Pierwszy rok z dzieckiem - piękny czas czy droga przez mękę?

[Hortensja]

Bez fikcji i bez lukru.
Jak wspominacie (mamy, co już niemowlęta odchowały) lub jak teraz odczuwacie ten pierwszy rok swojego macierzyństwa spędzonego na opiece nad niemowlakiem?

[spice1985]

Dla mnie było cudownie-szczerze! Teraz jest trochę ciężej,bo Mała chce wszędzie biegać, trzeba Ją mieć na oku (najlepiej jakby tych oczu były ze 4 pary:p)

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez Hortensja

Bez fikcji i bez lukru.
Jak wspominacie (mamy, co już niemowlęta odchowały) lub jak teraz odczuwacie ten pierwszy rok swojego macierzyństwa spędzonego na opiece nad niemowlakiem?

bez ściemy


Pierwszy miesiąc - pomieiszanie euforii z kompletnym oszołomieniem,stanem kiedy z bezsilności miałm ochotę walić głową w scianę ,z resztą pierwsze 3 miesiaice były dość ciężkie ,młoda była kolkowa,miała problem z tolerancją laktozy. Kiedy słuchałam o dzieciach ,które "jedzą i śpią" to było dla mnie tak abstrakcyjne, jak opowieści o ufo Moja głownie była przy piersi...albo płakała.Nie było lekko,mąz w domu po 2-3 dni w tygodniu..Mimo to -drogą przez mękę bym tego nie nazwała Od 3 miesiaca ,do tej pory (za chwilę 14 m-cy) z dnia na dzień coraz lepiej ,macierzyństwo jest dla mnie spełnieniem. Jasne,ze sa takie dni (faza buntu się zaczyna),ze mam ochotę zadzwonić do jakiegoś wariatkowa,zeby mni zabrali,bo tam pewnie będzie spokojniej ,ale mimo wszystko - nie czuję się umeczona,nie czuję,zebym się poświęcała,ze coś tracę ,przeciwnie,sądzę,ze dzięki córce wiele się nauczyłam i wiele zyskałam.

Często nie jest lekko ,ale nie oczekiwałam,ze będzie.

[basiek08]

Pierwszy rok całkiem fajny.Mateuszek malusi bez problemowy leżał,jadł i spał.Potem ciekawszy świata gaworzenie,rozglądanie się wszędzie nie miałam żadnych problemów z karmieniem,usypianiem nawet pierwsze ząbki wychodziły bez objawowo. Teraz młody ma półtora roku i po prostu czasami wychodzę z siebie.Nie usiedzi ani chwili wszystko musi dotknąć,potrząsnąć itp...a dziś jak uderzył samochodem w szybę w drzwiach to już prawie szkliwo mi pękło tak zacisnełam zęby z nerwów.Ogólnie mam tylko spokój jak śpi (i tak jest kochany)

[_vixen_]

Mój mały szkodnik ma dopiero 5 miesięcy, ale ja też jestem zdania, że najgorsze były te trzy pierwsze...o ile na początku mała dużo spała, to później dużo płakała
Czasem byłam tak zmęczona, że nie miałam siły się ruszyć. Teraz juz jakoś tam leci, raz lepiej, raz gorzej, im dziecko bardziej komunikatywne, tym łatwiej, bo chociaż uśmiechem się odwdzięczy.

[kotek81]

pierwszy rok super - wiadomo bywały gorsze dni kiedy młode zamiast spać marudziło calutki dzień a ja miałam ochotę wyjść i nie wracać ale to tylko momenty, całość oceniam bardzo pozytywnie.

