Powiedz to tutaj cz. 66.

[panna_felicjanna]

Napisane przez dieRaserei

po nieco ponad pol roku wstawania w nocy powoli mam dosyc, po prostu leze przez kilka minut i slucham placzu, a potem sie podnosze, bo musze.
Plakalam a nie bylo nawet 13.
Ale jest super, przeciez powinnam doceniac kazda chwile, bo tak szybko mijaja i "oh, kiedy to zlecialo?".
Powinnam sie pewnie cieszyc i doceniac to,ze nie mam kiedy zrobic cokolwiek, co JA chce. Ze nie mam kiedy isc na spacer. Ze nie mam kiedy i nie mam sily sobie cos zdrowego przygotowac w zwiazku z czym jem cokolwiek. Ze ide pod prysznic, kiedy moge, nie kiedy chce. Ze moge pomarzyc teraz o tzw czasie dla siebie. Ale przeciez "zadowolona mama to zadowolone dziecko". Jestem aktualnie bardzo niezadowolona i nie wiem, co z tym zrobic. Nie wiem.

Niestety pierwsze miesiące macierzyństwa są ciężkie, obciążające fizycznie i psychicznie.
Brzmi jednak jakbyś miała depresję poporodową. Może warto poprosić o pomoc?

[linaya]

O, to o mnie o mnie sprzed lat. Tylko u mnie było bardziej hardcorowo. Wybaczyłam, nie zapomniałam. Czy żałuję? Ani trochę. Kazdego dnia utwierdzam się w swej decyzji. Czy komuś młodszemu doradziłabym to samo? Chyba jednak nie.
Przeczytałam Ci tę historię. Nadal myślisz jak wtedy, przed laty.

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[werka89]

Treść usunięta

[LiviaVe]

Byłeś dzisiaj do mnie przyklejony, od samego rana. Chciałeś usłyszeć, że cię kocham? Och, już nigdy tego nie powiem, wyłączam to. Wtedy, na 35. piętrze z tą niesamowitą panoramą, zrozumiałam wszystko. Wszystkie puzzle wskoczyły na odpowiednie miejsce. No, wszystkie puzzle z tobą, została jeszcze cała reszta, ale było to wystarczająco dużo.
Powiedziałeś mi, że nie wierzysz, że mogę nic do ciebie nie czuć, że w głębi mnie, to zostanie już na zawsze. Dwa razy powtorzyłeś, że to będzie we mnie i nigdy się tego nie pozbędę. Nie wiem, czy to zabrzmiało bardziej jak twoje życzenie, czy jak groźba.
Na koniec, kiedy widziałeś, że zbywam wszystko uśmiechem, że nie gryzę się w język (chociaż to można włożyć do worka z naszymi przekomarzankami), nawet na mnie nie spojrzałeś, gdy wychodziłam. To ma być ta kara?
Poczucie pójścia do przodu jest takie miłe.
I jeszcze wróciłam na siłownię.
I moja 17-dniowa azjatycka podróż już tak blisko.
Przetrwałam wszystkie burze. Kolejne tez przetrwam.


Wysłane z mojego SM-G781B przy użyciu Tapatalka

[Mija62]

Mam ochotę wyjść. I nie wrócić nigdy.

[pixelova]

Nie wiem co bardziej mnie przeraża. Wizja igły w kręgosłupie i znieczulenie czy bezradność, że nie będę mogła na JUŻ pomóc rodzicom, gdy karetka będzie w drodze.

Wysłane z mojego M2102J20SG przy użyciu Tapatalka

[kasia0912]

Mam nadzieję,że złapiemy trochę pogody nad morzem za tydzień

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[agatkaao0]

Co za baran


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Snowdrop_]

Za tydzień ślub mojej siostry i tym razem chyba nie zanosi się na ucieczkę sprzed ołtarza...
Co by się teraz nie działo, muszę zadbać o siebie dla siostry, to będzie ważny dzień dla niej. Ostatnia prosta...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[dieRaserei]

Napisane przez panna_felicjanna

Niestety pierwsze miesiące macierzyństwa są ciężkie, obciążające fizycznie i psychicznie.
Brzmi jednak jakbyś miała depresję poporodową. Może warto poprosić o pomoc?

