A ciąży brak

[golgie]

Napisane przez pinkswan

Już dawno nie widziałam obrzucania się "żalami"

A tak na przyszłość może faktycznie lepiej by było, żeby autor/ka napisał/a, że nie życzy sobie konkretnych odpowiedzi, rad tylko potrzebuje kółka wzajemnej adoracji, które powie jaka jest nieszcześliwa. Ba! przyklaśnie! I jeszcze obowiązkowo z takiej samej grupy docelowej! Bo reszta nie ma zielonego pojęcia o trapiących ją problemach. Absurd totalny.

No właśnie, dla Ciebie absurd, dla autorki i jej podobnych-nie

[201609062117]

Napisane przez golgie

No właśnie, dla Ciebie absurd, dla autorki i jej podobnych-nie

to wypadałoby pomyśleć i nie pisać na publicznym forum, albo chociaż umieścić wątek w odpowiednim dziale.

[edit23]

Napisane przez SALIX

no przecież już się mnóstwo takich odpowiedzi pojawiło:
- psycholog, bo psychika jej siadła
- badania /nie wiem jakie, nie jestem w temacie - ale z tego co przeczytałam u innych dziewczyn, nie ma wszystkich potrzebnych/ i dalsze leczenie

Cudownego środka na takie problemy, które ot tak pomagają, jeszcze chyba nikt nie wynalazł.

P.S. nie zostałaś w to wciągnięta - sama się wciągnęłaś, bo masz swoją rację, którą próbujesz udowodnić. I nic w tym złego tak naprawdę, bo każdy sobie coś myśli i uważa - ale nie odbieraj innym prawa do głosu i nie wpieraj innym, że podstępnie wciągnęli Cię (ofiarę) w brzydką awanturę

Dałaś bardzo konkretne rady. Myślę, że autorce wystarczy twój post... na pewno poczuje się lepiej, ponieważ będzie wiedziała co, gdzie i jak.

ps. zostałam wciągnięta nie przez kogoś (jeśli tak by było napisłabym konkretnie kto mnie wciągnął), ale przez toczącą się dyskusję.

Tutaj nie ma "kółka wzajemnej adoracji". Same widzicie, że oprócz rady psychologa można dać inne. Ale po co jak można przez 4 strony robić z dziewczyny wariatkę. Pomoc psychologa, a w zasadzie nawet nie jego, nie jest jedyną radą jakiej można autorce udzielić.

Dziękuję za dyskusję. Ze swojej strony uważam temat za wyczerpany. Odpowiedziałam autorce najlepiej jak potrafiłam (mam wrażenie, że tylko ja).

[201607110949]

Napisane przez edit23

Dałaś bardzo konkretne rady. Myślę, że autorce wystarczy twój post... na pewno poczuje się lepiej, ponieważ będzie wiedziała co, gdzie i jak.

sorry, ale ja za nikogo życia nie przeżyję - mam jej podać linki do przychodni, wyszukać dobrych psychologów i może jeszcze cennik rozpisać? to dorosła kobieta pod opieką lekarza a nie dziecko, jeśli będzie chciała zrobić badania i iść po pomoc, to łatwo się może dowiedzieć co i jak.

Napisane przez edit23

Dziękuję za dyskusję. Ze swojej strony uważam temat za wyczerpany. Odpowiedziałam autorce najlepiej jak potrafiłam (mam wrażenie, że tylko ja).

...

[dawidowskasia]

Daje link do wątku - nie wiem czy to ta poczekalnia czy nie
https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=84016

[edit23]

Napisane przez dawidowskasia

Daje link do wątku - nie wiem czy to ta poczekalnia czy nie
https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=84016

Tak to jeden z wątków

Ja ze swojej strony polecę spis wątków. Można w każdej chwili dołączyć się do tych staraczkowych:
https://wizaz.pl/forum/forumdisplay.php?f=79

[201604181004]

