Słomiana wdowa / samotność w związku

[triss_merigold6]

Cześć, chciałbym się Wam wygadać. Czuję się samotna w moim związku.

Mojego narzeczonego wiecznie nie ma w domu. Wiecznie. Jest bardzo zapracowany, codziennie od 8 rano do 20 - 21 jest w pracy, ma non stop delegacje, albo spotkania służbowe. W soboty tak samo pracuje – do ok 18/19 – a w niedziele jest zazwyczaj tak zmęczony, że większość dnia zdąża mu się przesypiać, albo kończy jakieś rzeczy do pracy – tak, że ciężko jest również ten dzień spędzić razem. Dodam, że jeszcze pół roku temu – rok temu nie było tak źle - oczywiście też dużo pracował i było ciężko ze wspólnym spędzaniem czasu, ale odkąd wziął na siebie dodatkowo pewien projekt / startup jest ciągle poza domem. Dodam, że jest to coś, co jeszcze nie przynosi właściwie żadnych zysków, może w przyszłości będzie (więc jego wieczna nieobecność nie przekłada się nawet na lepsze zarobki, wyższy poziom życia itd.).

W związku z tym cały „dom” spada na mnie – z wyjątkiem jakiś większych, cięższych zakupów, które raz na jakiś czas robimy razem. Na co dzień ja gotuję, kupuję „codzienne zakupy”- na śniadanie, kolację, sprzątam, robię pranie, zajmuję się psem, jeśli coś się zepsuje w domu – zamawiam fachowca, opłacam rachunki, itp. itd., czy jestem chora, czy mam gorszy dzień – nie ma zmiłuj, jeśli ja tego nie zrobię, to on nie będzie miał czasu. Dodam, że oczywiście też pracuję, ale moja praca jest spokojniejsza, kończę nie później niż o 17. Cierpi na tym również, jak się domyślacie nasze życie seksualne – on jest zmęczony, nie ma czasu albo ochoty. Jest to powodem mojego smutku i frustracji.

Przez to wszystko ciągle się kłócimy – a raczej ja mam od pewnego czasu ciągłe pretensje, których on wysłuchuje w milczeniu, co tym bardziej mnie frustruje. Albo przytakuje mi, że mam rację i tyle, co nie jest dla mnie satysfakcjonujące – bo chciałabym wejść z nim w jakiś dialog, żeby mi powiedział jak on to widzi. Widzę, że stara się zmienić pewne rzeczy, widzę, że trochę się zmieniło na lepsze, mimo wszystko – ale doszłam już do takiego poziomu frustracji, że ciągle jestem na niego zła i podświadomie szukam wszędzie powodu do kłótni. A później mam pretensje do samej siebie, że jestem złą narzeczoną, że on pewnie czuje się nie rozumiany przeze mnie, że wiele par zapewne tak ma i nie jestem jedyna,. Dochodzi do tego moja zazdrość (której nie okazuję i nic nie mówię), ale w głowie snuję sobie teorie na temat jego koleżanek w pracy, z którymi on spędza cały dzień (poprzedni chłopak mnie zdradzał, zaczęłam terapię, ale dalej wiele lęków we mnie siedzi i myślę, że trochę czasu zajmie przepracowanie tego).

Cały dzień spędzam w zasadzie sama – pracuje zdalnie z domu, wiec siedzę sama w pustym domu z psem – a później sama ogarniam dom, zakupy, sama oglądam netflixa wieczorem. Jak on wraca późno to chce mi się spać, jemu też – zjada przygotowaną przeze mnie kolacje albo robi sobie sam i się kładzie się spać albo gra na komputerze. Czasem ma wyjazdy służbowe i nocuje poza domem, więc nawet nie mogę się do niego przytulić przed snem. I zazwyczaj przed takimi wyjazdami pojawiają się kłótnie, bo we mnie budzi większa frustracja.

Znajomych oczywiście mam, ale jestem koło trzydziestki, wiec większość osób ma już swoje życie / dzieci / część z osób się bała spotykać, bo była pandemia – poza tym – ile można zastępować sobie towarzystwo ukochanej osoby spotkaniami z koleżankami. W wolnym czasie ćwiczę, czytam – ale na dłuższą metę czuję się bardzo samotna, spędzając większość czasu w swoim towarzystwie. Ile można samej wychodzić na spacer, na rower? Jestem osobą towarzyską, przed pandemią miałam przynajmniej towarzystwo ludzi z biura, zawsze z kimś wyszło się na lunch, wypiło kawę, poplotkowało – ale wychodzi na to, że nie będziemy już wracać do tego. A spotkania na Teams to nie jest to samo.

