Ukrywam swoją osobowość...?

[gothic_lencia]

Mój problem doprowadza mnie do łez.
Przez 10 lat tkwiłam w przekonaniu swojej grubości i brzydkości (koszmar wywołany "działalnościa" m.in kolegów z klasy) ,później schudłam ,wyładniałam etc...
W domu czuję się najlepiej ,ale....i tu pojawia się mój problem - poza domem nie umiem być sobą ,udaje kogoś "lepszego" ,"ładniejszego"...ale wychodzi to mi bokiem,bo np.jak spodobam się jakiemuś chłopakowi i on zaużmy uśmiechnie się do mnei ,to ja udaję ,ze go nie widziałam,ze patzryłam w gdzie indziej....chcę się na niego popatzreć ,ale zwyczajnie NIE UMIEM !!! NIE UMIEM!!! NIE UMIEM!!! Zazwyczaj własnie wychodzę na tzw "świeta krowę",która wszystkim ma w d...,albo i nie wszystkich ,bo jak np widzę starych znajomych to z nimi czuję się ok....


Nie umiem tego opisac lepiej...

Dodam tylko,ze mam prawie 18lat

dopisek; byłam dzisiaj gdzieś z mamą i ona mi powiedziała ,ze jakbym była sobą ,to bym miała lepiej w życiu ,że kogoś udaje,a ona mnie zna etc... - pokłociłam się z nią o to ,ale ona ma racje...

[pani_smith]

no to, jak sama dostrzegasz, gdzie tkwi problem, dlaczego nie zacząć go zmieniać?

[awia]

coz, ja mysle, potrzebujesz czasu.
Rozumiem Cie doskonale, bo tez pewnych rzeczy NIE UMIEM choc mnie to zlosci.
masz dopiero 18 lat, cale zycie przed Toba, poznasz mnostwo ludzi.
i tych, przy ktorych bedziesz sie dobrze czuc, i tych, przy ktorych nie.
Tak naprawde nie masz jeszcze uksztaltowanej osobowosci,
daj sobie czas,
staraj sie otwierac na ludzi, ale nie dołuj sie tym!
kazdy ma wieksze lub mniejsze problemy osobowosciowe wiec nie jestes jedyna.
spokojnie

[Nenya_89]

Bądź sobą i tyle. Nie przejmuj się tym co inni pomyślą. Wiesz gdzie leży Twój problem więc zmieniaj się poprzez małe kroczki. Z czasem wszystko się zmieni tylko trzeba być wytrwałym.
Przełamuj swoje obawy, lęki - nie uciekaj przed tym. Wmów sobie - "zrobię to" i stawiaj czoło wyzwaniu. Początki zawsze są trudne, ale później sama zauważysz, że inaczej do wielu spraw będziesz podchodzić.

Powodzenia

[sugarfree88]

To łatwo powiedzieć...
Mam ten sam problem, przez całe dzieciństwo, gimnazjum była grubasem - nie raz dzieci smiały się ze mnie. Do dziś pamieta sie takie chwile! Teraz schudłam jestem atrakcyjna ale w środku nadal czuje sie tym grubaskiem. Jak ktos nam nie patrzy zawsze mysle, że zauwazył np że mam gruby brzuch albo cos innego - wszedzie spodziewam sie krytyki. I też na siłe zgrywam inną przy ludziach - chce byc naturalna ale nie potrafie. Nieśmialosc pokonuje np alkoholem, wtedy latwiej nawiazywac rozmowe, kontakty.
Jak nauczyc sie normalnego funkcjonowania???

Jestem fajna i naturalna tylko przy tych osobach, które dobrze znam... chłopak, przyjaciółka od zawsze.

Przy innych nie potrafie, od razu myśle co oni sobie pomysla.

[nikosia18]

hmm też kiedyś byłam grubsza i brzydka ale wyszczuplałam i w ogóle.. Zauważyłam to jak chłopacy zaczęli mnie adorować i uwierzyłam w siebie. Ty też musisz uwierzyć i dopuścić do siebie innych.

