Przenieść się do innego liceum? Proszę Was o opinię.

[agniesikk]

Sprawa ma się tak: w tym roku zaczęłam naukę w liceum, na którym bardzo mi zależało. Wysoki poziom, fajne miasto, przyjazny klimat szkoły itp. No i marzyłam o medycynie. I co tu dużo pisać, po prostu mi się odwidziała ta medycyna, stwierdziłam, że nie dam rady, że to nie dla mnie, że nie chcę spędzić całego liceum tylko i wyłącznie na ryciu do matury... Mieszkam w bursie, bo to liceum jest 65 km od mojego domu. I niestety już nie mogę tam psychicznie wytrzymać Przeliczyłam swoje możliwości. Wszystko mnie tam irytuje. Jak mi źle, to myślę tylko o tym, że chciałabym wrócić do domu. Brak mi tam własnego pokoju, łazienki, rodziców, siostry... No wszystkiego. Nie mogę sobie wieczorem usiąść z rodzicami i porozmawiać, przytulić jak jest mi źle. Mam tam koleżanki, fajne towarzystwo, ale to nie to samo... Czasami mam ochotę wsiąść w autobus i pojechać do domu. Na dodatek mam kiepskie warunki do nauki w bursie. Jestem na ciężkim profilu, jest dużo rycia z biologii, na dodatek mam straszne problemy z niemieckim I już nie jestem tą szkołą zachwycona... W tym roku skończyła tę szkołę moja koleżanka (a nasi rodzice się dobrze znają). Dziewczyna po "elitarnym" liceum nie dostała się na stomatologię (a wszyscy byli tego bardzo pewni) ... i sama przyznała mamie rację, że mogła uczyć się gdzieś bliżej i ewentualnie brać korepetycje.

Teraz jestem w kropce Nie chcę się uczyć w liceum u mnie w mieście. Jest fajne ok. 43 km od mojego domu, mogłabym dojeżdżać. Wiem, że dojazdy są męczące, ale bardziej wykańcza mnie psychicznie mieszkanie w bursie... Po prostu czuję, że nie dam rady, z każdym dniem coraz bardziej nie znoszę tego miejsca...

Na dodatek kusi mnie to, że moja siostra w przyszłym roku idzie na studia i jak się wyprowadzi, to naprawdę miałabym świetne warunki do nauki... Cisza i spokój, dwa pokoje do mojej dyspozycji. Na dodatek ciepły domek i zawsze to "u siebie".

Co zrobilibyście/zrobiłybyście na moim miejscu? Nie chcę obciążać rodziców kosztami za jakieś stancje i nie chcę też marnować ich pieniędzy na bursę, dojazdy i inne wydatki, bo to dużo kosztuje, a ja i tak narzekam, bo mi źle... Pomóżcie

[Lady in Blue]

Może najpierw porozmawiaj z rodzicami, zobaczysz co oni Ci powiedza i razem pomyslicie co dalej.

[Wyrak]

Napisane przez agniesikk

Sprawa ma się tak: w tym roku zaczęłam naukę w liceum, na którym bardzo mi zależało. Wysoki poziom, fajne miasto, przyjazny klimat szkoły itp. No i marzyłam o medycynie. I co tu dużo pisać, po prostu mi się odwidziała ta medycyna, stwierdziłam, że nie dam rady, że to nie dla mnie, że nie chcę spędzić całego liceum tylko i wyłącznie na ryciu do matury... Mieszkam w bursie, bo to liceum jest 65 km od mojego domu. I niestety już nie mogę tam psychicznie wytrzymać Przeliczyłam swoje możliwości. Wszystko mnie tam irytuje. Jak mi źle, to myślę tylko o tym, że chciałabym wrócić do domu. Brak mi tam własnego pokoju, łazienki, rodziców, siostry... No wszystkiego. Nie mogę sobie wieczorem usiąść z rodzicami i porozmawiać, przytulić jak jest mi źle. Mam tam koleżanki, fajne towarzystwo, ale to nie to samo... Czasami mam ochotę wsiąść w autobus i pojechać do domu. Na dodatek mam kiepskie warunki do nauki w bursie. Jestem na ciężkim profilu, jest dużo rycia z biologii, na dodatek mam straszne problemy z niemieckim I już nie jestem tą szkołą zachwycona... W tym roku skończyła tę szkołę moja koleżanka (a nasi rodzice się dobrze znają). Dziewczyna po "elitarnym" liceum nie dostała się na stomatologię (a wszyscy byli tego bardzo pewni) ... i sama przyznała mamie rację, że mogła uczyć się gdzieś bliżej i ewentualnie brać korepetycje.