Natomiast teraz leci drugi rok i mam serdecznie dość czekam jak na zbawienie na rok kolejny co by mlode do przedszkola posłać i mieć wreszcie święty spokój

[brumek]

Dla mnie to najpiękniejszy rok w życiu

[irmith]

Pierwszy rok u nas w trakcie bo mała ma 9,5m-ca ale już moge powiedzieć że początek był bardzo ciężki dla mnie. Miałam strasznego baby bluesa, długo mnie trzymało, mega euforia, mega przerażenie, mega rozdrażnienie wszystko to na raz. Potem im dziecko bardziej kontaktowe tym lepiej, teraz jest różnie, walka z jedzeniem, od 2 miesięcy tylko 1 przespana w całości noc, czasem wstawanie w nocy co kilka minut. Dla mnie największym problemem są właśnie te noce ale kochany mąż potrzebuje dużo mniej snu niż ja i cierpliwie pomaga nawet jak wstaje rano do pracy

Jestem szczęśliwa że jestem z malutką w domu, kocham małą bardzo mocno i nie żałuję ani jednego dnia kariery zawodowej, ani jednej straconej imprezy (z wyjątkiem koncertu Kultu jak mała miała 10dni ) z dumą noszę odznakę kury domowej

A macierzyństwo, no cóż.. nie jest to ani proste ani lekkie ( nie myślałam że będzie mi tak ciężko się dopasować)ale zapłata warta poświęcenia.

Wrócę tu za rok i powiem czy powyższe stwierdzenia są nadal aktualne

[dudipopka]

DLA MNIE 1 ROK TO BYŁ DZIwny rok,musialam walczyć z otoczeniem o prawa bycia sobą,prawo do gorszego dnia ,prawo do powiedzenia ze jestem niewyspana mimo ze "siedze" w domu
młode ma 4 lata teraz no i ....fajnie być mamą

[migotka03]

Moja córcia ma 14 miesięcy. Na początku nie mogłam za bardzo się odnaleźć, całymi dniami chodziłam w piżamach i spałam kiedy dziecko spało. Potem było już lepiej i teraz z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że pierwsze pół roku to był naprawdę fajny czas, chociaż bywało różnie. Potem Mała stała się mobilna, zaczęła jeść (a raczej nie jeść ), zaczęły wychodzić zęby. Teraz nie jest mi lekko z tym urwisem, bo wszystkiego chce, wszędzie włazi, nie chce jeść Czasami ciągle jęczy. A tak nie mogłam się doczekać, aż zacznie siadać, chodzić itp.

[rumianek79]

Hmm... ja urodziłam bliźnięta, dwie córcie.. To jest dopiero hardcore

Na szczęście małe mają już 16 miesięcy ale pierwszy rok.. nie pamiętam, nie miałam czasu na zastanawianie się nad czymkolwiek tylko musiałam "zakasywać rękawy i do roboty"

[iizabelaa]

Zdecydowanie piękny czas ... ale z perspektywy czasu jeszcze piękniejszy, nie doceniałam go na bieżąco
Pomijając baby bluesa.

Taki leniwy rok, który można poświęcić sobie i dziecku i nie myśleć o niczym innym.

Ale jednak komunikatywne dziecko mi bardziej odpowiada.

[Tity]

Pół na pół, trochę cudnowności, szczęścia i zachwycania się , a trochę harówki, łez i zmęczenia. Dużo zależy od partnera, czy pomaga, wspiera i wychowuje. Ale tak jak izabela wolę komunikatywne dziecko

[bajka1807]

pierwszy rok miodzio, jak by dziecka nie bylo w sumie. za to teraz gdy zaraz konczy dwa lata, mam czasami ochote uciec z domu, bo wyprowadza mnie powoli z rownowagii swoim jeczeniem. tym bardziej ze od jakiegos miesiaca jestem z nia tylko sama, ale za to poslalam ja do zlobka i mam te 5 h tylko dla siebie w ciagu dnia. niestety ta przyjemnosci tylko do czasu znalezienia nowej pracy

[laisla]

