Słynne kurtyzany - wyzwanie czytelnicze

[ktrya]

to dobrze, bo ja dopiero jutro ją wypożyczę, mam nadzieję, że mnie nie pójdzie tak opornie

[Mariah]

Nana - dziewiąty tom cyklu Rougon-Macquartowie, opublikowany w 1880, poświęcony losom Anny Coupeau zwanej Naną. Jedna z najbardziej znanych części cyklu, studium życia prostytutki, a zarazem obraz średnich i wyższych sfer Paryża czasów II Cesarstwa. Wg słów autora "poemat samczych pożądań".

Treść
Utwór rozpoczyna przedstawienie w Teatrze Variétés, w którym osiemnastoletnia Nana gra główną rolę Wenus. Chociaż jej umiejętności aktorskie są żadne, dziewczyna zdobywa sławę w całym mieście, gdyż w trzecim akcie wystąpiła całkowicie naga. Z prostytutki niskiej kategorii, występującej w spelunach najgorszych paryskich dzielnic, staje się rozchwytywaną kurtyzaną, której pożądają najwięksi panowie w mieście. Nana staje się przyczyną kolejnych nieszczęść, upadków fortun i osobistych dramatów - jej kolejni kochankowie rujnują się dla niej i tracą wszystko. Filip Hugon trafia do więzienia za kradzież, jakiej dokonał dla Nany, jego młodszy brat przeżywa do niej swoją pierwszą miłość i popełnia samobójstwo odkrywszy jej charakter, bankier Steiner bankrutuje za sprawą spełniania kolejnych zachcianek Nany, to samo spotyka znanego hodowcę koni Vandeuvresa, hrabia Muffat traci rodzinę i reputację, zaś dziennikarz Fauchery najpierw ją porzuca i opisuje w miażdżącym artykule, by wrócić do niej i również stracić cały majątek.
W finale powieści Nana znika, krążą o niej plotki, iż wyjechała z rosyjskim księciem, a całe miasto zajmuje się nadchodzącą wojną z Prusami. Tymczasem Nana w podłym hoteliku, potwornie oszpecona, umiera na ospę.

Okoliczności powstania utworu
Pierwotny plan cyklu Rougon-Macquartowie nie zawiera osobnej powieści o kurtyzanie. Do wyodrębnienia problemu prostytucji z powieści o robotnikach przekonała jednak Zolę popularność tego tematu, poruszanego w jego czasach wielokrotnie, na ogół jednak w utworach niskich lotów, taniej pornografii lub łzawych romansach. Powieść miała być dopełnieniem Zdobyczy, dokończeniem obrazu zepsucia moralnego wyższych sfer epoki II Cesarstwa. Autor miał bardzo niewielkie doświadczenia osobiste związane ze światem kurtyzan i półświatkiem paryskim, dlatego w pisaniu powieści istotną rolę odegrało wielu, często przypadkowych informatorów.

Metaforyczne przesłanie
Postać Nany zawierała podwójne przesłanie symboliczne, odnoszące się do poglądów politycznych autora. Częściowe wytłumaczenie jednego z nich zawierał napisany przez jednego z bohaterów, Fauchery'ego, artykuł prasowy zatytułowany Złota mucha i porównujący Nanę, pozornie piękną, do muchy przenoszącej zarazę i nieszczęście. Nana miała symbolizować niższe klasy społeczne cesarstwa, marginalizowane i wykorzystywane, które jednak mogą potwornie zemścić się na świecie wyższym, do którego nigdy nie zostaną dopuszczone. Dodatkowo w postaci Nany, triumfującej i magnetycznej cielesności, Zola powraca do motywu płciowości jako jednego z głównych motorów poczynań człowieka, skłaniającego go wręcz do działań absurdalnych i pociągających za sobą fatalne konsekwencje. Szczególnie silny ten pociąg jest zdaniem autora u upadłej moralnie burżuazji, której rola społeczna została całkowicie zrealizowana, a w związku z tym jej przedstawiciele skazani są na postawę dekadencką, fascynację tym, co ich zniszczy. Postawę tę wyraża najpełniej zachowanie hrabiego Muffata, ślepo pożądającego Nany. Zola stworzył tę postać pod wpływem hrabiego Hulota z powieści Balzaka Kuzynka Bietka, pragnąc, by Muffat był Hulotem przeniesionym w epokę Cesarstwa.
Druga, jeszcze istotniejsza metafora, czyniła z Nany uosobienie II Cesarstwa jako całości. W momencie, gdy bohaterka umiera na ospę, pod jej oknami rozentuzjazmowani paryżanie wołają "Na Berlin!", pewni zwycięstwa w nadchodzącej wojnie. Tymczasem Francja poniosła klęskę, a II Cesarstwo błyskawicznie upadło pod wpływem społecznych konfliktów, tak jak pod wpływem choroby znika uroda Nany, a następnie ona sama traci życie.
Nana nie miała jednolitego historycznego pierwowzoru. Zola zainspirował się jednak kilkoma postaciami znanych kurtyzan czasów Cesarstwa: Corą Pearl, Leonią Leblanc i Blanche d'Antigny.

