Cierpienie (nie)uszlachetnia?

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Zasugerowana, rzecz jasna, wątkiem o usuwaniu ciąży z chorym dzieckiem.

Uważacie, że cierpienie uszlachetnia, ma sens? Że warto cierpieć? Jeśli tak, to w miarę czego, kogo?

Czekam na współczesnych Werterów

[klempaa]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;25197394]Zasugerowana, rzecz jasna, wątkiem o usuwaniu ciąży z chorym dzieckiem.

Uważacie, że cierpienie uszlachetnia, ma sens? Że warto cierpieć? Jeśli tak, to w miarę czego, kogo?

Czekam na współczesnych Werterów [/QUOTE]

Nie no, spoko- cierpienie może dawać coś dobrego (uszlachetnia.. jakoś mi to nie pasuje ). I wiele razy tak w moim życiu było i jest, ze niemiłe doświadczenia mnie zmieniały na lepsze. Dużo zależy od podejścia, ale zasadniczo może tak własnie być.

Ale żeby pchać palec miedzy drzwi po to tylko, żeby pocierpieć, bo przeciez będę lepszy... nie, jakoś tego nie widzę

[awia]

Ja uwazam ze cierpienie wcale nie uszlachetnia. Cierpienie powoduje zgorzknienie, zamkniecie sie na ludzi i na swiat.
Chociaz to tez zalezy czy mamy model cierpiacy-umartwiajacy sie (jak mi zle, jaka jestem chora, caly swiat przeciwko mnie) czy model cierpiacy, ale wdzieczny za to ze zyje, ze ma rodzine, jakies wsparcie.
Sa ludzie naprawde chorzy, w ciezkiej sytuacji ktorzy jednak się tym nie przejmuja az tak, ktorzy probuja szukac pozytywow.
A są ludzie ktorzy cierpiac zadreczaja wszystkich dookola

Jesli pisze z tzw dupy to dlatego ze tamtego watku calego nie przeczytalam i nie wiem o jakie cierpienie dokladnie chodzi

[vainilla]

wg mnie też nie uszlachetnia. a przeciwnie. ludzie walczą, często nie zawracając uwagi na zasady i innych - bo w dużym cierpieniu to się nie liczy. ludzie nikną w oczach, nie cieszą się. mają często żal że cierpią oni a nie inni.

[invisible_01]

Musimy oddzielić od siebie dwie rzeczy - jakieś tam niemiłe doświadczenia i cierpienie. Owszem, niektóre sytuacje czegoś nas uczą, zmieniają nas na lepsze (np. złamałam rękę podczas jakichś głupich wygłupów - przebolałam swoje i więcej tego nie zrobię), a co innego cierpienie. Moja koleżanka ma ojca chorego na zanik mięśni, sam jest chora, jej matka wyrzekła się jej. I wiecie co? Wcale jej to nie uszlachetniło, wręcz przeciwnie. Ma problemy z dobrymi relacjami z ludźmi i sama otwarcie mówi: "do nikogo i niczego się nie przywiązuję, bo życie i tak kopnie mnie w dupę". Jest smutną, zamkniętą w sobie osobą. Tak samo jej ojciec - połowę swojego życia spędził w cierpieniu. Przestał wierzyć w Boga, bo mówi, że gdyby istniał, to już dawno zabrałby go do siebie, zamiast się nad nim pastwić. Na początku twierdził, że może to jakaś próba, ale po latach ma już dość "uszlachetniającego cierpienia w imię wiecznego zbawienia". Taka jest prawda.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Awia, motyw był taki, że mając chore dziecko i opiekując się nim (chodzi o poważne choroby, kalectwa, upośledzenia, życie pod respiratorem i tak dalej) cierpimy, ale stajemy się lepsi

