Problem; dziwne uczucie.

[whiskeylullaby]

Od dłuższego czasu nękają mnie dziwne ataki, polegające na zaburzeniu zmysłów. W tym czasie odczuwam wszystko jakby z przyspieszeniem. Towarzyszy temu uczucie lęku. Brzmi to absurdalnie, sama nie mam pojęcia jak to ująć...
Odczuwam takie wrażenie, jakbym musiała wszystko, każdą czynność wykonać z przyspieszeniem. Staram się powoli oddychać, ale nawet oddech mi przyspiesza.
Czuję się, jakby coś mnie popędzało. Wiem, że wszystko wtedy robię w normalnym tempie, próbuję kontrolować to "coś", ale jest silniejsze.
Wstydzę się powiedzieć o tym komuś bliskiemu, bo uznaję to za coś wstydliwego, głupiego.

Mam osiemnaście lat i wydaje mi się, że może to mieć coś wspólnego z nerwicą.
Głównie występuje to u mnie po przebudzeniu się lub zanim zasnę. W różnych odstępach czasowych, nie często. Boję się tego uczucia.
Nie ma to więcej objawów... Ale odnosi się to dosłownie każdej czynności: chodzenia, oddychania...

Na przykład jeśli chcę się wtedy uspokoić i napić, podnoszę szklankę,
wypijam jak najszybciej parę łyków wody, bo czuję, że muszę jak najszybciej odłożyć szklankę. Męczy mnie to od około trzech lat.
Szukałam informacji w internecie na ten temat, ale nie wiem jak to nazwać. Jak wspomniałam, zastanawiałam się, czy jest opcja, że ma to coś wspólnego z jakimś rodzajem nerwicy.


Jeśli którakolwiek z Was miała/ma podobny problem (w co wątpię), proszę o pomoc...
Dobrej nocy!

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez whiskeylullaby

Od dłuższego czasu nękają mnie dziwne ataki, polegające na zaburzeniu zmysłów. W tym czasie odczuwam wszystko jakby z przyspieszeniem. Towarzyszy temu uczucie lęku. Brzmi to absurdalnie, sama nie mam pojęcia jak to ująć...
Odczuwam takie wrażenie, jakbym musiała wszystko, każdą czynność wykonać z przyspieszeniem. Staram się powoli oddychać, ale nawet oddech mi przyspiesza.
Czuję się, jakby coś mnie popędzało. Wiem, że wszystko wtedy robię w normalnym tempie, próbuję kontrolować to "coś", ale jest silniejsze.
Wstydzę się powiedzieć o tym komuś bliskiemu, bo uznaję to za coś wstydliwego, głupiego.

Mam osiemnaście lat i wydaje mi się, że może to mieć coś wspólnego z nerwicą.
Głównie występuje to u mnie po przebudzeniu się lub zanim zasnę. W różnych odstępach czasowych, nie często. Boję się tego uczucia.
Nie ma to więcej objawów... Ale odnosi się to dosłownie każdej czynności: chodzenia, oddychania...

Na przykład jeśli chcę się wtedy uspokoić i napić, podnoszę szklankę,
wypijam jak najszybciej parę łyków wody, bo czuję, że muszę jak najszybciej odłożyć szklankę. Męczy mnie to od około trzech lat.
Szukałam informacji w internecie na ten temat, ale nie wiem jak to nazwać. Jak wspomniałam, zastanawiałam się, czy jest opcja, że ma to coś wspólnego z jakimś rodzajem nerwicy.


Jeśli którakolwiek z Was miała/ma podobny problem (w co wątpię), proszę o pomoc...
Dobrej nocy!

powiększę, bo się cieżko czyta.

psycholog.

[Sumi]

Też uważam, że to na tle nerwowym i dobrze by było byś się udała do psychologa. Jak widać samo nie przechodzi, szkoda życia na takie dodatkowe męki. Ja miewałam ataki paniki przez parę lat i żałuję, że nie poszłam z tym do lekarza, bo wiele spraw przez to zawaliłam.

