Moja matka nie akceptuje mojego chłopaka

[Shylin]

Może zacznę od początku, bo myślę, że w kilku zdaniach nie da się streścić mojej historii.

Mam 21 lat, studiuję na III roku polonistyki w Warszawie. Pochodzę jednak z niewielkiej miejscowości sto kilometrów od stolicy. Mieszkam z mamą i babcią, ponieważ moja rodzicielka jest rozwiedziona i świadomie wybrała samotność. Wcześniej mieszkał z nami jeszcze dziadek, niestety zmarł, gdy miałam osiem lat.

Moja rodzina od zawsze była bardzo religijna. Wszystkie święta kościelne obchodziliśmy bardzo uroczyście. Ja od pierwszej komunii świętej brałam czynny udział w liturgii, najpierw śpiewając psalmy, później także czytając Pismo Święte. Mój dziadek był w Radzie Parafialnej, a moja matka przyjaźni się z naszą katechetką.

Rok temu poznałam cudownego mężczyznę - ambitnego, inteligentnego i posiadającego te same pasje, co ja. Od razu zyskał mój szacunek, ponieważ udało mu się pogodzić ekonomiczne studia dzienne z pracą na pół etatu w zawodzie, a poza tym zaimponował mi zagranicznymi studiami w Japonii.

W zasadzie od pierwszego spotkania zaiskrzyło między nami, a kolejne spotkania tylko umacniały naszą więź. Mogę powiedzieć, że od listopada 2012 r. jesteśmy parą. Ze względu na liczne obowiązki w tygodniu - studia, pracę itd. spotykaliśmy się wyłącznie raz w tygodniu, najczęściej w piątki, przeciągając nasze spotkanie do sobotniego popołudnia. Oczywiście na początku nasz związek był dość platoniczny, ponieważ z jednej strony ja wciąż miałam w pamięci różne mądrości pt. "nie cudzołóż" i "nie przed ślubem", a z drugiej - A. nie naciskał. Jednak po jakimś czasie namiętność wygrała i mimo wszystko nie mam żadnych wyrzutów sumienia.

Mam idealnego chłopaka - kochającego, czułego i troskliwego, obdarzonego świetnym poczuciem humoru. Jest nie tylko moim kochankiem, lecz także moim najlepszym przyjacielem.

Ale wg mojej matki ma jedną wadę, która go całkowicie przekreśla - mianowicie A. jest ateistą. Nie wierzy w Boga, nie wierzy w życie po śmierci, nie interesują go sprawy Kościoła. Co prawda jest ochrzczony i przyjął I Komunię Świętą, jednak było to zasługą raczej jego babci, aniżeli matki, ponieważ jego matka także jest ateistką.

Od razu zaznaczę, że A. w żaden sposób nie odciąga mnie od wiary - dla niego ten temat nie jest istotny, więc w ogóle o tym nie rozmawiamy. Ja chodzę do kościoła sama i dobrze mi z tym.

Jednak moja matka tego nie rozumie. Co więcej, zauważyłam, że odkąd spotykam się z A., ona stała się jeszcze większą dewotką niż była. Naciskała, żebym towarzyszyła jej podczas rekolekcji na Stadionie Narodowym (bez komentarza, jak dla mnie to szarlataństwo i tyle) i podsuwa mi pod nos coraz to nowe publikacje dotyczące miłości małżeńskiej, czystości itd.

Poza tym jej stosunek wobec mojego chłopaka jest co najmniej chłodny, mimo że nigdy wcześniej z nim nie rozmawiała, ponieważ oznajmiła, że kategorycznie nie zgadza się na to, żeby przyjechał do mnie na weekend i u nas nocował. Z tego powodu też wakacje spędziliśmy oddzielnie, nie licząc krótkich weekendów, kiedy to przyjeżdżałam do Warszawy.

Nie wiem, co w takiej sytuacji robić. Moja matka jest osobą niebywale upartą i obrażalską. Nie potrafi zaakceptować, że go kocham i że chcę z nim planować swoją przyszłość.

