Adopcja - wątek zbiorczy

[k4rotk4]

Napisane przez ukrycior

U mnie w pracy się nie cieszą... ale wiadomo, ja bym się cieszyła jak głupia.

Tylko proszę pamiętaj żeby nam tu wsyztskim o tym napisać
Ja widziałam jak zostal adoptowany 2 miesięczny chłopiec. Cudowny widok.. rodzice łzy w oczach, tato cały się telepał z przyjęcia, mama taka przejęta, (chyba miała ochote skakać z radości ). A jak wychodzili , to tato mu opowiadał (2 miesięcznymu chłopcu ) że będą razem grali w piłkę
Jak patrzyłam, to sama miałam łyz w ocach

[ukrycior]

Napisane przez k4rotk4

Tylko proszę pamiętaj żeby nam tu wsyztskim o tym napisać
Ja widziałam jak zostal adoptowany 2 miesięczny chłopiec. Cudowny widok.. rodzice łzy w oczach, tato cały się telepał z przyjęcia, mama taka przejęta, (chyba miała ochote skakać z radości ). A jak wychodzili , to tato mu opowiadał (2 miesięcznymu chłopcu ) że będą razem grali w piłkę
Jak patrzyłam, to sama miałam łyz w ocach

Mój mąż tak czasami się zamyśli i mówi do mnie w kinie na ucho: i ją do kina zabierzemy...

A powiedz mi Karotko, w jakim wieku są rodzice? Bo u nas w grupie my jesteśmy najmłodszą parą.

[k4rotk4]

Ci którzy adopowali tego chłopczyka mieli ok. 30 lat.

[ukrycior]

Napisane przez k4rotk4

Ci którzy adopowali tego chłopczyka mieli ok. 30 lat.

Czyli tak jak my. Bo jak się spotykaliśmy z rodzinami czekającymi na dzidziusia to wszyscy mieli prawie 40-tkę na karku. I tacy poważni...

[Ag_nes]

Przebrnęłam przez watek jako tako i pozwoliłam sobie coś napisać.
To co mnie z Wami łączy to wielkie pragnienie dziecka, uczucie pustki a czasami zazdrości patrząc na innych.
Moja historia jest inna, bo ja nie uczestniczę w procedurze adopcyjnej, ale życie mnie nauczyło że nigdy nic nie wiadomo.
Swoje pierwsze dziecko urodziłam chore, niepełnosprawne.. i byłam mamą tylko/ aż 9 miesięcy( nie licząc ciązy). Mogłabym tu pisać o mojej tęsknocie za nim o tym jakie to okropne dotknąć nieba i spaść na ziemie.Ale nie o tym chciałam opowiadać....
Zostałam mamą chorego dziecka bo los tak chciał. Z dnia na dzień musiałam się oswoić z sytuacją, zaakceptować, pokochać. Musze przyznac że poznałam zarówno słodki jak i gorzki smak macierzyństwa.. a przecież to nie tak miało być.
Podczas ponad pół rocznego pobytu z synkiem w szpitalu poznałam wiele rodziców chorych dzieci. W tym rodziców adopcyjnych. Ja , sceptycznie podchodząca do ludzi, nie wierząca w zwykłą dobroć ludzką i oni. Pokochali i zaadoptowali dziecko- nie zdrowe chore.
I wiecie.. widziałam jak taka matka, siedziała pod salą operacyjna gdy jej dziecko miało operowane serduszko. Widziałam te emocje - bardzo dobrze mi znane. Wiedziałam ze się nie różnimy. Ja urodziłam- ona zaadoptowała obydwie kochamy i jesteśmy wstanie stanąć na rzęsach za życie naszych dzieci.
Jestem bardzo wdzęczna losowi że mogłam poznać takie rodziny. Bo gdyby mi to ktoś opowiadał to bym nie uwierzyła..

Ach i jeszcze taka mała dygresyjka .. może za dużo złych informacji do nas dociera. Ciagle słyszymy o wyrodnych rodzicach, o biciu, piciu itd. Te informacje są potrzebne wiadomo. Ale dlaczego tak mało się mówi o tych dobrych ludziach? Może mniej by było zdziwionych min i słów "podziwiam Cie ja bym tak nie umiała"

[k4rotk4]

Napisane przez ukrycior

Czyli tak jak my. Bo jak się spotykaliśmy z rodzinami czekającymi na dzidziusia to wszyscy mieli prawie 40-tkę na karku. I tacy poważni...

