Co z tym ślubem?

[cry_ophelia]

Z góry przepraszam, bo temat był pewnie wałkowany wielokrotnie, ale każda sytuacja jest inna, a ja potrzebuję obiektywnego spojrzenia, bo moja frustracja sięga zenitu...

Pytanie brzmi: czy jeśli facet się nie oświadcza tzn. że nie kocha?

Sytuacja wygląda następująco: mamy po 27 lat, mieszkamy ze sobą od roku, właściwie żyjemy już jak małżeństwo - mamy wspólne rzeczy, sprawy, jeździmy razem na wakacje, poznaliśmy swoich rodziców, mamy stabilną sytuację zawodową. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że ja potrzebuję przejścia na wyższy level.

To nie jest tak, że mój facet nie chce się żenić. Mówi, że kocha, że traktuje poważnie, że jestem jego przyszłą żoną itp., ale nie zapowiada się na oświadczyny. Ja z kolei uważam, że to idealny moment. Generalnie jestem osobą poukładaną, która lubi sobie coś zaplanować. Tak sobie kiedyś wymarzyłam, że byłoby idealnie, gdyby wszystko potoczyło się tak: 27 lat - zaręczyny, 28 lat - ślub, do 30stki - pierwsze dziecko.

Mój "konkubent" (nienawidzę tego słowa) jest (a przynajmniej tak mi się zawsze wydawało) bardzo prorodzinny. Na początku naszego związku wydawało mi się, że to on będzie bardziej drążył ku sformalizowaniu znajomości, ale tak nie jest.

Kilka faktów:
- To nie jest typ macho, który lubi sobie pójść na piwko z kolegami. Wszyscy jego kumple są żonaci, żony jego dwóch najlepszych przyjaciół spodziewają się dziecka, wśród jego znajomych nie ma singli
- Poznałam jego rodziców i bardzo mnie polubili, jego mama powiedziała, że "ma mnie nie skrzywdzić"
- On ma trójkę starszego rodzeństwa, wszyscy brali ślub w wieku 24lat
- Ostatnio trafiła się okazja kupna mieszkania, bo bardzo niskiej cenie, byliśmy poważnie zainteresowani. Jego siostra ze szwagrem stwierdziła "Ja to bym na waszym miejscu najpierw wzięła ślub, a potem kupowała mieszkanie"...
- Jego rodzice są starsi w wieku ok 70lat, ciągle pytają kiedy się w końcu ożeni, bo chcieliby zdążyć być na jego ślubie
- Kiedy jesteśmy w towarzystwie i ktoś pyta "Kiedy ślub?" on odpowiada niby żartem "Za 10 lat"
- Jednocześnie mówi, że nawet już teraz mógłby mieć dziecko... Ja na to, że najpierw ślub, potem dziecko.
- W ubiegłym roku troje moich dobrych kolegów z pracy wzięło ślub, a największy hit to mój dobry kumpel, typ macho, samiec alfa itp. zaręczył się po 8 miesiącach, po kolejnych 5ciu jest ślub. Totalnie podcięło mi to skrzydła...
- I największy ból - mój facet miał dziewczynę, był z nią 2 lata, ona go rzuciła. Powiedział mi kiedyś, że rzuciła go w momencie kiedy on planował w głowie żeby się oświadczyć. Miał wtedy 24lata, studiował zaocznie, pracował dorywczo i mieszkał u rodziny. A mimo to był dojrzały do tego, aby się zaręczyć. Teraz ma 27 lat, stałą pracę, ale może kobieta nie ta? Bo widocznie to nie jest kwestia dojrzałości...

Proszę napiszcie czy świruję, bo w tej chwili mam ochotę go rzucić i kupić sobie sama pierścionek z największym brylantem na jaki mnie będzie stać

[Ilsa Lund]

bez złośliwości z mojej strony ale po co ma Ci się oświadczać skoro wszystko już dostał ? Mieszka sobie z Tobą jak mąż z żoną i po co ma wydawać kasę na pierścionek i ślub ? Pokazałaś mu że kompletnie nic nie musi od siebie dać to nie daje

[moniczka_90]

Napisane przez Ilsa Lund

bez złośliwości z mojej strony ale po co ma Ci się oświadczać skoro wszystko już dostał ? Mieszka sobie z Tobą jak mąż z żoną i po co ma wydawać kasę na pierścionek i ślub ? Pokazałaś mu że kompletnie nic nie musi od siebie dać to nie daje

zgadzam się

[Magiusa]

Powiem szczerze. Na pewno nie mozesz na tej podstawie powiedziec ze cie nie kocha, ale faktycznie moze byc tak jak pisza dziewczyny wyzej. Ja bylam z facetem 4,5 roku z czego prawie 4 lata miesKalismy razem. Tez mi zawsze mowil ze kocha, ze nie chce innej, nie wyobraza sobie zycia etc. A o zareczynach mowil ze "niedlugo" i to" niedlugo" sie ciagnelo i ciagnlo. W koncu go zostawilam. Poznalam mojego meza ktory po roku mi sie oswiadczyl, po2 byl slub. Nabralam po tym przeswiadczenia ze jak facet chce i mu zalezy to nie bedzie sie zastanawial zbyt dlugo, a jak ma jakies watpliwosci to odklada i odklada decyzje. Nie twierdze ze tak jest zawsze, ale chyba jak komus zalezy to jednak gdy wie ze dla drugiej strony jest cos wazne to z przyjemnoscia dla niej to zrobi gdy kocha czyli np. Sie zareczy. Mam kumpla ateiste, ktory w wieku 24 lat ogromnie sie zakochal w bardzo wierzacej dziewczynie wiec dla niej po okolo roku czy tez 1,5r.wzial z nia slub koscielny. Teraz sa 8lat po slubie.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[anannke]

