Długotrwały związek.On kocha,ja chce odejść...

[montita]

---------- Dopisano o 20:34 ---------- Poprzedni post napisano o 20:24 ---------
Nie ma bezbolesnych rozstań. Pytanie tylko, czy cierpieć będziesz ty - zostając z nim, czy on - kiedy się rozejdziecie... Za to im dłużej będziesz w tym tkwiła tym gorzej, szkoda też marnować kolejne lata w oczekiwaniu na cud, bo chyba tylko on mógłby coś między wami zmienić. Oczywiście mam na myśli ciebie, nie wierzę po prostu w to, że twoje uczucia co do niego się zmienią. Zbyt dużo tego jest zwyczajnie...

Wiadomo, że po tylu latach spędzonych razem On nie jest mi obojętny, ale nie pokocham go na siłę, bo tak się nie da, a udawanie, że wszystko jest w porządku, nie ma sensu bo wcześniej czy później tak stanie się najgorsze... Ale jak zdobyć się na odwagę i powiedzieć koniec? Nie mam siły zrobić tego kroku... Najchętniej bym uciekła, ale to nie droga tylko tchórzostwo.

[kalincia]

Napisane przez dorazmora

Marku napisz po prostu, że chciałeś zaspokoić swoje żądze. Nie napisałeś tego jasno, ale pewnie tak jest. A dziewczyny w tym wątku ( w tym ja) - fakt - przyznały sie do zdrady, ale..... No właśnie. Te "ale" całkowicie odróznia twoje pobudki od naszych. Z resztą w "Twoim " wątku tak też napisałam - że gdyby powodem zdrady była miłość do tej drugiej - to ja bym zrozumiała. Nie mówię, że jestesmy lepsze, jednak jesli człowieka dopada wszechogarniająca miłość ( o sile, jakiej żadna dotąd nie miała ) to myslę, że mozna jej się poddać. Budować szczęście na nieszczęściu innego? Myślę, że gdybym została z pierwszym - nieszczęśliwe by były trzy osoby. A może lepiej by było, gdybyście się z żoną rozstali.... ty byś mógł spokojnie szukać tego, co szukałeś u tej drugiej, a Twoja żona może spotkałaby wiernego mężczynę, któremu by mogła całkowicie zaufać....... Bo Tobie RACZEJ już nie..... Ale to tylko takie moje gdybanie.

A ja zostałam zmieszana z błotem za wzajemną wszechogarniającą miłość, bo przez nią mój ukochany odszedł od żony do mnie. Sprowadzono ją (wszechogarniającą miłość) do żądzy i zabawy życiem. Mój ukochany cierpiał odchodząc od żony,bo wiedział, że ją krzywdzi, ale nie potrafił inaczej.Tu został odsądzony od wszelkich ludzkich uczuć. Zgadzam się z Markiem, podejście wielu osób zależy od tego kto pisze. Odchodząca z miłości kobieta - ok. jeszcze można jej pożałować, że ma biedna dylemat.Kobieta, która z miłości zgadza się, by facet do niej odszedł od żony - świnia bez uczuć. Odchodzący z miłości facet - też świnia. I tacy nie mają dylematów wg. wielu z was. Nie cierpią, nie myślą, a już na pewno nie głową. Tak to już jest...

---------- Dopisano o 21:01 ---------- Poprzedni post napisano o 20:57 ----------

Napisane przez dorazmora

Nie udał mi sie pierwszy związek. I było żle na długo przed tym, jak poznałam Drugiego. Udało mi się - bo poznałam Drugiego. Zależy jak patrzeć.....
Piszę po raz drugi - wyznaję zasadę " czego oczy nie wiedzą...". Co zmieni fakt, że powiem Pierwszemu? Jemu raczej nie ulży. A czy Ty Marku żałujesz teraz, że się przyznałeś?

dokładnie tak było ze mną. U niego i u mnie było źle, zanim się poznaliśmy.Nam się udało - mam nadzieję, że tak zostanie. Nie powiedziałam Pierwszemu, o Drugim przed rozstaniem. Stopniowo po naszym rozstaniu wprowadałam go w swoje życie.

[Biedronilla]

Napisane przez montita

Wiadomo, że po tylu latach spędzonych razem On nie jest mi obojętny, ale nie pokocham go na siłę, bo tak się nie da, a udawanie, że wszystko jest w porządku, nie ma sensu bo wcześniej czy później tak stanie się najgorsze... Ale jak zdobyć się na odwagę i powiedzieć koniec? Nie mam siły zrobić tego kroku... Najchętniej bym uciekła, ale to nie droga tylko tchórzostwo.

No a to co pogrubiłam a co ty sama napisałaś nie daje ci siły do tego by mu powiedzieć co czujesz? Postaw siebie i swoje uczucia na pierwszym miejscu, czasem odrobina zdrowego egoizmu jest wręcz niezbędna. Nie możesz myślec i martwić się za niego bo on jest dorosłym człowiekiem (mam nadzieję) i odpowiada za siebie, a takie rzeczy jak rozstania się zdarzają.
Poza tym nie wierzę, że on nie widzi, że źle jest między wami. Może jemu wbrew pozorom ta rozmowa przyniesie ulgę?