Jestem młoda nie mam dzieci i ich nie planuję

Ale rozumiem autorkę wątku, przynajmniej staram się. To co napisała jest po prostu smutne, ta gorycz - moim zdaniem ma prawo ją odczuwać. Wszyscy oceniają ją i jej podejście a ona po prostu wysmarowała posta w chwili załamania w złym okresie jej życia. Bez dziecka czuje się niepełna, trudno ją za to winić - tak czuje i tego nie zmieni. Człowiek bardzo często nie myśli racjonalnie w swoim życiu - gdy zachoruje, gdy straci kogoś bliskiego i tak dalej. To jeden z tych przypadków gdzie kobieta ma prawo odczuwać żal. Tak po ludzku. Musi dać sobie chwilę wytchnienia i moment na wypłakanie się tylko najwazniejsze żeby za tym później poszły jakieś działania - badania i tak dalej. Mówicie że strach być jej dzieckiem albo że nie wyobrażacie sobie bycia z kimś o tak słabej psychice - Jezu, to ja się chyba powinnam wysterylizować i uciec od partnera bo miałam w swoim życiu okresy depresji. Tak i byłam wtedy słaba psychicznie. Nie rozumiem skąd ten brak wsparcia... Dziewczyna się frustruje ale czy ja się jej dziwię? Ona się frustruje że w patologicznych domach dzieci rodzą się jak na taśmie produkcyjnej, a ja się frustrowałam gdy w bardzo złym okresie finansowym widziałam jak te rodziny dostają mieszkanie i pieniądze a ja? Miałam żal, ale tak się dzieje i ja na to nic nie poradzę. Ona ma prawo na te emocje, ma prawo do tej złości łez i całej reszty. Trudno udawać przed samym sobą że życie jest wspaniałe i w ogóle tęcze z jednorożcami. Ważne by umieć sobie z tym poradzić poprzez zasięgnięcie fachowej pomocy. Dziewczyno trzymaj się mam nadzieję że ci się ułoży.

[golgie]

drabineczka- ja też zawsze byłam ,,hej, do przodu" w życiu, silna i w ogóle, ale przyszedł czas i złe doświadczenia, które sprawiły, że się totalnie rozjechałam,a zawsze źle myślałam o ludziach z depresją, że są słabi, że roztkliwiają się itp.,a okazało się, że nawet jednostki ,,hej do przodu" potrafią nie mieć siły na nic.Jak się z tego w końcu podniosłam?Nie wiem, ale chyba pomogły mi narodziny córki, choć wiadomo, że urodzenie dziecka jest nie tylko radosnym, ale bardzo obciążającym psychicznie wydarzeniem i bałam się, że depresja będzie nadal, tylko gorszaAle z dnia na dzień udało mi się znów widzieć w życiu jasne kolory...

[4e9f92519f0a2c998a884c2af4c543da9bfeb435_5ffce6a84e16b]

Napisane przez drabineczka

Jestem młoda nie mam dzieci i ich nie planuję

Ale rozumiem autorkę wątku, przynajmniej staram się. To co napisała jest po prostu smutne, ta gorycz - moim zdaniem ma prawo ją odczuwać. Wszyscy oceniają ją i jej podejście a ona po prostu wysmarowała posta w chwili załamania w złym okresie jej życia. Bez dziecka czuje się niepełna, trudno ją za to winić - tak czuje i tego nie zmieni. Człowiek bardzo często nie myśli racjonalnie w swoim życiu - gdy zachoruje, gdy straci kogoś bliskiego i tak dalej. To jeden z tych przypadków gdzie kobieta ma prawo odczuwać żal. Tak po ludzku. Musi dać sobie chwilę wytchnienia i moment na wypłakanie się tylko najwazniejsze żeby za tym później poszły jakieś działania - badania i tak dalej. Mówicie że strach być jej dzieckiem albo że nie wyobrażacie sobie bycia z kimś o tak słabej psychice - Jezu, to ja się chyba powinnam wysterylizować i uciec od partnera bo miałam w swoim życiu okresy depresji. Tak i byłam wtedy słaba psychicznie. Nie rozumiem skąd ten brak wsparcia... Dziewczyna się frustruje ale czy ja się jej dziwię? Ona się frustruje że w patologicznych domach dzieci rodzą się jak na taśmie produkcyjnej, a ja się frustrowałam gdy w bardzo złym okresie finansowym widziałam jak te rodziny dostają mieszkanie i pieniądze a ja? Miałam żal, ale tak się dzieje i ja na to nic nie poradzę. Ona ma prawo na te emocje, ma prawo do tej złości łez i całej reszty. Trudno udawać przed samym sobą że życie jest wspaniałe i w ogóle tęcze z jednorożcami. Ważne by umieć sobie z tym poradzić poprzez zasięgnięcie fachowej pomocy. Dziewczyno trzymaj się mam nadzieję że ci się ułoży.