[Gwiazdeczka1978]

Nauczysz sie spokojnieZwyczajnie popracuj nad tym. Tez to kiedys przechodziłam Przeszło.

[niuja]

Poczytałam i dopiero do mnie dotarło,że - mam tak samo.Byłam hmm...niezbyt urodziwa.Mam naprawdę oryginalny typ urody i w okresie dojrzewania i tuż przed nim wyglądało to wręcz strasznie.Teraz,gdy staję się kobietą niektóre mankamenty stają się atutami.
Ale zauważyłam,że też reaguję popłochem gdy ktoś na mnie patrzy,myślę wtedy 'pewnie myśli sobie,że jestem brzydka',albo zastanawiam się,czy odznacza mi się puder,tusz rozmazał czy cokolwiek najgorszego.A walczę z tym od dawna i moze to przechodzi,ale samo czekanie to niezbyt dobre rozwiązanie.
Kiedyś przy nowych ludziach starałam się włączać do dyskusji,byleby się odezwać,żeby nie myśleli,że jestem zakompleksiona i szara mysza,ale szybko zauważyłąm,że to nie daje dobrych efektów.Teraz,gdy staram się być sobą,każdą niejasną reakcję innych odbieram jako złe-mnie-zrozumienie.A nie daj ktoś sie skrzywi na to co powiem,to się zapadam pod ziemie - przeciez mialam cos dobrego na mysli!

Wiem,ze wielu ludziom moze byc ciezko byc soba,sama tak mam z moim ADHD.W natłoku myśli,zdań i poglądów innych ludzi po 20 roku życia dopiero ledwo powolutku udaje mi się wyłapać w tym wszystkim siebie.Postaraj się zatrzymać nie myśleć co uważają inni,ale jak Ty się byś zachowała w tej chwili,co byś zrobiła,biorąc pod uwagę konsekwencje,własne samopoczucie.

[TmargoT]

Napisane przez gothic_lencia

Mój problem doprowadza mnie do łez.
Przez 10 lat tkwiłam w przekonaniu swojej grubości i brzydkości (koszmar wywołany "działalnościa" m.in kolegów z klasy) ,później schudłam ,wyładniałam etc...
W domu czuję się najlepiej ,ale....i tu pojawia się mój problem - poza domem nie umiem być sobą ,udaje kogoś "lepszego" ,"ładniejszego"...ale wychodzi to mi bokiem,bo np.jak spodobam się jakiemuś chłopakowi i on zaużmy uśmiechnie się do mnei ,to ja udaję ,ze go nie widziałam,ze patzryłam w gdzie indziej....chcę się na niego popatzreć ,ale zwyczajnie NIE UMIEM !!! NIE UMIEM!!! NIE UMIEM!!! Zazwyczaj własnie wychodzę na tzw "świeta krowę",która wszystkim ma w d...,albo i nie wszystkich ,bo jak np widzę starych znajomych to z nimi czuję się ok....


Nie umiem tego opisac lepiej...

Dodam tylko,ze mam prawie 18lat

dopisek; byłam dzisiaj gdzieś z mamą i ona mi powiedziała ,ze jakbym była sobą ,to bym miała lepiej w życiu ,że kogoś udaje,a ona mnie zna etc... - pokłociłam się z nią o to ,ale ona ma racje...

nie martw się,czasem tak jest.nie jestes jedyna.
lepiej pokazać swoją dumę i wartość,niż ślinic się i uśmiechać pełną gębą na widok faceta.

z pewnymi nawykami można walczyć,ale z mojego doświadczenia faceci to lubią.wolą zawalczyć,niż dostac podanego na tacy gotowca.

chyba musisz powalczyć nad podniesieniem samooceny.nic tak nie podnosi wartości jak flirty i kokietowanie obcych.

na koniec nie rozumiem słów mamy...
to,że wstydzisz się i z pewnej siebie zamieniasz sie z zawstydzona to GRA?!
chyba,że grasz jeszcze coś innego.

