1o lat związku bez zaręczyn i wspólnego mieszkania

[andromed]

Nie rozśmieszaj mnie. Więcej na jedzenie wydaję

[magda170325]

Napisane przez andromed

Nie rozśmieszaj mnie. Więcej na jedzenie wydaję

Opanuj się dziewczyno. Poziom Twoich wypowiedzi jest bardzo niski,
przestań się chamsko odnosić do innych.

[_Juliette_]

Napisane przez andromed

Nie rozśmieszaj mnie. Więcej na jedzenie wydaję

Łoooo, no szaaaał, ale nam zaimponowaaaałaaaaś
No Ty to musisz być bogata jak Bill Gates Ba, Bill Gates to u Ciebie podłogi myje. Wow, powiesz nam na co i ile jeszcze wydajesz?
Bo wiesz, my to nawet 20 gr nie widziałyśmy na oczy, wszystkie.

Klasa sama w sobie

[andromed]

Napisane przez _Juliette_

Łoooo, no szaaaał, ale nam zaimponowaaaałaaaaś
No Ty to musisz być bogata jak Bill Gates Ba, Bill Gates to u Ciebie podłogi myje. Wow, powiesz nam na co i ile jeszcze wydajesz?
Bo wiesz, my to nawet 20 gr nie widziałyśmy na oczy, wszystkie.

Klasa sama w sobie

Może tym razem powiem czego nie wydaję: nie swoich pieniędzy

[_chocolate]

Napisane przez andromed

Znowu Was boli nie wasza kasa? Ma pieniądze to wydaje, może nawet 200 kg bananów kupić, albo tonę liści z drzewa! Zarobił sam to i może wydać sam, nikomu nic do tego. Poza tym tylko 1000 zł, nie przesadzajmy że to jakieś szaleństwo finansowe

Sposób wydawania pieniędzy świadczy nie tylko o grubości portfela i o to tutaj chodzi. Pokaż mi swoje paragony, a powiem Ci kim jesteś

[aqu]

Przezcytalam chyba wieksosc odpowiedzi i stwierdam ze to wyglada jak jeden balagan. u Was to wszystko jest jakies niepoukladane, jedno drugiego nie rozumie, nic nie wychodzi tak naturalnie, samo z siebie... ale to tylko moje zdanie wysuniete na podstawie tego, co przeczytalam na forum.

Ty sama wiesz najlepiej co Twoj facet ma w glowie, jak Wam sie uklada i czy warto dalej byc z nim, dlatego najlepiej by bylo gdybys zamiast pisania na forum i stawiania mu warunkow , po prostu szczerze z nim pogadala. niech Ci powie czego on TAK NAPRAWDE chce i jak widzi Wasz związek... Sami zdecydujcie co dalej i jak ma to wyglądać.

PS: a to ze facet wydal 900 zloty na agencje ma cos wspolnego z tematem?
ja tez uwazam ze to duzo pieniedzy i ze mogliby je inaczej wykorzystac, ale kurde, to chyba juz jego/ich sprawa na co kase wydaja i ile. nie wiem dlaczego niektorzy tak drążą ten temat

[Irish184]

Napisane przez PrivateMember

We wtorek mamy podpisać umowę, a wprowadzić się od 15.06.

Autorko, i jak tam wygląda sprawa ze wspólnym zamieszkaniem?

[cacajuate]

temat - klasyk,
A watek jak dobre telenowela, bo sie nie spodziewalam, sie jasniepan ruszy. Coz, czekamy niecierpliwie na rozwoj wydazen :P

[PrivateMember]