Jeśli chodzi o A., niespecjalnie go obchodzi stosunek matki do niego i kwituje to niezmiennym: "teściowe zazwyczaj nie lubią swoich zięciów". Może ma racje, ale mnie ta sytuacja boli. Kiedyś byłyśmy sobie bliskie, teraz nie potrafimy przeprowadzić normalnie rozmowy, a moja matka - widząc, że jej zdanie się nie liczy - stała się obojętna i zimna.

Jedynie moja babcia mnie wspiera i chociaż też mówi, że taka różnica na samym początku jest ciężka do przetrwania, to cieszy się, że wreszcie jestem szczęśliwa.

Czy miał ktoś podobną sytuację?

[cyanide sun]

Napisane przez Shylin

Może zacznę od początku, bo myślę, że w kilku zdaniach nie da się streścić mojej historii.

Mam 21 lat, studiuję na III roku polonistyki w Warszawie. Pochodzę jednak z niewielkiej miejscowości sto kilometrów od stolicy. Mieszkam z mamą i babcią, ponieważ moja rodzicielka jest rozwiedziona i świadomie wybrała samotność. Wcześniej mieszkał z nami jeszcze dziadek, niestety zmarł, gdy miałam osiem lat.

Moja rodzina od zawsze była bardzo religijna. Wszystkie święta kościelne obchodziliśmy bardzo uroczyście. Ja od pierwszej komunii świętej brałam czynny udział w liturgii, najpierw śpiewając psalmy, później także czytając Pismo Święte. Mój dziadek był w Radzie Parafialnej, a moja matka przyjaźni się z naszą katechetką.

Rok temu poznałam cudownego mężczyznę - ambitnego, inteligentnego i posiadającego te same pasje, co ja. Od razu zyskał mój szacunek, ponieważ udało mu się pogodzić ekonomiczne studia dzienne z pracą na pół etatu w zawodzie, a poza tym zaimponował mi zagranicznymi studiami w Japonii.

W zasadzie od pierwszego spotkania zaiskrzyło między nami, a kolejne spotkania tylko umacniały naszą więź. Mogę powiedzieć, że od listopada 2012 r. jesteśmy parą. Ze względu na liczne obowiązki w tygodniu - studia, pracę itd. spotykaliśmy się wyłącznie raz w tygodniu, najczęściej w piątki, przeciągając nasze spotkanie do sobotniego popołudnia. Oczywiście na początku nasz związek był dość platoniczny, ponieważ z jednej strony ja wciąż miałam w pamięci różne mądrości pt. "nie cudzołóż" i "nie przed ślubem", a z drugiej - A. nie naciskał. Jednak po jakimś czasie namiętność wygrała i mimo wszystko nie mam żadnych wyrzutów sumienia.

Mam idealnego chłopaka - kochającego, czułego i troskliwego, obdarzonego świetnym poczuciem humoru. Jest nie tylko moim kochankiem, lecz także moim najlepszym przyjacielem.

Ale wg mojej matki ma jedną wadę, która go całkowicie przekreśla - mianowicie A. jest ateistą. Nie wierzy w Boga, nie wierzy w życie po śmierci, nie interesują go sprawy Kościoła. Co prawda jest ochrzczony i przyjął I Komunię Świętą, jednak było to zasługą raczej jego babci, aniżeli matki, ponieważ jego matka także jest ateistką.

Od razu zaznaczę, że A. w żaden sposób nie odciąga mnie od wiary - dla niego ten temat nie jest istotny, więc w ogóle o tym nie rozmawiamy. Ja chodzę do kościoła sama i dobrze mi z tym.

Jednak moja matka tego nie rozumie. Co więcej, zauważyłam, że odkąd spotykam się z A., ona stała się jeszcze większą dewotką niż była. Naciskała, żebym towarzyszyła jej podczas rekolekcji na Stadionie Narodowym (bez komentarza, jak dla mnie to szarlataństwo i tyle) i podsuwa mi pod nos coraz to nowe publikacje dotyczące miłości małżeńskiej, czystości itd.