Właśnie Panie z domu dziecka, często mówią, że to tacy ludzie po 40 adoptują i rzadko się zdarzają młodsi, ale ostatnio przychodzą tacy po 23 lata, do takiej dziewczynki (którą potencjalnie mają adoptowac. )

[ukrycior]

Napisane przez Ag_nes

Przebrnęłam przez watek jako tako i pozwoliłam sobie coś napisać.
To co mnie z Wami łączy to wielkie pragnienie dziecka, uczucie pustki a czasami zazdrości patrząc na innych.
Moja historia jest inna, bo ja nie uczestniczę w procedurze adopcyjnej, ale życie mnie nauczyło że nigdy nic nie wiadomo.
Swoje pierwsze dziecko urodziłam chore, niepełnosprawne.. i byłam mamą tylko/ aż 9 miesięcy( nie licząc ciązy). Mogłabym tu pisać o mojej tęsknocie za nim o tym jakie to okropne dotknąć nieba i spaść na ziemie.Ale nie o tym chciałam opowiadać....
Zostałam mamą chorego dziecka bo los tak chciał. Z dnia na dzień musiałam się oswoić z sytuacją, zaakceptować, pokochać. Musze przyznac że poznałam zarówno słodki jak i gorzki smak macierzyństwa.. a przecież to nie tak miało być.
Podczas ponad pół rocznego pobytu z synkiem w szpitalu poznałam wiele rodziców chorych dzieci. W tym rodziców adopcyjnych. Ja , sceptycznie podchodząca do ludzi, nie wierząca w zwykłą dobroć ludzką i oni. Pokochali i zaadoptowali dziecko- nie zdrowe chore.
I wiecie.. widziałam jak taka matka, siedziała pod salą operacyjna gdy jej dziecko miało operowane serduszko. Widziałam te emocje - bardzo dobrze mi znane. Wiedziałam ze się nie różnimy. Ja urodziłam- ona zaadoptowała obydwie kochamy i jesteśmy wstanie stanąć na rzęsach za życie naszych dzieci.
Jestem bardzo wdzęczna losowi że mogłam poznać takie rodziny. Bo gdyby mi to ktoś opowiadał to bym nie uwierzyła..

Ach i jeszcze taka mała dygresyjka .. może za dużo złych informacji do nas dociera. Ciagle słyszymy o wyrodnych rodzicach, o biciu, piciu itd. Te informacje są potrzebne wiadomo. Ale dlaczego tak mało się mówi o tych dobrych ludziach? Może mniej by było zdziwionych min i słów "podziwiam Cie ja bym tak nie umiała"

Ag_nes. Współczuję CI straty dzieciątka. Mój brat był w tym wieku co Twój maluch, kiedy umarł. Więc moja decyzja o adopcji to zabezpieczanie się przed takim cierpieniem. Ale uczucia to uczucia, moim zdaniem jeśli się podejmie decyzję o macierzyństwie to nie ma znaczenia, czy to urodzenie czy adopcja. Masz rację we wszystkim co napisałaś. Pozdrawiam Cię serdecznie

Edit: Karotko, a z jakiego jesteś województwa? Bo u nas nie ma mowy o tym, żeby odwiedzać jakieś dzieciątko, no ale u nas też maluchy do półtora roku przebywają w pogotowiach rodzinnych. Więc coś takiego jak odwiedziny nie ma miejsca. Chyba, że właśnie dopiero wtedy, gdy już wiadomo, że jest maluch i w sumie jest ten krótki czas pomiędzy wiadomością z ośrodka i pieczą. Ale tak to nie ma czegoś takiego... I ile się u Was czeka na adopcję?

