Introwertyczki- łączmy się!

[krtek_]

Na początek trochę teorii Wg. magazynu "Coaching" introwertycy to osoby, którzy ze względu na swoją osobowość wolą skupiać się na świecie wewnątrz swojej głowy, niż na zgiełku otaczającej ich rzeczywistości. Wyczerpani zbyt intensywną zewnętrzną stymulacją, odpoczywają w samotności, oddając się rozmyślaniom. (...) Często mylona z nieśmiałością, introwersja nie musi wiązać się z powściągliwością i dyskomfortem w relacjach z innymi ludźmi. Introwertycy nie są przeciwnikami społecznego zaangażowania - może ich po prostu przytłoczyć jego nadmiar. To tłumaczy, dlaczego introwertyk jest skłonny wyjść z przyjęcia po godzinie, podczas gdy ekstrawertyk z każdą minutą się rozkręca.

Czytając ten opis, czułam się, jakbym czytała o sobie Zawsze myślałam, że jestem dziwna, nie boję się ludzi, ale nie czuję się komfortowo w tłumie. Na imprezach zawsze albo znajduję sobie małą grupkę ludzi, z którymi spędzam czas, albo wychodzę wcześniej. Nigdy nie czułam, że jestem nieśmiała, ale tak o sobie mówiłam, bo jak inaczej opisać moje uczucia względem dużych grup ludzi?

Może znajdą się tu inne introwertyczki? Chętnie powymieniałabym się doświadczeniami, problemami i zaletami wynikającymi z "niebycia" ekstrawertykiem Zapraszam!

[Namietne_Usta]

Chętnie się przyłączę

[krtek_]

Witaj Powiesz coś o sobie?

[BioIvO]

Bardzo podobny wątek:
https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=501065

[InVvictaa]

Ooo... to ja ;d

[Hadassah]

I ja, i ja! Odwiedziłam 'tamten' watek i... ło matko, ile bzdur w tym cosmo piszą, co najmniej jakby introwertycy mieli czułki, albo inne narośle

[magica]

Ja też, kiedy jakiś rok temu odkryłam zjawisko introwersji ,ucieszyłam się, że jednak jestem normalna przyłączam się!

[Personal_Jesus]

Jestem taka sama. Uwielbiam ludzi,ale w dużej grupie ginę...
To nie nieśmiałość,ale taka właśnie jestem
Od zawsze otaczam się małą sprawdzoną grupką. Zdecydowanie nie lubię tłoku wokół siebie...

[Puntodivista]

.

[lhunfeniel]

Ja też jestem introwertyczką, a jeszcze lepiej opisuje mnie enneagram - 5w4. Męczy mnie dłuższe przebywanie w dużej grupie osób, wolę słuchać niż mówić, wolę być obserwatorem. Mam dwie bliskie mi osoby, reszta kontaktów jest raczej powierzchowna, nie lubię się trzymać blisko w relacjach z wieloma osobami.

[krtek_]

Witajcie Cieszę się, że jest nas coraz więcej
Powiedzcie, jak radzicie sobie w życiu towarzyskim? Ja mam z tym problem, chcę być z ludźmi, bawić się, ale imprezy mnie absolutnie nie kręcą. Co najwyżej domówki, w sprawdzonym gronie, a takich mało. Jeszcze do tego nie lubię tańczyć, więc w ogóle kijowo. Macie jakieś sposoby na połączenie życia towarzyskiego z zamknięciem w sobie?

Personal_ Jezus, witam "prawie sąsiadkę" Mieszkamy jakieś 20km od siebie

Ihunfeniel, mam tak samo Dwie przyjaciółki, a od reszty się nie izoluję, lubię ludzi, ale całkowicie się otwieram tylko przy tych dwóch osobach.

[hoppipolla]

witam i ja.

nie lubię tłumów, wolę małe grono sprawdzonych osób - wtedy czuję się najlepiej. gdy wychodzę na imprezy, to trzymam się blisko tych, których znam, czasem się wkręcę w jakąś rozmowę, ale generalnie wolę słuchać i obserwować.
tańczyć lubię, ale raczej nie chodzę na imprezy taneczne jak już to ze znajomymi potańczymy na domówce, a jak już gdzieś wyjdę to tańczę sama, nie zwracając uwagi na innych / z Tżtem. ale i tak najbardziej lubię obserwować

[lhunfeniel]

Napisane przez krtek_

Witajcie Cieszę się, że jest nas coraz więcej
Powiedzcie, jak radzicie sobie w życiu towarzyskim? Ja mam z tym problem, chcę być z ludźmi, bawić się, ale imprezy mnie absolutnie nie kręcą. Co najwyżej domówki, w sprawdzonym gronie, a takich mało. Jeszcze do tego nie lubię tańczyć, więc w ogóle kijowo. Macie jakieś sposoby na połączenie życia towarzyskiego z zamknięciem w sobie?

