lepsze niż to co miała obecnie. Ona w końcu w ogóle pracuje na stałe czy ten zastrzyk gotówki to od rodziny, którą odwiedza?

---------- Dopisano o 21:06 ---------- Poprzedni post napisano o 21:05 ----------

[1=f4dc90dff2e2b615c19266a 8122ebdaa1aaf3285_639bb50 290b9a;89069851]Nie, to nie ona uzależniła Cię od siebie tylko Ty masz że sobą głębszy problem. Dziewczyna tylko go wykorzystuje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez Alekto123

Jeśli po 7 miesiącach potrzebujecie iść na terapię par, to raczej nie jest to związek do odratowania. Tu jeszcze powinien być etap motylków, a was już kłótnie jak w związku z dużo dłuższym stażem. Idź na terapię sam.

Zgadzam się, po 7 miesiącach to jeszcze etap fascynacji, motylków, randek. Na terapię par można iść jeśli długi szczęśliwy związek przechodzi kryzys. Tutaj należy się po prostu rozstać i szukać bardziej odpowiedniego partnera

Sent from my BV9800Pro using Tapatalk

[Ryba147]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;89069906] Ona w końcu w ogóle pracuje na stałe czy ten zastrzyk gotówki to od rodziny, którą odwiedza?

[/QUOTE]


To były zaległe pieniądze od pracodawcy, który nie chciał wypłacić należnej jak się okazało premii. Było wiadomo, że je dostanie od dawna, kwestia tylko kiedy.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez Ryba147

To były zaległe pieniądze od pracodawcy, który nie chciał wypłacić należnej jak się okazało premii. Było wiadomo, że je dostanie od dawna, kwestia tylko kiedy.

Czyli ma stałą pracę czy nie ma? Czy za miesiąc, dwa znów będą kwasy, bo nie wiadomo będzie kto ma zapłacić rachunki z czego?

[Ryba147]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;89069968]Czyli ma stałą pracę czy nie ma? Czy za miesiąc, dwa znów będą kwasy, bo nie wiadomo będzie kto ma zapłacić rachunki z czego?[/QUOTE]
Nie ma, szuka

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez Ryba147

Nie ma, szuka

Ile macie lat? Co ona robi w momencie, kiedy nie pracuje (oprócz szukania pracy)?

[Ryba147]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;89070014]Ile macie lat? Co ona robi w momencie, kiedy nie pracuje (oprócz szukania pracy)?[/QUOTE]


Skoro pytasz to odpowiem, bo to nie tajemnica xd. Ja 27, ona 25. Szczerze to nie wiem, zajmuje sobie jakoś dzień, coś poogarnia w domu, ugotuje, ogląda seriale, pisze zaległą pracę magisterską (w sensie studia skończone, praca nie napisana)


Ogólnie jak się poznawaliśmy to kończyła studia dzienne, przy tym pracowała. Paradoksalnie to ja byłem wtedy bezrobotny, przy czym utrzymywałem się sam z oszczędności. Sprawiała wrażenie bardzo ogarniętej osoby, która sobie radzi, jest samodzielna, zaradna. Myślałem, że to dobry wybór na partnerkę życiową.

[wiekanka]

Ona, jesli krotko zna partnera a straciła w pierwszych miesiacach ich znajomosci prace, nie powinna lekko zakładac, ze on wie, ze ona honorowa i ma potrzebe szybkiego oddania pieniedzy, ze jej glupio i wstyd. Rownie dobrze mogla zastanowic sie, czy aby chlopak z uwagi na ich krotki staz nie pomysli, ze przeniosl sie na drugi koniec Polski, by robic za frajera, bo takie przypadki, tez przeciez sie zdarzają.
On powinien szczerze porozmawiac, ze jemu samemu nie jest lekko, ze to dla niej przyjechal, zmienił srodowisko i tez na szybko znalazł byle jaką prace aby potem w razie czego moc na cos lepszego zmienic i teraz czuje sie z tym zle, gdy widzi, jak ona kolejny miesiac szuka, gdy on w podobnej sytuacji nie przebierał.
No ale to jak przekazal to tak otrzymał.
Ogolnie powiedzialabym sytuacja trudna i wymagająca oprocz umiejetnosci przekazu tez wysokiego wyczucia tym bardziej, gdy wlasciwie sie nie znają.