Nie chce się rozstawać, kocham go, a on mnie, znamy się już długo, wiem, że jest dobrym człowiekiem, mamy zaplanowany ślub w przyszłym roku. Nie wiem co mam zrobić. Nie chcę być bluszczem, nie chcę kazać mu rezygnować z tego na razie niepewnego start-upu, ale bardzo ciężko żyje mi się w ten sposób. Może przesadzam. Nie wiem. Boję się również co będzie, gdy kiedyś pojawia się dzieci – on mówi, ze wtedy nie będzie spędzał tyle czasu w pracy, ale mam obawy. Nie wyobrażam sobie, bycia "samotną" matką.

Czy tu w ogóle można cos doradzić?

[kennedy]

Napisane przez triss_merigold6

Cześć, chciałbym się Wam wygadać. Czuję się samotna w moim związku.

Mojego narzeczonego wiecznie nie ma w domu. Wiecznie. Jest bardzo zapracowany, codziennie od 8 rano do 20 - 21 jest w pracy, ma non stop delegacje, albo spotkania służbowe. W soboty tak samo pracuje – do ok 18/19 – a w niedziele jest zazwyczaj tak zmęczony, że większość dnia zdąża mu się przesypiać, albo kończy jakieś rzeczy do pracy – tak, że ciężko jest również ten dzień spędzić razem. Dodam, że jeszcze pół roku temu – rok temu nie było tak źle - oczywiście też dużo pracował i było ciężko ze wspólnym spędzaniem czasu, ale odkąd wziął na siebie dodatkowo pewien projekt / startup jest ciągle poza domem. Dodam, że jest to coś, co jeszcze nie przynosi właściwie żadnych zysków, może w przyszłości będzie (więc jego wieczna nieobecność nie przekłada się nawet na lepsze zarobki, wyższy poziom życia itd.).

W związku z tym cały „dom” spada na mnie – z wyjątkiem jakiś większych, cięższych zakupów, które raz na jakiś czas robimy razem. Na co dzień ja gotuję, kupuję „codzienne zakupy”- na śniadanie, kolację, sprzątam, robię pranie, zajmuję się psem, jeśli coś się zepsuje w domu – zamawiam fachowca, opłacam rachunki, itp. itd., czy jestem chora, czy mam gorszy dzień – nie ma zmiłuj, jeśli ja tego nie zrobię, to on nie będzie miał czasu. Dodam, że oczywiście też pracuję, ale moja praca jest spokojniejsza, kończę nie później niż o 17. Cierpi na tym również, jak się domyślacie nasze życie seksualne – on jest zmęczony, nie ma czasu albo ochoty. Jest to powodem mojego smutku i frustracji.

Przez to wszystko ciągle się kłócimy – a raczej ja mam od pewnego czasu ciągłe pretensje, których on wysłuchuje w milczeniu, co tym bardziej mnie frustruje. Albo przytakuje mi, że mam rację i tyle, co nie jest dla mnie satysfakcjonujące – bo chciałabym wejść z nim w jakiś dialog, żeby mi powiedział jak on to widzi. Widzę, że stara się zmienić pewne rzeczy, widzę, że trochę się zmieniło na lepsze, mimo wszystko – ale doszłam już do takiego poziomu frustracji, że ciągle jestem na niego zła i podświadomie szukam wszędzie powodu do kłótni. A później mam pretensje do samej siebie, że jestem złą narzeczoną, że on pewnie czuje się nie rozumiany przeze mnie, że wiele par zapewne tak ma i nie jestem jedyna,. Dochodzi do tego moja zazdrość (której nie okazuję i nic nie mówię), ale w głowie snuję sobie teorie na temat jego koleżanek w pracy, z którymi on spędza cały dzień (poprzedni chłopak mnie zdradzał, zaczęłam terapię, ale dalej wiele lęków we mnie siedzi i myślę, że trochę czasu zajmie przepracowanie tego).

Cały dzień spędzam w zasadzie sama – pracuje zdalnie z domu, wiec siedzę sama w pustym domu z psem – a później sama ogarniam dom, zakupy, sama oglądam netflixa wieczorem. Jak on wraca późno to chce mi się spać, jemu też – zjada przygotowaną przeze mnie kolacje albo robi sobie sam i się kładzie się spać albo gra na komputerze. Czasem ma wyjazdy służbowe i nocuje poza domem, więc nawet nie mogę się do niego przytulić przed snem. I zazwyczaj przed takimi wyjazdami pojawiają się kłótnie, bo we mnie budzi większa frustracja.