Poza tym jej stosunek wobec mojego chłopaka jest co najmniej chłodny, mimo że nigdy wcześniej z nim nie rozmawiała, ponieważ oznajmiła, że kategorycznie nie zgadza się na to, żeby przyjechał do mnie na weekend i u nas nocował. Z tego powodu też wakacje spędziliśmy oddzielnie, nie licząc krótkich weekendów, kiedy to przyjeżdżałam do Warszawy.

Nie wiem, co w takiej sytuacji robić. Moja matka jest osobą niebywale upartą i obrażalską. Nie potrafi zaakceptować, że go kocham i że chcę z nim planować swoją przyszłość.

Jeśli chodzi o A., niespecjalnie go obchodzi stosunek matki do niego i kwituje to niezmiennym: "teściowe zazwyczaj nie lubią swoich zięciów". Może ma racje, ale mnie ta sytuacja boli. Kiedyś byłyśmy sobie bliskie, teraz nie potrafimy przeprowadzić normalnie rozmowy, a moja matka - widząc, że jej zdanie się nie liczy - stała się obojętna i zimna.

Jedynie moja babcia mnie wspiera i chociaż też mówi, że taka różnica na samym początku jest ciężka do przetrwania, to cieszy się, że wreszcie jestem szczęśliwa.

Czy miał ktoś podobną sytuację?

sory ale... czy ja dobrze rozumiem - twoja matka taka religijna, a rozwiedziona??? zalatuje mi tu hipokryzja... ?
jesli miala slub koscielny to przeciez nie moze teraz nawet do komunii przystapic...

[paula78]

Robic swoje i nie ogladac sie na matkę a przede wszystkim usamodzielnic się z chłopem czy bez.

[Shylin]

Napisane przez cyanide sun

sory ale... czy ja dobrze rozumiem - twoja matka taka religijna, a rozwiedziona??? zalatuje mi tu hipokryzja... ?
jesli miala slub koscielny to przeciez nie moze teraz nawet do komunii przystapic...

Rozwódka może przystępować do komunii, jeśli nie jest w innym związku. Cóż, sprawy są jeszcze bardziej skomplikowane i nie chciałabym wywlekać rodzinnych brudów na forum.
Ona tłumaczy mi, żebym nie popełniała tych samych błędów, co ona, bo uważa, że nawet jeśli pobierzemy się z A., i tak prędzej, czy później się rozwiedziemy.

[madana]

Napisane przez cyanide sun

sory ale... czy ja dobrze rozumiem - twoja matka taka religijna, a rozwiedziona??? zalatuje mi tu hipokryzja... ?
jesli miala slub koscielny to przeciez nie moze teraz nawet do komunii przystapic...

- ależ może, jeśli zdecydowała się na życie samotne, nie weszła w związek. Żadna hipokryzja.
Tyle że dziewczyna ma swoje życie do przeżycia, powinna przeżyć je tak, jak chce.

---------- Dopisano o 12:33 ---------- Poprzedni post napisano o 12:32 ----------

Napisane przez Shylin

Rozwódka może przystępować do komunii, jeśli nie jest w innym związku. Cóż, sprawy są jeszcze bardziej skomplikowane i nie chciałabym wywlekać rodzinnych brudów na forum.
Ona tłumaczy mi, żebym nie popełniała tych samych błędów, co ona, bo uważa, że nawet jeśli pobierzemy się z A., i tak prędzej, czy później się rozwiedziemy.

- ale Ty masz swoje życie i swoje błędy.

[Kociaak]

Napisane przez cyanide sun

sory ale... czy ja dobrze rozumiem - twoja matka taka religijna, a rozwiedziona??? zalatuje mi tu hipokryzja... ?
jesli miala slub koscielny to przeciez nie moze teraz nawet do komunii przystapic...