Dziewczyny, przepraszam, że nagle zamilkłam w swoim własnym wątku, ale miałam ostatnio tyle spraw na głowie, że nie było czasu na wizaż...
Sprawy mają się następująco :
Zrezygnowaliśmy z mieszkania, które znalazł mój chłopak ze względu na wysoki koszt samego wynajmu, jak i chorą prowizję dla pośredniczki. Nie odpowiadała mi też lokalizacja, strasznie daleko do przystanku, a że on jeździ samochodem (ja swój jakiś czas temu sprzedałam, więc jestem skazana na rower i MPK), to nie zwrócił na to w ogóle uwagi... W środku nie byłam, bo jednak lokalizacja + przede wszystkim koszty zniechęciły mnie do tego mieszkania.
Niektóre z was dziwiły się, że on sam wybierał to mieszkanie. Otóż na tym polegało moje ultimatum, że on SAM ma coś zrobić, coś znaleźć, podjąć działanie, zdecydować się na coś. Takie było założenie. Ufam mu jeśli chodzi o gust, zmysł praktyczny itp., choć jak się okazało nie pomyślał jednak o wszystkim (lokalizacja).
Znaleźliśmy coś innego, oczywiście ja wyszukałam, a on się umawiał i uzgadniał szczegóły. Oglądaliśmy wspólnie. Nie jest idealne, ale za to w miarę przystępne cenowo, przestronne i będę miała blisko do pracy (jeżdżę rowerem), więc główne założenia są spełnione.
Umowa jest już podpisana, zaliczka wpłacona, wprowadzamy się 1 lipca...
Czasem się cieszę, czasem martwię, czy dobrze robię... I nie wiem, czy bardziej się cieszę z tego, że wreszcie wyprowadzę się od rodziców, czy z tego, że zamieszkam z nim.
Nie jestem do końca usatysfakcjonowana, bo to wszystko stało się z mojej inicjatywy. Wiem, ze jak nie tamto, to znalazłby jakieś inne mieszkanie, ale i tak z powodu mojego ultimatum, a nie jego woli...
Sama jestem ciekawa, jak to się teraz ułoży, ale niewątpliwie wyprowadzka z domu to będzie duża zmiana dla mnie (w pozytywnym sensie).
Doszłam do wniosku, że faktycznie szwankuje u nas rozmawianie na pewne tematy. Próbuję teraz nadrobić czas pod tym względem, ale idzie jak na razie średnio.
Mam nadzieję, że jak już zamieszkamy wspólnie to coś się w końcu wykrystalizuje: albo na TAK, albo na NIE.

[mazena111]

Napisane przez PrivateMember

Dziewczyny, przepraszam, że nagle zamilkłam w swoim własnym wątku, ale miałam ostatnio tyle spraw na głowie, że nie było czasu na wizaż...
Sprawy mają się następująco :
Zrezygnowaliśmy z mieszkania, które znalazł mój chłopak ze względu na wysoki koszt samego wynajmu, jak i chorą prowizję dla pośredniczki. Nie odpowiadała mi też lokalizacja, strasznie daleko do przystanku, a że on jeździ samochodem (ja swój jakiś czas temu sprzedałam, więc jestem skazana na rower i MPK), to nie zwrócił na to w ogóle uwagi... W środku nie byłam, bo jednak lokalizacja + przede wszystkim koszty zniechęciły mnie do tego mieszkania.
Niektóre z was dziwiły się, że on sam wybierał to mieszkanie. Otóż na tym polegało moje ultimatum, że on SAM ma coś zrobić, coś znaleźć, podjąć działanie, zdecydować się na coś. Takie było założenie. Ufam mu jeśli chodzi o gust, zmysł praktyczny itp., choć jak się okazało nie pomyślał jednak o wszystkim (lokalizacja).
Znaleźliśmy coś innego, oczywiście ja wyszukałam, a on się umawiał i uzgadniał szczegóły. Oglądaliśmy wspólnie. Nie jest idealne, ale za to w miarę przystępne cenowo, przestronne i będę miała blisko do pracy (jeżdżę rowerem), więc główne założenia są spełnione.
Umowa jest już podpisana, zaliczka wpłacona, wprowadzamy się 1 lipca...
Czasem się cieszę, czasem martwię, czy dobrze robię... I nie wiem, czy bardziej się cieszę z tego, że wreszcie wyprowadzę się od rodziców, czy z tego, że zamieszkam z nim.
Nie jestem do końca usatysfakcjonowana, bo to wszystko stało się z mojej inicjatywy. Wiem, ze jak nie tamto, to znalazłby jakieś inne mieszkanie, ale i tak z powodu mojego ultimatum, a nie jego woli...
Sama jestem ciekawa, jak to się teraz ułoży, ale niewątpliwie wyprowadzka z domu to będzie duża zmiana dla mnie (w pozytywnym sensie).
Doszłam do wniosku, że faktycznie szwankuje u nas rozmawianie na pewne tematy. Próbuję teraz nadrobić czas pod tym względem, ale idzie jak na razie średnio.
Mam nadzieję, że jak już zamieszkamy wspólnie to coś się w końcu wykrystalizuje: albo na TAK, albo na NIE.

