żałuję, że mam dziecko

[Olenka_16]

Napisane przez Ratunk_u

Nie wiem, czemu tak wiele osób myśli, że to prowokacja... Że co, za bardzo stereotypowo? No cóż, stereotypy się zdarzają...

Wiele osób pisze też, że potem nie nawiążę z dzieckiem bliskości emocjonalnej, że mi to wypomni... Nie zauważacie, że jest mi obojętne? Niestety, ale taka jest prawda...
Czy jest bardzo nieszczęśliwe...?Uważam, że babcia świetnie je wychowuje, niczego mu nie brakuje... Bardziej na pewno bym je unieszczęśliwiła, gdyby było ze mną i okazywałabym mu niechęć, którą ciężko jest powstrzymać.. Albo jeszcze bardziej się boję, że krzyczałabym na nie, itd.
Na pewno w tej chwili dziecko zbudowało silną więź z babcią i nie czuje się opuszczone.

Jedna z dziewczyn napisała, że studiuje, jest aktywna, leczy się hormonalnie by mieć wymarzone dziecko.. Ja też kiedyś marzyłam, więc po co się wymądrzasz, skoro nie wiesz czy Ciebie to też nie spotka?

Oczywiście zdawałam sobie sprawę, że do dziecka trzeba wstawać w nocy, ale nigdy nie pomyślałabym, że chroniczne niewyspanie jest takie straszne...

Jak czytam Twoje posty to aż się we mnie coś buzuje sory ale to co czytam nie mieści mi się w głowie.takie jest moje zdanie.

[asia1010]

To sie spełniaj, nikt Ci tego nie zabroni. Zostaw dziecko skoro nie nadajesz sie na bycie matka. Kiedyś jak już będziesz stara i siwa i nie będziesz miała sil żeby nogą ruszyć w podróż czy do dalszej kariery, i wtedy gdy zostaniesz całkiem sama i nie będziesz miała sil sobie herbatę zrobic wtedy zrozumiesz jak sie Twoje dziecko Tobą nie zajmie i napisze na forum "żałuję że mam stara matkę" bo sie nią muszę opiekować. Wtedy sie rolę odwrócą. Życzę Ci żeby tak nie było. A szczęście dziecka jest najważniejsze a tutaj widzę egoizm. Nawet psa sie tak nie traktuje jak Ty swoje dziecko. To jest cześć Ciebie i powinna to być najważniejsza osoba w Twoim życiu. Ona powinna mieć w Tobie wsparcie przez całe życie a Ty w niej kiedyś w przyszłości. Bo kariera przyleciele czy podróże to jest ulotne pojawia sie i znika a miłość dziecka jest trwał.

[Kredzia_]

To po co zachodziłaś w ciąże skoro tak nie lubisz dzieci? Bo koleżanki mówiły "jakie to fajne"?

Ciekawa jestem czy byłabyś wstanie za kilka lat powiedzieć swojemu dziecku w oczy, że żałujesz dnia, w którym ono się poczęło.

Ciekawe co zrobisz jak będziesz już stara babą, u swego boku nie będziesz miała nikogo prócz odwiedzin dziecka. I wtedy też będziesz żałować, że je masz?

No z reguły kobiety decydują się na ciąże po ukończeniu owej kariery, więc skąd u Ciebie ten pośpiech, skoro teraz marudzisz, że mało masz czasu?
Twoje dziecko ma dwa lata w czym problem, kupić mu zabawkę o której marzy? Wiesz jaka to radocha dla takiego malca? Masz cały dzień z głowy.

Co do użerania się z dzieckiem. Jak go sobie wychowałaś to tak teraz masz.

Wieczne karmienie przewijanie ... Chyba tych czynności nie wykonujesz co pół godziny?

Hałas ... Jak wspomniałam, kup dziecku coś co go zainteresuje, zachwyci, i będzie cisza i spokój. Dziecko usiądzie i masz dobre 3h z głowy, bo będzie zajęte sobą.