[13e04aff77a26badce511545edbe1fb21313cff4_62d888f2f2271]

Przeczytałam początek tego wątku i tak się zastanawiam, co by było, gdyby dziewczyna zaszła w ciążę, albo zachorowała na tyle, że nie byłaby w stanie podjąć pracy... Po początkowym wychowaniu dziecka lub poprawie stanu zdrowia także musiałaby ci wszystko dodawać? Myślę, że gdybyście mieli wystarczającą ilość pieniędzy na komfortowe życie, to zniknąłby problem co, kto, komu i ile ma oddać. Z doświadczenia powiem, że gdy nie ma pracy, liczy się każdy grosz, wegetuje się, a nie żyje, to to nie jest komfortowa sytuacja. W dodatku, jak wspomniałeś, dziewczyna ma/miała inne problemy, to wszystko się nawarstwiło i może zwyczajnie jest jej ciężko z tym, jest sfrustrowana i wyżywa się na Tobie. Trudno mi podać konkretne rozwiązanie w tej sytuacji. Raczej zaczęłabym się zastanawiać, dlaczego akurat z nią postanowiłeś stworzyć związek, zamiast skupiać się na jej negatywnym zachowaniu. To na początek. Czy to był przypadek, a może desperacja, bo żadna Cię nie chciała? Rozwiązanie zapewne jest u podstaw.

Dlaczego ona jest w tym związku - tego nie wiemy. Brak obiektywnych danych z drugiej strony nieco komplikuje sprawę, dlatego tak trudno coś radzić na forum, gdy tylko słyszy się jedna stronę. A jak iadomo ludzie sa różni i ta sama sytuację mogą postrzegać inaczej.

[Ryba147]

[1=13e04aff77a26badce51154 5edbe1fb21313cff4_62d888f 2f2271;89070199]Przeczytałam początek tego wątku i tak się zastanawiam, co by było, gdyby dziewczyna zaszła w ciążę, albo zachorowała na tyle, że nie byłaby w stanie podjąć pracy... Po początkowym wychowaniu dziecka lub poprawie stanu zdrowia także musiałaby ci wszystko dodawać? Myślę, że gdybyście mieli wystarczającą ilość pieniędzy na komfortowe życie, to zniknąłby problem co, kto, komu i ile ma oddać. Z doświadczenia powiem, że gdy nie ma pracy, liczy się każdy grosz, wegetuje się, a nie żyje, to to nie jest komfortowa sytuacja. W dodatku, jak wspomniałeś, dziewczyna ma/miała inne problemy, to wszystko się nawarstwiło i może zwyczajnie jest jej ciężko z tym, jest sfrustrowana i wyżywa się na Tobie. Trudno mi podać konkretne rozwiązanie w tej sytuacji. Raczej zaczęłabym się zastanawiać, dlaczego akurat z nią postanowiłeś stworzyć związek, zamiast skupiać się na jej negatywnym zachowaniu. To na początek. Czy to był przypadek, a może desperacja, bo żadna Cię nie chciała? Rozwiązanie zapewne jest u podstaw.

Dlaczego ona jest w tym związku - tego nie wiemy. Brak obiektywnych danych z drugiej strony nieco komplikuje sprawę, dlatego tak trudno coś radzić na forum, gdy tylko słyszy się jedna stronę. A jak iadomo ludzie sa różni i ta sama sytuację mogą postrzegać inaczej.[/QUOTE]

Tak coś w stylu desperacji. Plus już teraz wiem, że po prostu niskie poczucie wartości, wewnętrzna pustka i chęć jej zapełnienia taką właśnie relacją. Na początku było świetnie, później pojawiłi się kłótnie w których zawsze wywoływała we mnie poczucie winy. Takie prawdziwe. Na koniec zastanawiałem się dlaczego jestem takim okropnym partnerem, żałowałem, czasami nawet sobie płakałem w kącie żaląc się na los, że mnie takim stworzył. I byłem bardzo wdzięczny, że mnie znosi i w ogóle chce ze mną być.