Znajomych oczywiście mam, ale jestem koło trzydziestki, wiec większość osób ma już swoje życie / dzieci / część z osób się bała spotykać, bo była pandemia – poza tym – ile można zastępować sobie towarzystwo ukochanej osoby spotkaniami z koleżankami. W wolnym czasie ćwiczę, czytam – ale na dłuższą metę czuję się bardzo samotna, spędzając większość czasu w swoim towarzystwie. Ile można samej wychodzić na spacer, na rower? Jestem osobą towarzyską, przed pandemią miałam przynajmniej towarzystwo ludzi z biura, zawsze z kimś wyszło się na lunch, wypiło kawę, poplotkowało – ale wychodzi na to, że nie będziemy już wracać do tego. A spotkania na Teams to nie jest to samo.

Nie chce się rozstawać, kocham go, a on mnie, znamy się już długo, wiem, że jest dobrym człowiekiem, mamy zaplanowany ślub w przyszłym roku. Nie wiem co mam zrobić. Nie chcę być bluszczem, nie chcę kazać mu rezygnować z tego na razie niepewnego start-upu, ale bardzo ciężko żyje mi się w ten sposób. Może przesadzam. Nie wiem. Boję się również co będzie, gdy kiedyś pojawia się dzieci – on mówi, ze wtedy nie będzie spędzał tyle czasu w pracy, ale mam obawy. Nie wyobrażam sobie, bycia "samotną" matką.

Czy tu w ogóle można cos doradzić?

POwiedz mu ze oczekujesz wiecej od zwiazku i ma przestac pracowac w soboty i powyzej 8miu godzin dziennie.
Ani to mu nic nie da( o ile to nie jest JEGO firma) ani nikt tego nie doceni.


PS 70% startupow pada warto poswiecac zdrowie i zwiazek dla roboty?

[triss_merigold6]

Napisane przez kennedy

POwiedz mu ze oczekujesz wiecej od zwiazku i ma przestac pracowac w soboty i powyzej 8miu godzin dziennie.
Ani to mu nic nie da( o ile to nie jest JEGO firma) ani nikt tego nie doceni.


PS 70% startupow pada warto poswiecac zdrowie i zwiazek dla roboty?

On jest bardzo wkręcony w ten start-up, mówi, ze to jego pasja, wiec nie umiem mu powiedzieć, że ma to rzucić. Poza tym jego praca to raczej freelance - wiec ciezko, zeby pracował tylko 8 godzin dziennie. Ale wczesniej jednak jakos sie ukladalo - miej pracowal, wiecej czasu spedzal w domu, wracal wczesniej, nie mial tych wyjazdow i nie kazda sobota byla pracujaca.

[Ruwi]

Brzmi strasznie, nie wytrzymałabym w takim związku, chyba, że byłby jasno określone ramy czasowe. Np. umawiamy się na 6 miesięcy harówki i ani dnia więcej, a później wracamy do normalnego życia. Bo tak się na dłuższą metę nie da, to nie jest życie, kiedy spędza się cały swój czas w pracy.

[lucciola]

Napisane przez triss_merigold6

On jest bardzo wkręcony w ten start-up, mówi, ze to jego pasja, wiec nie umiem mu powiedzieć, że ma to rzucić. Poza tym jego praca to raczej freelance - wiec ciezko, zeby pracował tylko 8 godzin dziennie. Ale wczesniej jednak jakos sie ukladalo - miej pracowal, wiecej czasu spedzal w domu, wracal wczesniej, nie mial tych wyjazdow i nie kazda sobota byla pracujaca.

No to albo musisz tę sytuację zaakceptować albo jednak negocjować jakieś zmiany. Jeśli po prostu zaakceptujesz to tak jak teraz jesteś samotna w narzeczeństwie potem będziesz samotna w małżeństwie. Dla mnie to bez sensu.
Skoro chcesz z nim być to porozmawiaj z nim, pokaż mu jak wygląda Wasz związek z Twojej perspektywy. Jeśli on nic nie zmieni to zaczęłabym się zastanawiać czy chcę z kimś takim brać ślub. Z kimś kto nie bierze pod uwagę mojego punktu widzenia, potrzeb, uczuć.

[kennedy]

Napisane przez triss_merigold6

On jest bardzo wkręcony w ten start-up, mówi, ze to jego pasja, wiec nie umiem mu powiedzieć, że ma to rzucić. Poza tym jego praca to raczej freelance - wiec ciezko, zeby pracował tylko 8 godzin dziennie. Ale wczesniej jednak jakos sie ukladalo - miej pracowal, wiecej czasu spedzal w domu, wracal wczesniej, nie mial tych wyjazdow i nie kazda sobota byla pracujaca.