Mieszkacie już razem miesiąc, jak wam się układa to wspólne życie, czy jest tak, jak sobie wyobrażałaś, czy jesteś zadowolona, czy jest ciężko? Zajrzyj tu czasem jeszcze. My wszystkie trzymamy kciuki.

[world_by_lena]

też jestem ciekawa i czekam na odzew

[avonactive]

Dziewczyny,
Ja mam sytuację taką : 21 lat - ja i on.
W związku : od 8 lat.
Jednakże, teraz dopiero dostrzegłam mały problem...
Oboje jesteśmy uparci. On - kocha swój motor i jedyną rzeczą, nad którą się roztkliwia jest właśnie ten mechaniczny pojazd. Dodam, że oboje studiujemy zaocznie - moje studia lajtowe. On ma gorzej. Ciężej...
Ja chcę czegoś więcej , czyt. jakieś zaręczyny, jakiejś stabilizacji. On - podobno też, tyle że boi się. Bardzo mnie denerwuje, że nie mamy wspólnych zajęć, jedyne co to, że on przyjeżdża do mnie od wieków i wiadomo : kolacja musi być, uśmiech na twarzy najlepiej zawsze i siedzieć cicho... - jego denerwuje to, że ciągle się wkurzam, że nie wspieram go w niczym. Od początku tego roku, nie zrobiliśmy nic żeby iść jakkolwiek do przodu, wszystko się cofnęło - bo on spełnia swoje marzenia w tej chwili. Wiem, że kiedyś mówił mi, że będzie "oczko" to i będą oświadczyny. Na dzień dzisiejszy - nie chcę się z nim wiązać, a i on coraz bardziej widze, że też ma obiekcje - których JA jestem powodem. Bo nie jest tak jak dawniej, bo nie jestem pokorną dziewczyną...Mam charakterek,ale kocham go mimo wszystko. On mnie też kocha, wiem o tym ale nie potrafi tego mi w żaden sposób okazać / w moim odczuciu/ Jest mi przykro, nie wiem co dalej z tym faktem i całym tym ciągiem wydarzeń... Wiem, że nie będzie koło mnie skakał / sam mi to powiedział/ ale czasami po prostu brakuje mi czegoś... Nie zawsze jest źle... jego mama ostatnio podobno powiedziała, że lepiej żebym sie przyzwyczaiła do tego że on kocha motor i nigdy sie to nie zmieni. OK - rozumiem ale przy tym trzeba czasami zejść na ziemię...Pomóżcie..

[tacyta]

Napisane przez avonactive

Dziewczyny,
Ja mam sytuację taką : 21 lat - ja i on.
W związku : od 8 lat.
Jednakże, teraz dopiero dostrzegłam mały problem...
Oboje jesteśmy uparci. On - kocha swój motor i jedyną rzeczą, nad którą się roztkliwia jest właśnie ten mechaniczny pojazd. Dodam, że oboje studiujemy zaocznie - moje studia lajtowe. On ma gorzej. Ciężej...
Ja chcę czegoś więcej , czyt. jakieś zaręczyny, jakiejś stabilizacji. On - podobno też, tyle że boi się. Bardzo mnie denerwuje, że nie mamy wspólnych zajęć, jedyne co to, że on przyjeżdża do mnie od wieków i wiadomo : kolacja musi być, uśmiech na twarzy najlepiej zawsze i siedzieć cicho... - jego denerwuje to, że ciągle się wkurzam, że nie wspieram go w niczym. Od początku tego roku, nie zrobiliśmy nic żeby iść jakkolwiek do przodu, wszystko się cofnęło - bo on spełnia swoje marzenia w tej chwili. Wiem, że kiedyś mówił mi, że będzie "oczko" to i będą oświadczyny. Na dzień dzisiejszy - nie chcę się z nim wiązać, a i on coraz bardziej widze, że też ma obiekcje - których JA jestem powodem. Bo nie jest tak jak dawniej, bo nie jestem pokorną dziewczyną...Mam charakterek,ale kocham go mimo wszystko. On mnie też kocha, wiem o tym ale nie potrafi tego mi w żaden sposób okazać / w moim odczuciu/ Jest mi przykro, nie wiem co dalej z tym faktem i całym tym ciągiem wydarzeń... Wiem, że nie będzie koło mnie skakał / sam mi to powiedział/ ale czasami po prostu brakuje mi czegoś... Nie zawsze jest źle... jego mama ostatnio podobno powiedziała, że lepiej żebym sie przyzwyczaiła do tego że on kocha motor i nigdy sie to nie zmieni. OK - rozumiem ale przy tym trzeba czasami zejść na ziemię...Pomóżcie..