No ja rozumiem twoją frustrację.. podsyłam ciekawy wątek (wiem że nie powinno się linkować wątków ale tu jest bardzo podobny problem i cenne odpowiedzi) https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=684177

[vacuity]

Niestety, ja też myślę tak jak dziewczyny wyżej... Temat rzeczywiście wałkowany - i na forum i wkoło mnie widzę wiele sfrustrowanych dziewczyn, które myślą, że gdy zamieszkają z facetem i zaczną żyć jak małżeństwo, zaraz dostaną pierścionek, a ich mężczyźni poczują nagłą chęć do sformalizowania związku... Tak to niestety nie działa. Czy dla niego ślub to też wyższy lvl? Bo może on jest zadowolony po prostu z tego co ma? Ma Ciebie - czyli wspólne dni, wieczory z Tobą, wspólne posiłki, seks, wakacje i tak dalej, ale jednocześnie może uniknąć odpowiedzialności, która pojawia się wraz z decyzją o małżeństwie. Tym bardziej, że już raz dostał po tyłku.

Ślub z założenia ma coś zmieniać, ma być początkiem. Jak duża będzie to zmiana dla Was, skoro sama napisałaś, że już żyjecie jak małżeństwo?

Wiem, że to co piszę nie brzmi zbyt miło i nie chcę, byś poczuła się urażona - piszę tylko na podstawie tego, co opowiedziałaś o swoim związku, nie znam Waszej relacji. Ale rozumiem Twoją potrzebę ustabilizowania swojego życia. Może tak... Weź go na poważną rozmowę (żadne tam dawanie znaków, bo może się jakoś domyśli, szkoda czasu ). Powiedz, że czujesz się niepewnie. Powiedz, czego oczekujesz od związku. Powiedz, że jeśli Wasze pragnienia odnośnie przyszłości różnią się, będziesz musiała odejść. Daj mu czas, by przemyślał wszystko i określ dokładnie ten czas (np. że powrócisz do tej rozmowy po wakacjach czy za miesiąc). Być może okaże się, że on już "przymierza się" do ślubu i to będzie bodziec, który utwierdzi go w przekonaniu, że też Ci na tym zależy i popchnie do realnego działania? Może uświadomi sobie, że nie chce Cię stracić? Ale z drugiej strony... przygotuj się przez ten okres na to, że możesz usłyszeć o braku deklaracji do pójścia głębiej w relację z jego strony. I zastanów się, czy jesteś gotowa żyć z nim bez ślubu, czy też wolisz zacząć układać życie od nowa.
Jakby nie było - działaj. Z czekania nic dobrego nie wyniknie. Ani dla Ciebie samej, ani dla Waszego związku.

[cukraktywna]

Kategorycznie nie zgadzam się z powyższymi wypowiedziami.
Skąd wiedziałabyś, że to odpowiedni facet na męża, skoro byś z nim nie zamieszkała i nie pożyła kilka miesięcy razem?

Zwróć uwagę na inny problem. Skoro myślisz o związaniu się z nim, to pewnie jesteście ze sobą szczerzy, dużo rozmawiacie... No wiadomo, to podstawa udanej relacji. A jednak nie zwierzysz mu się ze sporego, można powiedzieć "życiowego" problemu, który Cię frapuje i przygnębia - zgaduję, że codziennie, za każdym razem, gdy rozmawiasz z kimś, kto jest po ślubie, albo gdy widzisz mamusie w ciąży. I teraz przechodzę do sedna - dlaczego, skoro Cię to martwi, nie opowiesz o tym problemie swojemu facetowi? Powiedz "NIE" staromodnemu modelowi, który każe dziewczynie cicho siedzieć i czekać, czy mężczyzna się oświadczy, czy nie. Nie ma w tym nic z desperacji: Twój TŻ już się zaangażował, sam przebąkiwał, że planuje wspólną przyszłość, tak? Masz prawo wiedzieć kiedy i nakierować odpowiednio przebieg wydarzeń. Zagadaj mniej lub bardziej subtelnie a propos pierścionków ("widziałam ładny na allegro, ale nie mój rozmiar, ja mam 11"), ślubów ("jak myślisz, ty byś brał kościelny czy cywilny?"), możesz wprost spytać czy myśli już o rozwinięciu Waszego związku.

Stadium przed oświadczynami to fajny okres przyjemnego oczekiwania, ale tylko jeśli Ci się nie śpieszy. Jeśli chcesz mieć przed 30-stką pierwszego dzidziusia, to radzę po prostu pogadać o tym ze swoim facetem...

