jak wyleczyc sie z depresji??

[kokota]

czesc.
pisanie na forum to juz chyba ostatnie krzyki rozpaczy. nie wiecie jak wyleczyc sie z depresji?? ten stan juz tak trwa od paru miesiecy, nic mi sie nie chce, nic nie ma dla mnie sensu, praca przestala mnie ciszyc, sprawia mi tylko dodatkowy problem. wszytko jest szare i beznadziejne. nawet nazeczony jakis nie taki juz nie zyjemy ze soba tylko obok siebie. to wszystko jest takie zalosne

[soni]

to musisz isć do lekarza psychiatry i przepisze ci odpowiednie leki .

[mech]

Do psychiatry tak, ale i do psychologa. Najpierw. Nie można skoncentrować się jedynie na prochach, bo czasem zamiast pomóc mogą uzależnić, a wtedy zamiast jednego problemu dostaniemy dwa.
W każdym razie jeśli to depresja, TRZEBA zgłosić się do specjalisty. Przy czym, ważne, do DOBREGO specjalisty, któremu zależy na tym, by pomóc Tu na forum dużo nie pomożemy Choroby takiej jak depresja nie wyleczy się pocieszaniem że "wszystko będzie dobrze" i "szukaj jasnych stron życia", bo to nie działa. Tylko specjalista.

[pkawecka]

Napisane przez kokota

czesc.
pisanie na forum to juz chyba ostatnie krzyki rozpaczy. nie wiecie jak wyleczyc sie z depresji?? ten stan juz tak trwa od paru miesiecy, nic mi sie nie chce, nic nie ma dla mnie sensu, praca przestala mnie ciszyc, sprawia mi tylko dodatkowy problem. wszytko jest szare i beznadziejne. nawet nazeczony jakis nie taki juz nie zyjemy ze soba tylko obok siebie. to wszystko jest takie zalosne

jedno jest pewne, że skoro to trwa tyle czasu to sama się nie wyleczysz. dobrze, że sobie zdajesz sprawę z tego, ze coś jest z tobą nie tak.
wyprawę do psychiatry odradzam. da leki, które pomogą tylko do czasu gdy je będziesz brać a też nie są obojętne dla organizmu. poza tym tłumią nie tylko neagtywne emocje ale te pozytywne też. także i człowiek niby nie ma doła ale nie umie też przeżyć spontanicznej radości.
ale do psychologa jak najbardziej. czasem wystarczą dwie-trzy wizyty, a czasem trzeba pochodzić trochę dłużej. jest to naprawdę skuteczne o ile ktoś chce coś ze sobą zrobić a nie idzie z nastawieniem "panie zrób pan coś ze mną!"
trzymaj sie i nie lekceważ tego. szkoda czasu na depresje, lepiej cieszyć się życiem

[tinkaaa]

Ja bym sie tak nie rozpedzala z wizyta u specjalisty. Zawsze mozesz pojsc do psychologa. Ale sprobuj przeanalizowac, skad wzial sie taki stan u Ciebie (mam na mysli, kiedy to sie zaczelo i czy bylo powiazane z jakims wydarzeniem).
Zastanow sie czy zycie, ktore teraz prowadzisz jest spelnieniem twoich marzen i pragnien. Jesli nie, to pomysl o tym, jak mozna by to zmienic.

Przede wszystkim musisz miec swiadomosc, ze to Ty jestes pania swojego losu. Obierasz sobie jakis cel, i krok po kroku do niego dazysz.
Tak trzeba myslec. Inaczej, moze dopasc stagnacja, ktora bardzo czesto jest przyczyna popadania w rozne depresyjnopodobne stany.
Natomiast dozenie do jakiegos celu, budzi w nas chec pokonywania trudnosci i daje radosc z wykonania kolejnych kroczkow. A to daje chec do zycia...

[gosiaska]

Popieram wizyte u psychologa ale chyba najwazniejsze jest to zebys sie czula wazna i dobrze Ci bylo z najblizszymi ...Jesli wydaje Ci sie ze Ciezaniedbuja etc.stad czesto rodzi sie frusrracja ktora takze moze prowadzic do tej choroby.Nie ma nic gorszego jak nie byc docenianym i nie mic do kogo buzi otworzyc...Moze w tym tkwi problem po czesci ??

