eSowa

Ciągnie się u mnie już kupę czasu. Ogólnie życie miałam pokomlikowane i ostatnie 10 lat było dość ciężkie. Niby sobie z tym poradziłam, ale trafiłam na potwornego d**ka, który zwalił mnie z nóg i w sumie od roku było coraz coraz gorzej, a teraz poległam. Nie jest to wina samego jedzenia, ale w dużej mierze się również to pogłębiło. Na AŻ też się nie odważyłam. Na co dzień nie mieszkam w Łodzi, tylko teraz, żeby się uratować, ale coś opornie to idzie. Leki biorę dopiero od 2 miesięcy.

Nie jesteś beznadziejna. Każdy się potyka w życiu. My w sprawach jedzenia, inni w alkoholu, jeszcze inni w pracy czy w rodzinie. My musimy niestety walczyć z tym, czego nie da się zaprzestać, bo przecież nie można przestać jeść, ale gdzieś tam w głęb wierzę, że można jakoś nad tym zapanować..
Jak minęły święta?

P.S. Sorry, że tak długo nie odpisywałam, ale na telefonie mi się nie wyświetlają nowe wiadomości i dopiero na kompie zobaczyłam :/

Radogoszcz faktycznie jest dość daleko ode mnie Szczerze, to chyba nawet nie wiem gdzie to dokładnie jest.
Jak długo przyjmujesz leki? Ile to już u Ciebie się ciągnie? Nie poddawaj się, nie załamuj! Jest ciężko, ale każdemu z nas jest ciężko. Jedzenie jest straszne, naprawdę. Ja właśnie zaliczyłam kompulsa ... Zjadłam obiad i nagle naszło mnie na wszystko inne. 4 wafle ryżowe, 2 plasterki pasztetu z gęsi, 1 plater pasztetu z soczewicy, kawałek ciasta jaglanego, kabanos, pomarańcza, mandarynka, 3 jabłka, trochę suszonej żurawiny i suszonej śliwki ... Boże ... Jak to napisałam to dopiero zobaczyłam ile tego zjadałam :/ Masakra, aż mnie to przeraziło. Kompuls, znowu, znowu Jaka ja jestem beznadziejna. I co mi to dało? Nic, wyrzut sumienia i utwierdzenie w tym, że jestem beznadziejna do kwadratu.

Co do AŻ myślałam, ale nie mam odwagi tam iść. Już parę razy się zbierałam, ale za każdym razem odpuszczam. To jest ponad moje siły chyba.
A Ty byłaś kiedyś na takim spotkaniu?

O matko, to zupełnie drugi koniec. Ja Radogoszcz Mi wychodzenie z domu już nie pomaga, bo idę do sklepu. Już nic nie mogę zrobić, wszystko wiąże się z żarciem. Do tego pogłębiająca się depresja albo napady mani. Ostatnio czułam się tak bezsilna, że już w sumie nie było ze mną kontaktu. Przestałam się odzywać, jeść, ruszać z łózka. Boję się ruszyć, żeby nie zacząć żreć. Chciałam już tylko umrzeć.. Mam leki, psychiatrę, terapeutę, ale to wszystko tak wolno idzie, a co dołek, to gorszy... Myślałaś może o AŻ w Łodzi?

Witaj,
bardzo przepraszam, ale dopiero dziś zobaczyłam Twoja wiadomość. Wybacz Prawdę powieszawszy mieszkam pod Łodzią, w okolicy Andrzejowa, Olechowa. Nie wiem czy kojarzysz te rejony. Z chęcią się wybiorę. Potrzebuje wychodzić z domu, bo tylko dzięki temu mogę utrzymać się w rydzach i nie jeść co chwila. A Ty z któej części Łodzi jesteś?