Mając 19 lat wychodzę za mąż...

[calkiem-spoko]

Napisane przez lemoorka

Z taką kwota juz mogą coś malutkiego szukać

Eeee...coś nie wydaje mi się.
Znam osoby, które zarabiały podobnie i miały ogromne problemy z nie tak dużym kredytem.

[ilonkaczapela]

żeby wziąć kredyt na 25 lat i kupić mieszkanie w Wawie trzeba zarabiać minimum 5500. Sprawdzaliśmy z moim chłopakiem. Niw wiem jak to jest w Poznaniu.

[Beatka212]

Mają 19 lat wyszłam za mąż... widzę że mój wątek poruszył burzę

teraz mam 20 już niedługo bedziemy świętować pierwszą rocznice ślubu i jest to najpiękniejszy czas w miom zyciu

ja studiuję 2 kierunki (na studiach dziennych) mój mąż pracuje, mieszkamy sobie pięknym mieszkaniu chodź niedługo będziemy się przeprowadzać do wiekszego miasta (dostal tam super ofertę) dla wtajemniczonych to nie jestem ze wsi

Rozumiem wypowiedzi innych osób, że 19 to za młodo jak na wyjście za mąż, że nie można z pensji 3000 kupić mieszkania. My mieliśmy o tyle lepszą sytuację że w nasze małżeństwo wchodziliśmy już z jakimś "dobytkiem" i odłożonymi pieniązkami przez co mogliśmy urządzić fajne wesele i jeszcze podróż poślubna do Egiptu i mimo wszystko ja mogę sobie dziennie studiować i nie mamy problemów z pieniążkami..

Może gdyby nie ta pewność i bezpieczeństwo finansowe pewnie byśmy jeszcze zaczekali żeby co nie co oszczędzić

[calkiem-spoko]

Napisane przez ilonkaczapela

żeby wziąć kredyt na 25 lat i kupić mieszkanie w Wawie trzeba zarabiać minimum 5500. Sprawdzaliśmy z moim chłopakiem. Niw wiem jak to jest w Poznaniu.

Przypuszczam, że podobnie. Z tym, że te zarobki 5500 to absolutne minimum, przy spłacie kredytu mocno pasa zaciskać trzeba będzie, jak na przykład ja za 6 plasterków sera i 5 szynki czasem 6 złotych płacę...Takie realia, kredyty są dla tych, których na to stać, biedota jest skazana na Providenta


Beatka212
No to dobrze, że Ci się układa
Chociaż jak czytam wypowiedzi w stylu "nie ma na co czekać, bo się kochamy" i "fajnie się żenić", gdy ani kasy nie ma, ani mieszkania, ani wykształcenia, a jedynie plany palcem na wodzie pisane, to mi się jakoś słabo robi...
No właśnie wtedy jest na co czekać. Na lepsze warunki chociażby.

[Reijel]

Napisane przez Beatka212

Mają 19 lat wyszłam za mąż... widzę że mój wątek poruszył burzę

teraz mam 20 już niedługo bedziemy świętować pierwszą rocznice ślubu i jest to najpiękniejszy czas w miom zyciu

ja studiuję 2 kierunki (na studiach dziennych) mój mąż pracuje, mieszkamy sobie pięknym mieszkaniu chodź niedługo będziemy się przeprowadzać do wiekszego miasta (dostal tam super ofertę) dla wtajemniczonych to nie jestem ze wsi

Rozumiem wypowiedzi innych osób, że 19 to za młodo jak na wyjście za mąż, że nie można z pensji 3000 kupić mieszkania. My mieliśmy o tyle lepszą sytuację że w nasze małżeństwo wchodziliśmy już z jakimś "dobytkiem" i odłożonymi pieniązkami przez co mogliśmy urządzić fajne wesele i jeszcze podróż poślubna do Egiptu i mimo wszystko ja mogę sobie dziennie studiować i nie mamy problemów z pieniążkami..

Może gdyby nie ta pewność i bezpieczeństwo finansowe pewnie byśmy jeszcze zaczekali żeby co nie co oszczędzić

Cieszę się, że Twój scenariusz jest bardzo słoneczny, jednak jeśli dobrze rozumiem jesteś na utrzymaniu męża?