Oczywiście, że można podróżować w ciekawe miejsca z dzieckiem. Nie rozumiem w czym ono niby przeszkadza?

Hobby możesz zacząć uprawiać z dzieckiem, zachęcać go do wspólnych zabaw na podwórku, biegania, jeżdżenia na rowerze...

I utrata figury.
Większość kobiet przed zajściem w ciąże rok wcześniej zaczyna dbać o swoją figurę, brać pod uwagę co je itp. Większość kobiet mi znana.
Tak samo w czasie ciąży. Mało jest to ośrodków, w których są realizowane ćwiczenia dla kobiet?



Przepraszam ale nie mogłam się powstrzymać.
Mam 18 lat i z miłą checią lubię opiekować się tymi mały szkrabami.
W wieku 16 lat całe dwa miesiące podczas wakacji od 8-16 siedziałam z kilkunastomiesięcznym dzieckiem i nie uważam, że ten czas był stracony.

[Olenka_16]

Kredzia-ja kocham małe dzieci!!!!

a dziewczyny mają rację co do tej starości młodość nie wieczność starość nie radość jeszcze kiedyś zatęsknisz za dzieckiem..a wtedy ono nie będzie chciało Cię znać..

[sweet_vintage]

Pomijając fakt czy to jest prowokacja czy nie.... Czy Wy naprawdę nie bierzecie nawet pod uwagę tego, że niektórych macierzyństwo może przerosnąć?

Kobietom się wpaja, że muszą poświęcić się dziecku z uśmiechem na ustach i uważam, że robi się to bardzo niesłusznie! Myślę, że gdyby właśnie nie było tego ciśnienia na wielkie oddanie się dziecku "bo tak trzeba" , a w innym wypadku jest się wstrętną egoistką, to teraz wiele dziewczyn nie czekałoby z zajściem w ciąże tak długo albo nawet nie rezygnowałoby z tego....

Prawda jest taka, że wychowywanie dziecka to jedna, wielka tyra i jeśli ktoś temu przeczy to albo mydli oczy albo ma po prostu dziecko aniołka (mam 16 miesięczną siostrę więc jestem na bieżąco w tych sprawach choć sama nie jestem jeszcze matką). Moja mama jest właśnie typową matką, która poświęciłaby wszystko dla dziecka i ja to bardzo doceniam i podziwiam, ale wiem, że sama nie dałabym tak rady. Po powrocie z pracy jest dziecko, które ma mnóstwo energii więc biega, krzyczy domaga się nieustannej uwagi - takie są dzieci, to normalne. Ale jeśli ktoś przy tym jest nieustannie niewyspany, zmęczony po pracy to może nie mieć już po prostu siły na noszenie, ganianie za dzieckiem żeby nie ściągnęło sobie czegoś na głowę, nie uderzyło, zjadło itp i naprawdę na własne zainteresowania nie starcza czasu. Ostatnio moja mama chwaliła się, że moja siostra miała dobry dzień i mama mogła przy niej zjeść kanapkę i przejrzeć gazetę....przez cały dzień. a to po prostu bardzo energiczne dziecko, które wymaga wiele uwagi - takie też istnieją.

Nie dziwię się więc, że są dziewczyny, które nie umieją się tak poświęcić, a czują ogromną presję, a co za tym idzie pojawia się u nich frustracja i nawet niechęć do dziecka...

[Kredzia_]

Napisane przez sweet_vintage

Pomijając fakt czy to jest prowokacja czy nie.... Czy Wy naprawdę nie bierzecie nawet pod uwagę tego, że niektórych macierzyństwo może przerosnąć?

Kobietom się wpaja, że muszą poświęcić się dziecku z uśmiechem na ustach i uważam, że robi się to bardzo niesłusznie! Myślę, że gdyby właśnie nie było tego ciśnienia na wielkie oddanie się dziecku "bo tak trzeba" , a w innym wypadku jest się wstrętną egoistką, to teraz wiele dziewczyn nie czekałoby z zajściem w ciąże tak długo albo nawet nie rezygnowałoby z tego....