1 nie rzucic tylko ograniczyc do zdrowych ilosci
2 freelance nie oznacza ze on ma dawac sie wykorzystywac i robic poza normalnymi godzinami
3wytlumacz tak jak ci napisalam: zdrowie i zwiazek sa wazniejsze od pracy, jesli nie moze pracowac mniej to trzeba zmienic prace.

[karola11]

A ja myślę, że jakby chciał to by to zmienił. Był taki moment, że mój TŻ też bardzo dużo (za dużo) pracował, porozmawiałam z nim o tym i to przyniosło efekty. Bo nie tylko ja tego chciałam, ale on również.
Ja nie dałabym rady być w takim związku, w którym byłabym praktycznie cały czas sama. Jeżeli Tobie takie coś nie odpowiada to najpierw rozmowa i przedstawienie jasno swojego punktu widzenia. Jeżeli to nie przyniesie żadnego efektu to osobiście nie wierzę w to, że jak już będziecie małżeństwem z dzieckiem to nagle będzie jakaś zmiana. Wręcz przeciwnie.
Słusznie obawiasz się, że możesz być samotną matką. Ja Ciebie rozumiem. Porozmawiaj z nim a później zobacz co z tego wyniknie, jeśli nie będzie zmian to zastanów się czy chcesz takiego życia, zakładam, że nie, więc pewnie sama będziesz musiała to zmienić jeśli on tego nie zrobi.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[13e04aff77a26badce511545edbe1fb21313cff4_62d888f2f2271]

Ja się zastanawiam, jak wy się w ogóle poznaliście? Wcześniej pracował mniej?
Kochasz go za to, jaki był wcześniej, a nie za to, jaki jest teraz.
Porozmawiaj z nim o swoich wątpliwościach, na spokojnie. Potem daj czas. Albo umówcie się na jakiś czas. Gdy po tym zobaczysz, że sytuacja się nie zmieniła na lepsze pozostaje się rozstać, bo partner ma Cię w du***.
Z tym macierzyństwem to bym uważała. To sa TYLKO SŁOWA, że będzie mniej pracował. Patrz na czy a. A gdy urodziłabyś i trafiłby się znowu jakiś kolejny startup byłabyś skazana na samotne macierzyństwo. Trudniej wtedy odejść, a frustracja byłaby przeogromna.

Poza tym... Ty pracujesz, gotujesz, robisz zakupy, sprzątasz, itd. Nie czujesz się trochę jak służąca niewolnica? Bo dla mnie byłoby to upokarzające tkwić w czymś takim i jeszcze ślub planować. Chyba sama że sobą ten ślub, bo partnera w tym życiu nie widzę.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chacaos]

Dałaś na siebie zwalić całą chatę i nawet finansowo Ci się to nie opłaca. Co gdyby Twój facet był kawalerem? Umarłby z głodu, zarósłby syfem, nie miał żadnych relacji międzyludzkich? Czy wtedy by musiał się nagle ogarnąć i przypomnieć sobie, że nie samą pracą się żyje? Jeśli związek się rozleci, będziesz sobie pluła w brodę za akceptowanie takiej sytuacji i nadskakiwanie mu. Ja bym się wyprowadziła skoro nie interesuje go partnerski związek i wspólne życie.

[tinkerver2]

Porozmawiaj z nim poważnie, chłop ma super życie - może siedziec w pracy, dom wysprzątany, jedzonko gotowe, rachunki opłacone.
Ja na twoim miejscu całkowicie przestałabym mu usługiwać - nie pierz jego rzeczy, nie wieszaj, nie przygotowuj mi jedzonka, nie rób zakupów. Gotuj dla siebie i sprzątaj po sobie. Może jak nie będzie miał czystych gaci, żeby założyć na dupe, albo w lodówce zamiast kolacyjki zobaczy światło, to coś mu się w głowie ustawi?
Albo zażądaj pieniędzy za wykonywaną pracę wylicz ile zarabia kucharka i sprzątaczka, i pobieraj opłatę.

Wysłane z mojego moto g(8) power przy użyciu Tapatalka

[Mahdab]

Facet buduje możliwą karierę czyimś kosztem. Nawet nie jesteście małżeństwem, więc jak jemu wypali to nic z tego możesz nie mieć.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kennedy]

Napisane przez Mahdab

Facet buduje możliwą karierę czyimś kosztem. Nawet nie jesteście małżeństwem, więc jak jemu wypali to nic z tego możesz nie mieć.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

dokladnie tak.
Jesli on nie chce nic zmieniac, to moze powinniscie spotykac sie raz na tydzien i nie mieszkac razem?

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[I am Rock]

Po ci ślub z facetem, którego ciągle nie ma i który praktycznie ma na wasz związek wywalone?
Samo "bo go kocham" tu nie wystarczy, bo już frustracja bierze górę nad uczuciem.