[__Madzia__]

Witam serdecznie

Wychodze za maz w przyszlym roku, duzo rozmawialam na temat dzieci z moim, zaczelam robic badania rok temu i bardzo sie zmartwilam, o roku wlasnie lecze tarczyce, mam niedoczynnosc i zapalenie tarczycy, okazalao sie, ze nie tylko tarczyca jest moim problemem, mam wysokie inne hormony meskie, nadnerczy itp., i w zwiazku z tym obawiam sie, ze nie bede mogla zajsc w ciaze, dlatego ostatnio zaczelam czytac o adopcji, wiem, ze jak przez 2 lata nie bede mogla zajsc w ciaze, to napewno bedziemy mysleli o adopcji. Pozdrawiam.

[k4rotk4]

Napisane przez ukrycior

Ag_nes. Współczuję CI straty dzieciątka. Mój brat był w tym wieku co Twój maluch, kiedy umarł. Więc moja decyzja o adopcji to zabezpieczanie się przed takim cierpieniem. Ale uczucia to uczucia, moim zdaniem jeśli się podejmie decyzję o macierzyństwie to nie ma znaczenia, czy to urodzenie czy adopcja. Masz rację we wszystkim co napisałaś. Pozdrawiam Cię serdecznie

Edit: Karotko, a z jakiego jesteś województwa? Bo u nas nie ma mowy o tym, żeby odwiedzać jakieś dzieciątko, no ale u nas też maluchy do półtora roku przebywają w pogotowiach rodzinnych. Więc coś takiego jak odwiedziny nie ma miejsca. Chyba, że właśnie dopiero wtedy, gdy już wiadomo, że jest maluch i w sumie jest ten krótki czas pomiędzy wiadomością z ośrodka i pieczą. Ale tak to nie ma czegoś takiego... I ile się u Was czeka na adopcję?

tak apropo postu Ag_nes .poczytajcie..
http://wyborcza.pl/1,76842,5483843,Wybor_Julii.html

Jestem z lubelskiego.(a ty?) Nie wiem jakto jest z ta dziewczynką i z przychodzeniem tych adoptycyjnych rodziców bo panie z dzomu dziecka, tez niewiele o tym mówią.
A na adopcje, wiem że znajomy moich rodziców czekał 1,5 roku. ale nie wiem jak to konkretnie jest. Nie znam tych spraw od podszewki.

[ukrycior]

Napisane przez __Madzia__

Witam serdecznie

Wychodze za maz w przyszlym roku, duzo rozmawialam na temat dzieci z moim, zaczelam robic badania rok temu i bardzo sie zmartwilam, o roku wlasnie lecze tarczyce, mam niedoczynnosc i zapalenie tarczycy, okazalao sie, ze nie tylko tarczyca jest moim problemem, mam wysokie inne hormony meskie, nadnerczy itp., i w zwiazku z tym obawiam sie, ze nie bede mogla zajsc w ciaze, dlatego ostatnio zaczelam czytac o adopcji, wiem, ze jak przez 2 lata nie bede mogla zajsc w ciaze, to napewno bedziemy mysleli o adopcji. Pozdrawiam.

Czy masz Hashimoto? Cała reszta problemów hormonalnych dokładnie jak u mnie. Z tym, że u mnie już wszystko ładnie wyrównane i w zasadzie na dzień dzisiejszy organicznie jest wszystko ok, nie powinno być problemów z zajściem. No ale o zajściu u mnie nie ma mowy z powodów genetycznych. Ale leczenie trwało bez mała 6 lat, więc... niestety - endokrynologicznie nie jest łatwo w naszym kraju.

Karotko, ja kujawsko-pomorskie. I u nas się czeka jakieś 3 lata z hakiem niestety, panie z ośrodka nie pozostawiły nam złudzeń. Ale mimo to, my już czekamy ponad rok, więc jakoś to leci.

[__Madzia__]

Tak niestety mam Hashimoto, teraz robie badania dalej, bo jest obawa, ze mam rowniez zespol policystycznych jajnikow, bardzo sie boje na przyszlosc, i zaluje ze wczesniej nie zaintersowalam sie sprawami hormonalnymi w moim organizmie, ciezko jest tez trafic na dobrego lekarza, w tym roku juz 3 endokrynolog moj, pierwszy przedawkowal mi leki, drugi stwierdzil, ze jesli nie staram sie obecnie o dziecko to nie ma sensu podjac leczenia, teraz prywatnie chodze do pani ginekolog-endokrynolog i widze calkiem inne podejscie do calej sytuacji, oczywiscie gdybym poszla panstwowo to wizyta za min. pol roku-masakra....Pracuje w szkole podstawowej (w ksiegowosci) i w tym roku szkolnym doszlo 15 dzieci z domu dziecka z naszego rejonu, bardzo mi szkoda tych dzieci, zawsze marzylam o licznej rodzinie (przynajmniej 3 ), wiec nawet jesli gdzies w przyszlosci Bog da mi dziecko to i tak bede powaznie myslec o adopcji dziecka. Pozdrawiam.

