TŻ czy dziecko?

[Dzikun]

Przytoczyłam to, bo któraś wizażanka upierała się, abym to poparła, więc znalazłam to.
Po drugie, to było napisane do poprzednich wiadomości, jeśli chcesz to się cofnij i przeczytaj. Chodziło o CZYJĄŚ wiarę.

[Luba]

Napisane przez TmargoT

ja jestem ciekawa teorii o zmianie miłości do dziecka.
czy chodzi o natężenie,czy o wartosć?

A proszę Cię bardzo.
Nic na świecie nie jest takie samo przez lata, wsyztsko podlega ewolucji, także uczucia. Kiedy dziecko jest małe nazsa miłość jest opiekuńcza, bardziej nastawiona na potrzeby dziecka i ich zaspokojenie. Dziecko rośnie, jest coraz bardziej samodzielne, nie jesteśmy już mu tak bardzo potrzebni, opieka przestaje być priorytetem. I nasza miłość jest bardziej partnerska a nie opiekuńcza.
Nie zmienia się natężenie czy wartośc miłości. Zmienia się nastawienie dziecka do nas i nasze nastawienie do dziecka, zmienia się sposób w jaki je kochamy. To jest dopiero nieszczęscie dla dziecka i dla rodziców, kiedy ci ostatni nie pojmują, że należy przestać sie dzieckiem opiekowac w każdym aspekcie życia.

[TmargoT]

Napisane przez Luba

A proszę Cię bardzo.
Nic na świecie nie jest takie samo przez lata, wsyztsko podlega ewolucji, także uczucia. Kiedy dziecko jest małe nazsa miłość jest opiekuńcza, bardziej nastawiona na potrzeby dziecka i ich zaspokojenie. Dziecko rośnie, jest coraz bardziej samodzielne, nie jesteśmy już mu tak bardzo potrzebni, opieka przestaje być priorytetem. I nasza miłość jest bardziej partnerska a nie opiekuńcza.
Nie zmienia się natężenie czy wartośc miłości. Zmienia się nastawienie dziecka do nas i nasze nastawienie do dziecka, zmienia się sposób w jaki je kochamy. To jest dopiero nieszczęscie dla dziecka i dla rodziców, kiedy ci ostatni nie pojmują, że należy przestać sie dzieckiem opiekowac w każdym aspekcie życia.

czli w takim razie nie zmienia się miłość do dziecka,ale nastawienie do jego dorosłego życia.
tak myślałam.

długo zastanawiałam się nad tym.dziś mój syn ma dopiero 15 lat,ale wiem,że kocham go tak samo,jak miał 3 lata,czy 10.
fakt,że staram się,aby dorastał i sam wybierał drogę życiową,jednak zawsze będzie moim numerem 1 na liście

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez marta1210

I to jest odpowiedź matki.
Niestety ale jak dla mnie narazie wypowiadają się dziewczyny bezdzietne, które narazie kierują się hmm wygodą i poprostu swobodnym życiem... jak widze autorka etap maturalny...w tym wieku wiele koleżanek nawet się zarzekało że nie będzie miało dzieci bo to nie dla nich... No teraz już jest całkiem inaczej bo większość z nich jest szczęśliwymi mamami i BROŃ BOŻE POWIEDZIEĆ COŚ NA ICH SKARBA.... w takich momencie to owa osoba powinna zamówić porządną ochronę bo nie wiem czy by wyszła z tego cało.

Powiedzmy, że jeszcze nie dzietne, zakładając oczywiście, że kiedyś przekażą swoje geny... a jeśli nie, to już ich sprawa.

---------- Dopisano o 18:55 ---------- Poprzedni post napisano o 18:49 ----------

Napisane przez diamentowa

Nie urodzi Ci się drugi raz to samo dziecko . To jest oddzielny człowiek, całkowicie zależny od siebie- sam sobie raczej rady nie da. To jest najpiękniejsze w macierzyństwie, że możesz się zaopiekować kimś kto Ciebie najbardziej potrzebuje (oczywiście mówimy o dzieciństwie) bo sam dopiero wchodzi w świat, poznaje go. I Ty jesteś dla niego przewodnikiem po tym świecie. Jesteś dla niego jedyną mamą i zawsze będziesz jedyną. Dla mężczyzny rzadko jesteś tą pierwszą i jedyną kobietą bo większość z nas zakochuje się kilka razy w życiu. Zresztą znam facetów, którzy mimo iż są szczęśliwi w związku nie kochają swoich kobiet na tzw "zabój". Zresztą coraz więcej osób nie postrzega już związku jako czegoś "po grób"- taka jest niestety prawda.