[cry_ophelia]

Dziękuję Wam za wszystkie rady. Oczywiście rozmawiam z nim dużo, jest moim najlepszym przyjacielem, daje mu "znaki", od subtelnych po dosadne typu "wiesz kochanie, myślę że do ślubu nie powinniśmy uprawiać seksu" albo "nie będę jeździć do Twoich rodziców, bo jestem tylko wspollokatorka a nie narzeczoną" ;-) Niby wszystko jest w konwencji żartu, ale to już powinno dac mu do myślenia.

Wyjść jest kilka, ale żadne nie wydaje się dobre:
- dajmy na to, że powiem mu co mi leży na sercu, że się czuje jak żebrak proszący o miłość, on się potem oświadczy, a ją w głębi będę mieć już zawsze niesmak, że wymusilam
- nic mu nie powiem, tylko ustale sobie w myślach że np. jak się nie oświadczy do końca roku, to odejdę - też niedobre rozwiązanie, bo frustracja robi ze mnie taka zolze, że prędzej on odejdzie
- a może samej zaproponować ślub ? Upokarzające...
- odejść ?

[dezire]

ja tez jestem z grupy, ktora zamieszkala z TŻ przed slubem, więc nie przeciągałabym argumentów na jedna stronę, że zamieszkanie razem = brak oświadczyn.
Jeśli oboje tego się chcę to to jest czyli porozmawiajcie.

[anannke]

Napisane przez dezire

ja tez jestem z grupy, ktora zamieszkala z TŻ przed slubem, więc nie przeciągałabym argumentów na jedna stronę, że zamieszkanie razem = brak oświadczyn.
Jeśli oboje tego się chcę to to jest czyli porozmawiajcie.

No właśnie jeśli oboje chcą.. ale widać tu jedna strona bardzo chce a druga.. nie wiadomo w sumie. dlatego dobrze byłoby pogadać... wydaje mi się że bawienie się w kotka i myszkę pt "widziałam na allegro..." jest mało poważne. Prościej byłoby zapytać jak zapatruje się na dalszą przyszłość, gdzie się widzi za 3 lata, czy ma jakieś marzenia w tej sferze, czy planuje dziecko albo czy jest świadomy tego że autorka chciałaby urodzić pierwsze dziecko przed 30 a do tego potrzeba trochę innych warunków (tj. życia w małżeństwie). I takie pytania nie są niczemu urągające dla kobiety ani nie psują "niespodzianki" nie naciskają chłopa a dają obraz jak przyszłość może się rozwinąć w tym scenariuszu. W przypadku autorki i tak nie ma szans na jakąś super niespodziankę z oświadczynami jeśli autorka i tak o tym myśli intensywnie i wyczekuje i chyba nie będzie grać szopki przed chłopakiem że o tym w ogóle nie myślała i że ją kompletnie zaskoczył taką propozycją. Rozmowa o planach, marzeniach, perspektywach jest potrzebna w tej materii właśnie... Autorko czy rozmawialiście kiedyś o tym otwarcie? Czy facet się deklarował że chce żyć w małżeństwie w przyszłości, że chce mieć dzieci w jakimś określonym wieku, że chce wziąć ślub przed jakimś tam określonym wiekiem lub po którymś tam roku, uzyskaniu konkretnej pozycji zawodowej? Czy to póki co jest twoje "wydaje mi się"?

[Magiusa]

Napisane przez dezire

ja tez jestem z grupy, ktora zamieszkala z TŻ przed slubem, więc nie przeciągałabym argumentów na jedna stronę, że zamieszkanie razem = brak oświadczyn.
Jeśli oboje tego się chcę to to jest czyli porozmawiajcie.

Ja piszac o twoim problemie nie mialam na mysli tego, ze mieszkanie razem powoduje brak slubu. Z moim mezem ( o ktorym pisalam wyzej) tez zamieszkalismy razem i jednak do slubu doszlo. Tylko poprzez moje osobiste dosw.mam wrazenie, ze jesli mezczyznie zalezy to obojetnie czy zyje sie jak maz i zona czy nie to sie zadeklaruje, a nawet jesli nie zrobi tego sam (bo np.dla niego to niewazne, to tylko papierek) to po szczerej rowmowie z ukochana i wiedza ze dla niej to wazne, zrobi to z milosci do niej. Bo moze byc tak, ze dla Twojego TZ slub to nieistotna sprawa a poprzez brak rozmowy miedzy wami nie wie zupelenie, ze dla Ciebie to wazne. Moim zdanie albo jest tak albo po proztu nie jest pewny czy jestes ta jedyna. Porozmawiajcie szxzerze

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[e78ea2ce4b6c03f1c01eeedcbea21d52971ed141]

Napisane przez cry_ophelia

Z góry przepraszam, bo temat był pewnie wałkowany wielokrotnie, ale każda sytuacja jest inna, a ja potrzebuję obiektywnego spojrzenia, bo moja frustracja sięga zenitu...

Pytanie brzmi: czy jeśli facet się nie oświadcza tzn. że nie kocha?

Sytuacja wygląda następująco: mamy po 27 lat, mieszkamy ze sobą od roku, właściwie żyjemy już jak małżeństwo - mamy wspólne rzeczy, sprawy, jeździmy razem na wakacje, poznaliśmy swoich rodziców, mamy stabilną sytuację zawodową. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że ja potrzebuję przejścia na wyższy level.

