Wspólna praca i związek – jak od tego odetchnąć?

[poiuta]

Cześć Wam!
Z reguły nie jestem osobą, która sprawy związkowe wywleka poza związek, ale zupełnie nie mam się kogo poradzić i czuję, że sprawa mnie przygniotła.
Może macie więcej doświadczenia i mogłybyście mi coś poradzić?

Od ponad 7 lat jestem w związku, który przez większość czasu jest fajny, czuły i serdeczne. Mogę powiedzieć, że mój chłopak zna mnie najlepiej na tym świecie, wie kiedy rozbawić, kiedy pocieszyć, co zrobić, żeby znaleźć odpowiedź na mój humor. Jest też opiekuńczy w stosunku do mojej rodziny.
W zeszłym roku, gdy miał kryzys związany z pracą, postanowił założyć firmę i zapytał czy chcę wejść w to z nim. Ochoczo się na to zgodziłam, bo postanowiliśmy rozwijać, to co umiemy robić zawodowo i co robiliśmy po godzinach razem (rynek projektowania). Do biznesu jako wspólnika zaprosiliśmy jeszcze jednego kolegę.

Minął ponad rok. Wspólnik nas wykolegował i odszedł, my zostaliśmy z biurem, stresem, projektami i brakiem oszczędności (bo dużo z nich zainwestowaliśmy w rozwój). Ja po roku jestem wykończona, czuję się nie na swoim miejscu, stresuję się wszystkim, mam też z tego powodu problemy ze snem.

Kamyczkiem do ogródka jest fakt, że przez ten cały rok ciężkiej pracy nie udało nam się zarobić tyle, żeby móc cokolwiek odłożyć albo żeby było nas stać na wyjazd. Miałam nadzieję, że wyprawa przypomni nam jak to jest być parą. Teraz spędzamy ze sobą absolutnie cały czas razem w trybie dom-praca-dom-praca, ciągle o tej pracy dyskutując, analizując, kłócąc się nad nią. Oboje straciliśmy energię i humor.


Po drodze w ciągu tego roku pojawiły się jeszcze takie aspekty, że okazuje się, mamy inne priorytety – on spełnia się najbardziej w pracy, a ja chyba wolałabym mieć mniejsze poczucie odpowiedzialności, robienie swojej działki i odpoczynek od roboty.

To wszystko w efekcie doprowadza mnie do wniosku, że może najlepiej jest zrobić sobie przerwę, żeby zobaczyć czy jestem w stanie zatęsknić za partnerem czy nie. Nie mam tego jednak jak zrobić, bo nie tylko razem mieszkamy, ale i razem pracujemy, jesteśmy również finansowo związani.
Czuję się jak w matni i zupełnie nie wiem co zrobić. Chciałabym w przenośni otworzyć głowę i się☠przewietrzyć.

Czy któraś z Was była w takiej sytuacji albo pomogłaby podpowiedzieć co najlepiej w tym wszystkim zrobić?
Będę wdzięczna za sygnał, bo sama utknęłam we własnym smutku i żalu, nie wiem czy do siebie czy do chłopaka.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez poiuta

Cześć Wam!
Z reguły nie jestem osobą, która sprawy związkowe wywleka poza związek, ale zupełnie nie mam się kogo poradzić i czuję, że sprawa mnie przygniotła.
Może macie więcej doświadczenia i mogłybyście mi coś poradzić?

Od ponad 7 lat jestem w związku, który przez większość czasu jest fajny, czuły i serdeczne. Mogę powiedzieć, że mój chłopak zna mnie najlepiej na tym świecie, wie kiedy rozbawić, kiedy pocieszyć, co zrobić, żeby znaleźć odpowiedź na mój humor. Jest też opiekuńczy w stosunku do mojej rodziny.
W zeszłym roku, gdy miał kryzys związany z pracą, postanowił założyć firmę i zapytał czy chcę wejść w to z nim. Ochoczo się na to zgodziłam, bo postanowiliśmy rozwijać, to co umiemy robić zawodowo i co robiliśmy po godzinach razem (rynek projektowania). Do biznesu jako wspólnika zaprosiliśmy jeszcze jednego kolegę.

Minął ponad rok. Wspólnik nas wykolegował i odszedł, my zostaliśmy z biurem, stresem, projektami i brakiem oszczędności (bo dużo z nich zainwestowaliśmy w rozwój). Ja po roku jestem wykończona, czuję się nie na swoim miejscu, stresuję się wszystkim, mam też z tego powodu problemy ze snem.

Kamyczkiem do ogródka jest fakt, że przez ten cały rok ciężkiej pracy nie udało nam się zarobić tyle, żeby móc cokolwiek odłożyć albo żeby było nas stać na wyjazd. Miałam nadzieję, że wyprawa przypomni nam jak to jest być parą. Teraz spędzamy ze sobą absolutnie cały czas razem w trybie dom-praca-dom-praca, ciągle o tej pracy dyskutując, analizując, kłócąc się nad nią. Oboje straciliśmy energię i humor.


