Ludzie i zachowania, które nas dziwią +ot. cz.79

[kasiunia788742]

Napisane przez kici88

Dziwią (i szczerze mówiąc śmieszą) mnie ludzie, którzy nadają swoim zwierzętom ludzkie imiona i określają je mianem swoich dzieci.

Mnie ani jedno ani drugie nie dziwi. Sama tak nazywam swojego kota jako moje kocie dziecko a oddając go w bardzo dobre miejsce na nasz urlop jechał na "wakajki" a ja płakałam jak bóbr. A teraz tęsknię i się martwię. No co zrobić, zwierzak to wielka odpowiedzialność, ono nie powie, że coś jest nie tak, że coś boli.

Wysłane z mojego SM-G990B przy użyciu Tapatalka

[karawanna]

Napisane przez kici88

Dziwią (i szczerze mówiąc śmieszą) mnie ludzie, którzy nadają swoim zwierzętom ludzkie imiona i określają je mianem swoich dzieci.

Post dla mnie nastawiony typowo na striggerowanie miłośników zwierząt Mój pies był członkiem rodziny i tak go traktowałam.

Wysłane z mojego SM-S901B przy użyciu Tapatalka

[lightangel]

Napisane przez kici88

Dziwią (i szczerze mówiąc śmieszą) mnie ludzie, którzy nadają swoim zwierzętom ludzkie imiona i określają je mianem swoich dzieci.

Mnie ludzkie imiona nie dziwią, śmieszyła mnie jedynie sąsiadka A która sama dała swojej suczce ludzkie imię a miała bulwers o to że inna sąsiadka B dała swojemu psu takie imię jakie A nadała swojemu synowi (pies był kilka lat starszy od dziecka, ale się upierała że jej na złość zrobili, jak można dać psu imię jak dla dziecka ).
To że zwierzę jest traktowane jak członek rodziny jest dla mnie naturalne, może nie określiłabym zwierzaka dzieckiem ale widzę wiele wspólnych cech.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kici88]

Napisane przez karawanna

Post dla mnie nastawiony typowo na striggerowanie miłośników zwierząt Mój pies był członkiem rodziny i tak go traktowałam.

Wysłane z mojego SM-S901B przy użyciu Tapatalka

Mój pies też jest członkiem rodziny, jest najkochańszy na świecie, gwiazdkę z nieba bym mu dała, nie wyobrażam sobie życia bez niego - ale nadal jest jedynie moim psem, a nie dzieckiem. Przecież to są zupełnie inne rodzaje miłości i przywiązania, zwierzę nigdy nie będzie człowiekiem i nie stworzy się z nim takiej relacji, jak te pomiędzy ludźmi...

[Wenress]

Ja mam z moim psem dużo lepszą relację niż z wieloma ludźmi - szczerą
Imię ma ludzkie ale nie traktuję go jak dziecko - bo nie jest człowiekiem, traktuję go jak psa ale ukochanego psa i członka rodziny. Liczę się z jego nastrojem i emocjami.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kasia2209]

Treść usunięta

[0fb2986dc06479a38c396fe4ec3c7ea3bc36c306_6584d2a18ec99]

Napisane przez kici88

Mój pies też jest członkiem rodziny, jest najkochańszy na świecie, gwiazdkę z nieba bym mu dała, nie wyobrażam sobie życia bez niego - ale nadal jest jedynie moim psem, a nie dzieckiem. Przecież to są zupełnie inne rodzaje miłości i przywiązania, zwierzę nigdy nie będzie człowiekiem i nie stworzy się z nim takiej relacji, jak te pomiędzy ludźmi...

ale co ty myslisz, ze takie osoby traktuja zwierzeta doslownie jak dzieci? ze nie wiem, czytaja im na dobranoc, woza w dzieciecych wozkach i karmia zakladajac sliniaczek?

okreslenie koci/psi rodzic/dziecko jest przenosnia z oryginalnego rodzic/dziecko, nie ma takiego samego znaczenia, choc nie wiem czy oficjalnie slownikowo powstalo jakies, pewnie (jeszcze) nie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Silje_]

Napisane przez SteveS

Ach, gdyby sprawa była taka prosta i liczyło się tylko dobro dziecka...

