Koniec magii w związku?

[followmeangel]

Witam, piszę, bo jestem już trochę zdesperowana,a czuję, że to ja widzę tylko w tym problem. Jestem w związku 3 lata. Lat mam 20, TŻ również. Od pewnego czasu czuję,że jesteśmy tak naprawdę,bo jesteśmy z przyzwyczajenia. Nie czuję już tego samego co kiedyś. Sama czuję,że chyba przestałam go pociągać, że nic nie jest jak kiedyś. Często się kłócimy w dodatku o pierdoły. Czuję,że już nie ma już tego magnetyzmu i tak dalej. Czasami mnie wkurza jego zachowanie, chciałabym aby był dojrzalszy, pare lat starszy, żeby pewne kwestie były dla niego bardziej zrozumiałe. Przed nim też bardziej zwracałam uwagę na starszych. Teraz też tak jest, śnią mi się już jakieś sceny zdrady ze mną w roli głównej. Kocham go, ale do szewskiej pasji mnie doprowadza,gdy nie ma takiej spontaniczności. Gdzieś wychodzimy - to ja muszę wiedzieć gdzie, często po prostu jest mi też głupio,bo nie wiem ile on chce przeznaczyć pieniędzy na wyjście. Nie czuje się adorowana, a wręcz czuje,że powinnam coś zrobić ze sobą aby wyglądać lepiej(wg niego jest wszystko okej,ale gdyby tak było to bym to odczuwała). Czasami jest mi tak okropnie źle, nie potrafię z nim rozmawiać, bo według niego gdy tylko mu zwrócę uwagę on się wkurza, że wszystko robi źle. Czuję się, jakbyśmy czasem mieli po 60 lat, zero jakiejś motywacji,czegokolwiek. Nie wiem czy ja już mam takie nastawienie, czy tak po prostu jest. Źle mi z tym, bo czuję, że nasz status związku osiągnął brzmienie pod tytułem: ciepłe kluchy. Czasami mi aż niedobrze od tego wszystkiego.

[Dotka90]

Napisane przez followmeangel

Witam, piszę, bo jestem już trochę zdesperowana,a czuję, że to ja widzę tylko w tym problem. Jestem w związku 3 lata. Lat mam 20, TŻ również. Od pewnego czasu czuję,że jesteśmy tak naprawdę,bo jesteśmy z przyzwyczajenia. Nie czuję już tego samego co kiedyś. Sama czuję,że chyba przestałam go pociągać, że nic nie jest jak kiedyś. Często się kłócimy w dodatku o pierdoły. Czuję,że już nie ma już tego magnetyzmu i tak dalej. Czasami mnie wkurza jego zachowanie, chciałabym aby był dojrzalszy, pare lat starszy, żeby pewne kwestie były dla niego bardziej zrozumiałe. Przed nim też bardziej zwracałam uwagę na starszych. Teraz też tak jest, śnią mi się już jakieś sceny zdrady ze mną w roli głównej. Kocham go, ale do szewskiej pasji mnie doprowadza,gdy nie ma takiej spontaniczności. Gdzieś wychodzimy - to ja muszę wiedzieć gdzie, często po prostu jest mi też głupio,bo nie wiem ile on chce przeznaczyć pieniędzy na wyjście. Nie czuje się adorowana, a wręcz czuje,że powinnam coś zrobić ze sobą aby wyglądać lepiej(wg niego jest wszystko okej,ale gdyby tak było to bym to odczuwała). Czasami jest mi tak okropnie źle, nie potrafię z nim rozmawiać, bo według niego gdy tylko mu zwrócę uwagę on się wkurza, że wszystko robi źle. Czuję się, jakbyśmy czasem mieli po 60 lat, zero jakiejś motywacji,czegokolwiek. Nie wiem czy ja już mam takie nastawienie, czy tak po prostu jest. Źle mi z tym, bo czuję, że nasz status związku osiągnął brzmienie pod tytułem: ciepłe kluchy. Czasami mi aż niedobrze od tego wszystkiego.

Ok.

A teraz idź i powiedz to wszystko JEMU.

[_malayka]

Masz 20 lat. Nie męcz się.

Wiesz, kiedy się kogoś kocha to czuć to z postów. Dziewczyny często tu piszą o rutynie w związku, ale wydźwięk ich postu jest rozpaczliwy, pełen miłości do faceta i strachu, że coś może się drastycznie zmienić lub skończyć.

Twój post natomiast, to po prostu czyste świadectwo znudzenia drugą osobą. Ja sama poczułam niechęć do tego faceta po przeczytaniu Twojego postu - aż tak silnie go nacechowałaś niefajnymi emocjami, które w stosunku do niego odczuwasz.

