Matka obwinia mnie za to, że chcę się wyprowadzić

[TurnBackTime]

Witam. Poprzednio założyłem wątek https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=781054 gdzie nakreśliłem swoją obecną sytuację zawodowo-rodzinną. Dostałem przydatne, fajne odpowiedzi. Większość z odpowiadających w poprzednim wątku sugerowała bym się wyprowadził z domu ( co i ja uważam za najlepszą opcję ). Zacząłem w necie przeglądać kawalerki na wynajem. Później mama siedziała przy komputerze i zobaczyła co przeglądałem i zaczęła się awantura. Pokłóciliśmy się, miała pretensje, że chcę się wyprowadzić, bo najlepiej nie przejmować się nikim i się wynieść, bo zostawię ją samą ze wszystkimi obowiązkami domowymi, a ona jest stara i nie daje rady, bo doskonale wiem, że ojczym jej w niczym nie pomoże. To były jej słowa.
To fakt, że ona choruje i to ja głównie w domu zajmuję się obowiazkami tj sprzątanie, wychodzenie z psem, chodzenie z nią po zakupy, bo ona dźwigać siatek nie może. Oczywiście ja to uznaję za normalne, że pomagam matce ale czy w takim razie nigdy nie będę mógł się wyprowadzić ? Przypomnę, że ja mam 26 lat, a nie 18. Ojczym rzeczywiście w niczym jej nie pomoże, bo ona go tak nauczyła. Jej zdaniem chłop ma chodzić do pracy i zarabiać, a reszta należy do kobiety. Nawet jak ona się źle czuje, a mnie akurat nie ma, a trzeba np wyjść z psem, to on nigdy się nie ruszy, mama idzie mimo złego samopoczucia. Potem zawsze ma do mnie o to pretensje, że ja sobie wyszedłem do znajomych, a ona się źle czuła i sama musiała wszystko robić. Nie do ojczyma, że jej nie pomógł, tylko moja wina, bo sobie poszedłem. Według niej powinienem przeprosić znajomych i wrócić do domu, jak tylko ona zadzwoni, że coś trzeba akurat w domu zrobić. Zawsze słyszę, że jestem leniwy, tępy, że nic i nikt mnie nie obchodzi, że liczyła na to, że mając dziecko będzie miała pomoc, a się zawiodła, bo ja wszystko robię źle. Natomiast ojczymowi wszystko wolno, do niego nie ma nigdy pretensji. Zarzuciła mi, że zostawię ją samą jak on będzie agresywny, że nie obchodzi mnie to, że może ją uderzyć. Co prawda, u nas nie ma jakiś wielkich awantur, bo ja go zawsze szybko uspokoję ( czytaj - ja dostanę ) i nie dam matce krzywdy zrobić.
Czy reasumując ja nigdy się nie wyprowadzę ? Byłem już zdecydowany ostatnio. Teraz po tej kłótni z matką i jej płaczu i zarzutach znów mam wątpliwości. Czuję się jakbym coś złego robił chcąc iść na swoje. Nie chcę dłużej z nimi mieszkać, bo zamiast wychodzić z depresji na którą choruję, ona mi się pogłębia, ale z drugiej strony czuję się odpowiedzialny za mamę i winny, że faktycznie zostawię ją samą ze wszystkim.

[Hultaj]

Twoja mamusia jest dorosła i chłopa sobie wybrała dobrowolnie. To a propos tego jak będzie Ci wbijała do główki, że ją zostawisz z takim brzydkim panem.

Żenujące jest trzymanie na smyczy 26letniego gościa.
Krótko mowiąc, w Twojej sytuacji nie widzę ani 1 powodu, dlaczego niby miałbys się z domu nie wyprowadzić.
I bardzo dobrze robisz chcąc zacząć własne życie, pomagać rodzicom to nie oznacza odwalać za nich całą robotę i robić za ich służących.
Jeszcze parę lat i psychicznie dasz się jej ubezwłasnowolnić, nigdy się nie wyprowadzisz, nie znajdziesz sobie kobiety i nie założysz własnej rodziny.
Jak zamierzasz być ''mężem'' dla swojej wlasnej matki to proszę bardzo, jesteś na dobrej drodze ulegając jej we wszystkim.