Nie jestem pewna, co mi da psycholog, jeżeli ja potrzebuję schudnąć i mieć możliwość choć chwili dla siebie Ale dziękuję za odpowiedź

---------- Dopisano o 19:59 ---------- Poprzedni post napisano o 19:56 ----------

Napisane przez pempek

Jeśli nie dajesz rady, to nie bój się prosić o pomoc, możesz też udać się do specjalisty.

Poza tym, to rzeczywiście "szybko" mija, w tym dobrym tego słowa znaczeniu, później jest lepiej ja czasem nawet więcej niż kilka minut płaczu słuchałam, wydaje mi się, że moja córka nie ma traumy z tym związanej

Dzięki, uśmiechnęłam się pod nosem jak to przeczytałam jeśli chodzi o pomoc my nie za bardzo mamy kogo prosić i to jest ten problem (brak rodziny na miejscu poza siostra meza, na ktora nie mozemy liczyc).

[Astra_86]

Dociera do mnie ogrom mojej głupoty, zmarnowanego czasu,łez, emocji.

Została pusta lalka bez wnętrza...

Wyciśniętą jak cytryna.

Nienawidzę Cię. Nienawidzę Was.

[linaya]

Lubię ten stan.
To mi było potrzebne.
Niech gra muzyka. Jeszcze tydzień, jeszcze dwa.
Teraz, gdy pomyślę, nie boję się powrotu.
Mogę wszystko. Wiem to.


Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[woven_by_wind]

[(Ponad 20 lat temu zostałam straumatyzowana przez osiedlowych "bullies" w rodzinnym mieście, którzy dokuczali mi wiele lat. Mimo upływu tylu lat, nadal, kiedy przyjeżdżam tam w odwiedziny, to czuję strach i wstyd. I mimo, że ja dawno stamtąd wyjechałam i obiektywnie dość sporo osiągnęłam, a oni nadal tam mieszkają (jeden, po 40-tce nadal z rodzicami), to ciągle czuję się od nich gorsza.)]

[MariaFrancesca]

Napisane przez dieRaserei

po nieco ponad pol roku wstawania w nocy powoli mam dosyc, po prostu leze przez kilka minut i slucham placzu, a potem sie podnosze, bo musze.
Plakalam a nie bylo nawet 13.
Ale jest super, przeciez powinnam doceniac kazda chwile, bo tak szybko mijaja i "oh, kiedy to zlecialo?".
Powinnam sie pewnie cieszyc i doceniac to,ze nie mam kiedy zrobic cokolwiek, co JA chce. Ze nie mam kiedy isc na spacer. Ze nie mam kiedy i nie mam sily sobie cos zdrowego przygotowac w zwiazku z czym jem cokolwiek. Ze ide pod prysznic, kiedy moge, nie kiedy chce. Ze moge pomarzyc teraz o tzw czasie dla siebie. Ale przeciez "zadowolona mama to zadowolone dziecko". Jestem aktualnie bardzo niezadowolona i nie wiem, co z tym zrobic. Nie wiem.