Pamiętaj też, że przyzwyczajenie, strach przed samotnością lub odrzuceniem bywają dużo silniejsze od prawdziwej, zdrowej miłości.

Jesteś w absolutnie najpiękniejszym wieku, poznasz jeszcze setki facetów. Daj sobie spokój z obecnym, jeśli nie czujesz, że to "to". A uwierz, że to się czuje

[KiniaaxD]

Napisane przez followmeangel

Witam, piszę, bo jestem już trochę zdesperowana,a czuję, że to ja widzę tylko w tym problem. Jestem w związku 3 lata. Lat mam 20, TŻ również. Od pewnego czasu czuję,że jesteśmy tak naprawdę,bo jesteśmy z przyzwyczajenia. Nie czuję już tego samego co kiedyś. Sama czuję,że chyba przestałam go pociągać, że nic nie jest jak kiedyś. Często się kłócimy w dodatku o pierdoły. Czuję,że już nie ma już tego magnetyzmu i tak dalej. Czasami mnie wkurza jego zachowanie, chciałabym aby był dojrzalszy, pare lat starszy, żeby pewne kwestie były dla niego bardziej zrozumiałe. Przed nim też bardziej zwracałam uwagę na starszych. Teraz też tak jest, śnią mi się już jakieś sceny zdrady ze mną w roli głównej. Kocham go, ale do szewskiej pasji mnie doprowadza,gdy nie ma takiej spontaniczności. Gdzieś wychodzimy - to ja muszę wiedzieć gdzie, często po prostu jest mi też głupio,bo nie wiem ile on chce przeznaczyć pieniędzy na wyjście. Nie czuje się adorowana, a wręcz czuje,że powinnam coś zrobić ze sobą aby wyglądać lepiej(wg niego jest wszystko okej,ale gdyby tak było to bym to odczuwała). Czasami jest mi tak okropnie źle, nie potrafię z nim rozmawiać, bo według niego gdy tylko mu zwrócę uwagę on się wkurza, że wszystko robi źle. Czuję się, jakbyśmy czasem mieli po 60 lat, zero jakiejś motywacji,czegokolwiek. Nie wiem czy ja już mam takie nastawienie, czy tak po prostu jest. Źle mi z tym, bo czuję, że nasz status związku osiągnął brzmienie pod tytułem: ciepłe kluchy. Czasami mi aż niedobrze od tego wszystkiego.

To nie licz tylko na niego, sama zacznij działać
Wymyśl jakąś romantyczną kolacje bez okazji, kup sexowną bieliznę, wyjdźcie gdzieś do kina, spontanicznie, też zacznij działać, i nie skreślaj od razu związku

[followmeangel]

brakuje mi miłych, prostych gestów, którymi by mnie uświadczył w przekonaniu,że jestem tą jedyną,że mnie chce jak nikogo innego, że docenia. Tym czasem czasami czuje się jak kumpel,konkretnie jak kumpel, z którym od czasu do czasu łączy coś fizycznego. Wiele przyjaciółek mi zazdrości, że on jest przekochany, przeuroczy. Że co jak co,ale trafiłam niesamowicie. Okej, wiem,że jest kochany, mnie też kocha, ale czasami tak cholernie czuję,że się duszę w tym związku. Chyba jest to właśnie kwestia tego,że jestem zakompleksiona, a będąc z nim nie wyzbywam się ich, a bardziej pogłębiam te kompleksy. Czuję wszechogarniającą nudę, brak docenienia.

[Dotka90]

No dobra, ale powiedziałaś mu kiedykolwiek to WSZYSTKO, co tu napisałaś?
Tylko wprost i konkretnie, a nie jakieś tam niby 'subtelne' aluzje.

[followmeangel]

Tak, kilka miesięcy temu byliśmy na skraju rozstania. I tak przez długi okres. Obiecał,że nigdy już to się nie powtórzy, że będzie lepiej.
Usiłowałam sama, chociażby rok temu wyprawiając mu urodziny, napił się i wściekł się o nic, przestał się odzywać. Miesiąc czy dwa temu znów było to samo,napił się ale niewiele - pod wpływem jego kolegi, z którym rzadko się widzi, zaczeły sie docinki w moją stronę. Niby żartobliwe,ale potem już konkretnie niemiłe. W koncu przestal widząc moją minę. Obiecał,że nie bedzie pił,nawet niewielkie ilosci,skoro na niego tak to wplywa. No i jest okej pod tym względem,ale pod innymi czuję się jakbym była staruszką w związku.