Jak sama napisalas, wazne , aby zasiegnac fachowej pomocy. Dziewczyna nie zrobila nawet z facetem wszystkich badan . O pomocy psychologa nie wspominam.

Nikt nie mowi, ze zycie jest kolorowe i ocieka brokatem. Nikt tez nie jest silny cale zycie. Sek w tym, aby miec wystarczacaja sily i rozumu, aby ze swojej ciemnej nory wylezc.


Nikt nie jest z automatu slaby. Slabosc to wybor a nie narzucona decyzja.

Autorka zamiast zastanowic sie czy rzeczywiscie wszystko z nia "teges" a zmienne nastroje, obwinianie wszystkich wokol to norma wolala strzelic focha jak dziecko w stylu "nie mowicie mi tego, co chce uslyszec? Zegnam ozieble".

[201604181004]

Autorka zamiast zastanowic sie czy rzeczywiscie wszystko z nia "teges" a zmienne nastroje, obwinianie wszystkich wokol to norma wolala strzelic focha jak dziecko w stylu "nie mowicie mi tego, co chce uslyszec? Zegnam ozieble".

A czego się spodziewasz gdy obwinia się kobietę w depresji która jest kłębkiem nerwów? No na Boga... Trzeba brać poprawkę na to że faktycznie jest w złym stanie i trochę minie niż zaakceptuje stan rzeczy i coś z tym zrobi.

[4e9f92519f0a2c998a884c2af4c543da9bfeb435_5ffce6a84e16b]

Napisane przez drabineczka

A czego się spodziewasz gdy obwinia się kobietę w depresji która jest kłębkiem nerwów? No na Boga... Trzeba brać poprawkę na to że faktycznie jest w złym stanie i trochę minie niż zaakceptuje stan rzeczy i coś z tym zrobi.

A to juz ustalono, ze ma depresje?

Najs. To chyba ulubiona wizazowa diagnoza. "Nie radzisz sobie ze soba"? "Depresja".

[201604181004]

Nie no nie ma depresji, jest szczęśliwym okazem zdrowia. Pewnie poszła malować jednorożce dlatego nie ma jej na forum.

[201609062117]

o intensywnych obserwacjach różowych, niewidzialnych jednorożców nie wspominając

[201607110949]

Napisane przez drabineczka

Nie no nie ma depresji, jest szczęśliwym okazem zdrowia. Pewnie poszła malować jednorożce dlatego nie ma jej na forum.

Diagnozę o depresji stawia psychiatra na podstawie różnych badań. No ale widzę, że nauka poszła sporo naprzód, teraz można na podstawie paru postów zdiagnozować problem

[201604181004]

No widzisz jak ta medycyna postępuje

[4e9f92519f0a2c998a884c2af4c543da9bfeb435_5ffce6a84e16b]

Napisane przez drabineczka

Nie no nie ma depresji, jest szczęśliwym okazem zdrowia. Pewnie poszła malować jednorożce dlatego nie ma jej na forum.

A moze po prostu jest przewrazliwiona (poszla sobie, gdy nie pojawily sie tylko wpisy, ktorych oczekuje), nie panuje nad soba (wini wszystkich wokolo), jest niezorganizowana/nie robi wszystkiego, co mozna (nie zrobili z mezem wszstkich badan)?


Co to za moda na wmawianie chorob? Kazdy wizazowy len, ktoremu nic sie nie chce ma depresje. Kazdy, kto jest zmeczony ma depresje. Depresja, depresja, depresja . A moze slabosc charakteru i lenistwo?

Czasami mam wrazenie, ze depresja to droga kropelkowa na tym forum sie przenosi.
Idz pogadaj ze swoim dziadkiem, babcia. Zapewne popuka sie w glowe. Ta fala jojczenia postepujaca od kilku lat to niczym epidemia. Owszem, choroby na tle psychcznym istnieja, ale ile z nich wynika z zaburzonej chemii organizmu a ile z tego, ze ktos slaby i wmowil sobie chorobe, aby miec wytlumaczenie dla wlasnych porazek?


Lektura watku pozwolila doglebnie poznac autorke. Wizazowe wykrywacze depresji przez zlacza jak zwykle nie zawiodly.

[201604181004]

Idz pogadaj ze swoim dziadkiem, babcia. Zapewne popuka sie w glowe.