[Merys]

Napisane przez TurnBackTime

Witam. Poprzednio założyłem wątek https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=781054 gdzie nakreśliłem swoją obecną sytuację zawodowo-rodzinną. Dostałem przydatne, fajne odpowiedzi. Większość z odpowiadających w poprzednim wątku sugerowała bym się wyprowadził z domu ( co i ja uważam za najlepszą opcję ). Zacząłem w necie przeglądać kawalerki na wynajem. Później mama siedziała przy komputerze i zobaczyła co przeglądałem i zaczęła się awantura. Pokłóciliśmy się, miała pretensje, że chcę się wyprowadzić, bo najlepiej nie przejmować się nikim i się wynieść, bo zostawię ją samą ze wszystkimi obowiązkami domowymi, a ona jest stara i nie daje rady, bo doskonale wiem, że ojczym jej w niczym nie pomoże. To były jej słowa.
To fakt, że ona choruje i to ja głównie w domu zajmuję się obowiazkami tj sprzątanie, wychodzenie z psem, chodzenie z nią po zakupy, bo ona dźwigać siatek nie może. Oczywiście ja to uznaję za normalne, że pomagam matce ale czy w takim razie nigdy nie będę mógł się wyprowadzić ? Przypomnę, że ja mam 26 lat, a nie 18. Ojczym rzeczywiście w niczym jej nie pomoże, bo ona go tak nauczyła. Jej zdaniem chłop ma chodzić do pracy i zarabiać, a reszta należy do kobiety. Nawet jak ona się źle czuje, a mnie akurat nie ma, a trzeba np wyjść z psem, to on nigdy się nie ruszy, mama idzie mimo złego samopoczucia. Potem zawsze ma do mnie o to pretensje, że ja sobie wyszedłem do znajomych, a ona się źle czuła i sama musiała wszystko robić. Nie do ojczyma, że jej nie pomógł, tylko moja wina, bo sobie poszedłem. Według niej powinienem przeprosić znajomych i wrócić do domu, jak tylko ona zadzwoni, że coś trzeba akurat w domu zrobić. Zawsze słyszę, że jestem leniwy, tępy, że nic i nikt mnie nie obchodzi, że liczyła na to, że mając dziecko będzie miała pomoc, a się zawiodła, bo ja wszystko robię źle. Natomiast ojczymowi wszystko wolno, do niego nie ma nigdy pretensji. Zarzuciła mi, że zostawię ją samą jak on będzie agresywny, że nie obchodzi mnie to, że może ją uderzyć. Co prawda, u nas nie ma jakiś wielkich awantur, bo ja go zawsze szybko uspokoję ( czytaj - ja dostanę ) i nie dam matce krzywdy zrobić.
Czy reasumując ja nigdy się nie wyprowadzę ? Byłem już zdecydowany ostatnio. Teraz po tej kłótni z matką i jej płaczu i zarzutach znów mam wątpliwości. Czuję się jakbym coś złego robił chcąc iść na swoje. Nie chcę dłużej z nimi mieszkać, bo zamiast wychodzić z depresji na którą choruję, ona mi się pogłębia, ale z drugiej strony czuję się odpowiedzialny za mamę i winny, że faktycznie zostawię ją samą ze wszystkim.

Wyprowadź się i idź na swoje, to jest najlepsze rozwiązanie. Musisz pomyśleć o sobie i swoim szczęściu. Nie możesz być odpowiedzialny za matkę, która na własne życzenie ma takie, a nie inne życie.
Dzisiaj na jednym z wątków Absurdalna89 wrzuciła bardzo mądrą konferencję https://www.youtube.com/watch?v=_kmMyWt2bOY
Polecam Ci przesłuchać ją do końca i wprowadzić te rady w życie.

