On nie żyje... a ja jestem w ciąży...

[stokrotka88]

Przyszłam do was bo nie mam z kim porozmawiać. Bo wszyscy już patrzą na mnie z taką litością, że nawet boją się roześmiać przy mnie co mnie totalnie dobija... stan smutku wszędzie. Niedawno okazało się, że jestem w ciąży. W sumie nieplanowana, ale razem z Tż się ucieszyliśmy. Dalibyśmy sobie radę. Zaczęły się plany co do ślubu, Tż zajął się remontem mieszkania... naprawdę byłam szczęśliwa. 2 tygodnie temu zdarzyła się rzecz straszna... mój Tż dostał zawału serca (w ogóle jak to możliwe u człowieka w wieku 27 lat!!) umarł. Lekarze mówią, że nie mogli go uratować... Czuje się taka samotna opuszczona rozbita... Nie mogę spać... staram się jeść, żeby dziudziuś był zdrowy... nie potrafię funkcjonować... Ciągle pamiętam nasze plany, ciągle wydaje mi się, że on zaraz przyjdzie, przytuli mnie... że będziemy się śmiać wybierając kolory farb, że powie do mnie skarbie jestem z Tobą jesteś bezpieczna... Boję się Przyszłości... tego, że nasze dziecko nie będzie znało swojego taty, który tak się cieszył na myśl o nim Boję się, że nigdy nie wyjdę z tego letargu Boję się o swoje dzieciątko, że to co teraz przeżywam a nad czym nie potrafię zapanować mu zaszkodzi Boję się i ciąglę żyję jakimiś wspomnieniami... wszędzie jest jakiś kawałek jego.. piosenka w radiu zdjęcie w pokoju, szalik, który od niego dostałam... ciąglę noszę na palcu pierścionek zaręczynowy To tak boli Nie wiem po co tutaj piszę chyba muszę to z siebie wyrzucić... Nie wiem czego oczekuję... Może ktoś przeżył coś podobnego Może z czasem to już nie boli aż tak bardzo, że człowiek nie ma siły żyć... Ja muszę żyć dla naszego maleństwa... ale to takie trudne

[LadyMakbet18]

Napisane przez stokrotka88

Przyszłam do was bo nie mam z kim porozmawiać. Bo wszyscy już patrzą na mnie z taką litością, że nawet boją się roześmiać przy mnie co mnie totalnie dobija... stan smutku wszędzie. Niedawno okazało się, że jestem w ciąży. W sumie nieplanowana, ale razem z Tż się ucieszyliśmy. Dalibyśmy sobie radę. Zaczęły się plany co do ślubu, Tż zajął się remontem mieszkania... naprawdę byłam szczęśliwa. 2 tygodnie temu zdarzyła się rzecz straszna... mój Tż dostał zawału serca (w ogóle jak to możliwe u człowieka w wieku 27 lat!!) umarł. Lekarze mówią, że nie mogli go uratować... Czuje się taka samotna opuszczona rozbita... Nie mogę spać... staram się jeść, żeby dziudziuś był zdrowy... nie potrafię funkcjonować... Ciągle pamiętam nasze plany, ciągle wydaje mi się, że on zaraz przyjdzie, przytuli mnie... że będziemy się śmiać wybierając kolory farb, że powie do mnie skarbie jestem z Tobą jesteś bezpieczna... Boję się Przyszłości... tego, że nasze dziecko nie będzie znało swojego taty, który tak się cieszył na myśl o nim Boję się, że nigdy nie wyjdę z tego letargu Boję się o swoje dzieciątko, że to co teraz przeżywam a nad czym nie potrafię zapanować mu zaszkodzi Boję się i ciąglę żyję jakimiś wspomnieniami... wszędzie jest jakiś kawałek jego.. piosenka w radiu zdjęcie w pokoju, szalik, który od niego dostałam... ciąglę noszę na palcu pierścionek zaręczynowy To tak boli Nie wiem po co tutaj piszę chyba muszę to z siebie wyrzucić... Nie wiem czego oczekuję... Może ktoś przeżył coś podobnego Może z czasem to już nie boli aż tak bardzo, że człowiek nie ma siły żyć... Ja muszę żyć dla naszego maleństwa... ale to takie trudne