Każdego dnia chciałam zatrzymać czas tak był cudowny i tak wiele się działo..Cały wszechświat się zmienił gdy się pojawiła i nic już nie było takie samo. Jedyne, co wspominam źle to poród i dochodzenie (długie) do siebie, gdyby jeszcze to dało się przeskoczyć, to w ogóle byłby cud
No i cudownie było nie musieć pracować przez calutki rok..nie wyobrażam sobie zostawienia czteromiesięcznego dziecka i pójścia do pracy, to popsułoby całą tę magię..
Dawne czasy, 13 lat a jak jeden dzień

[traicionera]

Pierwszy rok był taki wyjątkowy, bo właśnie te docieranie sie wzajemne, poznawanie nowego małego człowieczka i samej siebie jako mamy. mimo wszystko bardziej podoba mi się teraz en drugi rok, młoda w pierwszym roku życia uczyła sie chodzić, wiec wtedy przypadał czas tych wzmożonych przewrotek itp teraz jest taaaka słodka, gdy już sobie coś gada, potrafi sie bawić z innymi dziećmi, ciekawa jestem, jakie będą kolejne lata.

[laisla]

Napisane przez traicionera

Pierwszy rok był taki wyjątkowy, bo właśnie te docieranie sie wzajemne, poznawanie nowego małego człowieczka i samej siebie jako mamy. mimo wszystko bardziej podoba mi się teraz en drugi rok, młoda w pierwszym roku życia uczyła sie chodzić, wiec wtedy przypadał czas tych wzmożonych przewrotek itp teraz jest taaaka słodka, gdy już sobie coś gada, potrafi sie bawić z innymi dziećmi, ciekawa jestem, jakie będą kolejne lata.

Każdy kolejny cudowniejszy, choć podczas pierwszego myślałam, że to niemożliwe

[Hortensja]

Ja też jestem w trakcie
Mój synek ma prawie 8 m-cy. I potrafi mi dać w kość
Tak sobie myślę, że to jakim doświadczeniem jest ten pierwszy rok zależy od wielu czynników, a przede wszystkim:
1. od tego, jakie jest dziecko (temperament, ilość snu etc)
2. od tego, czy i jaką pomoc mamy od innych

Przyglądam się dzieciom znajomych i widzę, że różnice są wielkie! Niektóre wystarczy posadzić w kojcu, leżaczku czy na kolankach i tak sobie siedzi bobasek godzinami...A inne w tym czasie... ech szkoda gadać.

No i to wsparcie - nie wyobrażam sobie jak można czuć się spełnioną i szczęśliwą spędzając z dzieckiem całą dobę , bez większej pomocy od innych.

[_vixen_]

Hortensja, zgadzam się z tym, co napisałaś.
Ja spędzam praktycznie od początku całe dnie sama z małą, poza weekendami oczywiście, czasem naprawdę można oszaleć, bo każdy człowiek musi się co jakiś czas myślami od dziecka oderwać i choćby recenzje antyperspirantów na wizazu poczytać czy coś w tym stylu, jakąs pierdołą zająć dla higieny psychicznej.

[bajka1807]

Napisane przez Hortensja

Ja też jestem w trakcie
Mój synek ma prawie 8 m-cy. I potrafi mi dać w kość
Tak sobie myślę, że to jakim doświadczeniem jest ten pierwszy rok zależy od wielu czynników, a przede wszystkim:
1. od tego, jakie jest dziecko (temperament, ilość snu etc)
2. od tego, czy i jaką pomoc mamy od innych

Przyglądam się dzieciom znajomych i widzę, że różnice są wielkie! Niektóre wystarczy posadzić w kojcu, leżaczku czy na kolankach i tak sobie siedzi bobasek godzinami...A inne w tym czasie... ech szkoda gadać.

No i to wsparcie - nie wyobrażam sobie jak można czuć się spełnioną i szczęśliwą spędzając z dzieckiem całą dobę , bez większej pomocy od innych.