Myślę, że przez ten związek moje poczucie wartości jeszcze dużo bardziej spadło. Teraz wątpię czy ktokolwiek inny mnie zaakceptuje i pokocha, dlatego chyba tak bardzo boję się rozstać, chociaż widzę, że to konieczne. Już mi ten związek nie służy, a stał się źródłem cierpienia.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez Ryba147

I byłem bardzo wdzięczny, że mnie znosi i w ogóle chce ze mną być.

Myślę, że przez ten związek moje poczucie wartości jeszcze dużo bardziej spadło. Teraz wątpię czy ktokolwiek inny mnie zaakceptuje i pokocha.

Czyli jej manipulacje osiągnęły swój cel. Teraz już może robić cokolwiek, niczego nie musi, ani się starać ani nawet Cię szanować, bo Ty i tak nie odejdziesz, jesteś tak zgnojony.

W wątku już wszystko zostało napisane. Ty też wiesz jak się w związku czujesz. Pozostaje tylko wybrać co chcesz zrobić (zostać i próbować zasłużyć na normalne traktowanie albo się rozstać) i działać. Powodzenia

Sent from my BV9800Pro using Tapatalk

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Osobiście wolałabym być sama niż być w takim toksycznym związku. Po pierwsze, wtedy miałabym szansę kogoś poznać i nie musiałabym brać odpowiedzialności finansowej czy psychicznej za kogoś, kto mną poniewiera jak szmatą od podłogi, więc ewidentnie mnie nie kocha i nie mam gwarancji, że mnie nie zostawi jak nie znajdzie kogoś innego.

bycie w fajnym związku > bycie samemu > bycie w złym związku

Co do seksu... cóż... jest fajny, ale nie aż tak, żeby się zgadzać na takie traktowanie. Popęd można zaspokajać na różne sposoby. Nie trzeba być w związku. Już samo to, że dziewczyna traktuje seks przedmiotowo, jako walutę w waszej relacji (a dużo w jej zachowaniu na to wskazuje, zwłaszcza to co wykrzyczała ci w święta) powinno działać na ciebie odstręczająco. Gdyby mój partner się chociaż zająknął, że uprawia seks ze mną z innych powodów niż takich, że sprawia mu to przyjemność i mnie kocha, to prawdopodobnie byłby to koniec naszego pożycia. Po prostu nie potrafiłabym uprawiać seksu z myślą, że ktoś może się do niego zmuszać z obowiązku czy licząc na jakieś korzyści materialne. Nie chciałabym być w związku z kimś kto uprawia formę prostytucji, oszukuje mnie czy manipuluje mną w jakikolwiek sposób i niezmiennie mnie dziwi, że niektórym facetom to nie robi różnicy jak zachowują się ich partnerki byle by ostatecznie dostali swoją 'nagrodę' w postaci stosunku.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

A potem zwykle i seks zanika w takich układach, jak na przykład pojawiają się dzieci i kobieta może szantażować faceta nimi i tym, że jak odejdzie to będzie mu utrudniała kontakt czy nastawiała je przeciwko ojcu.

[13e04aff77a26badce511545edbe1fb21313cff4_62d888f2f2271]

Napisane przez Ryba147

Tak coś w stylu desperacji. Plus już teraz wiem, że po prostu niskie poczucie wartości, wewnętrzna pustka i chęć jej zapełnienia taką właśnie relacją. Na początku było świetnie, później pojawiłi się kłótnie w których zawsze wywoływała we mnie poczucie winy. Takie prawdziwe. Na koniec zastanawiałem się dlaczego jestem takim okropnym partnerem, żałowałem, czasami nawet sobie płakałem w kącie żaląc się na los, że mnie takim stworzył. I byłem bardzo wdzięczny, że mnie znosi i w ogóle chce ze mną być.