Personal_ Jezus, witam "prawie sąsiadkę" Mieszkamy jakieś 20km od siebie

Ihunfeniel, mam tak samo Dwie przyjaciółki, a od reszty się nie izoluję, lubię ludzi, ale całkowicie się otwieram tylko przy tych dwóch osobach.

Ja też nie lubię tańczyć, ale to chyba dlatego że po prostu nie potrafię. Domówek też nie lubię bo nigdy nie potrafię się odnaleźć w towarzystwie. Nie przepadam za nawiązywaniem nowych kontaktów, bo ciężko jest mi się przed kimś otworzyć i dłużej porozmawiać, znaleźć wspólny temat. Na żadne dyskoteki w szkołach też nie chodziłam Za to kocham chodzić na koncerty, szczególnie takie mniejsze dla 20-30 osób, można poznać ludzi o podobnych gustach, muzyka pozwala mi się otworzyć.

[hoppipolla]

Napisane przez lhunfeniel

Ja też nie lubię tańczyć, ale to chyba dlatego że po prostu nie potrafię. Domówek też nie lubię bo nigdy nie potrafię się odnaleźć w towarzystwie. Nie przepadam za nawiązywaniem nowych kontaktów, bo ciężko jest mi się przed kimś otworzyć i dłużej porozmawiać, znaleźć wspólny temat. Na żadne dyskoteki w szkołach też nie chodziłam Za to kocham chodzić na koncerty, szczególnie takie mniejsze dla 20-30 osób, można poznać ludzi o podobnych gustach, muzyka pozwala mi się otworzyć.

ostatnie zdanie - tak, tak, mam tak samo!
muzyka zbliża ludzi.

[krtek_]

Napisane przez lhunfeniel

Ja też nie lubię tańczyć, ale to chyba dlatego że po prostu nie potrafię. Domówek też nie lubię bo nigdy nie potrafię się odnaleźć w towarzystwie. Nie przepadam za nawiązywaniem nowych kontaktów, bo ciężko jest mi się przed kimś otworzyć i dłużej porozmawiać, znaleźć wspólny temat. Na żadne dyskoteki w szkołach też nie chodziłam Za to kocham chodzić na koncerty, szczególnie takie mniejsze dla 20-30 osób, można poznać ludzi o podobnych gustach, muzyka pozwala mi się otworzyć.

O jaa, a ja tak dawno nie byłam na koncercie. Narobiłaś mi smaku Na jakie chodzisz? U mnie "namber łanem" są koncerty Happysadu, atmosfera jest tam niepowtarzalna

[Hadassah]

Klubów nie cierpię - miałam przyjemność kilka razy i ja po prostu... sensu nie widzę. Wiecie, wychodzę na ten nieszczęsny parkiet, tutaj umcyk-umcyk, drganie i wymachiwanie kończynami i ta myśl 'boże, co ja tutaj robię, czy tylko ja się czuję jak wariatka!? ". Domówki - jeśli znam ludzi to ok, masowego 'cześć jestem XYZ' nie lubię...

[ladylajla]

Cześć
Zgodnie z enneagramem też jestem 5w4
Nie lubię się angażować w wiele relacji przyjacielskich, zresztą nie nadużywam słowa przyjaciel, rezerwuję je dla jednej bliskiej osoby. Lubię ludzi, ale z reguły wolę ich obserwować z daleka
Za to moje życie wewętrzne jest hmmmm, bardzo rozwinięte. Wszystko przeżywam, analizuję i chociaż na zwenątrz nie wyglądam na osobę empatyczną (raczej na zamkniętą i wycofaną, od której wszystko odbija się jak od ściany), to ciagle jest mi za kogoś wstyd, boję sie razem z kimś, cieszę albo przeżywam dołki. Też tak macie?