Prawda jest taka, że wychowywanie dziecka to jedna, wielka tyra i jeśli ktoś temu przeczy to albo mydli oczy albo ma po prostu dziecko aniołka (mam 16 miesięczną siostrę więc jestem na bieżąco w tych sprawach choć sama nie jestem jeszcze matką). Moja mama jest właśnie typową matką, która poświęciłaby wszystko dla dziecka i ja to bardzo doceniam i podziwiam, ale wiem, że sama nie dałabym tak rady. Po powrocie z pracy jest dziecko, które ma mnóstwo energii więc biega, krzyczy domaga się nieustannej uwagi - takie są dzieci, to normalne. Ale jeśli ktoś przy tym jest nieustannie niewyspany, zmęczony po pracy to może nie mieć już po prostu siły na noszenie, ganianie za dzieckiem żeby nie ściągnęło sobie czegoś na głowę, nie uderzyło, zjadło itp i naprawdę na własne zainteresowania nie starcza czasu. Ostatnio moja mama chwaliła się, że moja siostra miała dobry dzień i mama mogła przy niej zjeść kanapkę i przejrzeć gazetę....przez cały dzień. a to po prostu bardzo energiczne dziecko, które wymaga wiele uwagi - takie też istnieją.

Nie dziwię się więc, że są dziewczyny, które nie umieją się tak poświęcić, a czują ogromną presję, a co za tym idzie pojawia się u nich frustracja i nawet niechęć do dziecka...

Prawda jest taka, że z reguły u mądrych kobiet ciąża jest czymś przewidzianym i zaplanowanym. A co za tym idzie? Wiele rozmów na ten temat, gdybań a co by było gdyby ... rozważań za i przeciw, zapewnienia ze str męża i rodziny, że jeśli będę potrzebowała pomocy to takową dostanę. I w końcu podjęcia trudnej decyzji, która będzie miała duży wpływ na naszą przyszłość.

[***luna]

Napisane przez sweet_vintage

Pomijając fakt czy to jest prowokacja czy nie.... Czy Wy naprawdę nie bierzecie nawet pod uwagę tego, że niektórych macierzyństwo może przerosnąć?

Kobietom się wpaja, że muszą poświęcić się dziecku z uśmiechem na ustach i uważam, że robi się to bardzo niesłusznie! Myślę, że gdyby właśnie nie było tego ciśnienia na wielkie oddanie się dziecku "bo tak trzeba" , a w innym wypadku jest się wstrętną egoistką, to teraz wiele dziewczyn nie czekałoby z zajściem w ciąże tak długo albo nawet nie rezygnowałoby z tego....

Prawda jest taka, że wychowywanie dziecka to jedna, wielka tyra i jeśli ktoś temu przeczy to albo mydli oczy albo ma po prostu dziecko aniołka (mam 16 miesięczną siostrę więc jestem na bieżąco w tych sprawach choć sama nie jestem jeszcze matką). Moja mama jest właśnie typową matką, która poświęciłaby wszystko dla dziecka i ja to bardzo doceniam i podziwiam, ale wiem, że sama nie dałabym tak rady. Po powrocie z pracy jest dziecko, które ma mnóstwo energii więc biega, krzyczy domaga się nieustannej uwagi - takie są dzieci, to normalne. Ale jeśli ktoś przy tym jest nieustannie niewyspany, zmęczony po pracy to może nie mieć już po prostu siły na noszenie, ganianie za dzieckiem żeby nie ściągnęło sobie czegoś na głowę, nie uderzyło, zjadło itp i naprawdę na własne zainteresowania nie starcza czasu. Ostatnio moja mama chwaliła się, że moja siostra miała dobry dzień i mama mogła przy niej zjeść kanapkę i przejrzeć gazetę....przez cały dzień. a to po prostu bardzo energiczne dziecko, które wymaga wiele uwagi - takie też istnieją.

Nie dziwię się więc, że są dziewczyny, które nie umieją się tak poświęcić, a czują ogromną presję, a co za tym idzie pojawia się u nich frustracja i nawet niechęć do dziecka...

