Mam 23 lata i nie chce mi się o siebie dbać.

[Kaaska]

Witajcie dziewczyny,

piszę tutaj z problemem, który teoretycznie nie powinien mnie dotyczyć: kompletnie nie mam ochoty na to, aby o siebie zadbać. Nie jestem w żadnym związku, tak więc moje zaniedbanie się nie wynika z powodu, że "już nie muszę się starać" Na pierwszym, drugim roku studiów nie było dnia, żebym nie wyszła z domu umalowana, ładnie ubrana, pilnowałam, aby dobrze się odżywiać. Potem zaczęłam kontynuować studia za granicą i... no właśnie, od tego czasu przytyłam 10 kilogramów. W pewnym momencie stwierdziłam, że po prostu nie chce mi się tak starać, opinia innych mnie przestała interesować, nie przeszkadzało mi to, że kilka dni pod rząd założę te same ciuchy, przestałam się w ogóle malować, nie zwracam uwagi na to, co jem, nie ćwiczę w ogóle. Przestało mi zależeć na tym, aby dobrze wyglądać dla siebie. Codziennie chodzę w koku, nigdy nie rozpuszczam włosów (całe życie je zapuszczam, i wmówiłam sobie, że to mi w tym pomoże, bo nie będą się tak niszczyć)

Nie tylko w tym aspekcie nic mi się nie chce. Jeżeli chodzi o uczelnię, moje wyniki się pogorszyły, nie mam już tej motywacji. W mieszkaniu też jest syf, ogarniam tylko trochę jak ktoś ma mnie odwiedzić (co zdarza się rzadko), ale wygląda to tak, że upycham rzeczy do szafy i zamykam drzwi do kuchni, w której wiecznie jest brudno, z proźbą, aby tam nie wchodzić. Nie wynika to z braku czasu - piszę magistra, więc większość czasu i tak spędzam w domu. Przyznałam się do tego już dawno przed sobą, że jestem leniem. Patologicznym leniem, ale nie potrafię z tym nic zrobić. Sytuacja wygląda na tyle źle, że śmieci wynoszę tylko raz, max dwa razy na tydzień, a zamiast iść do sklepu i ugotować coś normalnego i zdrowego, zamawiam pizzę. Popsuła mi się przez to cera i pogorszyły włosy, o które tak namiętnie dbam, ale dla mnie to i tak nie jest żaden impuls do zmiany. Jeżeli chodzi o płeć przeciwną, nie jestem nikim zainteresowana, zresztą i tak nie wyobrażam sobie związku z obcokrajowcem, w takim stanie i tak pewnie nikomu się nie podobam, ale kompletnie to mnie nie rusza (z powyższego względu &#128521

Codziennie wieczorem mam ambitny plan, że od jutra to się tak wezmę za siebie, idę od rana na zdrowe zakupy, jak najwięcej warzyw, będę codziennie ćwiczyć, nawet w domu przed telewizorem, na twarz jakieś przeciwtrądzikowe specyfiki, po jakimś czasie makijaż, mam wręcz wizję siebie samej jako nieprzeciętnie atrakcyjnej kobiety gdy już "zmienię swoje życie", ale gdy budzę się rano, dzień wygląda dokładnie tak samo jak poprzedni.

Co mam z tym zrobić? Dziewczyny, błagam, pomóżcie mi się ogarnąć.

Pozdrawiam serdecznie,

K.

[Sybil_]

wydaje mi się, że możesz mieć depresje. Masz jakieś wsparcie w kimś bliskim? Jaką koleżanka? Masz możliwość pójścia do lekarza? Może jakaś psychoterapia?

[Kaaska]

Depresję? Nigdy tak nie myślałam, obwiniałam się sama, że jestem leniem, jak tak dalej pójdzie, to zmarnuję sobie życie, itd. Moi rodzice nie traktują moich słów poważnie, mówię im, że źle skę tutaj czuję, za każdym razem podczas rozmowy narzekam, co kończy się to kłótnia, że dobrze mam, a szukam powodów do narzekania, że jak mi się nie podoba, to mogę wracać (oczywiście to jest z taką ironią i przekąsem, kto już na mecie się poddaje), nie mam tutaj za dużo znajomych. Mam kilka koleżanek, ale z żadną nie mogę porozmawiać na takie tematy, wstydzę się, co o mnie pomyślą, zresztą ja nie sprawiam wrażenia osoby, z którą dzieje się coś złego, zawsze jestem uśmiechnięta, kontaktowa, itd. Do tego żadna z nich nie jest moją przyjaciółką, żeby się zwierzać z tak osobistych rzeczy (cóż za hipokryzja, a pisze o tym tutaj ��).