[Dotka90]

Musisz dać coś od siebie, żeby wymagać.
Wyprawienie urodzin rok temu to trochę słabe dbanie o związek.
Starać się muszą obie strony i to w każdej materii, zarówno w sprawach codziennych, jak i w randkach, wyjściach, aż do jakichś MEGA ważnych sytuacji.

[followmeangel]

Nie będe wymieniała swoich starań, robienia romantycznych randek itd. Przedstawiłam sytuacje, tak jak ja ją widzę.

[kalincia]

Napisane przez followmeangel

brakuje mi miłych, prostych gestów, którymi by mnie uświadczył w przekonaniu,że jestem tą jedyną,że mnie chce jak nikogo innego, że docenia. Tym czasem czasami czuje się jak kumpel,konkretnie jak kumpel, z którym od czasu do czasu łączy coś fizycznego. Wiele przyjaciółek mi zazdrości, że on jest przekochany, przeuroczy. Że co jak co,ale trafiłam niesamowicie. Okej, wiem,że jest kochany, mnie też kocha, ale czasami tak cholernie czuję,że się duszę w tym związku. Chyba jest to właśnie kwestia tego,że jestem zakompleksiona, a będąc z nim nie wyzbywam się ich, a bardziej pogłębiam te kompleksy. Czuję wszechogarniającą nudę, brak docenienia.

To druga część tego, co powinnaś powiedzieć jemu. Powiedziałaś?

[followmeangel]

tak, jestem trochę już zniechęcona do tego wszystkiego

[chillin0411]

Słabo to widzę jeżeli trwa to tak długo...

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[kcia161991]

To czemu to ciągniesz? skoro jesteś znudzona i zniechęcona to jaki sens się zmuszać? Idź za głosem serca i nie marnuj najlepszych lat na coś co już tylko gaśnie.

[lemon_grass]

Przerabiałam bardzo podobną sytuację będąc trochę starsza, natomiast związek trwał krócej niż Twój.
I wiem jedno - czas od uświadomienia sobie tego, o czym piszesz aż do zerwania, czyli kilka dobrych miesięcy uważam za totalnie zmarnowany, bo było to po prostu męczenie się ze sobą, ciągłe nerwy, pretensje i oszukiwanie sobie samej, że coś z tego będzie. Nie będzie. Strata czasu.
Trzeba skończyć z bylejakością i skupić na sobie

[ailatan1985]

Po co masz okłamywać siebie i jego, porozmawiajcie naprawdę szczerze, powiedz mu co myślisz. Aby związek przetrwał muszą strać się obie strony, a nie tylko jedna...
Powiedz mu to wszytsko, co tu napisałaś. Poczujesz ulgę, widzę że wszystko dusisz w sobie...
Może rzeczywiście powinnaś być z kimś starszym...
Przede wszystkim porozmawiajcie, jesteś bardzo młoda, całe zycie przed Tobą. Ciesz się życiem i czerp z niego to co najlepsze Powodzenia

[Wampierz]

Poznaliście się, jak miałaś 17 lat, po trzech latach związek jest wypalony... No to chyba nie rokuje? Nie każda młodzieńcza miłość jest na całe życie, a prawdę mówiąc - mało która.

[followmeangel]

ciągne, bo go kocham, bo mam do niego słabość. Po prostu te chwile, złe, które opisuje zdarzają się coraz częściej, chciałabym to zmienić, ale nie uwalniając się od niego, bo wpędzę się w poczucie winy, w nic innego. Nie chce tego kończyć. Chcę to zmienić. Rozmowy rzadko kiedy pomagają, bo on uważa, że wszyscy w okół są świetni, on najgorszy. Nie jest najgorszy. Ale Obrazuje też na związkach swoich przyjaciółek i widzę,że mi brakuje czegoś takiego co one mają na codzień, ot tak. Czasami właśnie dochodzę do wniosku,że gdyby był kilka lat starszy byłoby idealnie. Ja jestem jego pierwszą miłością, on moją. Może to przez brak doświadczenia? Sama już się gubię w tym, a chce jak najlepiej dla nas. Po prostu przychodzą dni walenia głową w mur,kiedy mam dość, kiedy jestem zniechęcona na maksa. Potem wzbieram trochę sił w sobie i chcę walczyć,ale brakuje mi już pomysłów w jaki sposób to robić.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Napisane przez followmeangel

