Jaką książkę obecnie czytacie? II

[karolinka86]

Napisane przez asiek14

Nie, ta ksiazka ma tytul : Do pierwszej krwi i ogólnie jest ok

Acha...to zwracam honor Przyznam ze o tej ksiazce jeszcze nie slyszalam...

Napisane przez 1141655

a ja wzielam sie tym razem za literature azjatycka Przeczytalam " Spadajace liście" Bardzo smutna historia.
ksiazki o bolu cierpieniu, a jakie zyciowe....

Polecam "Chinskiego kopciuszka" tej samej autorki


Ja czytam Sparksa "Na zakrecie"-na poczatku troszke mnie nudzilo, ale z czasem ksiazka sie rozwinela i teraz napiecie coraz bardziej wzrasta Podoba mi sie bardziej niz np."Pamietnik"

[Mariah]

Napisane przez karolinka86

Ja czytam Sparksa "Na zakrecie"-na poczatku troszke mnie nudzilo, ale z czasem ksiazka sie rozwinela i teraz napiecie coraz bardziej wzrasta Podoba mi sie bardziej niz np."Pamietnik"

Łoj, a u mnie zupełnie na odwrót! Bardziej podobał mi się "Pamiętnik", choć i do niego miałabym wiele "ale" Sparks mi generalnie nie leży, pisze zbyt trywialnym językiem, jego powieści nie mają głębi psychologicznej (wiem, wiem, za dużo bym chciała... ).

[gasta18]

Simon Beckett "Chemia śmierci"

[Ines-ka]

Napisane przez gasta18

Simon Beckett "Chemia śmierci"

I jak wrażenia?

[1141655]

Napisane przez kamilciaop

A czy ta ksiazka to Kathy O`Braien czy cos w tym stylu??

tak, to ta .
Czytalas moze tez ?

Napisane przez karolinka86

Polecam "Chinskiego kopciuszka" tej samej autorki

wlasnie zerknelam na biblionetke , i ta ksiazka oraz spadajace liscie sa o tym samym, tzn malej Adeline, macosze Niang... czyzby to byla jedna i ta sama ksiazka czy dwie o tym samym. Sie zakrecilam

szkoda, ze dzis sroda, moja biblioteka zamknieta ..bede musiala doczekać do jutra

[gasta18]

Napisane przez Ines-ka

I jak wrażenia?

Na razie przeczytałam 40 stron, ale już mi się podoba coś czuję, że do jutra ją skończę czytać

[ślimaczek]

"Anioly i demony" po raz Nty

[Dzika Ropucha]

Właśnie kończe "Cień wiatru" i bardzo mi sie podoba bardzo!

[Anahstasia]

Napisane przez Germini

Bardzo chciałam kupić tę książkę (też zaraz po "Pasjach utajonych" ), ale niestety widziałam jej w księgarni, a tej jednej pozycji z ŚK nie chcę na razie zamawiać (standardowe sępienie na kosztach wysyłki ).
Generalnie warto?

Szczerze? Nie bardzo Rosen chciała opowiedzieć o żonie Freuda, ale zamiast wizerunku kobiety z krwi i kości stworzyła egzaltowaną mimozę, która mnie ze strony na stronę coraz bardziej irytowała