To nie jest tak, że mój facet nie chce się żenić. Mówi, że kocha, że traktuje poważnie, że jestem jego przyszłą żoną itp., ale nie zapowiada się na oświadczyny. Ja z kolei uważam, że to idealny moment. Generalnie jestem osobą poukładaną, która lubi sobie coś zaplanować. Tak sobie kiedyś wymarzyłam, że byłoby idealnie, gdyby wszystko potoczyło się tak: 27 lat - zaręczyny, 28 lat - ślub, do 30stki - pierwsze dziecko.

Mój "konkubent" (nienawidzę tego słowa) jest (a przynajmniej tak mi się zawsze wydawało) bardzo prorodzinny. Na początku naszego związku wydawało mi się, że to on będzie bardziej drążył ku sformalizowaniu znajomości, ale tak nie jest.

Kilka faktów:
- To nie jest typ macho, który lubi sobie pójść na piwko z kolegami. Wszyscy jego kumple są żonaci, żony jego dwóch najlepszych przyjaciół spodziewają się dziecka, wśród jego znajomych nie ma singli
- Poznałam jego rodziców i bardzo mnie polubili, jego mama powiedziała, że "ma mnie nie skrzywdzić"
- On ma trójkę starszego rodzeństwa, wszyscy brali ślub w wieku 24lat
- Ostatnio trafiła się okazja kupna mieszkania, bo bardzo niskiej cenie, byliśmy poważnie zainteresowani. Jego siostra ze szwagrem stwierdziła "Ja to bym na waszym miejscu najpierw wzięła ślub, a potem kupowała mieszkanie"...
- Jego rodzice są starsi w wieku ok 70lat, ciągle pytają kiedy się w końcu ożeni, bo chcieliby zdążyć być na jego ślubie
- Kiedy jesteśmy w towarzystwie i ktoś pyta "Kiedy ślub?" on odpowiada niby żartem "Za 10 lat"
- Jednocześnie mówi, że nawet już teraz mógłby mieć dziecko... Ja na to, że najpierw ślub, potem dziecko.
- W ubiegłym roku troje moich dobrych kolegów z pracy wzięło ślub, a największy hit to mój dobry kumpel, typ macho, samiec alfa itp. zaręczył się po 8 miesiącach, po kolejnych 5ciu jest ślub. Totalnie podcięło mi to skrzydła...
- I największy ból - mój facet miał dziewczynę, był z nią 2 lata, ona go rzuciła. Powiedział mi kiedyś, że rzuciła go w momencie kiedy on planował w głowie żeby się oświadczyć. Miał wtedy 24lata, studiował zaocznie, pracował dorywczo i mieszkał u rodziny. A mimo to był dojrzały do tego, aby się zaręczyć. Teraz ma 27 lat, stałą pracę, ale może kobieta nie ta? Bo widocznie to nie jest kwestia dojrzałości...

Proszę napiszcie czy świruję, bo w tej chwili mam ochotę go rzucić i kupić sobie sama pierścionek z największym brylantem na jaki mnie będzie stać

napisalas ze mieszkacie ze soba od roku, a ile czasu jestescie razem?
rok mieszkania razem to wbrew pozorom niewiele. jesli np jestescie ze soba 2 lata to moze dla niego to jeszcze za wczesnie? albo jestescie razem juz 5 i on chce sie nacieszyc wspolnym mieszkaniem?

[Karoloo]

tak jak desire należe do dziewczyn, które najpierw zamieszkały z facetem a później sie doczekałam zaręczyn
Moja rada nie naciskaj na niego, nie pytaj się cały czas kidy zaręczyny. Sam musi do tego dojrzeć, teraz pewnie chce się nacieszyć wspólnym mieszakaniem Wgl to ile jesteście razem??

[Dotka90]

Napisane przez Ilsa Lund

bez złośliwości z mojej strony ale po co ma Ci się oświadczać skoro wszystko już dostał ? Mieszka sobie z Tobą jak mąż z żoną i po co ma wydawać kasę na pierścionek i ślub ? Pokazałaś mu że kompletnie nic nie musi od siebie dać to nie daje

Bez przesady, co to za jakieś stereotypy
Też mieszkałam z TŻtem, byliśmy jak mąż-żona. Normalne życie domowe, pranie, sprzątanie, gotowanie, blablabla, a jednak mi się oświadczył.
I jakoś nie ma myślenia, że: po co kupowałem pierścionek i po cholerę bierzemy ten ślub, skoro już teraz mieszkamy ze sobą i jest ok.
Nie każdy facet taki jest.

I nie jesteśmy jedyną parą, która mimo wspólnego mieszaknia, się zaręczyła.
A ja nie przyjęłabym oświadczyn, nie mieszkając wcześniej z facetem.

[skazana_na_bluesa]

pytanie za 100 punktów - ile czasu jesteście razem? bo chyba niezbyt długo.
jak dla mnie straszny wściek macicy ci się włączył i zadroch jednocześnie. nie możesz pogadać z własnym facetem jak on widzi waszą przyszłość?

Napisane przez cry_ophelia

Z góry przepraszam, bo temat był pewnie wałkowany wielokrotnie, ale każda sytuacja jest inna, a ja potrzebuję obiektywnego spojrzenia, bo moja frustracja sięga zenitu...