Po drodze w ciągu tego roku pojawiły się jeszcze takie aspekty, że okazuje się, mamy inne priorytety – on spełnia się najbardziej w pracy, a ja chyba wolałabym mieć mniejsze poczucie odpowiedzialności, robienie swojej działki i odpoczynek od roboty.

To wszystko w efekcie doprowadza mnie do wniosku, że może najlepiej jest zrobić sobie przerwę, żeby zobaczyć czy jestem w stanie zatęsknić za partnerem czy nie. Nie mam tego jednak jak zrobić, bo nie tylko razem mieszkamy, ale i razem pracujemy, jesteśmy również finansowo związani.
Czuję się jak w matni i zupełnie nie wiem co zrobić. Chciałabym w przenośni otworzyć głowę i się☠przewietrzyć.

Czy któraś z Was była w takiej sytuacji albo pomogłaby podpowiedzieć co najlepiej w tym wszystkim zrobić?
Będę wdzięczna za sygnał, bo sama utknęłam we własnym smutku i żalu, nie wiem czy do siebie czy do chłopaka.

A opcja, że Ty idziesz pracować na etat i co najwyżej trochę pomagasz po godzinach, wchodziłaby w grę?

Byłam w takiej sytuacji i wiem o co Ci chodzi - ja się do takiego związku wybitnie nie nadaję. Tu nie ma chyba lepszej rady, niż to rozdzielić jakoś.

[stitches]

Rozdzieliła bym raczej pracę, a nie związek, bo jeśli się rozstaniecie teraz to pewnie juz na dobre.
Jeśli zrezygnujesz z pracy w tej firmie on może to odebrać jako zostawienie go z problemami przez kolejna osobę, ale spróbuj z nim porozmawiać i wytłumaczyć, że robisz to właśnie dla Waszego związku, bo ta wspolna praca powoduje zbyt dużo kłótni i nieporozumien, a związek jest dla Ciebie ważniejszy.

---------- Dopisano o 07:44 ---------- Poprzedni post napisano o 07:42 ----------

Napisane przez Ellen_Ripley

A opcja, że Ty idziesz pracować na etat i co najwyżej trochę pomagasz po godzinach, wchodziłaby w grę?

To by była chyba najlepsza opcja na początek. Może jak zaczniesz nowa prace to z czasem będzie Was stać, żeby zatrudnić kogoś na Twoje miejsce.

[poiuta]

Napisane przez stitches

Rozdzieliła bym raczej pracę, a nie związek, bo jeśli się rozstaniecie teraz to pewnie juz na dobre.
Jeśli zrezygnujesz z pracy w tej firmie on może to odebrać jako zostawienie go z problemami przez kolejna osobę, ale spróbuj z nim porozmawiać i wytłumaczyć, że robisz to właśnie dla Waszego związku, bo ta wspolna praca powoduje zbyt dużo kłótni i nieporozumien, a związek jest dla Ciebie ważniejszy.

---------- Dopisano o 07:44 ---------- Poprzedni post napisano o 07:42 ----------



To by była chyba najlepsza opcja na początek. Może jak zaczniesz nowa prace to z czasem będzie Was stać, żeby zatrudnić kogoś na Twoje miejsce.

Dzięki za Wasze opinie!
Niestety w tym wypadku i na tym etapie rozwoju firmy, nie mam opcji od razu pójść gdzieś na etat, bo jest za dużo pracy, żeby został z tym mój partner. Biznes jest mocno rodzinny i musiałabym kogoś znaleźć i wprowadzić, kto miałby mnie zastąpić (to okres kilku miesięcy).

Macie racje, że może lepiej przeprojektować system działania pracy niż☠wszystko rzucać, ale muszę jeszcze zebrać myśli.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez poiuta

Dzięki za Wasze opinie!
Niestety w tym wypadku i na tym etapie rozwoju firmy, nie mam opcji od razu pójść gdzieś na etat, bo jest za dużo pracy, żeby został z tym mój partner. Biznes jest mocno rodzinny i musiałabym kogoś znaleźć i wprowadzić, kto miałby mnie zastąpić (to okres kilku miesięcy).

Macie racje, że może lepiej przeprojektować system działania pracy niż☠wszystko rzucać, ale muszę jeszcze zebrać myśli.

Przeprojektuj z myślą, że z czasem bierzecie pracownika do pomocy, a Ty pracujesz jednak gdzieś poza firmą. Etat dodatkowy to jest fajna opcja, bo w razie jakichś problemów firmy, macie jednak poduszkę finansową.

Tworzycie spółkę z o.o.? Czy jakaś inna forma?