[Magdallona]

Napisane przez Mahdab

Facet buduje możliwą karierę czyimś kosztem. Nawet nie jesteście małżeństwem, więc jak jemu wypali to nic z tego możesz nie mieć.

Kariera frajera według mnie, bo przez tyle godzin ciągiem nawet nie da się być skupionym, a pełno jest ludzi, którzy nie dość, że wymiatają w pracy to jeszcze mają dobry work-life balance. Czytałam kiedyś taką książkę pt. "praca głęboka" i wynika stamtąd, że przy mocnym skupieniu przez kilka godzin ciągiem i mając też zadbane życie prywatne i odpowiedni odpoczynek jest się najbardziej efektywnym . Ja tam kupuję tą ideę.

Ten Twój partner autorko to jest moim zdaniem kawał nudziarza i pracoholika. On w ogóle ma jakieś życie poza robotą? Znajomi, sensowne hobby, samorozwój jakiś czy tylko życie zbudowane na jednym filarze, jakim jest robota, a reszta zaniedbana?

Spotykałam się kiedyś z takim typem co to wiecznie zarobiony, bo najpierw na etacie trzeba dymać, a później zapieprzać w start-upie. Nic poza tym praktycznie, żadnego samorozwoju w wolnym czasie tylko stagnacja mentalna i społeczna, bo znajomi w ilościach szczątkowych. Gościu maskował zapracowaniem swoje problemy mentalne, z którymi ewidentnie bał się zmierzyć. Start-up mu nie wypalił i nic się z tego doświadczenia nawet nie nauczył, bo przecież na to trzeba by było mieć czas na przemyślenia .

[Likka9]

Rozmowa przede wszystkim. O wiesz co? Nie czekaj na niego. Jest piątek, lato. Weź torebkę i idź na miasto na kawę,na drinka, na spacer. Niech wróci do pustego domu raz, drugi, dziesiąty.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Overcooked]

Nie daj robić z siebie frajerki. Rozwija się twoim kosztem, twoją pracą bo ogarniasz za niego wszystko: od drobnych zakupów, gotowania i planowania posiłków, prania, sprzątania. Musiałby zapłacić swoim czasem który na razie przeznacza na pracę a musiałby sam myć kible albo kasą (jedzenie na dowóz, pani od sprzątania itd.). Żeby to było chociaż jakieś wspólne uzgodnienie ale nie, on sobie samodzielnie podjął decyzję a ty z automatu masz robić za gosposię.

Ja bym nie chciała być w takim związku i tyle. Bo nie będzie lepiej, pełno takich pracoholików gdzie kobieta ma swój etat w swojej pracy i narzucony przez niego kolejny etat prac domowych i ogarniania ewentualnych dzieci. Etat którego on nawet nie widzi i nie szanuje - bo gdyby faktycznie ogarniał to byście ustalili taki podział a nie on uważa to za opcję domyślną która mu się należy. I zamiast wspólnie żyć to robisz za gosposię z którą się pogada kilka godzin w tygodniu.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Ty nie jestes jego partnerka tylko darmowa gosposia pana biznesmena

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Nie chciałabym być w związku, gdzie nie ma dla mnie miejsca. Ja tu widzę tylko związek z pracą. Tyle co on pracuje, to już gruba przesada. Tak oddawać się pracy, to można jak się jest singlem. A już małżeństwo to pewna odpowiedzialność za drugą osobę, której też trzeba poświęcać czas i uwagę. Mówisz o samotnym macierzyństwie, a myślałaś o tym, co jest po drodze? Nie każda ciąża jest łatwa, często nie ma się siły, energii albo wskazań zdrowotnych do zapierniczania jako gosposia i sprzątaczka w domu. A on mówi, że jak bedzie dziecko, to da się pracować mniej? To niech udowodni i zacznie teraz pracować mniej.

Odnoszę wrażenie, że on się wziął za ten dodatkowy start up, bo wie, że ty wszystko w domu ogarniasz, a on się niczym nie musi przejmować, ani sprzątaniem, ani naprawami ani rachunkami. Jakby miał więcej codziennych obowiązków, to nie miałby siły ani czasu, żeby pracować 6 dni w tygodniu po tyle godzin. Wprowadzcie uczciwy podział obowiązków i plan na wspólny czas razem w tygodniu. Jeśli nie dotrzyma, to czas rozważyć wyprowadzke.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nimve]

Czyli on zwyczajnie nie czuje żadnej potrzeby, żeby z Tobą spędzać czas. Przykre.

