Proszę, pomóżcie mi się z tym uporać

[absurdalna89]

Dziewczyny, nie wiem od czego zacząć. Mam 21 lat, studiuję, mam wspaniałego chłopaka. Ale też choruję na fobię społeczną i... szczególnie dotkliwie siebie nienawidzę.
Obiektywnie nie jestem brzydką dziewczyną, wysoka, szczupła, ładne usta. Ale ja widzę głównie swoje wady, swoje małe piersi (tak strasznie ich nienawidzę), małe oczy, brzydkie stopy, brak wcięcia w talii... długo mogłabym wymieniać, ale nie chcę Was zanudzić, a siebie pogrążyć.
Sprawa tyczy się nie tylko wyglądu. Nienawidzę też siebie od środka, swojej nieporadności, tego, że na studiach muszę się wysilać dwa razy więcej od osób faktycznie inteligentnych, tego, że nadal nie umiem gotować, że nie umiem tańczyć, nie potrafię się zachować na imprezach pełnych ludzi, czuję wtedy taką beznadzieję... wiem,że nikogo nie jestem w stanie sobą zaintrygować, więc siedzę cicho i patrzę, jak ludzie się integrują.
Najchętniej zamknęłabym się w klatce ze swoim TŻ, bo jakiekolwiek wyjścia do ludzi kończą się moim załamaniem psychicznym, gadką o samobójstwie, nie wiem jak ten facet to jeszcze wytrzymuje...
Oczywiście w łóżku przestało nam się układać, bo tak znienawidziłam swoje ciało (szczególnie piersi), że po prostu unikam jakichkolwiek zbliżeń. Jestem zazdrosna nawet o jakieś gorące 17 na imprezie, które wyglądają zgrabniej ode mnie, bosko tańczą... Teraz te dziewczyny są takie przebojowe, utalentowane, a ja jestem zerem.

Nie chcę niszczyć swojego związku przez nienawiść do samej siebie, ale i tak to robię. Zależy mi na nim, ale nie potrafię się przełamać, by znów było tak dobrze jak dawniej.

Nie wiem czy potrzebuję porządnego kopa w dupę czy delikatnych słów pocieszenia, ale mam nadzieję, że jakikolwiek odzew będzie.

Ps. Odbyłam już 3 psychoterapie, to pomaga, ale mnie osobiście nie na dłuższą metę, bo po czasie znów wszystko wraca jak bumerang. Chciałabym po prostu pokochać siebie, pozbyć się chorobliwej zazdrości, nie wiem czy tak bardzo jest mi potrzebny psycholog (tym bardziej, że dotychczas niewiele w tej kwestii pomógł)

[eliz23]

Pogadaj ze mna ale prywatnie nie na forum... Cos wiem o tym jak to jest czuć się żle ze sobą...

[amel ka]

Każda dziewczyna chciałaby być idealna...ale są rzeczy na które nie mamy wielkiego wpływu. Wiem że ci ciężko ale masz chłopaka który cię akceptuje taką jaka jesteś i jak napisałaś wytrzymuje z tobą. Jeśli tak jak piszesz zniszczysz związek, to zostaniesz sama i będzie Ci jeszcze gorzej a wszystkie obawy się pogłębią...Terapia nie pomaga bo może sama musisz się przekonać że nie ma ludzi idealnych, nieskazitelnych. Sama napisałaś że "Obiektywnie nie jestem brzydką dziewczyną, wysoka, szczupła, ładne usta." - nie myśl o tym co ci sie brzydkie wydaje, pomysl o tym co masz piekne i to eksponuj. Zacznij od malych krokow, na pewno masz kolezanki, wyjdz z nimi do pubu, w malym gronie tak zebyś czuła się komfortowo. Po mału, po mału a później będzie Ci łatwiej w większym gronie. A co sprawia ci przyjemność, co lubisz robić? Masz super chłopaka, nie niszcz tego, wspierajcie się wzajemnie a będzie dobrze PS i jemu na pewno twój biust się podoba, nie wszyscy lubią "bimbały"

[szugarbejb]

Napisane przez absurdalna89

swoje małe piersi (tak strasznie ich nienawidzę),

Dlaczego nie zrobisz sobie operacji?

małe oczy,

Operacja. Przedłużanie rzęs.

brzydkie stopy,

Uzdolniona kosmetyczka, pedicure.

brak wcięcia w talii...