[gothic_lencia]

dzieki Dziewczyny za słowa wsparcia

TmargoT - nie umiem tego opisac dobrze ,ale chodzi mi o to ,ze chce UDAWAĆ pewną siebie ,ale czasem "pękam"

[TmargoT]

Napisane przez gothic_lencia

dzieki Dziewczyny za słowa wsparcia

TmargoT - nie umiem tego opisac dobrze ,ale chodzi mi o to ,ze chce UDAWAĆ pewną siebie ,ale czasem "pękam"

ojj to nie tylko ty taka jesteś.uwierz mi,tu nie ma nic nienormalnego.
ja naprzykład w zalezności od poiomu moich hormonow mogę być wulkanem energii i diablicą,ktora wszystko załatwi,a kiedy hormony opadaja staję się potulnym barankiem,ktoremu mozna wejść na głowe. nigdy choć na chwilę nie pomyślałam,że mogę grać.poprostu taka jestem.

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez gothic_lencia

Mój problem doprowadza mnie do łez.
Przez 10 lat tkwiłam w przekonaniu swojej grubości i brzydkości (koszmar wywołany "działalnościa&qu ot; m.in kolegów z klasy) ,później schudłam ,wyładniałam etc...
W domu czuję się najlepiej ,ale....i tu pojawia się mój problem - poza domem nie umiem być sobą ,udaje kogoś "lepszego" ,"ładniejszego" ...ale wychodzi to mi bokiem,bo np.jak spodobam się jakiemuś chłopakowi i on zaużmy uśmiechnie się do mnei ,to ja udaję ,ze go nie widziałam,ze patzryłam w gdzie indziej....chcę się na niego popatzreć ,ale zwyczajnie NIE UMIEM !!! NIE UMIEM!!! NIE UMIEM!!! Zazwyczaj własnie wychodzę na tzw "świeta krowę",która wszystkim ma w d...,albo i nie wszystkich ,bo jak np widzę starych znajomych to z nimi czuję się ok....


Nie umiem tego opisac lepiej...

Dodam tylko,ze mam prawie 18lat

dopisek; byłam dzisiaj gdzieś z mamą i ona mi powiedziała ,ze jakbym była sobą ,to bym miała lepiej w życiu ,że kogoś udaje,a ona mnie zna etc... - pokłociłam się z nią o to ,ale ona ma racje...

Przechodziłam przez coś podobnego, więc nie jesteś sama. Też nieraz w towarzystwie nadrabiałam miną, odzywałam się żeby tylko nie wyjść na jakąś zamkniętą w sobie, nie byłam naturalna, co mnie strasznie złościło. Chyba dopiero teraz wylazłam na dobre z tej swojej skorupy. Przejdzie ci to z czasem, musisz poprostu pracować nad sobą, zacznij od zmiany sposobu myślenia na swój temat a reszta przyjdzie z czasem. Powodzenia!

[Pancza]

Napisane przez gothic_lencia

Mój problem doprowadza mnie do łez.
Przez 10 lat tkwiłam w przekonaniu swojej grubości i brzydkości (koszmar wywołany "działalnościa" m.in kolegów z klasy) ,później schudłam ,wyładniałam etc...
W domu czuję się najlepiej ,ale....i tu pojawia się mój problem - poza domem nie umiem być sobą ,udaje kogoś "lepszego" ,"ładniejszego"...ale wychodzi to mi bokiem,bo np.jak spodobam się jakiemuś chłopakowi i on zaużmy uśmiechnie się do mnei ,to ja udaję ,ze go nie widziałam,ze patzryłam w gdzie indziej....chcę się na niego popatzreć ,ale zwyczajnie NIE UMIEM !!! NIE UMIEM!!! NIE UMIEM!!! Zazwyczaj własnie wychodzę na tzw "świeta krowę",która wszystkim ma w d...,albo i nie wszystkich ,bo jak np widzę starych znajomych to z nimi czuję się ok....