Teraz jestem w kropce Nie chcę się uczyć w liceum u mnie w mieście. Jest fajne ok. 43 km od mojego domu, mogłabym dojeżdżać. Wiem, że dojazdy są męczące, ale bardziej wykańcza mnie psychicznie mieszkanie w bursie... Po prostu czuję, że nie dam rady, z każdym dniem coraz bardziej nie znoszę tego miejsca...

Na dodatek kusi mnie to, że moja siostra w przyszłym roku idzie na studia i jak się wyprowadzi, to naprawdę miałabym świetne warunki do nauki... Cisza i spokój, dwa pokoje do mojej dyspozycji. Na dodatek ciepły domek i zawsze to "u siebie".

Co zrobilibyście/zrobiłybyście na moim miejscu? Nie chcę obciążać rodziców kosztami za jakieś stancje i nie chcę też marnować ich pieniędzy na bursę, dojazdy i inne wydatki, bo to dużo kosztuje, a ja i tak narzekam, bo mi źle... Pomóżcie

Pomysl, na ile to jest kwestia tego, ze sie nie mozesz zaaklimatyzowac szybko, a na ile problemy sa/beda trwale.

Kolejna sprawa - jak ewentualne przenosiny ich brak moga wplynac na Twoja mature/szanse dostania sie na studia - mysle, ze to najwazniejsza sprawa.

Odwidziala Ci sie medycyna, bo nie chcesz, czy uwazasz, ze sobie nie poradzisz?

Mysle, ze na Twoim miejscu porozmawialbym z rodzicami, rozwazyl na ile sie da za i przeciw... i chyba bym zostal w obcym miescie. W koncu, jesli teraz sobie z tym nie poradzisz, to bedziesz musiala sobie poradzic na studiach, czyz nie?

Te 65km to taka odleglosc, ze mozesz dom regularnie odwiedzac, przynajmniej tak mi sie wydaje?

[Luba]

Napisane przez agniesikk

Sprawa ma się tak: w tym roku zaczęłam naukę w liceum, na którym bardzo mi zależało. Wysoki poziom, fajne miasto, przyjazny klimat szkoły itp. No i marzyłam o medycynie. I co tu dużo pisać, po prostu mi się odwidziała ta medycyna, stwierdziłam, że nie dam rady, że to nie dla mnie, że nie chcę spędzić całego liceum tylko i wyłącznie na ryciu do matury... Mieszkam w bursie, bo to liceum jest 65 km od mojego domu. I niestety już nie mogę tam psychicznie wytrzymać Przeliczyłam swoje możliwości. Wszystko mnie tam irytuje. Jak mi źle, to myślę tylko o tym, że chciałabym wrócić do domu. Brak mi tam własnego pokoju, łazienki, rodziców, siostry... No wszystkiego. Nie mogę sobie wieczorem usiąść z rodzicami i porozmawiać, przytulić jak jest mi źle. Mam tam koleżanki, fajne towarzystwo, ale to nie to samo... Czasami mam ochotę wsiąść w autobus i pojechać do domu. Na dodatek mam kiepskie warunki do nauki w bursie. Jestem na ciężkim profilu, jest dużo rycia z biologii, na dodatek mam straszne problemy z niemieckim I już nie jestem tą szkołą zachwycona... W tym roku skończyła tę szkołę moja koleżanka (a nasi rodzice się dobrze znają). Dziewczyna po "elitarnym" liceum nie dostała się na stomatologię (a wszyscy byli tego bardzo pewni) ... i sama przyznała mamie rację, że mogła uczyć się gdzieś bliżej i ewentualnie brać korepetycje.

Teraz jestem w kropce Nie chcę się uczyć w liceum u mnie w mieście. Jest fajne ok. 43 km od mojego domu, mogłabym dojeżdżać. Wiem, że dojazdy są męczące, ale bardziej wykańcza mnie psychicznie mieszkanie w bursie... Po prostu czuję, że nie dam rady, z każdym dniem coraz bardziej nie znoszę tego miejsca...

Na dodatek kusi mnie to, że moja siostra w przyszłym roku idzie na studia i jak się wyprowadzi, to naprawdę miałabym świetne warunki do nauki... Cisza i spokój, dwa pokoje do mojej dyspozycji. Na dodatek ciepły domek i zawsze to "u siebie".

