Czy rodzice Was bili?

[natalcia250]

mam parę wspomnień z dzieciństwa jak dostawałam z otwartej ręki, czasem w twarz, czasem gdzieś po plecach czy po tyłku, nie pamiętam czy to zdarzało się często, czy nie, chyba nie najczęściej od matki. nie mam im za złe, totalnie mi to lata w tym momencie.
własnych dzieci nie planuję.

[Quiza]

Bardzo często dostawałam od mamy po głowie. Zawsze gdy traciła cierpliwość dostawałam ręką po głowie. Nie bolało za bardzo ale było to strasznie upokarzające. W twarz uderzyła mnie raz, gdy byłam już nastolatka w ostatniej chwili powstrzymałam się żeby jej nie oddac. Teraz sama mam dziecko które codziennie ćwiczy moja cierpliwość ale do głowy by mi nie przyszło żeby ją uderzyć.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Katerina_00]

Od taty oberwałam raz solidne manto za zła ocenę w szkole.

Od matki otrzymywałam regularne manto, głównie wylądowała swoją frustrację na mnie, moje rodzeństwo nie było bite. Zerwałam kontakt 5 lat temu i nie żałuję.

[Mijanou]

Napisane przez Quiza

Bardzo często dostawałam od mamy po głowie. Zawsze gdy traciła cierpliwość dostawałam ręką po głowie. Nie bolało za bardzo ale było to strasznie upokarzające. W twarz uderzyła mnie raz, gdy byłam już nastolatka w ostatniej chwili powstrzymałam się żeby jej nie oddac. Teraz sama mam dziecko które codziennie ćwiczy moja cierpliwość ale do głowy by mi nie przyszło żeby ją uderzyć.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Mądrze napisałaś. Nawet, jak nie bardzo boli fizycznie, bicie jest upokarzające. Ponieważ byłam wychowywana bez przemocy fizycznej (i emocjonalnej) nie umiem sobie wyobrazić, że kogoś biję. I wcale się też nie dziwię, że nieraz bity nastolatek ma chęć oddac rodzicowi- każdy ma inną barierę odporności na zachowania przemocowe. Poza tym- jak można uderzyć dziecko w twarz?

W pracy często mam do czynienia z nastolatkami i młodymi dorosłymi z szeroko pojętymi zaburzeniami zachowań społecznych (i nie tylko). Znakomita większość z tych ludzi doświadczała/ doświadcza przemocy ze strony rodziców/rodzica. Polska wcale nie jest żadnym wyjątkiem wśród krajów europejskich.

[a240a5cdc9601fd61cd3ffc006c0fc885123340f_657b9702b0d25]

Napisane przez Mijanou

jak można uderzyć dziecko w twarz?

No. Miazga.
Poza moim wyobrażeniem.

[Lottie69]

Napisane przez niemanicka

Ja bylam regularnie bita, za nic, bylam grzecznym, posłusznym dzieckiem, idealnym do wyżywania sie na mnie. Najbardziej jednak boli mnie, jak jako kilkulatka widzialam, jak moje starsze rodzeństwo obrywa z całej siły pasem. Tego sie nie zapomina. Zazdroszczę wszystkim, ktorych to ominęło. To niszczy psychikę, moim zdaniem na zawsze.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

Masz rację, niszczy psychikę i zostaje to w tobie już do końca życia. Ja byłam bita, od mamy może kilka klapsów, ale w sumie nie mam żalu. Za to od ojca - Alkoholika i przemocowca, to by mi znaków w poście brakło, jakbym miała wyliczać za co i gdzie. Raz nawet wylądowałam w szpitalu, ale lekarze kompletnie zignorowali moją odpowiedź "ojciec mnie pobił" na pytanie jak się stało.

Bardzo duży żal mam do rodziny, bo jego rodzice i siostra mieszkają bardzo blisko, wiedzieli co się dzieje i nie reagowali. Generalnie system wsparcia nie istnieje i jedyne co można zrobić, to po prostu dorosnąć i się wyprowadzić.

