Zbyt młoda na ślub?

[A_D]

Ostatnio parę razy natrafiłam na forum na "nagonkę" w stosunku do dziewczyn, które w miarę młodym wieku wychodzą za mąż. Sama mam 21 lat, mój TŻ 22, ślub planujemy na 2011, ja pracuję od dwóch lat, a do tego studiuję zaocznie, mój TŻ studiuje wieczorowo oraz ma swoją firmę, jesteśmy razem ponad 4 lata, stabilni finansowo, będziemy mieć gdzie mieszkać po ślubie (i to nie kątem u rodziców, jak wiele par prosto po slubie nawet w wieku 30 lat) więc skąd ta nagonka na mnie i osoby w podobnej sytuacji. Kiedy powiedziałam paru koleżankom, że wychodzę za maz były wielce zdziwione i dały mi do zrozumienia że popełniam bład Czy ktoś mi może powiedzieć, czy to ze mną coś jest nie tak, z moim myśleniem? Bo naprawde nie potrafie tego zrozumieć Z góry dziękuje, za wszystkie opinie.

[muszynianka]

Nie ma osób zbyt młodych na ślub, są tylko zbyt niedojrzałe.

21 lat - to albo dużo albo bardzo mało.
Kuzynka w tym wieku ma od 3 lat męża i dwuletniego synka. Żyją sobie szczęśliwie, ona studiuje zaocznie, on trzy lata starszy utrzymuje ich rodzinę. Żyją, jest świetnie.
Zawsze znajdzie się koleżanka która nawet w wieku 30 lat będzie należała do klubiku szalonych dziewic i jej priorytetem będą one night stand czyli koleżanki które małżeństwo traktują jako uwiązanie - no po prostu nie chcą stabilizacji i tyle. Każdy jest panem własnego losu.
Chcesz tego? Czemu nie. Kochacie się, jesteście ze sobą długo.
Zdania są podzielone - 21 lat to albo dziecko według niektórych, albo już pannica na wydaniu albo co gorsza - stara panna.
Kochacie się, więc życzę szczęścia.

[evelineau]

Napisane przez muszynianka

Nie ma osób zbyt młodych na ślub, są tylko zbyt niedojrzałe.

21 lat - to albo dużo albo bardzo mało.
Kuzynka w tym wieku ma od 3 lat męża i dwuletniego synka. Żyją sobie szczęśliwie, ona studiuje zaocznie, on trzy lata starszy utrzymuje ich rodzinę. Żyją, jest świetnie.
Zawsze znajdzie się koleżanka która nawet w wieku 30 lat będzie należała do klubiku szalonych dziewic i jej priorytetem będą one night stand czyli koleżanki które małżeństwo traktują jako uwiązanie - no po prostu nie chcą stabilizacji i tyle. Każdy jest panem własnego losu.
Chcesz tego? Czemu nie. Kochacie się, jesteście ze sobą długo.
Zdania są podzielone - 21 lat to albo dziecko według niektórych, albo już pannica na wydaniu albo co gorsza - stara panna.
Kochacie się, więc życzę szczęścia.

zgadzam sie w zupelnosci, ja mam meza od 2,5 roku, dzieci nie mamy ale tez jestem bardzo szczesliwa

[Fresa]

Napisane przez A_D

Ostatnio parę razy natrafiłam na forum na "nagonkę" w stosunku do dziewczyn, które w miarę młodym wieku wychodzą za mąż. Sama mam 21 lat, mój TŻ 22, ślub planujemy na 2011, ja pracuję od dwóch lat, a do tego studiuję zaocznie, mój TŻ studiuje wieczorowo oraz ma swoją firmę, jesteśmy razem ponad 4 lata, stabilni finansowo, będziemy mieć gdzie mieszkać po ślubie (i to nie kątem u rodziców, jak wiele par prosto po slubie nawet w wieku 30 lat) więc skąd ta nagonka na mnie i osoby w podobnej sytuacji. Kiedy powiedziałam paru koleżankom, że wychodzę za maz były wielce zdziwione i dały mi do zrozumienia że popełniam bład Czy ktoś mi może powiedzieć, czy to ze mną coś jest nie tak, z moim myśleniem? Bo naprawde nie potrafie tego zrozumieć Z góry dziękuje, za wszystkie opinie.