Tak bardzo chętnie pogadam z babcią o bezpłodności. Pewnie mając 10 wnuków dużo wie na ten temat :|

[201607110949]

Napisane przez drabineczka

Tak bardzo chętnie pogadam z babcią o bezpłodności. Pewnie mając 10 wnuków dużo wie na ten temat :|

ale bezpłodność to nie jedyny poważny problem, który może dotknąć kobietę. samozwańczo zdiagnozowana depresja to bardzo łatwe wyjście z sytuacji, gdy powinno się zacząć nad sobą panować a nie bardzo chce się wysilać. "Mam depresję i mam wywalone".

[201604181004]

No nie jedyny ważny problem, może dotknąć ją na przykład nowotwór co nie zmienia faktu że tak jesteśmy zaprogramowani - że niektórym kiedyś włącza się chęć przedłużenia gatunku a niemożność zrobienia tego staje się tragedią. I dla mnie gorycz płacz czy żal w tym momencie to normalna reakcja dla kogoś kto chce ale nie może. Nie wiem czemu bagatelizujesz czy deprecjonujesz problem.

---------- Dopisano o 16:34 ---------- Poprzedni post napisano o 16:32 ----------

A tą depresją rzuciłam bo u mnie właśnie tak to się objawiało. Winienie całego świata za mój problem i brak racjonalnego myślenia. Nie wiem czy ma depresję ale wiem że jest w sytuacji nie do pozazdroszczenia i biorę poprawkę na to co mówią i robią osoby w takich sytuacjach. Taki ma priorytet i tak na to zareagowała dla mnie to reakcja dopuszczalna, dla innych najwidoczniej nie.

[201607110949]

Napisane przez drabineczka

No nie jedyny ważny problem, może dotknąć ją na przykład nowotwór co nie zmienia faktu że tak jesteśmy zaprogramowani - że niektórym kiedyś włącza się chęć przedłużenia gatunku a niemożność zrobienia tego staje się tragedią. I dla mnie gorycz płacz czy żal w tym momencie to normalna reakcja dla kogoś kto chce ale nie może. Nie wiem czemu bagatelizujesz czy deprecjonujesz problem.

Gdzie to wyczytałaś? Dorabiasz sobie niemiłosiernie.

Odnośnie postawy autorki: nie kwestionuję tego, że można się załamać - ludzie mają różne psychiki. Ale jak się chce rady, słyszy "idź do psychologa bo nie jest dobrze" a potem puszcza focha - no to sorry, ale jest to po prostu zamiłowanie do pławienia się w cierpieniu i dalszym uprzykrzaniu życia mężowi.

---------- Dopisano o 16:34 ---------- Poprzedni post napisano o 16:32 ----------

Napisane przez drabineczka

Nie wiem czy ma depresję

nie? a 2 posty temu wiedziałaś.

[201604181004]

ale bezpłodność to nie jedyny poważny problem, który może dotknąć kobietę

to nie jest deprecjonowanie?

[201607110949]

Napisane przez drabineczka

to nie jest deprecjonowanie?

nie.

[dawidowskasia]

Napisane przez SALIX

nie.

Moim zdaniem jest - bez urazy

Owszem, nie życzę sobie,zeby ktoś kolektywnie każdą kobietę bezdzietną uznawał za bezwartościowa, ale siebie może jesli tak uważa.

Nie wiem czy są gorsze nieszczęścia DLA NIEJ . Dla mnie na pewno.
Takie, które ktoś inny mógłby wysmiać.
tu nie chodzi o konkretną sytuację a uczucia z nią związane

[201607110949]

Napisane przez dawidowskasia

Moim zdaniem jest - bez urazy

Owszem, nie życzę sobie,zeby ktoś kolektywnie każdą kobietę bezdzietną uznawał za bezwartościowa, ale siebie może jesli tak uważa.

Nie wiem czy są gorsze nieszczęścia DLA NIEJ . Dla mnie na pewno.
Takie, które ktoś inny mógłby wysmiać.
tu nie chodzi o konkretną sytuację a uczucia z nią związane

drabineczka podała przykład raka - zgodzisz się chyba, że śmiertelna choroba to nieszczęście przynajmniej takie (dla mnie: gorsze) jak bezdzietność. To nie deprecjacja tylko stwierdzenie faktu, że ludzie zmagają się z różnymi dla siebie ciężkimi sytuacjami - to była odpowiedź na kpiące pytanie jak porozmawiać z babcią o depresji, skoro ona 10 dzieci miała. Może miała dzieci ale zmagała się z czymś równie przykrym nie zasłaniając przy tym zdiagnozowaną przez wizażankę depresją.