[lhunfeniel]

Napisane przez krtek_

O jaa, a ja tak dawno nie byłam na koncercie. Narobiłaś mi smaku Na jakie chodzisz? U mnie "namber łanem" są koncerty Happysadu, atmosfera jest tam niepowtarzalna

Ostatnio byłam na Żywiołaku (kocham folk-metalowe klimaty). Teraz wybieram się na rD&K, projekt założyciela Żywiołaka, tylko że dużo mniej znany, ale dzięki temu jest na tych koncertach atmosfera, którą kocham Poza tym Jelonek, Hunter, Percival Schuttenbach

edit

ladylajla: mogłabym napisać dokładnie to samo o sobie. Też nie lubię używać słowa przyjaciel i także tylko jedną osobę mogę określić takim mianem

[ladylajla]

Napisane przez Hadassah

Klubów nie cierpię - miałam przyjemność kilka razy i ja po prostu... sensu nie widzę. Wiecie, wychodzę na ten nieszczęsny parkiet, tutaj umcyk-umcyk, drganie i wymachiwanie kończynami i ta myśl 'boże, co ja tutaj robię, czy tylko ja się czuję jak wariata!? ". Domówki - jeśli znam ludzi to ok, masowego 'cześć jestem XYZ' nie lubię...

haha
Albo:" łobosz, ale muszę mieć tępą minę, weźcie mnie stąd wynieście!"

Domówki za to spoko, chociaż powoli się rozkręcam

[Hadassah]

Ja po porostu uwielbiam te inicjatywy znajomych pod tytułem ' nieee bądź taka, rozerwij się'! Z jednej strony mówienie wprost 'hej, nie interesuje mnie to, wiem że będę się źle bawić, nie przyjdę' może być odebrane za chamskie, ale z drugiej - to najlepszy sposób. Szczególnie jak się jest w roczniku osiemnastek - mieszkam w dużym mieście, gdzie urodziny w klubie to 'codzienność'.

Moja grupka przyjaciół/znajomych to jest miks - intro i ekstrawertycy, z jednej strony lubię osoby wygadane, z drugiej - te, którym nie wiadomo co siedzi w głowie, bo zazwyczaj są...ciekawsze . A jak jest u was?

[krtek_]

Napisane przez ladylajla

Cześć
Zgodnie z enneagramem też jestem 5w4
Nie lubię się angażować w wiele relacji przyjacielskich, zresztą nie nadużywam słowa przyjaciel, rezerwuję je dla jednej bliskiej osoby. Lubię ludzi, ale z reguły wolę ich obserwować z daleka
Za to moje życie wewętrzne jest hmmmm, bardzo rozwinięte. Wszystko przeżywam, analizuję i chociaż na zwenątrz nie wyglądam na osobę empatyczną (raczej na zamkniętą i wycofaną, od której wszystko odbija się jak od ściany), to ciagle jest mi za kogoś wstyd, boję sie razem z kimś, cieszę albo przeżywam dołki. Też tak macie?

mam tak nawet przy oglądaniu filmu, wczuwam się maksymalnie a gdy czuję, że ktoś się na mnie złości, to mam zrytą banię od razu

Napisane przez ladylajla

haha
Albo:" łobosz, ale muszę mieć tępą minę, weźcie mnie stąd wynieście!"

Domówki za to spoko, chociaż powoli się rozkręcam

albo patrząc na inne osoby: "jeżu, ja też wyglądam jak nornica w konwulsjach?"

Napisane przez Hadassah

Ja po porostu uwielbiam te inicjatywy znajomych pod tytułem ' nieee bądź taka, rozerwij się'! Z jednej strony mówienie wprost 'hej, nie interesuje mnie to, wiem że będę się źle bawić, nie przyjdę' może być odebrane za chamskie, ale z drugiej - to najlepszy sposób. Szczególnie jak się jest w roczniku osiemnastek - mieszkam w dużym mieście, gdzie urodziny w klubie to 'codzienność'.

Moja grupka przyjaciół/znajomych to jest miks - intro i ekstrawertycy, z jednej strony lubię osoby wygadane, z drugiej - te, którym nie wiadomo co siedzi w głowie, bo zazwyczaj są...ciekawsze . A jak jest u was?

mieszanka kompletna, głównie zależy od tego "do czego" jest ta osoba z introwertykiem sobie pogadam na poważne tematy, porozkminiam jakieś egzystencjalia, a z ekstrawertykiem można się powygłupiać.

