Psychiatra- cz 3

[pani-jesień]

Napisane przez Anatomia

Nie wiem oczywiście jaka jest twoja sytuacja życiowa, ale moim zdaniem nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń

Moja sytuacja życiowa jest taka, że muszę pracować, bo pieniądze są mi koniecznie potrzebne. Dosłownie kilkanaście dni temu kupiliśmy z narzeczonym mieszkanie i jedna pensja, nawet całkiem niezła, nie wystarczy na spłacanie kredytu. Poza tym samo moje leczenie (psychiatra+leki+psychote rapia) sporo mnie kosztuje - ok. 460 zł miesięcznie. Więc

Siedzę teraz w pracy i ryczeć mi się chce
Strasznie się nad sobą użalam, aż mi wstyd

Ja w tym roku skończyłam 24, w przyszłym będe poprawiać maturę, więc jeśli dostanę się za 1 razem, to pójdę na medycynę w wieku 25 lat. A studia trwają 6 lat+ specjalizacja Co prawda nie wiem jak w praktyce mi się to uda, ale staram się optymistycznie zakładać że jakoś to będzie...

Mój brat w tym roku skończy 22 lata, a w przyszłym roku zamierza zdawać maturę z tego, co potrzebne na AM, bo też będzie startował na medycynę

[koniarka]

Dziewczyny jest tragedia przez weekend mówiłam sobie, że dam sobie radę, nawet miałam lepszy humor.
mam tego dość. Dlaczego zawsze jak zaczyna się coś układać to z wielkim hukiem wszystko inne musi się psuć ??

[KawaMarcepanowa]

a ja dziś się zszokowałam-wlazłam na stronę instytutu parapsychologii zobaczyć czego ciekawego tam uczą.. a tam w kadrze Andrzej
to z czego on ma dyplom?

[maczupikczu]

czesc juz umowilam sie z Andrzejem, bo do mnie drugi raz pisal czy przyjade, to napisalam, ze tak na 12 mam tam byc. napisalam mu ze troche sie boje naszego spotkania bo ja moge sie zrazic do jego bezposrednosci, ale mam stres, ale chyba warto w koncu chce byc zdrowa no nie!
jeszcze nie wiem jak zyc bez exa i jak wywalic go z glowy, ale chyba wszystko jest mozliwe co?
Madlen no ja na pewno cie odwiedze, jeszcze nie wiem kiedy ale ta chwila nastapi
Kawa dlaczego nie dogadasz sie z A.?
ja uznalam, ze lepiej poznac go w realu niz mailowac i sie zrazac. zobacze co po spotkaniu wyniose, nic do stracenia nie mam chyba ze kase tylko

[Madlen__18]

Napisane przez KawaMarcepanowa

a ja dziś się zszokowałam-wlazłam na stronę instytutu parapsychologii zobaczyć czego ciekawego tam uczą.. a tam w kadrze Andrzej
to z czego on ma dyplom?

Ma wiele dyplomów. RTZ wykłada w różnych miejscach, ale spokojnie - jest terapeutą.

[liketoysoldiers]

Witam Was wszystkie kochane
Tak sobie zajrzałam na ten wątek i myślę że piszecie o tym samym A. u którego ja byłam, zresztą chyba pisałam kiedyś Maczupikczu o nim na wątku "Rozstanie z facetem"....

Dziewczyny to jest niesamowity człowiek i ja nigdynie zapomnę spotkania z nim. Owszem- jest bezpośredni, potrafi ochrzanić, postawić "do pionu", zaskakuje, "dokopuje" nawet przez maila,
ale ja nigdy nie zapomnę spotkania z nim.... w jego kuchni, twarzą w twarz przy kawie bez żadnej kozetki itp.
Dla mnie to jest niezwykle ciepły, serdeczny, absolutnie wyjątkowy człowiek, lekarz
Miałam niesamowicie niskie poczucie własnej wartości, za sobą 4 letni związek, mieszkanie z facetem, zerwane zaręczyny i choć każdy mi powtarzał że ten facet nie był mnie wart, dopiero A. mi to pokazał, uświadomił.
Dzięki niemu poczułam się wyjątkowa, poczułam że zasługuje na szczęście, na to by być szczęśliwa. Nigdy mu tego nie zapomnę.