Pomijając kwestię prowokacji.
To nie chodzi o zmęczenie, frustrację, rozczarowanie.
Chodzi o to, że autorka wątku zaprezentowała swoją sytuację, z której można wywnioskować:
ma męża, który jej nie wspiera i generalnie kiepski jest
jest głęboko nieszczęśliwa
bo ma dziecko, które stoi na przeszkodzie rozwojowi jej kariery, ale którego nie wychowuje (niby jak dziecko, którym się nie zajmuje może jej w czymkolwiek przeszkadzać)

Istnieje podejrzenie, że cierpi na depresję poporodową i ma w nosie pomoc jakąkolwiek





Mam dójkę dzieci i wiem jak może być ciężko. Wiem też, że osoba dojrzała i stabilna psychicznie nie pisałaby tak wybiórczo i tak sprzecznych ze sobą rzeczy.

[sweet_vintage]

Kredzia, uwierz mi, że gdybania co by było gdyby są niczym w porównaniu do codziennej rzeczywistości. Zapewne przekonasz się o tym jak będziesz miała do czynienia z dzieckiem.

Mogę się tylko domyślać, że autorka przechodzi głęboki kryzys - jednocześnie nie chce się poświęcić dziecku i pewnie czuje się rozdarta bo wie, że powinna zrobić inaczej. Mogę sobie tylko wyobrażać przez co przechodzi, ale szczerze mówiąc nie wiem co można poradzić w takiej sytuacji. Ogólnie bardzo przykra sprawa.

[Narsha]

Osoba dorosła i dojrzała ma świadomość tego, że za popełnione błędy ponosi się konsekwencje. Czym większy błąd tym większe konsekwencje. Nawet jeżeli nie miało się pojęcia, że nasza decyzja jest błędna i okazało się to dopiero po jakimś czasie to osoba dorosła powinna stawić temu czoło, a nie użalać się nad sobą.

[TmargoT]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;25406068] a właściwie co ma do tego policja?[/QUOTE]
jej zasranym obowiązkiem jest opiekowac się dziećmi,lub oddać pod opiekę osobie dorosłej.
zawsze można taką pania sprawdzić,czy dobrze zajmuje się dziećmi,czy nie są głodzone i to co pisze jest prawdą.nikt nie jest bezkarny

[monius9]

Napisane przez abraxas2871

czytałaś nieuważnie - autorka wyraźnie napisała, że w momencie decyzji NIE BYŁA ŚWIADOMA, że będzie miała takie problemy! Jakby wiedziała to by się nie zdecydowała. Ale niestety nie udało jej się tego przewidzieć. Brak wyobraźni? Nie sądzę, mówiąc szczerze niewiele kobiet wyobraziłoby sobie taki rozwój sytuacji. Przy tak powszechnie wpajanym nam przeonaniu, że dla kobiety naturalne jest być matką itp...

to ja tylko dopiszę, że jak ktoś myślał, że dziecko nie przeszkodzi mu w żadnym stopniu w zasuwaniu na wielbłądach po pustyni, to za głupotę się płaci

[inc0rrect]

