bez ślubu?

[Olka1234567890]

Witam!


Jestem z Moim Mężczyzną rok. Mam 23 lata on 24. Wszystko układa sie tak jak powinno, ja powoli koncze studia, on skonczył w tym roku, szukamy pracy, od poczatku przyszłego roku chcemy razem zamieszkac. Teraz widujemy sie praktycznie codziennie, duzo razem wyjezdzamy, praktycznie juz teraz mieszkamy razem. Jestem bardzo szczesliwa, wiem że spotkałam tego własciwego Dogadujemy sie swietnie, mam w nim wsparcie, moge mu ufac, pomógł mi w wielu trudnych sytuacjach, jest moim njlepszym przyjacielem. Po prostu wiem ze chce z nim byc zawsze i wiem ze on tego tez chce. Nie raz słyszałm ze chce byc ze mna do konca swiata i jeden dzien dłuzej, ze mnie kocha, ze nie wyobraza sobie zycia beze mnie i wiem ze to nie sa tylko słowa. Daje temu dowód kazdego dnia. Duzo rozmawiamy o nas, o przyszosci. I tu pojawia sie pewien problem. Ja jestem osoba wierzaca, on ateista majacym do tego jak najgorsze zdanie o kosciele. Uwaza ze to zaklamana instytucja z ktora nie chce miec nic wspolnego. Ja bardzo chciabym miec slub koscielny. Dla mnie to przepiekny symbol, tradycja, wyznanie milosci publicznie przed Bogiem i najblizszymi. Dla niego to tylko skomercjalizowana, nic nie znacząca uroczystosc, szopka. Tłumaczyłam nie raz, ze dla mnie ma to ogromne znaczenie, on twierdzi ze jesli sie kochamy i chcemy byc razem zaden slub nie jest do niczego potrzebny, niczego nie zmienia. Co wiecej twierdzi ze to w ogole nie wchodzi w gre... nie wiem jak mam to rozumiec, czy moge przekonywac go ze bardzo mi na tym zalezy, czy nalezy moze odpuscic i poodzic sie z tym ze bedzie jak jak on sobie tego zyczy..a moze potrzeba wiecej czasu? Ja nie mówie, ze chce brac slub juz teraz, wrecz przeciwnie moze to byc za kilka lat.ale marze o tym zeby go wziac.. ale jesli jemu stereotypowo kojarzy sie ze wszytskim co najgorsze<z pogarda mówi o ludziach którzy biora slub bo tak wypada, którzy boja sie co ludzie powiedza, wykosztowuja sie na wielkie wesela mimo braku pieniedzy>, z przymusem< patrzac na wiekszosc jego kolegów tak było, dziewczyna zachodziła w ciaze, albo nadchodził "odpowiedni" czas i wszyscy brali slub troche pod przymusem, i rzadko kiedy cos dobrego z tego wynikało> jednej strony rozumiem ze nie moge go do niczego zmuszac ani nakłaniac, ale z drugiej sa jeszcze moje potrzeby i marzenia. Nie wiem jak powinnam postapic..to wszytsko jest dla mnie bardzo wazne i bardzo trudne...

[chilanes]

Myślę, że powinniście dojść do jakiegoś kompromisu. On powinien zrozumieć, że dla Ciebie to ważne. Nie wiem, czy w takim wypadku (gdy On jest ateistą) ślubna przysięga nie byłaby wiążąca bardziej dla Ciebie, tak, jak mialoby to miejsce z osobą innej wiary.

Trudna sprawa, bo z jednej strony trzeba uszanować Twoją potrzebę i wiarę, a z drugiej nie można Go zmusić, bo co z takiej wymuszonej przysięgi.

Możesz spróbować mu wytłumaczyć, że przysięgę małżeńską (mimo, ze złożoną przed ołtarzem), to złoży Tobie, a nie Bogu. To Tobie będzie obiecywał, że nie opuści, że będzie kochał i trwał w najgorszych i najlepszych chwilach. Ksiądz będzie tylko 3 świadkiem. Można się umówić, że odbędziecie 2 ceremonie (zamiast ślubu konkordatowego) tzn 1szą w USC dla Niego, a 2gą w Kościele dla Ciebie.