Co zrobilibyście/zrobiłybyście na moim miejscu? Nie chcę obciążać rodziców kosztami za jakieś stancje i nie chcę też marnować ich pieniędzy na bursę, dojazdy i inne wydatki, bo to dużo kosztuje, a ja i tak narzekam, bo mi źle... Pomóżcie

43 kilometry to też jest dużo. To jest dziennie 86 kilometrów. I ile godzin zajmą Ci dojazdy?
Wiem co mówie, moje dzieci jadą (i to szkolnymi autobusami a nie miejskimi) do szkoły ok 20 kilometrów i to trzeba liczyć ok 40 minut do godziny. Zależy ile autobus ma przystanków, jaką trasą jeździ.
A Ty bedziesz pewnie jeździła komunikacją miejską/międzymiastową. Ile czasu spedzisz na przejazdach? A co jak autobus wypadnie? A jak Ci nie będa pasowały godziny odjazdów? A co, jak będzeisz miała dodatkowe zajęcia? A co z wszelkimi imprezami, wyjściami do koleżanek z klasy itd. Czy po takiej długiej trasie będziesz miała siły i chęci żeby się uczyć na nastepny dzień?

Co radzą Twoi rodzice?

Zastanów się ale myślę, że taka zamiana nie wyjdzie na dobre.
Co innego, gdybyś zamieniła to liceum na takie w Twoim miescie albo oddalone o (powiedzmy) nie więcej niż 20 kilometrów. Ale 43 to jest (moim zdaniem) stanowczo za dużo. Mojemu dziecku odradziłabym takie dojazdy.

I jeszcze: masz prawo narzekać, rodzice z pewnością wydatkó dla Ciebie nie traktują jak "marnowanie pieniędzy". Nawet jesli zrezygnujesz, pójdziesz na inne studia czy (tfuuu! odpukać ) na studia nie zdasz. Z pewnością nikt ci nie powie, że zmarnował na Ciebie pieniądze. I Ty tez tego tak nie traktuj.

[Sweet_21]

Jeśli czujesz, że nie chcesz/nie dasz rady to zrezygnuj, bo będziesz się z dnia na dzień bardziej męczyć i już nawet na siłę widzieć same negatywy sytuacji, żeby lepiej było ci podjąć decyzję o wyjeździe.Nie mówię tego złośliwie, wiem bo sama podobne rzeczy przezywałam.
Ale..może to przejściowe?Może ciągle rozmyślasz o rodzinie, domu, siostrze zamiast zająć się swoimi sprawami?Normalne, że każdy z nas tęskni za rodziną, ale w końcu nadchodzi taki dzień kiedy jesteśmy zdani sami na siebie, wyjeżdżamy na studia czy też zakładamy rodzinę.Czasem trzeba przyzwyczaić się do nowej sytuacji, spróbować odnaleźć, dać szansę nowej rzeczywistości.
Ściskam Cię mocno

[wanitatywna]

Renomowane szkoły są przereklamowane.
Przynajmniej w moim przypadku tak jest. Chodzę to liceum , gdzie bardzo trudno się dostać... i na tym się kończy jego elitarność.

Na Twoim miejscu wolałabym się przenieść.

[Chnatalia]

Jeżeli się wahasz to się przenoś jak najszybciej. lepiej w 1 klasie niż potem w 2!
Nie nauka i szkoła jest najważniejsza a dobre samopoczucie, komfort, poczucie bezpieczeństwa.
Jak ja bylam w 1 liceum wahalam się nad zmiana profilu klasy ( z humanistycznej na językowo - nie chcialam się uczyć łaciny, a przy rekrutacji nikt nam nie mówił, że bedzie). Wahalam się 2 tyg i ostatniego możliwego dnia przeniosłam sie i jestem zadowolona.
Więcej nauczysz sie w gorszym liceum jeżeli bedziesz mieć warunki do nauki i chęci.

[Hultaj]

tak szczerze to nie wiadomo, co Ci powiedzieć.
elitarne liceum, fajnie, pytanie, na ile elitarnośc przekłada się na dostanie się na medycynę? jaki procent dostaje się na te studia. Jeśli wybierzesz dom, źle na tym na pewno nie wyjdziesz, z samego chodzenia do szkoły na studia się ''raczej'' nie dostaniesz. ale jeśli ten ogólniak odpowiednio umie ukierunkować itd, to też warto myśleć o nim dalej, może sie okazać, że ucząc się sama będziesz potrzebowała kogoś, kto Cię będzie prowadził. Jakieś korki czy coś.
myślę, że na razie jednak za wcześnie, abyś podejmowala decyzję w oparciu o zniechęcenie i zmęczenie. Że powinnaś dotrwać do konca semestru chociaż. Biorac pod uwagę fakt, że interesuje Cię trudny kierunek, moze swoją nową sytuację powinnaś potraktować jako małą szkołę życia..? Bo później nie czekałyby Cię studia, gdzie proporcja jest taka, że jest bardzo dużo czasu na życie prywatne, tylko na odwrót.