[invisible_01]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;25197922]Awia, motyw był taki, że mając chore dziecko i opiekując się nim (chodzi o poważne choroby, kalectwa, upośledzenia, życie pod respiratorem i tak dalej) cierpimy, ale stajemy się lepsi [/QUOTE]
Tak, wiele razy spotkałam się tutaj z taką opinią... Znam wiele matek chorych dzieci, niektóre naprawdę blisko. I żadna nie wygląda na szczęśliwą, że za to cierpienie Bóg ją czymś wynagrodzi, nie wygląda na uszlachetnioną i pogodzoną ze swoim losem. Nie, one są zmęczone życiem, nieszczęśliwe, zgorzkniałe, codziennie modlące się o to, żeby to już się skończyło. Teksty o uszlachetniającym cierpieniu wygłaszają najczęściej te osoby, które w życiu tego nie doświadczyły. Są jednak przekonane, że "kiedy Bóg je wybierze do czegoś tam, przyjmą wszystko i będą cierpieć dla idei".

[mikia20]

Myślę że uszlachetniają nas doświadczenia, ogólnie przechodzenie życia - stajemy się dojrzalsi.

Ale sam fakt cierpienia - nigdy. Moja ciocia zmarła na raka w wielkim bólu, rozpacz męża i małych dzieci była ogromna - kilka lat zajęło im podnoszenie się z tego i są doświadczeni życiem, wdowiec z wielką raną w sercu a dzieci pamiętające umierającą mamę. W życiu by nie powiedzieli że tragedia ich "uszlachetniła".

Tak samo ma się cierpienie starszych osób i dzieci.

Zdrowa osoba po odwiedzeniu hospicjum czy onkologii może czuć się dojrzalsza (ja się pierdołami przejmuję a tam ludzie umierają, powinnam lepiej docenić co mam) a nie lepsza...

Cierpienie także nie uszlachetni osób opiekujących się cierpiącą. Zmęczy do granic wytrzymałości, nawet zniszczy psychikę.. ale też nie uszlachetni a nawet sprawi że będzie się o wiele gorszym...

[ktoregos_dnia]

Wydaję mi się, że to forma pocieszenia się.. 'Cierpię, ale będę przez to lepsza, moje cierpienie jest po coś, coś mi da...Uszlachetni mnie..', bo ciężko byłoby cierpieć z myślą, że po prostu na Ciebie padło i już. Nic z tego nie będzie, nie jesteś przez to wybrana, nie będzie po śmierci chórów anielskich śpiewających o tym jaka to byłaś dzielna.
Dla osoby w prawdziwym dołku takie myślenie mogłoby być gwoździem do trumny, stąd, według mnie, to całe przekonanie o uszlachetnieniu.

[awia]

Acha, w ten sposob.
To sie chyba nazywa Savior complex.
w matkopolkowej kulturze bardzo popularne - poswiecanie swojego zycia i zdrowia na rzecz dziecka "o-jaka-jestem-swieta"

Ludzie ktorzy naprawde sie poswiecaja dla swoich chorych dzieci raczej nie robią z tego szopki - ale oni sa szlachetni z natury.
Za to ludzie, ktorzy plawia sie w swojej dobroci bo maja chore dzieci, i jak oni sie poswiecaja, jak oni walcza - robiac przy tym mnostwo zamieszania - szlachetni nie beda nigdy.
To cierpienie dla samego cierpienia i czerpania z podziwu innych w celu zaspokojenia wlasnego ja.
Jak dla mnie to taka lagodna, popularna forma Munchausena.

Osobiscie, choc jest to malo popularne, nie podziwiam matek ktore ryzykuja wlasne zycie i zdrowie po to by urodzic dziecko. Urodzic dziecko po to zeby umrzec nie jest żadnych bohaterstem, ale w naszym kraju bardzo ludzie lubią takie historie - takie matki stawiane sa za wzor, zwlaszcza nad kobietami ktore poddaly sie aborcji.
Co jest bohaterskiego w tym, ze dziecko bedzie polsierota od urodzenia?

[ktoregos_dnia]

Napisane przez awia

Osobiscie, choc jest to malo popularne, nie podziwiam matek ktore ryzykuja wlasne zycie i zdrowie po to by urodzic dziecko. Urodzic dziecko po to zeby umrzec nie jest żadnych bohaterstem, ale w naszym kraju bardzo ludzie lubią takie historie - takie matki stawiane sa za wzor, zwlaszcza nad kobietami ktore poddaly sie aborcji.
Co jest bohaterskiego w tym, ze dziecko bedzie polsierota od urodzenia?

