Jak odbudować poczucie własnej wartości ??

[eae59dc78e1e9e84c064a10ad74dde2dd7f297a0_6313dc73a6c64]

Kochana, pociesz sie, ze nie jestes jedna Dwoch was tez nie ma Sa nas miliony... to normalne nie znam lekarstwa na to, niestety, ale czasami warto pomyslec, ze kazdy na swoj sposob jest inny, kazdy ma cos ladnego i jedynego, niepowtarzalnego powtarzaj sobie czesto, ze jestes fajna laska az dotrze

[Rocket Queen]

hehe moze kiedys dotrze jasne, ze kazdy jest inny. tak jak pisalam juz wczesniej, kazdy czlowiek jest jedyny i niepowtarzalny niektorzy jednak nie maja ze soba takich problemow (albo tak dobrze to ukrywaja przed innymi?), sa przekonani o swojej wyjatkowosci albo po prostu zwyczajnie akceptuja siebie, ot co. ale dobra juz nie bede rozkminiac, my jestesmy inne pod tym wzgledem ale niebawem dojdziemy do takiego stanu rzeczy metoda malych kroczkow i bedzie cacy

a teraz mowie calej Grupie Wsparcia dobranoc !
a caly jutrzejszy dzien przejde z usmiechem na twarzy, o!

[niczka87]

ja to chora, siedze i marudze ciagle. Ale miewam sie generalnie dobrze. Wczoraj cieszylam zęby caly dzien hehe

[Akruks]

Napisane przez niczka87

Bo jeśli chłopak do Ciebie podchodzi, z Toba rozmawia, Ciebie adoruje to najzwyczajniej w świecie wydałaś mu się w jakimś tam stopniu atrakcyjna i chce Cie poznać.

No, dokładnie TAK!

[mirage23]

Zupełnie nie wiedziałam, gdzie się z tym dołączyć. Nie jest to problem związany tylko i wyłącznie z poczuciem własnej wartości, ale też z nadchodzącym wielkimi krokami pms-em. Wszystko zwaliło się na głowę akurat teraz. Potrzebuję jakiegoś otrząsenia z waszej strony, zrozumienia i rady.

Zacznę od początku. Mam kochanego chłopaka. Jesteśmy ze sobą ponad 10 miesięcy - mój najdłuższy dotychczasowy związek. Czuję, że jestem dla niego ważna i z reguły takich dni jak dzisiaj nie miewam. No chyba, że zbliżają się te dni. Podczas nich mam obniżone poczucie własnej wartości, czuję się brzydka, nieakcpetowana przez samą siebie, jak większość z nas. Wbijam sobie też do głowy, że jak mój chłopak moze być z takim kimś jak ja, na każdym kroku oczekuję od swojego chłopaka zapewnień, pytając czy nadal mnie lubi tą mnie z humorami i bez. Nauczył się już, że tak mam i wtedy odpowiada: "jasne, a nawet kochuniam". Mimo jego przytulania, pieszczot - wbijam sobie jednak do głowy, że robi to z przymusu, bezpodstawnie. Przeważnie w takie dni pytam go czy mnei nei oszuka (sama miałabym już dosyć takich pytań co miesiąc). Jest to pewnego rodzaju skaza z przeszłości. Ktoś mnie keidyś skrzywdził i boję się być oszukana kolejny raz, mimo, że wiem, że nie zrobiłby mi tego, a ja ciągle wymagając zapewnień, mogę go przybliżyć do tego, ze postanowi zrezygnować z nas. Jest to jednak silniejsze ode mnie. Kocham go, ale w takich chwilach podejrzewam, że nie jest ze mną szczery, mimo, ze nie mam ku temu podstaw by tak sądzić. Nigdy mnie nie oszukał. Stuknęło nam 10 miesięcy więc tak naprawdę skończyły się fizi mizi i rozpoczyna się poważny związek - różnice zdań, których nigdy nie lubię i zawsze czuję się winna jeśli mam zdanie odmienne od jego zdania, brakuje mi buziaków w smsach, usmiechów, akurat wtedy kiedy np ma dużo pracy, kiedy miał męczący dzień. Teraz kiedy to piszę, to wydaje mi się, że jestem wariatką, która ma wszystko i szuka dziury w całym, ale chyba potrzebuję się otrząsnąć.