Pozwolę sobie przekleić do postu moją recenzję z Merlina tejże książki

Już dawno żadna czytana przeze mnie książka nie wzbudziła we mnie tak ogromnego sprzeciwu. Rosen sprawiła, że powieść, mająca przynieść mi ukojenie i spokój, obudziła we mnie najsilniejsze z możliwych emocji. A wszystko przez to, że napisała powieść bardzo schematyczną, zamknęła nietuzinkową postać w wymyślonym przez siebie kanonie, "spłaszczyła" ją i całkowicie zabiła jej wielowymiarowość. Nicolle Rosen w usta Marthy Freud włożyła takie oto słowa: "Myślę o sobie i wszystkich kobietach. O tym, z jaką łatwością stają się służącymi tych, których kochają. Czy to jest miłość? Ten dar z siebie samej, to dobrowolne poddaństwo?". Te zdania to klucz do zrozumienia całej powieści; książki, której główną bohaterką jest zniszczona przez męża kobieta, prawdziwa męczennica; poddana, która uzyskuje wolność dopiero po śmierci oprawcy. Absolutnie nie zgadzam się z takim portretem Marthy. Na kartach książki jawi się ona jako istota niezwykle uległa, bezradna, niesamodzielna. Niezaprzeczalne jest to, że faktycznie wychowanie w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej, a później silny charakter męża i XIX-wieczne pojmowanie miejsca kobiety w hierarchii społecznej uniemożliwiały jej jakąkolwiek emancypację i niezależność. Niemniej jednak nie wykluczały sporej dozy niezależności, indywidualizmu, możliwości prowadzenia życia ukierunkowanego również na własne potrzeby. Martha F. Nicolle Rosen zdaje się być zaszczutym dzieckiem, niedopuszczonym do świata psychoanalitycznych zabawek męża czy to z powodu obecności jej siostry Minny, czy w późniejszym czasie, ich córki - Anny. I tu pojawia się pierwsza nieścisłość - Martha znała teksty Zygmunta. W listach z praktyki u prof. Charcota relacjonował jej tamtejsze badania nad nerwicami histerycznymi i nad zastosowaniem hipnozy. To "wciąganie" żony w swoje pasje miało też miejsce poza murami paryskiego szpitala Salptrire. Biografie Freuda wskazują, że interesowała się jego pismami także w czasie kiedy rozpoczynał własną praktykę lekarską, a także wtedy kiedy ogłosił "Interpretację marzeń sennych" i "Psychopatologię życia codziennego" - teksty, które przyniosły mu absolutne potępienie. Podobna nieścisłość dotyczy wyjazdów wakacyjnych. Owszem, większość czasu Martha spędzała w Semmeringu czy później w Bawarii razem z dziećmi. Jednak brała też udział w jego zagranicznych wojażach, a także w spotkaniach z innymi psychoanalitykami, np. z Jungiem. Już choćby te dwa przykłady dowodzą, że Marthy F. nie można utożsamiać z Marthą Freud. W mojej ocenie dowodzą też tego, jak daleko Rosen posunęła się w opisywaniu nie tyle rzetelnej postaci, co własnej fantasmagorii. Nie posądzam jej o złe chęci. Myślę jednak, że jej podejście do sylwetki Marthy było w dużej mierze zdeterminowane przez współczesny obraz kobiety w kulturze europejskiej, tak odmienny od obrazu sprzed zaledwie 100 lat. Dziś łatwo nam wyrzucać tamtym kobietom bierność, apatię, uległość. Jednak w tamtych czasach pewne zachowania uważano za oczywistość, pewien naturalny model postępowania. I dlatego ten model nie powinien stanowić głównego tematu biografii, a jedynie kontekst, w którego obrębie rozwijała się historia życia panny Bernays. A cierpienia Marthy nie uważam za cierpienie wywołane przez samego Zygmunta, a co najwyżej przez konwenanse czasów, w których żyła. Nie znaczy to jednak, iż uważam go za postać kryształową. Cieniem na jego historii kładzie się chociażby pozostawienie czterech sióstr w nazistowskiej Austrii i skazanie ich na śmierć w obozach koncentracyjnych. Jednak jak wspomniała moja poprzedniczka, fakty są skąpe i obudowane w taki sposób, że tak naprawdę dalej nie dają odpowiedzi na pytanie: jaka była Martha? Dla laików książka może być ciekawą lekturą na zimowy wieczór. Jednak dla osób interesujących się rodziną Freudów, nie może pozostać niczym więcej jak absolutną literacką fikcją.

Napisane przez Germini

I jak, i jak?? Mam nadzieję, że nie odbiega stylem od "Kwiatu Śniegu (...)"