Dokładnie tak.
Choć podejrzewam, że jest to rozumiane jako 'Oddałam życie za to, by moje dziecko mogło żyć', więc jeśli jest to robione ze szczerą chęcią dania dziecku życia to jeszcze ok, rozumiem. Natomiast jeśli kobieta czuję się poniekąd w obowiązku, no bo cóż by to z niej była za matka i kobieta gdyby wybrała siebie, to już smutne bardzo.. A może ja po prostu nie wierzę w takie ideały.

[forumkowiczka]

Szczerze wątpię czy cierpienie tak strasznie nas uszlachetnia...zależy jaki był powód tego cierpienia. Większość ludzi, których spotyka to uczucie raczej zamyka sie w sobie, staje się odosobnioną jednostką, istotą wyalienowaną.Przykre doświadczenie może dają nam jakiegoś kopa i motywację do innych działań, takich, jakich w innych okolicznościach byśmy nie podjęły, ale nie uwazam, że przez ciepirnie jestesmy LEPSI...

[karolynka90]

Nie, nie uszlachetnia.

Kiedyś gdzieś przeczytałam zdanie wypowiedziane przez jakiegoś księdza, brzmiące mniej więcej tak: "Jeśli życie przepełnia cierpienie, to trzeba walczyć z cierpieniem, a nie z życiem".
I tak sobie myślę, ładnie powiedziane, ale czasem mające niewiele wspólnego z rzeczywistością.
Bo jak ma walczyć z cierpieniem ktoś, komu już nie można w tym cierpieniu pomóc?
Ja tam nie wiem, ale nie chciałabym żyć w ciągłym bólu i strachu przed jutrem.

[***luna]

Samo cierpienie nie uszlachetnia. Zalezy co sie z tym cierpieniem robi i jak się je przezywa.
Osoby wierzące ofiarowują często swoje cierpienie jako ofiarę za coś, za kogoś itd.
I wtedy to cierpienie ma sens głębszy.

Cierpienie dla samego cierpienia nie ma większej wartości.

Poza tym cierpienie własne może uwrażliwiać na cierpienie innych osób, otwiera oczy na sprawy, o których nie mieliśmy pojęcia.

[Luba]

Napisane przez ***luna

Poza tym cierpienie własne może uwrażliwiać na cierpienie innych osób, otwiera oczy na sprawy, o których nie mieliśmy pojęcia.

Z tym sie zgadzam

Poza tym uważam, że cierpienie takie beznadziejne (bez nadziei np na wyzdrowienie lub poprawę losu) nie uszlachetnia.
Ale jesli człowiek wie, że pocierpi ale na koniec uda mu sie, jesli chociaż cały czas ma nadzieję to to cierpienie jest mu chyba łatwiej przyjąć i wyciągnąć z niego jakąś naukę (ogólnie mówiąc).
Im cierpienie krótsze i im większa nadzieja na poprawę losu tym bardziej jest ono kształcące Ludzie sa silniejsi po takim doświadczeniu.
Im dłuższe i bardziej beznadziejne tym pewniej niesie ze soba własnie zgorzknienie i wrogość, tak jak pisała awia.

[_vixen_]

Ludzie, którzy spędzili jakiś czas w obozie koncentracyjnym, nierzadko nie mogli dojśc do siebie, popełniali samobójstwa, mieli zmarnowane życie.

Jeśli takie cierpienie - a większego nie umiem sobie wyobrazić - nie uszlachetniło, to ja już nie wiem, jakie ma taką moc.

[Wyrak]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;25197394]Zasugerowana, rzecz jasna, wątkiem o usuwaniu ciąży z chorym dzieckiem.

Uważacie, że cierpienie uszlachetnia, ma sens? Że warto cierpieć? Jeśli tak, to w miarę czego, kogo?

Czekam na współczesnych Werterów [/QUOTE]

Ja bym bardziej powiedzial, ze z przeciwnosci losu, danych okolicznosci mozna sie sporo nauczyc, uzyskac inna perspektywe itd.