[expander]

Podpinam się, gdyż mam dokładnie ten sam problem. Nie wiem w sumie od kiedy tak mam..pół roku, roku? Nie mam zupełnie ochoty o siebie dbać, ciężko jest mi się zmusić nawet do mycia, w związku z czym czasem myję się co kilka dni. Wychodząc z domu ciuchy zakładam byle jakie, nie przykładam do nich większej uwagi, nie mam po prostu na to siły. Nie widzę sensu w kupowaniu sobie jakichś ładnych ciuchów czy biżuterii bo i tak nie będę w tym chodzić..po co. Ja ogólnie w ogóle bardzo nie lubię wychodzić z domu, wszystkie swoje weekendy spędzam w swoim pokoju. Żadnych bliższych relacji też nie nawiązałam wiec z nikim się nie spotykam poza uczelnią. A nawet jeśli to bardzo ciężko byłoby mi się zebrać na jakiekolwiek nieobowiązkowe wyjście z domu. Mi tak samo jak Tobie przestało zależeć na tym żeby dla innych wyglądać ładnie a jeszcze do niedawna było zupełnie ze mną inaczej np. na pierwszym roku studiów. Czasami widzę piękne, zadbane dziewczyny na ulicy i myślę sobie że ja też powinnam tak o siebie dbać ale tylko na chęciach się kończy. Nie mam po co dla siebie dbać po prostu i też nie mam na to siły.. czasem męczy mnie to 20-sto minutowe stanie pod prysznicem. Rozumiem jak się czujesz

[Sybil_]

dokończ magisterium i wracaj do kraju, ewidentnie czujesz się samotna, Twoje relacje są powierzchowne. A póki co może skorzystaj z pomocy psychoterapeuty.

[Kaaska]

expander, a ja myślałam, że tylko ja taki mam problem i nawet tutaj nikt mnie nie zrozumie. U mnie zaczęło się to w marcu, przyjechałam na ferie do Polski, potem wróciłam i się zaczął ten dziwny okres w moim życiu. Nigdy tak nie miałam, zawsze byłam ambitną i pracowitą dziewczyną, teraz jakby coś we mnie wstąpiło i mimo, że bardzo mnie to martwi, nie potrafię na tą chwilę nic z tym zrobić. Oczywiście jest mocne "od jutra", jak co wieczór, ale zobaczymy, co z tego wyjdzie. Ja też nie chodzę na zakupy, przez to, że przytyłam w niczym się sobie nie podobam. Zakupy nie poprawiają mi humoru, wręcz go pogarszają, gdy widzę super ciuchy na moim niestety nie idealnym ciele. Zawsze powtarzam sobie, że pójdę na shopping życia jak schudnę, jak będę mieć idealne ciało, bo jak schudnę to i tak wszystko będzie za duże, to po co mam teraz kupować. Problem w tym, że właśnie nic w kierunku tego odchudzania nie robię.
Te moje koleżanki to z mojego roku są i gdyby nie to, że studiujemy razem, to nie wiem, czy ten kontakt by się jeszcze utrzymał. Problemem jest też to, że mieszkam w małym mieście, mam nadzieję, że dostanę pracę w większym miescie i to pozytywnie wpłynie na moje życie towarzyskie. A weekendy tak jak Ty, też spędzam w domu, najczęściej w łóżku.
Jeżeli chodzi o ładne dziewczyny na ulicach: za każdym razem jak takie widzę myślę "Też chcę tak wygladać", ale na chceniu się kończy. Wstyd przyznać, ale mnie te podstawowe czynności też wręcz męczą, po co mam o siebie dbać...
Sybil_ planuję powrót do kraju, wręcz odliczam dni. Z jednej strony niezmiernie się cieszę z tego powodu, ale z drugiej - mam też pewne obawy. Część moich kontaktów się pourywała, a nie wiem, czy mając stałą pracę tak łatwo jest nawiązywać nowe znajomości. Ci, z którymi utrzymuję kontakt, albo się wyprowadzili do innych miast, albo są w stałych związkach, mają absorbującą pracę, itd. Boję sie, że będzie tak samo. Czasami myślę, że wyjazd na studia za granicę to była najgorsza decyzja w moim życiuz

[Shawtty]

Napisane przez Kaaska

expander, a ja myślałam, że tylko ja taki mam problem i nawet tutaj nikt mnie nie zrozumie. U mnie zaczęło się to w marcu, przyjechałam na ferie do Polski, potem wróciłam i się zaczął ten dziwny okres w moim życiu. Nigdy tak nie miałam, zawsze byłam ambitną i pracowitą dziewczyną, teraz jakby coś we mnie wstąpiło i mimo, że bardzo mnie to martwi, nie potrafię na tą chwilę nic z tym zrobić. Oczywiście jest mocne "od jutra", jak co wieczór, ale zobaczymy, co z tego wyjdzie. Ja też nie chodzę na zakupy, przez to, że przytyłam w niczym się sobie nie podobam. Zakupy nie poprawiają mi humoru, wręcz go pogarszają, gdy widzę super ciuchy na moim niestety nie idealnym ciele. Zawsze powtarzam sobie, że pójdę na shopping życia jak schudnę, jak będę mieć idealne ciało, bo jak schudnę to i tak wszystko będzie za duże, to po co mam teraz kupować. Problem w tym, że właśnie nic w kierunku tego odchudzania nie robię.
Te moje koleżanki to z mojego roku są i gdyby nie to, że studiujemy razem, to nie wiem, czy ten kontakt by się jeszcze utrzymał. Problemem jest też to, że mieszkam w małym mieście, mam nadzieję, że dostanę pracę w większym miescie i to pozytywnie wpłynie na moje życie towarzyskie. A weekendy tak jak Ty, też spędzam w domu, najczęściej w łóżku.
Jeżeli chodzi o ładne dziewczyny na ulicach: za każdym razem jak takie widzę myślę "Też chcę tak wygladać", ale na chceniu się kończy. Wstyd przyznać, ale mnie te podstawowe czynności też wręcz męczą, po co mam o siebie dbać...
Sybil_ planuję powrót do kraju, wręcz odliczam dni. Z jednej strony niezmiernie się cieszę z tego powodu, ale z drugiej - mam też pewne obawy. Część moich kontaktów się pourywała, a nie wiem, czy mając stałą pracę tak łatwo jest nawiązywać nowe znajomości. Ci, z którymi utrzymuję kontakt, albo się wyprowadzili do innych miast, albo są w stałych związkach, mają absorbującą pracę, itd. Boję sie, że będzie tak samo. Czasami myślę, że wyjazd na studia za granicę to była najgorsza decyzja w moim życiuz