Polecam wszystkim, nie zrażajcie się tą bezpośredniością, dla mnie to nie jest psycholog, to jest PRZYJACIEL który bardzo mi pomógł, trafiłam na jego stronę internet.w chwili gdy naprawdę było ze mną kiepsko. Zawsze będę mu wdzięczna za to że znalazł dla mnie czas na maile, spotkanie, za to że uświadomił mi że jestem piękna i zasługuję na to co najlepsze.

Jeśli piszemy o tym samym człowieku to ODWAGI Dziewczynki
Pozdrawiam

[KawaMarcepanowa]

No chyba piszemy o tym samym, w kapeluszu na stronie głównej
a raz się z nim spotkałaś?

Madlen uff to dobrze, już nie wiedziałam co o tym mam myśleć

maczu - czekam na relację, bo ja sama raz chcę się leczyć a raz nie, jestem skołowana więc mam nadzieję ze napiszesz że warto, nie dogaduję się na razie przez maila, o to mi chodziło.

[maczupikczu]

liketoys tak to ten sam Andrzej
nie wiedzialam, ze trafilas na niego po rozstaniu, bo ja tez po rozstaniu sie rozsypalam i do teraz zmieram swoje rozkruszone szczatki i zebrac nie moge, a na domiar wszystkiego mam kontakt z ex i nie umie i poniekad nie chce go zerwac
KAWA no mnie tezaile od niego troche zrazaja bo jest bezposredni a to boli bo jak by nie bylo prawda o nas boli najbardziej
ja tez raz mam werwe do leczenia, a raz mam wszystko w dupie i tak sie chwieje miedzy soba, boje sie tego spotkania z A. ale "kto nie ryzykuje ten nie ma"
na pewno dam znac jak bylo, juz mam plan jak do niego dojechac dal mi wskazowki, jestem coraz blizej poznania i moze uzdrowienia swojej chorej glowy:P

[KawaMarcepanowa]

a to w końcu odbiera cię z dworca czy masz jechać do gabinetu?
ech ja już nie wiem, mnie taki ochrzan dołuje zamiast motywować, po prostu mam taki a nie inny obraz tego wszystkiego, czekam tylko do obrony a potem też spróbuję się umówić..

[euphoriall]

Tak wychwalacie tego Andrzeja, szkoda, że mam tak daleko do niego.
A on przyjmuje ludzi tylko z określonymi zaburzeniami czy to nie ma znaczenia?

[liketoysoldiers]

Napisane przez KawaMarcepanowa

No chyba piszemy o tym samym, w kapeluszu na stronie głównej
a raz się z nim spotkałaś?

Madlen uff to dobrze, już nie wiedziałam co o tym mam myśleć

maczu - czekam na relację, bo ja sama raz chcę się leczyć a raz nie, jestem skołowana więc mam nadzieję ze napiszesz że warto, nie dogaduję się na razie przez maila, o to mi chodziło.

Taak, w kapeluszu na stronie głównej
tak raz się z nim spotkałam, całe spotkanie trwało jakieś 5 godzin... taki spontan- napisałam maila, odpisał, zgodził się na spotkanie, podał termin i akurat tak wyszło że prosto po pracy do niego pojechałam (w desperacji byłam), muszę mu jakiegoś maila skrobnąć bo miałam napisać co u mnie... i tak się zbieram do tego....
Zero jakiegoś wywyższania się, patrzenia z góry, to jest tak jakbyś rozmawiała z kimś, kogo znasz od podstawówki.

Będzie dobrze

[KawaMarcepanowa]

Napisane przez euphoriall

Tak wychwalacie tego Andrzeja, szkoda, że mam tak daleko do niego.
A on przyjmuje ludzi tylko z określonymi zaburzeniami czy to nie ma znaczenia?

On mi napisał że 90% jego pacjentów to ludzie spoza Wawy więc wiesz, dojazdy chyba są już u niego typowe
myślę że leczy wszystko, przynajmniej nie znalazłam żadnej informacji o konkretnych zaburzeniach... poprawcie mnie jeśli się mylę.
Tylko kurde za nic nie mogę się dowiedzieć ile on bierze za wizyty, pytam się już chyba z setny raz

[liketoysoldiers]

Napisane przez KawaMarcepanowa

a to w końcu odbiera cię z dworca czy masz jechać do gabinetu?
ech ja już nie wiem, mnie taki ochrzan dołuje zamiast motywować, po prostu mam taki a nie inny obraz tego wszystkiego, czekam tylko do obrony a potem też spróbuję się umówić..