[niczka87]

Napisane przez mirage23

Zupełnie nie wiedziałam, gdzie się z tym dołączyć. Nie jest to problem związany tylko i wyłącznie z poczuciem własnej wartości, ale też z nadchodzącym wielkimi krokami pms-em. Wszystko zwaliło się na głowę akurat teraz. Potrzebuję jakiegoś otrząsenia z waszej strony, zrozumienia i rady.

Zacznę od początku. Mam kochanego chłopaka. Jesteśmy ze sobą ponad 10 miesięcy - mój najdłuższy dotychczasowy związek. Czuję, że jestem dla niego ważna i z reguły takich dni jak dzisiaj nie miewam. No chyba, że zbliżają się te dni. Podczas nich mam obniżone poczucie własnej wartości, czuję się brzydka, nieakcpetowana przez samą siebie, jak większość z nas. Wbijam sobie też do głowy, że jak mój chłopak moze być z takim kimś jak ja, na każdym kroku oczekuję od swojego chłopaka zapewnień, pytając czy nadal mnie lubi tą mnie z humorami i bez. Nauczył się już, że tak mam i wtedy odpowiada: "jasne, a nawet kochuniam". Mimo jego przytulania, pieszczot - wbijam sobie jednak do głowy, że robi to z przymusu, bezpodstawnie. Przeważnie w takie dni pytam go czy mnei nei oszuka (sama miałabym już dosyć takich pytań co miesiąc). Jest to pewnego rodzaju skaza z przeszłości. Ktoś mnie keidyś skrzywdził i boję się być oszukana kolejny raz, mimo, że wiem, że nie zrobiłby mi tego, a ja ciągle wymagając zapewnień, mogę go przybliżyć do tego, ze postanowi zrezygnować z nas. Jest to jednak silniejsze ode mnie. Kocham go, ale w takich chwilach podejrzewam, że nie jest ze mną szczery, mimo, ze nie mam ku temu podstaw by tak sądzić. Nigdy mnie nie oszukał. Stuknęło nam 10 miesięcy więc tak naprawdę skończyły się fizi mizi i rozpoczyna się poważny związek - różnice zdań, których nigdy nie lubię i zawsze czuję się winna jeśli mam zdanie odmienne od jego zdania, brakuje mi buziaków w smsach, usmiechów, akurat wtedy kiedy np ma dużo pracy, kiedy miał męczący dzień. Teraz kiedy to piszę, to wydaje mi się, że jestem wariatką, która ma wszystko i szuka dziury w całym, ale chyba potrzebuję się otrząsnąć.

Masz to, co nie jedna z nas chciałaby mieć - kochającego chłopaka, który dba o Ciebie, nie daje Ci powodów do zazdrości, kocha Cię itd. Wydaje mi się, że mocno przesadzasz. Jeżeli chodzi o pms to wiadomo, że każda z nas (najczęściej) chodzi wkurzona, zła, wiszczy, płacze, krzyczy. To normalne. Jeżeli chodzi o mnie to nie są to dni, w których bardziej wmawiam sobie, że jestem be, niedobra i niefajna. Więc ja pms przeżywam inaczej, ale nie o tym... Może szukasz ideału i nie doceniasz tego, co masz aktualnie, ciągle jest Ci mało? Bo wygląda na to, że wszystko jest pięknie ładnie, jesteście szczęśliwi, kochacie się, a jednak doszukujesz się jakiś negatywnych rzeczy w zachowaniu Twego TŻta. Szanuj Go, bo jak widać zależy mu na Tobie i nie szukaj dziury w całym ;>

[olusia070794]

Rocket Quenn Ja w sumie mam to samo, że mnie coś strasznie potrafi dobić, a uśmiech to tylko dwa dni i koniec. Ale teraz walczę z samą sobą. Postawiłam sobie cel i wiem, że muszę go osiągnąć, jak nie chcę sobie do końca rozwalić życia, zniszczyć przyjaźni itd. Na razie się udaje A wiesz jaki mam na to sposób? wyobrażam sobie taką straszną, zgorzkniałą siebie, która jest taka nieczuła i pesymistyczna, nie radzi sobie ze swoim życiem i jest zakompleksiona i od razu przechodzi mi ochota na narzekanie. Piszcie jak u Was

[niczka87]

Olusia - ja tam lubię ponażekać, czasami trzeba, jakto babki - czasami wręcz muszą hehe. Ale też sobie postawiłam cel i jest coraz lepiej, tak mi sie wydaje Chodzę częściej uśmiechnięta, staram się mniej brać do siebie.