Napisane przez _vixen_

Hortensja, zgadzam się z tym, co napisałaś.
Ja spędzam praktycznie od początku całe dnie sama z małą, poza weekendami oczywiście, czasem naprawdę można oszaleć, bo każdy człowiek musi się co jakiś czas myślami od dziecka oderwać i choćby recenzje antyperspirantów na wizazu poczytać czy coś w tym stylu, jakąs pierdołą zająć dla higieny psychicznej.

zgadzam sie, ja siedzialam sama od poczatku, od rana do poznego wieczora, ale i tak pierwszy rok wspominam bardzo dobrze, bo mloda nie sprawiala zadnych problemowo, spala ladne, kolek nie miala. byla i jest bardzo zywym dzieckiem. teraz potrzebuje bardzoooo duzo uwagii, nie jest typem ktory siedzi i np uklada puzzle godzinami to totalnie nie dla niej, zbyt niecierpliwa. wiec jednym slowem mam wesolo, bo co 5 min jest zmiana zainteresowania

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez Hortensja

Ja też jestem w trakcie
Mój synek ma prawie 8 m-cy. I potrafi mi dać w kość
Tak sobie myślę, że to jakim doświadczeniem jest ten pierwszy rok zależy od wielu czynników, a przede wszystkim:
1. od tego, jakie jest dziecko (temperament, ilość snu etc)
2. od tego, czy i jaką pomoc mamy od innych

Przyglądam się dzieciom znajomych i widzę, że różnice są wielkie! Niektóre wystarczy posadzić w kojcu, leżaczku czy na kolankach i tak sobie siedzi bobasek godzinami...A inne w tym czasie... ech szkoda gadać.

No i to wsparcie - nie wyobrażam sobie jak można czuć się spełnioną i szczęśliwą spędzając z dzieckiem całą dobę , bez większej pomocy od innych.

jest jeszcze trzeci czynnik

3. jaką się miało wizję /oczekiwiania względem macierzyństwa. Matka nastawiona na słitasnego niewymagajacego bobaska moze przezyc niezły szok

[Hortensja]

Napisane przez laisla

Każdego dnia chciałam zatrzymać czas tak był cudowny i tak wiele się działo..Cały wszechświat się zmienił gdy się pojawiła i nic już nie było takie samo. Jedyne, co wspominam źle to poród i dochodzenie (długie) do siebie, gdyby jeszcze to dało się przeskoczyć, to w ogóle byłby cud
No i cudownie było nie musieć pracować przez calutki rok..nie wyobrażam sobie zostawienia czteromiesięcznego dziecka i pójścia do pracy, to popsułoby całą tę magię..
Dawne czasy, 13 lat a jak jeden dzień

Ale są i takie mamy, które wracają do pracy, żeby... odpocząć Mówią, że w pracy odpoczywają.

[aaliyah]

Pierwszy rok z dzieckiem był łatwy i przyjemny. Mała ładnie jadła, dużo spała, nie sprawiała żadnych problemów. Za to rok drugi i trzeci to juz orka. Niedlugo będzie kończyła cztery lata i wreszcie zaczyna się zachowywać jak rozumny mały człowiek. A niedługo powtórka z rozrywki bo drugie dziecko w drodze...

[Hortensja]

Napisane przez stokrotka_to_ja

jest jeszcze trzeci czynnik

3. jaką się miało wizję /oczekiwiania względem macierzyństwa. Matka nastawiona na słitasnego niewymagajacego bobaska moze przezyc niezły szok

Stokrotka, myślisz że to jest powiązane z istnieniem/brakiem istnienia instynktu macierzyńskiego przed ciążą i macierzyństwem ? Czy nie? Bo jak nie to miałybyśmy chyba jeszcze jeden , czwarty czynnik

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez Hortensja

Stokrotka, myślisz że to jest powiązane z istnieniem/brakiem istnienia instynktu macierzyńskiego przed ciążą i macierzyństwem ? Czy nie? Bo jak nie to miałybyśmy chyba jeszcze jeden , czwarty czynnik

myślę,ze to nie ma związku

[_vixen_]

Ja w instynkt macierzyński niespecjalnie wierzę, to raczej wytwór naszych czasów. Kiedyś dzieci chowały mamki, zwłaszcza w bogatszych sferach. Dzieckiem zajmowała się tez cała rodzina, bo domy były wielopokoleniowe, byly bliższe relacje z sąsiadami i razem się te dzieci chowały jakoś.
To tylko teraz matka cały boży dzień siedzi sama w domu z dzieciokiem i niekiedy na głowę od tego dostaje.