Myślę, że przez ten związek moje poczucie wartości jeszcze dużo bardziej spadło. Teraz wątpię czy ktokolwiek inny mnie zaakceptuje i pokocha, dlatego chyba tak bardzo boję się rozstać, chociaż widzę, że to konieczne. Już mi ten związek nie służy, a stał się źródłem cierpienia.

To bardzo niedobrze. Budować związek z niskim poczuciem własnej wartości po to, aby ją sobie podniesc, aby się dowartościować to najlepszy przepis na katastrofę. Byłam kiedys w identycznej sytuacji. Gdy partner mnie zostawił bardzo to odchorowałam, ale też spojrzałam na tą sytuację z innej strony. Warto najpierw polubić siebie, by dopiero potem moc polubić druga osobę, może nawet pokochać. I to nie jest żaden egoizm lubić siebie
Kłótnie zawsze się pojawiają między ludźmi. Bo jesteśmy różni, mamy różne poglady, bo coś nam nie pasuje. Nie znam kogoś, kto w ogóle nigdy się nie kłóci. Na początku zawsze jest świetnie, to dość częste w relacjach. Trudno powiedzieć, czy to poczucie winy było prawdziwe. Gdy jesteś zaangażowany w relacje bardzo trudno jest spojrzeć na to obiektywnie z boku i oszacować, czy faktycznie masz być za coś winny, czy jednak niesłusznie Cię obwiniała. Zdrowy rozsądek i trzeźwe myślenie trochę pomaga, ale.. wiadomo, czasami emocje przysłaniają myślenie i racjonalne wnioski.
Jeśli coś staje się dla ciebie źródłem cierpienia to dlaczego w tym tkwisz? Nie dają teraz orderów za cierpienie, za samobiczowanie się nie trafisz do nieba... Nie zamartwiaj się tak bardzo tym, kto ciebie pokocha. Spróbuj polubić siebie rób to, co sprawia Ci przyjemność. Świat daje tyle możliwości, a ludzie tak często z nich nie korzystają.
Strach przed rozstaniem jest jak najbardziej uzasadniony. Zadaj sobie co wolisz, wolność i niezaleznosc bez poczucia winy, czy ciągle cierpienie i ''W nagrode'' jej towarzystwo, bo ja tutaj miłość nie widzę...

[Ryba147]

Macie 100% racji. Jestem zmanipulowany i zostałem zgnojony. Teraz już to widzę. Wczoraj się tak paskudnie czułem sam, że przegrałem.
Napisałem do niej dosłownie błagając, żeby odebrała mój telefon lub ze mną porozmawiała.

Brzydzę się sobą i tym w jakim miejscu wylądowałem. Nie szanuję sam siebie. Kiedy czytam wasze wpisy to wszystko wydaje się takie łatwe i wiem, że muszę z tej relacji zrezygnować. Ale w środku, kiedy w niej jestem to nie jest już takie proste.

Muszę zostać sam i nauczyć się kochać siebie i znaleźć jakiś sens w życiu. Teraz kiedy zostałem sam na 4 dni to widzę, że się nudzę i nie mam co robić. Porzuciłem dla niej wszystko, całe swoje życie, nie zostało mi nic, ani żadne zainteresowania, ani zajęcia. Po prostu emocje jakie mi dawało bycie z nią były dużo silniejsze niż cokolwiek co znałem wcześniej.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez Ryba147

Macie 100% racji. Jestem zmanipulowany i zostałem zgnojony. Teraz już to widzę. Wczoraj się tak paskudnie czułem sam, że przegrałem.
Napisałem do niej dosłownie błagając, żeby odebrała mój telefon lub ze mną porozmawiała.

Brzydzę się sobą i tym w jakim miejscu wylądowałem. Nie szanuję sam siebie. Kiedy czytam wasze wpisy to wszystko wydaje się takie łatwe i wiem, że muszę z tej relacji zrezygnować. Ale w środku, kiedy w niej jestem to nie jest już takie proste.