[Lexie]

Hm, ale tu nie ma w ogóle opcji "kompromis". Albo ślub będzie (czyli on ustąpi), albo ślubu nie będzie (czyli ona ustąpi).

Chyba jedyne co możesz, to tłumaczyć do upadłego, że to ważne dla Ciebie i dlaczego. Ale szykując się, że on nie ustąpi albo przystanie tylko na cywilny.

[Myszunia19]

ja bym nie odpuscila. dla mnie slub koscielny jest niesamowicie wazny. tylko cos zuje ze nie predko-jesli wogole wloze biala suknie

[Teje]

Dziewczyny, ale sitniej cos takiego jak slub jednostronny, wlasnie kiedy jedno z narzeczonych jest ateista lub wyznaje i wiare niz chrzescijanska. Albo slub cywilny.

[MacyRose]

Myślę, że powinniście ustalić nie tylko co ze ślubem ale i chrztem dzieci, komunią, bierzmowaniem. Lepiej wiedzieć to na przyszłość.

A co do ślubu... ja bym poszła na kompromis, czyli stroje, wesele i tradycyjne obrządki bez zmian tyle tylko, że przysięgę złożyła bym nie w kościele, ale w jakimś ładnym miejscu, bez księdza, tylko w obecności rodziny. Sami przed sobą. Bez nawiązań do religii, jedynie do uczucia, które was łączy. I też będzie pięknie.

Możecie też zrobić to przed urzędnikiem (cywilny) a potem wesele. Teraz nie trzeba brać ślubu cywilnego w USC, można poprosić urzędnika o udzielenie ślubu w dowolnie wybranym przez was miejscu, np. miejscu waszego spotkania, pierwszego pocałunku itp.

[vretka]

A rozważaliście opcję wzięcia ślubu kościelnego, bez wesela w towarzystwie jedynie najbliższej rodziny i świadków?

Zgadzam się z Lexie co do tego, że kompromis w takiej sytuacji właściwie nie istnieje. Cokolwiek nie postanowicie, jedna ze stron na pewno będzie bardziej "poszkodowana". Swoją drogą, myślę że warto poważnie porozmawiać na temat wspólnej przyszłości w odniesieniu do wiary, ponieważ nawet jeśli uda Wam się dojść do porozumienia w sprawie ślubu, problemy mogą się pojawić, kiedy na świat przyjdą dzieci i będzie trzeba zdecydować, czy chcecie wychować je po katolicku czy też nie.

[euforia112]

Trochę Twojego partnera rozumiem, bo dla niego jest to tak samo ważne jak dla Ciebie. Jeżeli on jest ateista to i tak przed Bogiem niczego przysięgać nie będzie a ślub opierał się będzie jedynie na włożeniu białej sukni i przemaszerowaniu przed całą rodziną przez Kościół. Faktycznie w tej sytuacji nie ma kompromisu, albo w jedną albo w drugą stronę niestety. Istnieje jeszcze możliwość, że za kilka lat zmieni zdanie, jesteście jeszcze młodzi.

[eyo]

ja bym ze slubu nie zrezygnowała i pogadała z nim w nastepujacy sposob:

jezeli on jest ateista to nic nie traci idac do kosciola, i tak nie wierzy, i tak nikomu nie przysiega tylko tak naprawde tobie - nie bedzie to dla niego zadne formalne potwierdzenie niczego skoro nie wierzy w Boga - ot powie publicznie w nicnieznaczacym dla niego kosciele, ze cie kocha i nie zostawi az do smierci. Dla niego nie bedzie w tym zadnego Boga.

ty wierzysz i dla ciebie jest wazne to by powiedziec o tym Bogu tak jak w to wierzysz, to Ty przyrzekniesz Bogu, ze nie zostawisz czlowieka obok do smierci i to Ty bedziesz zwiazana ta obietnica przed Bogiem.

Gdybyscie wzieli rozwod chyba nie sprawia mu to problemu - jest w koncu ateista wiec co niby co mu za roznica, chyba nie zaklada ze bedzie pozniej jeszcze drugi slub bral wiec moze stracic "swoja szanse".