[montita]

Napisane przez Biedronilla

No a to co pogrubiłam a co ty sama napisałaś nie daje ci siły do tego by mu powiedzieć co czujesz? Postaw siebie i swoje uczucia na pierwszym miejscu, czasem odrobina zdrowego egoizmu jest wręcz niezbędna. Nie możesz myślec i martwić się za niego bo on jest dorosłym człowiekiem (mam nadzieję) i odpowiada za siebie, a takie rzeczy jak rozstania się zdarzają.
Poza tym nie wierzę, że on nie widzi, że źle jest między wami. Może jemu wbrew pozorom ta rozmowa przyniesie ulgę?

Widzi i wiem, że nie jest mu z tym dobrze... Strasznie zabiega o moją bliskość ale mnie sam fakt o bliskości fizycznej, paraliżuje! Jakiś czas temu z nim rozmawiałam o tym wszystkim ale on cały czas powtarzał, że mnie kocha pomimo wszystko. Może i tak jest i utwierdza mnie w tym, bym nie odchodziła. Bo szkoda tych 10 lat. A ja z każdym dniem czuję, że szkoda kolejnych dni na ten wypalony już związek. Muszę zdobyć się na odwagę i jeszcze raz szczerze porozmawiać i konsekwentnie to zakończyć.
To wspaniały facet, który powinien być kochanym a nie tylko kochać. Przecież miłość to odwzajemnione uczucie a nie tylko jednostronne.

[Kuracjuszka]

Napisane przez Biedronilla

Nie za ciekawa sytuacja.. Nie napisałaś nic o uczuciach do męża; kochasz go jeszcze,czy już tylko zastanawiasz się jak zakończyć to małżeństwo? Szkoda, że kiedy pojawił się między wami kryzys nie próbowałaś jakoś go rozwiązać, spróbować, by było jak dawniej tylko pozwoliłaś aby znajomość z 'ktosiem' się rozwinęła, w sumie to najgorsze co mogłaś zrobić. Tymbardziej, że jak sama piszesz zawsze między wami iskrzyło, więc można było się domyśleć jak się to potoczy... No żal mi w tym momencie męża twojego bo zdaje się jest na przegranej pozycji. Ja nie będę cię namawiać, byś tkwiła w czymś co nie daje ci szczęścia, ale radzę byś podjęła decyzję w miarę szybko, bo spotykając się z tym 'ktosiem' zachowujesz się nie fer wobec męża. Nie sądzę by sobie na to zasłużył, poza tym jeszcze pytanie, czy on wie o tych waszych spotkaniach i wzajemnych uczuciach? Bo może jakby wiedział to sam podjął by decyzję

Masz rację sytuacja nie jest za ciekawa Uczucia w stosunku do męża........hmmm sama już nie wiem. Na pewno jest mi bardzo bliski, bardzo go szanuję (wiem wiem kłóci się to tym że spotykam się z kimś), .............no i właśnie próbuję od 15 min coś więcęj napisać co czuję i że się zawiesiłam, bo sama dokładnie nie wiem co czuję. Nie przytulamy się od jakiegoś czasu i muszę powiedzieć, że mam momentami na to ochotę , ale aby mnie przytulił tak po przyjacielsku ale nic więcej. Zerkam na niego ukradkiem w domu i żal mi się robi. Żal że on jest przekonany o chwilowości tego kryzysu. Wiem, że pragnie abym do niego podeszła, usiadła na kolanach i aby było tak jak kiedyś. A ja nie mogę, jestem jak sparaliżowana.
Odpowiadając na drugie pytanie, czy on wie o spotkaniach....nie nie wie. Wiem, że to nie w porządku. Próbuję jakoś na spokojnie to wszystko przemysleć, ale umiarkowanie mi się to udaje. Przemija mi dzień za dniem, a ja czuję się coraz gorzej z tym wszystkim.

---------- Dopisano o 14:53 ---------- Poprzedni post napisano o 14:40 ----------

Napisane przez montita

[/B]


Widzi i wiem, że nie jest mu z tym dobrze... Strasznie zabiega o moją bliskość ale mnie sam fakt o bliskości fizycznej, paraliżuje! Jakiś czas temu z nim rozmawiałam o tym wszystkim ale on cały czas powtarzał, że mnie kocha pomimo wszystko. Może i tak jest i utwierdza mnie w tym, bym nie odchodziła. Bo szkoda tych 10 lat. A ja z każdym dniem czuję, że szkoda kolejnych dni na ten wypalony już związek. Muszę zdobyć się na odwagę i jeszcze raz szczerze porozmawiać i konsekwentnie to zakończyć.
To wspaniały facet, który powinien być kochanym a nie tylko kochać. Przecież miłość to odwzajemnione uczucie a nie tylko jednostronne.

Czytam....to są niemalże słowa jak moje własne myśli. Rozumiem to doskonale. Ja naprawdę mam wiele ciepła w sobie, które chciałabym na nowo uwolnić. Ale teraz nie potrafię, nie chcę udawać

[Biedronilla]

Napisane przez Kuracjuszka

żal mi się robi. Żal że on jest przekonany o chwilowości tego kryzysu

Kuracjuszka o ile to, co pisze montita jakoś mogę zrozumieć to ciebie ni hu hu nie pojmuję. Jak możesz pisać, że żal ci męża, jak jednocześnie robisz go w bambuko spotykając się z innym Jak idziesz/umawiasz się na spotkanie z tym drugim to wtedy męża ci nie żal? Na dodatek on o niczym nie wie, mało tego ma nadzieję, że to tylko chwilowe
Weź proszę ogarnij się trochę, pomyśl i zdecyduj się wreszcie na coś. W romans umiałaś się wdać ale na podjęcie decyzji, poniesienie konsekwencji to już nie masz 'jaj' zwyczajnie.
Weź odejdź od niego, ułóż sobie życie i daj mu szanse na to samo.