Dokładnie, przeraża mnie to, że jak masz dziecko to na wizażu spotkasz się z opinią, że musisz koniecznie mieszkać w wielkim mieście, bo inaczej to kaplica, mogiła, zrujnowane dzieciństwo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

To, że ludzie kochają zwierzęta i je szanują jest wspaniałe. Przy czym spotkałam się z totalnym sfinansowaniem na punkcie psa, gdzie matka panny młodej była bardziej zajęta zwierzęciem niż córką w dniu jej ślubu. Nie podeszła do zdjęcia, bo jej piesek się stresuje tak dużą ilością osób w domu, w trakcie wesela jeździła sprawdzić jak się pies czuje (a sala od domu wcale blisko nie była). Przykre.

---------- Dopisano o 07:09 ---------- Poprzedni post napisano o 07:08 ----------

Napisane przez Silje_

Dokładnie, przeraża mnie to, że jak masz dziecko to na wizażu spotkasz się z opinią, że musisz koniecznie mieszkać w wielkim mieście, bo inaczej to kaplica, mogiła, zrujnowane dzieciństwo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Jakiś czas temu był tu post, że skoro rodzice mieszkają na zadupiu to powinni wozić dziecko do miasta kiedy tylko ono chce bez dyskusji

[natalcia250]

[1=26cabbdd88f595c38f9b7f8 139ef1472f28f75bc_65628a8 226dae;89619074]

Jakiś czas temu był tu post, że skoro rodzice mieszkają na zadupiu to powinni wozić dziecko do miasta kiedy tylko ono chce bez dyskusji [/QUOTE]
lepiej jakby rodzice wychowywali swoje dorastające dziecko w wymarzonym domku X km za miastem jednocześnie odcinając je od możliwości integracji z równieśnikami/chodzenia na zajęcia dodatkowe?

zaznaczam, że mówię tutaj o sytuacji, w której rodzice świadomie i z powodu swojej zachcianki wyprowadzają się z daleka od cywilizacji, mając na stanie dorastające potomstwo
pisałam to już kiedyś na forum, ale moi rodzice wyprowadzili się z centrum na przedmieścia kiedy miałam 15-16 lat i było to strasznie upierdliwe, nawet mimo tego że w jakiejś tam części przypadków jednak mnie wozili, no i to było jednak przy samym mieście. i tak ostatecznie wybrali dużo lepsze miejsce na budowę domu niż mieli to na początku w planach, bo miała to być miejscowość 30 km od miasta

[Miss Saeki]

Napisane przez kici88

Dziwią (i szczerze mówiąc śmieszą) mnie ludzie, którzy nadają swoim zwierzętom ludzkie imiona i określają je mianem swoich dzieci.

Mnie bardziej dziwią ludzie, który ludzkie imiona nadają sprzętom. Miałam okazję już poznać laptopa Hipolita, rzutnik Benek i pewnie kilka innych się znajdzie.

A z traktowaniem jak dzieci... mam teraz szczeniaka i opieka nad nim to prawie jak opieka nad dzieckiem. Wszak to jest dziecko (6 miesięcy) tyle, że nieco innego gatunku. Ale dbać trzeba jak o dziecko.

Napisane przez olabambola

Dziwią mnie osoby, które chcą sobie budować dom poza miastem, mając małe dziecko. To już któryś przypadek - znajoma sama ma 45 at, dziecko obecnie 8 at i za 3 lata chcą się wyprowadzić do już wybudowanego domu poza miastem. Dziecko chodzi do szkoly muzycznej i na tańce. Ja bym porzadnie przemyslała sprawę dla dobra dziecka.

Napisane przez karawanna

Jeśli jest to teren pod dużym miastem, niedaleko kolejki, która często jeździ, to może się to udać. W innych przypadkach jestem na nie. Sama pochodze z małego miasta, ale dzieciaki, które mieszkały na wsiach, to były praktycznie wykluczone ze sporej części imprez, bo autobus jeździł z dwa razu dziennie, a rodzice często nie mieli możliwości ich zawozić i odwozić. Ewentualnie musieli się wkręcać do innych na nocowanie.

Wysłane z mojego SM-S901B przy użyciu Tapatalka

Kwestia jest taka, ze pod miastem kupisz działkę i wybudujesz dom za tę samą kasę za którą w mieście kupisz tylko i wyłącznie działkę.

