Problemy zdrowotne dziadków rzutują na życie naszej rodziny.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez LadyGeek

I Ty się dziwiłaś czemu rodzice nie chcą nigdzie oddać dziadków i zajmują się nimi, mimo tego, ze się wykańczają? Robisz dokładnie to samo. Twoje życie, Twoja sprawa, widać lubicie być męczennikami.

No właśnie

[Mijanou]

Napisane przez Ellen_Ripley

Kto zarzucał Ci brak serca? Jakieś pojedyncze trolle? Większość osób radziła Ci wyprowadzić się, częściowo odciąć od tego wszystkiego. Jak dla mnie te Twoje wpisy to ciche wołanie o pomoc, bo to wcale nie Twój wybór, a rodzaj toksycznego uzależnienia.

Zgadzam się z tym cichym wołaniem o pomoc. Ale tak to jest z terminalnie chora osobą (lub, jak w tym przypadku, osobami) w domu.

Razem z Mamą podjęłyśmy decyzję, że Tato (rak) będzie w domu, jedynie pod opieką lekarzy z hospicjum domowego. To była świadoma decyzja. Mimo to czasem czułam się tak, jak Autorka. Zagubiona, przemęczona, czasem dołączało do tego poczucie winy, że złoszczę się na to, co Tato robi i mowi (w sumie to już mówiła choroba ustami Taty). W miarę postępu choroby potrafił być autoagresywny (wyrywanie cewnika), agresywny w stosunku do mnie i do Mamy (niedotlenienie mozgu). Terminalnie chory cierpliwie znoszący swój stan to mit i człowiek musi sobie uświadomić, że ma prawo odczuwać złość. Nawet, jeśli ta złość jest nieuzasadniona i skierowana na chorego,który też jest Bogu ducha winien. Wtedy serio- warto na jakiś czas odciąć się od domu-szpitala, wyjechać, odpocząc, poświęcić czas tylko sobie. Bez nieuzasadnionego poczucia winy.

Czy z perspektywy czasu (minęło 5 lat) uważam, że decyzja o pozostawieniu Taty w domu i nie oddania go do hospicjum była słuszna? Koniec końców, uważam, ze tak. To on całe życie pracował, by zapewnić mi jak najlepszy start, do niego udawałam się w każdej potrzebie i w każdej ciężkiej chwili. Wiedziałam, że nie czułby się dobrze w hospicjum, wsród innych ludzi w stanie pre-agonalnym lub agonalnym. On za bardzo kochał życie, był w nieustannym ruchu. Ten niecały rok (rak pustoszył błyskawicznie i podrecznikowo wręcz, 10 miesięcy od diagnozy) był bardzo ciężki. Ale teraz dobrze mi ze świadomością, że jako tako udało mi się ułatwić Tacie jego ostatni czas na ziemi. Choć trochę.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez mel95

Pisalam juz wcześniej. Nie zostawie rodziców z tym samych bo zwyczajnie się wykoncza i dziadkowie ich przeżyją
.

ale to są decyzje Twoich rodziców. Moga poprosić o pomoc MOPS. Ty możesz po prostu żyć i za 10 czy 20 lat otoczyć opieką swoich rodziców.

[Mijanou]

Zamykam wątek na uzasadnioną prośbę Autorki.