Wiesz co ja też dostałam ochrzan, z ironią, że płacze przez takiego "księcia na białym koniu", i myślałam - to ma mi pomóc?
Aż w końcu zaczęłam się z tego śmiać, opowiedział mi na spotkaniu kilka historii, i tą swoją ironią, ale taką z serdecznością, postawił do pionu,

bo spójrzmy prawdzie w oczy - czy pomagają nam, motywują takie ckliwe "zapomnisz, będzie lepiej", "oj jakaś ty biedna, wspólczuje", czy pomaga nam takie użalanie się nad nami, nad sobą...?

mi nie pomagało. . .
I do tego ex chciał wrócić -po raz...3 chyba? I gdyby A. nie uświadomił mi pewnych rzeczy, pewnie głupia naiwna zakompleksiona dziewczynka znów z podkulonym ogonkiem byłaby na zawołanie "księcia".

Każdy jest inny. Z pomocą A., czy bez, wierzę że uda Wam się dziewczyny wyjść z problemów.

[KawaMarcepanowa]

Masz rację, użalanie się nic nie da... szkoda że na niego nie trafiłam jak sama miałam dokładnie te same problemy z facetem co ty i maczu... pewnie bym nie straciła tyle życia na bezsensowne powroty do zwykłego skur....

[Madlen__18]

Napisane przez liketoysoldiers

Witam Was wszystkie kochane
Tak sobie zajrzałam na ten wątek i myślę że piszecie o tym samym A. u którego ja byłam, zresztą chyba pisałam kiedyś Maczupikczu o nim na wątku "Rozstanie z facetem"....

Dziewczyny to jest niesamowity człowiek i ja nigdynie zapomnę spotkania z nim. Owszem- jest bezpośredni, potrafi ochrzanić, postawić "do pionu", zaskakuje, "dokopuje" nawet przez maila,
ale ja nigdy nie zapomnę spotkania z nim.... w jego kuchni, twarzą w twarz przy kawie bez żadnej kozetki itp.
Dla mnie to jest niezwykle ciepły, serdeczny, absolutnie wyjątkowy człowiek, lekarz
Miałam niesamowicie niskie poczucie własnej wartości, za sobą 4 letni związek, mieszkanie z facetem, zerwane zaręczyny i choć każdy mi powtarzał że ten facet nie był mnie wart, dopiero A. mi to pokazał, uświadomił.
Dzięki niemu poczułam się wyjątkowa, poczułam że zasługuje na szczęście, na to by być szczęśliwa. Nigdy mu tego nie zapomnę.

Polecam wszystkim, nie zrażajcie się tą bezpośredniością, dla mnie to nie jest psycholog, to jest PRZYJACIEL który bardzo mi pomógł, trafiłam na jego stronę internet.w chwili gdy naprawdę było ze mną kiepsko. Zawsze będę mu wdzięczna za to że znalazł dla mnie czas na maile, spotkanie, za to że uświadomił mi że jestem piękna i zasługuję na to co najlepsze.

Jeśli piszemy o tym samym człowieku to ODWAGI Dziewczynki
Pozdrawiam

Dziękuję za ten post!
Tak samo to widzę, znam Andrzeja z tej cieplejszej strony mimo , że tylko jako studentka. Pomagał najbliższej mi osobie, stąd mam też takie duże zaufanie.
Dla mnie to "dusza-człowiek" po prostu jest

---------- Dopisano o 14:17 ---------- Poprzedni post napisano o 14:11 ----------

To co w tych spotkaniach jest też niezwykłe to ten "nienormowany czas" można się poczuć na prawdę ważnym.
Moja przyjaciółka była na miejscu jakoś ok 8-9 rano a wróciła do domu o 21 (ostatnim pociągiem do krakowa).
To nie jest terapia typowa, te spotkania mają zupełnie inny wymiar.
Dlatego niektórym wystarczy raz, taki ostry pozytywny kop, pozwala się wyrwać i zacząć walczyć dalej, nawet samemu (jasne, że to też zależy od problemu czy zaburzenia) , bo wie się już w która stronę dalej iść.

A odnośnie rzeczy "paranormalnych" się nie zrażajcie, A. ma różne zainteresowania, ale mimo to nie spotkałam człowieka mocniej stąpającego po ziemi, nawet te pozornie nielogiczne rzeczy umie wytłumaczyć rozumowo.
Zresztą patrzcie na te jego fotki, można się bać takiego człowieka?;]
Chyba nie.