[onemi]

Znam pewna pare, w ktorej facet takze jest ateista i ma "gdzies" kosiół alee...jego kobieta bardzo chciala wziasc sl;ub koscielny. Steirdzil, ze jezeli dla niej to takie wazne to ok ale on nie chce brac udzialu w przygotowaniach i naukach...ksiadz jakos sie na to zgodzil i wzieli ten slub. Zrobil to tylko dla niej, moze Twoj TŻ tez by na to poszedl (?) Skoro dla niego to nie ma znaczenia to co mu zalezy...

[eyo]

tak sobie mysle, ze kosciol chyba nie moze odmowic wierzacej dajmy na to kobiecie ( bo taki akurat mamy przypadek) mozliwosci zlozenia przed Bogiem tak waznej przysiegi ? Nawet jezeli druga osoba nic sobie z tego nie robi.

Ciekawa jestem stanowiska kosciola w tej sprawie bo to naprawde zastanawiajace.


Ja wiem, ze mi moze lekko przychodzi pisac o tym ale chyba nie bedzie to az taki wielki problem dla ateisty wejsc do kosciola i powiedziec tam, ze kocha sie swoja wybranke ? Religiniej dla niego to przezciez i tak nic nie znaczy a mowienie o milosci to juz chyba inna sprawa ? Gdybym np. miala faceta o innym wyznaniu chcialabym zebysmy wzieli slub w obu wyznaniach tak, ze "on byl w porzadku wobec swojego Boga i ja wobec swojego". Moze to glupie ale ja nie skazywalabym ukochanej osoby na zycie w swiadomosci grzechu ( jej zycie bo mi przeciez akurat wygodnie)...

[Teje]

Juz wczesniej pisalma o slubach jednostraonch. polega to na tym, ze strona katolicka przysiega na Boga, a niekatolicka po prostu przysiega. Nikt niczego nie udaje ani do niczego nie ejst przymuszony. No, chyba, ze Twoj ukochany nie chce slyszec o samym slubie w kosciele.

[Taq]

Mój TŻ też nie wierzy w Boga. Szanuje jednak moją wiarę, od innych oczekuje tego samego. Co do ślubu, będzie kompromis. Odbędzie się uroczystość w kościele, jednak on nie przyjmie sakramentu, wypowie przysięgę małżeńską, jednak nieco zmienioną. Taka opcja jest możliwa (jeszcze w czasach LO katecheta nam o tym mówił), chociaż nie każda parafia się na to zgodzi.

[doveee]

ja tez znam jedna parę-ona katoliczka;iczka a on..agnostyk??az musiałam sprawdić co to dokładnie oznaczaz tego co wiem brali ślub w kościele; ona składała przysięgę a on??..hmm..nie wiem dokładnie bo nie byłam..ale może składał przysięge ktora sie składa na slubie cywilnym???musze sie dowiedziecjedno jest pewne-w przypadku takiegu ślubu musza sie zobowiązac ze dzieci beda wychowywane w wierze katolickiej

[vretka]

Szczerze mówiąc dziwi mnie podejście tych z Was, które piszą, że dla osoby niewierzącej taki ślub nie powinien mieć zbyt dużego znaczenia, bo i tak nic nie zmienia w kwestii ich podejścia do wiary. Według mnie może byłoby tak, gdyby na samym ślubie miało się skończyć. A tu już nie chodzi o samą przysięgę przed Bogiem, ale o resztę wspólnego życia. Uważam, że już na tym etapie trzeba ustalić w jaki sposób chce się wychowywać dzieci i jaki modeli rodziny odpowiada zarówno jemu jak i jej. Właśnie przez podejście typu "a co komu szkodzi wziąć ślub kościelny" (potem ochrzcić dzieci itd.) mamy w Polsce ponad 90% "Katolików", którzy raz, że z kościołem nie mają nic wspólnego, dwa, dziwią się, że kościół ma tyle do gadania w kwestii ustanawiania prawa w naszym kraju

[Elfir]

Jako ateistka nigy nie zgodziłabym się na slub kościelny - dla mnie to też szopka, a nie wstydze się swoich poglądów, bym musiała odtsawiać cyrki przed rodziną. Na dodatek nigdy w zyciu nie zgodze sie na wychowanie dziecka w religii katolickiej - a to musiałabym obiecać podczas ślubu ekumenicznego.