Każdy człowiek sam decyduje kiedy jest gotowy na ślub i nie ma co tu słuchać koleżanek czy kogokolwiek innego.

[gramwzielone]

Napisane przez A_D

Ostatnio parę razy natrafiłam na forum na "nagonkę" w stosunku do dziewczyn, które w miarę młodym wieku wychodzą za mąż. Sama mam 21 lat, mój TŻ 22, ślub planujemy na 2011, ja pracuję od dwóch lat, a do tego studiuję zaocznie, mój TŻ studiuje wieczorowo oraz ma swoją firmę, jesteśmy razem ponad 4 lata, stabilni finansowo, będziemy mieć gdzie mieszkać po ślubie (i to nie kątem u rodziców, jak wiele par prosto po slubie nawet w wieku 30 lat) więc skąd ta nagonka na mnie i osoby w podobnej sytuacji. Kiedy powiedziałam paru koleżankom, że wychodzę za maz były wielce zdziwione i dały mi do zrozumienia że popełniam bład Czy ktoś mi może powiedzieć, czy to ze mną coś jest nie tak, z moim myśleniem? Bo naprawde nie potrafie tego zrozumieć Z góry dziękuje, za wszystkie opinie.

Wiesz z tą nagonką nie chodzi o sam wiek, ale o dojrzałość do podjęcia do takiej decyzji. Niektóre dziewczyny - a najczęściej właśnie te bardzo młode - nie rozumieją jak poważnym krokiem jest wzięcie ślubu, urodzenie dziecka. Nie rozumieją jaka to odpowiedzialność.

Nawet na Wizażu regularnie pojawiają się wątki czasem nawet nieletnich dziewczynek na utrzymaniu rodziców, bez żadnego zdobytego wykształcenia, które nigdy nie pracowały i nawet nie wiedzą jak do tego się zabrać ale tak bardzo, bardzo kochają swojego chłopaka bo są już z nim prawie pół roku i czują że to miłość do grobowej deski więc muszą wziąć ślub. Albo chcące wziąć ślub dla ładnej sukienki i pierścionka zaręczynowego i żeby koleżanki zazdrościły.
A co do dziecka - "uczę się jeszcze i nie miałabym jak utrzymać dziecka ale strasznie chcę zostać mamusią bo kiedy na ulicy widzę taką słodziusią dzidzię w wózku to aż łezki płyną mi z oczek"

Skoro wy podchodzicie do tego odpowiedzialnie, zadbaliście o Wasze wspólne życie i macie na nie plan, jesteście stabilni finansowo, macie gdzie mieszkać to tylko życzyć Wam szczęścia. Dojrzałość nie zależy od wieku i Wy jesteście tego najlepszym przykładem.

[visionAM]

nieletnich dziewczynek na utrzymaniu rodziców, bez żadnego zdobytego wykształcenia, które nigdy nie pracowały i nawet nie wiedzą jak do tego się zabrać ale tak bardzo, bardzo kochają swojego chłopaka bo są już z nim prawie pół roku i czują że to miłość do grobowej deski więc muszą wziąć ślub.

po części się zgodzę, ale nie ze wszystkim - moim zdaniem brak wykształcenia czy pracy nie powinien być przeszkodą w braniu ślubu, przecież tutaj chodzi o ukoronowanie miłości i o wejście w kolejny etap związku... Nie rozumiem więc czemu wg większości osób ślub można zawrzeć TYLKO jeśli
- skończyło się szkołę/studia itp.
- ma się pracę
- nie mieszka się z rodzicami

[muszynianka]

Ja może wyjdę teraz na jakąś kopniętą i zacofaną ale co to za małżeństwo gdy mąż mieszka u mamy w kawalerce a żona z rodzicami gdzieś indziej:p ? Ok rozumiem gdy jedno musi służbowo wyjechać za granicę i zostać tam jakiś czas, przecież są żołnierze... Ale jeśli bierze się ślub żeby brać bez kompletnie dalszych planów i perspektyw no to....???
I gdzie tu rozpoczęcie nowej drogi życia?

[visionAM]

Ale jeśli bierze się ślub żeby brać bez kompletnie dalszych planów i perspektyw no to....???