Dokładnie. Mężów, kochanków można mieć na pęczki (i niektórzy mają), zwykle ma się więcej niż jednego faceta w życiu, nierzadko więcej niż jednego męża. Dzieci też można mieć więcej niż jedno, ale nie da się zastąpić jednego dziecka drugim.

[euforia112]

Strasznie glupi wątek jak dla mnie. Wszystko zależy od sytuacji. Myślę, że dziecko, bo zakładam zdrową i piękną miłość do niego i co więcej myślę, że moj mąż nigdy by mi nie wybaczył gdybym uratowała jego a nie nasze dziecko. ( pisze oczywiście hipotetycznie, bo nie mam ani męża ani dziecka). Z drugiej strony gdyby okazało się, że moje dziecko to seryjny morderca, a mąż to wspaniały czlowiek, to nie przekonałby mnie fakt, ze dziecko to po części ja a juz najbardziej bałabym się, ze te wadliwe geny dalej rozniesieCo bym wtedy wybrała??? hmmm...Bez sensu pytanie mąż czy dziecko,bo to inny rodzaj milości. I naprawde nie jestem w stanie przewidzic jak zachowałabym się w sytuacji ekstremalnej. Przecież to impuls, człowiek nie myśli, tylko działa instynktownie. Po fakcie i tak wydawałoby mi się, że mogłam zrobić więcej.

[wsiowy_gupek]

Mam takie podstawowe pytanie.
Czy którakolwiek z dziewczyn które twierdzą, że miłość do męża powinna być większ aniż do dziecka/ mąż powinien być wazniejszy i zażarcie broni swoich racji w tym temacie ma dziecko?

[kropka75]

Napisane przez sine.ira

Miłość do kogoś kto jest częścią mnie ergo upraszczając - do samej siebie. Ratując dziecko ratuję siebie. Ale o tym się oczywiście nie myśli, nie kalkuluje tego w krytycznych sytuacjach. To odruch.

Skoro dziecko to też matka, to czemu matka wybierając między życiem swoim i dziecka, wybiera zawsze dziecko?

Miłość macierzyńska nie jest egoistyczna, nie jest więc miłością do siebie samej. Jedno drugiemu przeczy.

Ps.
Poruszyłam wczoraj ten temat przy kawce w babskim towarzystwie. Wszystkie jak jedna się oburzyły przeciw tej teorii.
Skądś to wzięłaś czy takie jest po prostu Twoje zdanie? Z ciekawości pytam.

---------- Dopisano o 08:25 ---------- Poprzedni post napisano o 08:21 ----------

Napisane przez blackbird

Kocham mojego męża,ale nasze dziecko jest dla mnie wszystkim, kiedyś na naszej drodze moze stanąć ktoś trzeci, kiedyś mogę przestać być jego żoną,ale nigdy nie przestane być matką - z dzieckiem nie da się wziąć rozwodu, im bardziej mój tż kocha nasza córkę tym jestem szczęśliwsza, tym bardziej kochana czuję sie ja.Własciwie moj tż kiedyś miał podobny dylemat,twierdził że kocha nas obie ale mnie trochę bardziej,dla mnie to było nie do przyjęcia,czułam sie z tym fatalnie, jak dla mnie dojrzały dorosły człowiek bardziej od partnera kocha dziecko, bo dziecko kocha sie miłościa bezwzględna i bezwarunkową(nie małpią broń Boże).Dzisiaj moj tż mnie kocha tak samo jak kiedyś,ale bardziej kocha nasze maleństwo i ja czuję się bezpiczna z tą świadomością i szcześliwa jak nic,nie muszę z nim byc ze strachu że jak coś pójdzie nie tak,to dziecko straci ojca,jestem z nim tylko dla tego i tylko tak długo jak go kocham,bo wiem że coby się między nami nie zdarzyło on ją kocha najbardziej i zawsze ją kochac będzie

Świetna wypowiedź. Wypowiedź matki i dojrzałej (psychicznie) kobiety.
Na tym polega różnica, o której pisałam wcześniej.