ciągne, bo go kocham, bo mam do niego słabość. Po prostu te chwile, złe, które opisuje zdarzają się coraz częściej, chciałabym to zmienić, ale nie uwalniając się od niego, bo wpędzę się w poczucie winy, w nic innego. Nie chce tego kończyć. Chcę to zmienić. Rozmowy rzadko kiedy pomagają, bo on uważa, że wszyscy w okół są świetni, on najgorszy. Nie jest najgorszy. Ale Obrazuje też na związkach swoich przyjaciółek i widzę,że mi brakuje czegoś takiego co one mają na codzień, ot tak. Czasami właśnie dochodzę do wniosku,że gdyby był kilka lat starszy byłoby idealnie. Ja jestem jego pierwszą miłością, on moją. Może to przez brak doświadczenia? Sama już się gubię w tym, a chce jak najlepiej dla nas. Po prostu przychodzą dni walenia głową w mur,kiedy mam dość, kiedy jestem zniechęcona na maksa. Potem wzbieram trochę sił w sobie i chcę walczyć,ale brakuje mi już pomysłów w jaki sposób to robić.

Tak jak napisała jedna z dziewcząt wyżej: żeby wymagać, zacznij się starać.
Masz ciekawe życie? Sukcesy na studiach lub w pracy? Pasje? Coś, co lubisz robić sama, niezależnie od chłopaka?
Dbasz o siebie? Jesteś zadowolona z tego, jak wyglądasz, co ubierasz, ze swojego zdrowia, diety?
Masz dobry kontakt z rodziną, przyjaciółki?
Starasz się o swojego chłopaka, organizujesz randki gdzieś na mieście (kino, koncert, wycieczka), w domu (fajna kolacja, film, wspólna kąpiel)? Dajesz mu jakieś drobne prezenty, wspierasz w trudnych chwilach?

Żeby zmienić na lepsze tę sytuację, w której jesteś, możesz albo zmienić chłopaka na innego, albo zmienić siebie na lepszą osobę. Trzeciej możliwości nie ma.

[anex_1989]

nie przestanę tego powtarzać do końca świata, a nawet jeden dzień dłużej życie to nie je..bajka

my baby postrzegamy to wszystko inaczej oglądamy film i widzimy w jaki sposób zachowują się mężczyźni scena erotyczna w filmie mmm totalna rozkosz i od razu do głowy przychodzą myśli u mnie tego nie ma,czytam książkę, a tam znów opis ideału, który ubóstwia swoją kobietę i wyobraźnia pracuję na najwyższych obrotach, przenosząc i porównując wszystko do realnego świata, pamiętajmy, że każdy związek składa się z etapów, na początku jest cudownie, ale później wszystko wraca do normalności czyli kocham Cię i cieszę się, że jesteś obok,
porozmawiajcie ze sobą szczerze o tym co chcielibyście zmienić, powiedz mu, że jesteś w martwym punkcie Waszego związku i masz wrażenie, że wszystko się rozsypie jeśli chociaż nie spróbujecie czegoś zmienić- tylko konkretnie musisz mu opisać gdzie widzisz problem, bo sama świadomość, że coś jest nie tak ale nie wiem co problemu nie rozwiąże
sama wiesz co do niego czujesz i ile jest dla Ciebie wart- zrób rachunek Waszego związku pod kątem plusów i minusów,
nie przejmuj się w każdym związku niezależnie od wieku przychodzi kryzys grunt to umieć sobie z nim poradzić

[Wikttoria]

Napisane przez anex_1989

nie przestanę tego powtarzać do końca świata, a nawet jeden dzień dłużej życie to nie je..bajka

my baby postrzegamy to wszystko inaczej oglądamy film i widzimy w jaki sposób zachowują się mężczyźni scena erotyczna w filmie mmm totalna rozkosz i od razu do głowy przychodzą myśli u mnie tego nie ma,czytam książkę, a tam znów opis ideału, który ubóstwia swoją kobietę i wyobraźnia pracuję na najwyższych obrotach, przenosząc i porównując wszystko do realnego świata, pamiętajmy, że każdy związek składa się z etapów, na początku jest cudownie, ale później wszystko wraca do normalności czyli kocham Cię i cieszę się, że jesteś obok,
porozmawiajcie ze sobą szczerze o tym co chcielibyście zmienić, powiedz mu, że jesteś w martwym punkcie Waszego związku i masz wrażenie, że wszystko się rozsypie jeśli chociaż nie spróbujecie czegoś zmienić- tylko konkretnie musisz mu opisać gdzie widzisz problem, bo sama świadomość, że coś jest nie tak ale nie wiem co problemu nie rozwiąże
sama wiesz co do niego czujesz i ile jest dla Ciebie wart- zrób rachunek Waszego związku pod kątem plusów i minusów,
nie przejmuj się w każdym związku niezależnie od wieku przychodzi kryzys grunt to umieć sobie z nim poradzić

Zgadzam się z Tobą. Miłość przechodzi etapy i obłudą jest nie przyznawanie się do tego. Należy sobie uświadomić że jest cienka granica pomiędzy pewnością o drugą osobę a nudą. Na początku była faza zauroczenia, motylki w brzuchu, w twoim wieku ekscytacja że masz chłopaka. Później powinno przerodzić się to w głębsze uczucie, stabilizację. Nie możne jednak zabraknąć prostych gestów, które świadczą o tym że wciąż się kochamy. Być może u was po fazie zauroczenia nie nastąpiło nic i należy się rozstać.