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

Napisane przez natalcia250

lepiej jakby rodzice wychowywali swoje dorastające dziecko w wymarzonym domku X km za miastem jednocześnie odcinając je od możliwości integracji z równieśnikami/chodzenia na zajęcia dodatkowe?

zaznaczam, że mówię tutaj o sytuacji, w której rodzice świadomie i z powodu swojej zachcianki wyprowadzają się z daleka od cywilizacji, mając na stanie dorastające potomstwo
pisałam to już kiedyś na forum, ale moi rodzice wyprowadzili się z centrum na przedmieścia kiedy miałam 15-16 lat i było to strasznie upierdliwe, nawet mimo tego że w jakiejś tam części przypadków jednak mnie wozili, no i to było jednak przy samym mieście. i tak ostatecznie wybrali dużo lepsze miejsce na budowę domu niż mieli to na początku w planach, bo miała to być miejscowość 30 km od miasta

Czyli każdy kto chce dzieci musi szukać mieszkania w mieście?

I nikt nie pisze o odcinaniu. Jest jeszcze opcja pośrednia. Dziecko chodzi do szkoły, dodatkowe zajęcia można dostosować czasowo, można poczekać, wrócić autobusem. Czy jest ciężej? Tak. Aż mnie kusi, by napisać, że niech się nastolatek uczy, że nie każdy będzie mail zawsze to, co chce. I podkreślam, że pisałam o wypowiedzi, że rodzic ma być na skinienie palca dziecka.

[kasia2209]

Treść usunięta

[Finlora]

Napisane przez natalcia250

pisałam to już kiedyś na forum, ale moi rodzice wyprowadzili się z centrum na przedmieścia kiedy miałam 15-16 lat i było to strasznie upierdliwe, nawet mimo tego że w jakiejś tam części przypadków jednak mnie wozili, no i to było jednak przy samym mieście. i tak ostatecznie wybrali dużo lepsze miejsce na budowę domu niż mieli to na początku w planach, bo miała to być miejscowość 30 km od miasta

Ja byłam bardzo nieszczęśliwa, kiedy musieliśmy wyprowadzić się na totalne zadupie (nie był to tak naprawdę nasz wybór), a miałam wtedy 18 lat. Niby jeszcze miasto a tylko jeden autobus - w tygodniu co godzinę, w weekend co 2. Do "cywilizacji" szło się ponad godzinę na piechotę. Ostatni autobus do domu o 21, w weekend o 20, więc jak chciałam zostać dłużej ze znajomymi, to albo taksówka (za moje, nie od rodziców) albo godzina na piechotę w ciemności - szło się poboczem, bez chodnika, przez odludzie, przy bardzo ruchliwej ulicy, od pewnego momentu bez oświetlenia - raz tak szłam i miałam takiego stracha, że nigdy więcej. Taksówka 2x droższa niż normalnie, bo od pewnego momentu 2 strefa. Do szkoły - najpierw 20 minut autobusem, potem 20 minut na piechotę i tak dzień w dzień. Jak się spóźniłam na autobus, to kolejny za godzinę. I to miasto, nie wieś.
Nie muszę mówić, że nikt nie miał samochodu, więc ten autobus to był jedyny środek transportu. Zresztą w przypadku moich rodziców tak jest do dziś.

[Milennka03]

Napisane przez kici88

Dziwią (i szczerze mówiąc śmieszą) mnie ludzie, którzy nadają swoim zwierzętom ludzkie imiona i określają je mianem swoich dzieci.

Napisala osoba mająca w nicku słowo kici

[71253839b04673f7804766e160d807ea33c37805_6578f4849ccb9]

[1=26cabbdd88f595c38f9b7f8 139ef1472f28f75bc_65628a8 226dae;89619157]Czyli każdy kto chce dzieci musi szukać mieszkania w mieście?