Jota w jotę ten sam Czyta się baaaaardzo przyjemnie, ale na razie jestem jeszcze na początku to nic więcej nie mówię, żeby nie zapeszać

[kamilciaop]

Napisane przez 1141655

tak, to ta .
Czytalas moze tez ?

Nie nie czytałam, nie moge jej nigdzie dostac...a bardzo duzo pozytywnych opinii czytałam...

[gasta18]

Napisane przez Anahstasia

Pozwolę sobie przekleić do postu moją recenzję z Merlina tejże książki

Już dawno żadna czytana przeze mnie książka nie wzbudziła we mnie tak ogromnego sprzeciwu. Rosen sprawiła, że powieść, mająca przynieść mi ukojenie i spokój, obudziła we mnie najsilniejsze z możliwych emocji. A wszystko przez to, że napisała powieść bardzo schematyczną, zamknęła nietuzinkową postać w wymyślonym przez siebie kanonie, "spłaszczyła" ją i całkowicie zabiła jej wielowymiarowość. Nicolle Rosen w usta Marthy Freud włożyła takie oto słowa: "Myślę o sobie i wszystkich kobietach. O tym, z jaką łatwością stają się służącymi tych, których kochają. Czy to jest miłość? Ten dar z siebie samej, to dobrowolne poddaństwo?". Te zdania to klucz do zrozumienia całej powieści; książki, której główną bohaterką jest zniszczona przez męża kobieta, prawdziwa męczennica; poddana, która uzyskuje wolność dopiero po śmierci oprawcy. Absolutnie nie zgadzam się z takim portretem Marthy. Na kartach książki jawi się ona jako istota niezwykle uległa, bezradna, niesamodzielna. Niezaprzeczalne jest to, że faktycznie wychowanie w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej, a później silny charakter męża i XIX-wieczne pojmowanie miejsca kobiety w hierarchii społecznej uniemożliwiały jej jakąkolwiek emancypację i niezależność. Niemniej jednak nie wykluczały sporej dozy niezależności, indywidualizmu, możliwości prowadzenia życia ukierunkowanego również na własne potrzeby. Martha F. Nicolle Rosen zdaje się być zaszczutym dzieckiem, niedopuszczonym do świata psychoanalitycznych zabawek męża czy to z powodu obecności jej siostry Minny, czy w późniejszym czasie, ich córki - Anny. I tu pojawia się pierwsza nieścisłość - Martha znała teksty Zygmunta. W listach z praktyki u prof. Charcota relacjonował jej tamtejsze badania nad nerwicami histerycznymi i nad zastosowaniem hipnozy. To "wciąganie" żony w swoje pasje miało też miejsce poza murami paryskiego szpitala Salptrire. Biografie Freuda wskazują, że interesowała się jego pismami także w czasie kiedy rozpoczynał własną praktykę lekarską, a także wtedy kiedy ogłosił "Interpretację marzeń sennych" i "Psychopatologię życia codziennego" - teksty, które przyniosły mu absolutne potępienie. Podobna nieścisłość dotyczy wyjazdów wakacyjnych. Owszem, większość czasu Martha spędzała w Semmeringu czy później w Bawarii razem z dziećmi. Jednak brała też udział w jego zagranicznych wojażach, a także w spotkaniach z innymi psychoanalitykami, np. z Jungiem. Już choćby te dwa przykłady dowodzą, że Marthy F. nie można utożsamiać z Marthą Freud. W mojej ocenie dowodzą też tego, jak daleko Rosen posunęła się w opisywaniu nie tyle rzetelnej postaci, co własnej fantasmagorii. Nie posądzam jej o złe chęci. Myślę jednak, że jej podejście do sylwetki Marthy było w dużej mierze zdeterminowane przez współczesny obraz kobiety w kulturze europejskiej, tak odmienny od obrazu sprzed zaledwie 100 lat. Dziś łatwo nam wyrzucać tamtym kobietom bierność, apatię, uległość. Jednak w tamtych czasach pewne zachowania uważano za oczywistość, pewien naturalny model postępowania. I dlatego ten model nie powinien stanowić głównego tematu biografii, a jedynie kontekst, w którego obrębie rozwijała się historia życia panny Bernays. A cierpienia Marthy nie uważam za cierpienie wywołane przez samego Zygmunta, a co najwyżej przez konwenanse czasów, w których żyła. Nie znaczy to jednak, iż uważam go za postać kryształową. Cieniem na jego historii kładzie się chociażby pozostawienie czterech sióstr w nazistowskiej Austrii i skazanie ich na śmierć w obozach koncentracyjnych. Jednak jak wspomniała moja poprzedniczka, fakty są skąpe i obudowane w taki sposób, że tak naprawdę dalej nie dają odpowiedzi na pytanie: jaka była Martha? Dla laików książka może być ciekawą lekturą na zimowy wieczór. Jednak dla osób interesujących się rodziną Freudów, nie może pozostać niczym więcej jak absolutną literacką fikcją.