Recepcja
Nana od początku budziła sprzeczne emocje: od zachwytu realizmem i wnikliwością analizy po przerażenie i odrazę. Zola porównywany był z markizem de Sade, oskarżany o pornografię i bezcelowe lubowanie się w okropnościach. W lutym 1880 r. sprzedano 55 tys. egzemplarzy, co stanowiło ogólnofrancuską sensację. Pełni podziwu dla utworu byli bracia Goncourt oraz Gustaw Flaubert, który powiedział, iż Nana stała się mitem nie przestając być prawdziwa.


źródło: Wikipedia


W załączniku obraz zatytułowany "Nana" Edouarda Maneta.

[ktrya]

To ja może z góry powiem, że ta książka w żaden sposób mnie nie zaintrygowała, ani nie jestem nią zachwycona, ani zdegustowana, przeważnie mnie nudziła, rzadko kiedy pojawiały się ciekawsze momenty, które zatrzymywały mnie na dłuższe czytanie. Spodziewałam się mocniejszych wrażeń po lekturze.

[SELKA*]

Niestety nie zdążyłam jeszcze przebrnąć przez "Nanę" Pierwszych 100 stron tak bardzo mnie zniechęciło,że tylko wyzwanie czytelnicze mobilizuje mnie do dalszej walki

[windykatorka]

Kurcze dziewczyny ja także nie jestem gotowa,może w weekend zdołam doczytać "Nanę".
Na dzień dzisiejszy jednak bardzo polecam 'Wyznania chińskiej kurtyzany"Miao Sing.

[fiolek7317]

Mariah co dodoalas ten obraz bralam go do pracu maturalnej
Mnie sie Nana nie zbyt podobala, moze dlatego, ze nie przepadam, za tworczoscia naturalistyczną. Historia nie zbyt romantyczna, wręcz straszna. A Nanę nie darzę symaptią jest chyba zbyt wyniosła i wulgarna.

[Mariah]

Napisane przez SELKA*

Niestety nie zdążyłam jeszcze przebrnąć przez "Nanę" Pierwszych 100 stron tak bardzo mnie zniechęciło,że tylko wyzwanie czytelnicze mobilizuje mnie do dalszej walki

Ja na początku też się męczyłam, ale potem jak załapałam o co chodzi i kto jest kim, było już z górki. Także nie zrażaj się


Mnie do końca zostały jeszcze trzy rozdziały, ale co nieco mogę już powiedzieć.

"Dama kameliowa" podobała mi się o wiele bardziej. I wydaje mi się, że można było więcej powiedzieć o jej charakterze a w przypadku Nany mam problem, bo nie bardzo wiem, z której strony ją ugryźć. Niby jest ona główną bohaterką, ale mam wrażenie, że Zola więcej pisze o mężczyznach ją pożądających niż o niej samej.

Ciężko było mi na początku zrozumieć o co chodzi - cały czas jakieś nudne i nic nie wnoszące rozmowy paryskiego półświatka, mnóstwo nazwisk ... Nie mogłam się w tym połapać. Dopiero kiedy Zola po kolei opisywał kochanków Nany zaczęłam ich rozróżniać.

[ktrya]

Napisane przez Mariah

"Dama kameliowa" podobała mi się o wiele bardziej. I wydaje mi się, że można było więcej powiedzieć o jej charakterze a w przypadku Nany mam problem, bo nie bardzo wiem, z której strony ją ugryźć. Niby jest ona główną bohaterką, ale mam wrażenie, że Zola więcej pisze o mężczyznach ją pożądających niż o niej samej.