[_chocolate]

Napisane przez edit23

Mineło około 45 min od napisania przeze mnie postu, w którym napisałam autorce jak ja bym postąpiła. Prosiłam o dopisanie badań, o których mogłam zapomnieć, a wy zamiast tego dalej przepychacie.

jamestown, _chocolate, SALIX - oprócz porady psychologa co możecie doradzić autorce?
Zaznaczam, że nie jest to złośliwość z mojej strony. Autorka prosiła o pomoc, a wy udowadniacie która z was ma rację (sama zostałam w to wciągnięta), ale żadnych konkretnych i rzeczowych odpowiedzi nie widzę.

Wizaż to nie jest forum medyczne ani nie jesteśmy zawodowo ginekologami (z tego co się orientuję), więc bezpośrednio nie rozwiążemy jej problemu. Ja co najwyżej mogę polecić jeszcze dobrego ginekologa, bo wiem, że mój też się zajmuje leczeniem niepłodności. Zależy z jakiego autorka jest województwa.

[ILTheCure]

A ja tak sobie czytam i myślę, że niektóre z was chyba jednak przesadzają.

Widać (co też widzicie), że dziewczyna jest w złym stanie psychicznym. Dlaczego więc mam wrażenie, że zamiast to wziąć pod uwagę, walicie swoje zdania i racje ot tak, bezrefleksyjnie, byle tylko walnąć?

Argument: masz 25 lat, masz czas na dzieciaki, co świrujesz.

Jak rozumiem serwuje go osoba, dla której 25 lat na dziecko to za wcześnie. Dla mnie np, to też okres, że na dziecko jeszcze masa czasu, ale co z tego? Skoro autorce się powodzi, stac ją, może zapewnic dziecku to czego dziecko potrzebuje i MA coś takiego jak potrzebę posiadania tego dziecka, silny instynkt macierzyński, to totalnie ten argument jest bezsensowny. To tak jakby tłumaczyła jedna 20 latka drugiej 20 latce: a po co Ci facet, młoda jesteś, masz czas na faceta, życie singielki jest super. Niekoniecznie tak musi byc bo ludzie mają różne potrzeby, w różnym wieku.

A co do reszty dyskusji. Ja miałam wrażenie, że autorka przyszła tutaj i się tak jakby wewnętrznie "wypłakała". Czyli dała upust tym wszystkim emocjom, których na co dzień nie pokazuje na zewnątrz, które ukrywa bo wie, że one są złe, niesprawiedliwe, i dyktowane tylko i wyłącznie jej poczuciem beznadziei. NIE ZNAM kobiety, która się stara nieskutecznie o dziecko, która by nie zazdrościła innym kobietom w ciąży (nie ZŁORZECZYŁA a po ludzku zazdrościła jak się kiedyś zazdrościło markowych jeansów z USA za czasów komuny). Dla mnie to naturalny odruch. Patologiczne i podpadające pod przypadek psychiatryczny byłoby uzewnętrznianie tych myśli w sposób napastliwy, lub właśnie życzenie źle przyszłym mamom, agresja w stosunku do nich. A nie zwykłe uczucie zazdrości wobec tego, co ma ktoś inny, a samemu się tego bardzo pragnie. Podobnie naturalne jest poczucie niesprawiedliwości, że chlejące na umór kobiety zachodzą w ciążę, rodzą dzieci a ona nie może.

Jasne. Autorka jest rozemocjonowana. Ma początki depresji (o ile nie depresję) i ten stan dyktuje jej MOCNE słowa (w stylu, że życie bez dziecka nie ma dla niej sensu). Zarzucacie jej tutaj mocno, że obwinia męża. Zauważcie, że ona w równym stopniu (o ile nie przede wszystkim!) obwinia siebie, choc to ONA jest zdrowa (a on wychodzi na to, że nie do końca). Negatywne uczucia i myślenie przenosi się na męża u tzw. już kresu wytrzymałości. A taki ma każdy człowiek.

Jedyne co można autorce polecic to kolejne badania, wizytę u psychologa razem z małżonkiem. Odbudowę wzajemnego wsparcia, które po tych 2 latach nieudanych prób gdzieś się wypaliło.