Mimo, że czytam dużo książek to po prostu nie byłabym w stanie napisać takiej ładnej recenzji... z polskiego nigdy orłem nie byłam

[karolinka86]

Napisane przez 1141655

wlasnie zerknelam na biblionetke , i ta ksiazka oraz spadajace liscie sa o tym samym, tzn malej Adeline, macosze Niang... czyzby to byla jedna i ta sama ksiazka czy dwie o tym samym. Sie zakrecilam

szkoda, ze dzis sroda, moja biblioteka zamknieta ..bede musiala doczekać do jutra

Nie, to nie jest ta sama ksiazka! O tej samej rodzinie W "Spadajacych lisciach" jest wiecej faktow itp...Jest po prostu bardziej rozszerzona...Ale mimo to warto obie przeczytac

[virka]

"Duża polka" Chmielewskiej

Anahstasia imponująca recenzja

[so_na_ta]

Napisane przez Dzika Ropucha

Właśnie kończe "Cień wiatru" i bardzo mi sie podoba bardzo!

Mam odłozony na półce, czekam na odpowiedni nastrój do jej czytania , takie wyciszenie jest chyba potrzebne .
Czytam obecnie :" Nicci French : " Tajemniczy usmiech " -thriller psychologiczny .

[Germini]

Ana, skutecznie zniechęciłaś mnie do książki Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź
Recenzja faktycznie imponująca. (Więcej masz takich w zanadrzu? Podziel się )

Tak btw, to ciekawa jestem, na ile biografie Irvinga Stone'a są wiarygodne. Bądź co bądź informacje dot. Freuda, na które natykałam się tu i ówdzie, przedstawiały go w nieco innym świetle niż z lekka stronnicza (?) książka Stone'a



A czytam teraz "Wojnę państwa Rose" W. Adlera

[benito_mruffkolini]

"Niezgłębiony zamysł" Isabel Allende

uwielbiam literaturę iberoamerykańską, do tej pory jakoś kobitki nie wpadały mi w łapy, a tu takie miłe zaskoczenie

[Fraoch]

Napisane przez Anahstasia

Szczerze? Nie bardzo Rosen chciała opowiedzieć o żonie Freuda, ale zamiast wizerunku kobiety z krwi i kości stworzyła egzaltowaną mimozę, która mnie ze strony na stronę coraz bardziej irytowała

