problem z asertywnością

[kalija]

Witajcie

mam problem z byciem asertywną wobec bliskich. Ten rok mam mega napięty, bo poza pracą i prowadzeniem domu jestem w trakcie zmiany zawodu na co muszę poświęcić naprawdę dużo czasu i to najlepiej codziennie. Wszyscy o tym wiedzą, co nie przeszkadza w ciągłych prośbach... ojciec scedował na mnie sprawy związane z remontem i wynajmem mieszkania (w zasadzie postawił mnie przed faktem), mama prosi bym jeździła z nią po lekarzach (nic poważnego), siostra co chwilę podrzuca małego (bo ona musi coś załatwić mega ważnego i nie ma z kim zostawić) a na dodatek mąż mi nie pomaga w prowadzeniu domu. Za 5 tygodni muszę oddać kolejne 3 prace wykonywane w ramach praktyk przyuczających do nowego zawodu i zaczynam panikować, że nie zdążę i zaprzepaszczę to co do tej pory udało mi się osiągnąć. Jestem sfrustrowana i zmęczona. Nie czuję wsparcia, choć każdy mnie o nim zapewnia. Co robić, macie dla mnie jakieś rady? Rozmowy typu "naprawdę nie mogę, przecież wiesz, że muszę to i tamto" działają jednorazowo, następnego dnia znowu coś w i tak w kółko

[eyo]

wychodź z domu uczyć się do bibliotek - jak Cię nie będzie to nikt Ci niczego nie podrzuci, jak będą Ci mówili, że masz wrócić to mów, że wykupiłaś bóg wie co (typu internet albo jakąś mega ważną książkę) i nie możesz absolutnie wyjść - po jakimś czasie przestaną przychodzić i dadzą Ci spokój

partnerowi przestań prać czy co tam robisz dla was obojga, jak przestanie znajdować w szafie czyste gacie to się sam ruszy

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Miałam to samo. Niby wszyscy dbają i kochają, a każdy myśli o sobie, swoich potrzebach.

Nie ma wyjścia, musisz olać bliskich na ten moment Świetnie poradziła Ci Wizażanka wyżej:
idź do biblioteki, nie zabieraj telefonu (zresztą, w czytelniach i tak nie można ich używać). Wyjedź z samego rana, wracaj wieczorem.

Tak samo, kiedy uczysz się w domu, miej wyłączony telefon. Wygospodaruj dla siebie przestrzeń: odrębny pokój (byłoby najlepiej), poproś, żeby nikt nie wchodził, bo właśnie pracujesz. Możesz powiedzieć mężowi, że teraz idziesz pracować nad projektem i np. wyjdziesz na kolację za 4 godziny.

[I am Rock]

I jeszcze powiedz mężowi, by był tak dobry i zrobił tę kolację, bo padasz na twarz.

[201803290936]

Napisane przez kalija

Witajcie

mam problem z byciem asertywną wobec bliskich. Ten rok mam mega napięty, bo poza pracą i prowadzeniem domu jestem w trakcie zmiany zawodu na co muszę poświęcić naprawdę dużo czasu i to najlepiej codziennie. Wszyscy o tym wiedzą, co nie przeszkadza w ciągłych prośbach... ojciec scedował na mnie sprawy związane z remontem i wynajmem mieszkania (w zasadzie postawił mnie przed faktem), mama prosi bym jeździła z nią po lekarzach (nic poważnego), siostra co chwilę podrzuca małego (bo ona musi coś załatwić mega ważnego i nie ma z kim zostawić) a na dodatek mąż mi nie pomaga w prowadzeniu domu. Za 5 tygodni muszę oddać kolejne 3 prace wykonywane w ramach praktyk przyuczających do nowego zawodu i zaczynam panikować, że nie zdążę i zaprzepaszczę to co do tej pory udało mi się osiągnąć. Jestem sfrustrowana i zmęczona. Nie czuję wsparcia, choć każdy mnie o nim zapewnia. Co robić, macie dla mnie jakieś rady? Rozmowy typu "naprawdę nie mogę, przecież wiesz, że muszę to i tamto" działają jednorazowo, następnego dnia znowu coś w i tak w kółko

A czemu mąż ma Ci "pomagać"? On powinien go prowadzić razem z Tobą - przecież nie jest tam gościem, a też tam mieszka. Tylko to są rzeczy, które sobie ku własnej zgubie wypracowywałaś latami. Bo coś takiego, jak podział obowiązków, współpraca w związku to coś, co wypracowuje się na początku związku lub mieszkania ze sobą.