[a-sea-of-honey]

W kwestii porady, co zrobic, moge tylko przyklasnac na to, co napisano powyzej - najpierw do psychologa, potem ewentualnie do psychiatry (w niektorych sytuacjach leki potrafia uratowac zycie) i przeanalizuj swoje oczekiwania, dzialania i atmosfere swojego swiata - ludzi, zajecia, ambicje... Od siebie moge dodac jeszcze, ze nie jestes sama, bo ja i na pewno wiele innych Wizazanek tez ma taki problem. Nie wstydz sie wiec poradzic specjalisty (wiem, ze latwiej napisac anonimowo post na forum niz isc na spotkanie z obcym czlowiekiem w cztery oczy, ale warto).

[Szeri]

Ja wyszłam z deprechy po bodajże pół roku. Bez leków, bez psychologa (probowałam z psychologiem, ale psycholog mnie regularnie olewał - państwowy, bo do prywatnego nie poszlabym, nie mam pojęcia skąd wziąłabym tyle kasy). Wymagało to ode mnie dużo pracy nad samą sobą, dużo wysiłku i próby dojścia do tego co jest problemem. Mam świadomość, że nie byłam w tragicznym stanie, i choć te równe sześc miesięcy pernamentnego smutku (i wcześniejsze trudne półtora roku) wykończyło mnie, to jednak jakoś udało mi się powoli z tego wygrzebać. Mówiłaś narzeczonemu co Ci dolega i dlaczego tak się czujesz? Myślę, że wsparcie ze strony partnera jest bardzo ważne, a przynajmiej świadomość, że on wie i stara się zrozumieć. Co do psychologa to jak najbardziej bym zalecała, pomimo, ze mam sama kiepskie doświadczenia, to może pomóc. Trudno jest mi powiedziec Ci coś konkretnego, bo sama nie do końca wiem jak z tego wyszłam. Myślę, ze wbrew sobie trzeba robić coś, cokolwiek, żeby nie myślec ciągle o smutku, a przede wszystkim spróbowac dojść do tego co jest przyczyną smutku. Czasami wydaje nam się, ze wszystko jest dobrze, że różne zdarzenia z przeszłości nie wywarły na nas wpływu, a tak naprawdę wewnątrz nas gromadzą sie straszne lęki i straszne zgrzyty...Mi troche pomogło czytanie "Charakterów", mimo wszystko wyjasniały mi przynajmiej inektóre potencjalne przyczyny dlaczego tak sie czuję, co powoduje, że czuję się tak a nie inaczej. Życzę Ci powodzenia. Depresja jest trudna, ale uleczalna

[nadie4]

psychiatrato nie jest lekarstwo...miałam taz powazna depresje a psychiatra tylko mnie dobił, nawet mnie dobrze nie wysłuchał a juz przepisywał jakies leki! Jeden dzien wystarczył abym wziela sie za siebie...po mojej probie samoojczej...i wizytach u psychologa ...przypadkiem usłyszalam płacze mojej mamy...cierpiała przezemni9e pomyslałam sobie Cokolwiek mnie czeka ...cokolwiek złego mnie spotkała...nie zrobie tego swoim rodzicom..." nie zabije im dziecka" bo przeciez jestem ich dzieckiem....nie zrobie im tego! Pomysl o tym...

[soni]

trzeba dobrze zrozumieć czym jest depresja . czasami ma podłoże czysto chemiczne i tylko przyjmowanie leków, np. zwiększających poziom serotoniny , może coś pomóc . nie sądzę , że w takim przypadku wysiadywanie na kozetce u psychologa da jakiś większy efekt . pozd.

[Hiacynta]

a ja proponuje żebyś sobie co dzień około 30 minut pisała na kartce np. Jestem szczęśliwa, jestem zadowolona itp. i pisała tak to zdanie jedno cały czas - afirmacja a i czasami sobie myśl co jet dobre w tobie, przypominaj sobie szczęśliwe chwile i uśmiechaj się

na pewno będzie dobrze

[pkawecka]

Napisane przez soni

trzeba dobrze zrozumieć czym jest depresja . czasami ma podłoże czysto chemiczne i tylko przyjmowanie leków, np. zwiększających poziom serotoniny , może coś pomóc . nie sądzę , że w takim przypadku wysiadywanie na kozetce u psychologa da jakiś większy efekt . pozd.

poziom serotoniny nie spada ot tak sobie, bez przyczyny i nie można do tego podchodzić jak do grypy - wezmę tabletkę i jest ok. oczywiście są przypadki, że leki spowodują wyrównanie pozimu hormonów, wszystko wróci do normy i depresja nigdy już nie wróci, ale nie jest to regułą. jeżeli ktoś miał depresję i nie odnalazł jej rzeczywistej przyczyny (a to daje sesnowna psychoterapia), to stan ten najczęściej powraca - prędzej czy później.
oczywiście są sytuacje gdy depresja jest tak silna, że jakaklowiek rozmowa z pacjentem jest po prostu niemożliwa. dopiero terapia farmakologiczna pozwala w ogóle dotrzeć do chorego.
w każdym razie ja osobiście odradzam szukanie pomocy od razu w lekach. z większością wypadków depresji naprawdę można poradzić sobie bez chemii. ale jeżeli sesje u psychologa nie pomagają to wtedy należy poszukać pomocy u psychiatry.