I prawdopodobnie to jest powodem, że Twoja motywacja do czegokolwiek leży. Wróć do kraju, do rodziny, może jakoś się wtedy będzie lepiej układać. A póki co to może metoda małych kroczków? Np. jednego dnia zadbaj bardziej o włosy, nałóż odżywkę, uczesz i znów noś rozpuszczone, innego dnia pomaluj lekko oczy itd

I uwierz, że wiem przez co przechodzisz. Choć bardzo dbam o siebie i jestem pedantką, miałam taki okres w życiu, że ciuchy walały mi się po podłodze, codziennie nosiłam spodnie, a nie jak zazwyczaj sukienki, nie dbałam o makijaż, wiązałam byle jak włosy, nie chciało mi się wychodzić z domu i właśnie nawet umycie się było dla mnie katorgą. I nie było to lenistwo, a problemy na tle psychicznym po ciężkim przeżyciu.

[763509f5cf445a4c28cec956de73c62121becc29]

Znaczy tak, jest kwestia dbania o siebie pod wzgledem strojenia, a druga kwestia dbania o siebie pod wzgledem higieny/zdrowia.

Moim zdaniem nie jest twoim problemem to, ze sie nie malujesz czy nie stroisz na uczelnie. Moga byc tego rozne powody (malo znajomych, brak TZ, niewychodzenie na miasto,poglady itd.) i akurat tym bym sie bardzo nie przejmowala. Jesli nie masz takiej potrzeby, to akurat z tego powodu nic ci sie nie stanie.

Ale druga sprawa to kwestia higieny i zdrowia. Ubieranie ciuchow kilka dni pod rzad jest po pierwsze nieprzyjemne, a po drugie niezdrowe. Nasz naskorek zluszcza sie, na skorze a przez to na ciuchach, poscieli, recznikach, wlosach, gromadza sie miliony obumarlych komorek, ktorymi odzywiaja sie patogeny i roztocza. Roztocza to takie male pajaczki, popatrz sobie . Prysznic, nalozenie balsamu na cialo i kremu na twarz to kwestia max. 15 minut, a pranie robi sie wlasciwie samo; tyle mozesz dla siebie zrobic.
Nawet, jesli nie chce ci sie samej gotowac i mozesz sobie pozwolic na zamawianie jedzenia do domu, to nie odzywiaj sie tylko pizza. Pizza, ktora my znamy, to bula + ser, czyli niezbyt zdrowa kombinacja. Ale zamowic mozesz sobie tez kawalek miesa/ryby z ziemniakami i surowka, dobra chinszczyzne (albo dania wietnamskie/tajskie, o wiele zdrowsze), nawet kebab nie jest taki zly jesli poprosi sie o duzo salatki do srodka i malo sosu. Nie musisz robic od razu rewolucji warzywno-owocowej, ale kup sobie kilka jablek i pij wode z plasterkiem cytryny. Juz nawet nie chodzi o wage, ale jednostronne odzywianie moze poczynic spustoszenie w organizmie.
Co do balaganu w mieszkaniu: no coz... Ja jestem osobiscie dosyc pedantyczna osoba, bo wyznaje zasade, ze zmiany w sobie zaczyna sie od zmian wokol siebie. Nie poloze sie spac, jesli nie posprzatam kuchni i nie zmyje naczyn, bo jak wstane rano i wejde do takiego syfu, to chodze naburmuszona caly dzien. Posciel zmieniam czesto i musi mi pachniec, bo inaczej nie spie dobrze; z tego powodu musze miec wywietrzone w pokoju i chodzby sie walilo, nie poloze sie do lozka nieumyta, bo po prostu nie zasne. Mysle, ze posprzatanie mieszkania i utrzymanie tego porzadku bardzo ci pomoze w odszukaniu ''jasniejszej strony zycia' .

PS Jeszcze taki trick... jak lapie lenia, to wchodze na wizazowe watki o karaluchach i pluskwach (ktore, jak wiadomo, nie lubia czystych miejsc ) i od razu mi len przechodzi.

Zawsze mozesz wrocic do Polski, pewnie. Ale teraz jestes tam, gdzie jestes. Trzeba zrobic wszystko, zeby cieszyc sie chwila.

[zakonna]

Już to ktoś sugerował ale takie objawy to naprawdę często jest depresja. Warto iść do lekarza i zacząć ewentualne leczenie bo nawet jak pierwszy rzut choroby przejdzie sam, to nawroty są o wiele gorsze.

wysłane telepatycznie

[Lexie]

Tak naprawdę opcje są różne - depresja/stany depresyjne. Hormony tarczycy. Niedobór witaminy D.

Trudno zakładać, że to "po prostu" lenistwo, jeśli wcześniej tak nie miałaś i jest to sytuacja stosunkowo nowa.