Jezeli to prawda, to współczuję Ci ogromnie.
Jednak na tym forum był przypadek, gdy dziewczyna perfidnie wymysliła sytuację podobną do Twojej, mianowicie, iż jej mężczyzna zginął i ona szuka pomocy et cetera. Takze spotkasz sie ze sceptycznym podejsciem.

[madmuazelle]

Napisane przez stokrotka88

Przyszłam do was bo nie mam z kim porozmawiać. Bo wszyscy już patrzą na mnie z taką litością, że nawet boją się roześmiać przy mnie co mnie totalnie dobija... stan smutku wszędzie. Niedawno okazało się, że jestem w ciąży. W sumie nieplanowana, ale razem z Tż się ucieszyliśmy. Dalibyśmy sobie radę. Zaczęły się plany co do ślubu, Tż zajął się remontem mieszkania... naprawdę byłam szczęśliwa. 2 tygodnie temu zdarzyła się rzecz straszna... mój Tż dostał zawału serca (w ogóle jak to możliwe u człowieka w wieku 27 lat!!) umarł. Lekarze mówią, że nie mogli go uratować... Czuje się taka samotna opuszczona rozbita... Nie mogę spać... staram się jeść, żeby dziudziuś był zdrowy... nie potrafię funkcjonować... Ciągle pamiętam nasze plany, ciągle wydaje mi się, że on zaraz przyjdzie, przytuli mnie... że będziemy się śmiać wybierając kolory farb, że powie do mnie skarbie jestem z Tobą jesteś bezpieczna... Boję się Przyszłości... tego, że nasze dziecko nie będzie znało swojego taty, który tak się cieszył na myśl o nim Boję się, że nigdy nie wyjdę z tego letargu Boję się o swoje dzieciątko, że to co teraz przeżywam a nad czym nie potrafię zapanować mu zaszkodzi Boję się i ciąglę żyję jakimiś wspomnieniami... wszędzie jest jakiś kawałek jego.. piosenka w radiu zdjęcie w pokoju, szalik, który od niego dostałam... ciąglę noszę na palcu pierścionek zaręczynowy To tak boli Nie wiem po co tutaj piszę chyba muszę to z siebie wyrzucić... Nie wiem czego oczekuję... Może ktoś przeżył coś podobnego Może z czasem to już nie boli aż tak bardzo, że człowiek nie ma siły żyć... Ja muszę żyć dla naszego maleństwa... ale to takie trudne

O matko,twoja historia jest bardzo przykra,że aż nierealna.Troche mi się w tą historie nie chce wierzyć.Lecz,jeśli to prawda to bardzo mi przykro i współczuje.

[stokrotka88]

Napisane przez LadyMakbet18

Jezeli to prawda, to współczuję Ci ogromnie.
Jednak na tym forum był przypadek, gdy dziewczyna perfidnie wymysliła sytuację podobną do Twojej, mianowicie, iż jej mężczyzna zginął i ona szuka pomocy et cetera. Takze spotkasz sie ze sceptycznym podejsciem.

Wiem chyba z 2 czy 3 razy trafiłam na ów wątek... dziewczyna chyba Weronika miała na imię. Bywam na wizażu od czasu do czasu... Co do mojej sytuacji czasami jak budzę się rano to myślę, że to był taki zły sen... tylko, że ten sen się nie chce skończyć Chciałabym by to nie była prawda

[Aga19891989]

to dopiero dwa tygodnie a wiec jedyne to czas czas czas. rozumiem ze jest ci niewyobrazalnie ciezko ale musisz byc silna dla twojego dziecka. twoj nazeczony napewno patrzy na ciebie z gory i bedzie czuwal nad toba i waszym dzieckiem. kiedy nazeczony mojej znajomej zginal w wypadku ona czesto chodzila rozmawiac z ksiedzem, mowila ze te rozmowy bardzo duzo jej daja. powinna byc przy tobie osoba z ktora bedziesz mogla rozmawiać, płakać. teraz masz okres zaloby dlatego bliscy boja sie nawet rozesmiac przy tobie. Jestem z toba z calego serca i oczywiscie przyjmij moje kondolencje.