[blueone]

Napisane przez sugarcane

Myślałam cały czas, że choroba nie może fałszować odczuć, że sobie wmawiam, że to myśli, a to uczucia, bałam się, że nie mamy o czym rozmawiać (bzdura, bo zawsze gadamy godzinami), że nam się nie uda, że go zranię, że to nie to, że mnie irytuje, że na pewno to zaczęło się wcześniej, że wszystko się zniszczy, a jednocześnie za nim ogromnie tęskniłam. Mam taki mętlik w głowie, chcę się z tego oczyścić To niemożliwe, że przestałam go kochać, nie chcę być bez niego, ale takie bycie jak jest teraz, z tymi myślami, nas niszczy. Nie chcę go stracić. Tak walczyłam o nasz związek, wpadałam w paranoję kiedy nie odpisywał na jednego smsa, wciąż bałam się, że znajdzie sobie kogoś innego. I co? I nagle mi się odwidziało? Niemożliwe, poza tym chcę z nim być. Tylko nie wyrabiam z tym myśleniem. Ono ciągle znajduje kontrargumenty, a może tak, a może to, a może ty wszystko sobie uroiłaś? W ogóle nie mogę znaleźć sobie miejsca, nie chcę się z nikim widzieć, nie chcę być sama Nie mam pojęcia co robić..
Czuję się tak, jak miałam lęki przed ciążą. Że "czułam" wszystkie objawy, byłam pewna, że to mi zniszczy życie, nie było chwili spokoju. Teraz jest dokładnie tak samo. Tak jakbym bała się TŻ, bała się przyjaciół, że nawet to nie jest dla mnie radością. A w sobotę było tak jak dawniej..
Te dwa tygodnie temu a teraz to jak niebo a ziemia. Zrozumcie, że w poniedziałek dwa tygodnie temu patrzyłam się na TŻ z uwielbieniem i odczuwałam jego brak po paru godzinach, zasypiałam po jego telefonie, nie mogłam doczekać się spotkania. Był jedyną pewną osobą w moim życiu, której ja chciałam, która była ze mną. Dla niego chciałam wstawać, ubierać się, myć, malować. I nagle ten lęk mi to zabrał. I znów, kiedy to piszę, boję się, że to nie lęk, ale tak jest naprawdę. Chcę się tego pozbyć, jestem na skraju załamania. Jakby cała radość została mi odebrana, niszczyło się to, co tak starannie pielęgnowałam.
Przepraszam, ale nie mam komu o tym powiedzieć..

boże, mam to samo

jednak spotkaliśmy się, powiedział ze będzie czekał przez ten czas jak wyjadę na terapię, żebyśmy spróbowali jeszcze raz po powrocie...cieszę się niesamowicie a jednocześnie nagle powróciły te myśli, że może moje kochanie go to objaw uzależnienia, że nie potrafię być sama i ze jak stanę na nogi po terapii to okaże się to fikcją...? te cholerne myśli, czasami mam wrażenie że zwariuję.

jednocześnie cieszę się, że wyjeżdzam, ze może wreszcie sie od tego uwolnię, złapię dystans, zacznę patrzeć na sytuację innym okiem...jednak męczy mnie to co o czym napisałam powyżej...

[Anatomia]

Dziewczyny, a ja postanowiłam poszukać jakiejś pracy. Ale kompletnie nie wiem od czego zacząć, jak się za to szukanie zabrać. Na samą myśl robi mi się słabo ze strachu

[Madlen__18]

Blueone: spokojnie, ad Tż to wszystko ci się zweryfikuje po terapii, kiedy się oczyścisz z negatywów i zaczniesz patrzeć szerzej. Cięzko teraz powiedzieć cokolwiek, bo masz mało realny obraz.
Nie rozdrapujcie tego, dziewczynki. Najgorsze co można zrobic to ulegać myślom i podążać za nimi.
W sytuacji kiedy czujecie, że mechanizm się "rozkręca" róbcie cokolwiek, co was zajmie i odwróci uwagę.
Jeśli chodzi o jakiś przymus czynnościowy : byle tylko tego nie zrobić, jeśli o same myśli : byle zacząć myśleć o czymś innym.
To trudne, ale możliwe.

---------- Dopisano o 14:41 ---------- Poprzedni post napisano o 14:36 ----------

Napisane przez Anatomia

Dziewczyny, a ja postanowiłam poszukać jakiejś pracy. Ale kompletnie nie wiem od czego zacząć, jak się za to szukanie zabrać. Na samą myśl robi mi się słabo ze strachu

Napisać dobre CV i list motywacyjny. A najlepiej zastanowić się spokojnie: pod jakim kątem szukasz pracy?? Co chcesz robić?