Akurat to, że się nie malujesz i nie stroisz nie jest problemem samo w sobie, nie trzeba się wcale przejmować opinią innych. Bałagan w mieszkaniu - różni są ludzie, jedni to pedanci, inni to bałaganiarze. Ale jeśli problem sprawiają Ci zwykłe czynności jak umycie się, zmiana ciuchów, zrobienie posiłku, to już wygląda to niepokojąco.

[201803290936]

Napisane przez Lexie

Tak naprawdę opcje są różne - depresja/stany depresyjne. Hormony tarczycy. Niedobór witaminy D.

Trudno zakładać, że to "po prostu" lenistwo, jeśli wcześniej tak nie miałaś i jest to sytuacja stosunkowo nowa.

Akurat to, że się nie malujesz i nie stroisz nie jest problemem samo w sobie, nie trzeba się wcale przejmować opinią innych. Bałagan w mieszkaniu - różni są ludzie, jedni to pedanci, inni to bałaganiarze. Ale jeśli problem sprawiają Ci zwykłe czynności jak umycie się, zmiana ciuchów, zrobienie posiłku, to już wygląda to niepokojąco.

O to to.

[skazana_na_bluesa]

zgadam się z dziewczynami, że może to być depresja. warto skorzystać z pomocy lekarza, wykonać też badania krwi.

---------- Dopisano o 08:09 ---------- Poprzedni post napisano o 08:07 ----------

Napisane przez Hiiroko

Znaczy tak, jest kwestia dbania o siebie pod wzgledem strojenia, a druga kwestia dbania o siebie pod wzgledem higieny/zdrowia.

Moim zdaniem nie jest twoim problemem to, ze sie nie malujesz czy nie stroisz na uczelnie. Moga byc tego rozne powody (malo znajomych, brak TZ, niewychodzenie na miasto,poglady itd.) i akurat tym bym sie bardzo nie przejmowala. Jesli nie masz takiej potrzeby, to akurat z tego powodu nic ci sie nie stanie.

Ale druga sprawa to kwestia higieny i zdrowia. Ubieranie ciuchow kilka dni pod rzad jest po pierwsze nieprzyjemne, a po drugie niezdrowe. Nasz naskorek zluszcza sie, na skorze a przez to na ciuchach, poscieli, recznikach, wlosach, gromadza sie miliony obumarlych komorek, ktorymi odzywiaja sie patogeny i roztocza. Roztocza to takie male pajaczki, popatrz sobie . Prysznic, nalozenie balsamu na cialo i kremu na twarz to kwestia max. 15 minut, a pranie robi sie wlasciwie samo; tyle mozesz dla siebie zrobic.
Nawet, jesli nie chce ci sie samej gotowac i mozesz sobie pozwolic na zamawianie jedzenia do domu, to nie odzywiaj sie tylko pizza. Pizza, ktora my znamy, to bula + ser, czyli niezbyt zdrowa kombinacja. Ale zamowic mozesz sobie tez kawalek miesa/ryby z ziemniakami i surowka, dobra chinszczyzne (albo dania wietnamskie/tajskie, o wiele zdrowsze), nawet kebab nie jest taki zly jesli poprosi sie o duzo salatki do srodka i malo sosu. Nie musisz robic od razu rewolucji warzywno-owocowej, ale kup sobie kilka jablek i pij wode z plasterkiem cytryny. Juz nawet nie chodzi o wage, ale jednostronne odzywianie moze poczynic spustoszenie w organizmie.
Co do balaganu w mieszkaniu: no coz... Ja jestem osobiscie dosyc pedantyczna osoba, bo wyznaje zasade, ze zmiany w sobie zaczyna sie od zmian wokol siebie. Nie poloze sie spac, jesli nie posprzatam kuchni i nie zmyje naczyn, bo jak wstane rano i wejde do takiego syfu, to chodze naburmuszona caly dzien. Posciel zmieniam czesto i musi mi pachniec, bo inaczej nie spie dobrze; z tego powodu musze miec wywietrzone w pokoju i chodzby sie walilo, nie poloze sie do lozka nieumyta, bo po prostu nie zasne. Mysle, ze posprzatanie mieszkania i utrzymanie tego porzadku bardzo ci pomoze w odszukaniu ''jasniejszej strony zycia' .

PS Jeszcze taki trick... jak lapie lenia, to wchodze na wizazowe watki o karaluchach i pluskwach (ktore, jak wiadomo, nie lubia czystych miejsc ) i od razu mi len przechodzi.

Zawsze mozesz wrocic do Polski, pewnie. Ale teraz jestes tam, gdzie jestes. Trzeba zrobic wszystko, zeby cieszyc sie chwila.

tja. rada na zasadzie "ogarnij się", bardzo ^^^^^ pomocna.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez skazana_na_bluesa

zgadam się z dziewczynami, że może to być depresja. warto skorzystać z pomocy lekarza, wykonać też badania krwi.

---------- Dopisano o 08:09 ---------- Poprzedni post napisano o 08:07 ----------


tja. rada na zasadzie "ogarnij się", bardzo ^^^^^ pomocna.

Bo przecież depresja to nie choroba i jak się chce to się da.