Jedyne, czego się boję, to tego, że w jakiś sposób przeniosę te problemy na swoje przyszłe dzieci. Oby mi się udało tego nie zrobić...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Byłam.
Do dzisiaj, mimo że mama nie żyje, mam ogromny żal. Gdy jej to walnęłam w twarz jako dorosłą - ale co ty opowiadasz, nieprawda.

[cava]

Jakieś klapsy się pewnie zdarzały ale nie pamiętam ich.
Natomiast raz dostałam lanie od ojca, jak miałam jakieś 7 lat bo poszło o czytanie wierszyka z elementarza.


I nigdy mu nie zapomniałam i myślę, ze wtedy właśnie zostały pogrzebane jakieś nasze bliskie relacje i już nigdy nie zostały odbudowane.


Ja raz dałam klapsa córce i ona to chyba w ogóle nie zrozumiała ze to klaps i jakaś kara, natomiast mną to wstrząsnęło tak, ze nigdy już nie powtórzyłam. No tak bez sensu działanie, że tylko wstyd i hańba.




Wątek bardzo ciekawy, bo widzę że w wypowiedziach z 2008 roku, ludzie bardzo usprawiedliwiają bicie i klapsy, że zasłużyli, że bez tego by na ludzi nie wyrośli, że to nie psuje relacji rodzic-dziecko, że dziecko powinno mieć respekt.
Dobrze że to się zmienia.

[pempek]

Ja dostałam tylko raz w życiu w twarz od babci, nie wiedziałam o co chodzi, jak tak można w ogóle zrobić... babci nie lubiłam i zawsze miałam do niej o to bicie żal.

Rodzice natomiast na mnie ręki nigdy nie podnieśli i ja również nie wyobrażam sobie podnieść rękę na moje dziecko. W głowie mi się to nie mieści, tak samo jak i to usprawiedliwianie przemocy...


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[awia]

Rodzice mnie nie bili za to starszy brat (o 4 lata) juz tak, a co gorsza rodzice uwazali ze to moja wina bo go prowokuję.
I mam dalej zal do nich i do niego, bo niby mu "zabraniali" i go karali za to (zabierali kieszonkowe etc) ale jednoczesnie odpowiedzialnościa za to obarczali mnie, najmlodsze dziecko w rodzinie, co miało daleko idące konsekwencje.

[niemanicka]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;88031070]Byłam.
Do dzisiaj, mimo że mama nie żyje, mam ogromny żal. Gdy jej to walnęłam w twarz jako dorosłą - ale co ty opowiadasz, nieprawda.[/QUOTE]


Moi tez sie wypierają, a ja dobrze to pamietam i mam nawet pamiętnik z tamtego okresu. Żal pozostaje.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[kaledonia]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;88031070]Byłam.
Do dzisiaj, mimo że mama nie żyje, mam ogromny żal. Gdy jej to walnęłam w twarz jako dorosłą - ale co ty opowiadasz, nieprawda.[/QUOTE]
Moi też po dziś dzień wszystkiemu zaprzeczają, ale ja dobrze pamiętam dlaczego nie mogłam ćwiczyć na WFie, bo by ktoś siniaki zauważył.

Napisane przez cava

Wątek bardzo ciekawy, bo widzę że w wypowiedziach z 2008 roku, ludzie bardzo usprawiedliwiają bicie i klapsy, że zasłużyli, że bez tego by na ludzi nie wyrośli, że to nie psuje relacji rodzic-dziecko, że dziecko powinno mieć respekt.
Dobrze że to się zmienia.

Usprawiedliwienia nie ma.
Respektu biciem się nie zbuduje.

[Mijanou]

W ogóle kary fizyczne powinny być ścigane przez prawo karne. Dziecko jest mniejsze i słabsze od dorosłego i nie ma szans oddać. A bicie się pamięta, nawet jak się już jest dorosłym. Ja tego jednego klapa, którego w życiu dostałam pamiętam do tej pory. Mogę sobie tylko wyobrazić, co czują ludzie, którzy regularnie obrywali lańsko jako dzieci.