Napisane przez montita

[/B] Bo szkoda tych 10 lat (...) Muszę zdobyć się na odwagę i jeszcze raz szczerze porozmawiać i konsekwentnie to zakończyć.
To wspaniały facet, który powinien być kochanym a nie tylko kochać. Przecież miłość to odwzajemnione uczucie a nie tylko jednostronne.

Potem będzie szkoda 15, 20, 25 itd., itd.

Podjęłaś słuszną decyzję i tego się trzymaj
Powodzenia!

[Kuracjuszka]

[QUOTE=Biedronilla;2332383 0]Kuracjuszka o ile to, co pisze montita jakoś mogę zrozumieć to ciebie ni hu hu nie pojmuję. Jak możesz pisać, że żal ci męża, jak jednocześnie robisz go w bambuko spotykając się z innym Jak idziesz/umawiasz się na spotkanie z tym drugim to wtedy męża ci nie żal? Na dodatek on o niczym nie wie, mało tego ma nadzieję, że to tylko chwilowe
Weź proszę ogarnij się trochę, pomyśl i zdecyduj się wreszcie na coś. W romans umiałaś się wdać ale na podjęcie decyzji, poniesienie konsekwencji to już nie masz 'jaj' zwyczajnie.
Weź odejdź od niego, ułóż sobie życie i daj mu szanse na to samo.[QUOTE=Biedronilla;2332383 0]


Jakby wszystko było takie proste to myślę, że takie fora w ogóle by nie istniały. Nie chcę przez to powiedzieć, że nie masz racji, bo rzeczywiście jak widać brakuje mi "jaj". Są różne sytuacje, różni ludzie, różne charaktery. Wydaje mi się to tylko jakiś sen i zaraz się obudzę i będzie ok. Ale jakoś się nie budzę. Wiem, że zapewne jakbym sama kiedyś słyszała taką historię to miałabym podobne zdania co Ty. Wiesz to jest trochę jak z wagarami w szkole. Nie chcesz iść na klasówkę to wagarujesz. Ponieważ wagarujesz robisz sobie braki w szkole. Więc znów się boisz i ponownie nie idziesz na zajęcia. I potem cała sytuacja się nakręca. I chociaż wiesz, że powinnaś wziąć się w garść "nauczyć się, zaprzestać wagarów" to się potwornie boisz i brniesz dalej.......Może i głupie porównanie ale coś w tym jest. Próbuję sobie poradzić sama ze sobą.......ale jeszcze to mi się nie udaje. Jest jeszcze szereg drobnych elementów tej sytuacji, ale je muszę jakoś przetrawić we własnej głowie.

[kalincia]

Jeśli szanuję mojego partnera, ale go nie kocham, a kocham innego, to może mi być go szczerze żal, skoro wiem, że go zaboli moje odejście, ale wiem, że odejść muszę. Sprzeczności uczuć tu nie ma. Też tak czułam.

[Justa55555]

no wlasnie... ja jestem w bardzo podobnej sytuacji i kompletnie nie wiem co zrobic. jestem mezatka od 4 lat, razem jestesmy od pieciu. u nas bardzo szybko wygaslo zainteresowqnie seksem (nie z mojej strony, bo ja mam potrzeby ogromne!!!). Co prawda moj maz przez jakis czas byl chory, ale od 2 lat jest juz calkowicie zdrowy!!! i nie ma wytlumaczenia... w tym roku spalismy ze soba 3 razy. Liczylam.... bardzo to smutne dla mnie. caly czas sie ludzilam ze to sie zmieni, czekalam cierpliwie, nic se nie dzieje i jest coraz gorzej, bo ja robie sie agresywna i zaczynam mu wszytsko wypominac, a potem on mow ze to moja wina, bo go nie szanuje...
Prawda jest taka, ze jak sie poznalismy to on pracowal, potem byl chory, wiec prace stracil, natomiast po wyzdrowieniu juz do pracy nie wrocil bo postanowil, ze bedzie robil w zyciu to co kocha i bedzie realizowal swoje hobby. Nie wspomne ze z tego niemal zadnych pieniedzy nie ma. Ja bardzo dobrze zarabiam i utrzymuje caly dom juz od kilku lat... natomiast wcale mi to nie odpowiada. I kilkakrotnie mu o tym powiedzialam - choc bardzo delikatnie
Z drugiej strony on jest bardzo kochanym czlowiekiem i wiem ze zawsze mi pomoze i moge mu zaufac... jest moja ostoja - taka jest prawda. Choc dusze sie przeokropnie w tym zwiazku. Od poltora roku mysle zeby odejsc, ale nie mam odwagi, tak straszi boje sie samotnosci i tego ze bede zalowala. Caly czas sie ludze ze bedzie lepiej... a nie jest. Od 2 lat kestem na antydepresantach z tego powodu, bo nie daje rady - nie potrafie zyc w bialym malzenstwie... ale tez nie potrafie powiedziec ze go nie kocham, tyle tylko ze chyba coraz bardziej jak brata...
Niestety poznalam kogos, kto otworzyl mi oczy ze jest namietnosc i pozadanie... ten drugi mieszka na drugim koncu swiata i widujmy sie bardzo rzadko - nie wiem tez do konca jak to jest z jego strony, czy nie chce po prostu tylko fizycznosci... natomiast ja chyba sie mimo wszystko w nim zauroczylam (choc prawdopodobnie jest sukinsynem), poniewaz dal mi w bardzo krotim czasie to, czego nie mam od kilku lat.
nie mam pojecia co zrobic - wiem ze moje malzenstwo to fikcja, ale tak bardzo boje sie zranic meza, wiem tez ze jesli mialabym odejsc to nie moge zrobic tego dla tego drugiego, bo wcale nie jestem pewna czy to bylby dobry wybor (choc mam okropne motyle w brzuchu jak o nim mysle...). Kompletnie nie mam z kim o tym porozmawac, dusze sie w tym strasznie. Bardzo prosze napiszcie jak to wyglada z Waszego punktu widzenia, bo moj punkt jest spaczony.... czasem nawet mysle ze nie mam po co zyc i chcialabym umrzec...
serdecznie pozdrawiam,