I tutaj nie chodzi o to co obiektywnie jest gorsze i że są większe nieszczęścia na tej ziemi niż niemożnośc posiadania dzieci. Dla nastolatka szczytem kataklizmu życiowego jest niespełniona miłośc, dla maturzysty niedostanie się na wymarzone studia czy oblanie matury, dla osoby sprawnej stracenie sprawności w wypadku, dla osoby zdrowej rak czy inna ciężka choroba, a dla kobiety chcącej miec dzieci, bezdzietnośc.

I bez sensu się przepychac kto i kiedy ma prawo do jakich odczuc bo gorsze rzeczy się zdarzają. Ano zdarzają, ale autorce zdarzyła się taka i ma prawo ją przeżywac w taki a nie inny sposób. Co nie znaczy, że nie przeżywałaby podobnie wiadomości o raku czy o niepełnosprawności. Człowiek dźwiga tyle nieszczęśc ile na niego spadnie, ale póki nie spadnie coś większego, drobniejsze rzeczy będzie przeżywał równie emocjonalnie. Takie jest życie.

Ja nie mam dzieciokręcka. Sama na dzień dzisiejszy dzieci nie chcę miec w ogóle. I nie jestem z natury ostoją empatii i zrozumienia. Natomiast tą sytuację, zachowanie i myślenie rozumiem i jakoś potrafię się nad sprawą z innej strony pochylic. I uważam, że dosadne stwierdzenia o byciu wariatką i maltretatorką męża są tutaj całkowicie zbędne.

[heart_shaped_box]

Napisane przez ILTheCure

A ja tak sobie czytam i myślę, że niektóre z was chyba jednak przesadzają.

Widać (co też widzicie), że dziewczyna jest w złym stanie psychicznym. Dlaczego więc mam wrażenie, że zamiast to wziąć pod uwagę, walicie swoje zdania i racje ot tak, bezrefleksyjnie, byle tylko walnąć?

Argument: masz 25 lat, masz czas na dzieciaki, co świrujesz.

Jak rozumiem serwuje go osoba, dla której 25 lat na dziecko to za wcześnie. Dla mnie np, to też okres, że na dziecko jeszcze masa czasu, ale co z tego? Skoro autorce się powodzi, stac ją, może zapewnic dziecku to czego dziecko potrzebuje i MA coś takiego jak potrzebę posiadania tego dziecka, silny instynkt macierzyński, to totalnie ten argument jest bezsensowny. To tak jakby tłumaczyła jedna 20 latka drugiej 20 latce: a po co Ci facet, młoda jesteś, masz czas na faceta, życie singielki jest super. Niekoniecznie tak musi byc bo ludzie mają różne potrzeby, w różnym wieku.

A co do reszty dyskusji. Ja miałam wrażenie, że autorka przyszła tutaj i się tak jakby wewnętrznie "wypłakała". Czyli dała upust tym wszystkim emocjom, których na co dzień nie pokazuje na zewnątrz, które ukrywa bo wie, że one są złe, niesprawiedliwe, i dyktowane tylko i wyłącznie jej poczuciem beznadziei. NIE ZNAM kobiety, która się stara nieskutecznie o dziecko, która by nie zazdrościła innym kobietom w ciąży (nie ZŁORZECZYŁA a po ludzku zazdrościła jak się kiedyś zazdrościło markowych jeansów z USA za czasów komuny). Dla mnie to naturalny odruch. Patologiczne i podpadające pod przypadek psychiatryczny byłoby uzewnętrznianie tych myśli w sposób napastliwy, lub właśnie życzenie źle przyszłym mamom, agresja w stosunku do nich. A nie zwykłe uczucie zazdrości wobec tego, co ma ktoś inny, a samemu się tego bardzo pragnie. Podobnie naturalne jest poczucie niesprawiedliwości, że chlejące na umór kobiety zachodzą w ciążę, rodzą dzieci a ona nie może.

Jasne. Autorka jest rozemocjonowana. Ma początki depresji (o ile nie depresję) i ten stan dyktuje jej MOCNE słowa (w stylu, że życie bez dziecka nie ma dla niej sensu). Zarzucacie jej tutaj mocno, że obwinia męża. Zauważcie, że ona w równym stopniu (o ile nie przede wszystkim!) obwinia siebie, choc to ONA jest zdrowa (a on wychodzi na to, że nie do końca). Negatywne uczucia i myślenie przenosi się na męża u tzw. już kresu wytrzymałości. A taki ma każdy człowiek.