[SteveS]

Napisane przez Mijanou

W ogóle kary fizyczne powinny być ścigane przez prawo karne. Dziecko jest mniejsze i słabsze od dorosłego i nie ma szans oddać. A bicie się pamięta, nawet jak się już jest dorosłym. Ja tego jednego klapa, którego w życiu dostałam pamiętam do tej pory. Mogę sobie tylko wyobrazić, co czują ludzie, którzy regularnie obrywali lańsko jako dzieci.

I jest.

[chimay]

Dostałam po tyłku dwa razy, gdzieś pomiędzy 3 a 4 rokiem życia od wujka i od mamy. W bardzo różnych okolicznościach i za co innego. Za lanie od wujka miałabym pretensje do dziś (jakby żył), od mamy nie.

[Chailleach]

Raz na pewno dostałam w tyłek, jak zrobiłam w sklepie wyjątkowy cyrk. Traumy czy żalu nie mam, jest mi to zupełnie obojętne.

[chimay]

Napisane przez Chailleach

Raz na pewno dostałam w tyłek, jak zrobiłam w sklepie wyjątkowy cyrk. Traumy czy żalu nie mam, jest mi to zupełnie obojętne.

To mi się przypomina, jak zrobiłam taki cyrk w kościele, za karę wróciliśmy potem prosto do domu, a w planach było pójście na jarmark, bo miałam tam upatrzoną jakąś zabawkę. I w sumie to chyba lepiej by było, jakbym dostała wtedy lanie, bo szybko się nauczyłam za dzieciaka, że po karach typu ucięcie jakiejś przyjemności, obrażałam się i potrafiłam się nie odzywać i ze 2 dni, aż po licznych prośbach ze strony dorosłych, łaskawie przemawiałam. Ten zwyczaj obrażania się został mi dość długo i dopiero gdzieś po 25 r.ż. się ogarnęłam i przestałam stosować ten dziecinny schemat.

[cava]

Ja raz zrobiłam cyrk, przed kioskiem. Zobaczyłam na wystawie konika z plastiku i koniec. Darłam się, ryczałaM, tarzałam ze chcę.
Zamiast sprać mi tyłek, rodzice wtedy poczekali na otwarcie kiosku i mi tego konika kupili. Dobrze pamietam ta zabawkę ukochaną.
I jakoś nie nabrałam nawyku tarzania się po ziemi z rykiem żeby coś wymusić.
Czasem mały człowiek ma jakiś swój powód po prostu.

Natomiast po swoich córkach widzę, ze złe nawyki raczej powstają u dzieci w wyniku oporu rodziców i niezrozumienia u dziecka,ndlaczego czegoś nie osiąga. To rodzi bunt i tworzą się właśnie takie oporowe nawyki jak obrażanie się, pyskowanie, kłamanie, kombinowanie, robienie na przekór, działanie w tajemnicy.

A jak łagodnie się podchodzi, rozmawia, tłumaczy, coś ponegocjuje, jakiś kompromis wypracuje, czasem zwyczajnie ustąpi, to dziecko też jest skłonne do dialogu, ustępstwa i współpracy niż do wymuszania i stawania okoniem.

[SteveS]

Napisane przez cava

Ja raz zrobiłam cyrk, przed kioskiem. Zobaczyłam na wystawie konika z plastiku i koniec. Darłam się, ryczałaM, tarzałam ze chcę.
Zamiast sprać mi tyłek, rodzice wtedy poczekali na otwarcie kiosku i mi tego konika kupili. Dobrze pamietam ta zabawkę ukochaną.
I jakoś nie nabrałam nawyku tarzania się po ziemi z rykiem żeby coś wymusić.
Czasem mały człowiek ma jakiś swój powód po prostu.