Pytanie brzmi: czy jeśli facet się nie oświadcza tzn. że nie kocha?

Sytuacja wygląda następująco: mamy po 27 lat, mieszkamy ze sobą od roku, właściwie żyjemy już jak małżeństwo - mamy wspólne rzeczy, sprawy, jeździmy razem na wakacje, poznaliśmy swoich rodziców, mamy stabilną sytuację zawodową. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że ja potrzebuję przejścia na wyższy level.

To nie jest tak, że mój facet nie chce się żenić. Mówi, że kocha, że traktuje poważnie, że jestem jego przyszłą żoną itp., ale nie zapowiada się na oświadczyny. Ja z kolei uważam, że to idealny moment. Generalnie jestem osobą poukładaną, która lubi sobie coś zaplanować. Tak sobie kiedyś wymarzyłam, że byłoby idealnie, gdyby wszystko potoczyło się tak: 27 lat - zaręczyny, 28 lat - ślub, do 30stki - pierwsze dziecko.

Mój "konkubent" (nienawidzę tego słowa) jest (a przynajmniej tak mi się zawsze wydawało) bardzo prorodzinny. Na początku naszego związku wydawało mi się, że to on będzie bardziej drążył ku sformalizowaniu znajomości, ale tak nie jest.

Kilka faktów:
- To nie jest typ macho, który lubi sobie pójść na piwko z kolegami. Wszyscy jego kumple są żonaci, żony jego dwóch najlepszych przyjaciół spodziewają się dziecka, wśród jego znajomych nie ma singli
- Poznałam jego rodziców i bardzo mnie polubili, jego mama powiedziała, że "ma mnie nie skrzywdzić"
- On ma trójkę starszego rodzeństwa, wszyscy brali ślub w wieku 24lat
- Ostatnio trafiła się okazja kupna mieszkania, bo bardzo niskiej cenie, byliśmy poważnie zainteresowani. Jego siostra ze szwagrem stwierdziła "Ja to bym na waszym miejscu najpierw wzięła ślub, a potem kupowała mieszkanie"...
- Jego rodzice są starsi w wieku ok 70lat, ciągle pytają kiedy się w końcu ożeni, bo chcieliby zdążyć być na jego ślubie
- Kiedy jesteśmy w towarzystwie i ktoś pyta "Kiedy ślub?" on odpowiada niby żartem "Za 10 lat"
- Jednocześnie mówi, że nawet już teraz mógłby mieć dziecko... Ja na to, że najpierw ślub, potem dziecko.
- W ubiegłym roku troje moich dobrych kolegów z pracy wzięło ślub, a największy hit to mój dobry kumpel, typ macho, samiec alfa itp. zaręczył się po 8 miesiącach, po kolejnych 5ciu jest ślub. Totalnie podcięło mi to skrzydła...
- I największy ból - mój facet miał dziewczynę, był z nią 2 lata, ona go rzuciła. Powiedział mi kiedyś, że rzuciła go w momencie kiedy on planował w głowie żeby się oświadczyć. Miał wtedy 24lata, studiował zaocznie, pracował dorywczo i mieszkał u rodziny. A mimo to był dojrzały do tego, aby się zaręczyć. Teraz ma 27 lat, stałą pracę, ale może kobieta nie ta? Bo widocznie to nie jest kwestia dojrzałości...

Proszę napiszcie czy świruję, bo w tej chwili mam ochotę go rzucić i kupić sobie sama pierścionek z największym brylantem na jaki mnie będzie stać

[Antilia]

Wg mnie powinnaś powiedzieć wprost "jest mi przykro, że nie dążysz do ślubu". Prosto z mostu, bez półsłówek.

[Visez]

Napisane przez cukraktywna

Kategorycznie nie zgadzam się z powyższymi wypowiedziami.
Skąd wiedziałabyś, że to odpowiedni facet na męża, skoro byś z nim nie zamieszkała i nie pożyła kilka miesięcy razem?

Dlatego najlepszym wyjściem wg mnie jest zamieszkanie razem po zaręczynach i "pożycie" sobie razem przez okres narzeczeństwa. Nie jestem zwolenniczką sprawdzania wszystkich partnerów jak leci, do każdego nowego zaraz się wprowadzać żeby "sprawdzić" w ogóle paskudne słowo.. Nie mieszkając razem też można się wiele o drugiej osobie nauczyć, czy np po kilku mies nadal pragnie spotkań, czy wykręca się i mimo wolnego czasu nie proponuje spotkań itp. Znam dziewczyny które są gotowe po miesiącu zamieszkać z facetem, wg mnie zabija się całą romantyczność i te najfajniejsze początki związku.