[blackamor]

Napisane przez whiskeylullaby

Od dłuższego czasu nękają mnie dziwne ataki, polegające na zaburzeniu zmysłów. W tym czasie odczuwam wszystko jakby z przyspieszeniem. Towarzyszy temu uczucie lęku. Brzmi to absurdalnie, sama nie mam pojęcia jak to ująć...
Odczuwam takie wrażenie, jakbym musiała wszystko, każdą czynność wykonać z przyspieszeniem. Staram się powoli oddychać, ale nawet oddech mi przyspiesza.
Czuję się, jakby coś mnie popędzało. Wiem, że wszystko wtedy robię w normalnym tempie, próbuję kontrolować to "coś", ale jest silniejsze.
Wstydzę się powiedzieć o tym komuś bliskiemu, bo uznaję to za coś wstydliwego, głupiego.

Mam osiemnaście lat i wydaje mi się, że może to mieć coś wspólnego z nerwicą.
Głównie występuje to u mnie po przebudzeniu się lub zanim zasnę. W różnych odstępach czasowych, nie często. Boję się tego uczucia.
Nie ma to więcej objawów... Ale odnosi się to dosłownie każdej czynności: chodzenia, oddychania...

Na przykład jeśli chcę się wtedy uspokoić i napić, podnoszę szklankę,
wypijam jak najszybciej parę łyków wody, bo czuję, że muszę jak najszybciej odłożyć szklankę. Męczy mnie to od około trzech lat.
Szukałam informacji w internecie na ten temat, ale nie wiem jak to nazwać. Jak wspomniałam, zastanawiałam się, czy jest opcja, że ma to coś wspólnego z jakimś rodzajem nerwicy.


Jeśli którakolwiek z Was miała/ma podobny problem (w co wątpię), proszę o pomoc...
Dobrej nocy!

pogrubione brzmi jak nerwica natrectw

[wiefiulecka]

Ja odczuwam to samo, gdy jestem bardzo zdenerwowana, zrozpaczona wręcz. Ja mam tak jakby nagle wszystko przestawało istnieć i właśnie to co Ty.

[Diableria]

Skoro o tym napisałaś to oznacza że poszukujesz pomocy. Skorzystaj więc z pomocy profesjonalnej, jestem za tym żebyś poszła do psychologa KLINICZNEGO, nie przypadkowego. Znajdziesz takich głownie w szpitalach. Bądź spokojna, takie rzeczy się czasami zdarzają ludziom, małe epizody które po jakimś czasie przechodzą. Lecz im szybciej się skonsultujesz tym lepiej dla Ciebie i szybciej do powrotu do normalnego stanu i ulgi. Trzymam kciuki

[quadra616]

może masz super-moce?

[Fiolunka]

Faktycznie tak jak radzą dziewczyny porozmawiaj o tym z psychologiem a przede wszystkim powiedz rodzinie - przyda Ci się wsparcie!

[Bakteryika]

nerwica plus moze ataki paniki - zapytaj psychologa, psychiatry - nie wstydz sie, pomocy trzeba szukac dasz rade - powodzenia

[Laura2112]

[1=f36f09c64670dbbf8506d7b 7195631196fb4f2ce_65c2c81 98d77a;30474647]powiększę, bo się cieżko czyta.[/quote]
O dzieki! : )

Napisane przez aneszna

psycholog.

Trudno sie nie zgodzic, tylko teraz znajdz w naszym pieknym kraju naprawde porzadnego na kazde miasto. Nawet ze skierowaniem cito do niby najlepszego mozesz skonczyc jako krolik doswiadczalny. Kolejna sprawa zakopywana w Polsce gleboko pod ziemie.

[whiskeylullaby]

Właśnie nie mam możliwości porozmawiania z rodzicami, bo uznają to za jakieś moje "bziki" i że pewnie nic mi nie ma.
Mam stwierdzoną nerwicę lękową i nerwicę natręctw (częste mycie rąk, np na basenie nie wejdę do wody bo się boję i brzydzę obcych ludzi), dlatego myślę, że to objaw na tle nerwowym.

Dzięki wielkie za wszystkie odpowiedzi.
Przepraszam za małą czcionkę!

[fankapsychiatrii]

A w jakich sytuacjach pojawia się to uczucie (w szkole w sklepie też? jak masz wolny umysł czy jak cos robisz to to uczucie przerywa Ci czynność?) i czy możesz je przerwać /ktoś może je przerwać , ile ono trwa?

[whiskeylullaby]

Nie, przeważnie po obudzeniu się lub zanim zasnę.
Trwa różnie... ale chyba nie dłużej niż kilka minut.

[kasiencja]

masz stwierdzoną nerwicę natręctw i lękową? to znaczy kto to stwierdził? bo jeżeli psycholog lub psychiatra, więc dlaczego nie próbujesz leczyć się w tym kierunku?

po prostu widzę tu pewien paradoks, chyba nie do końca rozumiem

tak czy siak skoro masz 18 lat to sama możesz coś z tym zrobić. czujesz, że coś jest nie tak, a to ważne.

[fankapsychiatrii]

Czyli jak juz leżysz w łóżku, zasypiasz czy później? A rano po np.wstaniu kiedy już się dobrze rozbudziłaś czy jak jeszcze nie wiesz 'gdzie jesteś'?

[010101]

whiskeylullaby - myślę, że odczuwałem kiedyś to samo zjawisko, z tym że u mnie zaczęło się wcześniej, bo już chyba w wieku 11-12 lat. "Ataki" zdarzały się zwykle co kilka dni, czasami co kilka tygodni (nie było reguły), miałem świadomość, że nadchodzą, bo wywoływało je jakieś bliżej nieokreślone zjawisko (np. odgłos), w tym momencie próbowałem się otrząsnąć i nie dopuścić do rozpoczęcia się "ataku", ale to nie dawało skutku. Najczęściej następowały przed snem, nie pamiętam, żeby zdarzały się rano, ale kilka razy miałem takie "ataki" również w szkole i szedłem wtedy do pielęgniarki szkolnej (kiedyś oddałem z tego powodu sprawdzian zanim skończyłem pisać). Ciekawe, że piszesz o "nerwicy natręctw", bo chyba też ją miałem (nigdy nie miałem badań pod tym kątem), tzn. pewne czynności wykonywałem w ramach rytuałów, w pewnych seriach powtórzeń i czułem się źle kiedy musiałem zaniedbać taki rytuał. Podejrzewam przy tym, że masz mocno analityczny umysł i silnie zastanawiasz się nad każdym zjawiskiem, sytuacją i dostrzegasz kwestie, na które "normalni" ludzie nie zwracają uwagi - ja tak miałem i częściowo mam tak do dzisiaj. Co najważniejsze te "ataki" zupełnie ustały po pewnym czasie w sposób naturalny (bez udziału psychologów lub jakiegokolwiek leczenia) - ostatnio miałem jednak kilka razy wrażenie, że czuję zbliżający się "atak", a nie odczuwałem tego zupełnie od kilku lat, ale tym razem potrafię nad nimi zapanować i nie pozwolić, żeby nadeszły, zresztą podejrzewam, że nawet gdybym im nie przeciwdziałał to i tak by się nie rozpoczęły, bo te początki "ataków" są znacznie słabsze od tych dawnych, których nie potrafiłem uniknąć. Przepraszam, że tak się rozpisałem, ale miło było znaleźć kogoś kto prawdopodobnie rozumie zjawisko, którego nie da się wytłumaczyć komuś kto nigdy go nie doznał Podsumowując, jeżeli masz to co ja kiedyś, to nie ma się czym przejmować, bo wygląda na to, że mija to w sposób naturalny. W Twoim wieku przechodziłem zaś przez etap pewnego rodzaju hipochondrii i dbania o to, żeby nie mieć kontaktu z rzeczami/miejscami, które uważałem za potencjalnie skażone/niebezpieczne więc nie zdziw się jeżeli Ciebie również to "dopadnie", ale z czasem mija wszystko - zresztą pomimo, że powyższy opis brzmi pewnie jakbym kwalifikował się do szpitala psychiatrycznego, to nigdy nie przeszkadzało mi to istotnie w funkcjonowaniu, a wręcz przeciwnie, uważam, że związany z tym mocno analityczny umysł bardzo pomaga w wielu kwestiach, np. zawodowych. Pozdrawiam i trzymam za Ciebie kciuki!