[atteloiv]

tonietak

[Beatka212]

no właśnie co rozumiesz pod słowami "na utrzymaniu męża"

Dla mnie nie ma czegoś takiego, to sa nasze wspólne wydatki i dochody,tak postanowiliśmy, kiedy mówiliśmy sobie "tak" przed ołtarzem

Ale tak, mój mąż pracuje a ja studiuje, i bardzo mi to odpowiada iż moge sie rozwijać (a nie stać na kasie w warzywniaku żeby było że też pracuje)

[Reijel]

Napisane przez Beatka212

no właśnie co rozumiesz pod słowami "na utrzymaniu męża"

Dla mnie nie ma czegoś takiego, to sa nasze wspólne wydatki i dochody,tak postanowiliśmy, kiedy mówiliśmy sobie "tak" przed ołtarzem

Ale tak, mój mąż pracuje a ja studiuje, i bardzo mi to odpowiada iż moge sie rozwijać (a nie stać na kasie w warzywniaku żeby było że też pracuje)

Na utrzymaniu męża - z pensji męża opłacane są rachunki, kupowane jedzenie i inne produkty potrzebne w domu, opłacane raty/kredyty i inne wydatki jakie przynosi życie, a żona nie dokłada się do domowego budżetu.

Żeby nie było - nie atakuję Ciebie i Twojego sposobu życia. Jednak właśnie to mnie zraża do zawierania małżeństw w młodym wieku: nie przemawia do mnie argument "to są nasze wspólne wydatki i dochody". A co jak masz ochotę kupić sobie bluzkę albo tusz do rzęs? Prosisz męża o pieniądze? I jak napisał ktoś wyżej - czym to się różni od bycia na utrzymaniu rodziców?

[atteloiv]

nie ma czegoś takiego

[asiuk]

Napisane przez atteloiv

nie ma czegoś takiego jak na utrzymaniu męża po ślubie jest wszystko wspólne jak chcę bluzkę to ją kupuję zresztą to ja zarządzam pieniędzmi i raczej mąż pyta się czy nas na coś stać

Czyli ja mogę się w ogóle nie dokładać do wspólnego budżetu, a nadal to będą "wspólne dochody"? Czegoś nie rozumiem
Zresztą, mam chyba zbyt duże potrzeby zakupowe: ciuchy, kosmetyki, drogie, zagraniczne książki, dosć drogi fryzjer, więc mojego przyszłego męża nie będzie stać, żeby mi wszystko zapewnić

[Reijel]

Napisane przez atteloiv

nie ma czegoś takiego jak na utrzymaniu męża po ślubie jest wszystko wspólne jak chcę bluzkę to ją kupuję zresztą to ja zarządzam pieniędzmi i raczej mąż pyta się czy nas na coś stać

Nie wierzę w ideę "wszystko jest wspólne", choćby z przezorności na wypadek rozwodu. No i czułabym się źle spełniając głupie zachcianki, na które sama nie zarobiłam.

Wcześniej w tym wątku padło stwierdzenie, że do małżeństwa potrzebna jest dorosłość - nie tylko emocjonalno-psychiczna, ale także zawodowo-finansowa. Będę się zastanawiać nad ślubem dopiero wtedy, gdy będę choć w części niezależna od nikogo - czy to rodziców, czy partnera. Chodzi po prostu o komfort psychiczny, że sama też dam sobie radę.

[Beatka212]

skoro sama sobie dasz radę to przecież po co ci mąż? Bo przeciez tak też można patrzeć

Ok, nie chce teraz robić konfrontacji ale myślę że każdy ma swój sposów życia, i to że ty chcesz być bardziej niezależna to nieznaczy ze ja nie jestem i to że mój maż pracuje powoduje że sie czuję gorzej. w naszym małżeństwie potrafimy sobie z tym radzić i wcale ani ja ani mój mąż nie podchodzimy do tego w ten sposób

Ja mam na tyle czasu że moglabym podjąć jakąś pracę ale nie widzę do tego powodu, wolę się rozwijac zarówno przez studia jak i rozwijać moje artustyczne pasje, mój mąż jest zachwycony z tego powodu (nie chciał żebym po slubie rezygnowała z tego co lubie) a finansowo stoimy mocno więć więć dla mnie jest to raczej pozytywne że nie musze rozdawać ulotek niż negatywne

[calkiem-spoko]

Napisane przez Beatka212

skoro sama sobie dasz radę to przecież po co ci mąż? Bo przeciez tak też można patrzeć

Tej, no ale mąż to chyba nie jest po to, aby kobietę utrzymywać. Związek powinien być partnerski, a mam wrażenie, że trudno o taki układ, gdy tylko jedna osoba pracuje.