Napisane przez Ratunk_u

Uważam, że dziecko zrujnowało mi życie. Nienawidzę się nim zajmować. Nigdy nie lubiłam dzieci, ale posłuchałam namów innych: "ja urodzisz, to pokochasz", itp. Ciążę znosiłam strasznie, ciągle wymiotowałam, żadne leki nie pomagały, dwa razy leżałam w szpitalu. Gdy się urodziło, było już w ogóle strasznie-nieprzespane noce, śmierdzące kupi, ciągły płacz, całodzienne przygotowywanie pokarmów. "Uśmiech dziecka" nie jest żadną nagrodą. Kocham synka na swój sposób, nie dałabym mu zrobić krzywdy, ale nie potrafię się nim zajmować i być matką. Teraz ma 2 lata i zajmuje się nim teściowa, ja nie daję rady. Gdy miał 3 miesiące specjalnie poszłam do pracy, by się nim nie zajmować. Mąż uważa, że miejsce kobiety jest przy dziecku, w ogóle mnie od początku nie rozumiał. Jego rodzina mnie piętnuje, za to że jestem złą matką. Ktoś zaproponował mi terapię na depresję poporodową, ale ja nie chcę się leczyć. Uważam, że otworzyłam oczy na świat! Oto minusy dziecka:
-nie można się rozwijać, uczyć, itp. bo dziecko zajmuje prawie cały wolny czas
-nie można efektywnie robić kariery, gdy po przyjściu do domu musimy się użerać z dzieckiem; wszystkiego się odechciewa
-wieczne karmienie, przewijanie, brak wolnego czasu
-hałas
-nie można wziąć dziecka w ciekawą podróż; oczywiście nie mówię tu o 5-gwiazdkowych hotelach w Tunezji, ale np. o wyprawie na wielbłądach przez pustynię
-brak czasu na własne hobby
-utrata figury
Oczywiście są też i plusy, ale jak dla mnie nie przeważają zupełnie nad minusami. Zależy co kto lubi, ale sądzę, że osoby, które tak się rozpływają nad tym jakie to cudowne jest wychowywanie dzieci, są ludźmi schematycznymi, prostymi, takimi którzy nie doświadczyli w życiu nic ciekawego, więc atrakcją jest dla nich wyżynający się ząbek, czy "śliczna , zdrowa kupka". Mam jedno życie i nie stracę go. Popełniłam błąd, ale nie zamierzam za niego pokutować do końca swoich dni. Dzięki Bogu, że mam tą teściową, bo sama nigdy nie zajęłabym się dzieckiem, ani też nie oddałabym do adopcji bo tak jak wspomniałam mam do synka JAKIEŚ uczucia.
Z tego co zauważyłam w internecie, są kobiety takie jak ja i wcale nie jest ich tak mało. Dlaczego nie mamy swojego forum, itp.? Znalazłam jedno forum o osobach bezdzietnych z wyboru, ale to nie to samo. Ja chciałam mieć dziecko, planowałam ciążę, ale popełniłam błąd i jestem z tego powodu załamana. Chciałabym aby kobiety w sytuacji takiej jak moja znalazły podobne osoby. Myślę o zorganizowaniu jakiejś realnej grupy wsparcia, gdzie nikt nie będzie nikomu na siłę wpajał, że jesteśmy pomylone, tylko nawzajem nauczymy się z tym wszystkim żyć i będziemy miały się komu wygadać. Jestem z Wrocławia i miło byłoby się spotkać w większym gronie i porozmawiać o tym wszystkim. Jeżeli jesteś zainteresowana śmiało pisz na priv do mnie. A osoby uwielbiające kupki, kaszki, pieluchy i płacz proszę o nie wypisywanie złośliwych, agresywnych komentarzy.

najprościej za swoją klęskę życiową/ nieudane życie obarczyć dziecko.

Najlepiej zrobisz jak pójdziesz do psychologa, bo może nie jesteś zła (egoistka, nieodpowiedzialna) a po prostu chora, to co pogrubiłam -ewidentnie masz cos problemy ze swoim życiem, ale nie odgrywaj się na dziecku, bo to że nie masz w życiu atrakcji i polotów to nie jego wina. To że na swojego męża, na siebie i na wszystkich ludzi w ogół bez wyjątku patrzysz negatywnie, jak na nieudaczników świadczy że masz problemy psychiczne.


czy zdrowy człowiek wypowada się o ludziach tak jak TY?

[sweet_vintage]

monius9, tutaj się zgadzam zdecydowanie...

[Kredzia_]

Napisane przez sweet_vintage

Kredzia, uwierz mi, że gdybania co by było gdyby są niczym w porównaniu do codziennej rzeczywistości. Zapewne przekonasz się o tym jak będziesz miała do czynienia z dzieckiem.