Jedyne co można autorce polecic to kolejne badania, wizytę u psychologa razem z małżonkiem. Odbudowę wzajemnego wsparcia, które po tych 2 latach nieudanych prób gdzieś się wypaliło.

I tutaj nie chodzi o to co obiektywnie jest gorsze i że są większe nieszczęścia na tej ziemi niż niemożnośc posiadania dzieci. Dla nastolatka szczytem kataklizmu życiowego jest niespełniona miłośc, dla maturzysty niedostanie się na wymarzone studia czy oblanie matury, dla osoby sprawnej stracenie sprawności w wypadku, dla osoby zdrowej rak czy inna ciężka choroba, a dla kobiety chcącej miec dzieci, bezdzietnośc.

I bez sensu się przepychac kto i kiedy ma prawo do jakich odczuc bo gorsze rzeczy się zdarzają. Ano zdarzają, ale autorce zdarzyła się taka i ma prawo ją przeżywac w taki a nie inny sposób. Co nie znaczy, że nie przeżywałaby podobnie wiadomości o raku czy o niepełnosprawności. Człowiek dźwiga tyle nieszczęśc ile na niego spadnie, ale póki nie spadnie coś większego, drobniejsze rzeczy będzie przeżywał równie emocjonalnie. Takie jest życie.

Ja nie mam dzieciokręcka. Sama na dzień dzisiejszy dzieci nie chcę miec w ogóle. I nie jestem z natury ostoją empatii i zrozumienia. Natomiast tą sytuację, zachowanie i myślenie rozumiem i jakoś potrafię się nad sprawą z innej strony pochylic. I uważam, że dosadne stwierdzenia o byciu wariatką i maltretatorką męża są tutaj całkowicie zbędne.

Zgadzam sie z Toba w 100%

[golgie]

Napisane przez drabineczka

No nie jedyny ważny problem, może dotknąć ją na przykład nowotwór co nie zmienia faktu że tak jesteśmy zaprogramowani - że niektórym kiedyś włącza się chęć przedłużenia gatunku a niemożność zrobienia tego staje się tragedią. I dla mnie gorycz płacz czy żal w tym momencie to normalna reakcja dla kogoś kto chce ale nie może. Nie wiem czemu bagatelizujesz czy deprecjonujesz problem.
---------- Dopisano o 16:34 ---------- Poprzedni post napisano o 16:32 ----------

A tą depresją rzuciłam bo u mnie właśnie tak to się objawiało. Winienie całego świata za mój problem i brak racjonalnego myślenia. Nie wiem czy ma depresję ale wiem że jest w sytuacji nie do pozazdroszczenia i biorę poprawkę na to co mówią i robią osoby w takich sytuacjach. Taki ma priorytet i tak na to zareagowała dla mnie to reakcja dopuszczalna, dla innych najwidoczniej nie.

Deprecjonuje problem, bo sama nie może mieć dziecka,stara się o nie ,nic z tego nie wychodzi,ale radzi sobie z tym świetnie i tryska humorem, mimo licznych przeciwności losu.Jeśli jej się udało nie być słabą w takiej chwili, to każdemu innemu osobnikowi na planecie Ziemia, też się uda,oh yeah

[ama4]

ILTheCure - brawo. Każde zdanie tego posta jest bardzo, bardzo mądre.

[Cathas]

Uważam, że niektóre z Was przesadzają twierdząc, że Autorka ma się wziąćw garść, bo są gorsze problemy niż bezpłodność.

Może dla Was, ale nie dla Niej. Czy to tak trudno zrozumieć, że nie istnieje obiektywna gradacja problemów, lecz że każdy odbiera je na swój sposób i na swój sposób je kategoryzuje?
Dla Autorki niemożność zajścia w ciążę to problem niszczący życie i nie sądzę, iż podobał jej się taki stan rzeczy ani nie sądzę, że sama podjęła decyzję, "o, teraz będę rozpaczać".

Dlatego nadal obstawiam wizytę u psychologa/terapeuty - myślę, że łatwiej zmagać się z tym nieszczęściem (bo dla Autorki TO jest nieszczęście, a nie cudzy wyimaginowany rak ), gdy ktoś nas wspiera profesjonalną pomocą...