skończyłam studia i nie wiem co dalej:(

[zdezorientowanabardzo]

jak w temacie, wczoraj sie obroniłam i dotarło do mnie ze coś się skończyło. a skoro coś sie skończyło to coś sie zacznie, tylko nie bardzo wiem co
5lat studiowałam w jednym mieście daleko od domu, a teraz sie pakuje i przeprowadzam do kolejnego miejsca jeszcze dalej.
I jak pomyśle, ze muszę od nowa się "klimatyzować" to mnie przerażenie ogrania nie jestem typem podróżnika któremu wszędzie dobrze.
Powinnam się pakować, kończyć sprawy tutaj a siedzę i nie potrafię zmobilizować się do działania.
W nowym miejscu musze m.in.: znaleźć pracę, jakiś kąt dla siebie, lekarzy bo nie moge przerwac leczenia...
No i trochę mi smutno że nie zobacze juz niektórych osób.

Czy któraś z Was też tak miała i przez to przechodziła?

Wiem, że za jakiś czas będę się śmiałą z tego mojego aktualnego problemu ale teraz nie umiem sobie z tym poradzić, jakoś tak depresyjnie mi się zrobiło.

[triste86]

U mnie jest podobnie. Kończę studia, musiałam po 5 latach wyprowadzić się z akademika. Z tymże na wakacje wyjeżdżam jeszcze do pracy do za granicę, ale po powrocie czeka mnie szukanie mieszkania, znalezienie pracy i na nowo układanie życia. Dodatkowo rozstałam się z facetem po kilku latach.
Wiem jak to jest, gdy strach Cię paraliżuje.
Czy na pewno musisz przenosić się z jednego miasta do drugiego? Jakie studia kończyłas?

[zdezorientowanabardzo]

skończyłam pedagogikę,(wiem, ciężko będzie znaleźć pracę w zawodzie) a przenoszę się bo po pierwsze w obecnym mieście nie utrzymam się sama, a po drugie chce być bliżej TZ bo on już pracuje.

[triste86]

Widzisz, masz punkt przewagi. I to jaki! Masz TŻ
Jestem pewna, że On Ci zginąć nie pozwoli. Zamieszkacie razem, będzie Cię wspierał, dopingował. Pokaże Ci to miasto i pomoże znaleźć lekarza.
Z TŻ wszystko jest inaczej

[zdezorientowanabardzo]

Napisane przez triste86

Widzisz, masz punkt przewagi. I to jaki! Masz TŻ
Jestem pewna, że On Ci zginąć nie pozwoli. Zamieszkacie razem, będzie Cię wspierał, dopingował. Pokaże Ci to miasto i pomoże znaleźć lekarza.
Z TŻ wszystko jest inaczej

patrz mój poprzedni wątek

[klempaa]

Napisane przez triste86

Widzisz, masz punkt przewagi. I to jaki! Masz TŻ
Jestem pewna, że On Ci zginąć nie pozwoli. Zamieszkacie razem, będzie Cię wspierał, dopingował. Pokaże Ci to miasto i pomoże znaleźć lekarza.
Z TŻ wszystko jest inaczej

Dokładnie tak. Nie będziesz sama.

A teraz to normalne, ze nie jest Ci łatwo Ja mam podobne spojrzenie na świat- taka konserwa trochę jestem, jak się do czegos przyzwyczaję, to bardzo ciężko mi to zmienic, a jesli juz, to okupuję to duzym bólem- vide: od 3 lat nie zmieniłam tapety w telefonie A im większa rzecz, tym gorzej

Spróbuj wziąc się w graśc, zacząc zbierac rzezcy- spróbuj popatrzec na to tak, ze zaczyna się coś nowego, ale FAJNEGO w Twoim życiu (wiem, to niełatwe, ale jedyna opcja, zeby ten czas jakos spokojnie w miarę przejsc)

Napisane przez zdezorientowanabardzo

patrz mój poprzedni wątek

Jeszcze tej sprawy nie rozwiązaliście?