[WhiteCherry]

ja mam za słabą psychikę, prawdziwe cierpienie by mnie wykończyło (chodzi mi głównie o cierpienie psychiczne).

[Merys]

Wydaje mi sie, ze jak widzisz cierpienie innych, to Ty rowniez je przezywasz, wiadomo ze nie w taki sposob, jak osoby bezposrednio z nimi zwiazane. No, ale to tez zalezy od naszej wrazliwosci.
Wiem, ze cierpienie ktorego sie najbardziej obawiamy, mogloby spowodowac wiele szkody, a nawet chec odebrania sobie zycia. Niestety wiele osob przy wielkim szoku, bolu, traci zmysly.

Nie wiem czy cierpienie uszlachetnia, ale wiem ze jesli przezyjesz cos w zyciu okropnego, co Toba wstrzasnie, to wtedy inaczej patrzymy na niektore sprawy. Czasem cierpienie uczy wspolczucia i pokory, a czasem nienawisci i checi do zemsty.

[201706190936]

Wg mnie cierpienie nie uszlachetnia.
Ale powoduje że stajemy się odporniejsi na pewne rzeczy, "co nie zabije to wzmocni".

[muszynianka]

Cierpienie i nawet ta cała ideologia cierpienia nie uszlachetnia.

Ale powoduje że stajemy się odporniejsi na pewne rzeczy, "co nie zabije to wzmocni".

no nie, ja przez choroby stałam się zdecydowanie mniej odporna psychicznie i mój układ odpornościowy zdecydowanie podupadł, plus zdałam sobie sprawę z własnej śmiertelności.

[Lady in Blue]

Napisane przez awia

Ja uwazam ze cierpienie wcale nie uszlachetnia. Cierpienie powoduje zgorzknienie, zamkniecie sie na ludzi i na swiat.
Chociaz to tez zalezy czy mamy model cierpiacy-umartwiajacy sie (jak mi zle, jaka jestem chora, caly swiat przeciwko mnie) czy model cierpiacy, ale wdzieczny za to ze zyje, ze ma rodzine, jakies wsparcie.
Sa ludzie naprawde chorzy, w ciezkiej sytuacji ktorzy jednak się tym nie przejmuja az tak, ktorzy probuja szukac pozytywow.
A są ludzie ktorzy cierpiac zadreczaja wszystkich dookola

Jesli pisze z tzw dupy to dlatego ze tamtego watku calego nie przeczytalam i nie wiem o jakie cierpienie dokladnie chodzi

W całości się z tym zgadzam.

[tacyta]

To zależy od rodzaju, długości cierpienia, okoliczności i wreszcie od osoby. Czasami cierpienie pozwala niektórym osobom dojrzeć, zobaczyć wszystko z właściwej perspektywy, zrozumieć, co jest tak naprawdę w życiu ważne a czasami zwłaszcza długotrwałe, beznadziejne, uznane za niezasłużone cierpienie może prowadzić do goryczy, cynizmu, depresji, pretensji wobec Boga, losu czy przypadku (w zależności w co wierzy dana osoba), załamania,itp.

Poza tym, o ile jestem w stanie zrozumieć i nawet podziwiać poświęcenie osób, na których spadło cierpienie w postaci choroby dziecka, krewnego, a które poświęciły się opiece zamiast np . oddać do zakładów niepełnosprawne dziecko czy nawet kobiety, które ryzykowały własne życie żeby urodzić dziecko(jest to kwestia indywidualnego wyboru i nie oceniam ani kobiet, dla których wyższym dobrem było ich własne życie ani tych dla których ważniejsze było dziecko, oba wybory należy uszanować), to jednak nie rozumiem tzw. cierpiętnic (-ników) z wyboru poświęcających się dla niewartych cierpienia spraw czyli tkwiących w relacjach toksycznych, pełnych przemocy fizycznej i psychicznej, maltretowanych, poniżanych itp., bo to jest chore i głupie. Dlatego nie zawsze ludzie poświęcają się dla sprawy (osoby) , która jest tego warta...