[olusia070794]

Wiecie co, ja tą różnicę czuję. Już było tak pięknie, wszystko mi się układało, uwierzyłam w siebie, zobaczyłam swoje pozytywne strony, a tu nagle trach... i po szczęściu. Wszystko mi się sypie, problemy zwalają mi się na głowę, wczoraj to już ryczałam przez całą przerwę i jedną lekcje, potem chodziłam jak struta. Ale mam nadzieję, że jak się wszystko ułoży to uda mi się jakoś wrócić do dawnego uśmiechu...
A tak przy okazji. Nie macie czasem wrażenia, ze chciałybyście być takimi perełkami, takimi wspaniałymi osobami, jak to się opisuje w książkach. Nie takimi zwykłymi dziewczynami...

[201607111047]

Dziewczyny nawet nie wiecie ile waszych wpisów jest moimi myślami. Jestem człowiekiem w ogóle niedowartościowanym. Wydaje mi się, że jestem nikim, nic nie warta, nie zasługuję na szacunek ani miłość. Czasami jak patrzę w lustro to robi mi się słabo. Widzę grubą, brzydką dziewczynę. A na dodatek głupią.
Słyszę komplementy od ludzi, podziękuję z grzeczności, ale nigdy w nie do końca nie wierzę. Usłyszałam nie tak dawno komplement od kolegi, że mam bardzo ładne włosy. Podziękowałam, ale w duchu myślałam, że moje włosy przecież wcale nie są ładne. Proste, zwykłe, bardzo przeciętne. Nie ma w nich nic ładnego. To samo dotyczy innych komplementów, jeśli dostaje je od ludzi.
Myślę, że to zaniżone poczucie własnej wartości jest też efektem tego, że moi rodzice nigdy mnie za nic nie chwalili. Byłam dobrą uczennicą, teraz studiuję i też mi dobrze idzie. Gdy zaś coś szło nie tak w szkole, krytykowali mnie, a gdy dobrze, nic nie słyszałam. Do wyglądu też zawsze się przyczepiali, że mogłabym się wziąć za siebie i odchudzić "bo nikt Cię nie będzie chciał". Pomijając fakt, że rzeczywiście nikt mnie nie chce, żaden chłopak nie zwraca na mnie uwagi. Mężczyźni to dla mnie tylko koledzy, bo przecież ja nie mogę się spodziewać niczego więcej, nie zasługuję na to...Nawet jak zauważę, że jakiś chłopak popatrzy na mnie, to odwracam wzrok, wstydzę się.
Na codzień w grupie znajomych nie często mówię o tym, co o sobie myślę. Rozmawiam z nimi, śmieję się i wtedy o tym zapominam. Chyba nawet przez nich jestem odbierana za osobę pogodną, otwartą i wesołą. Ale gdy mam chwile taką jak np. ta, że chce mi się płakać...to właśnie tak o sobie w dużym skrócie myślę.

[niczka87]