[kalincia]

Albo poczucie bezpieczeństwa albo motyle...Albo jedno i drugie za plecami tego od poczucia bezpieczeństwa. Moja sytuacja była trochę inna, odeszłam do człowieka, który jest na pewno dobry i na pewno bardzo mnie kocha. Przedtem trwałam w związku przyjacielskim z przyzwyczajenia i z poczuciem, że zawsze mogę liczyć na pomoc i trwałabym tak dalej. Już wcześniej wiele razy myślałam o odejściu, ale nie potrafiłam, bałam się zmiany. Odejść od kogoś jest trudniej niż do kogoś.

[Kuracjuszka]

Napisane przez Justa55555

Z drugiej strony on jest bardzo kochanym czlowiekiem i wiem ze zawsze mi pomoze i moge mu zaufac... jest moja ostoja - taka jest prawda.

Dokładnie mam takie same odczucia w swojej sytuacji, więc doskonale Cię rozumiem Od paru miesięcy nie wiem co mam zrobić. Również nie mogę znaleść w sobie tyle odwagi, aby zrobić jakiś ruch w lewo bądź prawo. Powoli jednak dociera do mnie, że tak dłużej nie dam rady. Nie wiem jak u Ciebie, ale u mnie niemalże każdy dzień podzielony jest różne fazy samopoczucia. Najgorzej jest chyba rano jak się budzę. Wtedy sobie myślę co ja najlepszego robię. Przecież wszystko może być takie spokojne, przewidywalne i bezpieczne. Nastrój mi się zmienia w drodze do pracy...wtedy docierają do mnie wszelkie myśli mówiące, że jednak nie jest dobrze. Potem czas pracy oznacza próbę wyłączenia emocji (chociaż nie zawsze się to udaje). No i w końcu przychodzi czas na powrót do domu. No i tu bywa różnie, zazwyczaj jednak dopada mnie dół.....

[LUCRETIA82]

Napisane przez kalincia

Odejść od kogoś jest trudniej niż do kogoś.

bardzo mądre zdanie!sama prawda.łatwiej jest odejsc, gdy ma sie kogos na boku-a człowiek najbardziej boi sie zamotnosci. Ja decyzje o odejsciu od męza (nie mialam, nie mam nikogo) podejmowalam prawie rok.

[Kuracjuszka]

Napisane przez Justa55555

ale tak bardzo boje sie zranic meza, wiem tez ze jesli mialabym odejsc to nie moge zrobic tego dla tego drugiego, bo wcale nie jestem pewna czy to bylby dobry wybor (choc mam okropne motyle w brzuchu jak o nim mysle...). Kompletnie nie mam z kim o tym porozmawac, dusze sie w tym strasznie. Bardzo prosze napiszcie jak to wyglada z Waszego punktu widzenia, bo moj punkt jest spaczony.... czasem nawet mysle ze nie mam po co zyc i chcialabym umrzec...
serdecznie pozdrawiam,

Też mi się wydaje, że najlepszym rozwiązaniem ,jeśli już, jest odejście od kogoś a nie do kogoś. Chociaż zapewne tak jak napisała 'kalincia' odejście do kogoś może jest ciut łatwiejsze. 'Łatwiejszość' w moim odczuciu polega na tym, że wtedy jest ten ktoś kto przytuli, pocałuje, pocieszy i że nie wraca się do pustego domu. Tylko co z w przypadku kiedy do końca nie jesteśmy pewne tej osoby trzeciej? W razie niepowodzenia wpadniemy w jeszcze większy dół emocjonalny niż jesteśmy teraz. Albo będziemy łapać się kurczowo tej osoby ze strachu przed samotnością, co też może ją wystraszyć, zamęczyć. Nie nie nie jestem taka mądra i odważna, że takie rady daję:} Sama próbuję sobie to wytłumaczyć, bo tak podpowiada mi intuicja. Że trzeba się najpierw pogodzić samemu ze sobą, ze swoją decyzją. Pobyć, nawet krótko, ale samemu. Dać sobie czas na oddech, na płacz, na taką mini żałobę. Oczywiście to nie wyklucza, że ta osoba trzecia okaże się w przyszłości właśnie tą jedyną......A przede wszystkim uwierz mi nie jesteś sama, jest nas cała masa dziewczyn/kobiet które znalazły się w takiej sytuacji. Musimy jakoś sobie dać radę z naaszymi uczuciami, chociaż łatwo nie jest.