[ukrycior]

Napisane przez __Madzia__

Tak niestety mam Hashimoto, teraz robie badania dalej, bo jest obawa, ze mam rowniez zespol policystycznych jajnikow, bardzo sie boje na przyszlosc, i zaluje ze wczesniej nie zaintersowalam sie sprawami hormonalnymi w moim organizmie, ciezko jest tez trafic na dobrego lekarza, w tym roku juz 3 endokrynolog moj, pierwszy przedawkowal mi leki, drugi stwierdzil, ze jesli nie staram sie obecnie o dziecko to nie ma sensu podjac leczenia, teraz prywatnie chodze do pani ginekolog-endokrynolog i widze calkiem inne podejscie do calej sytuacji, oczywiscie gdybym poszla panstwowo to wizyta za min. pol roku-masakra....Pracuje w szkole podstawowej (w ksiegowosci) i w tym roku szkolnym doszlo 15 dzieci z domu dziecka z naszego rejonu, bardzo mi szkoda tych dzieci, zawsze marzylam o licznej rodzinie (przynajmniej 3 ), wiec nawet jesli gdzies w przyszlosci Bog da mi dziecko to i tak bede powaznie myslec o adopcji dziecka. Pozdrawiam.

Madziu, moja rada - dopóki będziesz chodzić prywatnie będą leczyć tak, żeby było długo i drogo, bo zależy im na regularnych wizytach zdesperowanych pacjentek. Zapisz się w kolejkę na NFZ, wtedy wszystko pójdzie szybciej. Do tej popry możesz chodzić prywatnie, ale potem trzymaj się tego lekarza na fundusz i niech Cię leczy. Dopiero w ten sposób wyszłam z ciągłych problemów = udało się postawić diagnizę, gruntownie przebadać, dobrać leki i wyrównać hormony. Dotąd żaden lekarz prywatnie tego nie zrobił, miałam wmawiane choroby, których nie mam, leki które dodały mi 35 kg i byłam na dnie. A na fundusz szybko, sprawnie i na temat, kolejne wizyty co 3 miesiące, pilnuję terminów, zeby nie wypaśćź z kolejki.
Będzie wszystko dobrze.

[ranka]

Madzia - nie martw sie, najwazniejsze zeby sie leczyc. Polecam ginekologow z poradni nieplodnosci - chyba najbardziej sie nzaja na rzeczy, plus dobry endokrynolog.Znam osoby i z PCO i z Hashimoto i problemami z nadnerczami - maja po 1, 2 dzieci

wiem ze to nie ten wątek ale mysle ze czasami trzeba dodac otuchy i tym starajacym sie o dzidzie w naturalny sposob

[pimach]

Madziu. polecam www.nasz-bocian.pl, to kopalnia wiedzy, a Twoj problem nie jest tam czyms nieznanym. Dziewczyny Ci chetnie doradzą, a moze poleca jakieś lekarza blisko Twojego miejsca zamieszkania?

U nas było krwawienie, więc panika w szeregach. Narazie ustalo, ale niepkoj pozostal.

Słuchajcie, mam taka myśl. Poniewaz u nas czeka sie 4 lata, dla nas ten czas nastapi końcem tego roku. Jesli wszystko dobrze pojdzie i urodzę Antka, to chciałabym odstąpic swoje miejsce w kolejce dziewczynie, której wyszły złe kariotypy, co przekreśla jej szanse na biologiczne dziecko. Jak myslicie? Jest taka możliwość?

[ukrycior]

Napisane przez pimach

Madziu. polecam www.nasz-bocian.pl, to kopalnia wiedzy, a Twoj problem nie jest tam czyms nieznanym. Dziewczyny Ci chetnie doradzą, a moze poleca jakieś lekarza blisko Twojego miejsca zamieszkania?