Muszę zostać sam i nauczyć się kochać siebie i znaleźć jakiś sens w życiu. Teraz kiedy zostałem sam na 4 dni to widzę, że się nudzę i nie mam co robić. Porzuciłem dla niej wszystko, całe swoje życie, nie zostało mi nic, ani żadne zainteresowania, ani zajęcia. Po prostu emocje jakie mi dawało bycie z nią były dużo silniejsze niż cokolwiek co znałem wcześniej.

Poszukaj jakiegoś dobrego psychoterapeuty w okolicy i jakiegoś zajęcia. Jak czujesz, że totalnie już sobie nie radzisz i masz objawy psychosomatyczne to nie jest też złym rozwiązaniem zwrócić się do psychiatry. Jeśli lekarz uzna za zasadne, może ci przepisać jakieś łagodne leki antydepresyjne/uspokające. Kup sobie jakieś książki, idź do kina, albo zainwestuj w jakiś zestaw do majsterkowania czy szydełkowania. Cokolwiek co może zająć twoją uwagę i odciągnąć cię od przeżywania w kółko w swojej głowie tych emocji.

[wlosomaniaczkaaa]

Idź na terapię. SAM.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[krycha_krycha]

Znam to uczucie, gdy głowa mówi "uciekaj", a serce karmione emocjami nie pozwala działać. Mi pomogło wsparcie ludzi z zewnątrz. Powiedziałam najbliższym przyjaciołom, jak wygląda mój związek i że chyba czas wiać, a oni zwyczajnie mnie w tym dopingowali i nawet mieliśmy taki śmieszno-smutny żarcik, że jak zacznę mówić, że go kocham to mają mi kazać zamknąć mordę (bo właśnie usłyszawszy pierwszy raz takie słowa od "ukochanego" postanowiłam się wyprowadzić). I dosłownie wyglądało to tak, że jak tylko poczułam, że się łamię, to dzwoniłam do koleżanki z Wielkiej Brytanii, a ona słuchała mojego płaczu, a potem powtarzała mi to wszystko, o czym rozmawiałyśmy wcześniej, żeby znowu przemówić mi do rozsądku. Jeśli masz kogoś takiego w swoim otoczeniu (jak widzisz może być nawet z innego kraju, mamy telefony) to nie bój się otworzyć i poprosić o pomoc. Pomyśl o powrocie do poprzedniego życia, co musisz zrobić, żeby odkręcić cały ten związek, przeprowadzkę etc. Na chwilę stracisz poczucie bezpieczeństwa i będzie ciężko, ale uwierz mi, że to szybko minie i lepiej chwilę pocierpieć niż żyć z kimś tak zaburzonym. Ja byłam przekonana, że się nie podniosę po tym rozstaniu, bo byłam okropnie zakochana (wiadomo, że w takich związkach bywa źle, ale bywa też cudownie i dlatego ciężko się wyplątać), ale zniosłam to lepiej niż się spodziewałam. Tylko trzeba być twardym, a po ogarnięciu swoich spraw całkowicie odciąć się od toksyka. Ja zablokowałam numer exa i ustawiłam na poczcie filtr, by maile od niego leciały od razu do kosza.

Pamiętam, jak wychodziłam ze spakowanymi rzeczami z mieszkania i miałam jechać do rodziców. A on przed tym odstawił jeszcze szopkę pt. "jak ja cię strasznie kocham i obiecuję, że już nigdy przenigdy na ciebie nie nakrzyczę", rozpłakał się, żegnając mnie pod drzwiami, i na korytarzu jeszcze słyszałam, jak dosłownie wyje z rozpaczy, serio. Rozkleiłam się, szybko uciekłam z bloku i od razu zadzwoniłam do koleżanki, która uspokajała mnie przez telefon i znowu przypominała mi, jaki to toksyczny penis i że nie mogę wierzyć w ani jedno jego słowo. Uprzedzam, że tacy ludzie potrafią odstawić niesamowitą szopkę, bo targają nimi silne emocje i te ich emocje są prawdziwe, ale krótkotrwałe, bo jak zrobisz coś, co im się nie spodoba (najczęściej coś kalibru tego "luźniej"), od razu się znowu odpalą, bo "zasłużyłeś/aś".