[kennedy]

Dobrze radzicie. Od siebie dodam ze moze jakis maly krok na ozywienie. To nie musi byc nic duzego np wstan i pojdz do sklepu po zdrowe rzeczy na sniadanie na pare dni.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Adrianna_8]

Napisane przez Hiiroko

Znaczy tak, jest kwestia dbania o siebie pod wzgledem strojenia, a druga kwestia dbania o siebie pod wzgledem higieny/zdrowia.

Moim zdaniem nie jest twoim problemem to, ze sie nie malujesz czy nie stroisz na uczelnie. Moga byc tego rozne powody (malo znajomych, brak TZ, niewychodzenie na miasto,poglady itd.) i akurat tym bym sie bardzo nie przejmowala. Jesli nie masz takiej potrzeby, to akurat z tego powodu nic ci sie nie stanie.

Ale druga sprawa to kwestia higieny i zdrowia. Ubieranie ciuchow kilka dni pod rzad jest po pierwsze nieprzyjemne, a po drugie niezdrowe. Nasz naskorek zluszcza sie, na skorze a przez to na ciuchach, poscieli, recznikach, wlosach, gromadza sie miliony obumarlych komorek, ktorymi odzywiaja sie patogeny i roztocza. Roztocza to takie male pajaczki, popatrz sobie . Prysznic, nalozenie balsamu na cialo i kremu na twarz to kwestia max. 15 minut, a pranie robi sie wlasciwie samo; tyle mozesz dla siebie zrobic.
Nawet, jesli nie chce ci sie samej gotowac i mozesz sobie pozwolic na zamawianie jedzenia do domu, to nie odzywiaj sie tylko pizza. Pizza, ktora my znamy, to bula + ser, czyli niezbyt zdrowa kombinacja. Ale zamowic mozesz sobie tez kawalek miesa/ryby z ziemniakami i surowka, dobra chinszczyzne (albo dania wietnamskie/tajskie, o wiele zdrowsze), nawet kebab nie jest taki zly jesli poprosi sie o duzo salatki do srodka i malo sosu. Nie musisz robic od razu rewolucji warzywno-owocowej, ale kup sobie kilka jablek i pij wode z plasterkiem cytryny. Juz nawet nie chodzi o wage, ale jednostronne odzywianie moze poczynic spustoszenie w organizmie.
Co do balaganu w mieszkaniu: no coz... Ja jestem osobiscie dosyc pedantyczna osoba, bo wyznaje zasade, ze zmiany w sobie zaczyna sie od zmian wokol siebie. Nie poloze sie spac, jesli nie posprzatam kuchni i nie zmyje naczyn, bo jak wstane rano i wejde do takiego syfu, to chodze naburmuszona caly dzien. Posciel zmieniam czesto i musi mi pachniec, bo inaczej nie spie dobrze; z tego powodu musze miec wywietrzone w pokoju i chodzby sie walilo, nie poloze sie do lozka nieumyta, bo po prostu nie zasne. Mysle, ze posprzatanie mieszkania i utrzymanie tego porzadku bardzo ci pomoze w odszukaniu ''jasniejszej strony zycia' .

PS Jeszcze taki trick... jak lapie lenia, to wchodze na wizazowe watki o karaluchach i pluskwach (ktore, jak wiadomo, nie lubia czystych miejsc ) i od razu mi len przechodzi.

Zawsze mozesz wrocic do Polski, pewnie. Ale teraz jestes tam, gdzie jestes. Trzeba zrobic wszystko, zeby cieszyc sie chwila.

Fajnie, ze jestes taka idealna, ale Twoje rady nijak pomagaja autorce.

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[expander]

Kaaska - dokładnie słowo w słowo jakbym czytała o sobie! Widziałam co napisałaś, że uważasz że wyjazd za granicę na studia to był największy błąd. U mnie znów podobnie. Poszłam na studia pod wpływem presji rodziny, teraz jestem na 3cim roku ale co z tego..czuje cały czas że odstaję od reszty, nie lubię tego co studiuję i nie rozwijam się w tym i widzę jak z roku na rok ludzie z kierunku coraz bardziej idą na przód. Na pierwszym roku było jeszcze w miarę ok ale jak zaczęły się przedmioty kierunkowe to zdecydowanie moja samoocena i nastrój się pogorszył. Czuję że mnie to strasznie przytłacza. Tak samo jak pisałam już w innym wątku ja bym bardzo chciała zmienić te studia gdybym tylko wiedziała na co I tak samo jak dziewczyny pisały coraz bardziej przekonuję się do tego aby pójść do psychologa bo życie przecieka mi przez palce. Myślę że to samo mogłoby pomóc Tobie.

[_Matilde_]

Napisane przez Kaaska

Witajcie dziewczyny,

piszę tutaj z problemem, który teoretycznie nie powinien mnie dotyczyć: kompletnie nie mam ochoty na to, aby o siebie zadbać. Nie jestem w żadnym związku, tak więc moje zaniedbanie się nie wynika z powodu, że "już nie muszę się starać" Na pierwszym, drugim roku studiów nie było dnia, żebym nie wyszła z domu umalowana, ładnie ubrana, pilnowałam, aby dobrze się odżywiać. Potem zaczęłam kontynuować studia za granicą i... no właśnie, od tego czasu przytyłam 10 kilogramów. W pewnym momencie stwierdziłam, że po prostu nie chce mi się tak starać, opinia innych mnie przestała interesować, nie przeszkadzało mi to, że kilka dni pod rząd założę te same ciuchy, przestałam się w ogóle malować, nie zwracam uwagi na to, co jem, nie ćwiczę w ogóle. Przestało mi zależeć na tym, aby dobrze wyglądać dla siebie. Codziennie chodzę w koku, nigdy nie rozpuszczam włosów (całe życie je zapuszczam, i wmówiłam sobie, że to mi w tym pomoże, bo nie będą się tak niszczyć)