Oczywiście, masz też rację, że skoro nie musisz desperacko roznosić ulotek, to nie ma sensu iść do takiej pracy jedynie po to, aby pracować, bo pieniądze z tego żadne, można ten czas przeznaczyć na bardziej rozwojowe zajęcia.
Ale ogólnie myślę, że w naszych czasach założenie, że się całe życie będzie na utrzymaniu męża, jest mocno ryzykowne.

[Beatka212]

Napewno macie racje w tym, że małżeństwo nie powinno się opierac na tym że tylko mąż przez cały czas pracuje.. napewno przyznam wam w tym racje

Ale w tym momencie nie jest też mowa o całym życiu, może najwyżej na okres studiów, przecież to oczywiste , że w pewnym momecie ja będę chciała zacząć pracę,chodźby po to że dla tego celu studiuje(żeby znaleźć prace i dla własnej satysfajcji) nie mówiąć już o tym jak pojawią się dzieci itd raczej nie preferuje tego aby kobieta przez całe zycie siedziała w domu na utzymaniu męża choć o tym już było wcześniej

[Reijel]

Napisane przez Beatka212

skoro sama sobie dasz radę to przecież po co ci mąż? Bo przeciez tak też można patrzeć

Nie chcę tutaj snuć katastroficznych wizji, ale życie bywa różne - można się rozwieść, mąż może umrzeć, stracić pracę albo zmienić się w potwora kontrolującego każdą wydawaną złotówkę itd. (oczywiście niczego złego nie życzę, to są tylko przykłady). Umiesz liczyć - licz na siebie. A mąż to dla mnie ktoś więcej niż opiekun.

Poza tym nie wyjaśniłaś mi jednej kwestii - gdy masz zwyczajną ochotę pójść do centrum handlowego i kupić sobie jakieś kosmetyki albo ciuchy, czy też przejść się do kosmetyczki i fryzjera albo do kina tylko z przyjaciółką - skąd bierzesz pieniądze?

[ilonkaczapela]

Tu się właśnie nie zgadzam. Nikt nie mówł o całym życiu. My z moim chłopakime też mamy wspólne pieniądze i nie ważne, że kiedyś były to pieniądzę, które dostawaliśmy od rodziców a teraz to zarobione przez firmę mojego chłopaka. Mamy wspólne konta, wspólne karty kredytowe. A w tym momencie, to co dostaję od ojca na studia to 10% tego , co zarabia mój chłopak. Ale pieniądze wydajemy wspólnie.

Znam niejedno małżeństwo, w którym partnerzy mają osobne pieniądze i dzielą się częścią na utrzymanie domu, ale dla mnie to jest jakieś takie dziwne. Trochą nienaturalne. Bo małżeństwo to komórka społeczna. Cała, pojedyncza. A nie dwoje odrębnych ludzi, mieszkających w jednym domu i śpiących ze sobą. Prawda?

Reijel,
ja biorę z konta. A jak na moim koncie się skończą to wchodzę na stronę banku i sobie przelewam z konta firmy. Albo biorę z gotówki, która leży w domu. Co w tym dziwnego? A niezależność? W czym tu jest jej brak? w tym, że sobie ufamy, że żadne z nas nie uważa tych pieniędzy za swoje własne tylko za nasze?

[calkiem-spoko]

Napisane przez ilonkaczapela

Znam niejedno małżeństwo, w którym partnerzy mają osobne pieniądze i dzielą się częścią na utrzymanie domu, ale dla mnie to jest jakieś takie dziwne. Trochą nienaturalne.

No tak, dla mnie też to jest chore, ale są ludzie, którzy mają kota na punkcie pieniędzy i tak żyją. Albo się kontrolują nawzajem.

[Reijel]

Napisane przez ilonkaczapela

Tu się właśnie nie zgadzam. Nikt nie mówł o całym życiu. My z moim chłopakime też mamy wspólne pieniądze i nie ważne, że kiedyś były to pieniądzę, które dostawaliśmy od rodziców a teraz to zarobione przez firmę mojego chłopaka. Mamy wspólne konta, wspólne karty kredytowe. A w tym momencie, to co dostaję od ojca na studia to 10% tego , co zarabia mój chłopak. Ale pieniądze wydajemy wspólnie.

Znam niejedno małżeństwo, w którym partnerzy mają osobne pieniądze i dzielą się częścią na utrzymanie domu, ale dla mnie to jest jakieś takie dziwne. Trochą nienaturalne. Bo małżeństwo to komórka społeczna. Cała, pojedyncza. A nie dwoje odrębnych ludzi, mieszkających w jednym domu i śpiących ze sobą. Prawda?