A to nie jest tak, że może do komuni przystępować pod warunkiem, że nie znalazła sobie nikogo po mężu?
Do komuni chyba nie mogą przystępować osoby, które się rozwodzą i znajdują nowych partnerów, te, które po rozwodzie są same w myśl rozumienia Kościoła są dalej "poślubione" i wierne byłemu małżonkowi.

Nie wiem czy zrozumiale napisałam, ale tak mi się zawsze wydawało że jest

A do autorki- nie masz innego wyjścia, jak robić swoje, żyć mądrze i odpowiedzialnie w zgodzie ze swoim sumieniem i dążyć do dalszych etapów związku a mamusia? kiedyś albo się pogodzi z sytuacją, albo cóż... kontakty z córką sporadyczne...

[Shylin]

Napisane przez paula78

Robic swoje i nie ogladac sie na matkę a przede wszystkim usamodzielnic się z chłopem czy bez.

Usamodzielnienie się nie jest taką oczywistą sprawą, ponieważ studiuję dziennie dwa kierunki i naprawdę nie mam czasu na pracę. A., mimo że pracuje, także nie chce jeszcze wynajmować mieszkania, ponieważ w przyszłym roku kończy mu się dziekanka i będzie na piątym roku studiów, a w pierwszym semestrze chce ponownie wyjechać na pół roku na uniwersytet do Osaki.

[201604181004]

Robić swoje i olać gadanie matki ale zastanów się czy stworzysz z nim normalny związek. Zastanów się co będzie jak on nie zgodzi się by ochrzcić wasze dzieci i jak zareaguje na to rodzinka.

[Shylin]

Napisane przez drabineczka

Robić swoje i olać gadanie matki ale zastanów się czy stworzysz z nim normalny związek. Zastanów się co będzie jak on nie zgodzi się by ochrzcić wasze dzieci i jak zareaguje na to rodzinka.

Rozmawialiśmy o tym i moje stanowisko w tej sprawie jest jedno: dzieci mają być ochrzczone i przyjąć Komunię Świętą. Jednak uważam, że jak będą starsze, same będą mogły zdecydować, czy przystąpić do bierzmowania, czy też nie.
Podobnie sprawa ma się ślubu - dla mnie istnieje wyłącznie ślub kościelny. Z tego, co wiem, możliwe są śluby wierzącej i ateisty, jeśli zostanie podpisane oświadczenie woli, że dzieci urodzone w tym związku będą wychowywane w wierze katolickiej.

[mary_poppins]

Jeśli nie możesz wpłynąć na mamę, a jej niechęć nie sprawia przykrości Twojemu chłopakowi, to po prostu to ignoruj. Masz wsparcie w babci, masz faceta, Twoja mama jest jaka jest - ma do tego prawo. Z opisu nie wydaje się osobą, która się krzyżem położy w kościele/urzędzie i będzie krzyczeć "nie zgadzam się!" jak będziecie brali ślub. Jesteś dorosła, masz prawo do swoich wyborów i swoich błędów, masz prawo sama o sobie decydować. Nikt Ci nie może tego prawa odebrać, więc po prostu zaakceptuj sprawę taką jaka jest i dąż do usamodzielnienia, jeśli sytuacja w domu Ci przeszkadza.

Zastanowiłabym się tylko, czy pomiędzy Wami wszystko w kwestii Waszej religii będzie w porządku. No ale chyba nie jesteś skrajnie religijną osobą, więc zapewne się dogadacie.

[201604181004]

Napisane przez Shylin

Rozmawialiśmy o tym i moje stanowisko w tej sprawie jest jedno: dzieci mają być ochrzczone i przyjąć Komunię Świętą. Jednak uważam, że jak będą starsze, same będą mogły zdecydować, czy przystąpić do bierzmowania, czy też nie.
Podobnie sprawa ma się ślubu - dla mnie istnieje wyłącznie ślub kościelny. Z tego, co wiem, możliwe są śluby wierzącej i ateisty, jeśli zostanie podpisane oświadczenie woli, że dzieci urodzone w tym związku będą wychowywane w wierze katolickiej.