Odpowiednie ćwiczenia.

tego, że na studiach muszę się wysilać dwa razy więcej od osób faktycznie inteligentnych,

Idź na łatwiejsze studia.

tego, że nadal nie umiem gotować,

Kursy gotowania.

że nie umiem tańczyć,

Kursy tańca.

nie potrafię się zachować na imprezach pełnych ludzi, czuję wtedy taką beznadzieję...

Zajęcia savoir - vivre.

wiem,że nikogo nie jestem w stanie sobą zaintrygować, więc siedzę cicho i patrzę, jak ludzie się integrują.
Najchętniej zamknęłabym się w klatce ze swoim TŻ,

To skąd masz TŻ ? Kupiłaś sobie ?

Ps. Odbyłam już 3 psychoterapie, to pomaga, ale mnie osobiście nie na dłuższą metę, bo po czasie znów wszystko wraca jak bumerang. Chciałabym po prostu pokochać siebie, pozbyć się chorobliwej zazdrości, nie wiem czy tak bardzo jest mi potrzebny psycholog (tym bardziej, że dotychczas niewiele w tej kwestii pomógł)

No więc my Ci nie pomożemy niestety. Żeby psychoterapie pomagały - trzeba chcieć.

[Lexie]

Skoro sama terapia nie pomaga, połącz ją z lekarstwami.

[klempaa]

Napisane przez lexie

Skoro sama terapia nie pomaga, połącz ją z lekarstwami.

I kolejną (lepszą, inną) terapią

[kalincia]

szugarbejb jak zwykle się wykazała typową dla siebie dozą empatii.
Autorko wątku, czy miłość twojego mężczyzny nie jest dla ciebie dowodem, że jesteś wartościową dziewczyną. Uważacz go za idiotę, który nie wiadomo dlaczego jest z takim zerem? Przecież on wybrał ciebie spośród wszystkich.

[cava]

Napisane przez kalincia

szugarbejb jak zwykle się wykazała typową dla siebie dozą empatii.
Autorko wątku, czy miłość twojego mężczyzny nie jest dla ciebie dowodem, że jesteś wartościową dziewczyną. Uważacz go za idiotę, który nie wiadomo dlaczego jest z takim zerem? Przecież on wybrał ciebie spośród wszystkich.

Ale wiecie co, to naprawdę staje się nie do wytrzymania, te wszystkie młode dziewuchy, które mają w głowie tylko i wyłącznie chęć narzekania i umartwiania się i chyba po prostu nie mają zajęć sensownych i żadnych prawdziwych problemów, bo normalnie to człowiek nie ma czasu siedziec i wypatrywać, co jeszcze mogłoby mu się w sobie nie spodobać.
I jeszcze myśleć że ludzkość wkoło tez nie ma nic innego do roboty tylko zwracać uwagę i sie przypatrywać wielkości i urokowi stóp osoby.

A już natrząsanie się nad faktem braku umiejętności gotowania...

A ja nie umiem sprzątać i prasować (podejrzewam ze także prać, ale dzięki Bogu pralka pierze). I jestem z tego dumna.

[Deede]

Napisane przez kalincia

szugarbejb jak zwykle się wykazała typową dla siebie dozą empatii.
Autorko wątku, czy miłość twojego mężczyzny nie jest dla ciebie dowodem, że jesteś wartościową dziewczyną. Uważacz go za idiotę, który nie wiadomo dlaczego jest z takim zerem? Przecież on wybrał ciebie spośród wszystkich.