I nikt nie pisze o odcinaniu. Jest jeszcze opcja pośrednia. Dziecko chodzi do szkoły, dodatkowe zajęcia można dostosować czasowo, można poczekać, wrócić autobusem. Czy jest ciężej? Tak. Aż mnie kusi, by napisać, że niech się nastolatek uczy, że nie każdy będzie mail zawsze to, co chce. I podkreślam, że pisałam o wypowiedzi, że rodzic ma być na skinienie palca dziecka.[/QUOTE]

Oczywiście, że nie musi, mieszkanie na wsi w domku ma wiele plusów, a z minusami sobie można radzić na różne sposoby, nawet takie jak pogodzenie się z brakiem niektórych możliwości.
Moje córka - miastowa np. zazdrości (chwilowo- jak się przypomni albo ma impuls tym, co maja duży domek np. basenu na ogródku, większej przestrzeni domowej, większego pokoju, huśtawki na wyłączność itp.

Tak ze no - fajnie by było, jakby każdy od małego się uczył, ze nie zawsze będzie mieć wszystko, czego zachce i jakos jednak można być zadowolonym z tego, co się od życia i innych dostaje

[pempek]

Ostatnio właśnie szłam z córką przez osiedle, w którym spędziłam dzieciństwo i o tym rozmawiałyśmy. (Tak, jestem tą okropną matką, która wyprowadziła się na wieś z dorastającym dzieckiem )
Moja córka, która bardzo lubi nasz dom i nasze miejsce zamieszkania stwierdziła, że chyba w jej wieku lepiej mieszkać w mieście, bo wszędzie blisko, dużo towarzystwa w podobnym wieku, ale z drugiej strony nie płacze bardzo, że mieszka w domu.
Na szczęście z naszej wsi do miasta jest 2 km i właściwie wchodzisz w samym centrum, więc od biedy można się 40 minut przejść, na rowerze to w ogóle 15 minut, są też hulajnogi miejskie, które też prawie do mnie mają zasięg. Jakoś sobie da radę, no i oczywiście możemy też po nią jeździć.

[cava]

Napisane przez pempek

Ostatnio właśnie szłam z córką przez osiedle, w którym spędziłam dzieciństwo i o tym rozmawiałyśmy. (Tak, jestem tą okropną matką, która wyprowadziła się na wieś z dorastającym dzieckiem )
Moja córka, która bardzo lubi nasz dom i nasze miejsce zamieszkania stwierdziła, że chyba w jej wieku lepiej mieszkać w mieście, bo wszędzie blisko, dużo towarzystwa w podobnym wieku, ale z drugiej strony nie płacze bardzo, że mieszka w domu.
Na szczęście z naszej wsi do miasta jest 2 km i właściwie wchodzisz w samym centrum, więc od biedy można się 40 minut przejść, na rowerze to w ogóle 15 minut, są też hulajnogi miejskie, które też prawie do mnie mają zasięg. Jakoś sobie da radę, no i oczywiście możemy też po nią jeździć.

No ale mieszkacie po prostu na przedmieściu. Skoro do centrum macie 40 minut piechota, obejmuje Was strefa hulajnóg.
To ja tak mieszkam w mieście, przy czym chyba bym do centrum miasta w 40 minut nie doszła, do centrum osiedla mam 15 minut spacerem.
Różnica chyba taka że ja jeszcze w granicy miasta a Ty tuz za nią jak część moich sąsiadów.





natomiast jak w tamtym roku byłam na wakajkach , jak to my lubimy dokładnie w środku niczego, to byłam przerazona widząc jak tam mieszkają nasi gospodarze z dzieckiem około 2 letnim.
W koło las , komunikacja zbiorowa PKS od czasu do zcasu, w lato jeszcze jacyś turyści bo tam w ogóle mało kto mieszka, natomiast jest pierdyliard domków letniskowych.
dzieciak nie miał żadnych atrakcji, żadnych innych dzieci w okolicy, ojciec na cały dzień wyjeżdżał do pracy w mieście, matka z dzieckiem zostawali sami ze sobą i tyle.

[Linkle]

Napisane przez pempek

Ostatnio właśnie szłam z córką przez osiedle, w którym spędziłam dzieciństwo i o tym rozmawiałyśmy. (Tak, jestem tą okropną matką, która wyprowadziła się na wieś z dorastającym dzieckiem )
Moja córka, która bardzo lubi nasz dom i nasze miejsce zamieszkania stwierdziła, że chyba w jej wieku lepiej mieszkać w mieście, bo wszędzie blisko, dużo towarzystwa w podobnym wieku, ale z drugiej strony nie płacze bardzo, że mieszka w domu.
Na szczęście z naszej wsi do miasta jest 2 km i właściwie wchodzisz w samym centrum, więc od biedy można się 40 minut przejść, na rowerze to w ogóle 15 minut, są też hulajnogi miejskie, które też prawie do mnie mają zasięg. Jakoś sobie da radę, no i oczywiście możemy też po nią jeździć.