A jeśli chce się wziąć ślub z miłości i ma się taką potrzebę, ale nie ma warunków podanych powyżej to ze ślubu trzeba rezygnować? ;>
Plany raczej ma się zawsze, co do perspektyw to różnie bywa... moim zdaniem nie ma co czekać na zmianę sytuacji tylko kierować się tym co najważniejsze

[effectt]

Napisane przez muszynianka

Ja może wyjdę teraz na jakąś kopniętą i zacofaną ale co to za małżeństwo gdy mąż mieszka u mamy w kawalerce a żona z rodzicami gdzieś indziej:p ? Ok rozumiem gdy jedno musi służbowo wyjechać za granicę i zostać tam jakiś czas, przecież są żołnierze... Ale jeśli bierze się ślub żeby brać bez kompletnie dalszych planów i perspektyw no to....???
I gdzie tu rozpoczęcie nowej drogi życia?

Jakby nie patrzeć, to masz rację. Uważam, że najpierw się zaręczamy, mieszkamy razem, poznajemy się od tej "drugiej" strony. Bo co innego być parą i spotykać się np. 2,3 razy w tyg. a co innego mieszkać ze sobą i przebywać 24/7.

Co do pogrubionego, to autorka wątku napisała, że mają plany na ślub, ale w sumie nie napisała o niczym więcej. Ale zakładajmy, że mają poprostu plany na dalsze życie razem-nie wnikajmy w szczegóły. Do tego dochodzi to, że są stabilni finansowo. Jednak dziwi mnie to, że nie mieszkają razem i... nic nie wspomniałaś, Autorko wątku, o zaręczynach czy wspólnym mieszkaniu?

[muszynianka]

Po części oczywiście masz rację. (visionAM)
Acha i to pogrubione nie odnosi się konkretnie do autorki tylko do mojej rozmowy właśnie z visionAM

[Vistula]

Po pierwsze - gratuluję
Dlaczego jest nagonka na "młode" narzeczone? Może dlatego, że młodym ludziom ciężko jest usamodzielnić się i żyć niezależnie od rodziców. Aby takim być potrzebna jest praca, aby ją mieć - wykształcenie. Poza tym wielu mówi - wyszalej się najpierw, młoda jesteś.
Poza tym wiele młodych dziewczyn nie znalazło jeszcze swojego "księcia z bajki" i nie potrafią zrozumieć jak inne mogą. Jest zapewne przykre, bo zamiast cieszyć się razem z tobą, zaczynają krytykować.
Nie przejmuj się nimi, ciesz się swoją miłością.

[ciabatka]

Napisane przez visionAM

po części się zgodzę, ale nie ze wszystkim - moim zdaniem brak wykształcenia czy pracy nie powinien być przeszkodą w braniu ślubu, przecież tutaj chodzi o ukoronowanie miłości i o wejście w kolejny etap związku... Nie rozumiem więc czemu wg większości osób ślub można zawrzeć TYLKO jeśli
- skończyło się szkołę/studia itp.
- ma się pracę
- nie mieszka się z rodzicami

Mnie się wydaje, że przyczyna jest dość prosta. Może nie chodzi o same studia i pracę, tak samo, jak nie chodzi o wiek. Chodzi o dojrzałość i świadome podejmowanie decyzji. A studia lub podjęcie pracy (a najlepiej jedno i drugie) pewnej dojrzałości uczą. I są po prostu jakąś tam gwarancją, że może jeśli człowiek od trzech lat zarabia na własne utrzymanie, mieszka bez rodziców (a przy tym bez odpowiedzialności długo się nie pociągnie) i w tym roku będzie miał dyplom, wie już choć trochę, co robi...

Ja z moim TŻtem jestem 2 lata, lat mam 22, on też. Rok temu marzyłam, żeby mi się oświadczył już, natychmiast. W tym roku zaczęłam dodatkowo poza studiowaniem pracować i zaczęliśmy myśleć o zamieszkaniu razem. I teraz widzę, że to faktycznie jeszcze nie ten moment, ślub nam nie ucieknie, jeśli to faktycznie TEN facet, a nie zaszkodzi najpierw ustabilizować sobie jakoś sytuację.