A co do ciągłych rozmów o staraniu się o drugą osobę: Rozmawiałam ostatnio z przyjacielem . Narzekał że jego dziewczyna ma taki sam problem jak ty. Wiesz co mi powiedział? Że u niego to odnosi odwrotny skutek. Że za każdym razem kiedy ona go tak naciska czuję niechęć do niej bo wie że analizuje ona każdy jego ruch. jest punktowany. Może coś w tym jest?

[new woman in town]

Nie wiem czy wiedziałaś, że nie wszystkie związki kończą się zdaniem "i żyli długo i szczęśliwie...". Szczególnie narażone na rozpad i znudzenie sobą są związki małolatów ( czytaj: zawierane w liceum i ciągnięte aż nie można na siebie patrzeć ) oraz wieloletnie małżeństwa, w których ludzie przestają się starać.

Moim zdaniem wasza wspólna przygoda właśnie dobiega końca. Przez te 3 lata dorośliście, zmieniliście się i niestety, znudziliście się sobą. Jesteście jak stare dobre małżeństwo a przecież macie dopiero po 20 lat! To chore, ale widać przywiązanie zostaje, choćby tylko na noszach. I zaczyna się marudzenie, narzekanie, fantazjowanie o lepszym świecie i lepszych mężczyznach...

Będąc na Twoim miejscu, z własnym doświadczeniem, zakończyłabym ten związek ekspresem i nie pakowała się w kolejny. Korzystałabym z życia, różnych możliwości jakie ono daje, nie wykluczając lekkich flirtów i romansów. Wyszalałabym się - przecież po to jest młodość, na obowiązki jeszcze znajdziesz czas. Wolałabym też "dobić trupa" wcześniej niż później - przynajmniej zostaną fajne wspomnienia. Jeśli będziesz przedłużać tą agonię, jest ryzyko, że wyjdziesz z tego związku poszarpana emocjonalnie i oboje będziecie się nienawidzić.

To ja. Ale ty możesz zrobić co uważasz.

[paula78]

Napisane przez Wampierz

Poznaliście się, jak miałaś 17 lat, po trzech latach związek jest wypalony... No to chyba nie rokuje? Nie każda młodzieńcza miłość jest na całe życie, a prawdę mówiąc - mało która.

Zgadzam sie do tego dziewczyna nigdy w swoim doroslym zyciu nie byla sama- skad ma wiedziec czego chce i kim jest? podobnie z chlopakiem.

Predzej czy pozniej któres z partnerów dojrzewa w takich nastoletnich milosciach i związek się kończy.

[Wampierz]

Napisane przez followmeangel

ciągne, bo go kocham, bo mam do niego słabość. Po prostu te chwile, złe, które opisuje zdarzają się coraz częściej, chciałabym to zmienić, ale nie uwalniając się od niego, bo wpędzę się w poczucie winy, w nic innego. Nie chce tego kończyć. Chcę to zmienić. Rozmowy rzadko kiedy pomagają, bo on uważa, że wszyscy w okół są świetni, on najgorszy. Nie jest najgorszy. Ale Obrazuje też na związkach swoich przyjaciółek i widzę,że mi brakuje czegoś takiego co one mają na codzień, ot tak. Czasami właśnie dochodzę do wniosku,że gdyby był kilka lat starszy byłoby idealnie. Ja jestem jego pierwszą miłością, on moją. Może to przez brak doświadczenia? Sama już się gubię w tym, a chce jak najlepiej dla nas. Po prostu przychodzą dni walenia głową w mur,kiedy mam dość, kiedy jestem zniechęcona na maksa. Potem wzbieram trochę sił w sobie i chcę walczyć,ale brakuje mi już pomysłów w jaki sposób to robić.

Jeśli on ma tak poważne problemy z samooceną, to może potrzebuje pomocy terapeuty. A może po prostu dorastając poszliście w inne strony. Sama musisz podjąć jakąś decyzję, bo nikt ci raczej nie poda recepty "jak przywrócić magię w związku". Jeśli tylko ty będziesz się starać, a on będzie się zachowywał jak zawsze, to nic nie pomoże.