Pozdrawiam.

[***luna]

Ten temat chyba schodzi na złe tory

Mojego męża kocham najbardziej na świecie i moje dziecko również.
Nie jest to sprzeczne, jak najbardziej możliwe.
W przypadku katastrofy: z pożaru wyciągnę najpierw dziecko, nie ze względu na to jak kogo bardzo kocham, ale ze względu na to,że dziecko jest słabsze i bardziej zależne.


Znam patologiczne sytuacje, gdy matka śpi z dziećmi, a ojciec w salonie, matka twierdzi,że będąc z dziećmi jest najszczęśliwsza i to jej wystarczy.
Dla mnie ta postawa jest conajmniej chora, z milością do męża nie ma nic wspólnego.

[kropka75]

Napisane przez rapifen

Ja wybiore męża.

Zrób ten dobry uczynek światu i potomstwu, które ewentualnie mogłabyś mieć i nie rozmnażaj się, błagam.

---------- Dopisano o 08:29 ---------- Poprzedni post napisano o 08:28 ----------

Napisane przez ***luna

Znam patologiczne sytuacje, gdy matka śpi z dziećmi, a ojciec w salonie, matka twierdzi,że będąc z dziećmi jest najszczęśliwsza i to jej wystarczy.
Dla mnie ta postawa jest conajmniej chora, z milością do męża nie ma nic wspólnego.

Ale to nie jest normalna macierzyńska miłość.

---------- Dopisano o 08:31 ---------- Poprzedni post napisano o 08:29 ----------

Napisane przez wsiowy_gupek

Mam takie podstawowe pytanie.
Czy którakolwiek z dziewczyn które twierdzą, że miłość do męża powinna być większ aniż do dziecka/ mąż powinien być wazniejszy i zażarcie broni swoich racji w tym temacie ma dziecko?

Oczywiste by było, że nie. A ja mam wielką nadzieję, że nie...

[Luba]

Napisane przez kropka75

Skoro dziecko to też matka, to czemu matka wybierając między życiem swoim i dziecka, wybiera zawsze dziecko?

Miłość macierzyńska nie jest egoistyczna, nie jest więc miłością do siebie samej. Jedno drugiemu przeczy.

Ps.
Poruszyłam wczoraj ten temat przy kawce w babskim towarzystwie. Wszystkie jak jedna się oburzyły przeciw tej teorii.
Skądś to wzięłaś czy takie jest po prostu Twoje zdanie? Z ciekawości pytam.

Z serii: co autor ma na mysli to znaczy moja interpretacja
Sine.ira. pisze po prostu o tych naszych nieszczęsnych intynktach i genach. Matka ratując dziecko, ratuje swoje geny. Ojciec to samo. Ratuja takze geny partnera, co jest właściwie wyrazem najwyższej miłości.
To nie ma nic wspólnego ze świadomym egoizmem rodziców, ale z chęcia zachowania swoich genów i przekazania ich dalej. I to wszytsko dzieje się na poziomie instynktu.

[TmargoT]

Napisane przez Luba

Z serii: co autor ma na mysli to znaczy moja interpretacja
Sine.ira. pisze po prostu o tych naszych nieszczęsnych intynktach i genach. Matka ratując dziecko, ratuje swoje geny. Ojciec to samo. Ratuja takze geny partnera, co jest właściwie wyrazem najwyższej miłości.
To nie ma nic wspólnego ze świadomym egoizmem rodziców, ale z chęcia zachowania swoich genów i przekazania ich dalej. I to wszytsko dzieje się na poziomie instynktu.

raczej zgodziłabym się z LUNĄ,która mówi o tym,iż dziecko jest nieporadne,zdane na dorosłych.

nie wiem,czy ratując swoje dziecko myślałabym o genach.mając adoptowane dziecko,ktore kochałabym,myślałabym podobnie.

tym różnimy sie od zwierząt,że mamy uczucia,nie tylko instynkt.lwica walczy o potomstwo,ale w sytuacji,gdy jej partner przegrywa bój z innym lwem ,poświęca stare potomstwo na rzecz silniejszego.
tak samo jest u psów.matka ,ktora rodzi szczenięta,a w grupce jest chorowite zadusza je,aby nie cierpiało.

przykładów można mnożyć i dorabiac teorie o powielaniu swoich genów.
mnie takie teorie nie przekonują.
nie zastanawiam sie nad tym w takich kategoriach.
wiem,że w przypadku zagrożenia najpierw uratuje cudze dziecko,a potem obcego dorosłego.