Reijel,
ja biorę z konta. A jak na moim koncie się skończą to wchodzę na stronę banku i sobie przelewam z konta firmy. Albo biorę z gotówki, która leży w domu. Co w tym dziwnego? A niezależność? W czym tu jest jej brak? w tym, że sobie ufamy, że żadne z nas nie uważa tych pieniędzy za swoje własne tylko za nasze?

Świetnie, że sobie w pełni ufacie, jednak mnie liczne przykłady (w tym niestety moich rodziców) uczuliły na taką "wspólnotę".

[precious_81]

Napisane przez Beatka212

skoro sama sobie dasz radę to przecież po co ci mąż? Bo przeciez tak też można patrzeć

Czyli za mąż powinny wychodzić tylko niezaradne kobiety które nie potrafią się same utrzymać? TO już się nie dziwię że 19-latki tak chętnie wychodzą za mąż skoro maja takie podejście - mąż potrzebny żeby utrzymywać żonę. Ja na pewno utrzymałabym się sama więc według Ciebie nie powinnam wychodzić za mąż? Poza tym znam inne powody dla których wychodzi się za mąż a na pewno nie jest to chęć bycia na utrzymaniu męża.

Napisane przez Reijel

Wcześniej w tym wątku padło stwierdzenie, że do małżeństwa potrzebna jest dorosłość - nie tylko emocjonalno-psychiczna, ale także zawodowo-finansowa. Będę się zastanawiać nad ślubem dopiero wtedy, gdy będę choć w części niezależna od nikogo - czy to rodziców, czy partnera. Chodzi po prostu o komfort psychiczny, że sama też dam sobie radę.

Zgadzam się całkowicie.

[natj]

Przecież Beatka nie pracuje bo ma studia i to dwa dzienne kierunki nigdzie (chyba ?) nie napisała że tak ma być przez całe życie.
Mąż ją wspiera w momencie kiedy ona nie może (nie ma warunków) do pracy. To przecież działa w dwie strony. Nie wiem skąd to zdziwienie.

U mnie był przypadek że TŻ był 3 miesiące na kursie i wtedy to ja go wspierałam. Jak zaczynał nową pracę też mu pomagałam. Teraz ja studiuję i on pomaga mi.

[ilonkaczapela]

Właśnie tak to zrozumiałam. Oburzenie, że dziewczyna chce studiować. To co, ma iść sprzedawać gdzieś na kasie, bo musi byc niezależna od męża?

[Reijel]

Ze wszystkich słów, które tutaj padły żadne nie potępia studiowania. I nie twierdzę, że taka sytuacja będzie trwać całe życie. Mnie interesuje tylko fakt, jak dziewczyna w moim wieku radzi sobie w małżeństwie, które pod względami finansowymi przypomina bycie w dalszym ciągu na garnuszku rodziców.

[Beatka212]

radze sobie i ro bardzo dobrze i ani ja ani mój mąż nie mamy z tym problemu

[kaska87]

ja powiem tyle każdy zyje tak jak JEMU się podoba i nikogo nie powinno to obchodzić czy mąż utrzymuje żonę, powiem więcej znam dziewczyny, które właśnie po ślubie zrezygnowały ze studiów bo im sie nie chciało

każda z Was ma trochę racji ale pamiętajcie, że gdyby każdy miał takie same poglądy co do utrzymywania się, czy do tego ile trzeba mieć lat by wyjść za mąż świat byłby nudny
pozdrawiam

[dzustam]

Ja natomiast uważam, że zaglądanie do cudzego portfela i łożka jest niesmaczne...

Bo małżeństwo jest umową dwojga ludzi. I jeżeli oni podjęli taką decyzję - innym nic do tego. Myślę, że raczej powinno się pilnować, żeby samemu kiedyś nie wylądować na garnuszku u męża - ta wypowiedz dotyczy też mojej osoby, żeby nie było, że gadam w przestrzeń.

Poza tym - dochód jednego małżonka jest po zawarciu związku małżenskiego dochodem wspólnym, chyba że małżonkowie mają rodzielnośc majątkową.

Mąż atteloiv widzi chyba, że jego małżonka studiuje. Czy może wizażanki uważają go za bezmózgiego kretyna, który nie umie przeanalizować najprostszych faktów?

W mojej rodzinie kuzynka nie pracowała 16 lat! Wychowywała dzieci (dość długo ). I cała rodzina łącznie ze mną dziwiła się, jak to jest, że on nic nie mówi, nie pogania, nie wypycha z domu. A ona miała wszystko, skórzane płaszczyki, futerka, markowe ubrania. I pewnego dnia zrozumiałam: to była umowa pomiędzy nimi. W zasadzie ona tak chciała, on nie miał nic przeciw. Obecnie ona pracuje - bo chciała. I też jest dobrze. Mi nic do tego.