Inaczej albo by Cię wziął na rozmowę i spytał, czy zgadzasz się przecierpieć wspólnie jakiś określony czas, żeby później było lepiej, albo zwyczajnie by nie dopuścił do takiej sytuacji. A skoro nic z tego nie nastąpiło to mówi więcej niż wszystko jak mu zależy na tym związku. Wyprowadziłabym się, bo robić za obsługę jakiegoś obcego kolesia, który w dodatku mnie nie szanuje za grosz jest poniżające, bo normalnie pomoc domowa otrzymuje zapłatę i ogólnie jest zauważana, a nie, że co najwyżej ktoś się do niej odwróci dupą w łóżku i udaje, że nie istnieje.

[Gravitsappa]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88753731]Treść usunięta[/QUOTE]
Zgadzam się z dziewczynami. Cały czas tylko on jest biedny, on zapracowany, a ty odwalasz tyle samo pracy, plus wszystko wisi na tobie "bo on nie będzie miał czasu". No ustawił się bomba, też bym nie chciała zepsuć takiego deala.

[Hultaj]

zrobił z domu hotel, powodzenia.

[Snowdrop_]

Facet jest tragiczny, nie okazuje zainteresowania, nic tylko zostawić i poszukać sobie takiego, który umie się zaangażować. Nie macie dzieci, wiałabym.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rena]

Napisane przez Nimve

Czyli on zwyczajnie nie czuje żadnej potrzeby, żeby z Tobą spędzać czas. Przykre.
.

Ciekawe jakby zareagowal, gdyby ona mu powiedziala, ze odchodzi. Bo z opisu wyglada tak, ze moze by tylko poprosil o zwrot kluczy i nawet nie podniosl oczu znad ekranu.

[black_elderflower]

Napisane przez Rena

Ciekawe jakby zareagowal, gdyby ona mu powiedziala, ze odchodzi. Bo z opisu wyglada tak, ze moze by tylko poprosil o zwrot kluczy i nawet nie podniosl oczu znad ekranu.

Dokładnie.

Ciekawe czy w tych godzinach ciężkiej pracy nie kryje się inna kobieta, lub po prostu wygaszone uczucie względem Autorki, ale zerwać szkoda bo cała chata oporządzona i nic nie trzeba wokół robić...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mahdab]

Napisane przez Magdallona

Kariera frajera według mnie, bo przez tyle godzin ciągiem nawet nie da się być skupionym, a pełno jest ludzi, którzy nie dość, że wymiatają w pracy to jeszcze mają dobry work-life balance. Czytałam kiedyś taką książkę pt. "praca głęboka" i wynika stamtąd, że przy mocnym skupieniu przez kilka godzin ciągiem i mając też zadbane życie prywatne i odpowiedni odpoczynek jest się najbardziej efektywnym . Ja tam kupuję tą ideę.

Może nie musi być cały czas skupiony np. ma też do odwalenia jakaś robotę fizyczną, za którą nie chce płacić.

Napisane przez Rena

Ciekawe jakby zareagowal, gdyby ona mu powiedziala, ze odchodzi. Bo z opisu wyglada tak, ze moze by tylko poprosil o zwrot kluczy i nawet nie podniosl oczu znad ekranu.

Nie sądzę, w końcu autorka jest bardzo pożytecznym domowym stworzeniem. Bardziej bym obstawiała obwinianie, jaka ona jest mało wyrozumiała.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rena]

Napisane przez Mahdab

Nie sądzę, w końcu autorka jest bardzo pożytecznym domowym stworzeniem. Bardziej bym obstawiała obwinianie, jaka ona jest mało wyrozumiała.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Faceci raczej nie przywiazuja do tego wagi i nie doceniaja.

[MsN]

Napisane przez triss_merigold6

Cześć, chciałbym się Wam wygadać. Czuję się samotna w moim związku.

Mojego narzeczonego wiecznie nie ma w domu. Wiecznie. Jest bardzo zapracowany, codziennie od 8 rano do 20 - 21 jest w pracy, ma non stop delegacje, albo spotkania służbowe. W soboty tak samo pracuje – do ok 18/19 – a w niedziele jest zazwyczaj tak zmęczony, że większość dnia zdąża mu się przesypiać, albo kończy jakieś rzeczy do pracy – tak, że ciężko jest również ten dzień spędzić razem. Dodam, że jeszcze pół roku temu – rok temu nie było tak źle - oczywiście też dużo pracował i było ciężko ze wspólnym spędzaniem czasu, ale odkąd wziął na siebie dodatkowo pewien projekt / startup jest ciągle poza domem. Dodam, że jest to coś, co jeszcze nie przynosi właściwie żadnych zysków, może w przyszłości będzie (więc jego wieczna nieobecność nie przekłada się nawet na lepsze zarobki, wyższy poziom życia itd.).