[Luba]

TmargoT o tym samym pisałam w moim pierwszym poście w tym wątku i powtórzyłam to (bodajże) na poprzedniej stronie. Cieszę sie, że się tym zgadzasz

W moim poprzednim poście po prostu wyjaśniłam jedno stwierdzenie sine.ira, oczywiście tak jak ja je zrozumiałam.
I powtarzam raz jeszcze: my o tym nie myslimy, to instynkt za nas działa! Ale ten instynkt to tylko jeden z wielu czynników i o tym tez już pisałam. Mówię tu cały czas o sytuacji zagrożenia życia.
A co do tych lwic i psów, to mało jest na swiecie kobiet, które postępują podobnie? Dobro "starego" czy "nowego" partnera jest ważniejsze od dobra dzieci i te dzieci sa często porzucane, katowane czy nieszczesliwe, bo mama ma "nowa miłość". Nie różnimy się od zwierząt tak bardzo (czasami), niestety

[TmargoT]

Napisane przez Luba

TmargoT o tym samym pisałam w moim pierwszym poście w tym wątku i powtórzyłam to (bodajże) na poprzedniej stronie. Cieszę sie, że się tym zgadzasz

W moim poprzednim poście po prostu wyjaśniłam jedno stwierdzenie sine.ira, oczywiście tak jak ja je zrozumiałam.
I powtarzam raz jeszcze: my o tym nie myslimy, to instynkt za nas działa! Mówię tu o sytuacji zagrożenia życia.

rozumiem i powinnam cytowac post SINY.IRY ,nie twój.
jednak trochę dziwi mnie tłumaczenie czegoś,z czym się nie zgadzasz,lub uwazasz za nieprawdziwe.

[Luba]

Napisane przez TmargoT

rozumiem i powinnam cytowac post SINY.IRY ,nie twój.
jednak trochę dziwi mnie tłumaczenie czegoś,z czym się nie zgadzasz,lub uwazasz za nieprawdziwe.

Ja nigdzie nie powiedziałm, że sie z tym nie zgadzam Ja sie zgadzam, ale uważam to za jeden z wielu czynników, o czym tez pisałam. Człowiek ma zachowania wyuczone i instytnktowne i tego sie nie zmieni.
To nie jest tak, że jest tylko instynkt, ale jest także.

[sine.ira]

hehe
Dzięki Lubo Dobrze interpretujesz moją myśl i też zresztą już pisałam, że to nie są świadome/wykalkulowane wybory. O innych niuansach typu adoptowane dzieci i chęć przekazania nie tylko genów ale i wartości itd. nie pisałam bo Ty już o tym mówiłaś to nie chciałam się powtarzać.
Chyba wszyscy ludzie którzy mają dzieci mówią, że chcieli je mieć żeby coś po nich na ziemi zostało. W sensie - ich geny (ale nie tylko, choć głównie tak - patrząc z czysto biologicznego/ewolucyjnego punktu widzenia). Przyznają to otwarcie i w pełni świadomie. Zresztą to oczywiste. Można to przełożyć na egoistyczną chęć przetrwania w ciele swoich dzieci. I to jednocześnie nie podważa szlachetnej, pełnej poswięcenia miłości rodzicielskiej. W końcu bez opieki rodziców, dzieci a więc też geny tych rodziców nie przetrwają. Matka wybiera życie dziecka przed swoim bo dziecko rokuje na dalsze powielanie rodowych genów w przyszłości i przyszłych pokoleniach. Oczywiście nie kalkuluje tego na trzeźwo, nie myśli o tym. Ja wiem, że to może oburzać jak jedną koleżankę na babskim spotkaniu tylko to też jeszcze nie dowodzi błędności czegokolwiek Ale poza wszystkim - to naprawdę takie kontrowersyjne ?