A ja już zebrałam dokumenty ad praktyk (pytanie do was, ubiegałyście się kiedyś o płatny staż?? na jakich zasadach się to odbywa??) i muszę teraz podpisać umowę.. a 1 lipca idę.
Wiem już, że będę tam w godzinach od 8-14 więc nie będzie mnie wtedy tutaj. Jak wrócę będę wam pisać.
Boję się ciut ciut (ale nie ludzi, czy klimatu szpitala, tam się czuję jak w domu niemal) tylko jak wiadomo chciałabym być pozytywnie przyjęta. Pomóc tym ludziom i pobyć jak najbliżej
No i szalenie mnie ciekawi, jakie będą moje obowiązki. Teoretycznie muszę poprowadzić jakieś zajęcia, np sesję grupy terapeutycznej - SAMA, to jest wymóg zaliczenia praktyki.

[KawaMarcepanowa]

Madlen ja co prawda w innej dziedzinie z tym stażem, ale wyglądało to tak że trzeba zapytać się instytucji gdzie chcesz odbyć staż czy jest taka możliwość, jeżeli się zgodzą to piszesz oficjalne pismo o pozwolenie itp, wyznaczają ci termin. Jak ktoś jest zarejestrowany w UP to pozwolenie z tej instytucji zanosi się do UP.

[Madlen__18]

Jest taka możliwość, jeśli się sprawdzę na praktykach, bo mnie na starcie pytali czy wolontariat czy staż - to są moje pierwsze praktyki więc 100 godzin wolontariatu (miesiąc) a potem ew zmiana i staż. Nie wiem nawet jakie to są pieniązki, nie to mnie najbardziej interesuje.
Cieszę się że udało mi się załatwić akurat takie praktyki, najbardziej chciałam oddział właśnie.

Troszkę mi to czasowo koliduje z pisaniem pracy dyplomowej, ale będę 2 godziny wcześniej w domu, wtedy popiszę.
Nic to, że nie wiem jak to zrealizuję - wiem, że w budynku winda, także tutaj super - pozostaje kwestia powrotu do domu.
Ale jakbym miała najpierw myśleć a potem robić to nic bym nie robiła, także jakoś to będzie
Nie jestem w UP, bo jestem na rencie socjalnej jak na razie.

[Anatomia]

Napisane przez Madlen__18

Napisać dobre CV i list motywacyjny. A najlepiej zastanowić się spokojnie: pod jakim kątem szukasz pracy?? Co chcesz robić?

Moje CV będzie dość żałosne Nie mam żadnego doświadczenia...
A co bym chciałą robić...sama nie wiem, mam wrażenie że nie nadaję się do niczego, nic nie umiem... Serio. Marzy mi się jakaś praca związana z pomaganiem ludziom, tylko bez odpowiedniego wykształcenia nic takiego robić nie mogę. Ech...

[euphoriall]

Napisane przez Anatomia

Moje CV będzie dość żałosne Nie mam żadnego doświadczenia...
A co bym chciałą robić...sama nie wiem, mam wrażenie że nie nadaję się do niczego, nic nie umiem... Serio. Marzy mi się jakaś praca związana z pomaganiem ludziom, tylko bez odpowiedniego wykształcenia nic takiego robić nie mogę. Ech...

Każdy kiedyś zaczynał/nie miał doświadczenia, to nie jest żałosne, to normalne.
Może zarejestruj się w Urzędzie pracy? Albo szukaj po portalach na własną rękę.

[KawaMarcepanowa]

Żałosne to jest to że teraz wszyscy chcą doświadczenia, a jak ktoś chce je zdobyć to są wielkie trudności i rozmowy kwalifikacyjne do harowania za darmo.

[euphoriall]

Napisane przez KawaMarcepanowa

Żałosne to jest to że teraz wszyscy chcą doświadczenia, a jak ktoś chce je zdobyć to są wielkie trudności i rozmowy kwalifikacyjne do harowania za darmo.

A to swoją drogą.
Znaj 3 języki, miej rok doświadczenia na podobnym stanowisku, skończ wyższe studia. No i wiek z wyglądem powinien też być odpowiedni.