[mart989]

dlaczego nierealna? sama znam przypadek gdzie dziewczyna dowiedzala sie ze jest w ciazy, zaczely sie plany, tez bardzo mlodzi, zaczelo sie im ukladac w koncu w zyciu, i on wyszedl do sklepu bo miala zachcianki na lody.. juz nie wrocil.. potracilo go auto..

a Tobie bardzo wspolczuje i trzymam kciuki żeby wszystko bylo dobrze i zeby dzidzius popmimo braku taty wychowywal sie dobrze i zdrowo

[MagdziaMD]

Chyba nic tak człowiekowi nie pomaga, jak móc się wygadać, wyżalić, mówić głośno, że to boli, bardzo boli... Jeśli ktoś się nie uśmiecha, to tylko dlatego, że boi się Twojej reakcji. Ty uśmiechnij się pierwsza... Trzymaj się cieplutko stokrotko...

[Wenila]

To bardzo przykre co Wam się zdarzyło. twój post aż bije po oczach smutnymi emotikonami i bardzo Ci współczuję, choć na pewno to nie pomoże.

Chcę Ci powiedzieć, ze kiedyś zastanawiałam się nad śmiercią i tak sobie pomyślałam, ze dla ludzi śmierć jest wielką tragedią i bólem straty, ale może to jest tak, ze każdy z nas na na tym świecie swój czas i konkretne zadanie do wykonania i wtedy tam w Górze dochodzą do wniosku, ze już nie trzeba się męczyć tu na ziemi i dają ludziom coś nowego, kto wie moze to jest Niebo o którym tak dużo się mówi. Przecież ludzie którzy odchodzą w młodym wieku to zazwyczaj bardzo dobrzy ludzie o złotym sercu więc może śmierć to nie taka tragedia a dopiero początek czegoś znacznie lepszego? nie wiem ale próbuję to sobie jakoś wytłumaczyć.
Może misją Twojego narzeczonego miało być danie życia tej malutkiej istotce? Wiesz dla mnie takim wielkim przykładem jest Agata Mróz, która tak długo chorowała a pomimo udanego przeszczepu umarła. Może jej misją miało być właśnie danie nowego zycia? Zapoznaj się z jej historią a moze Ci choć w małym stopniu pomoże zrozumieć

Dwa lata temu na zawał serca umarł mój kolega. Miał wtedy 23 lata. Był ratownikiem wodnym więc był sprawny fizycznie a pomimo tego zmarł na zawał.

Przykro mi bardzo, wiem, że nie mogę pomóc...jestem z Tobą

[stokrotka88]

Dziękuję wam dziewczyny Siedzę przy tym monitorze i ryczę jak głupia... może faktycznie porozmawiam z księdzem mamy miłego księdza w parafii... chodzę do psychologa też... z bliskiego otoczenia tylko rodzina... ale z nimi ciężko się rozmawia... wolę chyba z kimś obcym Najgorsze jest to uczucie, że to tylko zły sen... jeśli zasypiam to on mi się śni, wracają wspomnienia, a potem się budzę w nocy lub nad ranem i dociera czarna rzeczywistość... Wiem, że minęło bardzo niewiele czasu Ale to tak boli Nie wiem czy to kiedykolwiek minie

[Asienka187]