Nie tylko w tym aspekcie nic mi się nie chce. Jeżeli chodzi o uczelnię, moje wyniki się pogorszyły, nie mam już tej motywacji. W mieszkaniu też jest syf, ogarniam tylko trochę jak ktoś ma mnie odwiedzić (co zdarza się rzadko), ale wygląda to tak, że upycham rzeczy do szafy i zamykam drzwi do kuchni, w której wiecznie jest brudno, z proźbą, aby tam nie wchodzić. Nie wynika to z braku czasu - piszę magistra, więc większość czasu i tak spędzam w domu. Przyznałam się do tego już dawno przed sobą, że jestem leniem. Patologicznym leniem, ale nie potrafię z tym nic zrobić. Sytuacja wygląda na tyle źle, że śmieci wynoszę tylko raz, max dwa razy na tydzień, a zamiast iść do sklepu i ugotować coś normalnego i zdrowego, zamawiam pizzę. Popsuła mi się przez to cera i pogorszyły włosy, o które tak namiętnie dbam, ale dla mnie to i tak nie jest żaden impuls do zmiany. Jeżeli chodzi o płeć przeciwną, nie jestem nikim zainteresowana, zresztą i tak nie wyobrażam sobie związku z obcokrajowcem, w takim stanie i tak pewnie nikomu się nie podobam, ale kompletnie to mnie nie rusza (z powyższego względu &#128521

Codziennie wieczorem mam ambitny plan, że od jutra to się tak wezmę za siebie, idę od rana na zdrowe zakupy, jak najwięcej warzyw, będę codziennie ćwiczyć, nawet w domu przed telewizorem, na twarz jakieś przeciwtrądzikowe specyfiki, po jakimś czasie makijaż, mam wręcz wizję siebie samej jako nieprzeciętnie atrakcyjnej kobiety gdy już "zmienię swoje życie", ale gdy budzę się rano, dzień wygląda dokładnie tak samo jak poprzedni.

Co mam z tym zrobić? Dziewczyny, błagam, pomóżcie mi się ogarnąć.

Pozdrawiam serdecznie,

K.

Więc nie postanawiaj że zmienisz wszystko na raz, bo jest tego za dużo . Rób to małymi kroczkami. W tym tygodniu rób coś łatwego, np. zadbaj o cerę. Jak Ci to wejdzie w nawyk to dołóż jeszcze coś np. 10 minut ćwiczeń 2 razy w tygodniu. Na razie wystarczy, jak Cię wciągnie to sama z siebie zaczniesz ćwiczyć dłużej i częsciej. A potem jak się zaktywizujesz to będziesz miała więcej energii i pomysłów. Ale od czegoś musisz zacząć

---------- Dopisano o 11:13 ---------- Poprzedni post napisano o 11:04 ----------

Napisane przez expander

Kaaska - dokładnie słowo w słowo jakbym czytała o sobie! Widziałam co napisałaś, że uważasz że wyjazd za granicę na studia to był największy błąd. U mnie znów podobnie. Poszłam na studia pod wpływem presji rodziny, teraz jestem na 3cim roku ale co z tego..czuje cały czas że odstaję od reszty, nie lubię tego co studiuję i nie rozwijam się w tym i widzę jak z roku na rok ludzie z kierunku coraz bardziej idą na przód. Na pierwszym roku było jeszcze w miarę ok ale jak zaczęły się przedmioty kierunkowe to zdecydowanie moja samoocena i nastrój się pogorszył. Czuję że mnie to strasznie przytłacza. Tak samo jak pisałam już w innym wątku ja bym bardzo chciała zmienić te studia gdybym tylko wiedziała na co I tak samo jak dziewczyny pisały coraz bardziej przekonuję się do tego aby pójść do psychologa bo życie przecieka mi przez palce. Myślę że to samo mogłoby pomóc Tobie.

Moim zdaniem powinnaś na razie dać sobie w ogóle spokój ze studiami. Obecny kierunek nie jest dla Ciebie więc szkoda czasu i pieniędzy, a nie masz pomysłu na razie na kolejny, więc znajdź jakąś pracę i daj sobie czas żeby pomyśleć co byś chciała tak naprawdę robić.
A jeśli czujesz że powinnaś iść do psychologa to idź, na pewno to nie zaszkodzi

[763509f5cf445a4c28cec956de73c62121becc29]

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;6787992 6]Bo przecież depresja to nie choroba i jak się chce to się da.[/QUOTE]

Tak, a wy jestescie dyplomowanymi psychologami, ze stwierdzacie depresje.

I nie uwazam, ze depresja (ktora tutaj jest niestwierdzona) zwalnia kogos z probowania pomoc samemu sobie. Ktora moja rada ci nie pasuje? Ze ma sie umyc? ze w posprzatanym mieszkaniu i cieplej poscieli bedzie sie lepiej czula? Ze zamowic do jedzenia moze cos innego niz pizze?