Napisane przez agnes89

Dziewczyny nawet nie wiecie ile waszych wpisów jest moimi myślami. Jestem człowiekiem w ogóle niedowartościowanym. Wydaje mi się, że jestem nikim, nic nie warta, nie zasługuję na szacunek ani miłość. Czasami jak patrzę w lustro to robi mi się słabo. Widzę grubą, brzydką dziewczynę. A na dodatek głupią.
Słyszę komplementy od ludzi, podziękuję z grzeczności, ale nigdy w nie do końca nie wierzę. Usłyszałam nie tak dawno komplement od kolegi, że mam bardzo ładne włosy. Podziękowałam, ale w duchu myślałam, że moje włosy przecież wcale nie są ładne. Proste, zwykłe, bardzo przeciętne. Nie ma w nich nic ładnego. To samo dotyczy innych komplementów, jeśli dostaje je od ludzi.
Myślę, że to zaniżone poczucie własnej wartości jest też efektem tego, że moi rodzice nigdy mnie za nic nie chwalili. Byłam dobrą uczennicą, teraz studiuję i też mi dobrze idzie. Gdy zaś coś szło nie tak w szkole, krytykowali mnie, a gdy dobrze, nic nie słyszałam. Do wyglądu też zawsze się przyczepiali, że mogłabym się wziąć za siebie i odchudzić "bo nikt Cię nie będzie chciał". Pomijając fakt, że rzeczywiście nikt mnie nie chce, żaden chłopak nie zwraca na mnie uwagi. Mężczyźni to dla mnie tylko koledzy, bo przecież ja nie mogę się spodziewać niczego więcej, nie zasługuję na to...Nawet jak zauważę, że jakiś chłopak popatrzy na mnie, to odwracam wzrok, wstydzę się.
Na codzień w grupie znajomych nie często mówię o tym, co o sobie myślę. Rozmawiam z nimi, śmieję się i wtedy o tym zapominam. Chyba nawet przez nich jestem odbierana za osobę pogodną, otwartą i wesołą. Ale gdy mam chwile taką jak np. ta, że chce mi się płakać...to właśnie tak o sobie w dużym skrócie myślę.

Słuchaj, jeżeli zależy Ci na zmianie swojego wizerunku i tak naprawdę siebie [a widzę, że zależy] to zmień to. Spróbuj schudnąć - niedługo wiosna można biegać. Napewno przez to zaczniesz inaczej patrzeć na siebie. Sama po sobie wiem, że jak robie coś "ze sobą" sport, ćwiczę, dbam o siebie to czuje się o niebo lepiej, wręcz czasami czuje się lepsza. Przełamuj bariery która sama sobie postawiłaś. To, że ktoś mówi Ci komplement znaczy, że faktycznie tak musi być. Więc przyjmuj to z uśmiechem i przede wszystkim zacznij w to wierzyć. I zacznij wierzyć w siebie!

[olusia070794]

Do Agnes89:
Wiesz, ja czasem też mam takie chwile, że wszystko wydaje się bezsensu, że nie masz ochoty żyć, wtedy też wmawiasz sobie, jaka jesteś beznadziejna, choć to pewnie nieprawda. Wiem że ciężko w to uwierzyć, mimo tych wszystkich komplementów, ale może rzeczywiscie coś w tym jest. Przecież nie wszyscy ludzie wiedzą, że mamy kompleksy albo jesteśmy niedowartościowane, mówi coś o nas, bo tak po prostu myśli. A ja zawsze byłam zdania, ze każdy człowiek zasługuje na szacunek i miłość, niezależnie od tego jaki jest straszny i jak wygląda. Ale rpzynajmniej jest nas więcej
Do niczka87:
Masz rację, jak się schudnie, zmieni troszkę wizerunek, to od razu się człowiek czuje pewniej

Dziewczyny, a powiedzcie mi, jak to jest. Tyle osób mówi nam jakie jesteśmy super, wśród nich jest też płeć męska
A tak naprawdę nikt nie zwraca na nas uwagi? A jeśli już to jakaś kompletna ofiara losu, albo ktoś namolny, zupełnie nie dla nas? Skoro jesteśmy takie ładne i fajne to dlaczego tak trudno znaleźć nam naszego ukochanego? Albo chociaż przyciągnąć czyjąś uwagę na ciut dłużej?

[niczka87]

Napisane przez olusia070794

Dziewczyny, a powiedzcie mi, jak to jest. Tyle osób mówi nam jakie jesteśmy super, wśród nich jest też płeć męska
A tak naprawdę nikt nie zwraca na nas uwagi? A jeśli już to jakaś kompletna ofiara losu, albo ktoś namolny, zupełnie nie dla nas? Skoro jesteśmy takie ładne i fajne to dlaczego tak trudno znaleźć nam naszego ukochanego? Albo chociaż przyciągnąć czyjąś uwagę na ciut dłużej?