Zaczęliście związek jako trzynastoletnie dzieci ?

[leniwca]

Napisane przez tacyta

Zaczęliście związek jako trzynastoletnie dzieci ?

Mnie to nie dziwi.
Mam 2 znajome, też zaczęły związki w wieku 13/14 lat, teraz mają 21.
Pierwsza ma prawie roczne dziecko i czeka, ąz tatuś wyjdzie z więzienia, i oczywiście przyjmie go z otwartymi ramionami, bo 'to już tyle lat razem'...
Druga ma prawie 3 letnie dziecko, niedawno rozstała się z facetem, bo nie wytrzymała kolejnego razu, kiedy podniósł na nią rękę.

Ale to już taki offtop.

[ulicznica]

Napisane przez leniwca

Mnie to nie dziwi.
Mam 2 znajome, też zaczęły związki w wieku 13/14 lat, teraz mają 21.
Pierwsza ma prawie roczne dziecko i czeka, ąz tatuś wyjdzie z więzienia, i oczywiście przyjmie go z otwartymi ramionami, bo 'to już tyle lat razem'...
Druga ma prawie 3 letnie dziecko, niedawno rozstała się z facetem, bo nie wytrzymała kolejnego razu, kiedy podniósł na nią rękę.

Ale to już taki offtop.

Jak nisko trzeba się cenić...

[Latiha]

Ja mam 21 lat, mój chłopak 22... jesteśmy razem 2 lata, znamy się od 5.
Ostatnio nie ma dnia byśmy nie rozmawiali o ślubie. Po prostu tak się kochamy, że chcemy być razem już na zawsze i ślub jest właśnie tego gwarantem, bynajmniej w jego kulturze, religii. To jest coś co wzmacnia ludzi i ich więź, a nie coś po czym ludzie "przestają się starać"... A jeszcze jakiś czas temu byłam przekonana, że nie wyjdę za mąż przed 30stką i przed zrealizowaniem się zawodowo. Ale w obliczu prawdziwej miłości wszystko się zmienia
Życzę Ci, aby Twój chłopak poszedł po rozum do głowy i zdefiniował się w swoich prawdziwych uczuciach do Ciebie - oby Wam się udało. I przede wszystkim rozmawiajcie rozmawiajcie i jeszcze raz rozmawiajcie..... mówcie sobie o wszystkim. To naprawdę zbliża.

[avonactive]

Tak jesteśmy razem od 13 roku życia. Dodam, że wszystko zaczął on... to on mnie nękał, chodził za mną i to dosyć długo. Najpierw nie zgodziłam się, żeby w ogóle coś między nami było, ale po czasie stwierdziłam, że chcę spróbować. To on pierwszy powiedział mi Kocham Cię, gdzie ja go wówczas skrzyczałam, jak może mi mówić takie rzeczy tak szybko tj po miesiącu czasu bycia razem... trwamy do dziś. Chociaż wczoraj pokłóciliśmy się, wyszedł. Zaczęły się chyba ciche dni, to jego taktyka ... On wie że tego nie cierpię.. ale tym razem chyba się nie złamie jak zawsze...