Pozwolę sobie przekleić do postu moją recenzję z Merlina tejże książki

Już dawno żadna czytana przeze mnie książka nie wzbudziła we mnie tak ogromnego sprzeciwu. Rosen sprawiła, że powieść, mająca przynieść mi ukojenie i spokój, obudziła we mnie najsilniejsze z możliwych emocji. A wszystko przez to, że napisała powieść bardzo schematyczną, zamknęła nietuzinkową postać w wymyślonym przez siebie kanonie, "spłaszczyła" ją i całkowicie zabiła jej wielowymiarowość. Nicolle Rosen w usta Marthy Freud włożyła takie oto słowa: "Myślę o sobie i wszystkich kobietach. O tym, z jaką łatwością stają się służącymi tych, których kochają. Czy to jest miłość? Ten dar z siebie samej, to dobrowolne poddaństwo?". Te zdania to klucz do zrozumienia całej powieści; książki, której główną bohaterką jest zniszczona przez męża kobieta, prawdziwa męczennica; poddana, która uzyskuje wolność dopiero po śmierci oprawcy. Absolutnie nie zgadzam się z takim portretem Marthy. Na kartach książki jawi się ona jako istota niezwykle uległa, bezradna, niesamodzielna. Niezaprzeczalne jest to, że faktycznie wychowanie w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej, a później silny charakter męża i XIX-wieczne pojmowanie miejsca kobiety w hierarchii społecznej uniemożliwiały jej jakąkolwiek emancypację i niezależność. Niemniej jednak nie wykluczały sporej dozy niezależności, indywidualizmu, możliwości prowadzenia życia ukierunkowanego również na własne potrzeby. Martha F. Nicolle Rosen zdaje się być zaszczutym dzieckiem, niedopuszczonym do świata psychoanalitycznych zabawek męża czy to z powodu obecności jej siostry Minny, czy w późniejszym czasie, ich córki - Anny. I tu pojawia się pierwsza nieścisłość - Martha znała teksty Zygmunta. W listach z praktyki u prof. Charcota relacjonował jej tamtejsze badania nad nerwicami histerycznymi i nad zastosowaniem hipnozy. To "wciąganie" żony w swoje pasje miało też miejsce poza murami paryskiego szpitala Salptrire. Biografie Freuda wskazują, że interesowała się jego pismami także w czasie kiedy rozpoczynał własną praktykę lekarską, a także wtedy kiedy ogłosił "Interpretację marzeń sennych" i "Psychopatologię życia codziennego" - teksty, które przyniosły mu absolutne potępienie. Podobna nieścisłość dotyczy wyjazdów wakacyjnych. Owszem, większość czasu Martha spędzała w Semmeringu czy później w Bawarii razem z dziećmi. Jednak brała też udział w jego zagranicznych wojażach, a także w spotkaniach z innymi psychoanalitykami, np. z Jungiem. Już choćby te dwa przykłady dowodzą, że Marthy F. nie można utożsamiać z Marthą Freud. W mojej ocenie dowodzą też tego, jak daleko Rosen posunęła się w opisywaniu nie tyle rzetelnej postaci, co własnej fantasmagorii. Nie posądzam jej o złe chęci. Myślę jednak, że jej podejście do sylwetki Marthy było w dużej mierze zdeterminowane przez współczesny obraz kobiety w kulturze europejskiej, tak odmienny od obrazu sprzed zaledwie 100 lat. Dziś łatwo nam wyrzucać tamtym kobietom bierność, apatię, uległość. Jednak w tamtych czasach pewne zachowania uważano za oczywistość, pewien naturalny model postępowania. I dlatego ten model nie powinien stanowić głównego tematu biografii, a jedynie kontekst, w którego obrębie rozwijała się historia życia panny Bernays. A cierpienia Marthy nie uważam za cierpienie wywołane przez samego Zygmunta, a co najwyżej przez konwenanse czasów, w których żyła. Nie znaczy to jednak, iż uważam go za postać kryształową. Cieniem na jego historii kładzie się chociażby pozostawienie czterech sióstr w nazistowskiej Austrii i skazanie ich na śmierć w obozach koncentracyjnych. Jednak jak wspomniała moja poprzedniczka, fakty są skąpe i obudowane w taki sposób, że tak naprawdę dalej nie dają odpowiedzi na pytanie: jaka była Martha? Dla laików książka może być ciekawą lekturą na zimowy wieczór. Jednak dla osób interesujących się rodziną Freudów, nie może pozostać niczym więcej jak absolutną literacką fikcją.

Napisane przez gasta18

Mimo, że czytam dużo książek to po prostu nie byłabym w stanie napisać takiej ładnej recenzji... z polskiego nigdy orłem nie byłam

już miałam sobie jakoś darować bo książki ani nie czytałam ani jakoś szczególnie nie pragnę przeczytać - ale recenzję jej czytało się jednym tchem

[Veris]

Czytam teraz Herzoga amerykańskiego noblisty Saula Bellowa.

