Czy 35 lat to dobry wiek na pierwszą ciążę? Czy to już za późno?

[weenie]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;6632398 1]Może polecą optymistycznie i dostaniesz status 'stara ale jara'


Podoba mi się ;-)

Zapisz

[Daga34]

Oczywiście, że 35 lat to wcale nie jest za późno. Żyjemy w takich czasach, że większość kobiet nie chce już być zależnych od facetów i najpierw się realizuje, a potem przychodzi czas na macierzyństwo. Dasz radę, powodzenia!

[Heledore]

Mysle ze 30+ lub po prostu okolice 30 to bardzo dobry wiek na dziecko. czlowiek jest mlody, ma sporo sil, ale tez juz troche zycia poznal. Nie jest sie ani przesadnie naiwnym zyciowo ani przesadnie uzaleznionym od zdania rodzicow i innych ludzi. Mlodzi rodzice czesto bywaja zdominowani przez dziadkow. 30+ rzadko pozwala sobie wchodzic tak na glowe. Wiekszosc osob ma tez raczej ulozona sytuacje zyciowa.

Ja prawie juz zminilam cyferke z przodu a dzieci nie mam. choc myslimy o tym, a nawet odstawilismy anykoncepcje. Narazie jeszcze troche "uwazamy" bo tz jest w trakcie zmiany pracy i lapania w niej stabilizacji, ale gdyby sie zdarzylo to nic by sie nie stalo

W pracy wiekszosc kobitek w moim wieku nie ma dzieci. sa pojedyncze mlodzitkie dziewczyny z dzieckiem ale to wyjatki. Wiekszosc rodzi po 30 lub tuz przed.
Gorzej na rodzinnych zjazdach. Tam kobiety wychodza zamaz tuz po 20 (a nie 27 jak ja ), a rodza najpozniej w wieku 25 ... drugie i choc nikt nigdy palcem mnie i tz nie wytknal ani uwagi nie zrobil, nie popatrzyl ze strasznym politowaniem... to... jednak czasem odnosze wrazanie ze traktuja nas jak hmm... malo zaradnych? chyba tak moge to uczucie opisac. A moze malo znajacych zycie... ciezko okreslic. To taki specyficzny mix

[Leeneczka]

Dzisiaj sie dowiedziałam, że kuzynka jest w ciązy pisałam o niej 3 tygodnie temu, że ma 40 lat była dobrze przebadana przez lekarza, często robili jej usg bo sprawdzali jajeczkowania itp i sie udało

[aneta4137]

Napisane przez wika82

Fajnie też w tym wieku mieć wszystko przed sobą.

Moim zdaniem fajnie jest w tym wieku mieć pewne rzeczy dawno za sobą

[wika82]

Napisane przez aneta4137

Moim zdaniem fajnie jest w tym wieku mieć pewne rzeczy dawno za sobą

To zależy jak dawno.
Jeśli bardzo, to oznacza, że w młodych latach siedziało się w pieluchach.
Ja się wolałam wtedy bawić.

[Heledore]

W tym wieku.... uuuu... zabrzmialo groźnie. Haha

[v_violet_v]

za późno!???
ja mam 33 i jeszcze nie planuje dziecka. Mam nadzieję, że jeśli już się zdecyduję to wszystko potoczy się szczęsliwie - mimo mojego "starczego" wieku

[1c93dd6cdec304dac0bf7ce8831117b00c8f8e25_5f9b57825f544]