[mary_poppins]

Napisane przez TurnBackTime

Witam. Poprzednio założyłem wątek https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=781054 gdzie nakreśliłem swoją obecną sytuację zawodowo-rodzinną. Dostałem przydatne, fajne odpowiedzi. Większość z odpowiadających w poprzednim wątku sugerowała bym się wyprowadził z domu ( co i ja uważam za najlepszą opcję ). Zacząłem w necie przeglądać kawalerki na wynajem. Później mama siedziała przy komputerze i zobaczyła co przeglądałem i zaczęła się awantura. Pokłóciliśmy się, miała pretensje, że chcę się wyprowadzić, bo najlepiej nie przejmować się nikim i się wynieść, bo zostawię ją samą ze wszystkimi obowiązkami domowymi, a ona jest stara i nie daje rady, bo doskonale wiem, że ojczym jej w niczym nie pomoże. To były jej słowa.
To fakt, że ona choruje i to ja głównie w domu zajmuję się obowiazkami tj sprzątanie, wychodzenie z psem, chodzenie z nią po zakupy, bo ona dźwigać siatek nie może. Oczywiście ja to uznaję za normalne, że pomagam matce ale czy w takim razie nigdy nie będę mógł się wyprowadzić ? Przypomnę, że ja mam 26 lat, a nie 18. Ojczym rzeczywiście w niczym jej nie pomoże, bo ona go tak nauczyła. Jej zdaniem chłop ma chodzić do pracy i zarabiać, a reszta należy do kobiety. Nawet jak ona się źle czuje, a mnie akurat nie ma, a trzeba np wyjść z psem, to on nigdy się nie ruszy, mama idzie mimo złego samopoczucia. Potem zawsze ma do mnie o to pretensje, że ja sobie wyszedłem do znajomych, a ona się źle czuła i sama musiała wszystko robić. Nie do ojczyma, że jej nie pomógł, tylko moja wina, bo sobie poszedłem. Według niej powinienem przeprosić znajomych i wrócić do domu, jak tylko ona zadzwoni, że coś trzeba akurat w domu zrobić. Zawsze słyszę, że jestem leniwy, tępy, że nic i nikt mnie nie obchodzi, że liczyła na to, że mając dziecko będzie miała pomoc, a się zawiodła, bo ja wszystko robię źle. Natomiast ojczymowi wszystko wolno, do niego nie ma nigdy pretensji. Zarzuciła mi, że zostawię ją samą jak on będzie agresywny, że nie obchodzi mnie to, że może ją uderzyć. Co prawda, u nas nie ma jakiś wielkich awantur, bo ja go zawsze szybko uspokoję ( czytaj - ja dostanę ) i nie dam matce krzywdy zrobić.
Czy reasumując ja nigdy się nie wyprowadzę ? Byłem już zdecydowany ostatnio. Teraz po tej kłótni z matką i jej płaczu i zarzutach znów mam wątpliwości. Czuję się jakbym coś złego robił chcąc iść na swoje. Nie chcę dłużej z nimi mieszkać, bo zamiast wychodzić z depresji na którą choruję, ona mi się pogłębia, ale z drugiej strony czuję się odpowiedzialny za mamę i winny, że faktycznie zostawię ją samą ze wszystkim.

Jakiego sobie męża wybrała, takiego ma. Dzieci dorastają, więc - co za tym idzie - wyprowadzają się z czasem domu. Ty nie ponosisz odpowiedzialności za to, z kim postanowiła sobie ułożyć życie Twoja matka - okresowa pomoc jest wskazana zawsze, wiadomo, ale nie może być tak że będziesz do 40 roku życia mieszkał z mamunią, bo jej mąż nie chce pomagać. Skoro w jej opinii chłop ma zarabiać na dom i nic więcej, to niech jej ten chłop wynajmie panią do pomocy, zamiast trzymać syna w domu do czterdziestki jako pokojówkę.