[takaya]

Napisane przez Ilsa Lund

bez złośliwości z mojej strony ale po co ma Ci się oświadczać skoro wszystko już dostał ? Mieszka sobie z Tobą jak mąż z żoną i po co ma wydawać kasę na pierścionek i ślub ? Pokazałaś mu że kompletnie nic nie musi od siebie dać to nie daje

A ja się z tym zupełnie nie zgodzę!To jest kwestia indywidualna a nie tego co MA lub nie. Czyli rozumiem,że jesteś w 100% przekonana,że jakbyś zamieszkała ze swoim TŻ przed ślubem to nie oświadczyłby Ci się bo nie było by warto? Ja ze swoim TŻtem mieszkaliśmy 5 lat razem i od chwili gdy się wprowadziłam zarządził wspólne finanse (wszystkie) i wszystko co mamy nie jest moje, jego a nasze wspólne. Co z tego, że miał wszystko chciał się oświadczyć i się oświadczył i jesteśmy teraz 2 lata po ślubie. Dzięki naszym wcześniejszym przyzwyczajeniom nigdy nie było u nas kłótni o kasę, wydatki itp.

Zgodzę się natomiast z Cukratywną - nie wyobrażam sobie małżeństwa z kimś z kim nie mieszkałam bo spotykanie się nawet dzień w dzień to nie to samo co mieszkanie razem

Visez zaręczyny to poważny krok i ja nie przyjęłabym oświadczyn od kogoś z kim bym nie mieszkała, chociaż są takie które miały po 5 narzeczonych i wybierały jak gruszki na targu bo jak zamieszkały z facetem to okazało się, że nie pasują do siebie

Autorko musisz z nim porozmawiać na spokojnie, może on na razie jeszcze nie myśli o ślubie często facetów trzeba delikatnie pchnąć w odpowiednim kierunku Powiedz,że tobie na tym zależy ale tak by zrozumiał,że z twojej strony jest to realna potrzeba emocjonalna (ślub reguluje wszystko prawnie i u nas właśnie to miało największe znaczenie) a nie wydumany kaprys.

[Visez]

Napisane przez takaya

Zgodzę się natomiast z Cukratywną - nie wyobrażam sobie małżeństwa z kimś z kim nie mieszkałam bo spotykanie się nawet dzień w dzień to nie to samo co mieszkanie razem

Co za CHORE podejście A co spotykając się z kimś dzień w dzień przez np 4 lata -> wizja ślubu no i co panika nagle? Bo się razem nie pomieszkało Mieszkanie razem przed ślubem wcale nie gwarantuje ci szczęśliwego życia do grobowej deski, ludzie się zmieniają i to co ci przed ślubem nie przeszkadzało, za 10 lat może być nie do zniesienia Nigdy nie zrozumiem takiego dzikiego stanowiska Tak jakby to sprawdzenie przed na cokolwiek dawało gwarancję.

[takaya]

Visez miło,że masz swoje zdanie, ale widzę,że twoje jest najważniejsze, bo nie jest CHORE. Napisałam,że JA nie wyobrażam sobie nie zamieszkać z kimś przed ślubem. To wcale nie jest chore sprawdzanie to wynika z potrzeby emocjonalnej budzenia się codziennie przy ukochanej osobie, cieszenie się ze zwykłych codziennych obowiązków wspólnie bo nie wszyscy są od razu gotowi na ślub czy zaręczyny a chcą być razem.Owszem to nie gwarantuje szczęścia do grobowej deski bo NIC ci tego nie zagwarantuje.

[dezire]

Napisane przez Visez

Dlatego najlepszym wyjściem wg mnie jest zamieszkanie razem po zaręczynach i "pożycie" sobie razem przez okres narzeczeństwa. Nie jestem zwolenniczką sprawdzania wszystkich partnerów jak leci, do każdego nowego zaraz się wprowadzać żeby "sprawdzić" w ogóle paskudne słowo.

decyzja o zamieszkaniu razem najczesciej jest podyktowana innymi powodami niz narzeczenstwo - czesciej wynika z sytuacji w życiu lub samej chęci zamieszkania i bycia razem.
Po zaręczynach 'pomieszkanie' razem bardziej brzmi wlasnie jak ostateczne sprawdzenie czy sie nadaje
( a jak nie slubu niet?)

[Dotka90]

Napisane przez Visez

Dlatego najlepszym wyjściem wg mnie jest zamieszkanie razem po zaręczynach i "pożycie" sobie razem przez okres narzeczeństwa. Nie jestem zwolenniczką sprawdzania wszystkich partnerów jak leci, do każdego nowego zaraz się wprowadzać żeby "sprawdzić" w ogóle paskudne słowo.. Nie mieszkając razem też można się wiele o drugiej osobie nauczyć, czy np po kilku mies nadal pragnie spotkań, czy wykręca się i mimo wolnego czasu nie proponuje spotkań itp. Znam dziewczyny które są gotowe po miesiącu zamieszkać z facetem, wg mnie zabija się całą romantyczność i te najfajniejsze początki związku.

Ale narzeczeństwo to jż okres przygotowania się do ślubu i jego planowania.
Więc zaczynamy razem mieszkać i jednocześnie planować ślub: podpisujemy umowy, wpłacamy zaliczki.
Po czym okazuje się, że wspólne mieszkanie nie jest możliwe, bo nie możemy się dogadać w ważnych, podstawowych kwestiach. I co? Odwołuję ślub miesiąc przed? Bez sensu.

DLA MNIE kolejność związku to spotykanie się --> wspólne mieszkanie --> narzeczeństwo --> małżeństwo --> ew. dzieci, jeśli para chce je mieć.