Zgodzę się z Tobą i w tym, że Dama kameliowa bardziej mi się podobała i z trudnością oceny Nany. W sumie trudną mi zrozumieć tą postać, bo jak było w przypadku Małgorzaty, potrafiłam ją zrozumieć i nawet współczuć... a Nana, dla mnie jest taka bezosobowa.

[fiolek7317]

Nana poprostu była głupiutka. Małgorzata Gautier wykształciła się i chciałłabyć/była damą. Natomiast Nana była prostą dziewczyną, która nie umiała żyć i nie wiedziała czego sama chcę. Miała trudny charakter.

[LilyHoney]

Ja niestety poległam na "Nanie" po ponad 100 stronach, strasznie mnie znudziła a w tych nazwiskach można się tylko pogubić :/

[Immaginary]

A ja choć dość długo męczyłam "Nanę", to jednak wywarła ona na mnie fenomenalne wrażenie. Samej psychiki bohaterki nie radziłabym poświęcać dłuższej analizie, gdyż można ją podsumować w kilku słowach: "głupiutka, płytka, ale charyzmatyczna i ambitna". Moim zdaniem tylko ostatnie cechy pozwoliły zająć jej tak wysokie miejsce w paryskim pół-światku. Chociaż, może nie tylko...
Otyła dziewczyna, nie posiadająca za grosz talentu aktorskiego i muzycznego, zdołała jednak podbić serca męskiej publiczności. Sądze, że na tle wychudzonych i przesadnie eleganckich kobiet z epoki, ordynarna i zmanierowana Nana jawiła się jako ucieleśnienie męskich marzeń i fantazji. Stanowi całkowity kontrast dla delikatnej i kobiecej "Damy Kameliowej", jest po prostu przykładem stereotypowej dziewki z ubogiej dzielnicy. Jej urok polega na tym, że im bardziej gardzi swoimi adoratorami, tym bardziej staje się dla nich atrakcyjniejsza. Choć wielokrotnie upokarza swoich wielbicieli, oni za każdym razem wracają do niej w jeszcze silniejszym miłosnym uniesieniu i oczywiście ze skrzynią pieniędzy. Nana pożera więc kapitały, majątki, a koniec końców także życie swoich wielbicieli...
Niesamowicie nerwiła mnie ta nieświadomość zła, jaką wyrządza światu. Ani przez moment nie poczuwała się do winy za samobójczą śmierć Jerzego Hugona, czy aresztowanie jego brata. Gdzieżby tam, to ona była tą niewinną i pokrzywdzoną dziewczyną, która nie ma sobie nic do zarzucenia :/
A tak notabene, to bardzo ciekawy temat

[Mariah]

Napisane przez ktrya

... a Nana, dla mnie jest taka bezosobowa.

O właśnie, "bezosobowa" to słowo, które Nanę bardzo dobrze charakteryzuje Ja czasami miałam wrażenie, że Zola chciał ją przedstawić jedynie jako wyzwalacz męskich żądz, ona służyła mu wyłącznie do ukazania zepsucia i upadku moralnego społeczeństwa, była jedną z wielu a nie pojedynczą jednostką, w której czyny i przemyślenia autor chciałby się zagłębić.

Napisane przez fiolek7317

Nana poprostu była głupiutka. Małgorzata Gautier wykształciła się i chciałłabyć/była damą. Natomiast Nana była prostą dziewczyną, która nie umiała żyć i nie wiedziała czego sama chcę. Miała trudny charakter.

Skąd pomysł, że Małgorzata była wykształcona? Bo nie przypominam sobie aby Dumas o tym wspominał Z tego co pamiętam, to Małgorzata pochodziła z biednej wiejskiej rodziny, którą opuściła by wyjechać do Paryża i nie utrzymywała z nią kontaktu a wnioskuję, że wyjechała w celach zarobkowych i by "poznać wielki świat" i stała się po prostu kurtyzaną. Zresztą, czy nie było czasem tak, że w ówczesnych czasach kształcić się mogły tylko zamożne kobiety?