[KawaMarcepanowa]

wiesz, nawet 3 język i rok doświadczenia to na niektórych stanowiskach mało...
tak jak w tych ogłoszeniach na sekretarkę, wymogi "o ładnej aparycji"

[maczupikczu]

Kawa nie bylam pewna czym przyjade wiec napisal mi czym mam z dworca pks i pkp do niego dotrzec
juz wiem, ze jednak jade pociagiem po 7 rano i na miejscu bede okolice 11 tak ze godzinke bede miala, zeby dostac sie do niego w tym wielkim nie znanym mi miescie
boje sie jak cholera o czym bedziemy gadac, czy mi pomoze[bo czuje ze nic nie jest w stanie mi pomoc zapomniec ex i nabrac checi do zycia], boje sie ze mnie nie zrozumie ze zacznie sie drzec co ja ma za problem, ze sie porycze a on bedzie patrzyl jak na idiotke, boje sie skonfrontowania z A., ale sama sobie juz nie radze, mam mega lek w sobie
jutro moj pierwszy dzien w wawce

[Anatomia]

Dokładnie, te ogromne wymogi pracodawców mnie przerażają. Mam wrażenie że nigdy im nie sprostam
Dzięki dziewczyny za wsparcie

[KawaMarcepanowa]

mhm maczu no to życzę powodzenia, drzeć się nie zacznie z tego co dziewczyny mówią, więc wiesz, trzymaj się i koniecznie napisz jak było, czekam na sprawozdanie oczywiście bez szczegółów tylko ogólne wrażenia
Anatomia - no mnie tak samo to wszystko przeraża, ja mam wrażenie że nie jestem gotowa na "dorosłe" życie mimo że już praktycznie skończyłam studia i w domu nie wypada siedzieć... u mnie dużo osób z roku ma pokończone po parę praktyk, pracę za granicą a ja co, nie potrafię nawet się skoncentrować żeby się uczyć do magisterki, to wszystko mnie przerasta

[Madlen__18]

Będzie dobrze maczupikczu!
( i tutaj to nie pusty frazes, zaufaj mi)

Z tym doświadczeniem to masakra faktycznie....jak się mają gdziekolwiek zatrudnić to od razu z doświadczeniem, a niby jak je zdobyć;/
Anatomia: z tym pomaganiem to zawsze można zacząć od wolontariatu w mopsie czy w domu dziecka, tam wolontariusz zawsze potrzebny, przyjaciółka się ostatnio tego podjęła. Ja też o tym myślałam, ale to by było ciężkie ze względu na to, że dzieci są bardzoooo żywe

[marmoladella]

Cześć, dziewczyny.

Śledzę ten wątek od dawna. Do tej pory brakowało mi odwagi by się odezwać, a i nie bardzo wiem, jak miałabym posklejać zdania, o czym pisać skoro jest tego wiele, a jednocześnie w mojej głowie pojawia się pustka, gdy zasiadam do klawiatury.
Wiem, że potrzebuję pomocy, choć może się mylę, może jestem jedynie trefnym modelem podczłowieka, który sam jest winien temu w jakim położeniu się znalazł.

Mam dwadzieścia lat, nie mam nawet matury i daleko mi do niej. Przestałam chodzić do szkoły mając szesnaście lat. Powód? Lęk silny na tyle, że długo nie byłam w stanie wychodzić z domu. Zanim doszło do mojego załamania, regularnie chodziłam do psychologa, u którego nie czułam się dobrze i który uznał, że jestem całkowicie zdrowa, choć mówiłam, że mam co do tego spore wątpliwości, podejrzewałam u siebie depresję.

Na dzień dzisiejszy mam za sobą kilka wizyt u psychiatry, do którego przestałam przychodzić, bo znów mam problem z wyjściem z domu. Poza tym wstydzę się tam wrócić, po miesięcznej nieobecności. Jeśli chodzi o diagnozę, to na razie nie usłyszałam nic konkretniejszego niż „zaburzenia lękowe”.

Oprócz lęków męczą mnie urojenia. Nachodzą mnie gwałtowne, brutalne i niespodziewane wyobrażenia przeraźliwych krzyków, czasem płaczu. Najgorzej jest w nocy, choć ostatnio jest tego mniej mimo, że nie biorę leków. Kazałam im się wynosić, może dlatego dały mi trochę spokoju.
Parę miesięcy temu byłam święcie przekonana, że jestem demonem, w lustrze widziałam demona.

Osiągnięć zero, więc motywacji brak.
Gdybym nie czuła głodu, raczej nie wstawałabym z łóżka.
Stoję w miejscu, nie czuję się człowiekiem i wolałabym umrzeć.