[madana]

Napisane przez visionAM

po części się zgodzę, ale nie ze wszystkim - moim zdaniem brak wykształcenia czy pracy nie powinien być przeszkodą w braniu ślubu, przecież tutaj chodzi o ukoronowanie miłości i o wejście w kolejny etap związku... Nie rozumiem więc czemu wg większości osób ślub można zawrzeć TYLKO jeśli
- skończyło się szkołę/studia itp.
- ma się pracę
- nie mieszka się z rodzicami

Ty tak serio czy dla jaj????
A Z CZEGO młodzi będą się utrzymywać? Bo zawarcie małżeństwa to także finansowe zobowiązania, będziesz żyła miłością,na kolację pijąc nektar z księżycowego pyłu????

[Chii1986]

Napisane przez visionAM

A jeśli chce się wziąć ślub z miłości i ma się taką potrzebę, ale nie ma warunków podanych powyżej to ze ślubu trzeba rezygnować? ;>
Plany raczej ma się zawsze, co do perspektyw to różnie bywa... moim zdaniem nie ma co czekać na zmianę sytuacji tylko kierować się tym co najważniejsze

A moim zdaniem to tylko tak ładnie brzmi, że "miłość najważniejsza" i wszystko zwycięży. Nawet w najlepszym związku mogą pojawić się zgrzyty gdy bedą finansowe problemy, studia na kartu i mieszkanie u rodziców, którzy ciągle się wtrącają.

Miłością nie zapłaci się rachunków, nawet jak bardzo kocha się Tżta to mogą puścić nerwy gdy brakuje na rachunki, uczy się do egzaminów i jeszcze ma rodziców nad głową i ciśnie się z nimi w mieszkaniu. To takie trochę utrudnianie sobie życia tylko dlatego, że ma się kaprys brać ślub teraz, jak najsztbciej. Czasami wystarczy poczeka rok, dwa i już ma się bardziej stabilną sytuacje i można mieszkać razem bez tylu stresów, o wiele przyjemniej.

Z drugiej strony to zależy co kto lubi- jak ktoś ma wielką potrzebę mieszkać razem, mieć ślub jak najszybciej to być może brak warunków i pomieszkiwanie u rodziców mu nie będzie tak ciążyło, tym bardziej jeśli nie chodzi o dwupokojowe mieszkanie a duży dom.

Ja osobiście nie wyobrażam sobie mieszkać z rodzicami, kombinowania na rachunki...to by mi zepsuło całą radość mieszkania razem- brak poczucia samodzielności i intymności takiego "swojego życia".

Sama od 2 lat marzę by zamieszkać z Tżtem ale chcę skończyć studia, mieć pracę...


co do wieku, autorko wątku, jeśli macie warunki, jesteście dojrzali i chcecie tego to moim zdaniem wiek nie ma tu nic do rzeczy. Gdybym w wielu 20 lat miała takie warunki jak Ty to od razu bym z Tżtem zamieszkała (tyle, że ja ślubu nie planuję, przynajmniej nie od razu, więc sytuacja jest nieco inna).

[A_D]

Napisane przez effectt

Jakby nie patrzeć, to masz rację. Uważam, że najpierw się zaręczamy, mieszkamy razem, poznajemy się od tej "drugiej" strony. Bo co innego być parą i spotykać się np. 2,3 razy w tyg. a co innego mieszkać ze sobą i przebywać 24/7.

Co do pogrubionego, to autorka wątku napisała, że mają plany na ślub, ale w sumie nie napisała o niczym więcej. Ale zakładajmy, że mają poprostu plany na dalsze życie razem-nie wnikajmy w szczegóły. Do tego dochodzi to, że są stabilni finansowo. Jednak dziwi mnie to, że nie mieszkają razem i... nic nie wspomniałaś, Autorko wątku, o zaręczynach czy wspólnym mieszkaniu?

Może się nieprecyzyjnie wyraziłam - były zaręczyny i już ślub jest "dopięty" na wrzesień przyszłego roku Na chwilę obecną nie mieszkamy razem, ale był okres kiedy mieliśmy taką możliwość (4msc), poki co "pomieszkujemy" u siebie gdy moi lub TŻ rodzice wyjeżdzają co zdaża się dość często. Wiadomo, że ludzie się wzajemnie docierają zamieszkując razem, ale wydaje mi się, że nie ma konieczności mieszkania razem przed ślubem (nie czuję takiego przymusu), każdy powinien wiedzieć czego może się spodziewać po "drugiej" stronie i znać jej dobre jak i te nieco "ciemniejsze" strony

[elvegirl]

Autorko, a wszystkie problemy z poprzednich wątków już rozwiązane?