[mech]

Napisane przez Hiacynta

a ja proponuje żebyś sobie co dzień około 30 minut pisała na kartce np. Jestem szczęśliwa, jestem zadowolona itp. i pisała tak to zdanie jedno cały czas - afirmacja a i czasami sobie myśl co jet dobre w tobie, przypominaj sobie szczęśliwe chwile i uśmiechaj się

na pewno będzie dobrze

Jeśli mamy do czynienia z rzeczywistą depresją, a nie "dołem", to wybacz, ale ten sposób nie podziała. Można próbować afirmacji z chandrą, bardzo chętnie. Ale depresja jest chorobą. I proponowany sposób w tym przypadku...to tak, jakbyś miała grypę i zamiast iść do lekarza próbowała ją leczyć pisząc na kartce "nie mam gorączki, nie łupie mnie w kościach, nie boli mnie głowa"
Tyle odnośnie depresji. Druga sprawa - nie wiem, czy założycielka wątku jest chora czy ma po prostu gorsze dni. To stwierdzi doświadczony terapeuta podczas wywiadu.
Pozdrawiam

pkawecka - zgadzam się z każdym Twoim słowem

[Hiacynta]

Napisane przez mech

Jeśli mamy do czynienia z rzeczywistą depresją, a nie "dołem", to wybacz, ale ten sposób nie podziała. Można próbować afirmacji z chandrą, bardzo chętnie. Ale depresja jest chorobą. I proponowany sposób w tym przypadku...to tak, jakbyś miała grypę i zamiast iść do lekarza próbowała ją leczyć pisząc na kartce "nie mam gorączki, nie łupie mnie w kościach, nie boli mnie głowa"
Tyle odnośnie depresji. Druga sprawa - nie wiem, czy założycielka wątku jest chora czy ma po prostu gorsze dni. To stwierdzi doświadczony terapeuta podczas wywiadu.
Pozdrawiam

pkawecka - zgadzam się z każdym Twoim słowem

ale mi chodziło zastosować to jako dodatek do leczenia, na pewno nie zaszkodzi

[mech]

No tak, zaszkodzić nie zaszkodzi

[Medżi_86]

Moja bliska osoba miała depresjeI musze przyznac,ze bez psychiatry i bez lekarstw by z tego NIE WYSZŁA!Nikt nie potrafił jej pomóc,nawet ona sama choć bardzo chciała!A do lekarza i tak trzeba bylo ja wyslać siła."Umierałam" razem z nia....To najgorsze chwile w moim życiu!!A co dopiero przezywa osoba z depresja...Teraz mija 3 miesiac od rozpoczecia kuracji-i jest całkiem inną osobą-jak kiedys-żywą,energiczną,pełną chęci do życia....A było naprawde źle!Więc radze,żebyś zkorzystała z porady psychologa albo psychiatry!Trzymaj sie

[Aeterna]

Musisz zrozumieć - że wszystko, co Cię spotyka, lub spotkało - pomijając zdarzenia losowe - zależy - jedynie od Ciebie.
Cuda nie istnieją.

Po drugie - leki. Pomogą. W końcu jesteśmy jedynie - biochemią. Skoro coś się w środku zepsuło - nie bój się (przesadnie) szukać pomocy u lekarza - i przyjmować farmakologię. Nie ześwirujesz.

Po pierwsze - zacisnąć zęby - i chcieć się ratować.
Za wszelką cenę.
Zmienić tryb życia - radykalnie - jak tylko możesz.
I - szukać nowego sensu.
Staraj się nie widzieć w kimś, czymś wad - ale wrzucić na luz - i akceptować.

Nie wiem, czy to można wyleczyć.
Warto umieć przekonać siebie - że bez względu na wszystkie myśli - życie masz tylko jedno.
Że - zbyt wiele tracisz - każdego kolejnego dnia.

A co do - w konsekwencji; co się z tym wiąże - samobójstwa..?
Warto uwierzyć, że w grobie - spędzisz już całą wieczność. Tu jesteś - chcąc, nie chcąc - jedynie chwilę.
Drugiej szansy - nikt nie dostanie.