[Hultaj]

Boże i to jeszcze nie dać dziecku normalnie iść na swoje, bo zakupy, sprzątanie i pies. To są te wielkie obowiązki, dla których należałoby złamać synowi życie.

---------- Dopisano o 16:34 ---------- Poprzedni post napisano o 16:32 ----------

Zawsze słyszę, że jestem leniwy, tępy, że nic i nikt mnie nie obchodzi, że liczyła na to, że mając dziecko będzie miała pomoc, a się zawiodła, bo ja wszystko robię źle.

a po takich tekstach to Ci powiem, że nie miałabym do matki serca i tyle, dbanie o tych co gnoją jak dla mnie wypada mieć daleko za listą priorytetów.

[malypeszek]

Dokladnie. Te wyrzuty i łzy to toksyczna manipulacja. Albo sie odetniesz, albo będziesz cierpiał dalej, wybór jest Twój.

[Hultaj]

bo zamiast wychodzić z depresji na którą choruję, ona mi się pogłębia

no jak dla mnie tym bardziej musisz zadbać o własne zdrowie i to, by siebie ratować, jeśli/gdy dojdziesz do stanu, gdy na niczym Ci nie będzie zależeć, matka i tak nie będzie miała z Ciebie ''pożytku'', tylko jeszcze będzie musiała zajmować się Tobą.

[mary_poppins]

Napisane przez Hultaj

a po takich tekstach to Ci powiem, że nie miałabym do matki serca i tyle, dbanie o tych co gnoją jak dla mnie wypada mieć daleko za listą priorytetów.

Zgadza się Mężowi nic powiedzieć nie potrafi, to na syna trzeba zwalić całą frustrację. Robi wszystko, ale nic nie umie i jest beznadziejny; ale jak chce się wynieść, to już pomoc się okazuje niezbędna. No i oczywiście po to sobie kobita dziecko robiła, żeby jej dom prowadziło do swojej emerytury - potem sobie może zacząć życie układać ewentualnie.

[madana]

Jako matka 2 synów powiem krótko: ta matka Ciebie krzywdzi, mocno.
Idź, wyprowadź się i zostaw matkę i jej życie, które jest skutkiem jej życiowych wyborów.
Dzieci "ma się" m.in. po to, aby nauczyć je poradzić sobie w życiu i "wysłać" te dzieci w świat.

[MissChievousTess]

Twoja matka jest toksyczna. Powinna iść do psychologa.
Dziecko nie jest więźniem rodzica.

[8dffddb6e628bfb98112858ba516cbd40bf27d07_5e28e2031c1d9]

Jeśli chcesz się wyprowadzić to zrób to. Zacznij też myśleć o sobie, o swoich potrzebach. Jesteś dorosły, więc to Ty decydujesz o swoim życiu, o tym jak będzie wyglądało. Watpię żeby rozmowa z Twoją mamą w czymś pomogła skoro ma takie podejście do tego. Nie chcesz przecież zerwać z nią kontaktu, a po prostu się usamodzielnić, a kiedyś i tak przyszedłby taki moment.

[asiat88]