Wiesz co ja właśnie też tego nie rozumiem... Ostatnio gadałam z kolegą i mowie śmiechem żartem, że "nikt mnie nie chce" a on w szoku totalnym, że jakto, że napewno nie, że nie wierzy... Ale taka prawda. Też nie wiem czemu nie można [mimo swoich zalet, atutów również] znaleźć "konkretnego" faceta. Jak tam wyżej napisałaś albo ktoś nie dla nas, ktoś kto zupełnie nam sie nie podoba itp. Może dlatego, że zamiast uśmiechnąc się, wyjść pierwsze z inicjatywą, to my odpowiadamy na jakieś zaloty spuszczeniem głowy i jak najszybszym opuszczeniem danego miejsca, w którym "to" się dzieje... ? My same sobie wmawiamy wiele rzeczy. Za wiele rzeczy... Zdecydowana większość z nich jest NIEPRAWDZIWA!

[olusia070794]

Masz rację. Bo który facet chciałby mieć taką zakompleksioną dziewczynę, wiecznie z życia niezadowoloną. Okey, pocieszy, pogada, ale jako kolega. Ja tak patrzę teraz na moją koleżankę z innej klasy i na siebie. To widzę ogromną różnicę. Nie powiem, ona się maluje, kredki i fluidu do chyba z pieć centymetrów. Ale też jej zachowanie, że nie boi się chłopaków, potrafi im spojrzeć prosto w oczy, na komplementy też umie zareagować odpowiednio. A ja... ostatnio chłopak, który kiedyś mi się podobał mówi, że mam fajne włosy i że mu sie takie najbardziej podobają, komplementy z jego ust też lecą, a ja tylko mówię łądnie dziękuję i jak najszybciej uciekam. Tylko że mimo ze bardzo bardzo chcę to zmienić, to nie potrafię podnieść głowy i jakos normalnie powiedzieć dzięki, spojrzeć mu w oczy. I ja się dziwię, że nikt się we mnie zakochał...
Dziewczyny bierzmy się do roboty, bo będziemy tak tkwić do końca życia:p

[niczka87]

Olusia to racja, nikt za nas nic nie zrobi o czym już tu pisałam. Same musimy się zmienić. Krok po kroku i jakoś pójdzie, nie wszystko przeciez naraz i odrazu!! Trzeba być cierpliwym i silnym. Jedna czy druga porażka powinny nas bardziej motywować, a nie dołować. !

[olusia070794]

No właśnie... Tylko jakos się musimy zmotywować, żeby przy każdym upadku podnieść się i iść dalej, a nie płakać nad rozlanym mlekiem, ze tak powiem.

[niczka87]

Największą motywacją powinna być przyszłość, gdy będziemy takie, jakie byśmy chciały być, kroczące pewnym krokiem, dumnie, z poczuciem własnej wartości. Ohh jak byłoby cudownie ) walka trwa!

[Rocket Queen]

cześć dziewczęta
parę dni tu nie zaglądałam bo mam jakis spadek nastroju, chęci, motywacji do czegokolwiek.. raz, że chyba nie idzie mi wytrwanie w postanowieniu o zmianie na lepsze a dwa to ta pogoda też chyba za dobrze na mnie nie działa
ohhhh nawet nie wiecie (nie no, Wy to chyba bardzo dobrze wiecie jednak) jak chciałabym już tak porządnie, raz na zawsze dokonać zmiany w tym względzie!! mam kompleksy, czuję się niedowartościowana przez tyle lat. żyć z tym jest strasznie ostatnio się zastanawiałam, skąd się to w ogóle u mnie wzięło? skąd się wzięło u mnie i u innych fajnych, inteligentnych, równych babek ( między innymi Was of course ) kiedy właściwie zaobserwowałyście te Wasze problemy? i czy myślicie, że to wina wychowania, Waszych rówieśników? dzieci w młodszym wieku są w końcu bardzo bezpośrednie i nieraz sprawiają przykrość swym kolegom....
bo dziewczyny, my w taki sposób marnujemy sobie najlepsze lata życia, nie poznajemy ludzi tak jakbyśmy mogły, bo mamy tę barierę.. młode, powinnyśmy z życia korzystać, bawić się i weselić