Napisane przez Immaginary

[...]
Sądze, że na tle wychudzonych i przesadnie eleganckich kobiet z epoki, ordynarna i zmanierowana Nana jawiła się jako ucieleśnienie męskich marzeń i fantazji. Stanowi całkowity kontrast dla delikatnej i kobiecej "Damy Kameliowej", jest po prostu przykładem stereotypowej dziewki z ubogiej dzielnicy. Jej urok polega na tym, że im bardziej gardzi swoimi adoratorami, tym bardziej staje się dla nich atrakcyjniejsza. Choć wielokrotnie upokarza swoich wielbicieli, oni za każdym razem wracają do niej w jeszcze silniejszym miłosnym uniesieniu i oczywiście ze skrzynią pieniędzy. Nana pożera więc kapitały, majątki, a koniec końców także życie swoich wielbicieli...

Bo przecież właśnie o to chodziło w naturaliźmie! Nie zapominajmy, że Zola był jednym z jego najważniejszych teoretyków. Zgodnie z założeniami tego prądu literackiego chciał ukazać w swej powieści życie marginesu społecznego, ludzi zdeterminowanych przez środowisko i prawa natury (czyli wszelkie czynniki biologiczne, seksualne) a półświatek kurtyzan idealnie się do tego nadawał. To przede wszystkim dlatego "Nana" jest powieścią tak odmienną w swym charakterze od "Damy kameliowej". Małgorzata Gautier obraca się wśród trochę lepszego towarzystwa niż Nana, no a przynajmniej mniej zepsutego a i celem samego Dumasa nie było naturalistyczne przedstawienie upadku moralnego paryskiego półświatka tylko opisanie pewnej historii miłosnej.
Zola to literacki rzemieślnik, który dokładnie analizuje opisywane przez siebie środowisko. "Nana" jest 9. tomem cyklu o dziejach rodu Rougon- Macquartów i pewnie gdybyśmy znały losy jej przodków i wiedziały w jakich warunkach się wychowała mogłybyśmy coś więcej na jej temat powiedzieć, wysnuć więcej wniosków. A tak Nana jest dla mnie po prostu jedną z wielu przedstawicielek niższej warstwy społecznej, na przykładzie której Zola ukazał wpływ czynników biologicznych i środowiskowych na los człowieka, jego zezwierzęcenie i w końcu moralny upadek.

[ktrya]

Co tak ucichło... Chyba Nana nie zasłużyła na ożywioną dyskusję i się nie dziwię :P

Na kiedy ma być kolejna pozycja?

[SELKA*]

Napisane przez ktrya

Co tak ucichło... Chyba Nana nie zasłużyła na ożywioną dyskusję i się nie dziwię :P

Na kiedy ma być kolejna pozycja?

Moim zdaniem nie zasłużyła i nadal leży i prosi o dokończenie

[ktrya]

U mnie przynajmniej dostąpiła zaszczytu i została przeczytana w całości... ale niech nie liczy na więcej :p

[Mariah]

Szkoda, że część z Was nie zmogła "Nany". Ja przemęczyłam się z nią do samego końca i nie żałuję czasu jej poswięconego. Genialną powieścią nie jest ale na pewno poszerzyła moją wiedzę na temat środowiska paryskich kurtyzan w XIXw. oraz naturalizmu w literaturze.

Muszę pomyśleć na kiedy następna pozycja, bo w bibliotece będę dopiero w połowie października i muszę gdzie indziej skombinować dla siebie egzemplarz ...

[Immaginary]

Napisane przez Mariah

Szkoda, że część z Was nie zmogła "Nany". Ja przemęczyłam się z nią do samego końca i nie żałuję czasu jej poswięconego. Genialną powieścią nie jest ale na pewno poszerzyła moją wiedzę na temat środowiska paryskich kurtyzan w XIXw. oraz naturalizmu w literaturze.

Ja wykorzystałam "Nanę" do mojej prezentacji maturalnej, a więc poniekąd byłam zmuszona do tego, by ją przeczytać. Ale nie było to szczególnie ciężkie, bo choć dłużyzny się przytrafiały, to jednak historia Nany i jej nieszczęsnych adoratorów dostatecznie mnie wciągnęła Inaczej było ze "Zbrodnią i Karą", którą uważam wprawdzie za fenomenalną powieść psychologiczną, ale jednak lektura szła mi jak krew z nosa

[ktrya]

Ja słyszałam, że Zbrodnia i kara jest jedną z ciekawszych lektur, ale trudno mi powiedzieć, mam ją zapowiedzianą na ten rok, więc w niedługim razie się o niej przekonam.