[Justa55555]

Kuracjuszko,
masz zupelna racje - oczywiscie latwiejsze jest odejscie do kogos, bo wtedy pozbywamy sie uczucia ryzyka samotnosci i watpliwosci. Natomiast to chyba jest bardzo zgubne, bo trzeba odejsc dla siebie, nie dla kogos. Ja juz kiedys wiele lat temu to przezylam. Z drugiej strony - dzis rozmawialam z tym drugim, mieszkajacym na drugim koncu swiata, w ktorym tak sie zauroczylam. On nawet o mnie nie mysli - w sensie powaznie. Teraz to wiem, jestem wdzieczna za szczerosc ktora przekazal miedzy slowami jednak wyraznie, choc gdzies mnie to kluje... Natomiast bardzo mu dziekuje za to, ze pozwolil mi poczuc sie kobieta i pokazac, ze jestem mloda i atrakcyjna. Na pewno nie zapomne sposobu w jaki na mnie patrzyl - wiem ze to bardzo proste, ba, nawet prostackie, ale bylo mi to potrzebne. Bardzo. Zeby poczuc ze mozna inaczej, z pasja....
choc mimo wszystko czuje gorycz...
Natomiast nie do konca pomaga mi to jeszcze podjac decyzje co dalej bo w jakims sensie kocham meza, jednak nie wiem czy to nie czasem litosc...
teraz wiem na pewno ze nie chcialabym odejsc dla kogos. Ale od kogos tak strasznie trudno..... i to tak boli i sciska w srodku...
A u mnie jest dokladnie tak jak u Ciebie - dzien jest podzielony na okropny poranek, prace do poznych godzin, ale chyba jestem za bardzo emocjonalna, zeby zawsze uczucia ukrywac, i powrot do domu, w ktorym maz na mnie czeka, ale w ktorym jestem totalnie sama. Nie jak zona, ale jak siostra, dobra kolezanka... co za okropne uczucie... Nie wiem jak Ty, ja niestety koncze czesto przy kieliszku wina...
Pozdrawiam cieplo

[kalincia]

Współczuję ci. A relacje z mężem są do poprawienia, czy też on nie widzi problemu?

[Justa55555]

Kalinciu, wlasnie on nie widzi problemu.... nie wiem jeszcze czy znajde sily aby walczyc o ten zwiazek, bo pewnie chcialabym go uratowac. Tylko ze sama nie moge tego zrobic, on musi mi w tym pomoc....
O Boze jakie to straszne uczucie...

[LUCRETIA82]

Napisane przez Justa55555

Kuracjuszko,


A u mnie jest dokladnie tak jak u Ciebie - dzien jest podzielony na okropny poranek, prace do poznych godzin, ale chyba jestem za bardzo emocjonalna, zeby zawsze uczucia ukrywac, i powrot do domu, w ktorym maz na mnie czeka, ale w ktorym jestem totalnie sama. Nie jak zona, ale jak siostra, dobra kolezanka... co za okropne uczucie... Nie wiem jak Ty, ja niestety koncze czesto przy kieliszku wina...
Pozdrawiam cieplo

Wiem co czujecie-jak jeszcze mieszkałam z mężem to najgorszy był dla mnie powrót do domu, do męża...przeciagałam prace , najchetneij bym nei wracała, bo mnie rozrywało od środka. Bylismy z mężem razem w domu ale zupełnie sobie obcy nasze rozmowy ograniczały sie do-"byłeś w sklepie", co dziś na obiad itd głębsze rozmowy konczyły sie awanturą.czasem siedzialam , mąz siedzial w drugim pokoju a ja pare godzin siedzialam i ryczalam jak głupia bo myslalam ze umeiram od środka i czułam sie strasznie sama. I tez maiłam uczucie ze jestesmy raczej jak znajomi niż małżenstwo.
I tez czesto konczylam dzień winem.

---------- Dopisano o 13:03 ---------- Poprzedni post napisano o 13:01 ----------

Napisane przez Justa55555

Kalinciu, wlasnie on nie widzi problemu.... nie wiem jeszcze czy znajde sily aby walczyc o ten zwiazek, bo pewnie chcialabym go uratowac. Tylko ze sama nie moge tego zrobic, on musi mi w tym pomoc....
O Boze jakie to straszne uczucie...

taak ..bezradnosc jest straszna..bo drugiej osoby nie da sie zmusic do zrobienia czegokolwiek.neistety.

[Justa55555]

Napisane przez LUCRETIA82

Wiem co czujecie-jak jeszcze mieszkałam z mężem to najgorszy był dla mnie powrót do domu, do męża...przeciagałam prace , najchetneij bym nei wracała, bo mnie rozrywało od środka. Bylismy z mężem razem w domu ale zupełnie sobie obcy nasze rozmowy ograniczały sie do-"byłeś w sklepie", co dziś na obiad itd głębsze rozmowy konczyły sie awanturą.czasem siedzialam , mąz siedzial w drugim pokoju a ja pare godzin siedzialam i ryczalam jak głupia bo myslalam ze umeiram od środka i czułam sie strasznie sama. I tez maiłam uczucie ze jestesmy raczej jak znajomi niż małżenstwo.
I tez czesto konczylam dzień winem.