Miałam w domu nieco podobnie - może trochę w delikatniejszej formie ale z perspektywy czasu widzę że to JA przyzwyczaiłam swoją rodzinę że jak coś trzeba coś zrobić, załatwić czy posprzątać to zawsze do mnie. Jak już nie mieszkam z nimi od 3 lat to widzę że coraz lepiej sobie beze mnie radzą. Starałam się stopniowo odzwyczajać ich od tego że w domu jestem jedyną osobą od załatwiania spraw. Powoli ich wdrażałam że mają radzić sobie sami - np. co do sprzątania to 2 razy w roku robię generalne porządki i już nie jeżdżę co tydzień żeby po odkurzć i ścierać kurzę bo co jak co ale takie rzeczy powolutku każdy da rade zrobić. Wcześniej myślałam że to będzie mój dożywotni obowiązek a teraz widzę że tak tylko było bo każdy był do tego przyzwyczajony i było im z tym wygodnie! Pora na zmiany - robione małymi krokami nie będą tak drastyczne. Na początek tłumacz że masz swoje życie i nie zrywaj się od znajomych jak tylko jakiś błahy powód. Powiem tak tłumacz, tłumacz i tłumacz i pokazuj że kiedyś "pępowina" zostanie zerwana!

[9bfc43f248fa3dd370e3b645ec22fc32ebbe1d0f]

Przeciez wieksze zakupy mozesz mamie zrobic raz czy dwa razy w tygodniu, nie musisz do tego z nimi mieszkac. Od czasu do czasu i z psem pomoc mozez czy cos w domu ogarnac, zaden to problem. Ale nie mozesZ do konca zycia byc u mamusi uwiazany, bo ona zle wybrala. Facet jej nie odpowiada to niech sie z nim rozstanie, a nie zmusza Ciebie do zycia w chorym ukladzie. Jak tak dalej pojdzie to nigdy sobie zyci nie ulozysz, bo jak jakas dziewczyne do domu przyprowadzisz to ona zyc jej nie da i zrobi wszystko, zeby usunac "rywalke".

[201607040940]

Faceta sama sobie wybrała a dzieci ma się nie dla siebie tylko dla świata.

Uciekaj póki jeszcze chcesz.

[absurdalna89]

Drogi kolego, dziewczyny właściwie wszystko już świetnie ujęły, więc od siebie dodam tylko konferencję, której naprawdę warto posłuchać w Twojej sytuacji. Swoją drogą, już dziś ją zamieszczałam na którymś wątku, nie wiem co się dzieje z tymi rodzicami, którzy na siłę próbują nas przy sobie uwiązać... Polecam:

https://www.youtube.com/watch?v=_kmMyWt2bOY

[Lexie]

Napisane przez TurnBackTime

Teraz po tej kłótni z matką i jej płaczu i zarzutach znów mam wątpliwości. Czuję się jakbym coś złego robił chcąc iść na swoje. Nie chcę dłużej z nimi mieszkać, bo zamiast wychodzić z depresji na którą choruję, ona mi się pogłębia, ale z drugiej strony czuję się odpowiedzialny za mamę i winny, że faktycznie zostawię ją samą ze wszystkim.

To normalne, że tak czujesz, bo matka poddaje Cię ohydnej manipulacji. Rzuca tekstami, jak to oczekiwała, że się nią zajmiesz, że jesteś jej niezbędny do życia, że musisz z nią mieszkać bo ona sama nie da rady, że chora, że biedna, że cierpi.
A czy ona się przejmuje, że TY cierpisz? Przez nią, przez jej faceta?
Czy ona się przejmuje tym, że stoisz w miejscu zamiast zacząć już swoje życie? Tym, że Twoja choroba przez nią nabiera mocy?

Wyprowadzając się nie jesteś egoistą, nie robisz nic złego. To ona robi coś złego, robi Ci wodę z mózgu. Każdy normalny człowiek wie, że jego dzieci dorosną i prawdopodobnie się wyprowadzą z domu, bo taka jest kolej rzeczy. Utrudnianie Ci tego, gadanie jaki to jesteś zły, egoistyczny, niewdzięczny i jaki tam jeszcze, to zwykła manipulacja i wzbudzanie poczucia winy. Nie pozwalaj na to.

