Szpital

[artlover]

Jako że nie widzę takiego wątku a mi na nim bardzo zależy,rozpoczynam nowy temat. Czy którejś z was pomógł szpital? Ja osobiście byłam na Sobieskeigo i w Zagórzu ale przez pobyt tam jeszcze bardziej "nakręciłam się" na odchudzanie. Więc czy jest to możliwe,żeby tam robić jakieś postępy? Nie uruchamiał wam się podczas pobytu w szpitalu taki mechanizm buntu,że "oni mi rozkazują,wytyczają jedzenie i myślą,że będą mną kierować? o nie! nie dam się (...)"

[tapetka22]

Napisane przez artlover

Jako że nie widzę takiego wątku a mi na nim bardzo zależy,rozpoczynam nowy temat. Czy którejś z was pomógł szpital? Ja osobiście byłam na Sobieskeigo i w Zagórzu ale przez pobyt tam jeszcze bardziej "nakręciłam się" na odchudzanie. Więc czy jest to możliwe,żeby tam robić jakieś postępy? Nie uruchamiał wam się podczas pobytu w szpitalu taki mechanizm buntu,że "oni mi rozkazują,wytyczają jedzenie i myślą,że będą mną kierować? o nie! nie dam się (...)"

mialam identyczne odczucia...
jestem pewna ze gdyby nie szpital...
dzis byloby inaczej...

a jest o wiele gorzej...

a mija juz 8 rok....
odkad tam trafilam...

[agueda]

Ja mam dokładnie tak samo. To w szpitalu tak na dobrę się wkręciłam w to wszystko. Poznałam nowe sposoby, leki itp. I to właśnie po tym pobycie na dobre zaprzyjaźniłam się z ruchem pro-ana... Niestety, gdyby można było cofnąć czas, i zamiast szpitala znaleźć prywatnego terapeutę, to pewnie byłabym już zdrowa. A minął ponad rok od wyjścia.

[tapetka22]

a ile masz teraz lat?

[Bbasiulka]

Hm... co do szpitala na Sobieskiego to ja tam byłam. Jakoś się nie nakręciłam mimo że personel miał o mnie złe zdanie(bo nie byłam w zgodzie z innymi dziewczynami i lubiły na mnie mówić), ani razu więcej tam nie wróciłam.
Więc tak naprawde to zależy od twojego nastawienia.
P.s. Jak masz na imię? Też wyszłam około roku temu, no półtora.

[agueda]

Napisane przez tapetka22

a ile masz teraz lat?

jak to do mnie, to prawie 17

[tapetka22]

Napisane przez agueda

jak to do mnie, to prawie 17

czyli tez lezalas jak ja...w wieku 15lat..


daj sobie szanse...poki nie jest za pozno...
nie popelnij mojego bledu...

[afrysia]

Dziewczynki bardzo Was mocno przytulam wszystkie. Złe chwile miną, tyle jeszcze dobrego przed Wami!

[Anianiani]

Odświeżam wątek;-)
Mnie szpital nie pomógł ale tylko i wyłącznie dlatego, że źródło moich zaburzeń odżywiania tkwi znacznie głębiej i spowodowane jest innym zaburzeniem.
Jednak z tego, co zaobserwowałam, dziewczyny objęte hospitalizacją naprawdę zdrowiały: te zbyt szczupłe nabierały ciała, jedząc pięć zdrowych posiłków, bulimiczki zaś uczyły się jeść NORMALNIE, nabierając świadomości, że jeden mały grzeszek nie jest jednoznaczny z całkowitą utratą kontroli.
Ja sama byłam własnie na kontrakcie bulimicznym i mimo, że nie mogę powiedzieć, że jestem w pełni wyleczona, to jednak nabrałam wielu dobrych nawyków i dystansu do siebie, zawarłam też parę ciekawych znajomości.
By nie koncentrować sie tylko na jedzeniu, brałyśmy udział w licznych zajęciach, takich jak muzykoterapia, psychoedukacja, artterapia, joga, warsztaty psychologiczne.
Spędziłam tam dwa miesiące: miesiąc na zaburzeniach afektywnch, potem miesiąc na zaburzeniach odżywiania i uważam, że warto było;-)

[fairy_droppings]

Napisane przez Anianiani

Odświeżam wątek;-)
Mnie szpital nie pomógł ale tylko i wyłącznie dlatego, że źródło moich zaburzeń odżywiania tkwi znacznie głębiej i spowodowane jest innym zaburzeniem.
Jednak z tego, co zaobserwowałam, dziewczyny objęte hospitalizacją naprawdę zdrowiały: te zbyt szczupłe nabierały ciała, jedząc pięć zdrowych posiłków, bulimiczki zaś uczyły się jeść NORMALNIE, nabierając świadomości, że jeden mały grzeszek nie jest jednoznaczny z całkowitą utratą kontroli.
Ja sama byłam własnie na kontrakcie bulimicznym i mimo, że nie mogę powiedzieć, że jestem w pełni wyleczona, to jednak nabrałam wielu dobrych nawyków i dystansu do siebie, zawarłam też parę ciekawych znajomości.
By nie koncentrować sie tylko na jedzeniu, brałyśmy udział w licznych zajęciach, takich jak muzykoterapia, psychoedukacja, artterapia, joga, warsztaty psychologiczne.
Spędziłam tam dwa miesiące: miesiąc na zaburzeniach afektywnch, potem miesiąc na zaburzeniach odżywiania i uważam, że warto było;-)

Zaczynam zastanawiać się nad szpitalem... Mogę zapytać gdzie byłaś?

[Anianiani]

Napisane przez fairy_droppings

Zaczynam zastanawiać się nad szpitalem... Mogę zapytać gdzie byłaś?

Centralny Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego przy Czechosłowackiej w Łodzi

[fairy_droppings]

Napisane przez Anianiani

Centralny Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego przy Czechosłowackiej w Łodzi

Trochę daleko. Mogłabyś przybliżyć może jak to wyglądało? Chodzi mi np. o to, kiedy zdecydowałaś się pójść do szpitala, czy ten pobyt był płatny, jeśli nie to w jaki sposób załatwiany, jacy lekarze Cię skierowali i czy na własne życzenie czy za ich naleganiem etc. Mam mnóstwo pytań.

[Anianiani]

Napisane przez fairy_droppings

Trochę daleko. Mogłabyś przybliżyć może jak to wyglądało? Chodzi mi np. o to, kiedy zdecydowałaś się pójść do szpitala, czy ten pobyt był płatny, jeśli nie to w jaki sposób załatwiany, jacy lekarze Cię skierowali i czy na własne życzenie czy za ich naleganiem etc. Mam mnóstwo pytań.

Daleko ale na oddziale były dziewczyny z całej Polski, jedna nawet z Trójmiasta

Skierowanie dostałam od swojego psychiatry. Poszłam z własnej woli, byłam w tragicznym stanie zarówno psychicznym jak i fizycznym - trzy miesiąca nieustannego codziennego wymiotowania po kilkanaście razy na dobę zrobiły swoje... Wyniszczona, na skraju załamania nerwowego i ze zdiagnozowanym borderlinem, próbowałam popełnić samobójstwo. Musiałam iść do szpitala, po prostu musiałam. Ze względu na próbę samobójczą spędziłam trochę czasu na oddziale zamkniętym, a dopiero potem jak mój stan psychiczny nieco się ustabilizował, przeniesiono mnie na Zaburzenia Odżywiania. Bezpłatnie.

Podpisałam tak zwany kontrakt bulimczny (wychudzone dziewczyny podpisywały nieco inny kontrakt anorektyczny). Zakładał on, że leczenie zaczynam bez żadnych przywilejów, które stopniowo uzyskuję, poprzez przechodzenie do kolejnych etapów. I tak:
Etap 0 - trwał tydzień - brak dostępu do telefonu komórkowego, brak odwiedzin, brak wychodzenia poza oddział, WC przy uchylonych drzwiach, jedzenie tylko szpitalne, ważenie raz dziennie.
Etap 1 - dwa tygodnie - możliwość korzystania z telefonu ale nadal zakaz odwiedzin, możliwość wychodzenia poza oddział ( np. na patio, do palarni) ale pod opieką pielęgniarki, WC nadal przy uchylonych drzwiach, ważenie raz dziennie.
Etap 2 - tydzień - dozwolony telefon i odwiedziny, brak kontroli WC, samodzielne wyjścia poza oddział, kilkugodzinne przepustki np. do miasta, ważenie 2 razy w tygodniu, samokontrola posiłków ( jesz co chcesz i ile chcesz - ale jak nagle chudniesz albo nagle tyjesz to reagują)
Etap 3 - dwa tygodnie - to co w etapie 1 + przepustki z noclegiem w domu.

Do wyboru było aż 8 diet np. wysokobiałkowa, cukrzycowa, niskokaloryczna, wątrobowa, lekkostrawna itp.
Posiłki spożywałyśmy przy długim stole, na przeciwko którego siedziała pielęgniarka, obserwując każdy ruch naszego widelca/łyżki (chyba że miało się samokontrolę). Po posiłku był nakaz półgodzinnego leżenia w łóżku zaś na godzinę były zamykany toalety - tak więc wymiotowanie nie było możliwe.


Jak już wcześniej wspominałam od rana odbywały się różne zajęcia, natomiast popołudnia miałyśmy wolne.

Jakbyś miała jeszcze jakieś pytania, to chętnie odpowiem

[tapetka22]

Napisane przez Anianiani

Daleko ale na oddziale były dziewczyny z całej Polski, jedna nawet z Trójmiasta

Skierowanie dostałam od swojego psychiatry. Poszłam z własnej woli, byłam w tragicznym stanie zarówno psychicznym jak i fizycznym - trzy miesiąca nieustannego codziennego wymiotowania po kilkanaście razy na dobę zrobiły swoje... Wyniszczona, na skraju załamania nerwowego i ze zdiagnozowanym borderlinem, próbowałam popełnić samobójstwo. Musiałam iść do szpitala, po prostu musiałam. Ze względu na próbę samobójczą spędziłam trochę czasu na oddziale zamkniętym, a dopiero potem jak mój stan psychiczny nieco się ustabilizował, przeniesiono mnie na Zaburzenia Odżywiania. Bezpłatnie.

Podpisałam tak zwany kontrakt bulimczny (wychudzone dziewczyny podpisywały nieco inny kontrakt anorektyczny). Zakładał on, że leczenie zaczynam bez żadnych przywilejów, które stopniowo uzyskuję, poprzez przechodzenie do kolejnych etapów. I tak:
Etap 0 - trwał tydzień - brak dostępu do telefonu komórkowego, brak odwiedzin, brak wychodzenia poza oddział, WC przy uchylonych drzwiach, jedzenie tylko szpitalne, ważenie raz dziennie.
Etap 1 - dwa tygodnie - możliwość korzystania z telefonu ale nadal zakaz odwiedzin, możliwość wychodzenia poza oddział ( np. na patio, do palarni) ale pod opieką pielęgniarki, WC nadal przy uchylonych drzwiach, ważenie raz dziennie.
Etap 2 - tydzień - dozwolony telefon i odwiedziny, brak kontroli WC, samodzielne wyjścia poza oddział, kilkugodzinne przepustki np. do miasta, ważenie 2 razy w tygodniu, samokontrola posiłków ( jesz co chcesz i ile chcesz - ale jak nagle chudniesz albo nagle tyjesz to reagują)
Etap 3 - dwa tygodnie - to co w etapie 1 + przepustki z noclegiem w domu.

Do wyboru było aż 8 diet np. wysokobiałkowa, cukrzycowa, niskokaloryczna, wątrobowa, lekkostrawna itp.
Posiłki spożywałyśmy przy długim stole, na przeciwko którego siedziała pielęgniarka, obserwując każdy ruch naszego widelca/łyżki (chyba że miało się samokontrolę). Po posiłku był nakaz półgodzinnego leżenia w łóżku zaś na godzinę były zamykany toalety - tak więc wymiotowanie nie było możliwe.


Jak już wcześniej wspominałam od rana odbywały się różne zajęcia, natomiast popołudnia miałyśmy wolne.

Jakbyś miała jeszcze jakieś pytania, to chętnie odpowiem

a jak jest teraz??
trzymasz sie jakos?
widzisz poprawe??


u mnie zawsze po szpitalu byl powrot do tego samego...

teraz znow jest szpital...
tylko ...ja juz nie chce wracac do tamtego....

[Kaori_91]

Jak dobrze, że ten temat został odświeżony i dzięki temu go znalazłam
Dziewczyny, czy któraś z Was była na Sobieskiego w Warszawie? Czytałam wcześniejsze wypowiedzi, z których wynika tylko to- przez ten szpital można jeszcze bardziej się "nakręcic" i poznac nowe "techniki" odchudzania Obecnie chodzę na prywatną terapię do dyrektorki tego szpitala i już od dobrego roku mnie namawia, ale ja się strasznie boję. Najbardziej obawiam się tego, że przez szpital można tylko pogorszyc sprawę :/ Dlatego chciałabym dowiedziec się, czy Wam to w jakimś stopniu pomogło? Czy widok dziewczyn chudszych od Was itp. nie powodował jeszcze większej chęci chudnięcia? Warto się tam wybrac, czy lepsza będzie terapia? Bardzo proszę o odpowiedzi, bo pozostały mi jeszcze ze 3 dni do namysłu, a mam obecnie wakacje(jestem po maturze) i nie chcę stracic tego czasu na bezsensowne siedzenie w szpitalu ;/

[jelonk]

Napisane przez Kaori_91

Jak dobrze, że ten temat został odświeżony i dzięki temu go znalazłam
Dziewczyny, czy któraś z Was była na Sobieskiego w Warszawie? Czytałam wcześniejsze wypowiedzi, z których wynika tylko to- przez ten szpital można jeszcze bardziej się "nakręcic" i poznac nowe "techniki" odchudzania Obecnie chodzę na prywatną terapię do dyrektorki tego szpitala i już od dobrego roku mnie namawia, ale ja się strasznie boję. Najbardziej obawiam się tego, że przez szpital można tylko pogorszyc sprawę :/ Dlatego chciałabym dowiedziec się, czy Wam to w jakimś stopniu pomogło? Czy widok dziewczyn chudszych od Was itp. nie powodował jeszcze większej chęci chudnięcia? Warto się tam wybrac, czy lepsza będzie terapia? Bardzo proszę o odpowiedzi, bo pozostały mi jeszcze ze 3 dni do namysłu, a mam obecnie wakacje(jestem po maturze) i nie chcę stracic tego czasu na bezsensowne siedzenie w szpitalu ;/

Byłam na Sobieskiego 2 razy na oddziale młodzieżowym. Za pierwszym razem było strasznie. Codziennie 6 ogromnych posiłków (np. na śniadanie i kolację po 6 kanapek), ciągła kontrola w czasie posiłków godzinne odsiadki po nich, sprawdzanie, czy nie ćwiczymy itp. Za drugim razem było już lepiej, bo wiedziałam, jak to wszystko wygląda.
Co do terapii, to był psychorysynek, muzykoterapia i terapia grupowa. Pierwsze dwie rzeczy mało mi pomagały, za to terapia grupowa była bardzo dobrze prowadzona.

Pamiętam, że zawsze, kiedy przychodziły nowe dziewczyny, budziły się we mnie negatywne uczucia i chęć bycia chudszą od nich.

Wiesz, dużo zależy od tego, z jakim nastawieniem się przychodzi i jakie jest towarzystwo. Kiedy inni kombinowali, to ja się nakręcałam i również chciałam kombinować. Ale zazwyczaj jest tak, że pacjenci nawzajem się wspierają w leczeniu. Plusem jest to, że w szpitalu zawsze można porozmawiać z kimś, kto czuje to samo co ty. Można się wyżalić, wypłakać.

A czy szpital mi pomógł? Za pierwszym razem, kiedy wyszłam, znowu zaczęłam się odchudzać i zeszłam do jeszcze niższej wagi niż wcześniej. Natomiast po drugim pobycie było już lepiej. Uwierzyłam, że można z tego wyjść. No... mimo wszystko uważam, że szpital to ostateczność, powinno się tam iść, kiedy już się kompletnie nie daje rady samemu.

[Kaori_91]

Dziękuję Ci bardzo za odpowiedź Masz rację- skoro pójdzie się do szpitala bez chęci wyzdrowienia to nie ma to najmniejszego sensu. Dzięki Tobie mam już jakieś konkretne informacje na temat przebiegu leczenia. Może te grupowe terapie coś wniosą Trudna decyzja, ale wiadomo- zdrówko najważniejsze

[Asilos Magdalena]

dziewczyny jak myślicie czy na oddziały zw. z zaburzeniami odżywiania przyjmują tylko młodzież? ja mam 24 lata, potrzebuję leczenia, ale nie wiem czy mam szansę?
drugie pytanie czy znacie jakieś ośrodki w woj. warmińsko-mazurskim jego okolicach?

[Kaori_91]

Co do pierwszego pytania- tak, jedynie młodzież. Niedawno dowiedziałam się, że mając 19 lat mam jedynie czas do końca lipca, bo później nie przyjmują ze względu na wiek. Po prostu trafia się do zwykłego szpitala psychiatrycznego gdzie są różni ludzie, z różnymi zaburzeniami psychicznymi, dorośli. W takim szpitalu raczej nie pomogą Ci z ED Osobiście uważam, że dobry terapeuta i odpowiednie leki to najlepsza opcja. Chcesz pójśc do szpitala, bo czujesz, że już nie dajesz sobie rady? Chodzisz na terapię?

[Asilos Magdalena]

Napisane przez Kaori_91

Co do pierwszego pytania- tak, jedynie młodzież. Niedawno dowiedziałam się, że mając 19 lat mam jedynie czas do końca lipca, bo później nie przyjmują ze względu na wiek. Po prostu trafia się do zwykłego szpitala psychiatrycznego gdzie są różni ludzie, z różnymi zaburzeniami psychicznymi, dorośli. W takim szpitalu raczej nie pomogą Ci z ED Osobiście uważam, że dobry terapeuta i odpowiednie leki to najlepsza opcja. Chcesz pójśc do szpitala, bo czujesz, że już nie dajesz sobie rady? Chodzisz na terapię?

biorę leki od lat. na terapię chodziłam, ale musiałam zrezygnować ze względów finansowych. na psychologa z kasy chorych czeka się do 6 miesięcy i to jedna wizyta, a potem znowu trzeba czekać. jestem na skraju wyczerpania psychicznego. boję się o siebie, myśli samobójcze mnie nie opuszczają. żyję w koszmarze.

[iza_wiosenna]

Tapetka22 nie jest nastolatką a załapała się na leczenie.

Asilos, czy interesuje Cię jedynie leczenie pod kątem ed?

[Asilos Magdalena]

Napisane przez iza_wiosenna

Asilos, czy interesuje Cię jedynie leczenie pod kątem ed?

z mojego ed wzięły się pozostałe dolegliwości, depresja, izolacja, zaburzony obraz siebie, niskie poczucie wartości itd. więc głównie chodzi o ed.

na forum dotyczącym ED dziewczyny chwaliły szpital w Krakowie. chcę tam jutro zadzwonić.

[iza_wiosenna]

Napisane przez Asilos Magdalena

z mojego ed wzięły się pozostałe dolegliwości, depresja, izolacja, zaburzony obraz siebie, niskie poczucie wartości itd. więc głównie chodzi o ed.

na forum dotyczącym ED dziewczyny chwaliły szpital w Krakowie. chcę tam jutro zadzwonić.

na kopernika? znam jedną pełnoletnią dziewczynę (w Twoim wieku), która jest tam na oddziale. leczy się właśnie na ed, ma anoreksję bulimiczną.
myślę, że zadzwonić naprawdę warto. słuchaj, jakby co, wal na pw, bo może mogę Ci pomóc, wiesz?

[Asilos Magdalena]

na stronie tego szpitala znalazłam całodobowy numer telefonu, jak uda mi się dziś uspokoić to zadzwonię.

[tapetka22]

sosnowiec-klimontow
przyjmuja z ed do 25roku zycia

[Asilos Magdalena]

Napisane przez tapetka22

sosnowiec-klimontow
przyjmuja z ed do 25roku zycia

to jest jakiś stacjonarny ośrodek?

edite: już znalazłam, jutro tam zadzwonię. mam nadzieję, że nie jest to płatny szpital.

[Asilos Magdalena]

tapetko leczyłaś się w tym szpitalu w Sosnowcu?

[tapetka22]

Napisane przez Asilos Magdalena

to jest jakiś stacjonarny ośrodek?

edite: już znalazłam, jutro tam zadzwonię. mam nadzieję, że nie jest to płatny szpital.

Napisane przez Asilos Magdalena

tapetko leczyłaś się w tym szpitalu w Sosnowcu?

nie...nie platny...

leczylam sie tam...

napisalam ci na pw