No dla ciebie, ty ty twoje dzieci dla ciebie mają być moje zdanie ja ja ja.
A gdzie w tym wszystkim jest on? Bez sensu taki związek gdy on całe życie musi iść na ustępstwa bo świat i małżeństwo kręci się wokół twojej wiary i w poszanowaniu twojej religii.

[mary_poppins]

Napisane przez Shylin

Rozmawialiśmy o tym i moje stanowisko w tej sprawie jest jedno: dzieci mają być ochrzczone i przyjąć Komunię Świętą. Jednak uważam, że jak będą starsze, same będą mogły zdecydować, czy przystąpić do bierzmowania, czy też nie.
Podobnie sprawa ma się ślubu - dla mnie istnieje wyłącznie ślub kościelny. Z tego, co wiem, możliwe są śluby wierzącej i ateisty, jeśli zostanie podpisane oświadczenie woli, że dzieci urodzone w tym związku będą wychowywane w wierze katolickiej.

Są też inne kwestie - antykoncepcja, przyjmowanie kolędy i takie tam. Dogadacie się w tej kwestii?

[201604181004]

A z resztą dla mnie to ty już się przeobraziłaś we własną matkę. Patrzysz tylko na to co ludzie powiedzą - do kościółka ajku ajku, ślub kościelny jak najbardziej, seks uprawiasz bez wyrzutów sumienia ALE NAJWIĘKSZYM (!) problemem jest to co powie mama i babcia naprawdę zastanów się bo dla mnie niedaleko spadło jablko od jabłoni.

[Shylin]

Napisane przez drabineczka

No dla ciebie, ty ty twoje dzieci dla ciebie mają być moje zdanie ja ja ja.
A gdzie w tym wszystkim jest on? Bez sensu taki związek gdy on całe życie musi iść na ustępstwa bo świat i małżeństwo kręci się wokół twojej wiary i w poszanowaniu twojej religii.

Mój chłopak nie musi iść na żadne ustępstwa - jego w ogóle nie interesuje sprawa wiary i religii i jemu jest wszystko jedno, czy będą ochrzczone, czy nie. A. powiedział, że bez problemu podpisze wszystko, co będę chciała, bo rozumie mój tok myślenia i go szanuje.

I mój związek wcale nie kręci się wokół religii - przeprowadziliśmy tylko jedną, poważną rozmowę na ten temat i wszystko jest już jasne. Prosił tylko, żebym jego nie chciała zmieniać. I nie zamierzam. Rozumiem jego punkt widzenia i sama dostrzegam wady Kościoła. Jednak ja zostałam wychowana w takiej, a nie innej tradycji i ciężko byłoby mi wyobrazić sobie fakt, że moje dziecko nie wie, co to jest Boże Narodzenie, czy też Wielkanoc.

[201604181004]

Aha, nie no naprawdę, jesteś własną matką dewotką skoro twierdzisz że dzieci z innych religii (albo wyznawcy innych religii/ateiści) albo dzieci ateistów nie wiedzą co to wielkanoc. Poważnie, przyjrzyj się sobie.

[zekori]

Zapytaj matki dlaczego się rozwiodła, skoro jest taka wierząca.
Zignoruj jej opinię i puszczaj pomimo uszu jej uwagi. Jeżeli jesteś szczęśliwa z tym chłopakiem, to Twojej matce nic do tego. Uważam, że lepiej być ateistą niż hipokrytą. Jeżeli się obrazi, to trudno.
Szkoda, że Twój facet nawet nie próbuje ocieplić więzi z Twoją matką. Chociaż z drugiej strony nie dziwię mu się- sama nie chciałabym utrzymywać kontaktu z osobą, która ocenia mnie jedynie przez pryzmat mojego wyznania.
Dobrze, że masz wsparcie w swojej babci. Może ona mogłaby przemówić Twojej mamie do rozumu?
No i jak wyglądają Twoje kontakty z ojcem? Może on mógłby Cię trochę wspierać finansowo, żebyś mogła zamieszkać ze swoim chłopakiem? Dzięki temu uniezależniłabyś się od matki.