[spititout]

Przyłączam się, jeśli można ;D
Zawsze nazywałam to nieśmiałością ale naprawdę lubię być wśród ludzi, jeśli kogoś bliżej poznam i poczuję się przy nim swobodniej, ten ktoś też ma okazję poznać mnie z tej wygadanej, wesołej strony. Na pierwszy rzut oka wszyscy mają mnie za cichą, spokojną, a ja po prostu nie lubię być w centrum uwagi, raczej obserwuję. Takie naprawdę bliższe mi osoby mam dwie. Na imprezach lubię tańczyć ale wśród samych towarzyskich, otwartych osób mam wrażenie, że jakoś głupio się zachowuję, robię coś na siłę. Jedynie na koncertach jestem w swoim żywiole

Napisane przez ladylajla

Za to moje życie wewętrzne jest hmmmm, bardzo rozwinięte. Wszystko przeżywam, analizuję i chociaż na zwenątrz nie wyglądam na osobę empatyczną (raczej na zamkniętą i wycofaną, od której wszystko odbija się jak od ściany), to ciagle jest mi za kogoś wstyd, boję sie razem z kimś, cieszę albo przeżywam dołki. Też tak macie?

Dokładnie tak samo mam... potrafię wszystko przeanalizować, przemyśleć po ileś tam razy, przejąć głupim serialem, filmem, opowiadaniem, obserwuję ludzi, mam wrażenie że o niektórych wiem tyle rzeczy, chociaż na codzień prawie z nimi nie rozmawiam

[krtek_]

Napisane przez spititout

Przyłączam się, jeśli można ;D
Zawsze nazywałam to nieśmiałością ale naprawdę lubię być wśród ludzi, jeśli kogoś bliżej poznam i poczuję się przy nim swobodniej, ten ktoś też ma okazję poznać mnie z tej wygadanej, wesołej strony. Na pierwszy rzut oka wszyscy mają mnie za cichą, spokojną, a ja po prostu nie lubię być w centrum uwagi, raczej obserwuję. Takie naprawdę bliższe mi osoby mam dwie. Na imprezach lubię tańczyć ale wśród samych towarzyskich, otwartych osób mam wrażenie, że jakoś głupio się zachowuję, robię coś na siłę. Jedynie na koncertach jestem w swoim żywiole


Dokładnie tak samo mam... potrafię wszystko przeanalizować, przemyśleć po ileś tam razy, przejąć głupim serialem, filmem, opowiadaniem, obserwuję ludzi, mam wrażenie że o niektórych wiem tyle rzeczy, chociaż na codzień prawie z nimi nie rozmawiam

... a potem okazuje się, że większość się sprawdza ^^ zastanawiam się, czy taka intuicja ma związek z dużym poziomem empatii.
witaj

[ladylajla]

Napisane przez krtek_

1. albo patrząc na inne osoby: "jeżu, ja też wyglądam jak nornica w konwulsjach?"



2. mieszanka kompletna, głównie zależy od tego "do czego" jest ta osoba z introwertykiem sobie pogadam na poważne tematy, porozkminiam jakieś egzystencjalia, a z ekstrawertykiem można się powygłupiać.

1.
swoją drogą, to obserwowanie zachowań parkietowych to niezła rozrywka

2. No właśnie. Introwertycy pod swoją grubą skorupą to z reguły fajni, wrażliwi ludzie, inteligentni, a gadanie z nimi to często przyjemność. Za to z ekstrawertykami można fajnie poszaleć, zsocjalizować się, wyluzować. Chociaż zdarzają sie osobniki ostentacyjnie ekspresyjne, autorytarne, z bezwzględną potrzebą dominacji, od których uciekam gdzie pieprz rośnie. Zresztą, tacy nie szukają mojego towarzystwa, bo mają mnie za tępaka i dzikusa

---------- Dopisano o 14:30 ---------- Poprzedni post napisano o 14:25 ----------

Napisane przez spititout

(...) obserwuję ludzi, mam wrażenie że o niektórych wiem tyle rzeczy, chociaż na codzień prawie z nimi nie rozmawiam

Taaak Ja bym to połączyła z dobrą intuicją. Intuicja + zmysł obserwacji i analizę mamy zrobioną

Ale musze przyznać, ze takie wycofanie, upewnienie się i dopiero potem działanie to czasem dobra metoda. Dodaje element zaskoczenia. Nikt się po mnie nie spodziewa niczego szczególnego, a tu się okazuje, ze łaaał, ona umie mówić w ogóle i nawet nie jest taka przytłumiona, na jaką wyglada

[Hadassah]

Ja często spotykam ludzi, o których jestem przekonana że są intro, ale robią dużo szumu wokół siebie. Sama też, np na początku nowej szkoły/kursu, zaczepiam dużo osób, prowadzę 'small talks', właściwie tylko po to, żeby zaistnieć w grupie. Tu nawet nie chodzi o potrzebę akceptacji - po prostu lud ma tendencję do upraszczania wszystkiego. Później, to czy gadam o dupie maryni nie ma już znaczenia, bo dana osoba wie, że jestem w stanie podejść do człowieka i z nim porozmawiać, więc nie ocenia mnie już po pozorach .