Napisane przez stokrotka88

Przyszłam do was bo nie mam z kim porozmawiać. Bo wszyscy już patrzą na mnie z taką litością, że nawet boją się roześmiać przy mnie co mnie totalnie dobija... stan smutku wszędzie. Niedawno okazało się, że jestem w ciąży. W sumie nieplanowana, ale razem z Tż się ucieszyliśmy. Dalibyśmy sobie radę. Zaczęły się plany co do ślubu, Tż zajął się remontem mieszkania... naprawdę byłam szczęśliwa. 2 tygodnie temu zdarzyła się rzecz straszna... mój Tż dostał zawału serca (w ogóle jak to możliwe u człowieka w wieku 27 lat!!) umarł. Lekarze mówią, że nie mogli go uratować... Czuje się taka samotna opuszczona rozbita... Nie mogę spać... staram się jeść, żeby dziudziuś był zdrowy... nie potrafię funkcjonować... Ciągle pamiętam nasze plany, ciągle wydaje mi się, że on zaraz przyjdzie, przytuli mnie... że będziemy się śmiać wybierając kolory farb, że powie do mnie skarbie jestem z Tobą jesteś bezpieczna... Boję się Przyszłości... tego, że nasze dziecko nie będzie znało swojego taty, który tak się cieszył na myśl o nim Boję się, że nigdy nie wyjdę z tego letargu Boję się o swoje dzieciątko, że to co teraz przeżywam a nad czym nie potrafię zapanować mu zaszkodzi Boję się i ciąglę żyję jakimiś wspomnieniami... wszędzie jest jakiś kawałek jego.. piosenka w radiu zdjęcie w pokoju, szalik, który od niego dostałam... ciąglę noszę na palcu pierścionek zaręczynowy To tak boli Nie wiem po co tutaj piszę chyba muszę to z siebie wyrzucić... Nie wiem czego oczekuję... Może ktoś przeżył coś podobnego Może z czasem to już nie boli aż tak bardzo, że człowiek nie ma siły żyć... Ja muszę żyć dla naszego maleństwa... ale to takie trudne

Musisz być silna dla Waszego dziecka. Wierze, że dasz sobie rade. Może przydałaby Ci się pomoc psychologa, zebys mogła sie wygadać, wyżalić, popłakac.

edit: doczytałam, że chodzisz do psychologa. Potrzeba czasu, żeby rany się zabliźniły. Pamiętaj, że nie zostalas sama. Masz najpiekniejsza pamiatkę po narzeczonym. Wasze dziecko.

[Ptysio5]

kojarzę wątek Weroniki, ale początkowe strony... nie wiedziałam, że zmyślała
ranyyyy...
więc nie będę sie rozpisaywać tutaj.

niemniej - jesli to prawda - bardzo współczuję

[stokrotka88]

Wiecie najgorsze jest to, że ja się czuję strasznie winna Bo od momentu pozytywnego testu nasze życie nabrało tępa, narzeczony poza pracą zajął się remontem, chciał wszystko zrobić sam, żebyśmy mogli zamieszkać w naszym mieszkaniu jak najszybciej... był zaganiany, zapracowany, a jak mówiłam, żeby odpoczął to mówił, że jet młody, ma dużo siły, że odpocznie ze mną jak będziemy już mieszkać razem... I teraz mam takie wyrzuty sumienia, że powinnam być bardziej stanowcza, że to mogło się nie stać

[szugarbejb]

No cóż. Życie. Bywa.

Znam dziewczynę, która była w podobnej sytuacji, jednak ona szybko wyszła z letargu, z depresji - po prostu zaczęła myśleć o dziecku; przecież to ogromne szczęście i dar od losu, że jak się urodzi będziesz miała kawałek Niego

I tego się trzymaj

---------- Dopisano o 21:48 ---------- Poprzedni post napisano o 21:47 ----------

Napisane przez stokrotka88

I teraz mam takie wyrzuty sumienia, że powinnam być bardziej stanowcza, że to mogło się nie stać

Mogło nie mogło, nie ma po co o tym mysleć. Nie zawał to mogło go spotkać coś innego.