Przy takim dystansie rzeczywiscie nie ma sensu nawet rozważać czy zrobiło sie dziecku krzywdę wyprowdzką, zwłaszcza że jednak przestrzenny dom, cisza i spokój w porównaniu do np. mieszkania w bloku w mieście robia swoje.

Z drugiej strony, miałam znajomych którzy dojeżdżali do szkoły w naszym mieście z wiosek oddalonych już bardziej o 5-10km i szczerze im współczułam beznadziejnych dojazdów i jechania do szkoły o 6 rano żeby wracać do domu i musieć np obrabiać lekcje albo uczyc sie na klasówki koło 18-19, gdzie tu jakis odpoczynek i podstawowe rzeczy typu normalny obiad.

[pempek]

Napisane przez cava

No ale mieszkacie po prostu na przedmieściu. Skoro do centrum macie 40 minut piechota, obejmuje Was strefa hulajnóg.
To ja tak mieszkam w mieście, przy czym chyba bym do centrum miasta w 40 minut nie doszła, do centrum osiedla mam 15 minut spacerem.
Różnica chyba taka że ja jeszcze w granicy miasta a Ty tuz za nią jak część moich sąsiadów.





natomiast jak w tamtym roku byłam na wakajkach , jak to my lubimy dokładnie w środku niczego, to byłam przerazona widząc jak tam mieszkają nasi gospodarze z dzieckiem około 2 letnim.
W koło las , komunikacja zbiorowa PKS od czasu do zcasu, w lato jeszcze jacyś turyści bo tam w ogóle mało kto mieszka, natomiast jest pierdyliard domków letniskowych.
dzieciak nie miał żadnych atrakcji, żadnych innych dzieci w okolicy, ojciec na cały dzień wyjeżdżał do pracy w mieście, matka z dzieckiem zostawali sami ze sobą i tyle.

Taką daleką wiochę rozważam na starość

Teraz granicę miasta mam jakiś 1 km od domu, po prostu miasto jest tak skonstruowane, że jest długie ale wąskie, leży wzdłuż rzeki i my właśnie mieszkamy po drugiej stronie rzeki ale na wysokości centrum miasta, więc jest relatywnie blisko
Niestety mam rano mega korki, bo jest tylko jeden most w centrum i zawsze ze 20 minut muszę postać... no ale teraz są wakajki więc korków nie ma

[71253839b04673f7804766e160d807ea33c37805_6578f4849ccb9]

Napisane przez pempek

Ostatnio właśnie szłam z córką przez osiedle, w którym spędziłam dzieciństwo i o tym rozmawiałyśmy. (Tak, jestem tą okropną matką, która wyprowadziła się na wieś z dorastającym dzieckiem )
Moja córka, która bardzo lubi nasz dom i nasze miejsce zamieszkania stwierdziła, że chyba w jej wieku lepiej mieszkać w mieście, bo wszędzie blisko, dużo towarzystwa w podobnym wieku, ale z drugiej strony nie płacze bardzo, że mieszka w domu.
Na szczęście z naszej wsi do miasta jest 2 km i właściwie wchodzisz w samym centrum, więc od biedy można się 40 minut przejść, na rowerze to w ogóle 15 minut, są też hulajnogi miejskie, które też prawie do mnie mają zasięg. Jakoś sobie da radę, no i oczywiście możemy też po nią jeździć.

zazdro i jeszce masz piękny ogródek Tez bym sie wyprowadzila na tego typu wieś, wokół mojego miasta też jest sporo takich wsi-sypialni, gdzie albo dojeżdżają autobusy miejskie, albo jakieś prywatne, do tego odległośc rzędu 7-10 km, rower, hulanoga istnieją, wspaniała okolica (bo pojezierze ). Uważam, że takie miejsce zamieszkania dla nastolatka to ŻADNA krzywda, zdecydowanie więcje plusów. I to chyba jest taki model- trend jak na tzw. Zachodzie, nie? ze przedmieścia z domkami dominują.