Natomiast po swoich córkach widzę, ze złe nawyki raczej powstają u dzieci w wyniku oporu rodziców i niezrozumienia u dziecka,ndlaczego czegoś nie osiąga. To rodzi bunt i tworzą się właśnie takie oporowe nawyki jak obrażanie się, pyskowanie, kłamanie, kombinowanie, robienie na przekór, działanie w tajemnicy.

A jak łagodnie się podchodzi, rozmawia, tłumaczy, coś ponegocjuje, jakiś kompromis wypracuje, czasem zwyczajnie ustąpi, to dziecko też jest skłonne do dialogu, ustępstwa i współpracy niż do wymuszania i stawania okoniem.

Zdecydowanie tak. To powód, dla którego ja mogę przetrwać dzień z synem bez awantur i jego obrażania się, a z mężem jest różnie. Choć o przemocy nie ma mowy - raczej takie właśnie niezrozumienie i opór.

[chimay]

Napisane przez cava

A jak łagodnie się podchodzi, rozmawia, tłumaczy, coś ponegocjuje, jakiś kompromis wypracuje, czasem zwyczajnie ustąpi, to dziecko też jest skłonne do dialogu, ustępstwa i współpracy niż do wymuszania i stawania okoniem.

U mnie to właśnie łagodne podejście było takim bodźcem, który sprawiał, że testowałam gdzie jest granica mojego złego zachowania. Byłam bardzo upartym dzieckiem, bardzo zaciętym w obrażaniu się i zwyczajnie sprawiało mi przyjemność, że dorośli mnie prosili, żebym się odezwała (chociaż to ja coś wcześniej odwaliłam). Przypuszczam, że jakby się nie dawali moim humorom, to w końcu bym odpuściła, bo by to zwyczajnie nie przynosiło skutku. Tłumaczenie to było jak grochem o ścianę. Z perspektywy czasu współczuję mojej rodzinie takiego dzieciaka jak ja, a ich dobroć i łagodność zaczęłam doceniać dopiero jako dorosła osoba.

[cava]

Napisane przez chimay

U mnie to właśnie łagodne podejście było takim bodźcem, który sprawiał, że testowałam gdzie jest granica mojego złego zachowania. Byłam bardzo upartym dzieckiem, bardzo zaciętym w obrażaniu się i zwyczajnie sprawiało mi przyjemność, że dorośli mnie prosili, żebym się odezwała (chociaż to ja coś wcześniej odwaliłam). Przypuszczam, że jakby się nie dawali moim humorom, to w końcu bym odpuściła, bo by to zwyczajnie nie przynosiło skutku. Tłumaczenie to było jak grochem o ścianę. Z perspektywy czasu współczuję mojej rodzinie takiego dzieciaka jak ja, a ich dobroć i łagodność zaczęłam doceniać dopiero jako dorosła osoba.

A na kim innym dziecko ma uczyć się życia i testować?
Od tego rodzice są.
No i fakt, jakby odpuścili i nie napraszali się, to by tą broń z rak wytrącili.
No ale rodzic tez człowiek i nie od razu wszytko wie jak zrobić lepiej.

[dlaczegoniedasie]

Raz dostałam klapsa jakoś w wieku 5 lat, byłam niegrzeczna w łazience. Nadal pamietam, ale nie naruszyło to moich relacji z rodzicami.
To tez nie był jakiś mocny klaps, raczej klepnięcie.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Pigeons]

Ja kojarzę, że za coś tam dostawałam ale nie utkwiło mi to specjalnie w pamięci.

Najbardziej traumatyczne wspomnienie mam z moją mamą w roli głównej. Pomagała mi w lekcjach z matematyki i czegoś tam nie wiedziałam. Ona zniecierpliwiona ciągle wykrzykuje "no ile to będzie!", a ja płaczę i nie potrafię się uspokoić. Najgorsze, że to wszystko słyszały dzieci będące na podwórku i po wszystkim się ze mnie dodatkowo śmiały... Już bym wolała dostać w tyłek i mieć spokój.