[karolca]

Gdy brałam ślub miałam 19 lat. Byłam po maturze, zaczynałam karierę zawodową. TŻ pracował, od pół roku mieszkał w moim mieście i zaczynaliśmy "nowe" życie. Mieszkał (przed ślubem) ze mną z rodzicami. Nie było łatwo, bo rodzina dużo a miejsca mało, jednak od samego początku szukaliśmy mieszkania.
Nie chcieliśmy ślubu "aby być razem bardziej", miał to być kolejny krok w związku. Był ślub cywilny, małe przyjęcie etc. Mieszkanie znaleźliśmy dopiero po roku, gdy wreszcie mieliśmy wymaganą przez banki zdolność kredytową.
Do czego zmierzam - gdy chciałam pochwalić się znajomym, wszyscy pukali się w czoła mówiąc "oszalałaś, młoda jesteś. wyszalej się, skończ studia, zabaw się porządnie...". Tudzież padały podejrzenia o ciążę.
Na studia nie chciałam iść, poza tym nadal nie wiem co studiować bym chciała (ale to też nie jest ważne). Nikt ze znajomych nie rozumiał naszej decyzji o ślubie.
W tym roku mija 5 lat. W czwartą rocznicę wzięliśmy ślub kościelny, urządziliśmy wesele. Dopiero teraz myślimy nad dzieckiem.
I powiem tak - nie zmieniłabym tej kolejności. Biorąc drugi ślub z mężem wiedziałam, że jest to przemyślana decyzja, wcześniejszy cywilny pozwolił nam osiągnąć znacznie więcej. Jeśli komuś się nie podoba to, co i jak zrobiliśmy - jego sprawa. Jesteśmy szczęśliwi. A koleżanki, które tak się śmiały z naszej decyzji teraz zazdroszczą, że mam już ułożone życie.

[mandragona]

Wg mnie jeśli czujecie się " na siłach" i macie stabilność finansową oczywiście że nie ma problemu ze ślubem .

Wszystko wg mnie zależy od dojrzałości emocjonalnej czasami 40 - latkowie nie są dojrzali na ślub ... wiec nie liczy się wiek

[effectt]

Napisane przez A_D

Może się nieprecyzyjnie wyraziłam - były zaręczyny i już ślub jest "dopięty" na wrzesień przyszłego roku Na chwilę obecną nie mieszkamy razem, ale był okres kiedy mieliśmy taką możliwość (4msc), poki co "pomieszkujemy" u siebie gdy moi lub TŻ rodzice wyjeżdzają co zdaża się dość często. Wiadomo, że ludzie się wzajemnie docierają zamieszkując razem, ale wydaje mi się, że nie ma konieczności mieszkania razem przed ślubem (nie czuję takiego przymusu), każdy powinien wiedzieć czego może się spodziewać po "drugiej" stronie i znać jej dobre jak i te nieco "ciemniejsze" strony

Jakbym czytała o sobie, przy czym ja mam 20 lat, mój Tż 23 i jesteśmy razem od ponad 3 lat. Jednak.. my nie planujemy narazie ślubu. Wydaje mi się, że owszem, może i nie czujesz przymusu, ale zobaczysz, jak po miesiącu mieszkania razem ze swoim przyszłym mężem będzie Cię drażnił jego sposób bycia, czy to, że załóżmy nie myje filiżanki po wypitej kawie. A właśnie poprzez wspólne mieszkanie dowiesz się o tych "ciemniejszych" stronach również, o jakich się nie dowiesz widując się z nim raz na jakiś czas.

[muszynianka]

miesiącu mieszkania razem ze swoim przyszłym mężem będzie Cię drażnił jego sposób bycia, czy to, że załóżmy nie myje filiżanki po wypitej kawie.

czemu to zakładasz?

[A_D]

Napisane przez elvegirl

Autorko, a wszystkie problemy z poprzednich wątków już rozwiązane?

Odpukać od dłuższego czasu wszystko jest w najlepszym porządku Trochę to trwało zanim sobie to wszystko uporządkowałam (mysle ze TŻ tez) ale duzo by pisać Ostatnio spotkałam się z koleżanką, której zazwyczaj się zaliłam na moje "problemy" z TŻ a na wspomnianym osttanim spotkaniu nie miałam nic do powiedzenia na ten temat, więc myślę ze to dobry znak i oby tak było jak najdłużej.

