EDkowe - Poznajmy się!

[Amoni]

Napisane przez redheart

A ja sie czuje okropnie, zle, smutno i samotnie

Ejj co się dzieje? Czemu takie samopoczucie?

[redheart]

Znowu czuje sie wykorzystana przez ludzi Czemu tak zawsze musi byc? Czemu ja tak zle trafiam? Mam ochote nie wychodzic z domu, siedziec i płakać w poduszke.

[Amoni]

Nie płacz..nie warto płakać przez ludzi którzy sprawiają nam przykrość
Zrobiłabyś błąd, gdybyś teraz zamknęła się w sobie...nie poddawaj się

[mavika]

redheart zycie jest ciezkie i trzeba sie z tym pogodzic. ja tez czesto odnosze wrazenie ze ludzie mnie wykorzystuja musisz sie na to uodpornic!

[redheart]

Własciwie to uodpornilam sie juz troche do tego, ale czuje sie przez samotna ...

[Majeczka993xy]

u mnie juz troche lepiej z tym jedzeniem ;D tz jem tylko 50kcal wi3ecej ale na poczatek to i tak dobre i nie mam wyrzutow sumienia ;D przyznam sie ze pilnuje wagi zeby nie przytyc ale jem ;p i nie zmniejszam dziennych kcal;p tylko dosc czesto kloce sie z mama wlasnie o moje jedzenie .... wiem ze sie martwi ale co ja na to poradze ze chce byc szczupla...??

[mavika]

Napisane przez Majeczka993xy

u mnie juz troche lepiej z tym jedzeniem ;D tz jem tylko 50kcal wi3ecej ale na poczatek to i tak dobre i nie mam wyrzutow sumienia ;D przyznam sie ze pilnuje wagi zeby nie przytyc ale jem ;p i nie zmniejszam dziennych kcal;p tylko dosc czesto kloce sie z mama wlasnie o moje jedzenie .... wiem ze sie martwi ale co ja na to poradze ze chce byc szczupla...??

[Annie1441]

Może chodziło o 500? ^^

[schokolade33]

Heyy..
Jestem Paulina i mam 16 lat. Tak jak wy... mam problem..

[Majeczka993xy]

chopdzilo o 50 kcal wiecej czyli dziennie zjadam 650kcal

[redheart]

To sukces i mam nadzieje, ze w nastepnym tygodniu bedzie 700 i coraz wiecej, stopniowo

[Majeczka993xy]

edytowane. Spójrz na tytuł tematu i zastanów się, jaki Twoja wypowiedź miała z nim związek.

[mavika]

a ja po tym weselu chyba przytylam...nie wchodze na wage - chrzanie to

[marprusz]

Hey dziewczyny mam 22 lata, odchudzałam się 4 lata temu poczułam że źle wyglądam wszystkie moje koleżanki były szczupłe , więc i ja chciałam tak wyglądać i zaczęło się. Zaczęłam coraz mniej jeść, po każdym posiłku wymiotowałam. W domu znałam już mnóstwo sposobów na wyrzucanie jedzenia oszukiwanie rodziców. Przy wzroście 170cm ważyłam 47kg, miesiączki brak. Rodzice nic nie zauważyli dopiero po interwencji nauczyciela zaczęli mnie pilnować i kazali mi jeść. Miałam 3 próby samobójstwa nie mogłam na siebie patrzeć nienawidziłam siebie i tego co sobą reprezentuję


Później jakoś oprzytomniałam, pokochałam się przytyłam i było ok, ale niedawno usłyszałam od koleżanki słowa, które mnie wstrząsnęły,, widzę że się zaokrągliłaś, przytyłaś'' teraz ważę 55kg . Te słowa utkwiły mi w pamięci, każdego ranka jak wstaję z łóżka patrzę w lusterko i rzeczywiście nie podoba mi się ta dziewczyna w odbiciu

Znów zaczęłam dietę taką własną , tabletki, herbatki, ćwiczenia, nie jem prawie nic oszukuję samą siebie i wszystkich wokół, wymiotuję ale to jak koszmar który powrócił po kilku latach i mam wrażenie że powoli zaczynam się w tym zatracać a najgorsze że zaczyna mi się to podobać

[mavika]