Mogę się tylko domyślać, że autorka przechodzi głęboki kryzys - jednocześnie nie chce się poświęcić dziecku i pewnie czuje się rozdarta bo wie, że powinna zrobić inaczej. Mogę sobie tylko wyobrażać przez co przechodzi, ale szczerze mówiąc nie wiem co można poradzić w takiej sytuacji. Ogólnie bardzo przykra sprawa.

Miałam do czynienia z dzieckiem i to nie jednym. I nie tylko ze swojej rodziny ale również z dziećmi sąsiadów. Chyba, że masz na myśli własne dziecko.
Tat, to prawda, że gdybanie nijak ma się do rzeczywistości. Ale dzięki temu jesteśmy prawie pewne, że z większości problemami damy sobie radę. Bynajmniej tak mi się wydaję.

---------- Dopisano o 22:51 ---------- Poprzedni post napisano o 22:49 ----------

Napisane przez Narsha

Osoba dorosła i dojrzała ma świadomość tego, że za popełnione błędy ponosi się konsekwencje. Czym większy błąd tym większe konsekwencje. Nawet jeżeli nie miało się pojęcia, że nasza decyzja jest błędna i okazało się to dopiero po jakimś czasie to osoba dorosła powinna stawić temu czoło, a nie użalać się nad sobą.

Zgadzam się w 100%!

[Ratunk_u]

Do Joline: Jak możesz mi zadawać takie pytania nie znając mnie? Więc Ci powiem-lista książek, które przeczytałam jest bardzo długa i zapewne obejmuje więcej tytułów, niż widziałaś na oczy, mówię w językach angielskim, włoskim, suahili i trochę po arabsku, studia-niestety przerwane z powodu b. ciężkiej ciąży, zawód-własna działalność (w dodatku w b. ciekawej branży), zarobki-grubo powyżej średniej krajowej. Chcesz coś dodać?
A do niektórych, którzy pytali w czym problem, skoro babcia wychowuje dziecko a ja mam dużo czasu dla siebie:
Problem nr 1-presja społeczeństwa
Problem nr 2-wewnętrzne poczucie winy wobec dziecka, od którego jednak silniejsza jest moja wola wolnego życia, jednak coś zaprząta moje myśli

[sweet_vintage]

O języku suahili była dziś mowa w Dzień Dobry TVN i coś mi się wydaje, że oglądałyśmy ten sam program...

[inc0rrect]

Napisane przez Ratunk_u

Do Joline: Jak możesz mi zadawać takie pytania nie znając mnie? Więc Ci powiem-lista książek, które przeczytałam jest bardzo długa i zapewne obejmuje więcej tytułów, niż widziałaś na oczy, mówię w językach angielskim, włoskim, suahili i trochę po arabsku, studia-niestety przerwane z powodu b. ciężkiej ciąży, zawód-własna działalność (w dodatku w b. ciekawej branży), zarobki-grubo powyżej średniej krajowej. Chcesz coś dodać?
A do niektórych, którzy pytali w czym problem, skoro babcia wychowuje dziecko a ja mam dużo czasu dla siebie:
Problem nr 1-presja społeczeństwa
Problem nr 2-wewnętrzne poczucie winy wobec dziecka, od którego jednak silniejsza jest moja wola wolnego życia, jednak coś zaprząta moje myśli

zagięłaś wszystkich swoją wspaniałością, więc zapewne wszystkich "zatkało" i nic nie dodamy

daję kolejny przykład jak traktujesz ludzi

wybierz się do psychologa, powiedz mu że odczuwasz presje spoleczne itd, niech się zamie Tobą specjalista

[sweet_vintage]

I ciekawa jestem co to za bardzo ciekawa branża Może publikowanie fantastycznych powieści obyczajowych z dramatyczną nutka?

[Kredzia_]

Hmmm dla mnie wydaje się być logiczne, skoro studiuje, chcę dziecka już teraz to przerywam studia, robię rok przerwy i na nie później wracam.
Oczywiście mogłaś nie przewidzieć, że tak ciężko będziesz znosić ciąże
ale sam fakt, ciąża studia.
Chyba nie myślałaś, że dasz rade sprostać tym dwóm zadaniom, nie przemęczając się, wysypiając ?
No proszę Cię ...