---------- Dopisano o 14:56 ---------- Poprzedni post napisano o 14:53 ----------

Napisane przez Shylin

Rozwódka może przystępować do komunii, jeśli nie jest w innym związku. Cóż, sprawy są jeszcze bardziej skomplikowane i nie chciałabym wywlekać rodzinnych brudów na forum.

W KK nie ma przecież rozwodu. Jest tylko unieważnienie małżeństwa. I potem można przystąpić do komunii.

[Shylin]

Napisane przez drabineczka

Aha, nie no naprawdę, jesteś własną matką dewotką skoro twierdzisz że dzieci z innych religii (albo wyznawcy innych religii/ateiści) albo dzieci ateistów nie wiedzą co to wielkanoc. Poważnie, przyjrzyj się sobie.

Widzę, że bardzo łatwo Ci oceniać kogoś, nie mając o niczym większego pojęcia. Dla mnie wiara nie jest równoznaczna z chodzeniem do kościoła, klepaniem różańców i spowiedzią, która i tak jest jednym wielkim oszustwem. A mówiąc o Bożym Narodzeniu i Wielkanocy, miałam raczej na myśli tradycje z nimi związane, a nie definicje.
Nie wiem, może i dla Ciebie dewocją jest fakt, że chciałabym, aby w moim przyszłym domu kiedyś stała choinka, żebyśmy łamali się opłatkiem w Wigilię oraz żebyśmy na Wielkanoc jedli prawdziwe wielkanocne śniadanie z żurem i jajkami.
Po prostu nie chciałabym w tych dniach siedzieć przed telewizorem i oglądać filmowego maratonu.

I w tych kwestiach ja i A. jesteśmy zgodni, bo on - mimo że jest ateistą - tęskni za kolędami i świąteczną atmosferą.

[klempaa]

Napisane przez drabineczka

Robić swoje i olać gadanie matki ale zastanów się czy stworzysz z nim normalny związek. Zastanów się co będzie jak on nie zgodzi się by ochrzcić wasze dzieci i jak zareaguje na to rodzinka.

I tyle w tym temacie

[201604181004]

Napisane przez Shylin

Widzę, że bardzo łatwo Ci oceniać kogoś, nie mając o niczym większego pojęcia. Dla mnie wiara nie jest równoznaczna z chodzeniem do kościoła, klepaniem różańców i spowiedzią, która i tak jest jednym wielkim oszustwem. A mówiąc o Bożym Narodzeniu i Wielkanocy, miałam raczej na myśli tradycje z nimi związane, a nie definicje.
Nie wiem, może i dla Ciebie dewocją jest fakt, że chciałabym, aby w moim przyszłym domu kiedyś stała choinka, żebyśmy łamali się opłatkiem w Wigilię oraz żebyśmy na Wielkanoc jedli prawdziwe wielkanocne śniadanie z żurem i jajkami.
Po prostu nie chciałabym w tych dniach siedzieć przed telewizorem i oglądać filmowego maratonu.

I w tych kwestiach ja i A. jesteśmy zgodni, bo on - mimo że jest ateistą - tęskni za kolędami i świąteczną atmosferą.

Ohohoh łatwo mi oceniać, nie no strasznie trudno jest ocenić, wręcz cholernie trudno gdy ktoś na tacy podaje ci własny życiorys i opis rodziny do drugiego pokolenia wstecz. Naprawdę tłumaczy się tylko i wyłącznie winny, a teraz jesteś bezczelna twierdząc że wszyscy którzy nie obchodzą wielkanocy siedzą na tłustych tyłkach przed TV i zajmują się oglądaniem filmów.