[Adrianna_8]

Napisane przez Hiiroko

Tak, a wy jestescie dyplomowanymi psychologami, ze stwierdzacie depresje.

I nie uwazam, ze depresja (ktora tutaj jest niestwierdzona) zwalnia kogos z probowania pomoc samemu sobie. Ktora moja rada ci nie pasuje? Ze ma sie umyc? ze w posprzatanym mieszkaniu i cieplej poscieli bedzie sie lepiej czula? Ze zamowic do jedzenia moze cos innego niz pizze?

Moze troche wiecej empatii i zrozumienia?

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[763509f5cf445a4c28cec956de73c62121becc29]

Napisane przez Adrianna_8

Moze troche wiecej empatii i zrozumienia?

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

Serio? Jezeli ktos ma empatie i zrozumienie w tej kwestii to ja, bo kilka lat temu bylam w identycznej sytuacji, zycia za granica na studiach odliczajac dni do powrotu i zapuscilam wszystko dookola siebie totalnie, bo ''nie bylo warto''.

I jedno, czego sie nauczylam, to tak - trzeba sie zmusic do ogarniecia siebie/mieszkania/czegokolwiek, nawet jesli wiazaloby sie to z wyobrazaniem sobie karaluchow czy roztoczy, bo ogarniete mieszkanie, czysta posciel itd. pomagaja w wyjsciu z tego dolka psychicznego.

[nyana89]

Napisane przez Hiiroko

Serio? Jezeli ktos ma empatie i zrozumienie w tej kwestii to ja, bo kilka lat temu bylam w identycznej sytuacji, zycia za granica na studiach odliczajac dni do powrotu i zapuscilam wszystko dookola siebie totalnie, bo ''nie bylo warto''.

I jedno, czego sie nauczylam, to tak - trzeba sie zmusic do ogarniecia siebie/mieszkania/czegokolwiek, nawet jesli wiazaloby sie to z wyobrazaniem sobie karaluchow czy roztoczy, bo ogarniete mieszkanie, czysta posciel itd. pomagaja w wyjsciu z tego dolka psychicznego.

Jeśli to faktycznie byłoby tylko przez czasowy spadek formy psychicznej/rozleniwienie/jesienną chandrę to okej, to może zadziałać. Jeśli jednak jest to depresja, to nie, to tak nie działa, że sobie nagle (w)mówisz 'nie no, musowo muszę się ogarnąć, zmusić i koniec!!!' i wszystko idzie jak po maśle. No. I nie trzeba być specjalistą, by to wiedzieć. Wystarczy obcowanie z taką osobą.

[zakonna]

Przy stanach depresyjnych człowiek się nie zmusi. Chemia w mózgu siada i choćby się człowiek skichal to nie przeskoczy tego. Więc rady typu weź się w garść można sobie w buty włożyć.

wysłane telepatycznie

[763509f5cf445a4c28cec956de73c62121becc29]

Napisane przez nyana89

Jeśli to faktycznie byłoby tylko przez czasowy spadek formy psychicznej/rozleniwienie/jesienną chandrę to okej, to może zadziałać. Jeśli jednak jest to depresja, to nie, to tak nie działa, że sobie nagle (w)mówisz 'nie no, musowo muszę się ogarnąć, zmusić i koniec!!!' i wszystko idzie jak po maśle. No. I nie trzeba być specjalistą, by to wiedzieć. Wystarczy obcowanie z taką osobą.

Autorka sama sie zdziwila na wspomnienie o depresji, bo nigdy tak o tym nie myslala... dlatego wlasnie zdecydowalam sie na rady, ktore pomoga sie podniesc; no i na pewno na poczatku latwiej jest zamowic sobie chinszczyzne zamiast pizzy niz wmowic sobie, ze od dzisiaj tylko jablko i jogurt... Male kroczki.

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez Kaaska

Witajcie dziewczyny,

piszę tutaj z problemem, który teoretycznie nie powinien mnie dotyczyć: kompletnie nie mam ochoty na to, aby o siebie zadbać. Nie jestem w żadnym związku, tak więc moje zaniedbanie się nie wynika z powodu, że "już nie muszę się starać" Na pierwszym, drugim roku studiów nie było dnia, żebym nie wyszła z domu umalowana, ładnie ubrana, pilnowałam, aby dobrze się odżywiać. Potem zaczęłam kontynuować studia za granicą i... no właśnie, od tego czasu przytyłam 10 kilogramów. W pewnym momencie stwierdziłam, że po prostu nie chce mi się tak starać, opinia innych mnie przestała interesować, nie przeszkadzało mi to, że kilka dni pod rząd założę te same ciuchy, przestałam się w ogóle malować, nie zwracam uwagi na to, co jem, nie ćwiczę w ogóle. Przestało mi zależeć na tym, aby dobrze wyglądać dla siebie. Codziennie chodzę w koku, nigdy nie rozpuszczam włosów (całe życie je zapuszczam, i wmówiłam sobie, że to mi w tym pomoże, bo nie będą się tak niszczyć)