U nas było krwawienie, więc panika w szeregach. Narazie ustalo, ale niepkoj pozostal.

Słuchajcie, mam taka myśl. Poniewaz u nas czeka sie 4 lata, dla nas ten czas nastapi końcem tego roku. Jesli wszystko dobrze pojdzie i urodzę Antka, to chciałabym odstąpic swoje miejsce w kolejce dziewczynie, której wyszły złe kariotypy, co przekreśla jej szanse na biologiczne dziecko. Jak myslicie? Jest taka możliwość?

Pamach, trzymam kciuki Kochana A co lekarz na te krwawienia? Który to miesiąc?

Myśl jest świetna. A oni skończyli szkolenie? Myślę, że to kwestia dogadania się w ośrodku. Daj znać co wyszło.

[pimach]

Ukrycior, 18 tydzien. Wiesz, dokuczały mi zaparcia i chciałam cos zrobic na silę. Mysle, ze to dlatego. Zachował spokój. Powiedział, ze jego zdaniem krwawienie juz sie kończy, mam leżec i za dwa dni przyjść na kontrole. Na razie jest ok. Zobaczymy, co jutro na usg. Panicznie sie boje, czy mały żyje...

Na razie nie chce jeszcze mówic w ośrodku na wszelki wypadek (tfu tfu). Ale ok marca zadzwonie i umówie sie na rozmowę, bo to nie na telefon. Chociaz obawiam się, ze nie będą sie chcieli zgodzic. Nie, oni dopiero się dowiedzieli, dlatego też tak bardzo się z tym nie spieszę. Łatwiej bedzie mi się rozmawiało, jak bede juz znani w osrodku. Tak sobie wymysliłam.

[ukrycior]

Napisane przez pimach

Ukrycior, 18 tydzien. Wiesz, dokuczały mi zaparcia i chciałam cos zrobic na silę. Mysle, ze to dlatego. Zachował spokój. Powiedział, ze jego zdaniem krwawienie juz sie kończy, mam leżec i za dwa dni przyjść na kontrole. Na razie jest ok. Zobaczymy, co jutro na usg. Panicznie sie boje, czy mały żyje...

Na razie nie chce jeszcze mówic w ośrodku na wszelki wypadek (tfu tfu). Ale ok marca zadzwonie i umówie sie na rozmowę, bo to nie na telefon. Chociaz obawiam się, ze nie będą sie chcieli zgodzic. Nie, oni dopiero się dowiedzieli, dlatego też tak bardzo się z tym nie spieszę. Łatwiej bedzie mi się rozmawiało, jak bede juz znani w osrodku. Tak sobie wymysliłam.

Na pewno wszystko jest ok, będzie dobrze.

Masz rację. Niech spokojnie się szkolą, a potem zobaczycie jak będzie.

[Patrilla]

Karotko, ja kujawsko-pomorskie. I u nas się czeka jakieś 3 lata z hakiem niestety, panie z ośrodka nie pozostawiły nam złudzeń. Ale mimo to, my już czekamy ponad rok, więc jakoś to leci.

Urycior Pola moja córeczka niedawno poznała boską dziewczynkę w jej wieku 16 mieś, którą adoptowała moja znajoma z psich spotkań i jej małż są w wieku ok 30 lat mieszkamy też w kujawsko-pomorskim
Życze Ci byś długo nie musiała czekać na swój skarb bo choc moja Polka mnie ostatnio wykańcza jak patrzę na nia jak śpi to jest skarbem

[ukrycior]

Napisane przez Patrilla

Urycior Pola moja córeczka niedawno poznała boską dziewczynkę w jej wieku 16 mieś, którą adoptowała moja znajoma z psich spotkań i jej małż są w wieku ok 30 lat mieszkamy też w kujawsko-pomorskim
Życze Ci byś długo nie musiała czekać na swój skarb bo choc moja Polka mnie ostatnio wykańcza jak patrzę na nia jak śpi to jest skarbem

Co więcej, mieszkamy w tym samym mieście . Ile czasu znajomi czekali?