Uwierz mi kochana, ludzie mowiac takie rzeczy nie maja na mysli "wygladasz jak swiniak" tylko ze w porownaniu z tym kosciotrupem jakim bylas wazac 47kg teraz masz...KSZTALT czlowieka! Mnie tez wiele razy takie teksty (ba, nawet tekst w stylu ladnie wygladasz w moich uszach brzmial "jak ty sie upaslas") wytracaly z dobrej drogi powrotu do zdrowia! Zrozum to! Ta mam 167 i waze teraz 49kg i tez nie mam okresu bez tabletek. Wreszcie zrozumialam ze wyglad to sprawa drugorzedna a przeciez ogladajac zdjecia gdy wazylam wlasnie 55-57kg stwierdzilam ze wygladalam o wieeele lepiej niz teraz! Potrzebowalam czasu zeby zaczac to widziec ale wreszcie nadszedl ten czas! Nie daj sie wybic!
Ja wczoraj mialam jazde bo moj TZ zaproponowal ze pojdziemy zjesc kolacje na miasto a potem do kina do ktorego mielismy bilety. Pol dnia siedzialam z nosem w tabelkach az w koncu stwierdzilam ze nie dam rady. Przyszedl po mnie i do niczego nie zmuszal ale tak sie nakrecilam ze nerwy wziely gore. Zaczelam ryczec ze nie umiem sie przemoc a z drugiej strony mam dosc jedzenia codzien tego samego. Nienawidze takich momentow! On mnie wzial na rece i wymsknelo mu sie zartem (a przeciez zna sytuacje) "ooo moja niunia przytyla" - a ja w jeszcze wiekszy ryk - wtedy sobie uprzytomnil ze takie zarty w moim przypadku sa nie na miejscu...Stwierdzilam ze nie bede wcale jesc. Powiedzial wiec zebym sie ubrala i idzemy to chociaz on cos zje bo juz naprawde bylo malo czasu do filmu. W Galerii jeszcze z pol godz siedzial nade mna zebym mu powiedziala co chce a ja ze nic. Glupio mi bylo stac i patrzec na to menu. Wydawalo mi sie ze wszyscy sie na mnie dziwnia gapia, ze wszystko ocieka tluszczem...Wiedzialam ze nie odpusci i nie chcac calkiem psuc atmosfery kazalam mu kupic "cokolwiek". Przyniosl mi przepysznego kurczaka z warzywami na ostro z ryzem. Powiedzial ze ryz moge wywalic. Ale nie. Zjadlam i kurczaka i wiekszosc ryzu i...poczulam sie dobrze! I bez wyrzutow sumienia spedzilismy bardzo przyjemny wieczor.

[airwaves]

Napisane przez mongan75

kurde, dziewczyno 42,5 kg?! jeszcze niedawno chyba nie bylo tak tragicznie źle :/ ? i nic z tym nie robisz? skoro mialas tan 'przelomowy moment' i rzeczywiscie widzsz szkieleta w lustrze to czemu nic z tym nie robisz?

wiesz ze ta waga jest tak tragicznie niska, a Ty juz praktycznie nie masz żadnej kontroli nad swoim jedzeniem i wagą? Ja tez i mam 170 ważąc tyle co Ty, a nawet w najgorszym momencie 1,5 kg mniej TEZ nie zdawalam sobie sprawy z powagi sytuacji. Teraz jak widze taka wage to aż mnie dreszcze przechodzą. Boże, nie wiem czy bym jeszcze żyła, jakbym nic nie zrobila z moja wagą...

idz, cholera, do tego lekarza ! nigdy nie wiadomo ile Twoj organizm jeszcze to wytrzyma...

Monganku... Faktycznie jakiś czas temu nie było tak źle, myślałam,że waga stanęła w miejscu. Robię,coś...coś robię ale wciąż mam niejasne poczucie,że i tak mi się nie uda,że robię to dla rodziców-nie dla siebie. I to właśnie najbardziej mnie przeraża, muszę znaleźć w sobie taką siłę, która pozwoli mi walczyć dla siebie a nie dla innych.
Na pewno jestem o krok do przodu,bo nie mam już chorej obsesji planowania każego posiłku i podsumowań kalorii po całym dniu-ale to tylko krok,mały krok,których powinnam wykonywać kilka dziennie.

Iza wiosenna.- byłam jak na razie na jednej wizycie u psycho, nie mogłam iść na więcej,bo wizyty w środy są a ja miałam teraz sesję na studiach.
Na szczęście wczoraj już miałam ostatni egzam, wszystko zaliczone
Rodzice się cieszą bardzo więc i mnie to cieszy bardzo jak widzę ich uśmiechy.