Twoja matka jest od dawna dorosła, jest odpowiedzialna za swoje życie i swoje wybory. Faceta też sobie dobrowolnie wybrała. Chce z nim być, to niech sobie będzie - ale Ty powinieneś się jak najszybciej wyrwać z toksycznego środowiska. Ona nie może i nie powinna oczekiwać, że poświęcisz swoje życie, zdrowie, szczęście, żeby ją obsługiwać i zajmować się jej domem, bo ona się źle czuje lub choruje. W takiej sytuacji powinien jej pomagać partner, jej problem że wybrała jakiegoś buraka.

Wyprowadź się jak tylko będziesz mógł, psa najlepiej weź ze sobą.

[Mojwa]

Wyprowadz się. Dzieci sie rodzi i wychowuje po to, aby poszly w swiat, a nie po to zeby miec potem darmowego służącego. Nie sluchaj manipulacji.
Duże zakupy mozesz mamie przywiezc, czasem w czyms pomoc, ale serio - im szybciej mama sobie uswiadomi ze nie bedziesz mieszkał z nia do smierci tym lepiej.
A meza sama sobie wybrala.

[Kolor kremowy]

Napisane przez TurnBackTime

Witam. Poprzednio założyłem wątek https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=781054 gdzie nakreśliłem swoją obecną sytuację zawodowo-rodzinną. Dostałem przydatne, fajne odpowiedzi. Większość z odpowiadających w poprzednim wątku sugerowała bym się wyprowadził z domu ( co i ja uważam za najlepszą opcję ). Zacząłem w necie przeglądać kawalerki na wynajem. Później mama siedziała przy komputerze i zobaczyła co przeglądałem i zaczęła się awantura. Pokłóciliśmy się, miała pretensje, że chcę się wyprowadzić, bo najlepiej nie przejmować się nikim i się wynieść, bo zostawię ją samą ze wszystkimi obowiązkami domowymi, a ona jest stara i nie daje rady, bo doskonale wiem, że ojczym jej w niczym nie pomoże. To były jej słowa.
To fakt, że ona choruje i to ja głównie w domu zajmuję się obowiazkami tj sprzątanie, wychodzenie z psem, chodzenie z nią po zakupy, bo ona dźwigać siatek nie może. Oczywiście ja to uznaję za normalne, że pomagam matce ale czy w takim razie nigdy nie będę mógł się wyprowadzić ? Przypomnę, że ja mam 26 lat, a nie 18. Ojczym rzeczywiście w niczym jej nie pomoże, bo ona go tak nauczyła. Jej zdaniem chłop ma chodzić do pracy i zarabiać, a reszta należy do kobiety. Nawet jak ona się źle czuje, a mnie akurat nie ma, a trzeba np wyjść z psem, to on nigdy się nie ruszy, mama idzie mimo złego samopoczucia. Potem zawsze ma do mnie o to pretensje, że ja sobie wyszedłem do znajomych, a ona się źle czuła i sama musiała wszystko robić. Nie do ojczyma, że jej nie pomógł, tylko moja wina, bo sobie poszedłem. Według niej powinienem przeprosić znajomych i wrócić do domu, jak tylko ona zadzwoni, że coś trzeba akurat w domu zrobić. Zawsze słyszę, że jestem leniwy, tępy, że nic i nikt mnie nie obchodzi, że liczyła na to, że mając dziecko będzie miała pomoc, a się zawiodła, bo ja wszystko robię źle. Natomiast ojczymowi wszystko wolno, do niego nie ma nigdy pretensji. Zarzuciła mi, że zostawię ją samą jak on będzie agresywny, że nie obchodzi mnie to, że może ją uderzyć. Co prawda, u nas nie ma jakiś wielkich awantur, bo ja go zawsze szybko uspokoję ( czytaj - ja dostanę ) i nie dam matce krzywdy zrobić.
Czy reasumując ja nigdy się nie wyprowadzę ? Byłem już zdecydowany ostatnio. Teraz po tej kłótni z matką i jej płaczu i zarzutach znów mam wątpliwości. Czuję się jakbym coś złego robił chcąc iść na swoje. Nie chcę dłużej z nimi mieszkać, bo zamiast wychodzić z depresji na którą choruję, ona mi się pogłębia, ale z drugiej strony czuję się odpowiedzialny za mamę i winny, że faktycznie zostawię ją samą ze wszystkim.