Ja zaszłam w pierwszą ciążę w wieku 35 lat i urodziłam mając już 36. I powiem ci tak: ciąża super, potem cesarka, dzidzia zdrowa jak rybka. Obecnie jestem na macierzyńskim i uważam że to najszczęśliwszy okres mojego życia. A na szkole rodzenia (jestem z Wa-wy) były same kobiety po 30-tce a najstarsza miała.. 46 lat! Ja nie byłam ani szczególnie wysportowana jak zachodziła w ciążę ani jakoś specjalnie zdrowotnie zadbana. Brałam kwas foliowy dosyć długo przed zajściem i oczywiście w ciąży i pilnowałam żeby się nie roztyć i nie leżeć na kanapie (pracowałam do 8 miesiąca co mi wyszło na zdrowie). Tydzień po porodzie ważyłam tyle co przed zajściem, choć ogólnie to mam nadwagę. Nie słuchaj żadnych głupot, nie przejmuj się, po prostu zachodź w tą ciąże. Acha, piszesz jeszcze że się obawiasz komentarzy - ja nie spotkałam się ani razu z komentarzami sugerującymi że jestem za stara, a potem to już tylko zachwyty nad dzieckiem słyszysz

[pati101]

nie jestem w podobnej sytuacji, bo w wieku 27 miałam dwoje dzieci (rok po roku). ale mam znajomą, która wyszła za mąż w wieku 39 lat (poprostu długo nie mogła trafić na "tego" właściwego) i pierwsze dziecko urodziła w wieku 41 lat. w wieku 44lat urodziła drugie. nie miała żadnych problemów zdrowotnych ani w ciąży ani po nich, dzieciaki są zdrowe.uważam, ze jeśli tylko chcesz i nie masz przeciwwskazań zdrowotnych to się staraj.wiek 35 lat to absolutnie nie jest żadne ograniczenie.a obawy?cóż, one są niezależnie od wieku. a że dziecko zmieni twoje życie?to na pewno, i to też niezależnie od wieku. twoje obawy równie dobrze może mieć dwudziestoparolatka (i większość ma powodzenia!

[pumpkinjuice]

Jakoś nieustannie stresuje mnie ta kwestia. Mam 28, wkrótce zacznę 29 rok życia i jakoś tak... nie czuje bluesa do dzieci. Chyba nie czułam nigdy, mój mąż też nie jest nastawiony na gromadkę brzdąców.

W rodzinie, ci nieco starsi dawno dzieciaci. Młodsze kuzynki na szczęście nie, ale... nie wiadomo, jak długo potrwa ten stan. Presję niestety czujemy stale, bo ze strony rodziny męża często lecą aluzje i ponaglenia.

I tak się zastanawiam, kiedy przyjdzie ten impuls. Może długo po trzydziestce? Boję się jedynie tego, że wówczas płodność okaże się nie taka, jak trzeba i gdy już zechcemy zostać rodzicami, to nic z tego nie wyjdzie.

[kokosowaja]

Napisane przez pumpkinjuice

Jakoś nieustannie stresuje mnie ta kwestia. Mam 28, wkrótce zacznę 29 rok życia i jakoś tak... nie czuje bluesa do dzieci. Chyba nie czułam nigdy, mój mąż też nie jest nastawiony na gromadkę brzdąców.

W rodzinie, ci nieco starsi dawno dzieciaci. Młodsze kuzynki na szczęście nie, ale... nie wiadomo, jak długo potrwa ten stan. Presję niestety czujemy stale, bo ze strony rodziny męża często lecą aluzje i ponaglenia.

I tak się zastanawiam, kiedy przyjdzie ten impuls. Może długo po trzydziestce? Boję się jedynie tego, że wówczas płodność okaże się nie taka, jak trzeba i gdy już zechcemy zostać rodzicami, to nic z tego nie wyjdzie.