Serio ta dyskusja nie ma sensu bo dla mnie jesteś toćka w toćkę matka własna, skoro twoim największym dylematem jest to co reszta rodziny powie a nie to ze faktycznie kochasz chłopaka który jest w stanie przełknąć twój katolicyzm.

[klempaa]

Napisane przez Shylin

Widzę, że bardzo łatwo Ci oceniać kogoś, nie mając o niczym większego pojęcia. Dla mnie wiara nie jest równoznaczna z chodzeniem do kościoła, klepaniem różańców i spowiedzią, która i tak jest jednym wielkim oszustwem. A mówiąc o Bożym Narodzeniu i Wielkanocy, miałam raczej na myśli tradycje z nimi związane, a nie definicje.
Nie wiem, może i dla Ciebie dewocją jest fakt, że chciałabym, aby w moim przyszłym domu kiedyś stała choinka, żebyśmy łamali się opłatkiem w Wigilię oraz żebyśmy na Wielkanoc jedli prawdziwe wielkanocne śniadanie z żurem i jajkami.
Po prostu nie chciałabym w tych dniach siedzieć przed telewizorem i oglądać filmowego maratonu.

Ale co to ma do religii? Jak dla mnie - nic. To tradycja, nie religia.
Religia to czytanie PŚ w czasie Wigilii, rezurekcja, Wigilia Paschalna i inne tego typu rzeczy - a nie choinka i żurek.

[Shylin]

Napisane przez zekori

Zapytaj matki dlaczego się rozwiodła, skoro jest taka wierząca.

Rozwiodła się, ponieważ on był damskim bokserem, który nie mógł znieść, że kobieta ma wyższe wykształcenie i zarobki niż on.
I tyle w tej sprawie.

[zekori]

Napisane przez klempaa

Religia to czytanie PŚ w czasie Wigilii, rezurekcja, Wigilia Paschalna i inne tego typu rzeczy - a nie choinka i żurek.

Zgadzam się z tym w 100%.
Dla przykładu. Moja rodzina w większości jest niewierząca i spędzamy święta razem. To po prostu dobra okazja (i czasami jedyna) do spędzenia czasu razem.

[allmode]

Niech mnie ktoś poprawi, jeśli się mylę, ale chyba wiara nie polega na wybiórczym kultywowaniu tego, co nam pasuje, a odrzucaniu tego, co niekoniecznie nam leży.
Choinka, kolędy i żur z jajkiem jest ok, ale czystość przedmałżeńska i wiele innych aspektów już nie. No tak się chyba nie da.
Mnie tutaj zalatuje naprawdę hipokryzją - i nie mówię złośliwie.

A w kwestii zasadniczego pytania - Twoje życie, Twoje wybory, Twoje błędy. Im szybciej zaczniesz być asertywna i stanowczo, ale z szacunkiem tego wymagać od mamy, tym lepiej dla Ciebie. W każdej kwestii, nie tylko wyboru partnera.

[201604181004]

Moja rodzina jest wierząca, rodziny moich znajomych też.
Ale tylko w mojej rodzinie najstarszy z rodu czyta pismo święte na Wiglii - ja, bezbożnik zakichany mogę wam z pamięci recytować ten fragment.
Nie mówiąc o faktycznym chodzeniu do kościoła, do spowiedzi, na pasterkę czy czuwanie. No ale wiadomo, tylko ateiści siedzą na tyłkach przed telewizorem w trakcie świąt, inne polskie rodziny tego nie robią (ubawił mnie ten fragment niemożliwie)

[Rena]

mysle, ze matka sie przyzwyczai, na razie jestes z chlopakiem dosc krotko a zwiazek jest malo intesywny, a do tego on planuje wyjazd na pol roku wiec czeka Was rozlaka. To co sie dziwisz, ze nie traktuje go mentalnie jako przyszlego ziecia i nie jest wylewna. Jak sie zrobi powazniej i zwiazek przetrwa te proby, ktore mu fundujecie (mowie zwlaszcza o tym wyjezdzie na inny kontynent) to z czasem przelamia sie lody.