W związku z tym cały „dom” spada na mnie – z wyjątkiem jakiś większych, cięższych zakupów, które raz na jakiś czas robimy razem. Na co dzień ja gotuję, kupuję „codzienne zakupy”- na śniadanie, kolację, sprzątam, robię pranie, zajmuję się psem, jeśli coś się zepsuje w domu – zamawiam fachowca, opłacam rachunki, itp. itd., czy jestem chora, czy mam gorszy dzień – nie ma zmiłuj, jeśli ja tego nie zrobię, to on nie będzie miał czasu. Dodam, że oczywiście też pracuję, ale moja praca jest spokojniejsza, kończę nie później niż o 17. Cierpi na tym również, jak się domyślacie nasze życie seksualne – on jest zmęczony, nie ma czasu albo ochoty. Jest to powodem mojego smutku i frustracji.

Przez to wszystko ciągle się kłócimy – a raczej ja mam od pewnego czasu ciągłe pretensje, których on wysłuchuje w milczeniu, co tym bardziej mnie frustruje. Albo przytakuje mi, że mam rację i tyle, co nie jest dla mnie satysfakcjonujące – bo chciałabym wejść z nim w jakiś dialog, żeby mi powiedział jak on to widzi. Widzę, że stara się zmienić pewne rzeczy, widzę, że trochę się zmieniło na lepsze, mimo wszystko – ale doszłam już do takiego poziomu frustracji, że ciągle jestem na niego zła i podświadomie szukam wszędzie powodu do kłótni. A później mam pretensje do samej siebie, że jestem złą narzeczoną, że on pewnie czuje się nie rozumiany przeze mnie, że wiele par zapewne tak ma i nie jestem jedyna,. Dochodzi do tego moja zazdrość (której nie okazuję i nic nie mówię), ale w głowie snuję sobie teorie na temat jego koleżanek w pracy, z którymi on spędza cały dzień (poprzedni chłopak mnie zdradzał, zaczęłam terapię, ale dalej wiele lęków we mnie siedzi i myślę, że trochę czasu zajmie przepracowanie tego).

Cały dzień spędzam w zasadzie sama – pracuje zdalnie z domu, wiec siedzę sama w pustym domu z psem – a później sama ogarniam dom, zakupy, sama oglądam netflixa wieczorem. Jak on wraca późno to chce mi się spać, jemu też – zjada przygotowaną przeze mnie kolacje albo robi sobie sam i się kładzie się spać albo gra na komputerze. Czasem ma wyjazdy służbowe i nocuje poza domem, więc nawet nie mogę się do niego przytulić przed snem. I zazwyczaj przed takimi wyjazdami pojawiają się kłótnie, bo we mnie budzi większa frustracja.

Znajomych oczywiście mam, ale jestem koło trzydziestki, wiec większość osób ma już swoje życie / dzieci / część z osób się bała spotykać, bo była pandemia – poza tym – ile można zastępować sobie towarzystwo ukochanej osoby spotkaniami z koleżankami. W wolnym czasie ćwiczę, czytam – ale na dłuższą metę czuję się bardzo samotna, spędzając większość czasu w swoim towarzystwie. Ile można samej wychodzić na spacer, na rower? Jestem osobą towarzyską, przed pandemią miałam przynajmniej towarzystwo ludzi z biura, zawsze z kimś wyszło się na lunch, wypiło kawę, poplotkowało – ale wychodzi na to, że nie będziemy już wracać do tego. A spotkania na Teams to nie jest to samo.

Nie chce się rozstawać, kocham go, a on mnie, znamy się już długo, wiem, że jest dobrym człowiekiem, mamy zaplanowany ślub w przyszłym roku. Nie wiem co mam zrobić. Nie chcę być bluszczem, nie chcę kazać mu rezygnować z tego na razie niepewnego start-upu, ale bardzo ciężko żyje mi się w ten sposób. Może przesadzam. Nie wiem. Boję się również co będzie, gdy kiedyś pojawia się dzieci – on mówi, ze wtedy nie będzie spędzał tyle czasu w pracy, ale mam obawy. Nie wyobrażam sobie, bycia "samotną" matką.

Czy tu w ogóle można cos doradzić?