Nie ma co się zamartwiać na zapas , a przede wszystkim nic na siłe! Jesli ktos nie chce mieć dzieci to niech ich nie ma .... masz jeszcze spokojnie "kilka lat", za 10 lat możesz zacząć się martwic że to może juz za późno. uważam ze nie ma co sie poddawać presji, w końcu to Ty będziesz w 100% odpowiedzialna za to dziecko a nie rodzina....a niech gadają Jeśli jest Wam tak dobrze narazie nie ma co się kierowac zdaniem innych

[1c93dd6cdec304dac0bf7ce8831117b00c8f8e25_5f9b57825f544]

Widzę, że nie tylko mnie dopadały jakieś takie stresy tuż przed 30-tką. Ja nawet mając 29 lat męża nie miałam ani żadnego faceta na oku, no normalnie przegrane życie ! ;-) Spoko, nie ma się absolutnie co napinać.
Nie lubię, jak ktoś pisze w ramach dawania komuś rad, że "nie każdy musi mieć dzieci". A skąd ten kto ich nie ma wie, że ich nie chce? To trzeba dopiero przeżyć i się przekonać na własnych dzieciach, a nie dzieciach siostry, kuzynki, sąsiadki, bachorach w pociągu itp. Swoje dziecko to naprawdę zupełnie co innego, nie do porównania z czymkolwiek innym ale nie da się o tym przekonać tylko teoretycznie.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

[1=1c93dd6cdec304dac0bf7ce 8831117b00c8f8e25_5f9b578 25f544;67833036]A skąd ten kto ich nie ma wie, że ich nie chce? To trzeba dopiero przeżyć i się przekonać na własnych dzieciach, a nie dzieciach siostry, kuzynki, sąsiadki, bachorach w pociągu itp. [/QUOTE]

Znaczy się, że jak ? Dopiero po tym jak się powoła na świat własne można sie zorientować, że się nie chce dzieci ? Ryzykowna postawa. Zwłaszcza dla tego dziecka

[1c93dd6cdec304dac0bf7ce8831117b00c8f8e25_5f9b57825f544]

Eeee... swoje to swoje. Nie ma co teoretyzować , sama zobaczysz Macintosh

[pani-jesień]

[1=1c93dd6cdec304dac0bf7ce 8831117b00c8f8e25_5f9b578 25f544;68386051]Eeee... swoje to swoje. Nie ma co teoretyzować , sama zobaczysz Macintosh[/QUOTE]

Czyli sugerujesz, że matki, które nie kochają własnych dzieci, nie istnieją?

[871319bc27e9d09c3f0d50d55d02d0b6e86b5c84]

[1=1c93dd6cdec304dac0bf7ce 8831117b00c8f8e25_5f9b578 25f544;68386051]Eeee... swoje to swoje. Nie ma co teoretyzować , sama zobaczysz Macintosh[/QUOTE]



Dawno nic mnie tak nie zszokowało jak twoja hmm delikatnie mówiąc naiwność.

[wika82]

[1=1c93dd6cdec304dac0bf7ce 8831117b00c8f8e25_5f9b578 25f544;68386051]Eeee... swoje to swoje. Nie ma co teoretyzować , sama zobaczysz Macintosh[/QUOTE]

Wiadomo, że swoje to swoje, ale nawet jak się nie przepada ogólnie za dziećmi, to własnych trzeba chcieć.

Potem mamy poubierane martwe czterolatki, czy po prostu niekochane dzieci, żeby nie poruszać takich drastycznych spraw.

[Paprotka_]

Napisane przez pumpkinjuice

Jakoś nieustannie stresuje mnie ta kwestia. Mam 28, wkrótce zacznę 29 rok życia i jakoś tak... nie czuje bluesa do dzieci. Chyba nie czułam nigdy, mój mąż też nie jest nastawiony na gromadkę brzdąców.

W rodzinie, ci nieco starsi dawno dzieciaci. Młodsze kuzynki na szczęście nie, ale... nie wiadomo, jak długo potrwa ten stan. Presję niestety czujemy stale, bo ze strony rodziny męża często lecą aluzje i ponaglenia.

I tak się zastanawiam, kiedy przyjdzie ten impuls. Może długo po trzydziestce? Boję się jedynie tego, że wówczas płodność okaże się nie taka, jak trzeba i gdy już zechcemy zostać rodzicami, to nic z tego nie wyjdzie.