[Wyrak]

Napisane przez awia

Ja uwazam ze cierpienie wcale nie uszlachetnia. Cierpienie powoduje zgorzknienie, zamkniecie sie na ludzi i na swiat.
Chociaz to tez zalezy czy mamy model cierpiacy-umartwiajacy sie (jak mi zle, jaka jestem chora, caly swiat przeciwko mnie) czy model cierpiacy, ale wdzieczny za to ze zyje, ze ma rodzine, jakies wsparcie.
Sa ludzie naprawde chorzy, w ciezkiej sytuacji ktorzy jednak się tym nie przejmuja az tak, ktorzy probuja szukac pozytywow.
A są ludzie ktorzy cierpiac zadreczaja wszystkich dookola

Jesli pisze z tzw dupy to dlatego ze tamtego watku calego nie przeczytalam i nie wiem o jakie cierpienie dokladnie chodzi

To takie samo stwierdzenie jak - cierpienie uszlachetnia Kazdy gorzknieje, zamyka sie na swiat itd. ?

[Aninek]

Napisane przez awia

Acha, w ten sposob.
To sie chyba nazywa Savior complex.
w matkopolkowej kulturze bardzo popularne - poswiecanie swojego zycia i zdrowia na rzecz dziecka "o-jaka-jestem-swieta"

Ludzie ktorzy naprawde sie poswiecaja dla swoich chorych dzieci raczej nie robią z tego szopki - ale oni sa szlachetni z natury.
Za to ludzie, ktorzy plawia sie w swojej dobroci bo maja chore dzieci, i jak oni sie poswiecaja, jak oni walcza - robiac przy tym mnostwo zamieszania - szlachetni nie beda nigdy.
To cierpienie dla samego cierpienia i czerpania z podziwu innych w celu zaspokojenia wlasnego ja.
Jak dla mnie to taka lagodna, popularna forma Munchausena.

Osobiscie, choc jest to malo popularne, nie podziwiam matek ktore ryzykuja wlasne zycie i zdrowie po to by urodzic dziecko. Urodzic dziecko po to zeby umrzec nie jest żadnych bohaterstem, ale w naszym kraju bardzo ludzie lubią takie historie - takie matki stawiane sa za wzor, zwlaszcza nad kobietami ktore poddaly sie aborcji.
Co jest bohaterskiego w tym, ze dziecko bedzie polsierota od urodzenia?

Myślę dokładnie tak samo Jest obecnie błogosławiona czy już nawet święta matka z Włoch, która urodziła dziecko w sytuacji,gdy ta ciąża była zagrożeniem życia...matka zmarła,ojciec został sam z 4 dzieci...ale świętość jest?Kościół stawia ją jako przykład?Tak
Takich sytuacji nie potrafię zrozumieć,choć usilnie się staram.Również nie do końca rozumiem tę naszą mentalność "ah jestem taka szlachetna bo tak się poświęcam a nikt nie docenia że cierpię"...

[201706190936]

Napisane przez muszynianka

Cierpienie i nawet ta cała ideologia cierpienia nie uszlachetnia.


no nie, ja przez choroby stałam się zdecydowanie mniej odporna psychicznie i mój układ odpornościowy zdecydowanie podupadł, plus zdałam sobie sprawę z własnej śmiertelności.

jak widać cierpienie na każdego działa inaczej

[tacyta]

To zależy od rodzaju, długości cierpienia, okoliczności i wreszcie od osoby. Czasami cierpienie pozwala niektórym osobom dojrzeć, zobaczyć wszystko z właściwej perspektywy, zrozumieć, co jest tak naprawdę w życiu ważne a czasami zwłaszcza długotrwałe, beznadziejne, uznane za niezasłużone cierpienie może prowadzić do goryczy, cynizmu, depresji, pretensji wobec Boga, losu czy przypadku (w zależności w co wierzy dana osoba), załamania,itp.