[Ryba147]

Dziękuję przede wszystkim za to, że mogłem się tutaj swobodnie wypowiedzieć w poczuciu anonimowości.

OD dawna ta sytuacja mnie męczyła, ale wstydziłem się opowiadać o niej bliskim mi osobom. Z daleka mój związek wyglądał na idealny, w końcu kogoś znalazłem, wszyscy się cieszyli. Też dowartościowywałem się tą osobą. Wstydziłem się przyznać zwyczajnie do tych wszystkich przykrych rzeczy które mnie spotykają. Że pozwoliłem sobie na bycie z kimś kto mnie tak traktuje.

Nie mogąc z nikim porozmawiać nie mogłem poznać czyjejś opinii na ten temat i się zdystansować. Przedstawiłem całą sytuację mojemu przyjacielowi i mojej siostrze. Dostałem od nich dużo empatti, a nie tak jak się spodziewałem negatywnej oceny. Teraz mam wsparcie i wiem, że chociaż będę cierpiał to muszę ją opuścić.

[abiblabla]

Napisane przez Ryba147

Dziękuję przede wszystkim za to, że mogłem się tutaj swobodnie wypowiedzieć w poczuciu anonimowości.

OD dawna ta sytuacja mnie męczyła, ale wstydziłem się opowiadać o niej bliskim mi osobom. Z daleka mój związek wyglądał na idealny, w końcu kogoś znalazłem, wszyscy się cieszyli. Też dowartościowywałem się tą osobą. Wstydziłem się przyznać zwyczajnie do tych wszystkich przykrych rzeczy które mnie spotykają. Że pozwoliłem sobie na bycie z kimś kto mnie tak traktuje.

Nie mogąc z nikim porozmawiać nie mogłem poznać czyjejś opinii na ten temat i się zdystansować. Przedstawiłem całą sytuację mojemu przyjacielowi i mojej siostrze. Dostałem od nich dużo empatti, a nie tak jak się spodziewałem negatywnej oceny. Teraz mam wsparcie i wiem, że chociaż będę cierpiał to muszę ją opuścić.

Super, swietnie ze sie do kogos zwrociles W chwilach zwatpienia nie wahaj sie do nich zadzwonic czy napisac.

A ja chcialam zapytac tak z ciekawosci: po tym fochu oddala ci ta kase (lub jej czesc) czy nie?

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;89070463]Poszukaj jakiegoś dobrego psychoterapeuty w okolicy i jakiegoś zajęcia. Jak czujesz, że totalnie już sobie nie radzisz i masz objawy psychosomatyczne to nie jest też złym rozwiązaniem zwrócić się do psychiatry. Jeśli lekarz uzna za zasadne, może ci przepisać jakieś łagodne leki antydepresyjne/uspokające. Kup sobie jakieś książki, idź do kina, albo zainwestuj w jakiś zestaw do majsterkowania czy szydełkowania. Cokolwiek co może zająć twoją uwagę i odciągnąć cię od przeżywania w kółko w swojej głowie tych emocji.[/QUOTE]Najlepsza z możliwych rad.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ryba147]

Właśnie miałem rozmowę rekrutacyjną tzn o pracę z miejscowości z której pochodzę. Umówiłem się na nią w zeszłym tygodniu. W sumie to dlatego, że zobaczyłem ciekawą ofertę, a tam to nie często się zdarza.

Jestem bardzo pozytywnie nastawiony. Pierwsza rzecz, która wywołała we mnie jakieś pozytywne emocje od kilku dni. Może gdybym dostał tę pracę to miałbym większą motywację i łatwiej podjął decyzję o powrocie do siebie.

[Miss_Suze]

Napisane przez Ryba147

Właśnie miałem rozmowę rekrutacyjną tzn o pracę z miejscowości z której pochodzę. Umówiłem się na nią w zeszłym tygodniu. W sumie to dlatego, że zobaczyłem ciekawą ofertę, a tam to nie często się zdarza.

Jestem bardzo pozytywnie nastawiony. Pierwsza rzecz, która wywołała we mnie jakieś pozytywne emocje od kilku dni. Może gdybym dostał tę pracę to miałbym większą motywację i łatwiej podjął decyzję o powrocie do siebie.