Możemy sobie przybić piątkę W Twoim wieku, ba, nawet jeszcze 3 lata temu nie myślałam nawet o dzieciach. Nie lubię dzieci, denerwują mnie znajome dzieci rozpieszczane przez swoich rodziców, nie czuję wzruszenia oglądając słodko-pierdzące reklamy o macierzyństwie. Wręcz przeciwnie - koszmarnie mnie to wszystko irytuje. Wszystkim wokół opowiadałam, że nie planuję dzieci - właśnie po to aby nie było presji. Ktoś pytał o dzieci i otrzymywał odpowiedź "nie planujemy". Dlaczego? "bo nie". Kropka. Żadnych tłumaczeń.

Jakiś czas temu zaczęliśmy się jednak z mężem zastanawiać czy nie będziemy kiedyś żałować, jeżeli nie będziemy mieć dzieci. Po długachnych zastanawianiach wyszło nam, że jednak chyba będziemy żałować i dziś, w wieku 36 lat, jestem w swojej pierwszej ciąży. Przez pierwsze 3 dni po tym jak się dowiedziałam, czułam się jakbym zaliczyła wpadkę. Zastanawiałam się nad tym jak potomek wywróci nasze życie do góry nogami, pozbawi komfortu w życiu (jestem introwertykiem potrzebującym duuużo czasu dla siebie) no i na koncert nie da się pójść (wiem wiem, doświadczone matki wiedzą, że się da ). Dziś się cieszę. Nadal nie lubię dzieci, nie znoszę tej słodkiej otoczki wokół macierzyństwa i dzieciństwa, ale o swoim przyszłym dziecku zupełnie nie myślę w tych kategoriach. Widzę w nim przede wszystkim małego człowieka, którego ukształtowanie będzie zależało od nas. Jak sobie nie zrobimy słodko-pierdzącego domu, kręcącego się wyłącznie wokół "bejbika" (brrr! co za określenie) to go nie będziemy mieć. Musimy po prostu nowego człowieka wpasować w naszą istniejącą już rodzinę.

Nie pozwól wywierać na sobie presji. Ja nawet jak wiedziałam już, że planuję dziecko, nadal na wszelkie podpytywania odpowiadałam, że nie planujemy. Uznaliśmy, że to tylko i wyłącznie nasza sprawa i nikomu nic do tego. Jeżeli masz mieć problem z płodnością, to możesz mieć go i przed 30, to jest uzależnione od stanu zdrowia a nie od wieku. Poczekaj na moment kiedy zaczniesz się zastanawiać nad tym czy chcesz dzieci czy nie (sama z siebie, nie z powodu presji zewnętrznej) i wtedy podejmij decyzję. Jedyną osobą, której powinnaś się tłumaczyć ze swoich planów i odczuć na ten temat powinien być Twój mąż.

[wika82]

Napisane przez Paprotka_

Możemy sobie przybić piątkę W Twoim wieku, ba, nawet jeszcze 3 lata temu nie myślałam nawet o dzieciach. Nie lubię dzieci, denerwują mnie znajome dzieci rozpieszczane przez swoich rodziców, nie czuję wzruszenia oglądając słodko-pierdzące reklamy o macierzyństwie. Wręcz przeciwnie - koszmarnie mnie to wszystko irytuje. Wszystkim wokół opowiadałam, że nie planuję dzieci - właśnie po to aby nie było presji. Ktoś pytał o dzieci i otrzymywał odpowiedź "nie planujemy". Dlaczego? "bo nie". Kropka. Żadnych tłumaczeń.