Mam identyczną sytuację. Do 15 wieku życia byłam po prostu gruba. Ludzie mnie lubili, ja lubiłam ludzi. Wiedziałam, że u żadnego faceta nie mam szans, więc jakoś specjalnie się nie przejmowałam. Byłam wesoła, sympatyczna, lubiana. Wraz z utratą wagi stałam się ... inna ? Od wielu nowych ludzi, którzy mnie poznali, usłyszałam, że wydaje się zadufaną w sobie osóbką. Da się wyczuć zbytnią pewność siebie. A ja taka nie jestem. Tylko wrażenie ...
Facetów boje się jak ognia. Nie mogę zrozumieć, że mogę się komuś podobać. Cały czas myślę, że patrzą na mnie bo jestem gruba. Niestety, to wszystko leży w naszej psychice

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez Pancza

Mam identyczną sytuację. Do 15 wieku życia byłam po prostu gruba. Ludzie mnie lubili, ja lubiłam ludzi. Wiedziałam, że u żadnego faceta nie mam szans, więc jakoś specjalnie się nie przejmowałam. Byłam wesoła, sympatyczna, lubiana. Wraz z utratą wagi stałam się ... inna ? Od wielu nowych ludzi, którzy mnie poznali, usłyszałam, że wydaje się zadufaną w sobie osóbką. Da się wyczuć zbytnią pewność siebie. A ja taka nie jestem. Tylko wrażenie ...
Facetów boje się jak ognia. Nie mogę zrozumieć, że mogę się komuś podobać. Cały czas myślę, że patrzą na mnie bo jestem gruba. Niestety, to wszystko leży w naszej psychice

W wieku 15 lat zastanawiałaś się jakie masz szanse u chłopaków? Hmm...Towarzystwem się nie przejmuj, nie będziesz przecież wszystkim tłumaczyć, że taka nie jesteś, jak to się mówi - nie będziesz tłumaczyć się, że nie jesteś wielbłądem. A facetów traktuj normalnie - nie masz czego się bać, oni nie gryzą. Skoro wiesz, że problem siedzi w twojej psychice, to nie pozostaje ci nic innego jak zmienić podejście do siebie, jak i otoczenia.

[Pancza]

Maggie z tymi chłopakami ... Wiesz, czasami głupio się czułam. Okres gimnazjalny, to początek jakiś relacji damsko - męskich. Dziwnie było jak kumpele opowiadały a ja cicho jak trusia. Młoda i głupia byłam Teraz wiem, że nie gryzą, ale jest ta bariera psychiczna. Grubaską zostaje się jeszcze na długo, niestety

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez Pancza

Maggie z tymi chłopakami ... Wiesz, czasami głupio się czułam. Okres gimnazjalny, to początek jakiś relacji damsko - męskich. Dziwnie było jak kumpele opowiadały a ja cicho jak trusia. Młoda i głupia byłam Teraz wiem, że nie gryzą, ale jest ta bariera psychiczna. Grubaską zostaje się jeszcze na długo, niestety

He,he, to skoro się już "zdiagnozowałaś" to trzeba rozpocząć odpowiednią terapię która pozwoli ci usunąć tę barierę w psychice. Chyba najlepiej wiesz jak możesz sobie pomóc.

[Pancza]

Terapia już się rozpoczęła. Tylko skutki jakieś marne

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez Pancza

Terapia już się rozpoczęła. Tylko skutki jakieś marne

Nie od razu Kraków zbudowano.