[I am Rock]

Najprościej byłoby, gdybyś zwołała rodzinę w jednym miejscu, zapytała, czy ich zdaniem twoja doba ma 48 godzin i przedstawiła listę zarzutów z pierwszego posta. Następnie powinnaś ich uświadomić, że kolejne 5 tygodni to czas tylko dla ciebie, ważny dla twojej przyszłości i niech sobie radzą sami. Po czym możesz wyjść, trzaskając drzwiami.
No bo orzą w ciebie, a znikąd pomocy. Czas powiedzieć "dość".

[kalija]

Napisane przez eyo

wychodź z domu uczyć się do bibliotek - jak Cię nie będzie to nikt Ci niczego nie podrzuci, jak będą Ci mówili, że masz wrócić to mów, że wykupiłaś bóg wie co (typu internet albo jakąś mega ważną książkę) i nie możesz absolutnie wyjść - po jakimś czasie przestaną przychodzić i dadzą Ci spokój

partnerowi przestań prać czy co tam robisz dla was obojga, jak przestanie znajdować w szafie czyste gacie to się sam ruszy

Biblioteka, świetny pomysł

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;76626321]Miałam to samo. Niby wszyscy dbają i kochają, a każdy myśli o sobie, swoich potrzebach.

Nie ma wyjścia, musisz olać bliskich na ten moment Świetnie poradziła Ci Wizażanka wyżej:
idź do biblioteki, nie zabieraj telefonu (zresztą, w czytelniach i tak nie można ich używać). Wyjedź z samego rana, wracaj wieczorem.

Tak samo, kiedy uczysz się w domu, miej wyłączony telefon. Wygospodaruj dla siebie przestrzeń: odrębny pokój (byłoby najlepiej), poproś, żeby nikt nie wchodził, bo właśnie pracujesz. Możesz powiedzieć mężowi, że teraz idziesz pracować nad projektem i np. wyjdziesz na kolację za 4 godziny.[/QUOTE]

Mam swój gabinet do pracy, więc powinnam mieć święty spokój, posłuchałam Twojej rady i wyłączę telefon Wczoraj wpadła do mnie rodzinka "na chwilę" zapowiedziałam im, że będę wyłączona towarzysko co najmniej do października i żeby się nie martwili wyłączonym telefonem, po prostu muszę się skupić (w pewnym wieku nauka nie jest już taka łatwa ) zobaczymy czy przyjęli do wiadomości. Jak nie, to ich problem.

Napisane przez Doris1981

A czemu mąż ma Ci "pomagać"? On powinien go prowadzić razem z Tobą - przecież nie jest tam gościem, a też tam mieszka. Tylko to są rzeczy, które sobie ku własnej zgubie wypracowywałaś latami. Bo coś takiego, jak podział obowiązków, współpraca w związku to coś, co wypracowuje się na początku związku lub mieszkania ze sobą.

Generalnie zawsze dzieliliśmy się obowiązkami. Teraz oboje mamy mało czasu, oboje dużo pracujemy. To nie jest tak, że on siedzi całe popołudnie przed telewizorem a ja latam ze szmatą. Z drugiej strony jemu bałagan nie przeszkadza a mi tak, więc jak biorę wolne w pracy, by pisać projekt to najpierw sprzątam chatę , piorę, lecę na duże zakupy spożywcze, a później jestem zła sama na siebie , że "zmarnowałam" tyle czasu, zamiast pisać. To chyba coś ze mną jest nie tak.
W zeszłym tygodniu załatwiłam kwestię obiadów - mąż wykupił karnet w jakimś bistro a ja zamówiłam sobie catering dietetyczny do pracy jedna sprawa z głowy

Napisane przez I am Rock

Najprościej byłoby, gdybyś zwołała rodzinę w jednym miejscu, zapytała, czy ich zdaniem twoja doba ma 48 godzin i przedstawiła listę zarzutów z pierwszego posta. Następnie powinnaś ich uświadomić, że kolejne 5 tygodni to czas tylko dla ciebie, ważny dla twojej przyszłości i niech sobie radzą sami. Po czym możesz wyjść, trzaskając drzwiami.
No bo orzą w ciebie, a znikąd pomocy. Czas powiedzieć "dość".

Oj nie, to za ostro dla mnie...


Dzięki dziewczyny za rady!!