olusia070794 dobre pytanie z tymi facetami no tak to chyba jest.. bo rzeczywiście jak dziewczyna jest zakompleksiona, niepewna siebie itp to to jakoś się odczuwa... i większość facetów chyba jednak takich nie chce, no bo czemu się dziwić niby? my też byśmy nie chciały być w związku z chłopakiem, który często jest zdołowany, pesymistycznie patrzy na świat itp.
my naprawde sobie za dużo złych rzeczy na własny temat wmawiamy może na sam początek będziemy ograniczać te złe myśli i słowa pod swoim adresem, jest jak jest i tyle. a z czasem zaczniemy się usmiechać do swojego odbicia w lustrze i powolutku powolutku będzie coraz lepiej, wierzę w to i tak jak mówi niczka porażki neich nas motywują a nie na odwrót!


i biadolenie i użalanie się nad sobą zostawmy starszym paniom bo my jeszcze mamy na to czas, poki co całe życie przed nami! hola

[olusia070794]

O mądre słowa! Też sie zastanawiam skąd się to u mnie wzięło. Rodzice zawsze wychowywali mnie bardzo dobrze, chwalili, ale i tłumaczyli jak coś zawaliłam, także na nich winy nie mogę zwalić. Kolegów z przedszkola? Możliwe. U mnie to też na pewno podstawówka. Zawsze byłam odrzucana, traciłam "przyjaciół". Od małęgo zawodziłam się na ludziach. Może to też przez to, ze wszyscy mnie zawsze wyśmiewali, bo nie zachowywałam się tak idiotycznie, jak niektóre dziewczyny, nie wariowałam i nie uganiałam się na przerwach za chłopakami, no i nie miałam czterech chłopaków zaliczonych w wieku lat 10. A uwierzcie mi, miałam takie znajome. Może u Was też coś takiego było, że ktoś Was zawiódł, jakoś w psychice zakodowało się, że jesteście beznadziejnie, bo Was ktoś zostawił. A może też przez to, że czasami jesteśmy za rzadko chwalone... A z tą motywacją to też jest ciekawie, zwłaszcza jak się efekty zauważa. Ja teraz dotrzymuje swojego postanowienia. Żeby nie spuszczać głowy w dół i mruczeć pod nosem cześć, dziękuję, do zobaczenia. I wiecie ze to działa? Aż sama jestem zaskoczona. Ludzie jakoś inaczej mnie traktuja, jakby bardziej na serio, jak żywą istotę, która potrafi się uśmiechnąć. Po tej scenie, która sobie załatwiłam ostatnio (ryczałam całą dwudziestominutówke, uuuh to było straszne) to zaczęłam się częściej uśmiechać. Nawet jak nie jest najlepiej. I jestem bardzo zadowolona z efektów Wiem, ze nie zawsze jest łatwo, bo przecież ciężko jest czasem udawac, ze wszystko okey, jak świat się nam wali, ale to w tych momentach trzeba sobie darować uśmiech i pokazać ludziom, ze też potrafimy płakać (bo sobie pomyślą:jakie ona ma łatwe życie), a uśmiechać się jak najczęściej Ach, to będzie piękne, stać się taką normalną dziewczyną, bez kompleksów I wiecie co? Nie zwracajcie takiej uwagi na wygląd, na swoje zachowanie, po prostu bądźcie naturalne, nie myślmy o każdym geście, który wykonamy, bo będziemy sztuczne.
I takim sposobem doszłam do wniosku, że jakoś nam się uda.

[aneczka84]

Napisane przez Rocket Queen

no tak to chyba jest.. bo rzeczywiście jak dziewczyna jest zakompleksiona, niepewna siebie itp to to jakoś się odczuwa... i większość facetów chyba jednak takich nie chce, no bo czemu się dziwić niby? my też byśmy nie chciały być w związku z chłopakiem, który często jest zdołowany, pesymistycznie patrzy na świat itp.