[karolynka90]

tak jak Luba uwazam, ze jazda 43 km codziennie do szkoly i z powrotem jest bardzo meczaca, ze to daleko.

ale z drugiej strony, skoro nie mozesz sie skupic na nauce, jest Ci tam zle itd, to moze dasz rade tak dojezdzac do tego drugiego liceum.
rzeczywiscie w swoim domu jest najlepiej (i to mowie ja, ktora chciala z domu jak najszybciej uciec, a moj poglad sie zmienil juz po kilku dniach na studiach), jest spokoj, a w dodatku mama zawsze poda cieply obiadek

ja na Twoim miejscu chyba przenioslabym sie do innej szkoly i, gdybym faktycznie miala problemy z nauka, wzielabym korepetycje.

[Wyrak]

Napisane przez wanitatywna

Renomowane szkoły są przereklamowane.
Przynajmniej w moim przypadku tak jest. Chodzę to liceum , gdzie bardzo trudno się dostać... i na tym się kończy jego elitarność.

Na Twoim miejscu wolałabym się przenieść.

To troche przeogolnione stwierdzenie Jesli elitarnosc konczy sie na tym, ze sie ciezko dostac, to faktycznie. No ale, sa szkoly i szkoly.

Napisane przez Hultaj

tak szczerze to nie wiadomo, co Ci powiedzieć.
elitarne liceum, fajnie, pytanie, na ile elitarnośc przekłada się na dostanie się na medycynę? jaki procent dostaje się na te studia. Jeśli wybierzesz dom, źle na tym na pewno nie wyjdziesz, z samego chodzenia do szkoły na studia się ''raczej'' nie dostaniesz. ale jeśli ten ogólniak odpowiednio umie ukierunkować itd, to też warto myśleć o nim dalej, może sie okazać, że ucząc się sama będziesz potrzebowała kogoś, kto Cię będzie prowadził. Jakieś korki czy coś.
myślę, że na razie jednak za wcześnie, abyś podejmowala decyzję w oparciu o zniechęcenie i zmęczenie. Że powinnaś dotrwać do konca semestru chociaż. Biorac pod uwagę fakt, że interesuje Cię trudny kierunek, moze swoją nową sytuację powinnaś potraktować jako małą szkołę życia..? Bo później nie czekałyby Cię studia, gdzie proporcja jest taka, że jest bardzo dużo czasu na życie prywatne, tylko na odwrót.

Ano, ciezko to uchwycic.

Zgodze sie z tym, ze troche wczesnie jeszcze - jestes w tej sytuacji dopiero od dwoch miesiecy, czasem warto poczekac, lepiej sie zaaklimatyzowac i zobaczyc jak bedzie.

Zgadzam sie tez z Luba, ze te liceum odlegle o 43km tez Cie nie urzadzi raczej

[Nija_]

A dlaczego nie chcesz uczyć się w liceum w swoim mieście? Jest tam aż tak źle (bardzo niski poziom, podejrzane towarzystwo, przemoc, jakieś inne problemy)? Może jest jakieś inne, lepsze liceum gdzieś bliżej Twojego domu?

Moim zdaniem pomysł dojeżdżania do liceum 43 km w jedną stronę nie jest zbyt dobry. Ja dojeżdżałam ok. 20 km, godzinę autobusem (do tego czas czekania na autobus po lekcjach, też zazwyczaj godzina) i często byłam zmęczona, po przyjściu do domu już nic mi się nie chciało, a następnego dnia znowu pobudka o 5.30

Od mojej matury minęło 1,5 roku i naprawdę, to jakie miałam wyniki, zawdzięczam tylko sobie. Szkoła była fajna, świetni ludzie, we wrześniu odwiedziłam kilku nauczycieli... ale nic nie zastąpi samodzielnej nauki w domu. To, jak zdasz maturę, zależy tylko od Ciebie. Jeżeli będziesz się uczyła, to fakt czy będziesz w lepszym czy w gorszym liceum nie będzie miał żadnego znaczenia

Na pewno musisz porozmawiać z rodzicami

I tak jak napisała Luba, musisz to wszystko dobrze przemyśleć - jeżeli będziesz chciała przenieść się do liceum oddalonego o 43 km najpierw zobacz, jak będą wyglądały dojazdy, ile czasu Ci zajmą itd.