[gosia1007]

Beatka studiuje i to jej się chwali. To chyba dobrze, że chce mieć wykształcenie, co z kolei pozwoli jej na szukanie lepszej pracy. Bycie na "garnuszku męża" jest prawdopodobnie tymczasowe a nawet gdyby nie było to co z tego?
Podobnie jak dzustam nie znoszę zaglądania do cudzych portfeli i analizowania wydatków czy dochodów.

[Beatka212]

ja studiuje na dwóch kierunkach (oba dziennie) miałabym możliwość pracy ale nie korzystam bo tak jak powiedziałam studiuje żeby mieć dobrą pracę (a nie stac teraz na ulotkach) no i tak jak pisałam wcześniej ani ja ani mój mąż nie ma z tym problemu.
Mój mąż jest szczęśliwy że się rozwijam (nie chciał żebym po ślubie rezygnowała z nauki, sam ukończył dwa kierunki) a przyjdzie czas kiedy i ja znajdę dobrą pracę,bo do tego zmierzam.

Dlatego nie rozumiem po co cała ta burza, czy to złe że nie pracuje tylko sie uczę skoro i tak stoimy mocno finansowo, mój mąż jak czytał ten wątek to swierdził ze może inni mają z tym problem, on wkażdym razie nie.

[gosia1007]

Napisane przez Beatka212

ja studiuje na dwóch kierunkach (oba dziennie) miałabym możliwość pracy ale nie korzystam bo tak jak powiedziałam studiuje żeby mieć dobrą pracę (a nie stac teraz na ulotkach) no i tak jak pisałam wcześniej ani ja ani mój mąż nie ma z tym problemu.
Mój mąż jest szczęśliwy że się rozwijam (nie chciał żebym po ślubie rezygnowała z nauki, sam ukończył dwa kierunki) a przyjdzie czas kiedy i ja znajdę dobrą pracę,bo do tego zmierzam.

Dlatego nie rozumiem po co cała ta burza, czy to złe że nie pracuje tylko sie uczę skoro i tak stoimy mocno finansowo, mój mąż jak czytał ten wątek to swierdził ze może inni mają z tym problem, on wkażdym razie nie.

I bardzo dobrze to wasze życie i skoro Wy nie macie z tym problemu to innym raczej tez nie powinno to przeszkadzac.

[asiuk]

Napisane przez Beatka212

ja studiuje na dwóch kierunkach (oba dziennie) miałabym możliwość pracy ale nie korzystam bo tak jak powiedziałam studiuje żeby mieć dobrą pracę (a nie stac teraz na ulotkach) no i tak jak pisałam wcześniej ani ja ani mój mąż nie ma z tym problemu.
Mój mąż jest szczęśliwy że się rozwijam (nie chciał żebym po ślubie rezygnowała z nauki, sam ukończył dwa kierunki) a przyjdzie czas kiedy i ja znajdę dobrą pracę,bo do tego zmierzam.

Dlatego nie rozumiem po co cała ta burza, czy to złe że nie pracuje tylko sie uczę skoro i tak stoimy mocno finansowo, mój mąż jak czytał ten wątek to swierdził ze może inni mają z tym problem, on wkażdym razie nie.

Ja również nie mam nic do tego. Fajnie, że mąż Cię wspiera i chce, żebyś się rozwijała Zdziwiłam się tylko wcześniejszym sformułowaniem "wspólnych dochodów", bo skoro nie pracujesz, dochody są tylko Twojego męża, choć pieniądze już są wspólne

[Reijel]

Nie zaglądam nikomu do łóżka ani portfela - jestem zwyczajnie ciekawa i zadaję pytania (zresztą gdyby nie poruszano tych teamtów to forum byłoby strasznie nudne). Jeżeli Beatka nie ma ochoty na nie odpowiadać - ok, nie będę natrętna. Jej sytuacja jest dla mnie czymś nowym (w moim otoczeniu nie ma wielu dziewczyn myślących w ten sposób), więc chcę POZNAĆ jej punkt widzenia. W końcu forum to wymiana poglądów.

Nikogo nie oceniam, nie nakazuję, nie potępiam studiowania, braku pracy, męża utrzymującego rodzinę itd., itp. Wiadomo, że każdy żyje jak uzna za stosowne, jednak miło jest o tym porozmawiać.