[Visez]

Napisane przez dezire

decyzja o zamieszkaniu razem najczesciej jest podyktowana innymi powodami niz narzeczenstwo - czesciej wynika z sytuacji w życiu lub samej chęci zamieszkania i bycia razem.
Po zaręczynach 'pomieszkanie' razem bardziej brzmi wlasnie jak ostateczne sprawdzenie czy sie nadaje
( a jak nie slubu niet?)

No to już co innego. Ale dziwne jest ppodejście- musimy razem zamieszkać bo CHCĘ go sprawdzić.
A druga sprawa, to przecież działa w dwie strony;p i po zamieszkaniu razem facet też może zmienić zdanie i nie chcieć ślubu z daną kobietą

---------- Dopisano o 11:24 ---------- Poprzedni post napisano o 11:20 ----------

Napisane przez Dotka90

Ale narzeczeństwo to jż okres przygotowania się do ślubu i jego planowania.
Więc zaczynamy razem mieszkać i jednocześnie planować ślub: podpisujemy umowy, wpłacamy zaliczki.
Po czym okazuje się, że wspólne mieszkanie nie jest możliwe, bo nie możemy się dogadać w ważnych, podstawowych kwestiach. I co? Odwołuję ślub miesiąc przed? Bez sensu.

DLA MNIE kolejność związku to spotykanie się --> wspólne mieszkanie --> narzeczeństwo --> małżeństwo --> ew. dzieci, jeśli para chce je mieć.

No to może żeby czasu nie marnować najlepiej z kimś po tygodniu znajomości zamieszkać? Chętnie się dowiem jakie to są te podstawowe kwestie które wychodzą dopiero po zamieszkaniu razem i mogą być aż tak uciążliwe żeby uniemożliwiły wzięcie ślubu Kwestia wspólnych finansów? Po paru latach związku ze wspólnym mieszkaniem czy bez raczej zna się podejście do tych spraw partnera. Nie wiem co masz na myśli, zmywanie po obiedzie czy może brudne skarpetki pod szafką?

[Narrhien]

Napisane przez Visez

Co za CHORE podejście A co spotykając się z kimś dzień w dzień przez np 4 lata -> wizja ślubu no i co panika nagle? Bo się razem nie pomieszkało Mieszkanie razem przed ślubem wcale nie gwarantuje ci szczęśliwego życia do grobowej deski, ludzie się zmieniają i to co ci przed ślubem nie przeszkadzało, za 10 lat może być nie do zniesienia Nigdy nie zrozumiem takiego dzikiego stanowiska Tak jakby to sprawdzenie przed na cokolwiek dawało gwarancję.

CHORE to jest twoje zachowanie.

Każdy ma prawo do swojego podejścia, możesz się z kimś nie zgadzać, ale takie teksty to mów do lustra, skoro już musisz, a nie do innych ludzi. Kto dał ci prawo oceniać, czyje poglądy są chore?

Ja też nie wyobrażam sobie ślubu z kimś, z kim nie mieszkałam wcześniej. Nie uważam, żeby wspólne mieszkanie dało mi gwarancję czegokolwiek - taki związek też może się posypać. ALE - mieszkanie razem przed ślubem zwiększa moje szanse na udane małżeństwo - ponieważ lepiej poznam partnera i partner lepiej pozna mnie. Po prostu, będziemy mieli do wykorzystania możliwość, której para bez wspólnego mieszkania zwyczajnie nie ma.

Znam pary, które wzięły ślub bez wspólnego mieszkania (głównie ze względów religijnych) i bardzo dobrze im się wiedzie, więc oczywiście, to może się udać. Sama jednak takiego ryzyka podejmować bym nie chciała - tak samo w kwestii seksu.

Mój związek wspólne mieszkanie rozwaliło - i DOBRZE, bo gdyby nie to, byłabym już od roku bardzo nieszczęśliwą mężatką.

Każdemu według jego potrzeb. Ale bez oblewania się wzajemnie jadem.

[Visez]

Napisane przez Narrhien

CHORE to jest twoje zachowanie.

Każdy ma prawo do swojego podejścia, możesz się z kimś nie zgadzać, ale takie teksty to mów do lustra, skoro już musisz, a nie do innych ludzi. Kto dał ci prawo oceniać, czyje poglądy są chore?

Takie prawo forum - wyrażam swoje zdanie czy ci się to podoba czy nie DLA MNIE to jest chore podejście, nie napisałam że wizażanka jest psychiczna ani nie oceniam jej jako osoby. Więc proszę się ode mnie odstosunkować.

[Narrhien]

Napisane przez Visez

Takie prawo forum - wyrażam swoje zdanie czy ci się to podoba czy nie DLA MNIE to jest chore podejście, nie napisałam że wizażanka jest psychiczna ani nie oceniam jej jako osoby. Więc proszę się ode mnie odstosunkować.

Masz prawo wyrazić opinię, obrażać nie masz prawa - a mówienie o kimś, że ma chore podejście do czegoś jest obraźliwe.

Poza tym nie napisałaś tam nigdzie "dla mnie", napisałaś po prostu, że to jest CHORE. Jakbyś miała prawo o tym decydować. Otóż nie, nie masz.