[_vixen_]

Moja kuzynka chodziła do tzw. elitarnego LO, klasy ukierunkowanej na studia medyczne. Nauczyciele mówili rodzicom na wywiadówce, żeby starali się odciągać dzieci od nauki. Było naprawdę ostro. 4 lata (w starym systemie) ciężkiej pracy. Udało się, dostała się na medycynę, studia skończyła.
Widocznie warto było.

Coś za coś.

Jeżeli chcesz faktycznie studiować medycynę, to radzę nie marudzić, a przysiąść i ciężko pracować.
Moim zdaniem warto.

Jeżeli nie, to rezygnuj z tej szkoły, wybierz słaby ogólniak jak najbliżej w domu (bo dojazdy 43 km to zdecydowanie za daleko), pobujaj się przez 3 lata, później zakładaj wątki, na jakie studia iść, jeśli się takie przedmioty na maturze zdawało, a potem wybrać pedagogikę, geografię czy jakąś politologię i narzekać na los jak większość.
Nie ma nic za darmo.

[agniesikk]

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi

Sprawa ma się tak: Wyraku, pytałeś czy regularnie bywam w domu. Tak, przyjeżdżam na każdy weekend, bo dzięki Bogu, są obowiązkowe wyjazdy z bursy.

Rozmawiałam dzisiaj z rodzicami, a właściwie to ryczałam mamie w rękaw. Mama powiedziała, że nie ma sensu dojeżdżanie do innego liceum, jeśli chcę mieszkać w domu to mam też się uczyć w miejscu zamieszkania. I powiedziała jeszcze, żebym spróbowała się dogadać z koleżankami z bursy o warunki do nauki (bo z tym kiepsko). Mówi, że mam nie rezygnować z tej szkoły, bo tak mi na niej zależało i że jest pewna, że jak się przeniosę to będę żałować. Posłuchałam- muszę stwierdzić, że to, co mówi moja mama odnośnie mojego życia, zawsze się sprawdza.

Wspólnie uradziliśmy, a właściwie rodzice podjęli decyzję, że poszukają dla mnie niedrogiej stancji i żebym się nie martwiła o pieniądze, bo im zależy na moim szczęściu, a wiedzą, że lubię tę szkołę i że jeśli mam rezygnować z niej tylko przez bursę, to oni wolą mnie przenieść na stancję, ale żebym uczyła się tam gdzie chcę.

Rodzice zawsze szanowali moje decyzje, ale tutaj bardzo pozytywnie mnie zaskoczyli. Mama kazała mi to 100x przemyśleć i powiedziała, że gdybym miała problemy z nauką, to nie miałaby nic przeciwko przeniesieniu. Ale skoro tutaj chodzi o warunki, to postarają z tatą zapewnić mi je, ale żebym skończyła tę szkołę, którą chcę.

Trochę mi lżej.

[Luba]

O mój boże! Ktos na tym forum pochwalił rodziców! Czy możemy ten wątek podpiąć na górze? Niech wszyscy to widza po wsze czasy.



A tak serio, powodzenia Ci życzę, dojeżdżanie to naprawdę nie był dobry pomysł

[Sweet_21]

Cieszę się, że tak postanowiliście.
I masz wspaniałych rodziców, naprawdę

[Ankalime]

Napisane przez agniesikk

Wspólnie uradziliśmy, a właściwie rodzice podjęli decyzję, że poszukają dla mnie niedrogiej stancji i żebym się nie martwiła o pieniądze, bo im zależy na moim szczęściu, a wiedzą, że lubię tę szkołę i że jeśli mam rezygnować z niej tylko przez bursę, to oni wolą mnie przenieść na stancję, ale żebym uczyła się tam gdzie chcę.

Rodzice zawsze szanowali moje decyzje, ale tutaj bardzo pozytywnie mnie zaskoczyli. Mama kazała mi to 100x przemyśleć i powiedziała, że gdybym miała problemy z nauką, to nie miałaby nic przeciwko przeniesieniu. Ale skoro tutaj chodzi o warunki, to postarają z tatą zapewnić mi je, ale żebym skończyła tę szkołę, którą chcę.

Trochę mi lżej.

poszukaj pokoju przy rodzinie (tak to sie nazywa, ale czesto ludzie starsi wynajmuja pokoje uczniom/studentom) bedziesz miec pewnosc o wzgledny spokoj do nauki, jak i w miare rodzinnna atmosfere (a rachunek wychodzi o wiele wiele taniej)