---------- Dopisano o 13:03 ---------- Poprzedni post napisano o 13:01 ----------


taak ..bezradnosc jest straszna..bo drugiej osoby nie da sie zmusic do zrobienia czegokolwiek.neistety.

Lucretio, wiec odeszlas? Czy sprawilo Ci to ulge? Jakie to uczucie?

[Kuracjuszka]

Jest kiepsko. Okres przed świąteczny w obecnej sytuacji to jak gwóźdź do trumny.... Jestem w kiepskiej formie, a tu mąż kupuje dla mnie prezenty świąteczne, próbuje mnie wciągnąć w zakupy dla innych. A ja.......najchętniej zniknęłabym sobie w jakimś zakątku. Od wczoraj przyciska mnie do rozmowy. Mówi o terapii małżeńskiej, a mnie na samą myśl przechodzą ciarki. On jest kochany, ale nie potrafię wykrzesać z siebie tego co on by chciał Nie wiem co mam mu powiedzieć. Najchętniej pomieszkałabym przez jakiś czas sama, ale on nie dopuści takiego rozwiązania do realizacji. A święta się zbliżają wielkim krokami..............nie wyobrażam sobie ich w tym roku.

[Justa55555]

Widzisz, u mnie to inaczej, ja sie czuje kiepsko, ale bym chciala isc na terapie, ale on nie wyraza takiej potrzeby....
w zasadzie jak ja z boku na to wszystko patrze to mysle sobie jaka glupia i naiwna jestem, bo nigdy sie nic nie zmieni, wiec dlaczego nie potrafie odejsc? jestem zalosna... ale zrobilam pierwszy krok i powiedzialam bliskiej osobie z rodziny o tym. wiem, ze musze podjac jakies decyzje.... to takie trudne...

[montita]

Napisane przez Kuracjuszka

Jest kiepsko. Okres przed świąteczny w obecnej sytuacji to jak gwóźdź do trumny.... Jestem w kiepskiej formie, a tu mąż kupuje dla mnie prezenty świąteczne, próbuje mnie wciągnąć w zakupy dla innych. A ja.......najchętniej zniknęłabym sobie w jakimś zakątku. Od wczoraj przyciska mnie do rozmowy. Mówi o terapii małżeńskiej, a mnie na samą myśl przechodzą ciarki. On jest kochany, ale nie potrafię wykrzesać z siebie tego co on by chciał Nie wiem co mam mu powiedzieć. Najchętniej pomieszkałabym przez jakiś czas sama, ale on nie dopuści takiego rozwiązania do realizacji. krokami..............nie wyobrażam sobie ich w tym roku.

Nie było mnie tu jakiś czas bo nie miałam siły zaglądać... Cały czas tkwie w tym samym punkcie... Chce odejść a nie mogę a teraz, właśnie.... - święta! Głupi pretekst, żeby decyzje odwlec na jakiś czas... Bo jak tu opuścić kogoś, kto kocha, w święta? To byłoby podłe, nie sądzicie? Ale wiem jedno- nie chce spędzić Sylwestra z partnerem. Chce wyjechać gdzieś... Gdziekolwiek... Byle z dala od tego wszystkiego... I chce w końcu żyć! Nie istnieć, tylko żyć!
Masz racje Kuracjuszko- też nie wyobrażam sobie świąt w tym roku

[27latka]

Witam!
rozumiem Was wszystkie..............ja po 5 latach dałam szanse choc już wydawało mi się ze mój jest mi jak brat,tylko brat................potem slub dziecko,walka sama z soba,teraz po 10 latach 2 kryzys ,jest już dziecko,a ja i tak chce odejść,posmakowałam ust innego,były boskie................... niewiem czy u nas kiedykolwiek była taka namiętnośc..............a le chcę odejśc sama dla siebie,do nikogo,chce żyć ,mimo ze maz jest bardzo dobry,ale brakuje mi pieszczotliwych słów,zaskoczenia,tego czegoś,nie umiem żyć bez namietności,z z mojej strony jej niema,mam 27 lat a czuję się jak 72 latka....................
ciesze sie że tu trafiła,wkońcu ktos zrozumie co ja czuję ,jest to trudne,jestem w połowie drogi.mąz czeka na moja deklarację,ale rodzina jeszcze niewie że jest tak żle międyz nami już................pozaty m chcę uciec stąd,do anglii,(zyłam tam 4 lata,urodziłam ,potem wrócilismy do kraju)bede miała tam wsparcie ale nie będzie łatwo,ja sama z córka,mimo to chyba zaryzykuje,musze dla siebie.............bo w takim układzie czuje że usycham ;(
pozdrawiam
pozdrawiam

[27latka]