Dbaj teraz, o siebie i o dziecko, bo to tak jakbyś dbała trochę o Niego

[Honey_Girl]

Napisane przez szugarbejb

No cóż. Życie. Bywa.

Znam dziewczynę, która była w podobnej sytuacji, jednak ona szybko wyszła z letargu, z depresji - po prostu zaczęła myśleć o dziecku; przecież to ogromne szczęście i dar od losu, że jak się urodzi będziesz miała kawałek Niego

I tego się trzymaj

---------- Dopisano o 21:48 ---------- Poprzedni post napisano o 21:47 ----------



Mogło nie mogło, nie ma po co o tym mysleć. Nie zawał to mogło go spotkać coś innego.

Dbaj teraz, o siebie i o dziecko, bo to tak jakbyś dbała trochę o Niego

Dokładnie to chciałam napisać. Teraz masz siebie i dziecko, które jest częścią niego.

[nelyen]

nie zostaniesz sama - dbaj o Wasze dziecko, wiele więcej nie możesz teraz zrobić.

trzymaj się!

[stokrotka88]

Wiem, że muszę o nie dbać... dlatego jem, staram się spać... Nie chcę żeby coś mu się stało bo ja sobie nie radzę

[Karmelowa Kotka]

Nie możesz sie obwiniać, bo to absolutnie nie Twoja wina! On Cię kochał, cieszył się z bobaska i chciał dla Was jak najlepiej. Chciał stworzyć ciepło domowego ogniska. Boże... jak czytam takie rzeczy to zalewa mnie fala zimna. Nie wierze, że ktoś mógłby ściemniać w takich sprawach (Weronika to był przypadek jeden na miliard). Żeby to zrobić, trzeba być po prostu ZŁYM człowiekiem. Naprawdę, bardzo Ci współczuję stokrotko. Nie wiem co powiedzieć, nie potrafię pocieszyć w takiej sytuacji. Mogę powiedzieć tylko tyle, że z czasem ból złagodnieje. W dziecku pielęgnuj pamięć o tatusiu, który się go niestety nie doczekał. Opowiadaj, jak bardzo go kochał.

[Honey_Girl]

Napisane przez stokrotka88

Wiem, że muszę o nie dbać... dlatego jem, staram się spać... Nie chcę żeby coś mu się stało bo ja sobie nie radzę

I tylko teraz myśl o dziecku. Na to, aby ból po stracie minął potrzeba wiele czasu ale dasz radę

[Romanaccia]

Napisane przez Wenila

To bardzo przykre co Wam się zdarzyło. twój post aż bije po oczach smutnymi emotikonami i bardzo Ci współczuję, choć na pewno to nie pomoże.

Chcę Ci powiedzieć, ze kiedyś zastanawiałam się nad śmiercią i tak sobie pomyślałam, ze dla ludzi śmierć jest wielką tragedią i bólem straty, ale może to jest tak, ze każdy z nas na na tym świecie swój czas i konkretne zadanie do wykonania i wtedy tam w Górze dochodzą do wniosku, ze już nie trzeba się męczyć tu na ziemi i dają ludziom coś nowego, kto wie moze to jest Niebo o którym tak dużo się mówi. Przecież ludzie którzy odchodzą w młodym wieku to zazwyczaj bardzo dobrzy ludzie o złotym sercu więc może śmierć to nie taka tragedia a dopiero początek czegoś znacznie lepszego? nie wiem ale próbuję to sobie jakoś wytłumaczyć.
Może misją Twojego narzeczonego miało być danie życia tej malutkiej istotce? Wiesz dla mnie takim wielkim przykładem jest Agata Mróz, która tak długo chorowała a pomimo udanego przeszczepu umarła. Może jej misją miało być właśnie danie nowego zycia? Zapoznaj się z jej historią a moze Ci choć w małym stopniu pomoże zrozumieć

Dwa lata temu na zawał serca umarł mój kolega. Miał wtedy 23 lata. Był ratownikiem wodnym więc był sprawny fizycznie a pomimo tego zmarł na zawał.