[vesna84]

Witajcie!!
Przez jakiś czas Was podczytuje, troche bałam się napisać, ale im dłużej czytałam Wasze historie, tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że mam problem z jedzeniem
Moja historia jest banalna, nie byłam nigdy chudzielcem, ale do otyłuch tez nie. W podstawówce wazyłam 56 kilo, gdy poszłam do liceum, nowi, ludzie, stres...waga spadła do 52kg, i się utrzymywała, było mi z tym doskonale.lubiłam siebie. Potem studia, sesje, większy stres. Zawsze miałam tak, że z nerwów nic nie jadłam (moja siostra odwrotnie). waga wahała sie miedzy 48-50kg. Chudłam w oczach ale ewidentnie mi to nie przeszkadzało. Potem pojawiła się depresja i nerwica natręct leki...które tylko zahamowały mój apetyt (cieszyło mnie to) schudłam do 45kg, przy wzroście 166cm. byłam cieniem siebie, ale uwielbiałam jak wszyscy mi mówili, że wyglądam jak kościotrup (cóż to dla mnie był komplement) rzuciłam leki, pozornie wszystko wracało do normy...zaczełam jednak tyć. byłam w szoku. 48, 49, 52, 54kg!!! zaczęłam miec napady obrzarstwa, trudno mi się przyznac do tego, bo do tej pory miałam wszystko pod kontrolą. ile razy było tak, ze jadłam pacze ciastek i popijałam herbatką na przeczyszczenie, zupełna paranoja.
jedzenie opętało moje myśli, moje zycie. jeszcze dobrze nie skończę jednego posiłku, już myślę co zjem na następny i tak wkółko....
juz nie pamietam kiedy zjadłam coś nie mając potem wyrzutów sumienia
dziękuje, że mogłam to wkońcu wyrzucić z siebie

[mavika]

Napisane przez vesna84

Witajcie!!
Przez jakiś czas Was podczytuje, troche bałam się napisać, ale im dłużej czytałam Wasze historie, tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że mam problem z jedzeniem
Moja historia jest banalna, nie byłam nigdy chudzielcem, ale do otyłuch tez nie. W podstawówce wazyłam 56 kilo, gdy poszłam do liceum, nowi, ludzie, stres...waga spadła do 52kg, i się utrzymywała, było mi z tym doskonale.lubiłam siebie. Potem studia, sesje, większy stres. Zawsze miałam tak, że z nerwów nic nie jadłam (moja siostra odwrotnie). waga wahała sie miedzy 48-50kg. Chudłam w oczach ale ewidentnie mi to nie przeszkadzało. Potem pojawiła się depresja i nerwica natręct leki...które tylko zahamowały mój apetyt (cieszyło mnie to) schudłam do 45kg, przy wzroście 166cm. byłam cieniem siebie, ale uwielbiałam jak wszyscy mi mówili, że wyglądam jak kościotrup (cóż to dla mnie był komplement) rzuciłam leki, pozornie wszystko wracało do normy...zaczełam jednak tyć. byłam w szoku. 48, 49, 52, 54kg!!! zaczęłam miec napady obrzarstwa, trudno mi się przyznac do tego, bo do tej pory miałam wszystko pod kontrolą. ile razy było tak, ze jadłam pacze ciastek i popijałam herbatką na przeczyszczenie, zupełna paranoja.
jedzenie opętało moje myśli, moje zycie. jeszcze dobrze nie skończę jednego posiłku, już myślę co zjem na następny i tak wkółko....
juz nie pamietam kiedy zjadłam coś nie mając potem wyrzutów sumienia
dziękuje, że mogłam to wkońcu wyrzucić z siebie

czesto jest to bardzo potrzebne. korzystasz z pomocy specjalisty?

[vesna84]

Napisane przez mavika

czesto jest to bardzo potrzebne. korzystasz z pomocy specjalisty?

napewno sie nie bedziecie żdziwione dlaczego...
poprostu nie uważałam do tej pory zebym miała jakis problem. miałam terapie chodziąłm pół roku, ale ona dotyczyła mojej depresji i nerwicy, ot takie pogadanki. pare razy terapeutka "zahaczyła" temat mojej wagi itp. ale odebrałam to jako atak na siebie i nie chciałam z nia o tym rozmawiać
zapytała czy zdaje sobie sprawę, ze mam poblem z jedzeniem (wtedy nie jadlam prawie nic), powiedziałam jej, że mam dośc takich tekstow bo ciągle słyszę to w domu. i więcej już do tematu nie wracała.