Kuracjuszko! Ja rozumiem Ciebie w 100% i resztę kobietek również,nawet nie zdajecie sobie sprawy jak się ciesze że tutaj Was znalazłam,mam tylko nadzieję że uda się mi odżwiezyć ten watek,bo widzę że dawno żadna tu nie zaglądała!!!
Bądżmy wsparciem dla siebie nawzajem,takiej grupy wsparcia ja bardzo potrzebuję......POTRZEBUJ Ę WAS!!!!
ja jestem osobą emocjonalną,wesołą,lubiac a śmiech i żarty,mój mąz opanowany,wszystko przemyślane,spokojny itp........i zaczęłam sie zastanawiac co jest???wszystko tak jakby mam,a popłakuje,nie ejstem szczęsliwa............zac zęłam szukać ,może depresja??szukałam pomocy,rozmowa z psycholog,temperamenty,zr ozumienie drugiego człowieka,psychologia miłości.............na innym forum ,innym portalu, dostałam za swoje,jaka to jestem zła,okrutna,nie doceniam tego co mam,mam zejśc na ziemię.........nikt nie rozumiał że ja 27latka majaca dziecko i męza czuje się jak stara babcia,jakby świat mi sie zawalił...............dop iero tutaj widze że odejście jednak moze dodac mi powera.Czuję to całą soba ze chce odejść,że czeka mnie wielka awantura,żal ze strony mojej ordziny,bo rodzice i siostra tego nie rozumieją i nie zrozumieją-----fajnie się patrzy z boku,i z boku oni chca widzieć ze jest dobrze-----ale to moje życie,owszem też męża i córki,ale to moje uczucia,i ja nie wytrzymam tak do końca życia..............
/tak samo w łóżku nie chce jego pieszczot,od dawna mnie drażnią ,teraz już nie pozwalam...........on teraz powtarza że mnie kocha,ja nie odpowiadam,on chce przytulac się,sexu jak nigdy,ja niechcę!!!brakuje mi cierpliwości..........jes t dobrym człowiekeim,nawet pozwoli mi wyjechac za granicę z dzieckiem,nie będzie ytrudniał,jesli ja niechcę z nim być.
A ja myslę że lepiej odejśc teraz póki nikogo na dobra sprawę niema,nikogo pewnego niemam.z tamtym zerwaliśmy kontakt,bo to było bez sensu,do sexu nie doszło,i dobrze.
Ale boli mnie to ze jak trafię na faceta który da mi wsparcie to napewno odejde od meża,i to nie jest fer...............
narazie martwię się tlyko czy dam sobie sama rade z dzieckiem????
w Polsce niechce zostac bo będe dalej na utrzymaniu moich rodziców,jak pójde do pracy to kokosów nie bedzie................... ale ja neichce być pod presja rodziców,którzy wiecie jak jest,zawsze będa mnie traktowac jak dziecko...............dla tego myślę o wyjeżdzie do anglii.
Wiem ze jak stanę na własne nogi to odzyję )) czuję to jak nigdy.Teraz za kilka dni lecę z córcią do Anglii na 2 tyg,poto by przemyslec,odpocząc od męza,zdecydowac.......... .....chcę tam znależć wspacie w zanjomych przyjecielach,rodzinie,zw ykłe wsparcie,zrozumnienie,i pomoc w razie ciężkich chwil................wted y jeszcze rozstanie,moja rodzina,zadyma........... ..........ale wiem ze dzieki Waszemu tu wsparciu,gdy będe zupełnie sama i będzie mi żle UDA SIĘ!!!
Co myślicie???
Pozdrawiam

[27latka]

Dziewczyny,piszcie jak u Was??
Jak wam sie sprawy toczą.................
potrzebuje wsparcia,od Was ...................
nikt niezrozumnie tego co czuję tak jak osoby które przeżywają to samo.............

[wronka198]

27latka w pełni Cię rozumiem.
Nie mamy dzieci, jesteśmy ze sobą 11 lat w tym 9 małżeństwem.
Myślę czasem, że nigdy Go nie kochałam. Jestem egoistką przyznaję. I myślę, że byłam z Nim z wygody, przyzwyczajenia. Ale dość, ostatnio zrozumiałam, że nie jestem szczęśliwa i muszę odejść.
Napierw jednak musze znaleźć pracę, która pozwoli Mi chociaż na wynajęcie mieszkania. Wszystko chcę Mu zostawić, nic nie chcę. Szukam a w międzyczasie zastanawiam się jak Mu o tym powiedzieć. Nie będzie to łatwe, On kocha i nie wyobraża sobie beze Mnie życia.
Pieszczoty przytulanie seks? Od dawna nie... a na pewno nie z mojej inicjatywy a jak już to z obowiązku. Drażni Mnie nawet Jego obecność a jak na złość On chyba coś wyczuwa, bo stał się ostatnio bardziej czuły, co doprowadza Mnie do szału.