Poza tym dziekuje za troskę

[effectt]

Napisane przez karolca

Gdy brałam ślub miałam 19 lat. Byłam po maturze, zaczynałam karierę zawodową. TŻ pracował, od pół roku mieszkał w moim mieście i zaczynaliśmy "nowe" życie. Mieszkał (przed ślubem) ze mną z rodzicami. Nie było łatwo, bo rodzina dużo a miejsca mało, jednak od samego początku szukaliśmy mieszkania.
Nie chcieliśmy ślubu "aby być razem bardziej", miał to być kolejny krok w związku. Był ślub cywilny, małe przyjęcie etc. Mieszkanie znaleźliśmy dopiero po roku, gdy wreszcie mieliśmy wymaganą przez banki zdolność kredytową.
Do czego zmierzam - gdy chciałam pochwalić się znajomym, wszyscy pukali się w czoła mówiąc "oszalałaś, młoda jesteś. wyszalej się, skończ studia, zabaw się porządnie...". Tudzież padały podejrzenia o ciążę.
Na studia nie chciałam iść, poza tym nadal nie wiem co studiować bym chciała (ale to też nie jest ważne). Nikt ze znajomych nie rozumiał naszej decyzji o ślubie.
W tym roku mija 5 lat. W czwartą rocznicę wzięliśmy ślub kościelny, urządziliśmy wesele. Dopiero teraz myślimy nad dzieckiem.
I powiem tak - nie zmieniłabym tej kolejności. Biorąc drugi ślub z mężem wiedziałam, że jest to przemyślana decyzja, wcześniejszy cywilny pozwolił nam osiągnąć znacznie więcej. Jeśli komuś się nie podoba to, co i jak zrobiliśmy - jego sprawa. Jesteśmy szczęśliwi. A koleżanki, które tak się śmiały z naszej decyzji teraz zazdroszczą, że mam już ułożone życie.

Widzisz wszystko super, ale nie każdy ma tak jak Ty miałaś. Nie każdy rodzic jest tak wyrozumiały żeby przyjąć pod swój dach "obcego" faceta. Ale super, że się ułożyło

[cerveza]

Napisane przez visionAM

A jeśli chce się wziąć ślub z miłości i ma się taką potrzebę, ale nie ma warunków podanych powyżej to ze ślubu trzeba rezygnować? ;>
Plany raczej ma się zawsze, co do perspektyw to różnie bywa... moim zdaniem nie ma co czekać na zmianę sytuacji tylko kierować się tym co najważniejsze

No a najważniejsze to wbić się w białą kiecę i chwalić się po znajomych obrączką mimo, że mieszkać nie ma gdzie, ani do garnka co włożyć (nie mówię tu o autorce! )
Jak 2. ludzi się kocha to im nie potrzebny papier, bo liczy się uczucie, a nie formalności. Ślub to pewna deklaracja niezależności, samodzielności, więc nie rozumiem po co go brać, jak nie ma warunków. IMHO najpierw się trzeba dorobić, zarobić chociażby na to, żeby wynająć M2, w razie co by z mężem i dziećmi i teściami nie cisnąć się w kawalerce.

[effectt]

Napisane przez muszynianka

czemu to zakładasz?

Och tak to poprostu ujęłam. Biorę pod uwagę wszelkie możliwości, jednak wymieniłam akurat te "gorsze" aby zwrócić na nie uwagę Autorki wątku Poprostu ciężko mi uwierzyć w to, że zaręczeni ludzie, mający rzekomo ustabilizowaną sytuację finansową, nie mieszkają razem i nie sprawdzają się wzajemnie (także pod kątem tego, czy będą mieli napewno możliwość popłacenia wszystkich rachunków, gospodarowania w mieszkaniu itd.)