Co innego slub cywilny - jak najbardziej, celem regulacji spraw finansowo-spadkowych w zwiazku. Nie jest to dla mnie jakas duchowa uroczystosc, tylko cos w rodzaju wizyty u notariusza.

Rozumiem twojego TZ i popieram.

[effcia82]

ślub kościelny dla ateisty to utrata integralności światopoglądowej, to zaprzeczenie swoim ideałom i akt hipokryzji. ja osobiście czułabym się jak szmata, zwłaszcza biorąc pod uwagę sprawy tak upokarzające jak udział w naukach przedmałżeńskich czy spowiedź.

jeżeli chodzi o kompromis, to ja jestem za rozwiązaniami biernymi tj. zaniechaniem. myślę, że łatwiej nie zrobić czegoś czego się chce niż zrobić coś czego się nie chce

[201803290936]

Napisane przez Elfir

Jako ateistka nigy nie zgodziłabym się na slub kościelny - dla mnie to też szopka, a nie wstydze się swoich poglądów, bym musiała odtsawiać cyrki przed rodziną. Na dodatek nigdy w zyciu nie zgodze sie na wychowanie dziecka w religii katolickiej - a to musiałabym obiecać podczas ślubu ekumenicznego.

Co innego slub cywilny - jak najbardziej, celem regulacji spraw finansowo-spadkowych w zwiazku. Nie jest to dla mnie jakas duchowa uroczystosc, tylko cos w rodzaju wizyty u notariusza.

Rozumiem twojego TZ i popieram.

Jak wyżej .

W imię miłości (poza tym trochę mnie dziwi martwienie się ślubem po roku znajomości - to naprawdę nie jest dużo) nie powinno się wyzbywać swoich przekonań i idei. Ciekawe jakie byłyby tu opinie, gdyby narzeczony był np. Świadkiem Jehowym a dziewczyna miała się przestawić i zgodzić na przyjęcie jego wiary (bo jednak ślub w jakimś obrządku religijnym do czegoś zobowiązuje).

Naprawdę chcesz aby Ci ślubował "pod publiczkę", bez przekonania, wbrew swoim zasadom i poglądom? Chcesz go do tego zmusić i uważasz, że to nie pozostanie bez wpływu na Wasze - do tej pory szczere, niewymuszone - relacje? Poza tym po roku znajomości, jeśli facetowi wjeżdżasz na temat ślubu, to większość by CI powiedziała, że to niewiele znaczy, że on nie chce. Poczekaj trochę, daj mu czas dojrzeć do pewnych decyzji.

[zagubiona89r]

Kompromisem tutaj byłby ślub cywilny. Rozumie, że przysięga w kościele jest dla ciebie ważne, ale jak ktoś wyżej pisał dla niego byłaby to hipokryzja i coś niezgodnego z jego poglądami. Jednak jak dla mnie życie na tzw. kocią łapę, też odpada. Więc powinniście porozmawiać o ślubie cywilnym. I to byłby malutki chociaż kompromis. Malutki bo byłby ślub, ale nie w kościele.

[Lexie]

Chyba ogólnie panuje takie podejście, że ateiście łatwiej się "poświęcić", nić katoliczce.

Zresztą, ja nie całkiem rozumiem. Skoro już teraz, po roku, praktycznie razem mieszkacie (więc pewnie za jakiś czas zamieszkacie razem na stałe), skoro "żyjecie ze sobą", skoro, jak on mówi, ślub niewiele zmieni... To rzeczywiście, po co ślub?

Zrozumiałabym może gdyby autorka była mocno wierząca i trzymała się nakazów religii, no wiecie, seks tylko po ślubie, wspólne życie tylko po ślubie. Ale tutaj widać, że autorka bierze pod uwagę to, że będzie "jak on chce".

To nie jest tak, że "co mu szkodzi" wziąć ślub kościelny, albo brać udział w ślubie "jednostronnym". Dla niego to "szopka", niepotrzebne przedstawienie i ja go potrafię zrozumieć. Dlaczego on ma się wyrzec swoich przekonań?