Coś tam jest u Was bardzo nie tak.
Dzieci nie mogą czuć się odpowiedzialne za matkę, a Ty się tak czujesz.
Matka używa szantazu emocjonalnego i wywołuje w Tobie poczucie winy, żeby Tobą manipulować.
Matka Cię od zawsze wyzywa i umniejsza Twoją wartość.
To, że to ojczym powinien prowadzić dom razem z matka, jest oczywiste i bezdyskusyjne. Twoja matka jest chyba niepowazna, skoro pozawala swojemu facetowi na totalne nieróbstwo, a jednocześnie oczekuje, że Ty będziesz z nią mieszkał (no własnie - do końca życia?) i będziesz robił to, co powinien robić jej facet. A tak naprawdę jest toksyczna.
Ja Ci radzę, żebyś Ty się jak najszybciej wyprowadził i zajął sobą, bo pewnie wyzywanie Cię przez całe życie nie przeszło bez śladów na Twojej psychice.

Edit: Dopiero doczytałam, że masz depresję - no oczywiście, każdy by miał po latach życia z taka matką. Przeczytaj sobie książkę Susan Forward "Toksyczni rodzice" albo książki Alice Miller - będziesz od razu wiedział, skąd Twoja depresja sie wzięła.

[unachica17]

Ja tez myślę że mógłbyś się wyprowadzić. Masz prawo do decydowania o własnym życiu. To normalne. a powiem ze tez mam identyczna sytuacje jeśli chodzi o mieszkanie. Moi rodzice tak samo twierdzą że nigdy nie będę mogła się wyprowadzić. To jest uciążliwe. Takie trzymanie na smyczy pozdrawiam i życzę aby udało ci się dojść do porozumienia

[TurnBackTime]

Dziewczyny dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Racja jest w każdym Waszym słowie. Dobrze zrobiłem, że założyłem ten wątek, bo utwierdziłyście mnie w przekonaniu, że muszę się z domu czym prędzej wyprowadzić i że moje poczucie winy jest bezpodstawne. Niestety towarzyszy mi ono od zawsze, moja matka odkąd pamiętam próbowała wzbudzać we mnie poczucie winy, kiedy jako dzieciak zbiłem coś czy rozlałem, ona się mocno denerwowała, wmawiała mi, że nic nie potrafię i wszystko robię źle, że z mojej winy ona się denerwuje, że jakbym był grzeczny, to by się nie musiała złościć. Oprócz dania mi jakiejś kary w postaci np szlabanu, dodatkowo obrażała się na mnie i potrafiła nie odzywać przez dwa dni. Za każdym razem nie wytrzymywałem tej atmosfery i leciałem ją przepraszać. Często oczekiwała ode mnie zachowywania się jak dorosły człowiek, nie potrafię teraz przytoczyć konkretnych przykładów ale kiedy nie spełniałem jakichś jej oczekiwań mówiła, że spodziewała się, że jestem inteligentniejszy. Jej słowa wiele razy mnie bolały i jako dziecko nieraz płakałem. Mimo to, bardzo ją kocham, bo było i jest też wiele momentów kiedy jest kochana, troskliwa, pomaga mi itp i do tej pory zawsze bardziej przejmowałem się nią niż sobą ale teraz widzę, że muszę ( i chcę ) zacząć swoje życie, bo się do reszty wykończę psychicznie.

[9bfc43f248fa3dd370e3b645ec22fc32ebbe1d0f]

Dwudniowy foch, bo cos rozlales?o.O chlopie, wyprowadz sie i nawe sie nie zastanawiaj...