Zagrozenia widze natomiast w samym zwiazku - jedna rozmowa o religii to za malo - pogadaj z nim wiecej. Zwlaszcza, ze to wazne dla Ciebie i Twojej rodziny.

[Shylin]

Porozmawiamy jeszcze na pewno.

[201604181004]

Napisane przez Shylin

A co do chodzenia na rezurekcję, czuwania, czy też co do czytania PŚ w Wigilię, sprawa jest oczywista: ja chodzę i czytam, bo czuję taką potrzebę, a A. nie, bo to go nie zajmuje.

Płaczesz nam że obrzydliwi niewierzący oglądają telewizję w święta i siedzą na tyłku - albo masz klapki na oczach albo nie widzisz co robi większość polskich rodzin których głową rodziny jest Andrzej w skarpetach i sandałach. Robią dokładnie to o co podejrzewasz tych okropnych ateistów.

Napisane przez Shylin

Chciałam tylko się dowiedzieć, czy ktoś z was miał problem z nieakceptowaniem chłopaka przez rodzinę i czy sobie poradził z nim w jakiś inny sposób niż tylko zerwaniem/osłabieniem kontaktów.

Myślę że nawet jeśli dziewczyny tak miały, to mogły mieć poważne dylematy - typu; facet z dzieckiem, starszy, o specyficznym zawodzie (komandos? żołnierz?) a ty naprawdę jesteś lustrzanym odbiciem swojej matki - niby kochasz, niby seks uprawiasz, niby wierzysz, niby jest super facetem który akceptuje twoją wiarę, ale robisz problem z matki

[201607110949]

Napisane przez Shylin

Nie wiem, może i dla Ciebie dewocją jest fakt, że chciałabym, aby w moim przyszłym domu kiedyś stała choinka, żebyśmy łamali się opłatkiem w Wigilię oraz żebyśmy na Wielkanoc jedli prawdziwe wielkanocne śniadanie z żurem i jajkami.
Po prostu nie chciałabym w tych dniach siedzieć przed telewizorem i oglądać filmowego maratonu.

Nie sądzisz, że to trochę słabe argumenty (wręcz osłabiające)? Mnie z kościołem kompletnie nie po drodze, mój mąż jest ateistą a mimo to choinka u nas stoi, jajka na Wielkanoc są kolorowe - traktujemy te święta jako sympatyczne tradycje z klimatem i okazję do spotkania się z rodziną. Jeżeli podobnych argumentów używasz w rozmowie z matką, wcale jej się nie dziwię iż uważa, że chłopak Cię od kościoła odciąga. Pewnie wie, że z nim współżyjesz a to dla niej grzech śmiertelny. Póki z nią mieszkasz będziesz musiała te uwagi znosić ale - nie dziw się jej aż tak bardzo, że próbuje Cię 'naprostować'.

[why_so]

Z kim będziesz dzieliła życie, łóżko codzienność (a przynajmniej taki masz zamiar)? Ze swoją mamą czy z chłopakiem? Jesteś, jak mniemam, dorosła i sama podejmujesz za siebie decyzje, a już w szczególności takie, które dotyczą Twojego związku. Musisz się tylko zastanowić, czy na razie to zakochanie, początkowe i bardzo silne, nie sprawia, że nie przeszkadza Ci jego ateizm.

[Cherry Blossom Girl]

Autorko mylisz religię z tradycją, która niejednokrotnie ma pogańskie korzenie. Nie jest Ci z kościołem po drodze, ale najważniejsze jest to co powiedzą inni. Nie obrażając mieszkańców małych miast, z Ciebie, Autorko wyszła właśnie trochę taka małomiasteczkowa mentalność. Mama pewnie nie spocznie i nadal będzie chciała nakierować Cię na swój punkt widzenia, ale to Twoje życie i Twoje wybory, które powinnaś podejmować zgodnie z własnym sumieniem.
Jak zapatrujesz się na kwestię antykoncepcji przed i po ślubie?