[vretka]

Odnosząc się do Twoich słów Lexie, zastanawiam się jakie są prawdziwe motywy kierujące autorką wątku. Może warto byłoby się zastanowić, na ile chęć wzięcia ślubu kościelnego wynika z głębokiej wiary w Boga, a na ile z tego, że będąc wychowanym w Polsce, często po prostu nie wyobraża się sobie innego scenariusza. Może rzeczywiście ślub cywilny byłby dobrym rozwiązaniem, chociażby ze względów ekonomiczno-prawnych?

[katarzinka]

tak sobie myślę, że sytuacja trudna, ale chcę dorzucić swoje trzy grosze.
akurat jestem na etapie przygotowań ślubnych (konkordat), więc nauki itp. na naukach kościelnych , dniu skupienia zauważyłam, że większość tych ludzi, nie jest jakoś strasznie wierząca (nie wiedzą jak się zachować na mszy ) i biorą ten ślub, nie wiem dla szpanu, dla białej sukni, nie wiem czemu jeszcze. Ja też nie jestem jakąś gorliwą straszliwie katoliczką, ale uważam, że jeśli ktos decyduje się na ślub w kościele, to może niech się trochę nad tym zastanowi.
poza tym ślub cywilny czy właśnie jednostronny to jakieś wyjście, tylko, że jesli on nie chce a Ty chcesz to raczej poważny konflikt interesów i mam wrażenie, że które by nie uległo drugiemu to zawsze będzie miało jakieś pretensje do drugiego, Ty ze nie zrobiłaś w swojej wierze a on ze wbrew przekonaniom, ale moze się mylę i jakoś się Wam poukłada - czego Wam serdecznie życzę choć miałam w rodzinie przypadek ślubu kościelnego jednostronnego - on jako katolik ona niewierząca i po prostu przysięgę składali inaczej i ona nie przyjęła komunii.
może po wspólym mieszkaniu uda się Wam wypracować jakieś wspólne stanowisko w tej kwestii??

[Klarissa]

Napisane przez Olka1234567890

Witam!


Jestem z Moim Mężczyzną rok. Mam 23 lata on 24. Wszystko układa sie tak jak powinno, ja powoli koncze studia, on skonczył w tym roku, szukamy pracy, od poczatku przyszłego roku chcemy razem zamieszkac. Teraz widujemy sie praktycznie codziennie, duzo razem wyjezdzamy, praktycznie juz teraz mieszkamy razem. Jestem bardzo szczesliwa, wiem że spotkałam tego własciwego Dogadujemy sie swietnie, mam w nim wsparcie, moge mu ufac, pomógł mi w wielu trudnych sytuacjach, jest moim njlepszym przyjacielem. Po prostu wiem ze chce z nim byc zawsze i wiem ze on tego tez chce. Nie raz słyszałm ze chce byc ze mna do konca swiata i jeden dzien dłuzej, ze mnie kocha, ze nie wyobraza sobie zycia beze mnie i wiem ze to nie sa tylko słowa. Daje temu dowód kazdego dnia. Duzo rozmawiamy o nas, o przyszosci. I tu pojawia sie pewien problem. Ja jestem osoba wierzaca, on ateista majacym do tego jak najgorsze zdanie o kosciele. Uwaza ze to zaklamana instytucja z ktora nie chce miec nic wspolnego. Ja bardzo chciabym miec slub koscielny. Dla mnie to przepiekny symbol, tradycja, wyznanie milosci publicznie przed Bogiem i najblizszymi. Dla niego to tylko skomercjalizowana, nic nie znacząca uroczystosc, szopka. Tłumaczyłam nie raz, ze dla mnie ma to ogromne znaczenie, on twierdzi ze jesli sie kochamy i chcemy byc razem zaden slub nie jest do niczego potrzebny, niczego nie zmienia. Co wiecej twierdzi ze to w ogole nie wchodzi w gre... nie wiem jak mam to rozumiec, czy moge przekonywac go ze bardzo mi na tym zalezy, czy nalezy moze odpuscic i poodzic sie z tym ze bedzie jak jak on sobie tego zyczy..a moze potrzeba wiecej czasu? Ja nie mówie, ze chce brac slub juz teraz, wrecz przeciwnie moze to byc za kilka lat.ale marze o tym zeby go wziac.. ale jesli jemu stereotypowo kojarzy sie ze wszytskim co najgorsze<z pogarda mówi o ludziach którzy biora slub bo tak wypada, którzy boja sie co ludzie powiedza, wykosztowuja sie na wielkie wesela mimo braku pieniedzy>, z przymusem< patrzac na wiekszosc jego kolegów tak było, dziewczyna zachodziła w ciaze, albo nadchodził "odpowiedni" czas i wszyscy brali slub troche pod przymusem, i rzadko kiedy cos dobrego z tego wynikało> jednej strony rozumiem ze nie moge go do niczego zmuszac ani nakłaniac, ale z drugiej sa jeszcze moje potrzeby i marzenia. Nie wiem jak powinnam postapic..to wszytsko jest dla mnie bardzo wazne i bardzo trudne...