[spititout]

Chyba coś w tym jest z tą dobrą intuicją mama mi często powtarza, że od razu umiem poznać, jacy niektórzy są naprawdę

Napisane przez ladylajla

Ale musze przyznać, ze takie wycofanie, upewnienie się i dopiero potem działanie to czasem dobra metoda. Dodaje element zaskoczenia. Nikt się po mnie nie spodziewa niczego szczególnego, a tu się okazuje, ze łaaał, ona umie mówić w ogóle i nawet nie jest taka przytłumiona, na jaką wyglada

Dokładnie xD pamiętam, jak kiedyś moja wychowawczyni przeżyła zaskoczenie, że jestem "taka cichutka, drobniutka, niepozorna, a na koncerty jeżdżę!" Od razu zaczęła się pogadanka czy się nie boję i czy potwierdzam, że muzyka rockowa wywołuje agresję no i pewnie zaskoczenie było na maturze ustnej, że jednak potrafię się rozgadać kiedy coś mnie interesuje xD

A znajomych też mam raczej mieszankę

Chociaż zdarzają sie osobniki ostentacyjnie ekspresyjne, autorytarne, z bezwzględną potrzebą dominacji, od których uciekam gdzie pieprz rośnie. Zresztą, tacy nie szukają mojego towarzystwa, bo mają mnie za tępaka i dzikusa

Ano

[krtek_]

Napisane przez Hadassah

Ja często spotykam ludzi, o których jestem przekonana że są intro, ale robią dużo szumu wokół siebie. Sama też, np na początku nowej szkoły/kursu, zaczepiam dużo osób, prowadzę 'small talks', właściwie tylko po to, żeby zaistnieć w grupie. Tu nawet nie chodzi o potrzebę akceptacji - po prostu lud ma tendencję do upraszczania wszystkiego. Później, to czy gadam o dupie maryni nie ma już znaczenia, bo dana osoba wie, że jestem w stanie podejść do człowieka i z nim porozmawiać, więc nie ocenia mnie już po pozorach .

twój sposób mi się chyba przyda niedługo. idę na studia do innego miasta, nikogo nie będę znała i już się boję, co to będzie, jak ja się odnajdę wśród tłumu obcych. będę musiała się przemóc i też jakiś "small talk" zacząć.

[Hadassah]

Mnie to czeka za rok, tyle że w moim 'wielkim mieście' jestem przekonana, że na co bym nie poszła, to spotkam dużo znajomych, znajomych znajomych i znajomych tych znajomych, co wcale pocieszające nie jest, bo chyba jednak łatwiej jest zacząć od początku, niż drugi raz w tej samej grupie Na co się wybierasz i gdzie?

[BioIvO]

A powiedzcie, jak to jest u was z miłościa i powodzeniem u płci przeciwnej. Jesteście skazane na samotność czy jednak bez trudu przyciagacie do siebie wartościowych ludzi?

[lhunfeniel]

Napisane przez BioIvO

A powiedzcie, jak to jest u was z miłościa i powodzeniem u płci przeciwnej. Jesteście skazane na samotność czy jednak bez trudu przyciagacie do siebie wartościowych ludzi?

Ja nigdy nie szukałam, raczej wręcz unikałam, bo wolałam być sama, zawsze twierdziłam, że jeszcze mam czas A szczęście samo mnie znalazło i już tak zostało. Ale jeśli coś by się wydarzyło i ten związek by się zakończył to też pewnie bym nie zrobiła pierwszego kroku. Wydaje mi się, że kiedy ktoś do mnie 'zarywa' staję się strasznie szorstka i tworzę taką swoją barierę, którą bardzo trudno komuś przekroczyć. Mój obecny związek od początku jest na odległość i to sporą, bo 2600 km ale spotykamy się w miarę możliwości dość często, no i czekamy na możliwość wspólnego zamieszkania w jednym mieście