[gasta18]

Skończyłam czytać "Chemię śmierci". A teraz jakiś romans dla zabicia czasu

[kasius]

Barbara Wood "Ulica Rajskich Dziewic" Polecam!!! Ksiażka ukazuje życie muzłumańskiej kobiety jako żony, matki i kochanki, a także tradycje i obyczaje rodzin egipskich . Dla mnie trochę szokująca

[Anahstasia]

Napisane przez gasta18

Mimo, że czytam dużo książek to po prostu nie byłabym w stanie napisać takiej ładnej recenzji... z polskiego nigdy orłem nie byłam

Napisane przez virka

"Duża polka" Chmielewskiej

Anahstasia imponująca recenzja

Napisane przez Fraoch

już miałam sobie jakoś darować bo książki ani nie czytałam ani jakoś szczególnie nie pragnę przeczytać - ale recenzję jej czytało się jednym tchem

Napisane przez Germini

Ana, skutecznie zniechęciłaś mnie do książki Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź
Recenzja faktycznie imponująca. (Więcej masz takich w zanadrzu? Podziel się )

Tak btw, to ciekawa jestem, na ile biografie Irvinga Stone'a są wiarygodne. Bądź co bądź informacje dot. Freuda, na które natykałam się tu i ówdzie, przedstawiały go w nieco innym świetle niż z lekka stronnicza (?) książka Stone'a

Dziękuję Dziewczęta Recenzji jest jeszcze parę, dzisiaj, najdalej jutro wkleję je tu na Wizaż, do swojego bloga Może to też mnie zmobilizuje do poważniejszego zabrania się za ich pisanie (chociaż brak czasu jest tu znaczącym utrudnieniem

Też mnie to zastanawiało W sumie najlepiej byłoby po przeczytaniu książki samemu zabrać się za badania i szukać po różnych materiałach informacji nt. danej osoby. Takie uczucie niedosytu i żądza wiedzy towarzyszy mi nie tylko w przypadku biografii, ale też innych książek, w których autorzy zawarli pewien materiał naukowy (choćby w kultowym już 'Kodzie Leonarda...' czy 'Spisku Darwina')

[La Monica]

Ja sobie czytam "Kronikę ptaka nakręcacza" H.Murakamiego

[ila87]

a ja czytam książkę Susan Forward " Toksyczni rodzice " - polecam

[wąż]

Nick Cave, Gdy oślica ujrzała anioła

Czytałam ją już jakieś 6 lat temu. Wtedy byłam zachwycona, teraz lekko rozczarowana manieryzmem stylu Cave'a.

[dziewczyna]

"Szwajcaria. Mały przewodnik turystyczny" Wilhelmina Skulska.

[gasta18]

Czytam książkę pt. "Sobowtór" Tess Gerritsen.

[karolinka86]

Napisane przez ila87

a ja czytam książkę Susan Forward " Toksyczni rodzice " - polecam

To powiesc czy cos w typie poradnika?

[nebraska]

Napisane przez wąż

Nick Cave, Gdy oślica ujrzała anioła

Czytałam ją już jakieś 6 lat temu. Wtedy byłam zachwycona, teraz lekko rozczarowana manieryzmem stylu Cave'a.

Uwielbiam Cave'a jako wokalistę i autora tekstóe, ale "Oślica..' rzeczywiście jakoś też mi się nie widzi...

Skończyłam własnie"Szkatułkę z kości słoniowej" Somozy. W porównaniu z innymi powieściami tego autora słabsza, ale mógłby z niej powstać niezły scenariusz na film.

[madzior22]

Skończyłam "Diebeł ubiera się u Prady" zaczynam Jorge Molista'a "PIERŚCIEŃ- spadek po ostatnim templariuszu"

[mistrz03]

"Nieznosna lekkosc bytu" Milan Kundera