Ja bym zrobiła tak, pobierałabym od ''Pana'' opłatę za pranie brudnych gaci, gotowanie (bo oboje przecież jecie), zmywanie naczyń, ogólne sprzątanie takie powiedzmy standardowe jak sprzątnięcie po sobie po przygotowaniu posiłku, w łazience itd. Jeśli gość nie odkurza (pewnie nigdy nie spracował sobie rąk czynnościami domowymi) i nigdy tego nie robił, nie mył podłóg itd. to kasowałabym go ''jedynie'' za posiłki, zmywanie, pranie bo obydwoje korzystanie z kuchni i łazienki, obydwoje korzystacie z wody, prądu gazu. Także albo robienie tego za niego, ale kasowanie pieniędzy (minusem wtedy jest to, że masz kolejny etat w domu jako gosposia i zasuwasz na kolejnym po za pracą, ale plusem jest to, że pobierasz kasę za te czynności), albo nie pobierasz kasy i nie robisz tego a niego tylko oczekujesz że on sam to zrobi, ale wątpię, bo faceta nie da się wychować. Jeśli typ dużo zarabia to pewnie wolałby świstnąć Ci przed nosem banknotem, aniżeli miałby zrobić to sam bo ''po co gość ma się tak poniżać''. Może twierdzi, że obowiązki domowe są typowo ''babskie'', no nie wiem. W każdym razie to nie jest żaden argument. W związku powinno być partnerstwo, że robicie wszystko po równo, na spółę, a nie że Ty tyrasz zawodowo w pracy i jeszcze masz drugi etat w domu bo musisz misiaczkowi wyprać brudne gacie, podać pod nos i ogólnie ''tam zrobić koło niego''. No niepełnosprawny to on nie jest, chyba, że umysłowo, ale również wątpię.

Ja bym również nie mogła być w takim chorym związku. Facet nie wykazuje oznak zainteresowania, nie stara się, nie troszczy się o Ciebie. Nie wiem ile jesteście, ale może masz takie podejście, że jeżeli jesteście razem bardzo długo to lepiej to pociągnąć. No to jest błędne założenie, bo gdybyś wyszła za niego za mąż i za jakiś czas miała z nim dziecko/i to byłoby tylko gorzej i potem rozwód z malutkimi dziećmi. Dochodzą koszty finansowe w związku z rozwodem, stres, podupada psychika i generalnie problemy mogą się pojawić jeśli partner jest problematyczny.

Wydaje mi się, że nawet jakbyś to zakończyła to facet nie byłby zdziwiony i pozwoliłby Ci odejść, albo znów mamił by Cię, że po ślubie to się zmieni i urabiałby Cię nadal. Nie bądź naiwna, nie daj się robić w bambusa. On się nie zmieni bo wybrał drogę jaką chce pójść. Pracoholizm. Takie życie byłoby dla niego dobre, jeśli byłby singlem, ale nie gdy jest w związku. To tak jak czasem kobiety traktują faceta jak bankomat, on właśnie traktuje Ciebie podobnie, tylko robisz za jego gosposię (za kochankę byś robiła gdybyście mieli świetny seks i super relacje, a tego nie ma bo nie ma seksu - on zmęczony, nie ma ochoty, chęci i relacja sama w sobie też upada) i w sumie tyle, bo on ani z Tobą nie porozmawia, ani nie chce czułości, bo pewnie nie widzi potrzeby, a Tobie też jej brakuje - masz poczucie osamotnienia więc gostek zrobił sobie z domu hotel, a Ciebie traktuje jak pokojówkę. Przykre.

Najlepiej zacząć tak jak napisałam wyżej, a jeżeli to nie pomoże, albo nawet zobaczysz, że on wystarczy, że Tobie zapłaci (nawet jak się wyprowadzisz i on nic z tym nie zrobi) to znaczy, że on Cię nie kocha, może jego uczucia się wypaliły i pewnie jest z Tobą z wygody, bo po co to zmieniać, skoro on uważa, że Ty mu wypierzesz, ugotujesz, posprzątasz za niego...Niech się przeliczy. Generalnie powinnaś z nim zerwać, ale wcześniej zobaczyć czy cokolwiek innego (Twoja ewentualna wyprowadzka, pobieranie kasy za bycie gosposią, albo nie robienie w tym kierunku niczego) coś zmieni.

Myślę, że ten związek chyli się ku upadkowi. Gdyby miał taką pracę na jakiś czas, a później to by wróciło do normy, to okay, ale on nie powiedział niczego takiego, że taki stan za 6/12/24 czy 32 msc się skończy. To już trwa od dawna jak mniemam więc to tylko cisza przed burzą. Wszystko jest tylko kwestią czasu. Nie daj się poniżać i nie rób za gosposię. Facet nie docenia Ciebie, tego co robisz dla Was, dla niego i generalnie Ciebie nie szanuje. Odejdź.

[Rena]

Napisane przez MsN

Jeśli typ dużo zarabia to pewnie wolałby świstnąć Ci przed nosem banknotem, aniżeli miałby zrobić to sam bo ''po co gość ma się tak poniżać''.
.

Z tego co czytam, to ten startup nie zarabia.