[Patrilla]

he zapraszam na kawkę
Musze zapytać jak ich spotkam teraz znów jestem chora a najczęściej spotykamy sie na spacerkach

[ukrycior]

Napisane przez Patrilla

he zapraszam na kawkę
Musze zapytać jak ich spotkam teraz znów jestem chora a najczęściej spotykamy sie na spacerkach

Z przyjemnością jak wyzdrowiejemy obie.

A spray nazywa się Bioparox. Ohydny w smaku ale działa!

[Patrilla]

dzięki miałam w ciąży to cudo chyba znów poproszę
zapraszamy za tak ok tydzień mam nadzieję

[ukrycior]

Napisane przez Patrilla

dzięki miałam w ciąży to cudo chyba znów poproszę
zapraszamy za tak ok tydzień mam nadzieję

A w któej cześci miasta dokłądnie mieszkasz? Córa to widzę już duża dziewczyna.

[Patrilla]

Koniec offa ja osiedle Mokre niedaleko Garbatego mostka wiesz gdzie? a TY

[ukrycior]

Napisane przez Patrilla

Koniec offa ja osiedle Mokre niedaleko Garbatego mostka wiesz gdzie? a TY

Wrzosy II.

[ilonkaczapela]

Ukryciorku, Patrillę już męczyłam, ale skoro i ty się przyznałaś do mieszkania w Toruniu, to proszę napisz mi, czy twoje osiedle jest fajne? Bo bardzo prawdopodobne, że będę tam mieszkała już w przyszłym roku Tam, czyli w Toruniu

[ukrycior]

Napisane przez ilonkaczapela

Ukryciorku, Patrillę już męczyłam, ale skoro i ty się przyznałaś do mieszkania w Toruniu, to proszę napisz mi, czy twoje osiedle jest fajne? Bo bardzo prawdopodobne, że będę tam mieszkała już w przyszłym roku Tam, czyli w Toruniu

Bardzo fajne. Wybrane z premedytacją. Bardzo fajnie się mieszka w okolicy Wrzosy, Koniuchy, Chełmińskie. Nie za daleko miasta, ale też nie za blisko. Blisko do sklepów, osiedle bardzo przyzwoite, mieszkania własnościowe i zamieszkane przez właścicieli, spółdzielnia mała - wszyscy się znają, mamy nawet monitoring placu zabaw. Solidne parkingi, co nie w każdym miejscu w Piernikowie jest normą. Polecam.

[ilonkaczapela]

Dzięki Sorki za to zboczenie z tematu, ale jakoś samo się tak nawinęło. Ale żeby nie było, to w samym temacie:

Przeglądałam ostatnio stronę dot adopcji. Były tam pytania i porady. Kobieta odpowiedziała kilku parom, pytającym się o czas oczekiwania na dziecko, że to bardzo zależy od ośrodka adopcyjnego, ale, że skrajnie może dojść nawet do 3-4 lat. Zdziwiło mnie to, bo ty mówiłaś o trzech latach jako o normie a nie skrajności. To może być tak, że twój ośrodek jest jednym z niewielu takich wolnych? I co zdecydowało o jego wyborze?

[ukrycior]

Napisane przez ilonkaczapela

Dzięki Sorki za to zboczenie z tematu, ale jakoś samo się tak nawinęło. Ale żeby nie było, to w samym temacie:

Przeglądałam ostatnio stronę dot adopcji. Były tam pytania i porady. Kobieta odpowiedziała kilku parom, pytającym się o czas oczekiwania na dziecko, że to bardzo zależy od ośrodka adopcyjnego, ale, że skrajnie może dojść nawet do 3-4 lat. Zdziwiło mnie to, bo ty mówiłaś o trzech latach jako o normie a nie skrajności. To może być tak, że twój ośrodek jest jednym z niewielu takich wolnych? I co zdecydowało o jego wyborze?

To, ze jest na miejscu. A ponadto Pimach napisała, że oni czekają już prawie cztery I rozmawiałam z kilkoma parami, które czekały w różnych ośrodkach i wszyscy mówili 3-3.5 roku. Więc myślę... że tak jest i to jest rzeczywistość.

[Patrilla]

ukrycior, ale dlaczego tak długo sie czeka? czy może dlatego, bo maja specyficzne wymagania typu wiek dziecka tak? czy w kujawsko pomorskim jest tak amol dzieci z uregulowana sytuacja prawną