Mogłabyś problem rozwiązać w bardzo prosty sposób - nie ma ślubu, nie ma wspólnego mieszkania, wspólnego życia. Gdybyś mocno trzymała się takiego stanowiska, to podejrzewam, że jego poglądy w tej sprawie uległy by zmianie.

Widzę jednak, że chciałabyś mieć przysłowiowe wszystko. Jak tu ktoś dobrze zauważył chęć ślubu chyba wcale nie wynika z twojej religijności tylko z przekonania, że ślub "powinno się" brać.

Co do samej kwestii ateizmu - ja jestem ateistką i wzięłam z moim mężem ślub kościelny ponieważ mnie o to prosił. Fakt, nie byłam do końca do tego przekonana, ale ostatecznie niczego nie żałuję Samej ceremonii ze stresu człowiek i tak nie pamięta a wesele to fajna zabawa i super wspomnienia.

[Lexie]

Napisane przez vretka

Odnosząc się do Twoich słów Lexie, zastanawiam się jakie są prawdziwe motywy kierujące autorką wątku. Może warto byłoby się zastanowić, na ile chęć wzięcia ślubu kościelnego wynika z głębokiej wiary w Boga, a na ile z tego, że będąc wychowanym w Polsce, często po prostu nie wyobraża się sobie innego scenariusza. Może rzeczywiście ślub cywilny byłby dobrym rozwiązaniem, chociażby ze względów ekonomiczno-prawnych?

Co więcej, przeciwko ślubowi cywilnemu TŻ chyba nie powinien nic mieć, bo przecież to nie ma wiele wspólnego z Kościołem. Jednak jeśli autorka marzy o romantycznym ślubie kościelnym w długiej białej sukni, ślub cywilny w urzędzie może jej nie zadowolić

[natijka201]

Ja myśle ze powinnaś mu przedstawić sytację tak...Nie ma co sie kłocic i psuć relacji między sobą...ważne jest taka kwestia, że powinna uledz ta osoba która ma mniej do starcenia...mianowice... Ty masz wiecej do stracenia bo bedziesz sie pozniej do końca zycia zadreczala ze nie masz slubu ale on moze ta godzinna msze przebolec. Pamietajcie dziewczyny nie chodzi z zwiazku o to zeby postawic na swoim tyle trzeba patzrec kto ma wiecej do starcenia w tym wypadku Ty...

[vretka]

Napisane przez natijka201

Ja myśle ze powinnaś mu przedstawić sytację tak...Nie ma co sie kłocic i psuć relacji między sobą...ważne jest taka kwestia, że powinna uledz ta osoba która ma mniej do starcenia...mianowice... Ty masz wiecej do stracenia bo bedziesz sie pozniej do końca zycia zadreczala ze nie masz slubu ale on moze ta godzinna msze przebolec. Pamietajcie dziewczyny nie chodzi z zwiazku o to zeby postawic na swoim tyle trzeba patzrec kto ma wiecej do starcenia w tym wypadku Ty...

Jak czytam takie rzeczy, to mi po prostu witki opadają Uważasz, że wzięcie ślubu kościelnego, to jest kwestia jednej godziny w kościele i odklepanie nic nie znaczących regułek?