Nie tylko w tym aspekcie nic mi się nie chce. Jeżeli chodzi o uczelnię, moje wyniki się pogorszyły, nie mam już tej motywacji. W mieszkaniu też jest syf, ogarniam tylko trochę jak ktoś ma mnie odwiedzić (co zdarza się rzadko), ale wygląda to tak, że upycham rzeczy do szafy i zamykam drzwi do kuchni, w której wiecznie jest brudno, z proźbą, aby tam nie wchodzić. Nie wynika to z braku czasu - piszę magistra, więc większość czasu i tak spędzam w domu. Przyznałam się do tego już dawno przed sobą, że jestem leniem. Patologicznym leniem, ale nie potrafię z tym nic zrobić. Sytuacja wygląda na tyle źle, że śmieci wynoszę tylko raz, max dwa razy na tydzień, a zamiast iść do sklepu i ugotować coś normalnego i zdrowego, zamawiam pizzę. Popsuła mi się przez to cera i pogorszyły włosy, o które tak namiętnie dbam, ale dla mnie to i tak nie jest żaden impuls do zmiany. Jeżeli chodzi o płeć przeciwną, nie jestem nikim zainteresowana, zresztą i tak nie wyobrażam sobie związku z obcokrajowcem, w takim stanie i tak pewnie nikomu się nie podobam, ale kompletnie to mnie nie rusza (z powyższego względu &#128521

Codziennie wieczorem mam ambitny plan, że od jutra to się tak wezmę za siebie, idę od rana na zdrowe zakupy, jak najwięcej warzyw, będę codziennie ćwiczyć, nawet w domu przed telewizorem, na twarz jakieś przeciwtrądzikowe specyfiki, po jakimś czasie makijaż, mam wręcz wizję siebie samej jako nieprzeciętnie atrakcyjnej kobiety gdy już "zmienię swoje życie", ale gdy budzę się rano, dzień wygląda dokładnie tak samo jak poprzedni.

Co mam z tym zrobić? Dziewczyny, błagam, pomóżcie mi się ogarnąć.

Pozdrawiam serdecznie,

K.

Według mnie to san mocno depresyjny, mający związek z samotnością i brakiem hobby. Dodatkowo pewnie dochodzi wyalienowanie w obcym kraju.

[blue3]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;67905866]Według mnie to san mocno depresyjny, mający związek z samotnością i brakiem hobby. Dodatkowo pewnie dochodzi wyalienowanie w obcym kraju.[/QUOTE]

wspaniała diagnoza po przeczytaniu jednego postu

[763509f5cf445a4c28cec956de73c62121becc29]

Napisane przez blue3

wspaniała diagnoza po przeczytaniu jednego postu

Wlasnie o to mi chodzi. Nie jestem psychologiem ani lekarzem, ale czy to jest tak, ze klasyfikuje sie ludzi jako ''depresja'' i od razu przepisuje im leki/terapie, czy jednak najpierw probuje sie pomoc im w inny sposob i jesli to nie pomoze, to stwierdza sie depresje?

[zakonna]

Od diagnozy jest lekarz.

wysłane telepatycznie

[_Matilde_]

Napisane przez nyana89

Jeśli to faktycznie byłoby tylko przez czasowy spadek formy psychicznej/rozleniwienie/jesienną chandrę to okej, to może zadziałać. Jeśli jednak jest to depresja, to nie, to tak nie działa, że sobie nagle (w)mówisz 'nie no, musowo muszę się ogarnąć, zmusić i koniec!!!' i wszystko idzie jak po maśle. No. I nie trzeba być specjalistą, by to wiedzieć. Wystarczy obcowanie z taką osobą.

No wszystko ładnie, tylko my nie wiemy czy Autorka tą depresję ma.
Kilka prostych rad i niech spróbuje się wyrwać z tego zapuszczenia, jeśli nie będzie dawała rady to będzie pora żeby pomyśleć o lekarzu.

[expander]

To nie jest wątek o mnie, chociaż udzielam się w nim dlatego, że czuję się dokładnie tak samo jak autorka, mam problem z higieną i ogólnym spadkiem nastroju. W moim przypadku rady typu jak być bardziej ogarniętym np. w sprawach porządku domowego na nic się nie zdają. Ja czuję że np. powinnam ogarnąć swój pokój, zaczynam i dosłownie po 3 minutach moja motywacja ucieka, a ja jestem zmęczona i rzucam to w cholerę. I tak mam praktycznie z każdą wymagającą chociaż minimalnego wysiłku czynnością.

[Elfia4]

Napisane przez expander

To nie jest wątek o mnie, chociaż udzielam się w nim dlatego, że czuję się dokładnie tak samo jak autorka, mam problem z higieną i ogólnym spadkiem nastroju. W moim przypadku rady typu jak być bardziej ogarniętym np. w sprawach porządku domowego na nic się nie zdają. Ja czuję że np. powinnam ogarnąć swój pokój, zaczynam i dosłownie po 3 minutach moja motywacja ucieka, a ja jestem zmęczona i rzucam to w cholerę. I tak mam praktycznie z każdą wymagającą chociaż minimalnego wysiłku czynnością.

Ja potrafię przesypiać bałagan. Dosłownie, zamiast sprzątnąć z pozoru zwykły bałagan, to patrzę dookoła, stwierdzam, że za dużo tego, więc najpierw odpocznę. Budzę się wieczorem, zerkam na internet, myję i idę znowu spać i tak cały tydzień potrafię
Motywowanie do działania przy depresji nie ma sensu. Wywołuje tylko poczucie winy, że dla innych proste czynności są faktycznie proste, a dla kogoś chorego urastają do rangi problemu nie do przeskoczenia.