[Ratunk_u]

TmargoT chyba sama jesteś głodzona i masz problem z czytaniem ze zrozumieniem, lub Twoja bezczelność nie zna granic. Nie mam zamiaru Ci się tłumaczyć(bo kim Ty właściwie jesteś) ale jak możesz mówić, że głodzę dziecko??? Obyś Ty miała tyle po 20 latach pracy co ma moje dziecko w wieku 2 lat Napisałam, że nie potrafię zajmować się dzieckiem, a nie że się nad nim znęcam

[Aninek]

Napisane przez Ratunk_u

TmargoT chyba sama jesteś głodzona i masz problem z czytaniem ze zrozumieniem, lub Twoja bezczelność nie zna granic. Nie mam zamiaru Ci się tłumaczyć(bo kim Ty właściwie jesteś) ale jak możesz mówić, że głodzę dziecko??? Obyś Ty miała tyle po 20 latach pracy co ma moje dziecko w wieku 2 lat Napisałam, że nie potrafię zajmować się dzieckiem, a nie że się nad nim znęcam

Eee ale nikt nie napisał,że głodzisz więc to raczej Tobie polecam czytanie ze zrozumieniem.

[Olenka_16]

Napisane przez Ratunk_u

TmargoT chyba sama jesteś głodzona i masz problem z czytaniem ze zrozumieniem, lub Twoja bezczelność nie zna granic. Nie mam zamiaru Ci się tłumaczyć(bo kim Ty właściwie jesteś) ale jak możesz mówić, że głodzę dziecko??? Obyś Ty miała tyle po 20 latach pracy co ma moje dziecko w wieku 2 lat Napisałam, że nie potrafię zajmować się dzieckiem, a nie że się nad nim znęcam

Ale jak można nie umieć zająć się dzieckiem? Ty się wyrzekłaś chyba tego dzieciaczka.Kiedyś wierz mi,ze nawet kariera Ci nie pomoże...Nie wiesz co robisz..Nie pojmuje tego jak można olewać własne dziecko! Jak będę kiedyś mamą to dziecko będzie dla mnie całym światem..A z resztą Ty chyba nie wiesz co to znaczy nawet..ehhh

[sensualangel]

Ratunk_u po jakie licho się tłumaczysz?( nie wiem czy jest to prawdą co tu wypisujesz, zresztą nie mnie oceniać) ale widzisz nikt tutaj nie ma takiego problemu jak Ty wiec nie produkuj się, bo szkoda czasu i nerwów.

[sweet_vintage]

Napisane przez Olenka_16

Ale jak można nie umieć zająć się dzieckiem? Ty się wyrzekłaś chyba tego dzieciaczka.Kiedyś wierz mi,ze nawet kariera Ci nie pomoże...Nie wiesz co robisz..Nie pojmuje tego jak można olewać własne dziecko! Jak będę kiedyś mamą to dziecko będzie dla mnie całym światem..A z resztą Ty chyba nie wiesz co to znaczy nawet..ehhh

Można nie umieć, to nie jest umiejętność wrodzona. Dla Ciebie dziecko może być całym światem ale nie musi być dla każdej innej kobiety.

[Olenka_16]

Napisane przez sweet_vintage

Można nie umieć, to nie jest umiejętność wrodzona. Dla Ciebie dziecko może być całym światem ale nie musi być dla każdej innej kobiety.

To co to za mama która nie jest za własnym dzieckiem dla której dziecko jest na szarym końcu?ŻADNA! może dla niektórych do normalne lecz dla mnie niepojęte.

[monius9]

Napisane przez sweet_vintage

Można nie umieć, to nie jest umiejętność wrodzona. Dla Ciebie dziecko może być całym światem ale nie musi być dla każdej innej kobiety.

nie jest, ale przy odrobinie dobrej woli można się wszystkiego nauczyć. gospodarowania własnym czasem też

[Madaaa]

mi tu czystym egoizmem zalatuje. Wszystko do okoła jest złe i obwiniasz wszystkich zas woje nieszczęśliwe życie.