[Swietusia]

Raz pojechałam do Czech na deser lodowy. Byłam pierwszy raz w tym państwie. Siedziałam w lokalu w niewielkiej mieścinie. Byli tam też inni ludzie, wśród nich dwóch mężczyzn i chłopiec.
Ów chłopiec kaprysił, jak to dziecko. W pewnym momencie jeden z mężczyzn (strzelam, że ojciec) złapał go, podniósł i w akompaniamencie chłopięcych krzyków wyniósł przed lokal, a potem, na chodniku, zaczął lać. Widziałam, bo akurat siedziałam tak, że widziałam drzwi wyjściowe. Serce mi się ścisnęło, ale nie miałam pojęcia, co zrobić, to się wydarzyło tak nagle, w tych obcych Czechach, nawet nie rozumiałam, co ten mężczyzna mówił do tego dziecka. Nikt wokół nie zareagował. W sumie zawsze chciałam pojechać do Czech, a z pierwszego wyjazdu mam takie smutne wspomnienie. Nigdy w Polsce nie widziałam, żeby dorosły zbił dziecko na ulicy, a mieszkam tu całe życie.

[Evrith]

Napisane przez Pigeons

Najbardziej traumatyczne wspomnienie mam z moją mamą w roli głównej. Pomagała mi w lekcjach z matematyki i czegoś tam nie wiedziałam. Ona zniecierpliwiona ciągle wykrzykuje "no ile to będzie!", a ja płaczę i nie potrafię się uspokoić.

No to ja tak miałam z ojcem, tylko on mnie jeszcze na koniec bił – ręką, pasem, kapciem – za to, że nie byłam w stanie zrozumieć, jak mi coś tłumaczy. I u mnie to zdarzało się dość często, bo mama z matmy była nogą totalną, a rodziców nie było stać na opłacanie korepetycji.

Matce zdarzyło się mnie też parę razy uderzyć, choćby za to, że jej zdaniem niedokładnie umyłam zęby, czy za to, że nie bawię się dostatecznie dobrze na własnych urodzinach, ale ona używała tylko ręki. Przestała, jak kiedyś złapałam ją za ręce i powiedziałam, że jeśli dalej będzie mnie bić, ja zacznę jej oddawać.
Ojciec chyba tak po prostu, jak podrosłam.

Ojciec nigdy za nic nie przeprosił, nie tylko za bicie. Obecnie nie utrzymujemy kontaktu.
Do matki co nieco dotarło po wielu latach, gdy zaczęłam z nią na ten temat rozmawiać.

[SteveS]

Napisane przez Swietusia

Raz pojechałam do Czech na deser lodowy. Byłam pierwszy raz w tym państwie. Siedziałam w lokalu w niewielkiej mieścinie. Byli tam też inni ludzie, wśród nich dwóch mężczyzn i chłopiec.
Ów chłopiec kaprysił, jak to dziecko. W pewnym momencie jeden z mężczyzn (strzelam, że ojciec) złapał go, podniósł i w akompaniamencie chłopięcych krzyków wyniósł przed lokal, a potem, na chodniku, zaczął lać. Widziałam, bo akurat siedziałam tak, że widziałam drzwi wyjściowe. Serce mi się ścisnęło, ale nie miałam pojęcia, co zrobić, to się wydarzyło tak nagle, w tych obcych Czechach, nawet nie rozumiałam, co ten mężczyzna mówił do tego dziecka. Nikt wokół nie zareagował. W sumie zawsze chciałam pojechać do Czech, a z pierwszego wyjazdu mam takie smutne wspomnienie. Nigdy w Polsce nie widziałam, żeby dorosły zbił dziecko na ulicy, a mieszkam tu całe życie.

To chyba zależy od miejsca zamieszkania, bo ja widuję tutaj regularnie - i patola, i w miarę "cywilizowani" ludzie. Sąsiadom nad sobą zwracałam uwagę, że ich słyszę i następnym razem zadzwonię na policję.