Znam to uczucie, kiedy wszyscy wokół mówili, że jak skończą trzy miesiące to będzie lepiej, później jak pół roku, jak rok, jak zaczną chodzić, jak będą mówić (mam bliźniaczki), nieustające czekanie na to kiedy będzie lepiej. Dosłownie odliczałam czas do ich osiemnastki, myślałam ile wtedy będę miała lat i kiedy w końcu to nastąpi. Patrzyłam na starsze kobiety znudzone i wiszące na parapetach i obserwujące świat i myślałam sobie, że już niedługo to będę ja, że nic kompletnie dobrego mnie już w życiu nie czeka. Game Over, a miałam 33 lata jak urodziłam. Pamiętam to całodniowe włóczenie się po zawalonym domu w koszuli nocnej. Jak jedną czyściłam, przebierałam, cokolwiek to druga wywalała mi rzeczy z szafek. Nieustający zapierdziel, a mieliśmy pomoc, nie zawsze, ale mieliśmy.
To jest chyba taki etap, który trzeba przejść, nie wymagać wtedy za wiele od siebie, nie zmieniać życia, nie chudnąć, dać sobie czas i ten czas dla Ciebie nadejdzie, ale jeszcze nie teraz, więc wyluzuj.
Oczywiście nie muszę mówić że od tego czasu zdarzyło się w moim życiu wiele dobrego, ale wtedy miałam taką perspektywę. Do tego dochodziły jeszcze problemy rodzinne.
Jak Cię podczytuję to mam wrażenie, że masz jakiś wyidealizowany obraz matki, nie wiem czy to teraz robi ludziom w głowach Instagram czy jak. Niektóre dzieci są po prostu bezobsługowe i te matki mają to szczęście. Ja takim dzieckiem właśnie byłam, ale karma nie wróciła. Bywa. Kiedyś chyba Lewandowska powiedziała coś fajnego ( nie jestem jej fanką): nie da się jednocześnie kwitnąć i owocować. Dlatego, jak bardzo okrutnie by to nie brzmiało, prawda jest taka, że to jest teraz czas dla dziecka, bo pewnie sama widzisz, że nawet jakoś bardzo chciała to wygospodarowanie tego czasu dla siebie jest ekstremalnie trudne. Jednak ten czas nadejdzie, uwierz nam, jeszcze kiedyś wyjdzie słońce, jeszcze kiedyś będzie przepięknie, jeszcze kiedyś będzie normalnie.
Z rzeczy typowo praktycznych, nawet jak nie macie rodziny, która jest w stanie wam pomóc, to bardzo dużo daje sieć kontaktów, a szczególnie jakaś zaprzyjaźniona para z dzieckiem. Nam się udało, ponieważ nasi sąsiedzi z naprzeciwka mają córkę praktycznie w tym samym wieku co nasze. Mogliśmy się więc wymieniać opieką nad nimi i do dzisiaj tak się dzieje (mają 7 lat). Wiadomo, że przy maluszku tego nie zrobisz, ale kiedyś będzie to możliwe.

Wysłane z mojego SM-A405FN przy użyciu Tapatalka

[panna_felicjanna]

Napisane przez dieRaserei

Nie jestem pewna, co mi da psycholog, jeżeli ja potrzebuję schudnąć i mieć możliwość choć chwili dla siebie Ale dziękuję za odpowiedź

---------- Dopisano o 19:59 ---------- Poprzedni post napisano o 19:56 ----------

[/B]


Dzięki, uśmiechnęłam się pod nosem jak to przeczytałam jeśli chodzi o pomoc my nie za bardzo mamy kogo prosić i to jest ten problem (brak rodziny na miejscu poza siostra meza, na ktora nie mozemy liczyc).

Znam ten ból. W pewnym momencie już myślałam, że nigdy nie będę sobą, tylko już na zawsze zostanę matką z przyklejonym do siebie dzieckiem. Teraz dziecko ma 3 lata i jest łatwiej, choć nadal życie nie jest takie, jakie było przed dzieckiem. Ale to już dłuższy temat.
Możesz pomyśleć o niani chociaż dorywczo, lub bardziej angażować męża w zajmowanie się dzieckiem, tak byś miała choć odrobinę czasu tylko dla siebie.
Wiem, że jest Ci teraz bardzo ciężko, ale to minie.


___________
Ciężko mi. Czuję się tak, jakby ktoś przygniótł mnie ogromnym kamieniem, a ja muszę go w każdej chwili mojego życia dźwigać.
Dorosłość jest tak chol.ernie przereklamowana. Dzieciństwo było proste, łatwe i przyjemne, chociaż wtedy wydawało mi się, że tak nie jest. Jest wiele pozytywów w moim życiu. Mam kochanego męża i cudowne dziecko. Planowałam kolejne, a los sobie ze mnie zadrwił i pokazał środkowy palec. Nie ma radości z kolejnej ciąży, bo przez stres nie zajdę, za to jest codzienny strach o życie jednej z najważniejszych osób w moim życiu. Nie dość, że miała ciężkie życie, musiała być dla nas matką i ojcem jednocześnie, to teraz jeszcze los jej dokłada i wrzuca kolejne kłody pod nogi. Nawet nie dożyła do spokojnej emerytury, tak by móc cieszyć się życiem, odżyć, zrobić coś dla siebie.