[Dotka90]

Napisane przez Visez

No to może żeby czasu nie marnować najlepiej z kimś po tygodniu znajomości zamieszkać? Chętnie się dowiem jakie to są te podstawowe kwestie które wychodzą dopiero po zamieszkaniu razem i mogą być aż tak uciążliwe żeby uniemożliwiły wzięcie ślubu Kwestia wspólnych finansów? Po paru latach związku ze wspólnym mieszkaniem czy bez raczej zna się podejście do tych spraw partnera. Nie wiem co masz na myśli, zmywanie po obiedzie czy może brudne skarpetki pod szafką?

Tak, np. kwestia finansów, np. kwestia sprzątania/obowiązków domowych, np. kwestia spędzania wspólnego czasu itd.
Znam wiele par, które rozstały się właśnie po wspólnym zamieszkaniu

I niby dlaczego po tygodniu trzeba ze sobą zamieszkać? Ja nie zamieszkałam po tygodniu, ale też nie po 10 latach ani po ślubie i kolejność mieszkanie - zaręczyny - ślub jest zachowana.

[Visez]

Napisane przez Narrhien

Masz prawo wyrazić opinię, obrażać nie masz prawa - a mówienie o kimś, że ma chore podejście do czegoś jest obraźliwe.

Poza tym nie napisałaś tam nigdzie "dla mnie", napisałaś po prostu, że to jest CHORE. Jakbyś miała prawo o tym decydować. Otóż nie, nie masz.

To mówienie o kimś czy o jego podejściu? Zdecuduj się. No jaaasne nie napisałam "DLA MNIE", chyba każdy pisze posty w swoim imieniu więc to oczywista oczywistość, tak samo jak nie napisałam "zdaniem Krysi spod 6stki tak jest".

Chyba masz pms

---------- Dopisano o 11:54 ---------- Poprzedni post napisano o 11:52 ----------

Napisane przez Dotka90

Tak, np. kwestia finansów, np. kwestia sprzątania/obowiązków domowych, np. kwestia spędzania wspólnego czasu itd.
Znam wiele par, które rozstały się właśnie po wspólnym zamieszkaniu

A ja znam wiele par które rozstały się przed wspólnym zamieszkaniem Wyraziłam swoje zdanie na podstawie własnego doświadczenia. Zamieszkałam z Tż przed zaręczynami, potem oczywiście się oświadczył i za niecały miesiąc będzie moim mężem. Mieszkało (i mieszka) się super a mimo to gdybym mogła cofnąć czas to bym się z tym wstrzymała. Tylko że ja nie zamieszkałam z nim po to żeby "się sprawdzić" tylko przenieśliśmy się do jednego miasta i tak było taniej i wygodniej, no i chcieliśmy mieć siebie często

[Dotka90]

Każdemu według potrzeb.
Ja bym nie wyszła za mąż nie mieszkając wcześniej z facetem.

[dezire]

ja jestem zwolenniczką mieszkania razem przed slubem nie tylko z własnych przekonań ale i ze zlych doświadczeń innych.

Rodzice mojej kuzynki byli bardzo przeciwni zeby zamieszkała ze swoim narzeczonym przed slubem pomimo ze studiowali razem w odległym miescie. I moja kuzynka była naprawdę szczesliwa z tego powodu ze zamieszkają dopiero po slubie, ale i spokojniejsza, ze nie robi nic niestosownego ( w niektorych srodowiskach mieszkanie razem przed nie jest pozytywnie widziane łagodnie mówiąc)
Po ślubie niestety okazało się, ze nie uda im sie być razem.
Może to sie widać niemozliwe, ale jej TŻ potrafił grać osobę towarzyska i pozytywną - i na wspolne spotkania 2, 3 razy w tygodniu potrafił się wysilic na najlepsze wrażenie. Potrafił być najcudowniejszym księciem z bajki podczas krótkich wyjazdów.
Po wspólnym zamieszkaniu okazało się, ze tak naprawde dusza towarzystwa ładowała baterie w domu, tzn na co dzień bywał bardzo depresyjną osobą i pesymistyczną. Ze nie miał ochoty dokładac sie do rachunków - bo po co miałby wydawać swoje pieniądze na takie banały - choc na randkach potrafił mieć gest i zafundować cos bardzo drogiego. Wypominal jej drobne rzeczy ktore kupowala dla przyjemnosci, a sam potrafil wydac 2000 na wycieczke, na która teoretycznie w swojej sytuacji nie było ich stać (ale szoł był i było o czym opowiadać znajomym). Odkrywała powoli takie sprawy, które wychodzą czasami po 3, 4 miesiącach mieszkania razem kiedy naprawdę ludzie nie sa w stanie zakładać masek, bo zdradza ich zmeczenie i wygoda. Dla ich wspólnych znajomych on nadal pozostał świetnym kumplem i mega poztywnie zakreconym znajomym.
Dla niej w codziennym zyciu to byl ktos z kim nie umiala sie dogadac co do tego jaka powinni przyjać strategie. Dopóki była częscią jego życia 'na zewnatrz' wszystko bylo ok.

Dlatego nawet jesli para nie chce mieszkac ze soba razem - dobrze jest wyjechac gdzies razem na 2 tygodnie przynajmniej, zeby ze soba "pożyć"

Odbiegamy chyba od problemu watku, bo tu decyzja o zamieszkaniu była