[selfish]

Hej, chyba się już nie załapię na to wyzwanie, co? Szkoda, bo motyw interesujący, ech.. i widzę, że akurat "Nana" na tapecie - wygłoszę chyba niepopularną tu opinię, ale w poczynionym powyżej zestawieniu "kurtyzan" to właśnie powieść Zoli robi na mnie największe wrażenie. Czym? Naturalizmem rzecz jasna, ale też... symboliką. Wymowne niezwykle jest zakończenie powieści, umierająca Nana, jej gnijące ciało ciekawie koresponduje ze zgnilizną Paryża/Francji.
Paryż to dziwka? Drugie Cesarstwo stoi nierządem?

(uwielbiam pisarstwo Zoli, cykl Rougon-Macquartów przeczytałam niemal cały, więc nie mogłam sobie odpuścić, jak zobaczyłam, że o "Nanie" mowa )

[SELKA*]

Napisane przez selfish

Hej, chyba się już nie załapię na to wyzwanie, co? Szkoda, bo motyw interesujący, ech.. i widzę, że akurat "Nana" na tapecie - wygłoszę chyba niepopularną tu opinię, ale w poczynionym powyżej zestawieniu "kurtyzan" to właśnie powieść Zoli robi na mnie największe wrażenie. Czym? Naturalizmem rzecz jasna, ale też... symboliką. Wymowne niezwykle jest zakończenie powieści, umierająca Nana, jej gnijące ciało ciekawie koresponduje ze zgnilizną Paryża/Francji.
Paryż to dziwka? Drugie Cesarstwo stoi nierządem?

(uwielbiam pisarstwo Zoli, cykl Rougon-Macquartów przeczytałam niemal cały, więc nie mogłam sobie odpuścić, jak zobaczyłam, że o "Nanie" mowa )

Dlaczego się nie załapiesz? Dopiero druga lektura na tapecie, więc moim zdaniem nic straconego, bez problemu nadrobisz- zapraszamy

[Immaginary]

Napisane przez selfish

Hej, chyba się już nie załapię na to wyzwanie, co? Szkoda, bo motyw interesujący, ech.. i widzę, że akurat "Nana" na tapecie - wygłoszę chyba niepopularną tu opinię, ale w poczynionym powyżej zestawieniu "kurtyzan" to właśnie powieść Zoli robi na mnie największe wrażenie. Czym? Naturalizmem rzecz jasna, ale też... symboliką. Wymowne niezwykle jest zakończenie powieści, umierająca Nana, jej gnijące ciało ciekawie koresponduje ze zgnilizną Paryża/Francji.
Paryż to dziwka? Drugie Cesarstwo stoi nierządem?

Podpisuje się wszystkimi moimi kończynami, pod tym, że symbolika w "Nanie" naprawdę robi wrażenie. Nana jest w końcu porównywana nie tylko do Drugiego Cesarstwa, ale także do antycznego potwora depczącego po czaszkach swoich ofiar, czy muchy zarażającej fermentem społecznego rozkładu mężczyzn, co ponoć było sprawiedliwą zemstą za krzywdy doznane przez jej klasę. Jest także symbolem podporządkowania potędze płci, bo udowadnia, że mężczyźni są faktycznie determinowani przez swoje popędy

[selfish]

A jeszcze tak sobie myślę luźno, że Nana to taka antyteza Ewy, taka paryska Lilith. Cielesna do szpiku, realna, moralnie brudna, a jednak atrakcyjna. Przyciąga jak magnes kolejne ofiary, modliszka. To taka personifikacja żądzy, cielesności, popędu, natury, dzikości. Jedna z lepszych postaci kobiecych u Zoli, jak i w całej literaturze (XIX-wiecznej) francuskiej. Nie jest płaska, papierowa, ma w sobie życie, jest prawdziwa.

