Będę silna i nie dam sobą pomiatać - brak szacunku ze strony TŻ

[aiko83]

To może opowiem moją historię, ku przestrodze!

Miałam 21 lat rocznikowo 22. Byłam na studiach, zawalona nauką, zero czasu na wszelkie przyjemności, facet daleko, przez rzadkie kontakty i brak perspektyw na przeprowadzkę (do końca studiów 4 lata...) związek zaczynał się rozlatywać. I wtedy pojawił się on.
Przystojny, artysta, szarmancki, radiowiec, student, przebojowy, z pomysłami na życie. Facet marzenie!!!!
Po paru tygodniach zostawiłam tamtego dla nowej miłości mojego życia. Pierścionek zaręczynowy przyniósł praktycznie od razu. Nie widzieliśmy poza sobą świata.
Kupował kwiaty, nosił na rękach, śpiewał i grał dla mnie piosenki, zabierał na wycieczki, gotował, piekł, wspierał. No po prostu ideał. Po kilku dniach okazało się, że musiałam się wyprowadzić z mieszkania, a że on pochodził z tego miasta.... to wprowadziłam się do jego domu rodzinnego, niby na chwilę... I oczywiście tak już zostało do końca. Rodzice bardzo w porządku, od razu mnie zaakceptowali.
Nie zauważałam wtedy tego, co zauważali wszyscy dookoła. Tego, że jest strasznie zaborczy, że wydziera sie na mamę, że jej nie szanuje, że narzuca się ludziom, że jak się wkurza, to az mu się szczękościsk robi, że jest tym idealnym facetem dopóki wszystko idzie po jego myśli. Nie przeszkadzało mi tez to, że przeglądał mój telefon, że zrobiła awanturę jak przyjechal znajomy zza granicy, bo za dużo z nim gadałam. Ocywiście on mógł znikać na całe dnie i jego telefon był jego świętością. Spędziliśmy tak dwa lata. Z czasem zaczęłam zauważać coraz więcej jego wad.... Najbardziej doskwierała mi ta nerwowość i agresja. Kiedyś nakrzyczał na mnie za to, że przyniosłam mu śniadanie do wanny.... Nigdy nie wiedziałam czy to co powiem go rozśmieszy, czy wkurzy. W końcu byłam tak zestresowana, że wolałam się przy nim nie odzywać. Ale trwałąm w tym związku, bo ...miłość jest ślepa i mimo tego wszystkiego naprawdę go kochałam. a im bardziej rodzina na niego najeżdżała, tym bardziej ja go broniłam... Aż nadszedł pewien dzień... Pojechałam do wspólnego znajomego obejrzeć jego córeczkę i zadzwoniłam do mojego tż, żeby przyjechał, bo juz tam jestem... i się zaczęło... Jak wróciłam do domu usłyszałam całą masę obelg. Poszłam spać. Na drugi dzień rano po tekście "jak ci przyp****, to cię lekarz nie pozna." spakowałam się w 15 minut i wyprowadziłam raz na zawsze.... Szłam przez miasto z wielkim plecakiem, pluszowym misiem w ręce gubiąc po drodze miliardy łez. Wyglądałam jak zagubiona 5letnia dziewczynka. To była najtrudniejsza decyzja w moim życiu, miałam w końcu tylko 23 lata... wbrew wszelkim uczuciom, zadecydował rozsądek, po prostu wiedziałam, że jak tego nie zrobię, to będzie to przyzwolenie na takie traktowanie mnie. a ja nie miałam zamiaru do końca życia się zastanawiać czy skończy się na słowach i pogróżkach... Początki były triudne, on błagał, przepraszał, obiecywał zmiane..,.Nie odpisałam na żadnego smsa, nie odebralam żadnego telefonu. Płakałam, płakałam, było mi go nawet żal (absurdalne), ael wiedziałam, że wystarczy jeden sms, jedna rozmowa i do niego wrócę... przez ponad pół roku nie mogłam dojść do siebie.Przez ten czas raz mi groził, innym razem zapraszał na wspólne wakacje. W międzyczasie on kogos poznał, po 3 latach mieli brać ślub, jednak on ją zostawił, tuż przed... wyjechał do kolejnej. Rozmawiałam z niedoszłą panną młodą. W ogóle się nie zmienił i widzę, że ona też nie może dojść do siebie po rozstaniu. ale mam nadzieję, że w końcu się pozbiera i zobaczy co to prawdziwe szczęście. Ja od 3 lat jestem w związku. w normalnym związku. Może nie była to taka szalona, namiętna miłość, raczej prawdziwe partnerstwo, które dojrzewało w nas przez wiele miesięcy. I czasem mi brak spontaniczności tamtego związku, w końcu mam mimo wszystko wiele pięknych wspomnień i przezyliśmy razem wiele najbardziej szalonych wypraw mojego życia, ale za nic w świecie bym do tego nie wróciła. Wreszcie potrafię się śmiać i cieszyć życiem!!!
Pamiętajcie, tacy toksyczni partnerzy strasznie uzależniają i wbrew wszystkiemu trudno sie wyrwać z takiego układu. Ale musicie mieć siłę i odwagę, żeby to zrobić, musicie!!!

[CoffeeWithMilk]

Napisane przez thaitii

Najtrudniejsze są pierwsze dni, ale jak już je przetrwasz, czas zacznie płynąć szybciej. Gdy przyjdzie żal i tęsknota przypomnij sobie o tych wszystkich świństwach, które Ci zrobił, o tym, jak źle Cię traktował. Musisz mu pokazać godność i klasę i się do niego nie odzywać. Wiesz, że przyzwyczaiłaś go do tego, że zawsze jesteś, prosisz, czekasz. Mam nadzieję, że zgodnie z zapowiedzią pozmieniałaś numery i nie będziesz czytać jego kolejnych mądrości Od toksycznych ludzi trzeba się odciąć raz a dobrze. Będzie już tylko lepiej

On i tak by się nie odezwał...

Widziałam go dzisiaj Straszne uczucie, patrzył na mnie Nie powinnam w ogóle wychodzić, żeby go nie zobaczyć, bo myślałam, że się po prostu poryczę

[Sigfa]

Coffee,
Ja odbierałam od mojego eks niedanwo swoje rzeczy (to znaczy on mi je podwiózł). Przez jeden dzień miałam nastrój zrąbany, ale szybko mi się polepszyło. Zajmij się sobą, przyjaciółmi, rozwijaj swoje pasje. Potrzebujesz znaleźć siłę w sobie. Nie szukaj bezpieczeństwa, czy wsparcia na zewnątrz, ale przede wszystkim wewnątrz siebie. Warto poświęcić sobie czas, żeby odzyskać spokój umysłu.

[Beather]

Może dziewczyny zastanowimy się wspólnie dlaczego tak wiele z nas żyje w toksycznych, dających cierpienie, przygnębienie i ból związkach? Po moich przemyśleniach dotyczących tego tematu doszłam do wniosku, że wiele naszych zachowań, postępowań ma duży związek z naszą przeszłością. Niestety niejednokrotnie nie możemy się od niej odciąć, zostawić jej za sobą i podążać nowymi, zdrowymi ścieżkami. To często niestety dzięki rodzicom, rodzinie nasze podejście nie jest takie jakie powinno być. Gdy brakuje nam czułości, opieki ze strony bliskich nam osób próbujemy sobie ja zapewnić pakując się w niezdrowe relacje. Nie potrafimy się z tego wyrwać, bo tak bardzo pragniemy miłości, której de fakto nie otrzymujemy. Stoimy w miejscu z partnerem, który nas upokarza, nie szanuje, poniża, bo boimy się tego co będzie bez niego, jak będziemy żyły. W pewnym momencie nasz instynkt samozachowawczy zanika. Dlaczego tak wiele dziewczyn nigdy nie zgodziłoby się na takie, czy owakie zachowanie ze strony swojego faceta? Dlaczego my się na to godziłyśmy i nie potrafiłyśmy odejść pomimo tego, że wiedziałyśmy, że to nie jest normalne i nie jest tym na co zasługujemy i czego pragniemy? Sądzę również, że bardzo ważną rolę odgrywa postrzeganie siebie jako istoty, kobiety. Jeżeli mamy problem z poczuciem własnej wartości to często zaspokoimy się jakimkolwiek kąskiem, by choć trochę uciszyć nasze wewnętrzne cierpienie, samotność i ból. Myślę, że każda z nas zasługuje na to co najlepsze, na wspaniałego i zdrowego partnera, przy którym otrzymamy to co należy się każdej kobiecie. Strach przed samotnością często jest tak silny, że trwamy w czymś niezdrowym zadowalając się od czasu do czasu miłym słowem, gestem. W związkach toksycznych traktujemy normalne partnerskie odruchy jako coś wspaniałego, niesamowitego i niepojętego. To co dla normalnej kobiety żyjącej w zdrowym związku jest codziennością, my odbieramy jako wielki prezent, nagrodę. Szkoda życia na trwanie w złym związku, nie dającym nam szczęścia, miłości i uśmiechu na ustach każdego dnia. Życie jest zbyt krótkie, by marnować czas na złego partnera.
Pozdrawiam

[elvegirl]

Beather, pogrzeb w wyszukiwarce, było trochę wątków o tej tematyce, warto poczytać.

[CoffeeWithMilk]

Dziewczyny, jest co raz gorzej Dzisiaj mam kryzys straszny cały dzień. Nie chcę się do niego odezwać, nie chcę do niego wrócić, ale serce przypomina mi ciągle jak bardzo go pokochałam i jak bardzo za nim tęsknię Dzisiaj w pewnym momencie miałam do niego pisać, nie wiem co, cokolwiek, chciałam zapytać, czy to nieodzywanie się to jest jego decyzja.. Czy to naprawdę koniec? Wciąż nie mogę w to uwierzyć Ciągle czekam aż on napisze, nie wiem po co i co mi to da... Chyba tylko satysfakcję, że nie odpiszę mu na to i pokażę, że w końcu się od niego uwolniłam.. Ale nie wiem kiedy tak naprawdę się uwolnię... Chcę to zakończyć, nie chcę więcej o nim i o tym wszystkim myśleć, nie chcę płakać, tęsknić smucić się, ale to wszystko jest silniejsze ode mnie i nie wiem kiedy się skończy, a ja po czterech dniach nie mam już sił

[elvegirl]

Coffee, ta, jasne, tęsknisz...za tym, że on woli motor.

Nie dzwoń, nie pisz, nie dopytuj. Nie poniżaj się do diabła.

[CoffeeWithMilk]

Tęsknię za spotkaniami z nim, za spacerami, za porannymi smsami i wieczornymi rozmowami, za jego spojrzenie, pocałunkami wykończę się

[elvegirl]

Myśl o tym, co było złe.

[magdeczka]

Jak miałam chwilę słabości za byłym, myślałam i tęskniłam to puszczałam sobie nagrania z jego awantur. (Zaczęłam nagrywać na mp3 jak się nade mną pastwi na wypadek rozwodu, by mieć dowód, polecam każdej poniżanej mężatce). Takie słuchowisko osuszało moje łzy w kilka sekund. Nie wolno się poddać, czas leczy rany. Trochę to musi potrwać.

[Ercola]

A ja myślałam, że ten wątek już mnie nie będzie dotyczył. Spotkałam go ostatnio przypadkowo i trochę wspomnień wróciło ( pominę już to, że twierdził, że nie ma kasy i urlopu na przylot do kraju a tu naglę prosze ) Teraz chyba postanowił zrobić mi na złość. Robi sobie opisy na komunikatorze do jakiejś dziuni A jeszcze kilka dni temu pisał mi, że o mnie myśli i takie tam. Mimo, że nie jest mi łatwo, jego ostatnie zagrania utwierdziły mnie w tym jak bardzo on jest beznadziejny

[d0lcevita]

Napisane przez magdeczka

Zaczęłam nagrywać na mp3 jak się nade mną pastwi na wypadek rozwodu, by mieć dowód, polecam każdej poniżanej mężatce). Takie słuchowisko osuszało moje łzy w kilka sekund.

świetny pomysł

[marynka227]

Napisane przez goraca_czekolada

podpisuję się pod grupą wsparcie..
rok. rok nerwów, histerii, zawaliłam wszystko co tylko możliwe przez swoje paranoje.. przez to, że się podporządkowałam.
kiedy zrobiłam coś źle- foch ze strony TŻ a dla mnie to był cios. od razu dziwne myśli, od razu nerwy, wyrzuty sumienia..
ileż ja razy ryczałam, ile nocy z tych nerwów nie przespałam.. a on nawet o tym nie wie, nawet nie zdaje sobie sprawy jak jego fochy mnie wyniszczyły od środka..

KONIEC!
jestem szara, pusta, wyprana z emocji. utraciłam swój optymizm.
poza tym moja samoocena.. jest tak koszmarnie niska..


opornie mi to idzie ale postanowiłam, że to koniec! że nie dam tak sobą rządzić!
gdzieś powoli znika lęk przed rozstaniem a to mnie paraliżowało..
lęk przed tym, że NAS moze nie być.
i głupia byłam bo zrobiłam kilka rzeczy, których żałuję.. poświęciłam się. za bardzo. nie szanując swojej godności, nie znając swojej wartości..

Tak samo mam.....zero optymizmu u mnie, zawsze budząc się rano zastanawiam się czy dzis przyjedzie i znów będzie mnie za wszystko obwiniał w tym związku, głupia byłam, że biegałam za facetem a teraz on mi psyche ryje jak może......miałam już przez niego 3 próby samobójcze tyle, że chyba Bóg ma piecze nade mną i pilnuje żeby mi nie wyszło......płacze za każdym razem gdy jest kłótnia czyli wychodzi co spotkanie.....rządzi mną i ustawia wg własnego zdania......był czas kiedy obwiniał moją siostrę za to, że chce odejść od niego i ,że mnie przekabaca na niego......przeciwstawia mnie przeciw rodzinie, normalnie ostatnio mam ochotę usnąć i nie wstać......chcę to skończyć bo przez to co robi moje uczucie zniknęło, zdusiło się i nie ma go nie czuje nic jestem bo jestem.......żyję nadzieją na koniec tego związku bo dłużej tak nie pociągnę.
Dodam jeszcze, że w tym roku w styczniu było zerwanie ale on nie dawał mi spokoju więc uległam jak głupia i wróciłam teraz znów żałuję i walczę o wolność bo chce kochać i być kochana ale w normalnym związku opartym na zaufaniu u szczerości.

[Mocny Akcent]

A ja nie potrafię się kompletnie odnaleźć. Tkwiąc w chorym związku stałam się szarą myszką, która użala się nad sobą, często ryczy i nie ma za grosz pewności siebie i poczucia własnej wartości. Byłam silna i niezależna, stałam się strachliwa i de facto zależna emocjonalnie. Mam pracę, mam pieniądze na swoje utrzymanie, mam wykształcenie i mam chłopaka chama, alkoholika, damskiego boksera, sporadycznego ćpuna, wiecznego dziaciucha i manipulatora....dużo tego jest. Ja naprawdę się zastanawiam, z kim jest co nie tak?ze mną czy z nim. Bo wiadomo, ja też nie jestem ideałem. Ale stałam się przez niego agresywna, wpadam w histerię, staję się niezruwnoważona. Jak sie kłócimy, nie potrafię opanować emocji. Zaczęło się od płaczu, a teraz z płaczem doszło do rękoczynów. Biję go, nawet duszę...no i mam za swoje, bo raz mi oddał policzek... Myślalam o pójściu do psychologa, bo nie dość, że ta sytuacja wymaga rozstania ale również leczenia;/ boję się, że się nie otrząsnę. I ja bardzo dobrze rozumiem te dziewczyny, które tęsknią za draniem, że tkwią w przekonaniu, że go kochają, mimo że nie powinny...ja o sobie mogę powiedzieć jedno, czuję się winna wszystkiemu i czuję, że sama nie znajdę siły na to, żeby odejść. Mieszkamy razem. Nie mam gdzie się podziać, mieszkam 120 km od rodzicow, a znajomi maja swoje problemy i juz raz mi pomagali. Muszę liczyc na siebie, ale to taki paraliżujący strach...Boję się, ze ja przez ten związek zwariowałam, że stalo się ze mną coś złego. i mimo, że mam świadomość tego wszystkiego, to mnie jeszcze bardziej dobija- strach i brak odwagi żeby odejść, mimo, że mam świadomość, że to dla mojego dobra

[marynka227]

Napisane przez Mocny Akcent

A ja nie potrafię się kompletnie odnaleźć. Tkwiąc w chorym związku stałam się szarą myszką, która użala się nad sobą, często ryczy i nie ma za grosz pewności siebie i poczucia własnej wartości. Byłam silna i niezależna, stałam się strachliwa i de facto zależna emocjonalnie. Mam pracę, mam pieniądze na swoje utrzymanie, mam wykształcenie i mam chłopaka chama, alkoholika, damskiego boksera, sporadycznego ćpuna, wiecznego dziaciucha i manipulatora....dużo tego jest. Ja naprawdę się zastanawiam, z kim jest co nie tak?ze mną czy z nim. Bo wiadomo, ja też nie jestem ideałem. Ale stałam się przez niego agresywna, wpadam w histerię, staję się niezruwnoważona. Jak sie kłócimy, nie potrafię opanować emocji. Zaczęło się od płaczu, a teraz z płaczem doszło do rękoczynów. Biję go, nawet duszę...no i mam za swoje, bo raz mi oddał policzek... Myślalam o pójściu do psychologa, bo nie dość, że ta sytuacja wymaga rozstania ale również leczenia;/ boję się, że się nie otrząsnę. I ja bardzo dobrze rozumiem te dziewczyny, które tęsknią za draniem, że tkwią w przekonaniu, że go kochają, mimo że nie powinny...ja o sobie mogę powiedzieć jedno, czuję się winna wszystkiemu i czuję, że sama nie znajdę siły na to, żeby odejść. Mieszkamy razem. Nie mam gdzie się podziać, mieszkam 120 km od rodzicow, a znajomi maja swoje problemy i juz raz mi pomagali. Muszę liczyc na siebie, ale to taki paraliżujący strach...Boję się, ze ja przez ten związek zwariowałam, że stalo się ze mną coś złego. i mimo, że mam świadomość tego wszystkiego, to mnie jeszcze bardziej dobija- strach i brak odwagi żeby odejść, mimo, że mam świadomość, że to dla mojego dobra

Próbuj odejść tak jak ja próbuję.....nie mów mu, że kochasz bo tak naprawdę zaczynasz go nie znosić......próbowałam odejść od swojego bo tak samo mnie wykańcza jak i Ciebie Twój i nadal próbuję tylko nie mówię, że go kocham bo on chce, nie kocham się z nim i nie mam zamiaru nie pozwolę się wykończyć komuś kto nie jest wart miłości.

Sama musisz sobie uświadomić, że to nie ma sensu......u mnie też zaczęło się od płaczu i krzyku teraz jestem agresywna i biję go jak się kłócimy.....nienawidzę go i nie kocham i wie o tym a mimo to jest ze mną ale będę walczyła o wolność bo on mnie niszczy psychicznie.
Zrozumiesz to sama tak jak i ja zrozumiałam tylko najgorzej będzie powiedzieć koniec i skończyć to ale to dla własnego dobra i szczęścia.
Uwierz w siebie i własne siły bo nie długo obudzisz się i nie będziesz wiedziała gdzie jesteś przez takiego człowieka.

[KochanaGadzinka]

Napisane przez marg0lcia

On pow, że to moja wina, bo nigdy nie był w stosunku do kobiet taki... Uważa, że to ja go tak zmieniłam. Ale nic mu nie zrobiłam... Zobaczymy, jak to będzie.

Widzisz. Jak Ty cholera zadziałałaś chamska jesteś, wiesz przez Ciebie on teraz się tak do Ciebie odnosi i w ogóle przez Ciebie Cię nie szanuje, bo go zmieniłas. Chamska jesteś wiesz... jak mogłaś go tak zmienic.
dziewczyny, my mamy mózgi. Korzystajmy z nich!

Napisane przez wadera4

święta prawda, myślę, że każdej odrzuconej, niekochanej dziewczynie chodzi nie o TEGO osobnika tylko o samo uczucie, przytulanie się, miłość...

Racja. Ja bardzo szybko po jednym związku weszłam w drugi. I nie żałuję. Jestem przeszczęśliwa.

---------- Dopisano o 00:42 ---------- Poprzedni post napisano o 00:37 ----------

Napisane przez marynka227

Próbuj odejść tak jak ja próbuję.....nie mów mu, że kochasz bo tak naprawdę zaczynasz go nie znosić......próbowałam odejść od swojego bo tak samo mnie wykańcza jak i Ciebie Twój i nadal próbuję tylko nie mówię, że go kocham bo on chce, nie kocham się z nim i nie mam zamiaru nie pozwolę się wykończyć komuś kto nie jest wart miłości.

Sama musisz sobie uświadomić, że to nie ma sensu......u mnie też zaczęło się od płaczu i krzyku teraz jestem agresywna i biję go jak się kłócimy.....nienawidzę go i nie kocham i wie o tym a mimo to jest ze mną ale będę walczyła o wolność bo on mnie niszczy psychicznie.
Zrozumiesz to sama tak jak i ja zrozumiałam tylko najgorzej będzie powiedzieć koniec i skończyć to ale to dla własnego dobra i szczęścia.
Uwierz w siebie i własne siły bo nie długo obudzisz się i nie będziesz wiedziała gdzie jesteś przez takiego człowieka.

A nie lepiej, łatwiej, bezpieczniej będzie z nim poprostu zerwac, niżeli szarpac się z nim, bic się podczas kłótni i zaklinac się, że go nienawidzisz?

Skoro go tak bardzo nienawidzisz, to dlaczego tak ciężko Ci go zostawic? "Walczysz o swoja wolnosc" co to ma niby byc, dziewczyno Ty jestes wolna, nikt Ciebie na sile kajdanami do tego typa nie przyczepił, to tylko Twoja decyzja, że nadal przy nim trwasz.
Nie szkoda Ci czasu? W tej sytuacji czas działa na Twoją niekorzysc.

[yellowbird]

Łączę się w bólu z Coffee... Nie wiem, czy moja historia (niektórzy ją znają) kwalifikuje się na ten wątek (ja bym nie powiedziała), ale jestem w bardzo podobnej sytuacji... mentalnej... Na szczęście - nie wiem jak to robię, ale nie płaczę. A w środku - taki rozdzierający ból...

Pieprzeni samce

[Mocny Akcent]

Jeju to nie takie proste. Po prostu odejdź. Uwierzcie, ja kiedyś byłam inna. Bardziej śmiała, pewna siebie. Byłam w 3-letnim związku i potrafilam odejść. A teraz? CO ON ZE MNĄ ZROBIŁ...z moją psychiką...to w tym tkwi główny problem. Wydaje mi się, że bez odpowiedniego wsparcia będzie trudno. A ja nie mam wsparcia. Nie mam gdzie się podziać, nawet przejściowo to tylko na chwilę. Znaleźć mieszkanie to nie tak łatwo..no ale cóż, jakbym powiedziała, że nic z tym nie zrobię to skłamię.. zaczęłam sobiie organizować po cichu wyjzad za granicę, bo nie chcę wrócić do rodziców. Muszę po prostu uciekać. I niech mi ktoś powie, że to proste, to jest w błędzie. Proste było zerwanie jak mieszkałam z rodzicami, miałam studia, żadnych zobowiązań. Teraz, kiedy z obecnym mieszkam, i mam pracę, musiałabym radykalnie zmienić swoje życie. Inaczej się nie da. Mam nadzieję, że uda mi się wyjechać...ale to dopiero w pazdzierniku;/

[CoffeeWithMilk]

Napisane przez marynka227

Próbuj odejść tak jak ja próbuję.....nie mów mu, że kochasz bo tak naprawdę zaczynasz go nie znosić......próbowałam odejść od swojego bo tak samo mnie wykańcza jak i Ciebie Twój i nadal próbuję tylko nie mówię, że go kocham bo on chce, nie kocham się z nim i nie mam zamiaru nie pozwolę się wykończyć komuś kto nie jest wart miłości.

Sama musisz sobie uświadomić, że to nie ma sensu......u mnie też zaczęło się od płaczu i krzyku teraz jestem agresywna i biję go jak się kłócimy.....nienawidzę go i nie kocham i wie o tym a mimo to jest ze mną ale będę walczyła o wolność bo on mnie niszczy psychicznie.
Zrozumiesz to sama tak jak i ja zrozumiałam tylko najgorzej będzie powiedzieć koniec i skończyć to ale to dla własnego dobra i szczęścia.
Uwierz w siebie i własne siły bo nie długo obudzisz się i nie będziesz wiedziała gdzie jesteś przez takiego człowieka.

Co Ty zrozumiałaś? Mi się wydaję, że nic, bo jakbyś zrozumiała to byś od niego odeszła i nie odwracała się za siebie, a Ty próbujesz odejść? W jaki sposób? W taki na pewno nigdy się od niego nie uwolnisz. Nie ma żadnych prób, albo odchodzisz albo nie i koniec. Mówisz, że próbujesz, a dalej w tym tkwisz. Jeżeli na prawdę chciałabyś odejść, to byś po prostu odeszła i to by była właśnie świetna próba dla Ciebie.
Powodzenia

---------- Dopisano o 09:51 ---------- Poprzedni post napisano o 09:46 ----------

Napisane przez Mocny Akcent

Jeju to nie takie proste. Po prostu odejdź. Uwierzcie, ja kiedyś byłam inna. Bardziej śmiała, pewna siebie. Byłam w 3-letnim związku i potrafilam odejść. A teraz? CO ON ZE MNĄ ZROBIŁ...z moją psychiką...to w tym tkwi główny problem. Wydaje mi się, że bez odpowiedniego wsparcia będzie trudno. A ja nie mam wsparcia. Nie mam gdzie się podziać, nawet przejściowo to tylko na chwilę. Znaleźć mieszkanie to nie tak łatwo..no ale cóż, jakbym powiedziała, że nic z tym nie zrobię to skłamię.. zaczęłam sobiie organizować po cichu wyjzad za granicę, bo nie chcę wrócić do rodziców. Muszę po prostu uciekać. I niech mi ktoś powie, że to proste, to jest w błędzie. Proste było zerwanie jak mieszkałam z rodzicami, miałam studia, żadnych zobowiązań. Teraz, kiedy z obecnym mieszkam, i mam pracę, musiałabym radykalnie zmienić swoje życie. Inaczej się nie da. Mam nadzieję, że uda mi się wyjechać...ale to dopiero w pazdzierniku;/

No to jak się nie da, to najlepiej być poniżaną, wyzywaną i dalej gnębioną. No bo jak odejście od takiego kogoś jest takie trudne to nic innego nie zostaje jak tkwienie w tym do tej pory aż zrobi z Ciebie nie wiadomo co, wtedy nie będziesz miała już siły, żeby się podnieść.

[KochanaGadzinka]

Napisane przez CoffeeWithMilk

Co Ty zrozumiałaś? Mi się wydaję, że nic, bo jakbyś zrozumiała to byś od niego odeszła i nie odwracała się za siebie, a Ty próbujesz odejść? W jaki sposób? W taki na pewno nigdy się od niego nie uwolnisz. Nie ma żadnych prób, albo odchodzisz albo nie i koniec. Mówisz, że próbujesz, a dalej w tym tkwisz. Jeżeli na prawdę chciałabyś odejść, to byś po prostu odeszła i to by była właśnie świetna próba dla Ciebie.
Powodzenia

---------- Dopisano o 09:51 ---------- Poprzedni post napisano o 09:46 ----------



No to jak się nie da, to najlepiej być poniżaną, wyzywaną i dalej gnębioną. No bo jak odejście od takiego kogoś jest takie trudne to nic innego nie zostaje jak tkwienie w tym do tej pory aż zrobi z Ciebie nie wiadomo co, wtedy nie będziesz miała już siły, żeby się podnieść.

Ale widzisz Coffee. One wiedzą lepiej. Do nich nie dotrze chyba nigdy... Odnoszę wrażenie, że niektóre dziewczyny uwielbiają wręcz robic z siebie ofiary, męczennice które nie potrafią przecisnąc przez gardło słów "Dosc. Odchodzę", ale poniżanie, krzyki, awantury i zupełny brak szacunku są w stanie trawic. Wkurza mnie to, a wchodzę tutaj czasem, mimo że mam normalnego mężczyznę, który mnie kocha. Jednak też swoje przeszłam. I jakoś nigdy nie dałam sobą pomiatac.

[ekscentryczna]

Napisane przez KochanaGadzinka

Ale widzisz Coffee. One wiedzą lepiej. Do nich nie dotrze chyba nigdy... Odnoszę wrażenie, że niektóre dziewczyny uwielbiają wręcz robic z siebie ofiary, męczennice które nie potrafią przecisnąc przez gardło słów "Dosc. Odchodzę", ale poniżanie, krzyki, awantury i zupełny brak szacunku są w stanie trawic. Wkurza mnie to, a wchodzę tutaj czasem, mimo że mam normalnego mężczyznę, który mnie kocha. Jednak też swoje przeszłam. I jakoś nigdy nie dałam sobą pomiatac.

przepraszam bardzo ale są kobiety które maja słabsza psychikę, uzeleżniaja się od facetów i to nie jest tak łatwo powiedzieć `dość . Odchodzę` .
ja raz byłam w tokstycznym zwiazku . Facet kompletnie mnie nie szanował , nie liczył się z moim cennym czasem , wystawiał mnie, potrafił się wulgarnie odezwać , a ja jak sierota zapatrzona w niego i nawet przyjaciółki mi nie mogły przegadać , że jest palantem. Co wieczór płakałam , każde `niby` rozstanie (oczywiscie ja konczyłam) przeżywałam , a on i tak wracał prosił o kolejną(setną) szanse ale nigdy mnie nie przeprosił ... Robił ze mną co chciał , bawił się mną jak zabawką , manipulował . ZZawsze było po jego myśli pomimo iż jestem kobietą z cięzkim charakterem i lubię dominować , on potrafiił mnie na 8 miesiecy zmienić. Dopiero on zerwał ze mną za to , że dodałam sobie wspolne zdjecie z kumplem na nk . i wtedy po prostu płakałąm ale już ze szczescia ze wreszcie sie uwolnie oczywiście pisał , zapewne chciał wracać aczkolwiek ja już się postawiłam zaczełam się spotykać z kiimś innym i szybciutku zapomniałam o byłym . hyh.

[marynka227]

Kochane ja wiem, że macie racje ale raz chciałam odejść to zaczął mnie nachodzić itp. itd. w dodatku nie mam żadnego wsparcia........to jest taki typ co nie rozumie słowa KONIEC. Ale zrobię tak jak mówicie i zobaczymy co tym razem będzie.

[kocim]

Myślałam, że ja jestem słaba psychicznie...

Tak w ogóle to większość historii brzmi absurdalnie.
Z drugiej strony, mam swoje doświadczenia, więc w pewnym stopniu jestem w stanie zrozumieć Wasze zachowanie. Dziwi mnie tylko jedno-powolne zrywanie. Mam na uwadze Wasze uczucia, brak wsparcia i te konsekwencje związane z rozstaniem, ale... będziecie się wykańczać.

Gdybyście tkwiły w poczuciu, że to ten jedyny i zostawienie go nie wchodzi w grę, to jeszcze jeszcze jakoś "przejdzie" (bo można sobie wybić to z głowy), ale marnować czas, siły i siebie tylko dlatego, że myślicie "powoli zbiorę siły i w końcu to skończę".
Albo zrobi to on albo Wy na skutek jakiegoś okropnego wydarzenia związanego z nim.
Mimo wszystko życzę Wam duuużo siły i pewności siebie

---------- Dopisano o 18:20 ---------- Poprzedni post napisano o 18:17 ----------

marynka227 Naprawdę nie znajdziesz żadnej osoby, która by Tobie pomogła?

[Grzegorz25]

przepraszam że się wtrącę Paniom na wątek ale mając wolną chwilę przeczytałem dosłownie parę stron i muszę powiedzieć że jestem w szoku..ci faceci to prawdziwi szczęśliwcy , niektórzy to tylko marzą o takich kobietach jak wy , kochających z takim oddaniem , które by spojrzały na nich choć raz jak wy na swoich facetów .

niesprawiedliwe to jest naprawdę , jedni mają i nie doceniają a inni tylko by oddali wszystko za jeden dzień z życia waszych partnerów lub byłych partnerów

moje drogie..przyjmijcie .największe wyrazy szacunku

[kocim]

Napisane przez Grzegorz25

przepraszam że się wtrącę Paniom na wątek ale mając wolną chwilę przeczytałem dosłownie parę stron i muszę powiedzieć że jestem w szoku..ci faceci to prawdziwi szczęśliwcy , niektórzy to tylko marzą o takich kobietach jak wy , kochających z takim oddaniem , które by spojrzały na nich choć raz jak wy na swoich facetów .

niesprawiedliwe to jest naprawdę , jedni mają i nie doceniają a inni tylko by oddali wszystko za jeden dzień z życia waszych partnerów lub byłych partnerów

moje drogie..przyjmijcie .największe wyrazy szacunku

Mówisz jak mój TŻ

[Grzegorz25]

odbieram to jako najwyższy komplement

jednak to czyny stanowią o człowieku , słowa to tylko rozedrgane powietrze , ale mają wielką moc...niestety nieraz źle wykorzystywaną

[yellowbird]

Napisane przez Grzegorz25

przepraszam że się wtrącę Paniom na wątek ale mając wolną chwilę przeczytałem dosłownie parę stron i muszę powiedzieć że jestem w szoku..ci faceci to prawdziwi szczęśliwcy , niektórzy to tylko marzą o takich kobietach jak wy , kochających z takim oddaniem , które by spojrzały na nich choć raz jak wy na swoich facetów .

niesprawiedliwe to jest naprawdę , jedni mają i nie doceniają a inni tylko by oddali wszystko za jeden dzień z życia waszych partnerów lub byłych partnerów

moje drogie..przyjmijcie .największe wyrazy szacunku

Dokładnie Polejta mu!

Też nie mogę tego ogarnąć...

[Grzegorz25]

nie piję ...alkohol w czekoladkach z likierem by mnie zabił

mecz się zaczyna więc się oddalę ,dziękuję za miłe przyjęcie

[kimi1000]

Poczytuję sobie ten wątek i wiele się dzięki niemu nauczyłam, otworzyłam oczy na wiele rzeczy. Dużo zrozumiałam i mam siłę, żeby się nie prosić o uczucie, co dawniej często mi się zdarzało.
Mam wrażenie, że też tkwię w takim związku, ale próbuję tłumaczyć, coś zmieniać, tylko, czy to ma sens? Czasami łapię się na myśleniu, że to może ja jestem toksyczna...

[elvegirl]

Napisane przez kimi1000

Poczytuję sobie ten wątek i wiele się dzięki niemu nauczyłam, otworzyłam oczy na wiele rzeczy. Dużo zrozumiałam i mam siłę, żeby się nie prosić o uczucie, co dawniej często mi się zdarzało.
Mam wrażenie, że też tkwię w takim związku, ale próbuję tłumaczyć, coś zmieniać, tylko, czy to ma sens? Czasami łapię się na myśleniu, że to może ja jestem toksyczna...

A widzisz efekty swojej pracy?