[visionAM]

Napisane przez madana

Ty tak serio czy dla jaj????
A Z CZEGO młodzi będą się utrzymywać? Bo zawarcie małżeństwa to także finansowe zobowiązania, będziesz żyła miłością,na kolację pijąc nektar z księżycowego pyłu????

może grzeczniej?
Pisze serio. Nie mam na myśli sytuacji, gdy oboje ludzi mieszka z rodzicami, nie pracuje, jest w trakcie edukacji i nagle chcą brać ślub. Mam na myśli sytuację, gdy np. tylko jedna osoba w związku ma pracę, póki co stać ich jedynie na mieszkanie z rodzicami... itd. zresztą post karolca opisuje sytuację, którą miałam na myśli
Wg mnie właśnie za często teraz myśląc o ślubie bierze się pod uwagę aspekty finansowe, a moim skromnym zdaniem do wszystkiego dochodzi się małymi kroczkami i sama jakoś nie mam zamiaru czekać ze ślubem aż skończę studia.

[effectt]

Napisane przez cerveza

No a najważniejsze to wbić się w białą kiecę i chwalić się po znajomych obrączką mimo, że mieszkać nie ma gdzie, ani do garnka co włożyć (nie mówię tu o autorce! )
Jak 2. ludzi się kocha to im nie potrzebny papier, bo liczy się uczucie, a nie formalności. Ślub to pewna deklaracja niezależności, samodzielności, więc nie rozumiem po co go brać, jak nie ma warunków. IMHO najpierw się trzeba dorobić, zarobić chociażby na to, żeby wynająć M2, w razie co by z mężem i dziećmi i teściami nie cisnąć się w kawalerce.

Dokładnie tak.

[A_D]

Napisane przez effectt

Jakbym czytała o sobie, przy czym ja mam 20 lat, mój Tż 23 i jesteśmy razem od ponad 3 lat. Jednak.. my nie planujemy narazie ślubu. Wydaje mi się, że owszem, może i nie czujesz przymusu, ale zobaczysz, jak po miesiącu mieszkania razem ze swoim przyszłym mężem będzie Cię drażnił jego sposób bycia, czy to, że załóżmy nie myje filiżanki po wypitej kawie. A właśnie poprzez wspólne mieszkanie dowiesz się o tych "ciemniejszych" stronach również, o jakich się nie dowiesz widując się z nim raz na jakiś czas.

akurat to, że nie myje po sobie filiżanki po kawie wiem już od dłuższego czasu Moim zdaniem mieszkanie przed ślubem jest indywidualna sprawą każdej pary i nie zamierzam w tej kwestii spierać się z kimkolwiek

[agaafurm]

bez przesady ja sama mam 21 lat i nie uważam się za osobę niedojrzałą, gdybym była z kimś tak długo nie wahałabym się, wszystko zależy od człowieka i od tego jak podchodzi do życia.moja kuzynka wyszła za mąż w tym wieku, obecnie ma 7 letnią córeczkę i jest 10 lat po ślubie. Nie przejmuj się koleżaneczkami.

gratulacje

[effectt]

Napisane przez visionAM

może grzeczniej?
Pisze serio. Nie mam na myśli sytuacji, gdy oboje ludzi mieszka z rodzicami, nie pracuje, jest w trakcie edukacji i nagle chcą brać ślub. Mam na myśli sytuację, gdy np. tylko jedna osoba w związku ma pracę, póki co stać ich jedynie na mieszkanie z rodzicami... itd. zresztą post karolca opisuje sytuację, którą miałam na myśli
Wg mnie właśnie za często teraz myśląc o ślubie bierze się pod uwagę aspekty finansowe, a moim skromnym zdaniem do wszystkiego dochodzi się małymi kroczkami i sama jakoś nie mam zamiaru czekać ze ślubem aż skończę studia.

Bierze się, bo jednak nie ukrywajmy, ale wszystko kosztuje. Nawet potem chcąc sprowadzić dziecko na świat. Ileż wydatków jest związanych z dzieckiem jeszcze nawet przed narodzinami! Nie bądźmy egoistami i nie myślmy tylko o sobie i naszej wielkiej miłości

[cerveza]

Napisane przez A_D

akurat to, że nie myje po sobie filiżanki po kawie wiem już od dłuższego czasu Moim zdaniem mieszkanie przed ślubem jest indywidualna sprawą każdej pary i nie zamierzam w tej kwestii spierać się z kimkolwiek

Ale skoro Was stać, ślub ugadany, to czemu nie chcecie już teraz razem zamieszkać? Myślałam, że jak się kogoś kocha to się pragnie codziennie razem zasypiać i się budzić