Masz rację, sama jestem takim przykładem, że takich faceci nie szukają. Właśnie przez to, że mam kopleksy, niskie poczucie wartośći i niepewność, usłyszałam od chłopaka na ktorym mi zależało słowa, po których moja samoocenia definitywnie legła w gruzach. On czuł moje negatywne nastawienie do siebie,co sie objawiało stosunkiem do niego. Skwitował to krótko: "Jesteś zimna, niedostępna i ostro dziewicza" i dał mi kosza. Może gdybym była bardziej pewna siebie inaczej,by to sie potoczyło...

[olusia070794]

Ojejku, ale przecież skoro wiedział, albo przynajmniej domyślał się, że nie masz za wysokiej oceny o sobie i jesteś nieśmiałą, to chyba nie powinien tak mówić??? Że jesteś ostro dziewicza! Pfff, a on to święty jakiś, zamiast Ci po ludzku pomóc. No rozumiem, chłopak może miał trochę dość tej nieśmiałość i braku wiary w siebie, nawet ciągłego marudzenia. Ale gdyby był wart Twojej przyjaźni to by się tak nie zachował. To nie jest tylko Twoja wina, po części tak, ale na pewno nie w całości

[aneczka84]

Napisane przez olusia070794

Ojejku, ale przecież skoro wiedział, albo przynajmniej domyślał się, że nie masz za wysokiej oceny o sobie i jesteś nieśmiałą, to chyba nie powinien tak mówić??? Że jesteś ostro dziewicza! Pfff, a on to święty jakiś, zamiast Ci po ludzku pomóc. No rozumiem, chłopak może miał trochę dość tej nieśmiałość i braku wiary w siebie, nawet ciągłego marudzenia. Ale gdyby był wart Twojej przyjaźni to by się tak nie zachował. To nie jest tylko Twoja wina, po części tak, ale na pewno nie w całości

Też miałam taką nadzieję, że jakoś dzięki tej znajomości bardziej uwierze w siebie, nabiorę pewności siebie, a teraz widzę, że sama muszę sobie z tym poradzić, a nie liczyć na faceta...

[olusia070794]

Zdecydowanie nie ma co na facetów jego typie liczyć. Nie przejmuj się<przytul> To, że jesteś nieśmiałą i nawet jeśli bardzo zakompleksiona, nie oznacza ze musisz zaraz zostać Królową wiecznych lodów:P

[Rocket Queen]

aneczka84 ale sie ten chłopak zachował .. nie chcę być jakaś nudna i powtarzać oklepane powiedzenie "faceci to świnie" itp.. bo tak naprawdę wszystko zależy od człowieka. może być też tak, że oni po prostu mogą tego nie rozumieć.. tych naszych problemów bo od dziecka byli wychowywani w taki sposób a i u nich w rodzinie nie było takich osób. wydaje mi się nawet, że takich znam.. jak chłopakowi naprawde zależy to stara się dotrzeć do tego wnętrza naszego bo na pewno nie można udawać, że jest super i nie mamy problemów bo i tak się wyda a poza tym po co udawać? sobą mamy być! olał sprawę to jego strata (a jak)
nie wiem jak było u Ciebie, ale zakładam, że trochę z nim o tym gadalaś i nie powinien się tak zachowywać. to jest pewne.
no i tu wlaśnie dochodzi kolejny problem... ja się w sumie podświadomie boję tego, że zakocham się w kimś kto nie będzie wiedział jak odpowiednio się zachować, jak mnie w momentach smutków i dołów traktować... i że w końcu czy tak czy siak mu się to znudzi... bo można pracować nad sobą (i trzeba!!) i może to przynosić rezultaty, ale jesteśmy tylko ludźmi, większości z nich zdarzają się takie chwile.
ale powtarzam, trzeba to w sobie zmieniać, niwelować i będzie nam dużo łatwiej zyć a i z płcią przeciwną nie będzie aż takich problemów
dziewczęta! do boju! głowy w górę, plecy wyprostowane i idziemy podbijać świat

[niczka87]