Dziewczyny, skoro mogę, to ja się dołączam do dyskusji. Sprawdzam listę lektur, odświeżam pamięć i będę zaglądać w miarę możliwosci także coś napiszę

[Mariah]

Napisane przez selfish

A jeszcze tak sobie myślę luźno, że Nana to taka antyteza Ewy, taka paryska Lilith. Cielesna do szpiku, realna, moralnie brudna, a jednak atrakcyjna. Przyciąga jak magnes kolejne ofiary, modliszka. To taka personifikacja żądzy, cielesności, popędu, natury, dzikości. Jedna z lepszych postaci kobiecych u Zoli, jak i w całej literaturze (XIX-wiecznej) francuskiej. Nie jest płaska, papierowa, ma w sobie życie, jest prawdziwa.

Ciekawe porównanie I może właśnie dlatego nie jesteśmy w stanie powiedzieć wiele o psychologi Nany, bo ona miała być symbolem cielesności i żądzy.


Mam pytanie. Czy możemy zamienić kolejność lektur i czytać teraz Manon Lescaut? Bo ja się z Balzakiem nie wyrobię szybko a Manon nie jest duża objętościowo (nieco ponad 100 stron) i mogłybyśmy ją zacząć np. już pod koniec października. Co Wy na to?

[ktrya]

Mi to jest bardziej na rękę, bo Manon mam w domu, a po tamtą musiałabym iść do biblioteki.

[SELKA*]

Napisane przez Mariah

Mam pytanie. Czy możemy zamienić kolejność lektur i czytać teraz Manon Lescaut? Bo ja się z Balzakiem nie wyrobię szybko a Manon nie jest duża objętościowo (nieco ponad 100 stron) i mogłybyśmy ją zacząć np. już pod koniec października. Co Wy na to?

Jak dla mnie ok. Mam tylko nadzieję,że znajdę "Manon" w bibliotece

[Mariah]

Ok, w takim układzie czytamy teraz Manon Lascaut. Wstępny termin: 28.10.

[Mariah]

Wyzwanie stanęło nam nagle w miejscu, przyznaję, że w ostatnich miesiącach miałam mało czasu wolnego, więc czytanie kulało. Manon Lescaut mam już jednak za sobą, czy ktoś ma ochotę kontynuować wyzwanie?

[ktrya]

Ja też mam ją za sobą, więc mogę kontynuować wyzwanie.

[żurawinka]

Co prawda nie udzielam się od początku ale chętnie dołączyłabym do dyskusji, Manon przeczytałam juz kilka lat temu ale nie wzbudziła mojego entuzjazmu, jedna z tych bohaterek których nie darzy się sympatią.

[Mariah]

Bardzo mnie to cieszy

Manon Lescaut (L'Histoire du chevalier des Grieux et de Manon Lescaut) is a short novel by French author Antoine François Prévost (the Abbé Prévost). Published in 1731, it is the seventh and final volume of Mémoires et aventures d'un homme de qualité (Memoirs and Adventures of a Man of Quality). It was controversial in its time and was banned in France upon publication. Despite this it became very popular and pirated editions were widely distributed. In a subsequent 1753 edition, the Abbé Prévost toned down some scandalous details and injected more moralizing disclaimers.
Plot summary

Set in France and Louisiana in the early 18th century, the story follows the hero le Chevalier Des Grieux and his lover Manon Lescaut. Des Grieux comes from a noble and landed family, but forfeits his hereditary wealth and incurs the disappointment of his father by running away with Manon. In Paris, the young lovers enjoy a blissful cohabitation, while Des Grieux struggles to satisfy Manon's taste for luxury. He scrounges together money by borrowing from his unwaveringly loyal friend Tiberge and from cheating gamblers. On several occasions, Des Grieux's wealth evaporates (by theft, in a house fire, etc.), prompting Manon to leave him for a richer man because she cannot stand the thought of living in penury.
The two lovers finally settle down in New Orleans, where the virtual absence of class differences allows them to live in idyllic peace for a while. But when Des Grieux reveals their unmarried state to the Governor and asks to be wed with Manon, the Governor's nephew sets his sights on winning Manon's hand. In despair, Des Grieux challenges the Governor's nephew to a duel and knocks him unconscious. Thinking he had killed the man and fearing retribution, the couple flee New Orleans and venture into the wilderness of Louisiana, hoping to reach a neighboring English settlement. Manon dies of exposure and exhaustion the following morning, and Des Grieux returns to France to become a cleric after burying his beloved.


źródło:Wikipedia




No to jedziemy