[amuu]

Nie Ty jedna jesteś w takiej sytuacji Za 3 tygodnie mam obronę. A potem nie wiem. Z pracą mi nie wypaliło, nie mam tu żadnego punktu zaczepienia i zastanawiam się co dalej. Czy angażować się w mniej ambitną pracę na zlecenie, bo mam możliwość, czy wyjeżdżać do innego miasta i szukać szczęścia. No i ja nie mam do kogo pojechać/dołączyć. A w rodzinnych stronach nawet jakbym chciała, to nie ma tego typu firm. I też jestem taka rozbita. Najchętniej cofnęłabym się tak ze 2 lata chociaż, żeby jeszcze postudiować

[zdezorientowanabardzo]

Napisane przez klempaa

Jeszcze tej sprawy nie rozwiązaliście?

staneło na tym, że nie wiem wiem, będziecie na mnie psy wieszały że jestem taka potulna itp. ale na chwile obecną nie mam pracy, nie mam kasy i jestem wdzieczna że chcą mi pomóc, ale obiecałam sobie ze jak znajde prace to sama znaję sobie jakieś lokum i sie usamodzielnię, coby być niezależną.... i mam nadzieje że wtedy mój tż ""stanie na wysokości zadania" i zacznie coś robić w tym kierunku żebyśmy byli razem, nie chcę przez to powiedzieć ze mi nie zależy, ale pomyślałam że nie będę go naciskać, w końcu młoda jestem i nigdzie nie jest napisane że już teraz powinniśmy brac ślub troche się zdystansowałam od tamtego czasu...

[forumkowiczka]

Napisane przez zdezorientowanabardzo

jak w temacie, wczoraj sie obroniłam i dotarło do mnie ze coś się skończyło. a skoro coś sie skończyło to coś sie zacznie, tylko nie bardzo wiem co
5lat studiowałam w jednym mieście daleko od domu, a teraz sie pakuje i przeprowadzam do kolejnego miejsca jeszcze dalej.
I jak pomyśle, ze muszę od nowa się "klimatyzować" to mnie przerażenie ogrania nie jestem typem podróżnika któremu wszędzie dobrze.
Powinnam się pakować, kończyć sprawy tutaj a siedzę i nie potrafię zmobilizować się do działania.
W nowym miejscu musze m.in.: znaleźć pracę, jakiś kąt dla siebie, lekarzy bo nie moge przerwac leczenia...
No i trochę mi smutno że nie zobacze juz niektórych osób.

Czy któraś z Was też tak miała i przez to przechodziła?

Wiem, że za jakiś czas będę się śmiałą z tego mojego aktualnego problemu ale teraz nie umiem sobie z tym poradzić, jakoś tak depresyjnie mi się zrobiło.

ja równiez kilka dni temu sie obroniłam i wróciłam do rodzinnego miasta, do rodziców, znajjomych sprzed lat. I powiem Ci że jestem z tego bardzo zadowolona
Fakt, trzeba znależć pracę, pomyśleć o przyszłości, może rozpocząć kolejny kierunek, tym bardziej że przynajmniej mój TŻ nadal studiuje więc nie mamy nawet możliwości razem ponownie zamieszkać. Coś sie skończyło ale też coś nowego się rozpocznie

[klempaa]

Napisane przez zdezorientowanabardzo

staneło na tym, że nie wiem wiem, będziecie na mnie psy wieszały że jestem taka potulna itp. ale na chwile obecną nie mam pracy, nie mam kasy i jestem wdzieczna że chcą mi pomóc, ale obiecałam sobie ze jak znajde prace to sama znaję sobie jakieś lokum i sie usamodzielnię, coby być niezależną.... i mam nadzieje że wtedy mój tż ""stanie na wysokości zadania" i zacznie coś robić w tym kierunku żebyśmy byli razem, nie chcę przez to powiedzieć ze mi nie zależy, ale pomyślałam że nie będę go naciskać, w końcu młoda jestem i nigdzie nie jest napisane że już teraz powinniśmy brac ślub troche się zdystansowałam od tamtego czasu...

Oboje potulni jesteście. To nie wróży dobrze...

Oby tylko to nie była złudna nadzieja...

[nunny]

Napisane przez zdezorientowanabardzo

jak w temacie, wczoraj sie obroniłam i dotarło do mnie ze coś się skończyło. a skoro coś sie skończyło to coś sie zacznie, tylko nie bardzo wiem co
5lat studiowałam w jednym mieście daleko od domu, a teraz sie pakuje i przeprowadzam do kolejnego miejsca jeszcze dalej.
I jak pomyśle, ze muszę od nowa się "klimatyzować" to mnie przerażenie ogrania nie jestem typem podróżnika któremu wszędzie dobrze.
Powinnam się pakować, kończyć sprawy tutaj a siedzę i nie potrafię zmobilizować się do działania.
W nowym miejscu musze m.in.: znaleźć pracę, jakiś kąt dla siebie, lekarzy bo nie moge przerwac leczenia...
No i trochę mi smutno że nie zobacze juz niektórych osób.

Czy któraś z Was też tak miała i przez to przechodziła?

Wiem, że za jakiś czas będę się śmiałą z tego mojego aktualnego problemu ale teraz nie umiem sobie z tym poradzić, jakoś tak depresyjnie mi się zrobiło.

Każdy z nas ma chyba taki moment w życiu... Ale trzeba myśleć pozytywnie i mieć nadzieję że to co wżyciu najpiękniejsze dopiero przed nami Piszesz że masz TŻta z którym będziesz teraz bliżej, ja bym na Twoim miejscu skakała z radości gdybym w końcu mogła być z nim w jednym miejscu! Nie będziesz sama, będziecie się wspierać przecież i na pewno wszystko się ułoży
Ja też jestem w podobnej sytuacji... Kończę studia licencjackie, za tydzień mam egzamin i nie wiem co dalej... Perspektyw na pracę nie mam, niby wybieram się na mgr ale kompletnie nie wiem gdzie... Czy w ogóle się na te studia dostanę... Poza tym moim priorytetem jest teraz praca i ew. studia zaoczne... Z TŻtem też mamy taką sytuację że nie wiem czy uda nam się być w jednym miejscu ze względu na to że nie wiadomo czy w jednym mieście znajdziemy pracę, czy też on znajdzie pracę tam gdzie ja będę studiować... Ehh... Tak więc wakacje spędzę w domu myśląc co dalej...
Ale głowa od góry!!!

[zdezorientowanabardzo]

Napisane przez nunny

Każdy z nas ma chyba taki moment w życiu... Ale trzeba myśleć pozytywnie i mieć nadzieję że to co wżyciu najpiękniejsze dopiero przed nami Piszesz że masz TŻta z którym będziesz teraz bliżej, ja bym na Twoim miejscu skakała z radości gdybym w końcu mogła być z nim w jednym miejscu! Nie będziesz sama, będziecie się wspierać przecież i na pewno wszystko się ułoży
Ja też jestem w podobnej sytuacji... Kończę studia licencjackie, za tydzień mam egzamin i nie wiem co dalej... Perspektyw na pracę nie mam, niby wybieram się na mgr ale kompletnie nie wiem gdzie... Czy w ogóle się na te studia dostanę... Poza tym moim priorytetem jest teraz praca i ew. studia zaoczne... Z TŻtem też mamy taką sytuację że nie wiem czy uda nam się być w jednym miejscu ze względu na to że nie wiadomo czy w jednym mieście znajdziemy pracę, czy też on znajdzie pracę tam gdzie ja będę studiować... Ehh... Tak więc wakacje spędzę w domu myśląc co dalej...
Ale głowa od góry!!!

mam nadzieję, że nie będzie tak źle, jak teraz myślę

[bubus900]

Droga autorko doskonale Cię rozumiem. Zakończyłaś pewien etap w swoim życiu i musisz dać sobie czas na oswojenie się z tą nową sytuacją. Wszystko się ułoży naprawdę .

[eelmirka]

Napisane przez klempaa

Oboje potulni jesteście. To nie wróży dobrze...

Oby tylko to nie była złudna nadzieja...

ja myslę, że już powinien stanąć na wyokości zadania....

to, że nie masz kasy nie oznacza że masz się poświęcać i być podporządkowana. Ja bym walczyła o swoje szczęście

[zdezorientowanabardzo]

Napisane przez eelmirka

ja myslę, że już powinien stanąć na wyokości zadania....

to, że nie masz kasy nie oznacza że masz się poświęcać i być podporządkowana. Ja bym walczyła o swoje szczęście

nie wiem, czy dobrze główkuje, ale pomyślałam że jak się sama usamodzielnię tzn znajdę prace i jakieś lokum to on zobaczy ze wiecznie czekała nie będę aż on podejmie jakieś konkretne i stanowcze decyzje
zalezy mi na nim bardzo i nie wyobrażam sobie życia bez niego ale nie będę co chwilę z nim rozmawiała na ten temat (tzn slub i mieszkanie razem) niech on teraz zrobi krok. dobrze mysle?

[eelmirka]

Napisane przez zdezorientowanabardzo

nie wiem, czy dobrze główkuje, ale pomyślałam że jak się sama usamodzielnię tzn znajdę prace i jakieś lokum to on zobaczy ze wiecznie czekała nie będę aż on podejmie jakieś konkretne i stanowcze decyzje
zalezy mi na nim bardzo i nie wyobrażam sobie życia bez niego ale nie będę co chwilę z nim rozmawiała na ten temat (tzn slub i mieszkanie razem) niech on teraz zrobi krok. dobrze mysle?

no dobrze, jak najbardziej jestem za taką postawą

tylko jego mi się nie podoba, on powinien już dawno być stanowczy i teraz tylko czekac na Ciebie z otwartymi ramionami, nie powinnaś mu niczego udowadniać, trochę samą Ciebie z tym wszystkim zostawia....

[Belldandy1]

zmiany są trudne tym bardziej dla kogoś kto tych zmian nie lubi...
ale głowa do góry, pozytywne nastawienie przede wszystkim

[klempaa]

Napisane przez zdezorientowanabardzo

nie wiem, czy dobrze główkuje, ale pomyślałam że jak się sama usamodzielnię tzn znajdę prace i jakieś lokum to on zobaczy ze wiecznie czekała nie będę aż on podejmie jakieś konkretne i stanowcze decyzje
zalezy mi na nim bardzo i nie wyobrażam sobie życia bez niego ale nie będę co chwilę z nim rozmawiała na ten temat (tzn slub i mieszkanie razem) niech on teraz zrobi krok. dobrze mysle?

Początek bardzo dobry- usamodzielnij się, praca mieszkanie- super. ALE! On tego nie zobaczy. Bedziesz musiała mu to powiedziec. W prawo albo w lewo kochanie...

[zdezorientowanabardzo]

Napisane przez klempaa

Początek bardzo dobry- usamodzielnij się, praca mieszkanie- super. ALE! On tego nie zobaczy. Bedziesz musiała mu to powiedziec. W prawo albo w lewo kochanie...

dziękuję
to mu powiem, jak już będę pewnie stała na nogach

choć chciałabym zeby sam zobaczył i zrozumiał

[Elfir]

Po pedagogice możesz poszukac tymczasowo pracy jako opiekunka. Czasem nawet można załapać się na mieszkanie z rodziną.

[Sondrina]

Też tak mam, jak kończy się jakiś etap w moim życiu... To normalne... Będziesz tęsknić za ludźmi,których poznałaś, którzy Cię wspierali w trudnych chwilach, z którymi imprezowałaś, będą powracać wspomnienia i tęsknota za beztroskimi chwilami...
Ja obecnie tak mam, bo tęsknię za moim facetem i wszystko mi go przypomina, a że jest daleko, to czuję się samotna... Ale ja mam też tak, że w wakacje tęsknię za kumpelami, które mieszkają daleko. I wszystko przez rok akademicki jest super, ale gdy przychodzi nam się rozstać na 3 miesiące, to robi mi się smutno... Więc wydaje mi się, ze domyślam się, co czujesz... Sama ubolewam nad tym, że czas pędzi nieubłaganie i niedługo będzie licencjat i drogi części z nas się rozejdą...;(

[Sarcoptes scabiei]

Napisane przez zdezorientowanabardzo

skończyłam pedagogikę,(wiem, ciężko będzie znaleźć pracę w zawodzie)

a zaczynajac te studia zdawalas sobie z tego sprawe?

czasami to zastanawiam sie czym sie kieruja niektore osoby przy wyborze kierunku...

[ag_1589]

Napisane przez Sarcoptes scabiei

a zaczynajac te studia zdawalas sobie z tego sprawe?

czasami to zastanawiam sie czym sie kieruja niektore osoby przy wyborze kierunku...

też mnie to zastanawia..

[Sarcoptes scabiei]

Napisane przez ag_1589

też mnie to zastanawia..

no autorko nas bardzo to intryguje!

[april:)]

ja za rok sie bronię i już teraz ogarnia mnie przerażenie, co będzie potem. Bardzo zżyłam się z ludźmi ze studiów i zdaję sobie sprawę, że z częścią z nich pewnie więcej się już nie zobaczę- każdy rozjedzie się w swoją stronę. To bardzo przykre...

Każdy koniec jest początkiem czegoś nowego. Wiem też, że poznam innych ludzi, którzy zastąpią tych niby niezastąpionych. I po pewnym czasie, przestanę odczuwać brak tego, bez czego teraz nie wyobrażam sobie życia. Tak było jak kończyłam gimnazjum, liceum, więc teraz też tak będzie. Dlatego doskonale Cię rozumiem. Najgorszy jest moment zakończenia i pozbierania się. Jednak wszystko z czasem wróci do normy. Wyjedziesz, znajdziesz mieszkanie, pracę, poznasz nowych ludzi, a studenckie czasy pozostaną miłym wspomnieniem. Trzeba po prostu przez to przejść. Dasz radę!