Ja zaniżone poczucie własnej wartości zaczęłam mieć ok 3 lat temu, gdy zaczęłam się odchudzać i mi się w głowie poprzewracało od modelek, chudych panienek itd. i tkwi to do tej pory, pozatym jestem mimo wszystko nieśmiała i w tym też tkwi problem, ciężko mi się wypowiedzieć w grupie itd, natomiast przy mniejszej grupce jestem wesoła, żartuje, śmieje się, opowiadam itd. Ostatnio w raiu słyszałam właśnie jakieś porady dla ludzi o zaniżonej samoocenie i jedno z najbardziej zapamiętanych to "nie zwracać uwagi na innych, na ich zalety, nie porównywać się z modelkami, bo każda kobieta ma w sobie coś pięknego'. No taka prawda Ty będziesz miała brzydszy nos, czy uszy, a ona brzydsze palce u stóp.... Pozatym mam w szkole taką modelkę, miała jakieś sesje zdjęciowe itd, ale do wybiegów jej absolutnie daleko. Dziewczyna ładna, zadbana nie powiem, ale ostatnio szłam sobie korytarzem, patrze ona, minęłyśmy się blisko a u niej na twarzy... pełno syfków. No i słuchajcie doszłam do wniosku, że każdy ma jakieś wady, niedoskonałości, grunt to je zaakceptować, bo nie ma ludzi doskonałych!! A to, co pokazują w tv, na zdjęciach w internecie po photoshopach i innych to jedna wielka bujda, szok. Wpiszcie sobie w internecie "gwiazdy bez makijażu" to się dowartościujecie i po części napewno zdacie sobie sprawę jak wielką robotę odwala grafik komputerowy. Pozdrawiam

[maja79]

Proponuję psychologa - i to wcale nie jest żaden przytyk ani się nie nabijam.
Bo skoro nikt nie daje Ci powodu, by źle o sobie myśleć, nic Ci nie brakuje a jednak masz takie problemy, to już chyba tylko specjalista pomoże...

[niczka87]

Udowodnie, że mogę i, że jestem silna i dam sobie sama z tym radę, a przynajmniej początkowo spróbuję

[olusia070794]

Niczka zadam i trochę niedyskretne pytanie, bo pewnie nie powinnam (taka to już jestem), ale mam nadzieję, ze się nie pogniewasz. Ile masz lat?
Ale coś w tym jest, bo ja jak patrzę na swoje znajome, które wyglądają tak, że każdy chłopak się za nią ogląda, to czuję się po prostu gorsza. Ale dzisiaj mój dobry przyjaciel, który zawsze jest ze mną szczery, powiedział, ze one to jednak nie są wcale fajne, Chodziło to że zachowują się skandalicznie i tak samo też wyglądają. I zrozumiałam, ze że chłopcy nie będą nas lubic za mnóstwo kredki na oczach czy doskonałą figurę. Ale za to jak się z nami rozmawia, jakie jesteśmy. Bo nie znam wielu takich, dla których liczy się tylko wygląd. Także dziewczyny uwierzmy w siebie. Co jest w nas takiego złego? W sumie nic, przecież każdy popełnia błędy!!! Nikt nie jest idealny. Może za dużo od siebie wymagamy?
Maja, na razie chyba też sobie poradzę sama. Przecież tyle osób wychodzi z kompleksów, to nie jakaś tam zaraz choroba

[maja79]

Napisane przez olusia070794

Przecież tyle osób wychodzi z kompleksów, to nie jakaś tam zaraz choroba

Ależ pójście do psychologa wcale nie oznacza, ze jesteś "chora"! Broń Boże!!
Nie traktujcie tego w ten sposób!

Jasne, ze wiele osób radzi sobie "samemu" - a raczej pomagają im bliscy. Ale jeśli najbliżsi nie są w stanie Cię przekonać, że wszystko z Tobą ok - nie wierzysz osobom, do których masz największe zaufanie, to coś jest "nie halo". Myślę, ze psycholog by pomógł takiej osobie, znalazł by pewnie przyczynę tego dlaczego ona tak o sobie myśli...

[olusia070794]

No na pewno jest w stanie, ale może niektore z ans mają takich przyjaciół i na tyle silną psychikę? Jak dziewczyny, macie?