Do oczu cisną się łzy, gdy widzę jak cierpisz. Czekasz na konsylium i rozpoczęcie leczenia, a w międzyczasie jakby Twój organizm się buntował. Jesteś wyniszczona, lekarz dziś stwierdził kacheksję, a ja boję się o przyszłość, o każdy kolejny dzień. Kompletnie przestałam myśleć o sobie. To teraz nieistotne.
Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie mamo, nie chcę żeby moje dzieci Cię nawet nie poznały. Musimy wygrać tę walkę, chociaż statystyki są nieubłagane, w tym stadium.

Nie potrzebuję już pocieszenia, chcę mieć pilot, by przewinąć do przodu te wszystkie wydarzenia i obudzić się, gdy już będzie dobrze. Jak dawniej.

[Sz05]

Jestem zmęczona, sfrustrowana, mam dosyć. Trzeba było wziąć sam ślub, bez żadnych wesel i gości.

Wysłane z mojego moto g(30) przy użyciu Tapatalka

[Astra_86]

Drugi dzień budzi mnie ból głowy, chyba stres wychodzi.

Poranna ( druga już ) kawa i myślę co dalej z tym życiem zrobić. Niby wiem, ale jakoś trudno mi się zebrać w sobie i działać.

[Tepsa]

Ciężka pogoda, źle się czuję 🥴

[pixelova]

Nawet nie wiedziałam, że to z czym się zmagamy to kacheksja. Feliś, przetrwamy. Nie wiem jak, nie mam pomysłu, kortyzolu mam wiecej we krwi niż tlenu ale musi być dobrze. Bardzo w to wierzę.

---
Burza, idealnie do mojego nastroju.

Wysłane z mojego M2102J20SG przy użyciu Tapatalka

[Agnek]

Czy poznawanie ludzi kiedykolwiek przestanie mnie stresować?


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Misia452]

3 tygodnie🫣

Wysłane z mojego RMX3151 przy użyciu Tapatalka

[tinkerver2]

Boję się że jak mi dentystka zrobi tego zęba od nowa to znowu będzie mi niewygodnie w szczękę.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[aninudy]

I'm just Ken i tak od ponad tygodnia xd

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[panna_felicjanna]

Napisane przez pixelova

Nawet nie wiedziałam, że to z czym się zmagamy to kacheksja. Feliś, przetrwamy. Nie wiem jak, nie mam pomysłu, kortyzolu mam wiecej we krwi niż tlenu ale musi być dobrze. Bardzo w to wierzę.

---
Burza, idealnie do mojego nastroju.

Wysłane z mojego M2102J20SG przy użyciu Tapatalka

Musimy być silne, niestety.

[werka89]

Treść usunięta

[Norluka]

Piekę tort szwarcwaldzki, trzymajcie mnie kciuki, bo robię to pierwszy raz

Wysłane z mojego 23049PCD8G przy użyciu Tapatalka

[panna_felicjanna]

-5kg. Chociaż tyle dobrego, że chudnę. Mż działa.

[werka89]

Treść usunięta

[Lasagna_ze_szpinakiem]

Posprzątane, zakupy zrobione, ciasto ze śliwkami stygnie. Jesieniara wyłazi

Wysłane z mojego Redmi Note 8 Pro przy użyciu Tapatalka

[Snowdrop_]

Maria Francesca a gdzie macie leczenie onko, w jakim mieście? Znam dobrych profesorów tutaj, w sumie przyszła nasza rodzina, bo narzeczony siostry i jego rodzice. Zawsze można poprosić o konsultacje u nich.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz