Nie wiem co robić, z którym być.

[pedzel5]

Wybaczcie trochę niejasny tytuł wątku, ale nie wiedziałam jak zatytuować. Może niektóre z was zjadą mnie, lekko mówiąc, ale mam problem i to duży, decyzja wpłynie potem bardzo na moje dalsze życie, dlatego chce podjąć dobrą, a mam pustkę w głowę, dlatego liczę, na wasze rady, opinie, wsparcie, pomoc.

3 lata temu jakoś nawet równo wypada, bo w wakacje, pod koniec lipca poznałam nowych ludzi, w tym dwójkę bardzo dobrych znajomych, z jednym utrzymuję kontakt do dziś. W drugim się zakochałam, byliśmy razem, żadnego okresu w życiu nie wspominam tak dobrze, chodziłam non stop z maślanymi oczami, uśmiechnięta od ucha do ucha, on zresztą też codziennie w wyśmienitym nastroju. Pierwszy raz przeżyłam z nim i kochałam jego towarzystwo, wyjeżdżaliśmy razem i ze znajomymi, żyć nie umierać. Chłopak na pewno nie idealny, ale dla mnie najcudowniejszy na świecie, nigdy tak na nikogo nie czekałam, ani nie tęskniłam. Niestety po 1,5 roku się to rozpadło, zdecydowaliśmy, że on pójdzie w swoją stronę, a ja w swoją. Od tamtego czasu gdy się widzieliśmy, to tylko przy znajomych (on pracuje z kolegą, o którym wspomniałam na początku, a ja się z nim świetnie dogaduję), 2 razy widzieliśmy się sam na sam, sytuacje dość niezręczne, chwające chwile. Co nie znazy, że przestałam o nim mysleć, przepłakałam wiele nocy, praktycznie każdą przez miesiąc po rozstaniu. Dalej potrafiłam go sobie wyobrazić z każdym szczegółem. Podczas gdy byliśmy razem i się ostro pokłóciliśmy (chyba jeden, jedyny raz), byłam na erasmusie w hiszpanii, a on wsiadł w samochód i przyjechał do mnie.

Pół roku później pozbierałam się i byłam już z innym chłopakiem, z którym jestem do dzisiaj. Paweł (pan nr. 1) i Adrian to przeciwieństwa. Nie jakieś drastyczne, ale jednak zarówno w kwestii wyglądu i charakteru. Nie mówię, że jest mi źle, bo inaczej bym z nim nie była, ale no właśnie i tu się zaczyna. Cała moja rodzina jest nim wręcz zachwycona, człowiek z ambicjami i perspektywami, dobrze ustawiony, szanuje mnie. Wydawało mi się, że go kocham, dlatego też przyjęłam bez namysłu jego oświadczyny, mimo iż się pośpieszył. Troszczy się o mnie, dba, wspiera, zabiera w różne miejsca, wie co lubię, jest czuły i kochany.

Natomiast od czerwca widuję się też z Pawłem, nie w formie ranek, raczej spotkanie na luzie, pogadać, porobić coś, jak z kumplem, bywa też, że widzimy się we 3 - ja, Paweł i jego kolega. Doszliśmy do wniosków, że potrafimy znowu ze sobą rozmawiać i możemy wspólnie spędzać czas jak znajomi. Z tym, że im więcej spotkań tym lepiej nam się gadało, wspomnienia wracały, wreszcie widok tej kochanej buzi i ulubiony dźwięk jego głosu. Za często siedzi mi w głowie, za często przypominam sobie jego słowa, nasze żarty, jego głos... Czuję się z tym cholernie nie fair i zastanawiałam się czy nie zerwać zaręczyn, ale nie chcę tego robić w pośpiechu, bo to ważna decyzja. Byłam pewna tego, że chcę być z Adrianem, a nagle bum, wiem, oczywiście to może być złudne, to tylko wspomnienia, było minęło, ale w momencie gdy zgadzałam się sama nie byłam pewna. Nie wiem co robić, nie chcę zranić Adriana, bo jest cudownym człowiekiem i wiele mi dał z siebie, a chyba dalej szaleje za Pawłem.

Niedawno byliśmy we trójkę 70km od naszego miasta odwiedzić koleżankę i przy okazji zobaczyć jej nowe mieszkanie. Wyszło tak, że wracałam z Pawłem samochodem, późno, ciemna noc, gadaliśmy, żeby nie usnąć, choć na końcu trasy już przysypiał, powiedziałam, że jak ziewa to dobranoc, niech się zdrzemnie to dobrze mu to zrobi i tu przepadłam. Zmęczona dniem, jazdą i wyluzowana nocą rozczuliłam się na jego widok i praktycznie nie mogłam oderwać wzroku od jego twarzy. To było silniejsze, pamiętam, e bardzo chciałam go wtedy pocałować, nie mogłam się oprzeć. Jak dojechaliśmy podszedł bardzo blisko tak totalnie wycieńczony i zaspany pogłaskał mnie po policzku i mówił coś o tym, że mam czerwone, zmęczone oczy od jazdy, nie mogłam się oprzeć i pocałowałam go. A potem staliśmy jeszcze długo razem przy samochodzie całując i tuląc.

Od tego zdarzenia minął tydzień, nie mogę przestać o tym mysleć, nie wiem czy nic nie mówi Adrianowi i zyć dalej, ale bez Pawła, czy odejść od Adriana.

Tylko nie mówicie, że zachowałam się okropnie, bo ja to wiem, czasu niestety cofnąć nie mogę, a chcę być chyba z Pawłem, tylko nie zranić Adriana.

[KlusiaKlusia]

Boże, jak telenowela taki opis.

Moja odpowiedź? Z ŻADNYM, bo NIE KOCHASZ ani jednego, ani drugiego. Nie krzywdź ich i odpuść sobie, poczekaj aż trafisz na właściwego..

[owieczkaa]

Na początek przypomnij sobie co was z Pawłem poróżniło na początku. Teraz znów masz różowe okulary, ale przypomnij sobie co wtedy czułaś i co było tego powodem.

Co do Adriana... to jest kłopot z serii rozważna czy romantyczna - Adrian, jak zrozumiałam, jest lepszym kandydatem na męża, głowę rodziny - to jest rozważna. A romantyczna i namiętna byłaby z Pawłem.

To jest problem trudny, bo chemia kiedyś mija, a zostają te "głębsze" cechy i to one stają się po kilku latach ważniejsze. Ty też z wiekiem będziesz się zmieniać, i rzeczy, które teraz pociągają Cię w Pawle jutro mogą przestać Ci się podobać np. gdy przyjdą dzieci.

Chyba nie ma dobrej rady w tej sytuacji.
Ale jak zdecydujesz się być z Adrianem to ja na Twoim miejscu postawiłabym na szczerość i przyznała się do chwili słabości - nie ma chyba nic gorszego niż zaczynanie małżeństwa (!) od kłamstwa.

[normalnyFacet]

Głupiaś


a Paweł chce być z Tobą? co na to Adrian?


domyślasz się jakie mam zdanie na temat tej sytuacji, dlatego powstrzymuję się od epitetów..

[piotrek-1983]

Takie persony powinno izolować się od społeczeństwa.

[Ashaai]

Od razu jak zobaczyłam tytuł wątku, pomyślałam " z żadnym".

Po przeczytaniu treści wątku tylko się w tym zdaniu utwierdziłam.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Nie wiąż się z tym całym Adrianem, bo do końca życia będziesz żałować, myśleć "co by było gdyby" itd. Na pewno nie powinnaś wychodzić za niego za mąż, to się rozpadnie, skoro tak Cię ciągnie do czegoś innego.
Bez względu na to, jaki jest dobry, cudowny i bogaty. Największą przysługę wyświadczysz mu, odchodząc lub sygnalizując, że ślub to zbyt pochopna decyzja w tym momencie Twojego życia.
Rozumiesz? Wyjdziesz za niego za mąż i go skrzywdzisz.

A Paweł? Niezły cwaniak, skoro całuje się i przytula z dziewczyną, która zaraz wyjdzie za mąż. Może tylko to go w Tobie pociąga? Bądź ostrożna.

A na razie - daj spokój zaręczynom. Daj spokój Adrianowi. Będzie strasznie ciężko, ale to Twoje życie i Twój mąż, nie wyjdzie za niego Twoja matka tylko Ty. Ty masz kochać i wiedzieć, że to jest to.

[valadilene]

Ranisz tylko Adriana, szkoda chłopaka, nie rób mu złudnych nadziei.
Dobrze się zastanów co poróżniło Ciebie i Pawła, dlaczego ze sobą zerwaliście, wtedy pomyśl, czy warto to jeszcze raz przerabiać. Odetchnij na spokojnie, przemyśl to, bo nawet w poście czuć tylko euforię oraz (być może nawet przesadzone) zafascynowanie Pawłem. Może po prostu zaczekaj na tego, który będzie o Ciebie dbał, będzie godnym kandydatem na męża ale zawróci Ci w głowie jak Paweł

[Wanga]

Pierwszy poważny chłopak, pierwsza taka miłość - będziesz o nim pamiętać całe życie i wspominać miłe chwile. Ale naprawdę bardzo rzadko ci pierwsi zostają ostatnimi. Mimo różowych okularów napisałaś, że nie był idealny. To znaczy, że masz jakieś zastrzeżenia. Przypomnij sobie dokładnie jakie, co było nie tak, dlaczego się rozstaliście. Jest duże prawdopodobieństwo, że za kilka miesięcy byłoby znowu nie tak bardzo różowo.
Jeśli zdecydujesz się zostać z Adrianem, nie opowiadaj mu o tym ostatnim spotkaniu. Nic dobrego to nie przyniesie a może w nim zostać zadra na bardzo długo.
Moim zdaniem nie powinnaś spotykać się z Pawłem ani prowokować sytuacji do spotkań. Zamknąć tamten rozdział. Skoro on przez tydzień się nie odezwał to moim zdaniem zupełnie inaczej niż Ty to potraktował. Nie spotykaj się, odczekaj i zobacz czy chcesz być z Adrianem. To zdecydowanie lepszy materiał na przyszłość ale musisz sama się przekonać czy go kochasz.

[Jeremy]

Kobiety zawsze mają problem z tym że za dużo myślą. Najlepiej poczekaj jeszcze jak się sytuacja rozwinie

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Jeremy! ŚWIETNA RADA!!!

Dokładnie: ileż to razy wyobrażamy sobie nie wiadomo co... zupełnie bezpodstawnie.

Ale za mąż jeszcze nie wychodź, przemyśl wszystko przed ślubem. Po to są zaręczyny, żeby móc jeszcze przemyśleć, przygotować się na wyjście za mąż... lub zrezygnować.

[piotrek-1983]

Napisane przez Jeremy

Najlepiej poczekaj jeszcze jak się sytuacja rozwinie

Tak, miesiąc, rok.
Bez kozery powiem - pińćset.
Niech jeszcze sobie trzeciego dobierze, albo po jednym na każdy dzień tygodnia.

To niepoważne i krzywdzące. Nazwijmy to po imieniu - to zdrada. Myśl prezentowana przez autorkę również jest zdradą.


DwadziesciakilkaLat, słowa: "Po to są zaręczyny, żeby móc jeszcze przemyśleć, przygotować się na wyjście za mąż... lub zrezygnować" to ironia czy na prawdę tak traktujesz zaręczyny?

[201701300922]

Pierwsza miłość praktycznie zawsze wydaje się taka idealna i po latach miło wspomina się ten pierwszy związek, jest jakiś sentyment za tym co było... Ale z jakiegoś powodu się rozstaliście, tak?

W tym momencie zachowałaś się strasznie nie fair, ale o tym już chyba wiesz.

Zastanów się czy warto tracić Adriana i wracać do tego co było. Nie będziesz żałować, że zerwałaś zaręczyny? W ogóle skąd wiesz, że Paweł chce być z Tobą? Masz świadomość tego, że idealizujesz ten związek z Pawłem i że za jakiś czas możesz znowu się z nim rozejść?

A tak w ogóle. Po co odnawiałaś aż tak intensywnie kontakt z Pawłem skoro wiedziałaś że tak naprawdę uczucie do niego nigdy do końca Ci nie przeszło? I po co w ogóle przyjmowałaś oświadczyny Adriana, jeżeli nie byłaś pewna swoich uczuć do niego? Po jakim czasie on Ci się oświadczył? -> twierdzisz, że się pospieszył.

[maryanna3]

Skoro nie wiesz nie powinnaś być z żadnym. Taka jest prawda. A podejrzewam że pozdradzasz jeszcze trochę narzeczonego, odejdziesz do tego nr 1 szalona i namiętna a później się ogień znowu wypali, tak jak kiedyś. Ty już swojego faceta zdradziłaś, tak powiedz mu o tym, może on za Ciebie zdecyduje i nie będziesz mieć problemu

[LadyMK]

podejrzewam, że to rodzice Ci tym gadaniem wmówili, że on jest cudowny ble ble ble..
Oddychaj, pomyśl i albo...
1. odejdź od obecnego, bo to bez sensu.
2. odejdź, odetchnij i poczekaj i zobaczysz jak się dalej potoczy

[cukierek4]

Łatwo jest Nam krytykować, bo Sami nie wiemy co tak na prawdę musi przeżywac Ta Kobieta. Facetom wydaje się (bez urazy), że wszystko musi czyć czarne albo białe, a Kobieta bardzo często Swoją pierwsza miłość przezywa tak mocno, że innych Swoich partnerów krytycznie porównuje do tego Numeru 1.
Wiem, bo Sama długi czas (niestety) tak robiłam i dobrze wiem, że tłumaczenie czegokolwiek nie ma sensu.
Myślę, że trochę się pogubiłaś w tym co czujesz. Może to naiwne ale napisz na kartce dlaczego kochasz 1 i 2 oraz dlaczego powinnaś być z 1 i 2. Potem porównaj. Czasem dziecinne metody są najlepsze

[pedzel5]

Napisane przez owieczkaa

Na początek przypomnij sobie co was z Pawłem poróżniło na początku. Teraz znów masz różowe okulary, ale przypomnij sobie co wtedy czułaś i co było tego powodem.

Co do Adriana... to jest kłopot z serii rozważna czy romantyczna - Adrian, jak zrozumiałam, jest lepszym kandydatem na męża, głowę rodziny - to jest rozważna. A romantyczna i namiętna byłaby z Pawłem.

To jest problem trudny, bo chemia kiedyś mija, a zostają te "głębsze" cechy i to one stają się po kilku latach ważniejsze. Ty też z wiekiem będziesz się zmieniać, i rzeczy, które teraz pociągają Cię w Pawle jutro mogą przestać Ci się podobać np. gdy przyjdą dzieci.

Chyba nie ma dobrej rady w tej sytuacji.
Ale jak zdecydujesz się być z Adrianem to ja na Twoim miejscu postawiłabym na szczerość i przyznała się do chwili słabości - nie ma chyba nic gorszego niż zaczynanie małżeństwa (!) od kłamstwa.

Adrian też jest romantyczny i namiętny, zapomniałam ostatnio o niektórych jego cechach. I też jest zabawny.

Tutaj masz całkowitą rację, Niedawno nawet rozmawiałam z przyjaciółką jak wiele małżeństw się teraz rozpada. Dziękuję, że to napisałaś, dałaś mi wiele do myślenia. Często po latach ludzie "odkochują się" i gdy nie ma tych głębszych cech, jak to nazwałaś, związek po prostu się kończy. Jeśli te cechy są da się uratować małżeństwo i ponownie się zakochać Naprawić, zamiast od razu kończyć.

Napisane przez normalnyFacet

Głupiaś


a Paweł chce być z Tobą? co na to Adrian?


domyślasz się jakie mam zdanie na temat tej sytuacji, dlatego powstrzymuję się od epitetów..

Paweł chce, Adrian wie, że odnowiliśmy znajomość i spotykamy się po kumpelsku.

Napisane przez Dysia1990

Pierwsza miłość praktycznie zawsze wydaje się taka idealna i po latach miło wspomina się ten pierwszy związek, jest jakiś sentyment za tym co było... Ale z jakiegoś powodu się rozstaliście, tak?

W tym momencie zachowałaś się strasznie nie fair, ale o tym już chyba wiesz.

Zastanów się czy warto tracić Adriana i wracać do tego co było. Nie będziesz żałować, że zerwałaś zaręczyny? W ogóle skąd wiesz, że Paweł chce być z Tobą? Masz świadomość tego, że idealizujesz ten związek z Pawłem i że za jakiś czas możesz znowu się z nim rozejść?

A tak w ogóle. Po co odnawiałaś aż tak intensywnie kontakt z Pawłem skoro wiedziałaś że tak naprawdę uczucie do niego nigdy do końca Ci nie przeszło? I po co w ogóle przyjmowałaś oświadczyny Adriana, jeżeli nie byłaś pewna swoich uczuć do niego? Po jakim czasie on Ci się oświadczył? -> twierdzisz, że się pospieszył.

Wiem od jego kolegi z pracy.

Nie warto tracić Adriana, a oświadczył mi się po roku. To nie było do końca tak, że ja tego nie chciałam, w tamtym momencie to było dla mnie oczywiste - tak chcę za ciebie wyjść. I byłam z nim rok, chciałam tego i zaręczyn też, a teraz nagle nachodzą mnie wątpliwości, to dziwne, ale już wiem na pewno, że z nim chcę być. Jak znowu pojawił się Paweł przysłonił mi wiele pozytywnych cech Adriana, Az wstyd się przyznać ale sama go "pogorszyłam", a Paweł urósł bardzo wysoko nie robiąc tak naprawdę nic. Wydaje mi się, że tak mnie pociąga, bo to pierwsza miłość, a wtedy zawsze się wyolbrzymia. W rzeczywistości Adrian kręci mnie równie mocno.
Po spotkaniach z P. wróciły wspomnienia, przyjechał aż do Hiszpanii, żeby mnie przeprosić, więc pomyślałam, że to naprawdę musiała byc wielka miłośc, a on mnie bardzo kocha. Ale Adrian pokazuję mi częściej jak mu na mnie zależy i ile dla niego znaczę. Może nie są to tak spektakularne sytuacje, ale przyjeżdża po mnie, gdy ucieknie mi ostatni autobus, albo stoję przemoczona do suchej nitki. Jak spałam prawie na biurku kazał mi iśc spać i sam dokończył za mnie rzeczy do pracy. Zamawia nam jedzenie, jak nie mam czasu czegoś zrobić, a czasem nawet sam coś upichci Jak wróciłam z pracy zapłakana, poszedł, a nastepnego dnia pan, zmienił się o 180 stopni, do tej pory nie wiem jak on to zrobił. I wiele innych

Napisane przez cukierek4

Łatwo jest Nam krytykować, bo Sami nie wiemy co tak na prawdę musi przeżywac Ta Kobieta. Facetom wydaje się (bez urazy), że wszystko musi czyć czarne albo białe, a Kobieta bardzo często Swoją pierwsza miłość przezywa tak mocno, że innych Swoich partnerów krytycznie porównuje do tego Numeru 1.
Wiem, bo Sama długi czas (niestety) tak robiłam i dobrze wiem, że tłumaczenie czegokolwiek nie ma sensu.
Myślę, że trochę się pogubiłaś w tym co czujesz. Może to naiwne ale napisz na kartce dlaczego kochasz 1 i 2 oraz dlaczego powinnaś być z 1 i 2. Potem porównaj. Czasem dziecinne metody są najlepsze

Dokładnie tak wczoraj zrobiłam, jak czekałam na Adriana, wypisałam tez ich pozytywne i negatywne cechy. Chciałam porozmawiać z A., ale jak już wrócił z pracy to usnął w tym samym momencie co padł na łóżko. Planuję dzisiaj z nim porozmawiać, jak wróci od kolegi, bo mieli coś robić przy jego samochodzie Idę zaraz zrobić mu coś dobrego do jedzenia.
I szykuje się tez rozmowa z P., bo napisał, że chciałby powtórzyć pocałunek

Aha, myślicie, że powinnam o wszystkim powiedzieć Adrianowi? Znając siebie pewnie mu powiem, bo będzie mnie to męczyć.

[201701300922]

Napisane przez pedzel5

Aha, myślicie, że powinnam o wszystkim powiedzieć Adrianowi? Znając siebie pewnie mu powiem, bo będzie mnie to męczyć.

Niektórzy pewnie mnie tu zjadą za to co napiszę, bo to niemoralne itp. ale myślę, że skoro zdecydowałaś się być z Adrianem to nie powinnaś mu mówić o tym, co zaszło z Pawłem. Po co? To tylko może wszystko popsuć.
Trudno, będą Cię męczyły wyrzuty sumienia.
Btw. Ty chciałabyś wiedzieć, gdyby Adrian jednorazowo pocałował się ze swoją ex ale tak naprawdę chciał być z Tobą, czy wolałabyś wiedzieć i się tym zamartwiać? Ja wolałabym nie wiedzieć.

[milionmalychkawalkow]

Huhu, aleś nakręciła.
Powinnaś powiedzieć i jednemu i drugiemu o wszystkich, najlepiej zebrać ich obu w jednym miejscu i im to zakomunikować.
Pomysł z zaręczynami i ślubem moim zdaniem jest średni, ale to dlatego, że sama nie czuję pociągu do papierków i urzędów, o kościele nie mówiąc, więc jest to bardzo subiektywna opinia.

I nie pytaj nas o to, co powinnaś zrobić, tylko rozwiąż to wspólnie z nimi, bo to z nimi w to się plączesz...

A osoby, panowie, o ile dobrze zrozumiałam, które twierdzą, że osoby takie jak ty, powinno wykluczyć się ze społeczeństwa, mogłyby/mogliby zachować takie komentarze dla siebie. I mówię to ja, która przez co prawda krótki, ale jednak jakiś czas byłam w związku z dwoma mężczyznami jednocześnie.

[pedzel5]

Czuję się okropnie, strasznie bezsilna, spędziliśmy miłe po południe i poczułam się tak swobodnie, myslałam, że mogę powiedzieć mu wszystko, przyznałam się, wyszedł z domu. Nie odbiera, nie wiem gdzie poszedł, zależy mi na nim, co ja mam teraz zrobić? Boję się, że go straciłam, napisałam mu 2 smsy, dalej nie odbiera, nawet nie wiem gdzie za nim iść. Strasznie się boję, że zawaliłam i że to już koniec.

[kisielova]

Napisane przez Ashaai

Od razu jak zobaczyłam tytuł wątku, pomyślałam " z żadnym".

Po przeczytaniu treści wątku tylko się w tym zdaniu utwierdziłam.

dokładnie to samo miałam napisać.

[agnesmaj]

troche dziwny facet, strzela focha, bo powiedzialas ze zalujesz i cie ponioslo?

zamiast sie martwic przespij sie z pawlem szybciej ci minie czas

a na serio to zastanow sie jeszcze raz z kim chcesz byc, ale jestescie siebie warci z pawlem

[Prywatna]

Hmm dobrze zrobiłaś, że powiedziałaś. Teraz sama zobaczysz na którym Ci bardziej zależy.
Ktoś tu powiedział, że dziwne, że facet wyszedł - nie zgadzam się z tym.

[201701300922]

No ja się nie dziwię, że facet wyszedł. Na pewno mocno się wkurzył.
Ja bym nie mówiła, no ale to moje zdanie...

---------- Dopisano o 15:37 ---------- Poprzedni post napisano o 15:36 ----------

Napisane przez milionmalychkawalkow

I mówię to ja, która przez co prawda krótki, ale jednak jakiś czas byłam w związku z dwoma mężczyznami jednocześnie.

Taki mały offtop: jak Ty to zrobiłaś, nie wydało się?

[milionmalychkawalkow]

Napisane przez Dysia1990

Taki mały offtop: jak Ty to zrobiłaś, nie wydało się?

Wiedzieli o sobie i znali się.

[Siouxsie]

Moim zdaniem...jeśli postanowiłaś być z Adrianem to nie powinnaś mu mówić o tym pocałunku...przynajmniej nie teraz. W końcu zyskałaś dzięki tej sytuacji pewność, że chcesz być z nim, a nie z Pawłem. Mogłaś o tym wspomnieć w przyszłości (po odczekaniu i uprzednim zakończeniu znajomości z P.). No, ale skoro zrobiłaś to już teraz - ,,na świeżo" to musisz dać Adrianowi trochę czasu na ochłonięcie. Powinnaś wyjaśnić dogłębnie - co zyskałaś dzięki temu wydarzeniu. No i zapewnić go, że to Jego usta chcesz już całować do końca życia Trzymam kciuki za pozytywne rozwiązanie.

[pedzel5]

Jestem z Adrianem Dzięki dziewczyny, gdyby nie wy pewnie wybrałabym Pawła i może byłoby cudownie przez krótki okres, za to wie, że potem na pewno znowu byśmy się rozstali, bo to nie jest dla mnie partner na całe życie.