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez _vixen_

Ja w instynkt macierzyński niespecjalnie wierzę, to raczej wytwór naszych czasów. Kiedyś dzieci chowały mamki, zwłaszcza w bogatszych sferach. Dzieckiem zajmowała się tez cała rodzina, bo domy były wielopokoleniowe, byly bliższe relacje z sąsiadami i razem się te dzieci chowały jakoś.
To tylko teraz matka cały boży dzień siedzi sama w domu z dzieciokiem i niekiedy na głowę od tego dostaje.

eee,niee
nawet zwierzęta mają taki instynkt ,silniejszy lub słabszy ale jest Gra hormonów +zaprogramowanie przez naturę.

To,ze obecnie to wyglada tak,ze matki sa społecznie izolowane to zupełnie odrębna sprawa.

[_vixen_]

Ja jednak myślę, że w podejściu do dziecka największą rolę odgrywają jednak czasy i środowisko, w jakim żyjemy.
Jak mam swoje dziecko i wiem, ile nakładów pracy wymaga, to się zastanawiam, jak te biedne dzieci w patologicznych rodzinach pijaków się odchowają i jakim cudem przeżyją.

A siedzi się całymi dniami sama w domu, bo facet wiadomo, musi pracować, rodzina gdzieś tam też ma swoje sprawy, dobrze, że chociaż kobity na placu zabaw są, bo naprawdę oszaleć by można
Tak sobie myślę, że domy wielopokoleniowe w kontekście odchowania małego dziecka to wcale takie głupie nie było, matka nie zostawała sama z tym wszystkim.

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez _vixen_

Ja jednak myślę, że w podejściu do dziecka największą rolę odgrywają jednak czasy i środowisko, w jakim żyjemy.
Jak mam swoje dziecko i wiem, ile nakładów pracy wymaga, to się zastanawiam, jak te biedne dzieci w patologicznych rodzinach pijaków się odchowają i jakim cudem przeżyją.

A siedzi się całymi dniami sama w domu, bo facet wiadomo, musi pracować, rodzina gdzieś tam też ma swoje sprawy, dobrze, że chociaż kobity na placu zabaw są, bo naprawdę oszaleć by można
Tak sobie myślę, że domy wielopokoleniowe w kontekście odchowania małego dziecka to wcale takie głupie nie było, matka nie zostawała sama z tym wszystkim.

Jasne ,zgadzam się,mimo to uwazam,ze kobieta jest biologicznie uwarunkowana do tego,zeby urodzić i wychowac i ma "takie cos",co karze jej karmić,opiekować się i w raziie w bronić do upadłego swojego dziecka. Czynnik społeczny czy czasy w jakich zyjemy mają wpływ na postrzeganie dziecka ,jego roli,praw itd. ,tym samym na to,jak wygląda opieka i wychowanie...

Dzieci w rodzinach patologicznych przezywają,człowiek jest silny,czasem myslę,ze dziecko szczególnie. Ma wolę przetrwania.Przystosowuje się. Inna sprawa to to,jakim dorosłym najczęściej zostaje takie dziecko....

Domy wielopokoleniowe to była naturalna sprawa,wcale niezła.

[laisla]

Napisane przez Hortensja

Ale są i takie mamy, które wracają do pracy, żeby... odpocząć Mówią, że w pracy odpoczywają.

Wiem, pewnie mając bliźniaki, czy 2-3 maluchów rok po roku także bym tak mówiła..albo siedząc z małą 3 czy więcej lat, można mieć dosyć, ale ja nie miałam w pierwszym roku potrzeby od niej odpoczywać, jakoś nie dawała mi popalić