[201803080934]

Napisane przez Narsha

Osoba dorosła i dojrzała ma świadomość tego, że za popełnione błędy ponosi się konsekwencje. Czym większy błąd tym większe konsekwencje. Nawet jeżeli nie miało się pojęcia, że nasza decyzja jest błędna i okazało się to dopiero po jakimś czasie to osoba dorosła powinna stawić temu czoło, a nie użalać się nad sobą.

to jest właśnie przykład presji społeczeństwa, o której mówiła autorka - masz stawić czoło konsekwencjom, jesteś dorosła, weź na klatę własne błędy, ogarnij się i przestań użalać! a potem w w mediach słyszymy `taka była młoda, dopiero co urodziła dziecko, dlaczego to zrobiła?`.

nie chcę zakładać, że to prowokacja. bo co jeśli nie? czy jeśli to jest depresja, to czy ktokolwiek się zastanowił jak takie szydzenie może wpłynąć na autorkę?
jasno napisała, że z jednej strony ma poczucie winy, a z drugiej nie radzi sobie z tym wszystkim, to ją przerasta i od tego ucieka [dzieckiem zajmuje się babcia]. a presja społeczeństwa jeszcze bardziej nasila te odczucia. presja taka jak wyżej zacytowana. naprawdę nie każdy jest tak silny psychicznie jak wy [te, które najbardziej najeżdżają], niektórzy są słabi i potrzebują pomocy. autorka z tego co napisała pomocy ani wsparcia nie otrzymuje, a jedynie takie teksty jak wasze.

nie podoba mi się arogancja w niektórych postach autorki, ale chyba też bym się zezłościła po niektórych tekstach.

[eyo]

Napisane przez Ratunk_u

Do Joline: Jak możesz mi zadawać takie pytania nie znając mnie? Więc Ci powiem-lista książek, które przeczytałam jest bardzo długa i zapewne obejmuje więcej tytułów, niż widziałaś na oczy, mówię w językach angielskim, włoskim, suahili i trochę po arabsku, studia-niestety przerwane z powodu b. ciężkiej ciąży, zawód-własna działalność (w dodatku w b. ciekawej branży), zarobki-grubo powyżej średniej krajowej. Chcesz coś dodać?
A do niektórych, którzy pytali w czym problem, skoro babcia wychowuje dziecko a ja mam dużo czasu dla siebie:
Problem nr 1-presja społeczeństwa
Problem nr 2-wewnętrzne poczucie winy wobec dziecka, od którego jednak silniejsza jest moja wola wolnego życia, jednak coś zaprząta moje myśli

ok to wszystko jasne

skoro Twoje życie jest takie cudowne, masz wspaniałą pracę, rewelacyjne zarobki i żadnego bachora na głowie
to na boga po co zakładałaś ten wątek?

najpierw płaczesz, że nie możesz się uczysz a tu nagle jesteś wielce wykształcone
że nie masz czasu na nic - a tu nagle mnóstwo książek czytasz
że nie masz żadnych perspektyw zawodowych - a tu nagle super bajer firma
phi

poza tym
powiem jedno - żadna kobieta bita przez męża alkoholika nie pisałabym o tym tak samo "emocjonalnie" jak o książkach
a Ty sobie o tym piciu i biciu wspomniałaś mimochodem jakbyś podawała przepis na dobrą herbatkę po czym przeszłaś do innych ciekawych elementów swojego wybujałego życia
moim zdaniem to Ty nie masz ani dziecka, ani męża a najwyżej egzamin gimnazjalny na głowie

[Ratunk_u]

Eyo co wiesz o życiu? Skąd wiesz o czym pisałabym emocjonalnie? Po prostu założyłam wątek o czym innym więc nie mam zamiaru wiele pisać tu o mężu. Piszę tylko to co niezbędne, by nakreślić sytuację. Jak będę chciała porozmawiać o problemach małżeńskich, to napiszę w innym wątku.