[27latka]

wronka198- nie będzie Ci łatwo,jak ja pierwszy raz powiedziałam męzowi o rozstaniu,to byłam przekonana że on przyzna mi rację,że faktycznie to my się już tylko mijamy............a on w szoku,oco mi chodzi???że on mnie kocha .........przez ostatnie dni postanowilismy dac sobie szanse,ale obawiam się ze podświadomnie ja tylko czekam na ,,łatwiejszą możliwość,, choć niewiem,czas pokaze.Wygląda to tak że chce zmienić nasze życie zupełnie.Chcę wyjechać za granicę,abysmy tam sami sobie radzili....uciec od rodziców,tak by nie czuli sie urażeni....gdy oboje zaczniemy pracować...wprowadzam zmiany w nasze życie,czyli po równo zajmujemy się gotowaniem,sprzątaniem,og ólnie obowiązkami i czasem poświęconemu dziecku-po równo...........ja musze miec czas dla siebie,na basen,na zadbanie o siebie.Tak samo więcej niechce miec wspólnych pieniędzy.Zrzuta na życie a jak on chce wykańczać dom,to ze swoich pieniedzy,ja z moich bede zbierac na wycieczkę.Mam mnóstwo marzeń,planów,celów...... .....i niemam zamiaru czekać aż się zestarzeję.Mamy dom w stanie surowym,i chwała mu za to,jeść nie woła ,niech sobie poczeka...
Zobaczymy co czas pokaże,obawiam się ze 3 kryzysu już nie przetrwamy............
wczoraj powiedziałam męzowi że chciałabym go kochać tak jak on mnie kocha.Marzę o miłości,takiej namiętnej,ta jest przyjacielska............ .
Nauczylismy sie z mężem dosyć szczerze rozmawiać..........nawet o rozstaniu,co dalej z domem itd..........
Mimo ze dalismy sobie,,szanse,, ja dalej nieumiem się wyzbyc mysli o tym że pragne kochac całą sobą.............
niestety,nie widze nas na zawsze-do końca.................
niewiem jak to będzie,zobaczymy......... .......
pozdrawiam kobitki

[wronka198]

Że nie będzie łatwo to wiem, ale czy nie jest teraz trudniej żyć w kłamstwie i męczyć się każdą chwilą?

[kalincia]

Moje rozstanie z partnerem od 9 lat było trudne. Były łzy (moje) i pierwszy raz od wielu lat usłyszłam, że mnie kocha. Ale już wtedy decyzja była za mną i byłam silniejsza o kochającego mnie mężczyznę, więc zrobiłam to. Dziś nie żałuję, dobrze się stało. Wszystko jest trudne nim stanie się proste. Nie warto tkwić w wypalonym związku. To wiem. Na pewno.

[27latka]

kalincia--no własnie piszesz ze decyzja była łatwiejsza o kochającego Cię mężczyznę............otóż to ja czuje ,że gdy taki stanie na mojej drodze to nie będe się długo zastanawiała.Miałam już 2 takie przypadki,że chciałąm odejśc od męza,bo pojawił się ktoś.............niestety ,czy może nawet stety nie były to znajomości tak silne aby przetrwały trudności ........wiadomo że ja mam męza i dziecko.........z drugiej strony zastanawiam sie czy uczciwiej by niebyło poprostu odejść...nie majac nikogo......i wtedy zacząc nowe życie...........
Ta jedna rzecz nie daje mi spokoju.
Wiem że jak zakocham się w kimś,nieważne ze na ślepo,wiadomo ,początki zawsze są ślepe,i idealne................to czuję ze będe w stanie zostawić męza...............i tu zadaje sobie pytanie???
Skoro to wiem ,to uczucie którym darzę męza można nazwac miłością??? Raczej nie..;(
Jak ja bardzo chciałąbym kochac.........i jak czytam lub słysze ,że po wielu latach maz podnieca żone tak samo jak w dniu kiedy się poznali ,to az wierzyc się niechce.............pozdr awiam

---------- Dopisano o 11:14 ---------- Poprzedni post napisano o 11:05 ----------

Napisane przez wronka198

Że nie będzie łatwo to wiem, ale czy nie jest teraz trudniej żyć w kłamstwie i męczyć się każdą chwilą?

ech...doskonale ciebie rozumiem......u mnie jakoś ostatnio troszke lepiej,ale to chyba tylko dlatego że wiem ze jak zadecyduje o wyjeżdzie do Anglii,to mąz poleci z nami.................a z drugiej strony czuję ze tylko sobie podświadomie przygotowuję lepszy grunt do odejścia,pewniejszy.
Póki nie pracuje ,i mieszkam z rodzicami,gdzie niestty czuję ich presję,to nie byłoby mi łatwo teraz zostać samej ...........
Natomiast gdy się usamodzielnię i stanę nogi,obawiam się że decyzja będzie ostateczna............

napisz jak tam u Ciebie???
kiedy chcesz porozmawiać z męzem???
pozdrawiam

[wronka198]

Przede wszystkim jestem realistką. Jestem od męża uzależniona finansowo. Teraz trwa etap szukania lepiej płatnej pracy, bo z tej którą mam teraz, na pewno nie wynajmę mieszkania w Warszawie, której nie chciałabym opuszczać... Nie mam tu żadnej rodziny czy przyjaciół u których mogłabym chwilowo pomieszkać. Rodzice mieszkają hmmm daleko, ale wrócić do rodzinnego domu to z jednego bagna wejść w drugie. I nie chodzi tu tylko o to, że mąż jest ulubieńcem całej rodziny i będą marudzić i osądzać Mnie.
Kiedy już znajdę tą pracę, myślę, że nie będę długo odkładać chwili, w której Mu to powiem. On wie, że jak coś postanowię to to robię, więc na nic będą próby zatrzymania Mnie i chęci naprawienia czegoś czego wg Mnie wogóle nie było. Im szybciej to nastąpi tym lepiej dla Nas obojga. Tak bardzo nie mogę się tego doczekać...
Pozdrawiam