[aynil]

A ja myślę, że to kwestia czasu miałam podobnie(mam 18 lat), ale wychodzę na prostą. Pozostał mi tylko problem z buraczkiem, czerwienię się z byle powodu:P ale to kwestia czasu

[TmargoT]

Napisane przez Pancza

Maggie z tymi chłopakami ... Wiesz, czasami głupio się czułam. Okres gimnazjalny, to początek jakiś relacji damsko - męskich. Dziwnie było jak kumpele opowiadały a ja cicho jak trusia. Młoda i głupia byłam Teraz wiem, że nie gryzą, ale jest ta bariera psychiczna. Grubaską zostaje się jeszcze na długo, niestety

pancza,ja nie byłam gruba,ponoć byłam ładna i zgrabna,jednak i tak byłam wstydliwa i zakompleksiona.
z tego poprostu się wyrasta.oczywiście jedne nie wyrosną nie mając motywacji,lub kogoś kto im pomoze sie zmienić.
tak na pocieszenie powiem,że pierwszy raz całowałam się mająć 16 lat,a moim poważnym chłopakiem był moj mąż.więc głowa do góry.

[Pancza]

Pewnie, czas jest tutaj ważny. W końcu długo byłyśmy pulchne, nie tak łatwo się przestawić. Ważne jest też oderwanie się od środowiska w którym postrzegano nas jako osoby większe. Przynajmniej mi to pomogło, bo w starych kręgach ciągłe wysłuchiwanie " jak ty schudłaś " staje się po czasie męczące.

Napisane przez TmargoT

pancza,ja nie byłam gruba,ponoć byłam ładna i zgrabna,jednak i tak byłam wstydliwa i zakompleksiona.
z tego poprostu się wyrasta.oczywiście jedne nie wyrosną nie mając motywacji,lub kogoś kto im pomoze sie zmienić.
tak na pocieszenie powiem,że pierwszy raz całowałam się mająć 16 lat,a moim poważnym chłopakiem był moj mąż.więc głowa do góry.

Dzięki za pocieszenie. U mnie objawia się to trochę inaczej. Chłopaków traktuję jako kogoś na jedną imprezę. Potem koniec. Owszem jestem zakochana, ale ten związek nie ma racji bytu. Ciężko mi nawiązać normalne relacje damsko - męskie

[Bawitching]

moze nastepnym razem gdy ktos sie do ciebie usmiechnie odwzajemnij sie? moim skromnym zdaniem musisz zrobic pierwszy krok, a potem bedzie latwiej

[aynil]

Swoją drogą jakie to straszne, że głupie gnojki ze szkoły mają taki wpływ na nas, prawda?

[awia]

ja chcialam dodac, ze owszem, wyrasta się, ale to nie jest tak, ze wybija pelnoletnosci i juz sie wyroslo
to moze trwac i drugie tyle, do trzydziestki.
do pewnych rzeczy dochodzi się z czasem, pewne rzeczy się ukladają same
inne sie dalej..pieprzą
ale to sie zmieni. dajcie sobie czas.
tylko trzeba sie przestac samemu wiecznie klasyfikowac, zwlaszcza w kategoriach bo ja wiecznie/bo ja nigdy
wszystko jest w głowie. trzeba owszem, ukladac samemu ale tez i dac sie ulozyc

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez awia

ja chcialam dodac, ze owszem, wyrasta się, ale to nie jest tak, ze wybija pelnoletnosci i juz sie wyroslo
to moze trwac i drugie tyle, do trzydziestki.
do pewnych rzeczy dochodzi się z czasem, pewne rzeczy się ukladają same
inne sie dalej..pieprzą
ale to sie zmieni. dajcie sobie czas.
tylko trzeba sie przestac samemu wiecznie klasyfikowac, zwlaszcza w kategoriach bo ja wiecznie/bo ja nigdy
wszystko jest w głowie. trzeba owszem, ukladac samemu ale tez i dac sie ulozyc

Myślę, że to jest taki typ niepewności siebie z którego spokojnie można wyrosnąć do trzydziestki, i to nawet sporo przed trzydziestką.