Jakiś czas temu zaczęliśmy się jednak z mężem zastanawiać czy nie będziemy kiedyś żałować, jeżeli nie będziemy mieć dzieci. Po długachnych zastanawianiach wyszło nam, że jednak chyba będziemy żałować i dziś, w wieku 36 lat, jestem w swojej pierwszej ciąży. Przez pierwsze 3 dni po tym jak się dowiedziałam, czułam się jakbym zaliczyła wpadkę. Zastanawiałam się nad tym jak potomek wywróci nasze życie do góry nogami, pozbawi komfortu w życiu (jestem introwertykiem potrzebującym duuużo czasu dla siebie) no i na koncert nie da się pójść (wiem wiem, doświadczone matki wiedzą, że się da ). Dziś się cieszę. Nadal nie lubię dzieci, nie znoszę tej słodkiej otoczki wokół macierzyństwa i dzieciństwa, ale o swoim przyszłym dziecku zupełnie nie myślę w tych kategoriach. Widzę w nim przede wszystkim małego człowieka, którego ukształtowanie będzie zależało od nas. Jak sobie nie zrobimy słodko-pierdzącego domu, kręcącego się wyłącznie wokół "bejbika" (brrr! co za określenie) to go nie będziemy mieć. Musimy po prostu nowego człowieka wpasować w naszą istniejącą już rodzinę.

Nie pozwól wywierać na sobie presji. Ja nawet jak wiedziałam już, że planuję dziecko, nadal na wszelkie podpytywania odpowiadałam, że nie planujemy. Uznaliśmy, że to tylko i wyłącznie nasza sprawa i nikomu nic do tego. Jeżeli masz mieć problem z płodnością, to możesz mieć go i przed 30, to jest uzależnione od stanu zdrowia a nie od wieku. Poczekaj na moment kiedy zaczniesz się zastanawiać nad tym czy chcesz dzieci czy nie (sama z siebie, nie z powodu presji zewnętrznej) i wtedy podejmij decyzję. Jedyną osobą, której powinnaś się tłumaczyć ze swoich planów i odczuć na ten temat powinien być Twój mąż.

I tak wszystko będzie się kręcić wokół dziecka.
Nie da się inaczej.

Ale sami zobaczycie, że to pokochacie.

[Paprotka_]

Napisane przez wika82

I tak wszystko będzie się kręcić wokół dziecka.
Nie da się inaczej.

Ale sami zobaczycie, że to pokochacie.

Pewnie tak liczymy się z tym i staramy na to przygotować, ale chcę wierzyć, że uda nam się w tym wszystkim zachować zdrowy rozsądek

[wika82]

Napisane przez Paprotka_

Pewnie tak liczymy się z tym i staramy na to przygotować, ale chcę wierzyć, że uda nam się w tym wszystkim zachować zdrowy rozsądek

Tylko po co..?
Dziecko jest od tego, żeby mu dać morze miłości.

Tzw. rozsądek kojarzy mi sie że starszym pokoleniem: nie nos, bo rozpieścisz, nie lataj na każdy płacz, bo się przyzwyczai i temu podobnymi BZDURAMI.

Chyba, że masz na myśli coś innego.

[Paprotka_]

Napisane przez wika82

Tylko po co..?
Dziecko jest od tego, żeby mu dać morze miłości.

Tzw. rozsądek kojarzy mi sie że starszym pokoleniem: nie nos, bo rozpieścisz, nie lataj na każdy płacz, bo się przyzwyczai i temu podobnymi BZDURAMI.

Chyba, że masz na myśli coś innego.

No właśnie nie, mam nadzieję, że tego uda mi się uniknąć. Bardzo chciałabym uniknąć frustracji związanej z macierzyństwem - a z moich obserwacji wynika, że jest ona dość częsta - i chciałabym aby dziecko wtopiło się w rodzinę, ale abyśmy nie musieli zrezygnować z nas samych. Czy się to uda - czas pokaże. Wiadomo, że póki co to czyste teoretyzowanie bo doświadczenie mam jedynie w wychowaniu psów

[wika82]

Napisane przez Paprotka_

No właśnie nie, mam nadzieję, że tego uda mi się uniknąć. Bardzo chciałabym uniknąć frustracji związanej z macierzyństwem - a z moich obserwacji wynika, że jest ona dość częsta - i chciałabym aby dziecko wtopiło się w rodzinę, ale abyśmy nie musieli zrezygnować z nas samych. Czy się to uda - czas pokaże. Wiadomo, że póki co to czyste teoretyzowanie bo doświadczenie mam jedynie w wychowaniu psów

Z mojego doświadczenia wynika, że frustrują się głównie ci rodzice, którzy myślą, że po narodzinach będzie tak samo jak przed.