Powodzenia!

[emiliais]

Napisane przez Ryba147

Tak coś w stylu desperacji. Plus już teraz wiem, że po prostu niskie poczucie wartości, wewnętrzna pustka i chęć jej zapełnienia taką właśnie relacją. Na początku było świetnie, później pojawiłi się kłótnie w których zawsze wywoływała we mnie poczucie winy. Takie prawdziwe. Na koniec zastanawiałem się dlaczego jestem takim okropnym partnerem, żałowałem, czasami nawet sobie płakałem w kącie żaląc się na los, że mnie takim stworzył. I byłem bardzo wdzięczny, że mnie znosi i w ogóle chce ze mną być.

Myślę, że przez ten związek moje poczucie wartości jeszcze dużo bardziej spadło. Teraz wątpię czy ktokolwiek inny mnie zaakceptuje i pokocha, dlatego chyba tak bardzo boję się rozstać, chociaż widzę, że to konieczne. Już mi ten związek nie służy, a stał się źródłem cierpienia.

Chyba jak czytałeś o tym, że toksyczny związek tworzą dwie toksyczne osoby, to zjadłeś słówko "czasem". Ja jak sobie przypomnę toksycznych facetów z mojej przeszłości, to wiem, że oni byli w stanie żerować tylko na nietoksycznych osobach, bo jakby się dwoje takich ludzi dobrało, to by się pozabijali w tydzień (choć oczywiście bywają takie związki, ale to już jest kompletna patologia). Nawet mi się przypomniała historia jednej dziewczyny, która próbując się wyrwać z toksycznego związku, zaczęła się zachowywać tak jak jej partner. Koleś po kilku tygodniach z nią zerwał, twierdząc, że nie może z nią wytrzymać.
W związkach z toksykami tkwią osoby nietoksyczne, ale z problemami, takimi jak Twoje właśnie, z niskim poczuciem własnej wartości.
Wiem co czujesz, uwierz, wiele ludzi przechodziło to samo, ja tak samo się czułam w związku z toksykiem, jaka to ze mnie straszna partnerka, jaki z niego anioł, że ze mną wytrzymuje (to jest złudne przekonanie, bo przecież gdyby wytrzymywał, to by mnie nie krytykował). Poczucie własnej wartości spadało po równi pochyłej. Na szczęście miałam wsparcie przyjaciółki, która mnie utwierdzała w przekonaniu, że jest ze mną wszystko w porządku, a po rozstaniu zabrała mnie na urlop, co mi pomogło nabrać dystansu. Z pomocą leków i terapii podniosłam się z tego, polubiłam siebie na nowo, a nowy partner sam się pojawił i teraz jestem akceptowana i doceniana, jak widać da się.

[Trzepotka]

Treść usunięta

[Ryba147]

W tym wszystkim może chociaż dziewczyna się zmotywowała do pracy. Wróciła wczoraj wieczorem, trochę pogadaliśmy, w poniedziałek wysłała kilka cv i jest już umówiona na 3 rozmowy o pracę.



Narazie odkładam poważna rozmowę z nią chociaż do weekendu.

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

Napisane przez Ryba147

W tym wszystkim może chociaż dziewczyna się zmotywowała do pracy. Wróciła wczoraj wieczorem, trochę pogadaliśmy, w poniedziałek wysłała kilka cv i jest już umówiona na 3 rozmowy o pracę.



Narazie odkładam poważna rozmowę z nią chociaż do weekendu.

Do następnej afery....

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Miss_Suze]

[1=f4dc90dff2e2b615c19266a 8122ebdaa1aaf3285_639bb50 290b9a;89071585]Do następnej afery....

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]



Autor dał się jej urobić. Bywa.

[Ryba147]

Niee, w ogóle nie chodzi mi o to że zaczęła się zmieniać więc odkładam do weekendu



Po prostu to jest trudne, nie mam w tym momencie na to siły i mam dużo pracy. Wolę to zrobić jak się wyspie i będę przynajmniej w stanie być świadomy tego co mówię