[cava]

Napisane przez pempek

Taką daleką wiochę rozważam na starość

Ja wręcz przeciwnie, planuję powrót w sam środek miasta do jakiegoś mieszkania.

[71253839b04673f7804766e160d807ea33c37805_6578f4849ccb9]

Napisane przez pempek

Taką daleką wiochę rozważam na starość

ale to chyba na jakąś wczesną starość, co? bo taki 70/75+ latek to już moze mieć problem z dojazdem (nawet własnym autem) do sklepu, lekarzy, do kumpelek- emerytek, do rodziny itp. plus porobić w tzw. obejściu tez juz nie ma sił. Ja póki co widzę trend, że na starość ludzie przenoszą się do miasta do małych mieszkań
Chociaz... za te 20-40 lat to pewnie będą już inne czasy i inny świat i możliwości
Mam nadzieję, że bardziej mobilnie będzie - finansowo.

[pempek]

[1=71253839b04673f7804766e 160d807ea33c37805_6578f48 49ccb9;89619313]ale to chyba na jakąś wczesną starość, co? bo taki 70/75+ latek to już moze mieć problem z dojazdem (nawet własnym autem) do sklepu, lekarzy, do kumpelek- emerytek, do rodziny itp. plus porobić w tzw. obejściu tez juz nie ma sił. Ja póki co widzę trend, że na starość ludzie przenoszą się do miasta do małych mieszkań
Chociaz... za te 20-40 lat to pewnie będą już inne czasy i inny świat i możliwości
Mam nadzieję, że bardziej mobilnie będzie - finansowo.[/QUOTE]

No na emeryturę, czyli 60+
Może za te 20 lat będzie bardziej rozwinięty handel online i będzie można zamawiać wszystko z dostawą do domu

Moja ciotka tak w USA się wyniosła po 50tce z New Jersey do Nowego Meksyku, ma wielkie "ranczo" i aktualnie miło spędza sobie czas na emeryturze ja również dążę do czegoś takiego, ale co przyniesie przyszłość to zobaczymy może wyprowadzę się do jakiegoś cieplejszego kraju

[cava]

[1=71253839b04673f7804766e 160d807ea33c37805_6578f48 49ccb9;89619313]ale to chyba na jakąś wczesną starość, co? bo taki 70/75+ latek to już moze mieć problem z dojazdem (nawet własnym autem) do sklepu, lekarzy, do kumpelek- emerytek, do rodziny itp. plus porobić w tzw. obejściu tez juz nie ma sił. Ja póki co widzę trend, że na starość ludzie przenoszą się do miasta do małych mieszkań
Chociaz... za te 20-40 lat to pewnie będą już inne czasy i inny świat i możliwości
Mam nadzieję, że bardziej mobilnie będzie - finansowo.[/QUOTE]




A ja bardziej przewiduję ze będzie w trakcie, lub się zacznie tzw. zwijanie państwa. Czeka nas to na 100% , warto o tym myśleć przyszłościowo.
Biorąc pod uwagę co się dzieje i to jak wygląda demografia co zostało przespane i już nie ma odwrotu- to już się stało, jest to nieuniknione i oby się to udało zorganizować systemowo, a nie że będzie się to dziać samoistnie bo to bedzie ten dużo gorszy scenariusz.



Swoją drogą to juz się dzieje, np. coraz większe wykluczenie komunikacyjne coraz większej ilości miejscowości, centralizacja okołowielkomiejska inwestycji i miejsc pracy to pierwszy etap samoistnego, na dziko pozostawionego procesu zwijania sie państwa.

[kici88]

Napisane przez Miss Saeki

A z traktowaniem jak dzieci... mam teraz szczeniaka i opieka nad nim to prawie jak opieka nad dzieckiem. Wszak to jest dziecko (6 miesięcy) tyle, że nieco innego gatunku. Ale dbać trzeba jak o dziecko.

Ale mi nie chodzi o opiekowanie się zwierzęciem - no przecież to jest oczywiste, że np. szczeniak jest mega absorbujący i trzeba poświęcać mu dużo czasu i uwagi. Miałam na myśli tytułowanie psa czy kota swoim dzieckiem, takie teksty typu "Mam dwóch synków, Mruczka i Burka".