Poza tym, o ile jestem w stanie zrozumieć i nawet podziwiać poświęcenie osób, na których spadło cierpienie w postaci choroby dziecka, krewnego, a które poświęciły się opiece zamiast np . oddać do zakładów niepełnosprawne dziecko czy nawet kobiety, które ryzykowały własne życie żeby urodzić dziecko(jest to kwestia indywidualnego wyboru i nie oceniam ani kobiet, dla których wyższym dobrem było ich własne życie ani tych dla których ważniejsze było dziecko, oba wybory należy uszanować), to jednak nie rozumiem tzw. cierpiętnic (-ników) z wyboru poświęcających się dla niewartych cierpienia spraw czyli tkwiących w relacjach toksycznych, pełnych przemocy fizycznej i psychicznej, maltretowanych, poniżanych itp., bo to jest chore i głupie. Dlatego nie zawsze ludzie poświęcają się dla sprawy (osoby) , która jest tego warta...

[kelia]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;25197394]
Uważacie, że cierpienie uszlachetnia, ma sens? Że warto cierpieć? Jeśli tak, to w miarę czego, kogo?

Czekam na współczesnych Werterów [/QUOTE]

Odpowiedź bardzo ogólna, chociaż zdaje sobie sprawę, że każdy przypadek należałoby rozpatrzyć osobno.

Moim zdaniem cierpienie uczy. Bolesne doświadczenia mobilizują do zatrzymania się i zastanowienia nad pewnymi aspektami naszego życia, pozwalają na przewartościowanie życia, pomagają w ustalaniu priorytetów, motywują do zmian.

Czy warto cierpieć? Wszystko zależy od konkretnej sytuacji. Na pewno warto żyć w zgodzie ze sobą, na pewno warto żyć tak, aby nie ranić innych i nie ograniczać ich wolności i prawa do decydowania o sobie. Wydaje mi się, że jeśli żyjąc w ten a nie inny sposób, znaczy zgodnie ze swoim sumieniem, zasadami i wartościami, które wyznajemy, narażamy się na świadome cierpienie, to warto.

[Lexie]

Każde doświadczenie właściwie można tak obrócić, żeby dało coś dobrego, a można też tak, żeby dało same negatywy. To zależy od podejścia, od umiejętności "radzenia sobie", potocznie mówiąc. Ale nie widzę sensu w szukaniu tych pozytywnych efektów akurat w cierpieniu, skoro można równie dobrze je osiągać w inny sposób No i oczywiście trzeba mieć wieeele siły, żeby z cierpienia, szczególnie jakiegoś "większego", wyciągać dobre rzeczy Większości osób się to nie uda.

To jest taka trochę racjonalizacja, to powtarzanie, że cierpienie uszlachetnia. Może dla niektórych osób jest to jakieś uzasadnienie, potwierdzenie, że to co robią ma sens. No bo co ma sobie powiedzieć taka cierpiąca osoba? Albo powie "cierpię, ale da mi to siłę, będę lepszym człowiekiem", albo powie "cierpię i na dodatek nic mi z tego dobrego nie przyjdzie".

[_vixen_]

Napisane przez Aninek

Myślę dokładnie tak samo Jest obecnie błogosławiona czy już nawet święta matka z Włoch, która urodziła dziecko w sytuacji,gdy ta ciąża była zagrożeniem życia...matka zmarła,ojciec został sam z 4 dzieci...ale świętość jest?Kościół stawia ją jako przykład?Tak

Dla mnie to jest przykład głupoty i tyle.
Miałabym na miejscu tej pozostałej 4 dzieci ogromny żal do matki, że w wyniku jej decyzji musiałabym wychowywać się bez niej. Może jeszcze ojcu coś się stanie, bo dzieci w ogóle w bidulu wylądują..
Zero poszanowania przez kościoł dla matki, traktowanie jak chodzący inkubator. Inkubator się popsuł, ale pal licho, dziecko przeżyło.
Szkoda, że kościół tak na tej głupocie uwielbia żerować i jeszcze ją uwznioślać

Podobnie lansuje się błogosławionego Maksymiliana Kolbe, który oddał życie za kogoś w Auschwitz. Czytałam opinię pewnego więźnia tego obozu, że żadne to było bohaterstwo, bo po prostu Kolbe się poddał, nie miał siły dalej żyć, a chciał jeszcze coś sensownego z własną bzsensowną w tych warunkach śmiercią zrobić. A prawdziwym bohaterstwem w obozie było przeżyć każdy kolejny dzień.