[mavika]

to moze skoro teraz widzisz problem to zacznij nowa terapie?

[cytrusekxD]

Ja mam 164cm wzrostu i waze 50kg.Choc ostatnio waga mi sie wacha, to 51kg i tak nie przekracza.Jak zjem wiecej niz zaplanowalam, lub cos tlustego lub slodkiego, mam okropne wyrzuty sumienia.Licze te okropne kalorie caly czas.Nie potrafie sie od tego odciagnac.Mam podkrazone i wieksze niz zazwyczaj oczy.Zmeczona twarz.A ja nadal widze w lustrze ze za chuda nie jestem.Mam juz dosyc.Z kolezankami sie prawie wogole nie umawiam, bo boje sie ze wyciagna mnie gdzies na pizze albo cos w tym stylu.Wychodzac rano z domu moim mazeniem jest wrocic i zucic sie na lozko i lezec.Bardzo szybko sie denerwuje.Kiedys taka nie bylam.Czy to jest juz anoreksja czy poczatki, a moze wszystko jest ze mna ok(choc w to watpie)?Dodam ze zapisalam sie na terapie grupowa i dzisiaj bylam pierwszy raz ina indywidualna, ale ona bedzie dopiero za miesiac.Prosze poradzcie mi co mam robic

P.S:Jem dziennie od 1000kcal-1500kcal.Ale tak naprawde jak przekrocze 1200kcal, to zrzeraja mnie wyrzuty sumienia, a w ciagu dnia staram sie zjesc jak najmniej.

[schokolade33]

Ja.. popadłam w paranoje. Mam ataki jedzenia słodyczy. juz tak drugi raz.. z wagi 52,5 przeszłam na 55.. P A R A N O J A ... jestem taka głupia. Szydzę sobą.. Gardzę..

[mongan75]

Napisane przez schokolade33

Ja.. popadłam w paranoje. Mam ataki jedzenia słodyczy. juz tak drugi raz.. z wagi 52,5 przeszłam na 55.. P A R A N O J A ... jestem taka głupia. Szydzę sobą.. Gardzę..

NIE NIE !! NIE JESTES GŁUPIA, nie mozesz tak o sobie myslec, ani w zadnym wypadku 'karac' sie za to głodowka bo to NIC NIE DA. to wszystko choroba, a lekarstwem jest psycholog.

[mavika]

a ja juz 51kg...cos szybko sie rozpedza...ale nic to

[cytrusekxD]

Napisane przez mavika

a ja juz 51kg...cos szybko sie rozpedza...ale nic to

a przy jakim wzroscie??

[iza_wiosenna]

Napisane przez cytrusekxD

a przy jakim wzroscie??

nie zadawaj takich pytań, albo zadawaj ale apeluję do wszystkich O NIEODPOWIADANIE!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!

wiesz, ze to objaw choroby? chocbys nie wiem jak sie zarzekala, ze to zwykla ciekawosc.

[cytrusekxD]

Napisane przez iza_wiosenna

nie zadawaj takich pytań, albo zadawaj ale apeluję do wszystkich O NIEODPOWIADANIE!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!

wiesz, ze to objaw choroby? chocbys nie wiem jak sie zarzekala, ze to zwykla ciekawosc.

Przepraszam, a czego to objaw jest??Czy to tez objaw tego z czym sie zmagam?
P.S:Slowo, ze nie bede wiecej zadawala takich pytan i jeszcze raz przepraszam.

[muuffinka]

witam w moim wątku chyba nie bardzo mogłam liczyć na odpowiedzi.... więc spróbuje tutaj. Witam po raz drugi, ja też jestem ed...

[cytrusekxD]

Napisane przez muuffinka

witam w moim wątku chyba nie bardzo mogłam liczyć na odpowiedzi.... więc spróbuje tutaj. Witam po raz drugi, ja też jestem ed...

Czy mi sie zdaje, bo po Twoim opisie stwierdzam, ze chcesz schudnac??

[iza_wiosenna]

Napisane przez cytrusekxD

Przepraszam, a czego to objaw jest??Czy to tez objaw tego z czym sie zmagam?
P.S:Slowo, ze nie bede wiecej zadawala takich pytan i jeszcze raz przepraszam.

no objaw anoreksji.