[kasia2209]

Treść usunięta

[71253839b04673f7804766e160d807ea33c37805_6578f4849ccb9]

Napisane przez cava

A ja bardziej przewiduję ze będzie w trakcie, lub się zacznie tzw. zwijanie państwa. Czeka nas to na 100% , warto o tym myśleć przyszłościowo.
Biorąc pod uwagę co się dzieje i to jak wygląda demografia co zostało przespane i już nie ma odwrotu- to już się stało, jest to nieuniknione i oby się to udało zorganizować systemowo, a nie że będzie się to dziać samoistnie bo to bedzie ten dużo gorszy scenariusz.

Swoją drogą to juz się dzieje, np. coraz większe wykluczenie komunikacyjne coraz większej ilości miejscowości, centralizacja okołowielkomiejska inwestycji i miejsc pracy to pierwszy etap samoistnego, na dziko pozostawionego procesu zwijania sie państwa.

a tak jeszcze moglabys dopisac co masz na myśli piszac o tzw. zwijaniu państwa?
bo aż wbilam w google to hało i wyskoczyly mi artykuły o ... kaczynskim i jego straszeniu zwijaniem państwa
"Prezes PiS chce odwrócić proces "zwijania państwa" - Money.pl" (2013r.
Jarosław Kaczyński: państwo polskie się zwija - Wiadomości

onet.pl
https://wiadomosci.onet.pl › Kraj
13 paź 2015 — Państwo się zwija - likwiduje się bardzo wiele instytucji, które wcześniej istniały (2015r.)
Bogdan Pęk: w okresie rządów PO wprowadzano politykę ...

8 mar 2021 — Zwrócił uwagę, że politycy PO, w okresie swoich rządów, wprowadzili politykę "celowego i świadomego zwijania państwa polskiego,

PiS: przypomnimy, jak rząd PO-PSL zwijał i wyprzedawał Polskę
(mozemy na inny wątek sie przenieść )

Ja jednak mam nadzieję, że trend, że z wraz z upływem lat ludziom w Polsce żyje sie jednak coraz lepiej (aczkolwiek wolniej z tym polepszaniem...) materialnie będzie nadal.

[SteveS]

Napisane przez cava

No ale mieszkacie po prostu na przedmieściu. Skoro do centrum macie 40 minut piechota, obejmuje Was strefa hulajnóg.
To ja tak mieszkam w mieście, przy czym chyba bym do centrum miasta w 40 minut nie doszła, do centrum osiedla mam 15 minut spacerem.
Różnica chyba taka że ja jeszcze w granicy miasta a Ty tuz za nią jak część moich sąsiadów.





natomiast jak w tamtym roku byłam na wakajkach , jak to my lubimy dokładnie w środku niczego, to byłam przerazona widząc jak tam mieszkają nasi gospodarze z dzieckiem około 2 letnim.
W koło las , komunikacja zbiorowa PKS od czasu do zcasu, w lato jeszcze jacyś turyści bo tam w ogóle mało kto mieszka, natomiast jest pierdyliard domków letniskowych.
dzieciak nie miał żadnych atrakcji, żadnych innych dzieci w okolicy, ojciec na cały dzień wyjeżdżał do pracy w mieście, matka z dzieckiem zostawali sami ze sobą i tyle.

Ale tak w zasadzie to wiele osób tak mieszka w mieście, zwłaszcza gdy oboje pracują. Dziecko do placówki albo siedzi w domu, bo chore, rodzice pracują. Jak ma podwórko, to wyjdzie choć na nie. Bo w bloku to siedzi w domu, jak chory...

[Nuova]

Napisane przez kici88

Ale mi nie chodzi o opiekowanie się zwierzęciem - no przecież to jest oczywiste, że np. szczeniak jest mega absorbujący i trzeba poświęcać mu dużo czasu i uwagi. Miałam na myśli tytułowanie psa czy kota swoim dzieckiem, takie teksty typu "Mam dwóch synków, Mruczka i Burka".

Powiem szczerze, ze tez tego nie lubię, a jestem niepoprawną psiarą.