[pani-jesień]

Napisane przez wika82

Z mojego doświadczenia wynika, że frustrują się głównie ci rodzice, którzy myślą, że po narodzinach będzie tak samo jak przed.

Podobnie to widzę.
A to jest niemożliwe. Niemożliwe, że dziecko wtopi się w rzeczywistość i wszystko pozostanie jak dawniej.

[201704101323]

nie wiem autorko gdzie mieszkasz ale teraz jest moda na macierzyństwo przed 40-ka Krakowskie damy szybciej nawet nie myślą o ciąży. Ale to serio mówię; )

[Paprotka_]

Napisane przez pani-jesień

(...) i wszystko pozostanie jak dawniej.

na to nawet nie liczę

[trypolis]

Ja też nie lubię dzieci. Swoich mam dwóch synów. W ciąży czułam się jak zainfekowana. Miałam wrażenie, że mam ciało obce w sobie... Uwielbiam swoje dzieci, ale mamy wyraźnie zaznaczone granice prywatności, bo i my i oni, jej potrzebujemy. Po ich narodzinach już nic nie było jak wczesniej. Czasami, kiedy jestem na maxa zmęczona to się zastanawiam - po co mi to było. Mija, kiedy przyłażą i się przytulają, opowiadają co było ciekawego w szkole, dają całusa, mówią, że jestem najwspanialszą mamą (jakby mieli inną... ;P). Wczoraj pół dnia piekłam pierniki do szkoły. Mogłam kupić, ale obiecałam, więc piekłam. Frustracje? Czasami będą, kto ich nie ma? Nie nastawiaj się, że będzie pięknie jak w reklamach.
Mam dwóch synów, każdy z nich jest inny, cudowny na swój sposób. To, co u nich mnie urzeka - u innych dzieci wkurza. Ale jestem świadoma ich wad i pracuję nad sobą, że to mój problem nie ich.
Jak nie chcesz zwariować - pozwól sobie pomóc przy dziecku, ale zaznacz, że to Wasze dziecko i Wy decydujecie o jego wychowaniu. Trudne, ale działa.

[staramalenka86]

Napisane przez 35latka

Zakładam wątek bo sama nie wiem co robić. Mam już 35 lat i boję się zacząć starania o dziecko. Mam tyle obaw... Ze nie dam rady. Ze jestem za stara. Ze ludzie będą gadać. Nigdy nie chciałam mieć dzieci a tu nagle spadlo to na mnie jak grom z jasnego nieba. Czy sa kobiety podobne do mnie? Do tego dochodzi paniczny strach przed samą ciążą i porodem, strach przed tym ze będę najstarszą mamą w szkole, jestem strasznie rozbita, może ktoś doda otuchy.

Kochana... jak chcesz być mamą to na co czekasz? Co Cię ludzie obchodzą? Jak będą chcieli to będą gadali tak czy siak

[MrsOff]

Moim zdaniem nie masz się nad czym zastanawiać
Moje rówieśniczki (mam 30 lat) jedne mają już dzieci, inne nie. Starsze koleżanki w większości są mamami. Średnia znacznie się przesunęła i nie ma co się oglądać na innych, tylko robić tak, jak czujesz.
Zanim straciłam pracę sama byłam u lekarza, żeby się zorientować czy wszystko ok. Usłyszałam od pani dr "to czas najwyższy". No ale 2 tygodnie po wizycie u pani dr straciłam pracę i niestety muszę się wstrzymać, a bardzo bym chciała zostać mamą...

Jeśli masz stabilną sytuację zawodową i w związku, to bierz się do roboty : ehem: Chyba reszta sama przyjdzie