Ale Szugarbejb ma rację z tym, że większość z przyczyn tych kompleksów można ZMIENIĆ - jeśli się chce. I sądzę, że operacja piersi wcale nie byłaby konieczna (dobry lekarz i tak jej nie wykona na takiej pacjentce) To nie jest kwestia "mam SM i nie potrafię się z tym pogodzić" - Absurdalna pisze o rzeczach, które można zmienić tak normalnie, własnymi działaniami. Nie jest nieuleczalnie chora czy coś.
Poza tym - nie do końca jestem pewna, czy to rasowa fobia społeczna..
Poza tym nr 2 - niektórzy tak się przyzwyczajają do swoich fobii, lęków, kompleksów etc., że tak naprawdę wcale nie chcą zmian, chociaż wydaje im się, że jest inaczej. Już to kiedyś pisałam - jest różnica pomiędzy "chciałabym być szczupła" a "chcę schudnąć"..

[Lexie]

Wiele rzeczy można zmienić, tyle, że jeśli te wszystkie problemy mają podłoże psychiczne - to po zmianie aktualnych, absurdalna znajdzie sobie nowe. Będzie się zadręczać, że jest mało inteligentna, mało zabawna, mało interesująca, itp, itd.

[Deede]

Napisane przez lexie

Wiele rzeczy można zmienić, tyle, że jeśli te wszystkie problemy mają podłoże psychiczne - to po zmianie aktualnych, absurdalna znajdzie sobie nowe. Będzie się zadręczać, że jest mało inteligentna, mało zabawna, mało interesująca, itp, itd.

Właśnie o to chodzi - nawet z depresji nie wyjdziesz, jeśli faktycznie nie chcesz. A często nie wiesz, że nie chcesz.. Niektóre systemy filozof. jak np. buddyzm, dosyć dobrze to ilustrują - chyba trafniej niż psychologia. To jest długi temat i dosyć ciężki. Generalnie - leki jeśli trzeba - tak; psychoterapia - tak, ale to niewiele da, jeśli sami nie przestawimy sobie czegoś w głowie. Może to dziwnie i brutalnie zabrzmi, ale są ludzie, którzy - paradoksalnie - chcą żyć w tym swoim nieszczęściu, chociaż niby podejmują działania, które mają ich z tego wyciągnąć. Jeśli zaliczy się 3 różnych psychoterapeutów i nadal nic, to wg mnie coś jest na rzeczy. Nie wiem, może dobrze było by poszukać psychoterapeuty, który jest jednocześnie np. buddystą (jest sporo takich ) - nie chodzi o to, że namawiają na buddyzm (ta fil. nie jest dla każdego), ale czasami potrafią z innej strony pokazać komuś to cierpienie psychiczne, jakim fobie czy depresja jest.

[absurdalna89]

Dziewczyny, wiem co nieco o tym, co piszecie. Nie po to odbyłam trzy terapie, by nie chcieć z tego wyjść. Poza tym nie jest tak, że po 3 terapiach nie ma efektów-przecież wychodzę do ludzi, mam znajomych, chodzę do Kościoła, do pubów, studiuję (!)-kiedyś to było niemożliwe, bo leżałam w domu z depresją (nie wiem jakim cudem udało mi się ukończyć liceum i zdać maturę, to był cud).
Post był napisany pod wpływem emocji po nieudanej imprezie rodzinnej, na której wciąż dokuczała mi erytrofobia, nie potrafiłam się otworzyć, miałam wrażenie, że wszyscy się ze mnie naśmiewają i nikt nie chce ze mną rozmawiać-więc widzę tu wiele objawów fobii społecznej (zresztą jak widzieli moi terapeuci, może nie rasowej, bo jednak udało mi się na tą imprezę pójść i nawet udawać, że nie jest źle), ale po powrocie coś we mnie pękło. Chciałabym żyć normalnie i nie myśleć stale o tym, co ludzie sobie pomyślą, bo to chyba mój największy problem ;/ Nie mówiąc już o tym paskudnym czerwienieniu się, zawrotach głowy czy drżeniu rąk, co znacznie utrudnia funkcjonowanie.
Ale wiem, że to znika, gdy czuję się bardziej pewna siebie...

Dziękuję za wszelkie porady i kopy w dupę, macie rację np. z tym gotowaniem, pewnych rzeczy można się nauczyć, ale łatwiej siedzieć i płakać nad swym losem. Postaram się wziąć a garść, a Was pozdrawiam serdecznie.

[Deede]

Napisane przez absurdalna89

Dziewczyny, wiem co nieco o tym, co piszecie. Nie po to odbyłam trzy terapie, by nie chcieć z tego wyjść. Poza tym nie jest tak, że po 3 terapiach nie ma efektów-przecież wychodzę do ludzi, mam znajomych, chodzę do Kościoła, do pubów, studiuję (!)-kiedyś to było niemożliwe, bo leżałam w domu z depresją (nie wiem jakim cudem udało mi się ukończyć liceum i zdać maturę, to był cud).
Post był napisany pod wpływem emocji po nieudanej imprezie rodzinnej, na której wciąż dokuczała mi erytrofobia, nie potrafiłam się otworzyć, miałam wrażenie, że wszyscy się ze mnie naśmiewają i nikt nie chce ze mną rozmawiać-więc widzę tu wiele objawów fobii społecznej (zresztą jak widzieli moi terapeuci, może nie rasowej, bo jednak udało mi się na tą imprezę pójść i nawet udawać, że nie jest źle), ale po powrocie coś we mnie pękło. Chciałabym żyć normalnie i nie myśleć stale o tym, co ludzie sobie pomyślą, bo to chyba mój największy problem ;/ Nie mówiąc już o tym paskudnym czerwienieniu się, zawrotach głowy czy drżeniu rąk, co znacznie utrudnia funkcjonowanie.
Ale wiem, że to znika, gdy czuję się bardziej pewna siebie...

Dziękuję za wszelkie porady i kopy w dupę, macie rację np. z tym gotowaniem, pewnych rzeczy można się nauczyć, ale łatwiej siedzieć i płakać nad swym losem. Postaram się wziąć a garść, a Was pozdrawiam serdecznie.

Trzym się ciepło
Tylko pamiętaj - nie patrz na siebie, nie definiuj siebie jako zbiór fobii - że fobia spł., że erytrofobia (czerwienienie się wchodzi w skład fobii społ., więc sobie nie dokładaj) itd. Jak siebie definiujesz, na takie zachowania samą siebie programujesz i wyjście z tego wydaje się jeszcze trudniejsze (no bo przecież "mam tę fobię"). Ja cię rozumiem, ale musisz złapać dystans.

[d0lcevita]

Napisane przez cava

1
bo normalnie to człowiek nie ma czasu siedziec i wypatrywać, co jeszcze mogłoby mu się w sobie nie spodobać.
I jeszcze myśleć że ludzkość wkoło tez nie ma nic innego do roboty tylko zwracać uwagę i sie przypatrywać wielkości i urokowi stóp osoby.


2
A już natrząsanie się nad faktem braku umiejętności gotowania...

A ja nie umiem sprzątać i prasować (podejrzewam ze także prać, ale dzięki Bogu pralka pierze). I jestem z tego dumna.

zgadzam się ze wszsytkim co napisała cava
ad 1
np ja dziś mam problem bardzo przyziemny.... znaleśc fachowca od kranu który mnie ze mnie nie zedrze kasy a zrobi cos porzadnie , zorganowiac coś na moje urodziny które sie zbliżają i dużo takich spraw o kótrych nie będe pisac bo sa nudne ale może wąłsnie dlatego ze nimi sie zajmuje to nie zajmuje się swoimi nieidealnymi paznokciami u stóp i myślę że ludzkośc też na to nie zwraca uwagi :P

ad 2
ja też nie potrafie wszystkieog na tip top ale radze sobie i jestem z tego dumna

[Kathi75]

Moja rada popros chlopaka niech ci napisze co w tobie kocha potem mame i bliskich , na koniec to co ty w sobielubisz i powies sobie to napisane wielkimi literami wszedzie gdzie sie da to najprostszy sposob na dowartosciowanie samej siebie
Rob to co lubisz , zmien to co da sie zmienic i pokochaj zycie
Postaw sie swojej depresji jesli to ci sie uda nie bedziesz potrzebowac kolejnych specjalistow