Swoją drogą, zastanawiam się, co na to wszystko autorka, bo jak na razie my się produkujemy, a jej ani widu ani słychu

[zagubiona89r]

Moja koleżanka (świadokowa jechowy wychodziła za mąż za świadka jechowy) brali tylko ślub cywilny, ona miała ślubną suknię on garnitur i było wesele. Ja myśle, że jak jej tak zależy na tej sukience to niech ją kupi Ja bym wzięła cichy ślub cywilny z świadkami i rodzicami a za pieniądze, które miałabym przeznaczyć na wesele pojechałabym z mężem na miesiac miodowy I ja myślę, że na takie rozwiazanie twój TŻ się zgodzić. Nic wspólnego z kościołem, żadnej szopki z weselem, za to uregulowanie prawnie waszego związku (to potrzebne np. jeśli chodzi o dzieci kwestie majątkowe chociażby kredyty). Jesli natomiast i w kwestii takiego ślubu będzie oponował to to już nie będzie kwestia religii i wyznania. Tylko problem będzie gdzie indziej.

[Lexie]

Tak naprawdę nie można powiedzieć kto ma tu więcej "do stracenia", bo chyba chęć ślubu autorki nie wynika tak naprawdę z jej głębokich przekonań religijnych, a niechęć do ślubu TŻta może wynikać z jego głębokich przekonań antykościelnych. Nie mam pojęcia jak chcesz przeliczyć kto więcej "traci". To nie jest tylko godzinna msza, ale też wszelkie przygotowania, nauki przedmałżeńskie, zgodzenie się na coś wbrew sobie, hipokryzja. Nie pojmuję dlaczego uważa się, że dla każdego ateisty to jest obojętne, czy weźmie ten ślub, czy nie, bo przecież co mu szkodzi. No skoro nie chce brać tego ślubu, to widać jakoś mu szkodzi...

Poza tym, jak pisze vretka, ślub to nie jest kwestia godziny w kościele, co za dziwne podejście...

[katarzinka]

Napisane przez zagubiona89r

Moja koleżanka (świadokowa jechowy wychodziła za mąż za świadka jechowy) brali tylko ślub cywilny, ona miała ślubną suknię on garnitur i było wesele. Ja myśle, że jak jej tak zależy na tej sukience to niech ją kupi Ja bym wzięła cichy ślub cywilny z świadkami i rodzicami a za pieniądze, które miałabym przeznaczyć na wesele pojechałabym z mężem na miesiac miodowy I ja myślę, że na takie rozwiazanie twój TŻ się zgodzić. Nic wspólnego z kościołem, żadnej szopki z weselem, za to uregulowanie prawnie waszego związku (to potrzebne np. jeśli chodzi o dzieci kwestie majątkowe chociażby kredyty). Jesli natomiast i w kwestii takiego ślubu będzie oponował to to już nie będzie kwestia religii i wyznania. Tylko problem będzie gdzie indziej.

zgadzam się z Tobą - to może być rozwiązanie z tym ślubem cywilnym. a jak się nie to problem rzeczywiście leży nie w jego ateiźmie.

[zagubiona89r]

Napisane przez natijka201

Ja myśle ze powinnaś mu przedstawić sytację tak...Nie ma co sie kłocic i psuć relacji między sobą...ważne jest taka kwestia, że powinna uledz ta osoba która ma mniej do starcenia...mianowice... Ty masz wiecej do stracenia bo bedziesz sie pozniej do końca zycia zadreczala ze nie masz slubu ale on moze ta godzinna msze przebolec. Pamietajcie dziewczyny nie chodzi z zwiazku o to zeby postawic na swoim tyle trzeba patzrec kto ma wiecej do starcenia w tym wypadku Ty...

Ateista czyli nic nie ma do stracenia? Wiesz był okres w moim życiu kiedy wywaliłam z niego Boga. I gdyby ktoś mnie wtedy próbował zmusić do ślubu kościelnego, bo w sumie co mi szkodzi odklepać regułkę i postać godzinę w kościele to chyba bym się wściekła. Bo znaczyło by to, że mój partner ma gdzieś moje poglądy, to co myśle i czuje. A to nie byłoby sprawiedliwe. Może zrozumiałabym gdyby autorka była wybitnie wierząca i twardo trzymała się reguł kościoła. Jednak tak nie jest. Dlatego osobiście myślę, że ślub być powinien żeby ona nie czuła się zraniona, ale cywilny po to żeby on czuł się w tym związku szanowany. I tyle w temacie.