Przykro mi bardzo, wiem, że nie mogę pomóc...jestem z Tobą

Czsem ktos musi stracic zycie,zeby ktos inny mogl zyc...
Moze faktycznie takie bylo jego przeznaczenie,ja wierze w przeznaczenie ....
Moze to byla jego ostatnia "misja" do spelnienia ...
Twoje dziecko bedzie jego czescia,ktora bedzie z Toba juz do konca zycia,oczywiscie to smutnie,ze twoj dzidzus nie bedzie mial taty,ze nigdy go nie pozna...
staram sie sobie wyobrazic jak bardzo jest Ci ciezko,ale chyba nikt tego nie potrafi,dopoki sam tego nie przezyje .. musisz byc silna,nie tylko dla dziecka,ale i dla samej siebie .... wierze,ze wszystko dzieje sie z jakies przyczyny i wcale nie musi to byc kara czy nauczka dla nas...
Zycze Ci duzo ,duzo sily ... i zdrowego pieknego dzieciatka ! tatus na pewno bedzie nad nim czowal w taki czy inny sposb

[Moniccaa]

Przede wszystkim nie obwiniaj się. To nie Twoja wina! Dbaj o siebie, o dzidziusia, który jest Twoją najwspanialszą pamiątką po narzeczonym, bo to jego cząstka. Jeśli Ci to pomaga pisz tutaj, wyrzuć ten cały ból z siebie. Teraz bardzo cierpisz, ale zobaczysz jeszcze kiedyś uśmiechnie się do Ciebie szczęście i będziesz szczęśliwa.

[aktaga13]

popłakałam się
strasznie mi przykro. czytałam wypowiedzi dziewczyn, które maja racje - masz dla kogo zyc... wszystko musi się jakoś ułożyć, a czas będzie najlepszym lekarstwem. pójdź do księdza - jeśli to dobry, miły człowiek. rozmawiaj z ludźmi, nie izoluj się. i dbaj o siebie. o was. trzymam kciuki!

[stokrotka88]

Nie zamykam się na ludzi, ale gdy wychodzę jest tak samo ciężko, a nawet bardziej bo mam wrażenie, że wszędzie spotykam pary... Dlatego wolę miejsca gdzie będę sama... spaceruje i myślę... wspominam Dziś spakowałam do szuflady zdjęcia stojące w moim pokoju Nie wiem czy dobrze robię, ale sprawiają mi ból Może kiedyś wyciągnę je z chociaż minimalnym uśmiechem bez tego bólu fizycznego i psychicznego...

[Dotka90]

Bardzo Ci współczuję, nawet sobie nie wyobrażam, jak musi boleć to, co teraz przeżywasz...

Ale masz Dzieciątko.. WASZE dziecko.. Masz w sobie część Jego.. I gdy będzie dorastało, to będziesz w nim widzieć Jego.. A Dziecku będziesz opowiadać, jakim wspaniałym człowiekiem był Jego Tatuś...

[pacific20]

Bardzo Ci współczuję Stokrotko, rozumiem, że w takiej chwili żadne słowa nie są w stanie przynieść ulgi.

Napisane przez stokrotka88

Dziękuję wam dziewczyny Siedzę przy tym monitorze i ryczę jak głupia... może faktycznie porozmawiam z księdzem mamy miłego księdza w parafii... chodzę do psychologa też... z bliskiego otoczenia tylko rodzina... ale z nimi ciężko się rozmawia... wolę chyba z kimś obcym Najgorsze jest to uczucie, że to tylko zły sen... jeśli zasypiam to on mi się śni, wracają wspomnienia, a potem się budzę w nocy lub nad ranem i dociera czarna rzeczywistość... Wiem, że minęło bardzo niewiele czasu Ale to tak boli Nie wiem czy to kiedykolwiek minie

Kiedyś usłyszałam takie słowa:

" Kiedy zmarła moja mama, wszyscy mówili, że będzie w porządku, że to tylko zajmie trochę czasu, ale w końcu będzie dobrze. Tak się nigdy nie stało, nie do końca. To co czujesz teraz... to uczucie nigdy nie odejdzie, nie całkowicie. Nigdy nie będziesz dokładnie taką samą osobą.
to bardziej przypomina sytuację, gdy coś w nas zostaje zniszczone, ale nasze ciało znajduje sposób, żeby nam to zrekompensować. Tak jak kiedy tracisz prawą rękę i powoli uczysz się jak używać lewej. Możesz się buntować i wkurzać ale musisz nauczyć się żyć od nowa. Twoje ciało w końcu przejmuje kontrolę i ostatecznie cieszysz się, że tak się stało. Bo gdyby to zależało od Ciebie, mogłabyś wpatrywać się w tą zepsutą rękę bez końca, próbując żyć wspomnieniami..."

Myślę, że wiele w tym prawdy. Nigdy nie będzie tak jak wcześniej. Ale będzie. Inaczej. Nigdy się nie zapomina, ale człowiek uczy się z tym żyć. Ty masz dla kogo Stokrotko. Twój Ukochany zawsze będzie z Tobą- przez Wasze Maleństwo. Będzie się Wami opiekował.

Życzę Ci dużo siły.
Wierzę, że sobie poradzisz

[stokrotka88]

Dziękuję wam kochane Idę spać przynajmniej postaram się zasnąć... bo maleństwo potrzebuje wypoczętej mamy... Jeśli to nie problem to będę czasami pisać. Pomaga mi wyrzucenie tego z siebie wygadanie się anonimowo...

[eelmirka]

straszne. Słyszałam kiedyś historię jak młody facet zmarł na zawał przy budowie swojego domu, to był upalny lipcowy dzień. To są tragedie, w takich sytuacjach ciężko cokolwiek powiedzieć

Uważam że powinnaś teraz się czymś zająć, przebywać w gronie osób które nie pogłębiają Twojego smutku. Trzymam kciuki za Ciebie i dzidziusia i mam nadzieję że będziesz jeszcze szczęśliwa, z pewnością gdy w Twoim życiu pojawi się ta mała osóbka

[iza_wiosenna]

bardzo Ci wspolczuję, straszna tragedia, ktorej nie dalo sie przewidziec.

nie ebde oryginalna, mowiac ze czas leczy rany. Myślę tez, że poczucie, że nie jestes sama (masz WASZE dziecko), że musisz troszczyc się o WASZEGO synka lub Wasza corke bardzo Ci pomoze i doda Ci sił.

Polecam dużo rozmow z osobami, przy ktorych mozesz sie wypłakać.

[Honey_Girl]

Napisane przez stokrotka88

Dziękuję wam kochane Idę spać przynajmniej postaram się zasnąć... bo maleństwo potrzebuje wypoczętej mamy... Jeśli to nie problem to będę czasami pisać. Pomaga mi wyrzucenie tego z siebie wygadanie się anonimowo...

Pisz jeśli to pomoże

[Lexie]

Bardzo Ci współczuję. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego, co teraz przeżywasz.

Ale wiem, że musi być Ci bardzo ciężko.
Minęło niewiele czasu, im więcej go upłynie, tym mniej będzie bolało.

Chyba najlepszą radą jaką mogę Ci dać w tej chwili to to, byś się skupiła na dziecku, na ciąży. Żebyś skierowała maksimum uwagi na to, co będzie - że będziesz miała dziecko, które będziesz kochać. Dbaj o siebie jak tylko potrafisz.

Jeśli sprawi Ci to jakąś ulgę - pisz, oczywiście.

[xhankax]

Współczuję. Nikt z nas chyba nie wie, co przeżywasz. Możemy tylko dać ci radę, abyś skupiła się na ciązy. Z czasem ból będzie mniejszy.