[brandie]

Od babci raz prawie w twarz (zamachnęła się, ale odskoczyłam), od mamy kilka klapsów i raz pasem mnie okładała, gdy się uwiesiłam na klamce, bo chciałam wyjść na sanki, a nie było śniegu tego dnia - miałam jakieś 5-6 lat.

[khloe]

Napisane przez Pigeons

Ja kojarzę, że za coś tam dostawałam ale nie utkwiło mi to specjalnie w pamięci.

Najbardziej traumatyczne wspomnienie mam z moją mamą w roli głównej. Pomagała mi w lekcjach z matematyki i czegoś tam nie wiedziałam. Ona zniecierpliwiona ciągle wykrzykuje "no ile to będzie!", a ja płaczę i nie potrafię się uspokoić. Najgorsze, że to wszystko słyszały dzieci będące na podwórku i po wszystkim się ze mnie dodatkowo śmiały... Już bym wolała dostać w tyłek i mieć spokój.

Teraz.mi się przypomniało coś.
Nie pamiętam, zeby rodzice mnie bili, ale mama z babcią stosowały wobec mnie i mojego rodzeństwa coś gorszego, co zostało mi do dzisiaj- wyśmiewanie przy innych.

Z rodzeństwem zawsze byliśmy grubi ( z ich winy, nie chce mi się przytaczać wszystkiego) i mama z babcią zawsze nas wyśmiewały z tego powodu- jak gdzieś byliśmy w gościach to oscentacyjnie na cały głos, żeby wszyscy usłyszeli :"musisz tyle jeść? Nie za dużo tego jedzenia?".
Albo do innych rodzicow :"no wy macie szczęście, bo macie chude dzieci, jest wam łatwiej".
Już jako nastolatka słyszałam :" x jest taka chuda, a ty? Zobacz, wystarczy przestać żreć to schudniesz i będziesz ładna.".

Całe moje życie od dzieciństwa mi pokazywano, że chude, to lepsze.
Do dzisiaj dla mnie traumą jest jak muszę wejść na wagę np. u lekarza. Nie przebiorę się też a towarzystwie np.kolezanek, bo się boje oceniania.





Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chimay]

Napisane przez khloe

Teraz.mi się przypomniało coś.
Nie pamiętam, zeby rodzice mnie bili, ale mama z babcią stosowały wobec mnie i mojego rodzeństwa coś gorszego, co zostało mi do dzisiaj- wyśmiewanie przy innych.

Z rodzeństwem zawsze byliśmy grubi ( z ich winy, nie chce mi się przytaczać wszystkiego) i mama z babcią zawsze nas wyśmiewały z tego powodu- jak gdzieś byliśmy w gościach to oscentacyjnie na cały głos, żeby wszyscy usłyszeli :"musisz tyle jeść? Nie za dużo tego jedzenia?".
Albo do innych rodzicow :"no wy macie szczęście, bo macie chude dzieci, jest wam łatwiej".
Już jako nastolatka słyszałam :" x jest taka chuda, a ty? Zobacz, wystarczy przestać żreć to schudniesz i będziesz ładna.".

Całe moje życie od dzieciństwa mi pokazywano, że chude, to lepsze.
Do dzisiaj dla mnie traumą jest jak muszę wejść na wagę np. u lekarza. Nie przebiorę się też a towarzystwie np.kolezanek, bo się boje oceniania.





Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Też doświadczyłam ze strony babci porównywania z innymi dziećmi, które zawsze lepiej się zachowywały, albo coś już potrafiły, czego ja jeszcze nie potrafiłam. O wiele gorsze od dostania po tyłku. Babcia nigdy nie podniosła na mnie ręki czy nawet głosu.

[niemanicka]

Nie wiem, czy takie lepsze jest bicie od porównań... uważałabym z takimi porównaniami. Zreszta przemoc fizyczna, jestem przekonana ze niemal zawsze, występuje razem z przemocą psychiczna. To nie jest tak, ze jedno albo drugie. Zaczyna sie od słów, potem przechodzi w czyn... Dzieci bite tez były/sa krzywdzone psychicznie i emocjonalnie.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk