Wiernosc,zaufanie dla faceta?

[live199]

Dziewczyny
chcialabym sie dowiedziec jakie macie podejscie do swoich facetow,mam na mysli zaufanie 100%,czy jestescie pewne ich wiernosci i czy wogole warto zaufac tak na maaaxa?nigdy nie mialam takiego zaufania,chcialabym sie od was dowiedziec jak warto zaufac i jak byc otwarta calkowicie dla 2.polowki...mam z tym ostatnio problem mimo dlugich lat...razem

[orchid87]

Głupio to przyznać, ale ja nie ufam swojemu chłopakowi w 100%. Nie dlatego, że dał mi powody, ale dlatego, że nie potrafię nikomu tak zaufać:/ Może to zła cecha charakteru, ale tego niestety nauczyło mnie życie, że można z kimś zjeść beczkę soli, a i tak nie pozna się go do końca. Ja nawet sobie nie ufam zupełnie w pewnych kwestiach, a co dopiero innym...
Z drugiej strony uważam, że to piękne, kiedy dwoje ludzi może sobie ufać bezgranicznie(nie chodzi mi tu o naiwniactwo, oczywiście, bo to też różnica). Myślę, że to daje spokój ducha, uwalnia od jakichś beznadziejnych faz, wkręcania sobie różnych czarnych scenariuszy. Ogólnie ułatwia życie Życzyłabym tego sobie i Tobie, Autorko

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez live199

Dziewczyny
chcialabym sie dowiedziec jakie macie podejscie do swoich facetow,mam na mysli zaufanie 100%,czy jestescie pewne ich wiernosci i czy wogole warto zaufac tak na maaaxa?nigdy nie mialam takiego zaufania,chcialabym sie od was dowiedziec jak warto zaufac i jak byc otwarta calkowicie dla 2.polowki...mam z tym ostatnio problem mimo dlugich lat...razem

jak mówiły nasze babcie...

kochaj ale sprawdzaj...

[Caroline1920]

Napisane przez orchid87

Głupio to przyznać, ale ja nie ufam swojemu chłopakowi w 100%. Nie dlatego, że dał mi powody, ale dlatego, że nie potrafię nikomu tak zaufać:/ Może to zła cecha charakteru, ale tego niestety nauczyło mnie życie, że można z kimś zjeść beczkę soli, a i tak nie pozna się go do końca. Ja nawet sobie nie ufam zupełnie w pewnych kwestiach, a co dopiero innym...
Z drugiej strony uważam, że to piękne, kiedy dwoje ludzi może sobie ufać bezgranicznie(nie chodzi mi tu o naiwniactwo, oczywiście, bo to też różnica). Myślę, że to daje spokój ducha, uwalnia od jakichś beznadziejnych faz, wkręcania sobie różnych czarnych scenariuszy. Ogólnie ułatwia życie Życzyłabym tego sobie i Tobie, Autorko

mam identyczne zdanie w tej kwestii

[lachryma]

nie ufam w 100%.
przeszłość mi pokazała w różnych sytuacjach, że lepiej zostawić dozę dystansu do całkowitego zaufania.

[fleur05]

Ja z natury jestem cholernie nieufna. Chociaż pożyczę kasę, czy dam komuś do popilnowania torebkę, ten ktoś nie musi być moim bliskim przyjacielem. Jeśli o takie rzeczy chodzi, ufam nawet za bardzo.
Ale rzadko się komukolwiek zwierzam, właściwie o wszystkim mogę powiedzieć jedynie TŻ. Ufam mu bezgranicznie, bo go bardzo kocham. Chociaż niestety bywa tak, że z racji swojej wahającej się samooceny miewam chwile zwątpienia.
Zastanawiam się wtedy, czy byłby takim kretynem, żeby dla np. bardziej smukłej talii zrujnować wszystko.
Ale coraz rzadziej, bo ciągle mi udowadnia, jak bardzo wart jest zaufania.

[God Of War 20]

Zawsze jakiś cień watpliwosci mam no ale wychodze z zalozenia ze co ma byc to bedzie

[kcia161991]

Jedyną osobą, której ufam w 100 % jestem ja sama, chociaż też nie zawsze... A TŻ.... ma tylko JEDNĄ szansę, jeśli ją zmarnuje, to mówię mu "nara".

[monaa01]

ja sobie nie ufam, a TZ niee, dał powód i nigdy mu nie zaufam w 100%

[yoona]

ufam calkowicie.

[Fas0lka]

TŻ dał mi dużo powodów, dużo razem przeszliśmy, jednak ufam mu (może nie na 100%) , choć często mam głupie myśli.

[201803300917]

tak naprawdę nikomu nie powinno się ufać w 100%

[paczek1990]

Nikomu nie powinno się ufać na 100% Tż ufam, owszem-ale tak na 99% wiem,ze mogę mu powierzyć sekret i zostanie to miedzy nami, wiem, ze mnie nie zdradzi jednak ten 1% zawsze dale taką "czujność". Ja jestem zdania, ze lepiej nie kusić losu wiec
A otwarta jestem dla Tż całkowicie, nie mam przed nim żadnych tajemnic-on chyba też

[shyla]

Napisane przez maconha89

tak naprawdę nikomu nie powinno się ufać w 100%

tym bardziej facetom, zbyt szybko ulegaja, i nawet jeśli kochają zdarzają im się chwile słabości.... dlatego ja nigdy nie zaufam nikomu tak na 100 % zawsze będzie jakiś cień wątpliwości

[Narrhien]

Napisane przez shyla

tym bardziej facetom, zbyt szybko ulegaja, i nawet jeśli kochają zdarzają im się chwile słabości.... dlatego ja nigdy nie zaufam nikomu tak na 100 % zawsze będzie jakiś cień wątpliwości

Tia, bo kobiety w ogóle nie ulegaja, mają takie niezłomne charaktery i nigdy nie zdarzają im się chwile słabości...
Krzywdzące dla panów jest to, co napisałaś.
LUDZIE czasem zbyt szybko ulegają (co wiecej, z "uleganiem" to właśnie kobieta mi się kojarzy, nie facet) i LUDZIE miewają chwile słabości, bez względu na płeć, więc bez takich uogólnień proszę.


Ja swojemu ufam na 100% i nie wyobrażam sobie związku bez takiego zaufania. Jak się na nim przejadę, to trudno, na tym jednym facecie świat się nie kończy (aczkolwiek wolałabym, mam nadzieję i wierzę, że akurat mój świat skończy się na tym jednym konkretnym mężczyźnie ).

Wolę ufać na 100%, kochać na 100% i przeżywać na 100%, i nawet potem cierpieć na 100%, niż całe życie podchodzić do każdego z dozą nieufności, męczyć się głupimi myślami i podejrzeniami. Po co? Po co nerwy na to tracić, po co sobie wmawiać jakieś "sprawdzanie" itd? Nie lepiej po prostu cieszyć się jak wariat i być szczęśliwym? Szczęśliwym na 100%?

Oczywiście nie jest tak, że mojemu facetowi wszystko wolno, a ja mam klapki na oczach i wybaczam każdy grzech, bo pewnie są osoby, które tak pomyślą. Nie, jak coś jest nie tak - rozmawiam i wyjaśniam. On ze mną tak samo.

Ale ufam. Wierzę najpierw jemu, a potem komuś innemu. To z nim spędzę resztę życia. To od niego będę zależna gdy np. coś mi się stanie, zachoruję, wyląduję w szpitalu, stracę pracę i nie będę miała za co żyć. Tak samo on jest zależny ode mnie i na mnie, najbliższej mu osobie, bedzie musiał polegać, gdy cos w jego życiu pójdzie nie tak i nie da rady sam sprawy rozwiązać.

Musimy sobie wzajemnie ufać taka jest kolej rzeczy. Nie wyobrażam sobie spędzić reszty życia z kimś, komu nie ufam do konca.

[1c3a9668cb473eb00ec0f3dce65be5361e74cda4_63d1c28200398]

ja nawet sobie nie ufam w 100% a co dopiero mojemu TŻ Mimo, że przez tyyle lat nie dał mi najmniejszego powodu, by mu nie ufać, po prostu nie ufam i tyle. Facet jest tylko facetem, a życie - zyciem.. i wszystko sie może zdarzyć...

[Asiaa90]

Napisane przez live199

Dziewczyny
chcialabym sie dowiedziec jakie macie podejscie do swoich facetow,mam na mysli zaufanie 100%,czy jestescie pewne ich wiernosci i czy wogole warto zaufac tak na maaaxa?nigdy nie mialam takiego zaufania,chcialabym sie od was dowiedziec jak warto zaufac i jak byc otwarta calkowicie dla 2.polowki...mam z tym ostatnio problem mimo dlugich lat...razem

ufam mu w 100%, jest dla mnie jedna z 2 osob, ktorym ufam bezgranicznie...

[klempaa]

Napisane przez Narrhien

Ja swojemu ufam na 100% i nie wyobrażam sobie związku bez takiego zaufania. Jak się na nim przejadę, to trudno, na tym jednym facecie świat się nie kończy (aczkolwiek wolałabym, mam nadzieję i wierzę, że akurat mój świat skończy się na tym jednym konkretnym mężczyźnie ).

Wolę ufać na 100%, kochać na 100% i przeżywać na 100%, i nawet potem cierpieć na 100%, niż całe życie podchodzić do każdego z dozą nieufności, męczyć się głupimi myślami i podejrzeniami. Po co? Po co nerwy na to tracić, po co sobie wmawiać jakieś "sprawdzanie" itd? Nie lepiej po prostu cieszyć się jak wariat i być szczęśliwym? Szczęśliwym na 100%?

Oczywiście nie jest tak, że mojemu facetowi wszystko wolno, a ja mam klapki na oczach i wybaczam każdy grzech, bo pewnie są osoby, które tak pomyślą. Nie, jak coś jest nie tak - rozmawiam i wyjaśniam. On ze mną tak samo.

Ale ufam. Wierzę najpierw jemu, a potem komuś innemu. To z nim spędzę resztę życia. To od niego będę zależna gdy np. coś mi się stanie, zachoruję, wyląduję w szpitalu, stracę pracę i nie będę miała za co żyć. Tak samo on jest zależny ode mnie i na mnie, najbliższej mu osobie, bedzie musiał polegać, gdy cos w jego życiu pójdzie nie tak i nie da rady sam sprawy rozwiązać.

Musimy sobie wzajemnie ufać taka jest kolej rzeczy. Nie wyobrażam sobie spędzić reszty życia z kimś, komu nie ufam do konca.

Z ust mi to wyjęłaś

Ja równiez ufam na 100%

[paulaa6]

Napisane przez Narrhien

Wolę ufać na 100%, kochać na 100% i przeżywać na 100%, i nawet potem cierpieć na 100%, niż całe życie podchodzić do każdego z dozą nieufności, męczyć się głupimi myślami i podejrzeniami. Po co? Po co nerwy na to tracić, po co sobie wmawiać jakieś "sprawdzanie" itd? Nie lepiej po prostu cieszyć się jak wariat i być szczęśliwym? Szczęśliwym na 100%?

Normalnie jak przykazanie! Najlepsza wypowiedź jaką usłyszałam w swoim życiu. Uważam dokładnie to samo. Ufam Partnerowi w stu mega wielkich procentach. Kilka razy zdarzyło mu się popełnić jakiś błąd ale zawsze od zawsze mam do Niego zaufanie.

[d0lcevita]

ufam i nie zawracam sobie głowy zamartwianiem się na zapas, ale jak czuje ze mi coś śmierdzi to nie zagłuszam tego słowami "no przecież ufam"
zazwyczaj intuicja mnie nie myli

[Black Rainbow]

Napisane przez Narrhien

Tia, bo kobiety w ogóle nie ulegaja, mają takie niezłomne charaktery i nigdy nie zdarzają im się chwile słabości...
Krzywdzące dla panów jest to, co napisałaś.
LUDZIE czasem zbyt szybko ulegają (co wiecej, z "uleganiem" to właśnie kobieta mi się kojarzy, nie facet) i LUDZIE miewają chwile słabości, bez względu na płeć, więc bez takich uogólnień proszę.


Ja swojemu ufam na 100% i nie wyobrażam sobie związku bez takiego zaufania. Jak się na nim przejadę, to trudno, na tym jednym facecie świat się nie kończy (aczkolwiek wolałabym, mam nadzieję i wierzę, że akurat mój świat skończy się na tym jednym konkretnym mężczyźnie ).

Wolę ufać na 100%, kochać na 100% i przeżywać na 100%, i nawet potem cierpieć na 100%, niż całe życie podchodzić do każdego z dozą nieufności, męczyć się głupimi myślami i podejrzeniami. Po co? Po co nerwy na to tracić, po co sobie wmawiać jakieś "sprawdzanie" itd? Nie lepiej po prostu cieszyć się jak wariat i być szczęśliwym? Szczęśliwym na 100%?

Oczywiście nie jest tak, że mojemu facetowi wszystko wolno, a ja mam klapki na oczach i wybaczam każdy grzech, bo pewnie są osoby, które tak pomyślą. Nie, jak coś jest nie tak - rozmawiam i wyjaśniam. On ze mną tak samo.

Ale ufam. Wierzę najpierw jemu, a potem komuś innemu. To z nim spędzę resztę życia. To od niego będę zależna gdy np. coś mi się stanie, zachoruję, wyląduję w szpitalu, stracę pracę i nie będę miała za co żyć. Tak samo on jest zależny ode mnie i na mnie, najbliższej mu osobie, bedzie musiał polegać, gdy cos w jego życiu pójdzie nie tak i nie da rady sam sprawy rozwiązać.

Musimy sobie wzajemnie ufać taka jest kolej rzeczy. Nie wyobrażam sobie spędzić reszty życia z kimś, komu nie ufam do konca.

Zgadzam się z całą wypowiedzią. Ufam mojemu facetowi w 100%.

[Joline]

Ja nigdy nie ufałam na 100%, ale oczywiście miałam zaufanie do kogoś w sensie, że uważałam, że nigdy mi czegoś nie zrobi. (nie chodzi o zdradę). Niestety, bardzo się na tym przejechałam i zawiodłam.
Bardzo mocno to odczułam i miało to dla mnie wielkie konsekwencje z którymi staram się żyć do dzisiaj i mam nadzieję, że kiedyś (a jestm na dobrej drodze) wreszcie będę mogła o tym zapomnieć, a co najważiejsze nie będzie to miało takiego wpływu na moje życie jak ma dzisiaj.

[Deede]

Da Vinci napisał, że "Doświadczenie dowiodło, że kto nigdy nie ufa, będzie oszukany" - coś w tym jest..
Ja nawet sobie nie ufam w 100% - TZ wierzę. Czy w 100%? W 99% - mam świadomość, że ludzie nieraz robią rzeczy, o które sami siebie nie podejrzewali. Ale to nic nie szkodzi - takie życie i trzeba umieć wszystko przyjąć na klatę. Trzeba ufać - inaczej nie da się chyba normalnie żyć we dwoje. A zaufanie to nie kwestia wiedzy (na ile znamy tą drugą osobę), ale bardziej wiary. A żadna wiara nie może być 100-procentowa - zwłaszcza ta dotycząca przyszłości.. Można założyć, że będzie ok - i tak powinno się robić.
Ale nie wyobrażam sobie związku, w którym nie ma dużego zaufania, bo to znaczy, że albo są przesłanki ku temu, by nie ufać (a to już dyskwalifikuje taki "związek"), albo za bardzo się boimy tego, "a co by było, gdyby on ..?"
Jeśli ktoś nie boi się być sam, nie boi się zmian, nie boi się zaufać..

---------- Dopisano o 10:56 ---------- Poprzedni post napisano o 10:54 ----------

Napisane przez Joline

Ja nigdy nie ufałam na 100%, ale oczywiście miałam zaufanie do kogoś w sensie, że uważałam, że nigdy mi czegoś nie zrobi. (nie chodzi o zdradę). Niestety, bardzo się na tym przejechałam i zawiodłam.
Bardzo mocno to odczułam i miało to dla mnie wielkie konsekwencje z którymi staram się żyć do dzisiaj i mam nadzieję, że kiedyś (a jestm na dobrej drodze) wreszcie będę mogła o tym zapomnieć, a co najważiejsze nie będzie to miało takiego wpływu na moje życie jak ma dzisiaj.

Ten wpływ na twoje życie, to od ciebie zależy, jaki będzie- jakie wnioski wyciągniesz. Nikt nigdy niczego nie zagwarantuje ci w100% - nie da się.

---------- Dopisano o 10:57 ---------- Poprzedni post napisano o 10:56 ----------

[1=1c3a9668cb473eb00ec0f3d ce65be5361e74cda4_63d1c28 200398;22694942]ja nawet sobie nie ufam w 100% a co dopiero mojemu TŻ Mimo, że przez tyyle lat nie dał mi najmniejszego powodu, by mu nie ufać, po prostu nie ufam i tyle. Facet jest tylko facetem, a życie - zyciem.. i wszystko sie może zdarzyć... [/QUOTE]

Mała poprawka - nie "facet", ale człowiek jest tylko człowiekiem..

[NanaGoplana]

Jakbym nie ufała, to nie myslałabym o moim Ukochanym poważnie. Ufam mu w 100%!

[XYXYXY30]

[1=1c3a9668cb473eb00ec0f3d ce65be5361e74cda4_63d1c28 200398;22694942]ja nawet sobie nie ufam w 100% a co dopiero mojemu TŻ Mimo, że przez tyyle lat nie dał mi najmniejszego powodu, by mu nie ufać, po prostu nie ufam i tyle. Facet jest tylko facetem, a życie - zyciem.. i wszystko sie może zdarzyć... [/QUOTE]

Naprawdę współczuję (bez ironii) - zarówno Tobie, jak i jemu...

[mandragona]

Napisane przez orchid87

Głupio to przyznać, ale ja nie ufam swojemu chłopakowi w 100%. Nie dlatego, że dał mi powody, ale dlatego, że nie potrafię nikomu tak zaufać:/ Może to zła cecha charakteru, ale tego niestety nauczyło mnie życie, że można z kimś zjeść beczkę soli, a i tak nie pozna się go do końca. Ja nawet sobie nie ufam zupełnie w pewnych kwestiach, a co dopiero innym...
Z drugiej strony uważam, że to piękne, kiedy dwoje ludzi może sobie ufać bezgranicznie(nie chodzi mi tu o naiwniactwo, oczywiście, bo to też różnica). Myślę, że to daje spokój ducha, uwalnia od jakichś beznadziejnych faz, wkręcania sobie różnych czarnych scenariuszy. Ogólnie ułatwia życie Życzyłabym tego sobie i Tobie, Autorko

Oj tak ja mam to samo na 100% ufam jedynie sobie nikomu wiecej

[Suziii90]

Raczej ufam swojemu Kochanemu na 100 % chociaż mam czasami nie zdrowe myśli , ale myślę, że większość kobiet ma takie. Jest moim Ukochanym i zarazem Wspaniałym Przyjacielem na którym mogę zawsze polegać. Lekko raz naciągnął moje zaufanie, ale wiem że ten problem w porównaniu do takich co tu czytam jest tyci tyci, więc staram się na to patrzyć z przymrużeniem oka i w sumie nie dałabym sobie głowy za niego uciąć (bo nie wiem jak to może być-różnie bywa),ale końcówki włosów jak najbardziej

[0nasty0]

Ja jestem zdania, że samemu sobie nie można ufać na 100%, także drugiej osobie tak samo nie.

[bluebluesky]

Ufam na 100%, a on odplaca mi sie tym samym. Wlasnie to zaufanie sprawilo, ze z pary stalismy sie rodzina.

[cava]

Napisane przez Deede

Da Vinci napisał, że "Doświadczenie dowiodło, że kto nigdy nie ufa, będzie oszukany" - coś w tym jest..
Ja nawet sobie nie ufam w 100% - TZ wierzę. Czy w 100%? W 99% - mam świadomość, że ludzie nieraz robią rzeczy, o które sami siebie nie podejrzewali. Ale to nic nie szkodzi - takie życie i trzeba umieć wszystko przyjąć na klatę. Trzeba ufać - inaczej nie da się chyba normalnie żyć we dwoje. A zaufanie to nie kwestia wiedzy (na ile znamy tą drugą osobę), ale bardziej wiary. A żadna wiara nie może być 100-procentowa - zwłaszcza ta dotycząca przyszłości.. Można założyć, że będzie ok - i tak powinno się robić.
Ale nie wyobrażam sobie związku, w którym nie ma dużego zaufania, bo to znaczy, że albo są przesłanki ku temu, by nie ufać (a to już dyskwalifikuje taki "związek"), albo za bardzo się boimy tego, "a co by było, gdyby on ..?"
Jeśli ktoś nie boi się być sam, nie boi się zmian, nie boi się zaufać..

---------- Dopisano o 10:56 ---------- Poprzedni post napisano o 10:54 ----------



Ten wpływ na twoje życie, to od ciebie zależy, jaki będzie- jakie wnioski wyciągniesz. Nikt nigdy niczego nie zagwarantuje ci w100% - nie da się.

---------- Dopisano o 10:57 ---------- Poprzedni post napisano o 10:56 ----------



Mała poprawka - nie "facet", ale człowiek jest tylko człowiekiem..

Zgadzam się w 100%.

Dodam tylko, że dla mnie stopień zaufania = stopniowi szacunku do partnera i siebie samej.
Szanuję siebie, więc nie pozwoliłabym sobie na bycie z kimś kogo szanuję tak mało, że mu nie ufam.
I w 2ga stronę, nie mogłabym być z kimś, kto mnie nie szanuje na tyle, żeby mi ufać.