---------- Dopisano o 09:52 ---------- Poprzedni post napisano o 09:39 ----------

Powiem Wam jeszcze, że przez ten ostatni czas wydaje mi sie jakbym straciła siebie... nie jestem tą dziewczyną co była kiedyś. Miałam zawsze pełno znajomych w okół siebie, teraz ostała się jedna koleżanka. Zamknęłam się w domu, czekając aż się zjawi a on nie potrafi mi dać odrobiny siebie... Boję się samotności, tego że mnie nikt nie pokocha, nie dostrzeże a on mnie w tym coraz bardziej upewnia, dając mi do zrozumienia każdego dnia, że są ważniejsze sprawy niż miłośc, bycie z drugą osobą na zawsze. Wkurza się, że musi do mnie przyjeżdzać i wtedy dopiero mówi, że chciałby ze mna mieszkać.
Co do zaręczyn - mówi że chciałby żebym już miała ten pierścionek, żeby już było po i żeby nie musiał tego robić najlepiej
Ostatnio juz powiedziałam mu, ze dzieki niemu odechciało mi się zaręczać, wychodzić za mąż itp. - on stwierdził to samo bez żadnych emocji..
Inną sprawą jest jeszcze to, że jest jedynakiem, mieszka z mamą i tak naprawdę to kolejny problem, z którym się borykam - mam już takie schizy, że nie wyobrażam sobie w tym momencie tym bardziej, po takim zachowaniu żebym się tam miała kiedyś wprowadzić ...

[201611241302]

I tak się kończy gdy dziewczyny wcześnie wchodzą w związki.
Jeszcze jako dzieci..Zamiast cieszyć się beztroską, przejmują się facetami. Wrzuć na luz bo się zamęczysz. Żyj tak jak Ty chcesz, a nie jakiś koleś. Jeszcze nie jednego masz okazje poznać.

[Wolha]

avonactive po bo ty się z tym człowiekiem męczysz? Widać, że szczęśliwa nie jesteś. Dla mnie takie związki od dziecka są całkowicie bez sensu. Jesteście teraz zupełnie innymi osobami. Masz dziewczyno 21 i chcesz całe życie się męczyć? Jeszcze nie jeden facet przed tobą, noo chyba, że w obawie przed samotnością znowu się do jakiegoś przyczepisz i nie puścisz nawet jak będzie źle

[avonactive]

Szczerze, sama się tak chyba w tym pogubiłam, że już teraz nie wiem co jest dla mnie dobre. Za każdym razem wierząc że będzie dobrze, myślałam sobie że to ten jeden, ostatni i że nie chcę innych A on mnie ma teraz w dupie i woli się drugi dzień z rzędu nie odzywać do mnie, ja siedzę i się martwię. Ale tak to jest. Studiuję zaocznie, wcześniej pracowałam i czułam się już jakbym miała zaraz iść na swoje... samodzielnie. Teraz od dwóch miesięcy jestem bezrobotna..umowa się nie przedłużyła i to również powód tej bezsilności - którą być może sama przechodzę Tylko pytam jak żyć, co robić kiedy w koło wszystko zamyka się w swoich domach, ze swoimi połówkami. Ten mój wiek, to taki kiedy ja powinnam wchodzić w związek z dojrzałym mężczyną, który wie czego chce a tymczasem nie mam nic...ani nikogo.

[asvr]

może zrób prawko na moto, kup moto i razem jeździjcie sobie na wycieczki? :P
sorki ale sama uwielbiam jeździć na moto i to bardzo zbliża

a tak poza tym napisałaś, ze to taki wiek kiedy powinnaś wchodzić w związek z dojrzałym mężczyzną. HALO?? nie przesadzaj, masz 21 lat, jesteś bardzo młoda. Wychodź ze znajomymi, baw się!

[avonactive]

Jego nie kręca laski co jeżdzą na moto Po za tym, krag moich znajomych ogranicza sie do dziewczyn które : jedna w zwiazku 5 lat , nasi chłopacy razem jeżdżą, bo to są motory terenowe, wyczynowe. Druga pierwszy raz w związku od prawie roku, to nie tak prosto..

[sylwoha]

a ja jestem ciekawa co u autorki?